Hoofdstuk 2

 

 

 

Het geluid van hun voeten echode op de metalen brandtrap. Katie sloeg de laatste paar treden over en sprong op de grond naast haar Vespa die in de steeg stond.

De koude februarilucht drong door hun kleren heen, terwijl Nathaniel met een opgetrokken wenkbrauw vol ongeloof naar de scooter staarde.

‘Dáár wil jij mee ontsnappen?’

‘Het is geen Ferrari, maar –’

‘Het is zeker geen Ferrari.’

‘Hij is sneller dan hij eruitziet. En bijkomend voordeel is dat jij er nog niet dood mee gevonden zou willen worden. Dat betekent dat niemand zal verwachten dat je erop rijdt.’

Juist op het moment dat ze haar been over de scooter zwaaide en de motor startte, kwam er een stel paparazzi als een kudde uitzinnige dieren schreeuwend de hoek om.

Overal gingen flitsers af, en Katie kromp ineen. ‘Ik wil niet dat ze mijn foto nemen – ik vind het afschuwelijk als mensen mij fotograferen.’

Met een sprong ging Nathaniel achter haar op de scooter zitten. Hij sloeg zijn arm om haar middel en drukte zich tegen haar aan. ‘Rijden. Als dit ding daar tenminste toe in staat is.’

Zijn harde gespierde lichaam drukte tegen het hare en ze was zich van haar nek tot aan haar dijen van zijn aanwezigheid bewust. De ongetemde hitte verbijsterde haar. Het was krachtiger, intenser dan ze ooit had meegemaakt. Ze merkte tot haar ontzetting dat hij zijn hand stevig op haar buik hield. Ze trok haar buik in en zwoer dat ze voortaan minstens honderd buikspieroefeningen per dag zou doen.

Ongeduldig legde Nathaniel zijn handen op de hare. ‘Rijden!’ Hij nam de controle van haar over en draaide het gas open waarop de Vespa met zoveel kracht naar voren sprong dat Katie met een klap tegen zijn borstkas terechtkwam. In zijn beschermende sterke armen en tegen zijn harde spieren aangedrukt, raakte ze iets van haar angst kwijt. Ze dacht aan alle vrouwen ter wereld die er alles voor over zouden hebben om met haar van plaats te ruilen.

Hoe onwerkelijk, dacht ze. Nathaniel Wolfe die bij haar achter op de scooter zat.

Plotseling had ze een andere reden om bang te zijn, want hij probeerde het uiterste vermogen uit de scooter te halen. De wind sloeg in haar gezicht, haar haren wapperden alle kanten op.

‘Langzamer!’ Ze wist niet dat haar vertrouwde kleine scooter zo hard kon rijden. Te laat herinnerde ze zich dat Nathaniel Wolfe motorracen als hobby had en dat verschillende regisseurs weigerden met hem samen te werken omdat hij zo wild was en veel risico’s nam.

De bad boy van Hollywood.

Zonder angst dwong hij de scooter tot het uiterste, en Katie onderdrukte een paniekerig gejammer. Ze was niet echt dol op paparazzi, maar ze wilde ook niemand aanrijden.

‘Is er iets?’ klonk zijn stem vlakbij haar oor.

‘Je rijdt wel erg hard,’ wist ze uit te brengen.

‘Ik doe mijn best, schat, maar doe ons allebei een lol en koop volgende keer een met brandstofinjectie. Deze is waardeloos.’

Ze schoten vooruit in de richting van de kluwen verslaggevers, en Katie probeerde te schreeuwen maar er kwam geen geluid uit haar mond. Doodsbang probeerde ze de gashendel wat terug te draaien, maar de greep van zijn sterke vingers verstrakte en dwong haar op maximale snelheid te blijven.

‘Relax,’ klonk zijn stem verleidelijk in haar oor. ‘Ze gaan wel opzij.’

‘En als ze dat niet doen?’

‘Dan zijn er een paar journalisten minder die me volgen. Heb je nooit dat spelletje gespeeld om te zien wie er het eerst bang wordt?’

Katie kneep haar ogen stevig dicht. Ze zou de eerste Vespa-bestuurder worden die een bekeuring voor te hard rijden zou krijgen. Ze kon alleen maar hopen dat ze niet ook voor doodslag zou worden aangeklaagd.

Terwijl ze zich schrap zette voor de botsing, dacht ze bij zichzelf dat de geruchten over zijn lichamelijke kracht niet overdreven waren. Zijn handen hielden die van haar in een dodelijke greep en de spieren van zijn schouders achter haar voelden als een solide muur aan.

‘Hou je vast,’ gromde hij in haar oor.

Katie opende haar ogen en zag dat ze de groep journalisten nu zo dicht waren genaderd dat ze het wit van hun ogen kon zien. Op het allerlaatste moment stoof de menigte uiteen, en de scooter schoot door de opening heen de weg op. Er klonk een piepend geluid van remmende auto’s die hen probeerden te ontwijken, een kakofonie van toeterende taxi’s en geschreeuw. Katie was blij dat zijn handen over de hare lagen, want haar handpalmen waren glad van het zweet. Als hij de scooter niet onder controle had gehouden, zou ze waarschijnlijk ergens op de grond zijn geëindigd.

Ze hoorde hem lachen en concludeerde dat Nathaniel Wolfe een nogal vreemd gevoel voor humor had.

Aan de voorkant van het theater stond een grote mensenmenigte – voornamelijk vrouwen. Ze stonden al uren te wachten in de hoop een glimp van de Hollywoodster op te vangen wanneer hij het theater zou verlaten. Het feit dat hij nooit handtekeningen uitdeelde waren ze gemakshalve maar even vergeten. Het enige wat ze wilden was een glimp van die beroemde ogen opvangen.

‘Welke kant op?’

De stem naast haar oor klonk krachtig en besluitvaardig. Nu was het haar beurt om de leiding te nemen, want ze kende deze buurt heel goed. Snel zigzagde ze door het verkeer. Ze probeerde zo veel mogelijk afstand tussen haar en de journalisten te scheppen, dus verliet ze de hoofdweg en nam een ingewikkelde omweg door allerlei achterafstraatjes.

Het duurde twintig minuten voordat ze zeker wist dat niemand hen achtervolgde, en nog eens tien om over de rivier terug in Zuid-Londen te komen waar ze woonde. En al die tijd was ze zich bewust van de hitte van Nathaniels lichaam dat tegen het hare was gedrukt, en zijn arm die om haar middel lag.

Hij zou koud moeten aanvoelen, dacht ze. Hij droeg alleen het leren jasje en het zwarte T-shirt dat ze voor hem uit had gekozen voor zijn rol als hedendaagse koning Richard II. Maar overal waar hun lichamen tegen elkaar aangedrukt waren, voelde ze warmte. Een vurige gloed brandde door haar kleding heen op haar huid.

Je bent net zo gevoelig voor hem als alle andere vrouwen, Katie.

Resoluut negeerde ze die verwarrende gedachte. Ze draaide een steeg in tussen twee flatgebouwen in.

‘Hier woon ik.’

Soepel kwam hij van de scooter af en begon hij zijn helm los te maken.

‘Niet afzetten,’ zei Katie snel. ‘Anders word je misschien door iemand herkend. Laten we eerst naar binnen gaan. Loop alsof je een gewoon mens bent, niet als een filmster of een commando die een missie moet volbrengen. Je moet in de achtergrond opgaan.’

‘Ik ben bijna twee meter. Het is voor mij niet echt makkelijk om in de achtergrond op te gaan.’

Katie rolde met haar ogen, terwijl ze afstapte. Haar benen voelden aan als elastiek. ‘Je reed als een maniak! Ik dacht dat je ons allebei dood zou rijden.’ Ze zette haar scooter op slot. ‘Ik woon op de eerste verdieping. Kijk alsjeblieft niemand aan.’

‘Ik heb die helm nog op.’

‘Maar je ogen zijn nog steeds te zien.’ En die felle blauwe ogen waren wereldberoemd. Ze stonden een beetje schuin en waren omringd door dikke donkere wimpers die zijn hypnotische blik nog intenser maakten. Ogen waarmee hij iedereen kon verleiden.

Ze probeerde niet naar hem te kijken. Als ze niet naar hem keek, kon ze zich beter concentreren.

‘Probeer gewoon… onzichtbaar te zijn.’

Hun voetstappen weerklonken in het trappenhuis en er ging een deur op een kiertje open toen ze langsliepen.

‘Ben jij dat, Katie liefje?’

Katie maakte Nathaniel met een gebaar duidelijk dat hij moest wachten. ‘Ja, ik ben het, Vera. Alles goed?’

‘Ben je nu al thuis?’ De deur ging iets verder open en de oude dame tuurde door haar brillenglazen. ‘En wat een aardige jongeman. Dat was snel. Daarom noemen ze het natuurlijk speeddaten.’

‘Vera –’

‘Ik zei nog tegen Maggie in 22A, als die mannen een beetje verstand hebben, vragen ze allemaal om het nummer van onze Katie.’

‘Vera, ik ben niet –’

‘En je hebt hem meteen mee naar huis genomen. Je windt er geen doekjes om. Heel goed van je. Ik benijd jullie moderne meisjes van tegenwoordig wel. In mijn tijd moesten we het ene na het andere vervelende afspraakje uitzitten, en aan het eind van de avond kregen we misschien een kuise kus op de wang. Meer zat er echt niet in.’ Vera kwam wat naar voren en keek met toegeknepen ogen naar Nathaniel. ‘Je ziet eruit als een man die van aanpakken weet. En je hebt goede schouders. Ik hou van mannen met goede schouders.’

Katie zakte bijna door de grond van schaamte, en daarnaast was ze doodsbang dat de oude vrouw Nathaniel zou herkennen. Daarom omhelsde ze haar buurvrouw.

‘Ga nu maar weer naar binnen. Het is buiten ijskoud en je laat alle warmte ontsnappen. Ik kom binnenkort een kopje thee bij je drinken.’

Vera staarde naar Nathaniel. ‘Je lijkt een beetje op die leuke jongeman waar iedereen zo opgetogen over is – die filmster. Je zou een baantje kunnen krijgen als zijn dubbelganger. Een paar maanden geleden was er een dubbelganger van Tom Cruise op het dagcentrum. Maar hij was een grote teleurstelling. Hij had heel andere ogen.’

‘Vera, we moeten gaan…’ Katie deed een paar passen naar achteren.

‘Ja, natuurlijk moeten jullie gaan.’ Vera knipoogde veelbetekenend. ‘Jullie hebben van alles te doen. Speeddaten. Onthoud wel dat niet alles zo snel hoeft te gaan.’

Nadat Vera de deur dicht had gedaan, haalde Katie haar sleutels uit haar jaszak. Ze voelde zich zo ontzettend opgelaten dat ze niet wist waar ze moest kijken.

Toen ze het licht in haar appartement aandeed en zag hoe het eruitzag, werd haar gevoel van schaamte nog groter. De vloer lag bezaaid met tekeningen uit haar schetsboek die ze na haar late werksessie de vorige avond had laten liggen, en het aanrecht stond vol met vieze schalen en borden.

‘Let maar niet op de rommel.’ Nog steeds zonder hem aan te kijken, deed ze de deur achter hen dicht. ‘Ik moest gisteren vroeg werken bij de coffeebar, en daarna was ik met de kostuums bezig voor een nieuwe productie van De Getemde Feeks. Ik heb geen tijd gehad om op te ruimen.’

‘Vroeg werken bij de coffeebar?’

‘Ik begin al om zes uur. Ik maak voornamelijk dubbele cappuccino’s voor slaperige forenzen. Als je me een minuutje de tijd geeft, zal ik even opruimen.’

Nathaniel zette zijn helm af en pakte de tekening op die het dichtst bij hem lag. ‘Werk je niet op de computer?’

‘Ja, maar ik maak wel liever zo de schetsen, vooral in het eerste ontwerpstadium. Het is heel belangrijk om te weten wat het kostuum over het personage zegt.’

‘Deze jurk zegt, ik hou van hitsige seks.’ Hij bestudeerde de tekening met aandacht. ‘Als dat voor Katherine is, denk ik dat Petruchio een fantastische avond tegemoet gaat. Zo, dus je zou vanavond gaan speeddaten?’

Ze griste de tekening uit zijn hand. ‘Ik zou alleen met een vriendin meegaan.’ Snel veranderde ze van onderwerp. ‘Denk je dat iemand ons heeft gevolgd?’

‘Volgens mij heb je ze weten af te schudden. Je zou mijn lijfwachten nog wat kunnen leren.’

Hij leek koel en ontspannen, bijna verveeld, alsof het hele ontsnappingsplan alleen was bedacht voor haar amusement. Er was geen spoor meer van de wanhoop te bekennen die hij in het theater had vertoond. Op zijn gemak liep hij door haar piepkleine woonkamer, bekeek foto’s, pakte een boek op dat ze open had laten liggen, wierp een blik op een stapel tijdschriften.

Tijdschriften.

Vol afschuw verstijfde Katie, maar het was al te laat. Hij had de bovenste al van de stapel gepakt. Die met die foto van hem als Alpha Man met ontbloot bovenlijf.

‘Wat moet jij nou met die foto?’

Tja, ze was ook maar een mens… Een vrouw.

‘Ik gebruik die foto’s voor mijn ontwerpen.’ Ze zocht naar een plausibele verklaring. ‘Ik moest je gezicht bestuderen, besluiten welke stijl en kleuren voor de rol van koning Richard het beste zouden zijn.’ Gelukkig had ze de foto’s niet op de muur geprikt.

Hij legde het tijdschrift neer en pakte opnieuw een van haar tekeningen. ‘Je bent goed.’

Opgelucht dat hij niet de rest van de stapel tijdschriften had doorgenomen en dus niet had gezien hoeveel foto’s ze eigenlijk van hem had verzameld, stond Katie verstijfd te wachten, terwijl Nathaniel langzaam haar kleine tweekamerwoning bekeek.

‘Interessante inrichting.’ Hij pakte een van de rode zijden kussens die op de bank lagen. ‘Is dit soms een harem? Doe je auditie voor een rol als concubine van een sjeik, of zo?’

Ze voelde dat ze dezelfde kleur kreeg als het kussentje. Het kwam zelden voor dat ze iemand mee naar huis nam, waardoor het niet in haar was opgekomen hoe het er in de ogen van iemand anders zou uitzien.

‘Volgens mij ben ik totaal niet geschikt om de concubine van een sjeik te zijn.’ Ze had niet genoeg ervaring om de concubine van wie dan ook te zijn. ‘Het zag er nogal armetierig en deprimerend uit toen ik hier in trok. Ik ben een beetje te ver gegaan in mijn pogingen het gezellig te maken.’

Ze had haar creativiteit gebruikt om de kleine ruimte uitnodigend te maken. Om de vochtplekken te camoufleren had ze stof aan de muren bevestigd. Het versleten tapijt werd door een groot kleed in exotische rode kleuren bedekt. De lampen verspreidden een subtiel licht en zorgden ervoor dat de waterschade aan het plafond niet opviel. De bank was door de vorige bewoners achtergelaten, en ze had hem met een grote lap stof en stapels kleurde kussens bedekt die ze zelf van restjes stof had gemaakt.

Ze bloosde toen ze bedacht wat hij wel niet van haar moest denken. ‘Het ziet er niet bijzonder uit, maar deze buurt is niet zo slecht – zolang je niet na middernacht naar buiten gaat. En het is goedkoop. Ik ben op het moment schulden aan het afbetalen. Vorig jaar is mijn vader overleden, wat al erg genoeg was. En pas na zijn dood kwam ik erachter dat hij het grootste deel van zijn leven een gokprobleem heeft gehad…’ Er zat een brok in haar keel. ‘In ieder geval, hij had geld geleend met zijn huis als onderpand en als ik een keer een betaling oversla, wordt het huis in beslag genomen en verliest mijn moeder het dak boven haar hoofd… Dus, ik werk heel hard.’

Enigszins verbluft keek hij haar aan. ‘Vertel je altijd je hele levensverhaal aan vreemden?’

‘Als ze lang genoeg blijven staan om het aan te horen,’ zei Katie in een poging grappig te zijn. ‘Het spijt me. Het is niet mijn bedoeling je te vervelen. Ik probeer gewoon uit te leggen waarom er hier niet zoveel aan het huishouden wordt gedaan.’

Zijn blik ging naar de gebruikte kom in de gootsteen. ‘Ontbijt?’

‘Avondeten van gisteren,’ antwoordde zonder nadenken. ‘Als ik laat thuiskom heb ik niet altijd zin om te koken, dus eet ik gewoon een kom muesli. Of toast. Je weet hoe het is als je alleen bent…’ Onhandig haalde ze haar schouders op. ‘Nou ja, waarschijnlijk weet je dat niet. Als jíj alleen bent, ga je waarschijnlijk naar een of ander duur restaurant.’ Met elk woord dat ze sprak, maakte ze het alleen maar erger, en ze voelde dat ze nog roder werd. ‘Behalve dat iemand als jij waarschijnlijk nooit alleen is… Daarbij, niemand in Hollywood eet koolhydraten, toch? Dus muesli en toast zouden –’

‘Hou je wel eens op met praten?’

Hij keek haar aan met die sexy blauwe ogen, die ogen waardoor vrouwen hun grip op de realiteit verloren. En zijn mond… O, die mond…

Katie klemde haar kaken op elkaar. Dit was haar kans om hem met sprankelende conversatie te intrigeren. Ze zou op zijn minst iets dieps moeten zeggen over theater, of iets intelligents over de opwarming van de aarde. In plaats daarvan had ze het over muesli.

‘Het spijt me. Ik ben er gewoon niet aan gewend om een filmster in mijn woonkamer te hebben. Het voelt…’

‘Hoe voelt het?’

De manier waarop hij naar haar keek, maakte haar vanbinnen week. Zijn ogen gleden naar haar mond, waarop ze het bloed door haar aderen voelde pompen. Het was een bedwelmend gevoel om al zijn aandacht te krijgen, en ze had nog nooit iets meegemaakt dat zo spannend was. Hij keek naar haar alsof, alsof…

O, nee, Nathaniel Wolfe ging haar zoenen.

Waarom, o, waarom had ze zich niet aan haar dieet gehouden?

Gespannen van opwinding boog ze zich naar hem toe. Ze zag dat hij zijn hoofd in haar richting bewoog. Toen verscheen er een diepe frons op zijn voorhoofd, waarop hij zich abrupt omdraaide en naar de andere kant van de kamer liep.

Als een idioot bleef Katie staan. Ze was volledig uit het veld geslagen. Wat had ze dan verwacht? Nathaniel Wolfe was een superster. Hoe had ze in hemelsnaam kunnen denken dat hij iemand zoals zij zou willen zoenen? Ze leed aan waanideeën.

En ze was een sloddervos.

Vol afschuw keek ze naar de toestand waarin haar appartement zich bevond. Ze zwoer dat ze haar leven van nu af aan beter zou organiseren. Ze zou zich niet meer in haar werk verliezen en de tijd vergeten. Geen tekeningen meer op de grond.

Ze maakte gebruik van het feit dat hij met zijn rug naar haar toe stond en zakte snel op haar knieën om vellen papier op te rapen.

Toen draaide hij zich om, en keken ze elkaar aan.

De tekeningen gleden uit haar hand. ‘Ik zei toch dat je in het Dorchester beter af was. Je vindt me waarschijnlijk een sloddervos, maar ik heb geen bureau en ik vind het fijn om het uit te spreiden omdat ik dan de ontwikkeling van het personage kan zien.’

Omdat hij uitdrukkingsloos naar haar bleef staren, ging ze op haar hurken zitten.

‘Je ziet er afschuwelijk uit,’ mompelde ze. ‘Wil je er niet over praten? In het theater leek je nogal overstuur. Als iets je dwarszit is het beter om het eruit te gooien en het niet op te kroppen.’

In die beroemde blauwe ogen was helemaal niets te lezen.

‘Er zit me niets dwars.’

Leugenaar. Katie herinnerde zich hoe hij er in het theater had uitgezien.

‘Bij mij hoef je niet te doen alsof. Toen mijn vader vorig jaar overleed, zou ik er zonder mijn vrienden aan onderdoor zijn gegaan.’ Ze graaide de vellen papier weer bij elkaar en stond op. ‘Wil je mijn bescheiden mening over deze situatie?’

‘Heb jij een mening over mijn situatie?’

‘Je had het over Annabelle en Carrie, dus ik neem aan dat je een affaire hebt met twee vrouwen tegelijk…’ Ze wachtte even om te zien of hij haar zou tegenspreken, maar hij staarde haar slechts aan. ‘Dat kan alleen maar slecht aflopen, ook al ben je een filmster, maar dat is natuurlijk je eigen zaak, en om eerlijk te zijn is mijn liefdesleven zo rampzalig dat ik er niet over peins om dat van iemand anders te veroordelen, maar ik zou zeggen dat het een bijzonder slechte zet is om iets met een getrouwde vrouw te beginnen.’

Bij zijn mondhoek vertrok een spiertje. ‘Waarom denk je dat ik iets met een getrouwde vrouw heb?’

‘Door de manier waarop je zo haastig het toneel verliet. Je zag eruit alsof je een spook had gezien, en je zei zoiets als…’ Katie rimpelde haar neus, terwijl ze in haar geheugen zocht. ‘“Hij is hier”. Ja, dat was het. Toen mompelde je iets over dat je Annabelle moest waarschuwen en iets over Carrie die er niet achter mocht komen, dus ik nam aan dat de hij waar je het over had, de jaloerse echtgenoot was, en daarna sloeg je een gat in een decorstuk.’ Ze wierp een blik op zijn hand. ‘Nu ik het erover heb, ik zal gauw wat ijs pakken voordat je hand dik wordt.’ Ze legde de tekeningen neer, waarna ze naar de ijskast liep en ze een zakje bevroren erwtjes pakte.

‘Jij hebt een erg levendige fantasie,’ zei hij bot. ‘Toen ik zei: “Hij is hier”, had ik het over een theatercriticus van een van de kranten – echt een nare kerel. Plotseling besefte ik dat ik er niet klaar voor was om deze rol te spelen. Het filmen van mijn laatste project was uitgelopen, en dat had mijn repetitieschema nogal verkort. We waren gewoon nog niet klaar. Ik stond daar en het voelde helemaal verkeerd.’

Daar begreep Katie niets van. ‘Ik heb je tijdens de repetities gezien. Je was geweldig. Wil je beweren dat je podiumvrees had?’

‘Meer een aanval van artistieke integriteit. Ik ben een perfectionist.’

Zijn ogen waren diep betoverend blauw, en ze zogen haar naar binnen, eisten dat ze hem vertrouwde. Het leek alsof ze werd gehypnotiseerd.

Ze voelde haar twijfels vervagen.

Toen herinnerde ze zich dat deze man voor zijn acteerprestaties prijzen had gewonnen. En nu acteerde hij ook.

Een betoverende dwingende blik betekende niet dat hij de waarheid vertelde. Het betekende dat hij wilde dat ze hem geloofde. Dat was iets anders.

Haar eerste indruk was juist geweest. Zijn reactie in het theater was echt geweest. En dan dat telefoontje. ‘Hij is terug…’

Waarom zou hij dat zeggen over een criticus? En tegen wie van zijn vele vriendinnen had hij gesproken? Zijn liefdesleven was duidelijk een grote chaos.

Ze drukte het ijskoude zakje erwten tegen zijn hand. ‘Dat ziet er pijnlijk uit. Denk je dat je iets hebt gebroken?’

‘Het gaat best,’ snauwde hij. ‘Wat heb je nog meer gehoord?’

‘Ik weet het niet. Maak je maar niet druk. Het geeft niet.’

‘Geloof me, het geeft wel.’

‘Waarom?’

‘Omdat ik er zojuist achter ben gekomen dat je ongelooflijk kan kletsen.’

‘Dat betekent niet dat ik iets over jou ga zeggen. Ik ken Annabelle of Carrie helemaal niet, dus het wordt heus niet gênant. Het enige wat ik weet is dat ze heel erg van streek zullen zijn als ze achter elkaars bestaan komen, maar ik durf te zeggen dat ze het je wel betaald zullen zetten op een manier die zij passend vinden. Laatst las ik iets over een vrouw in Chicago die erachter was gekomen dat haar man vreemdging, en zij –’

‘Hou jij echt nóóit op met praten?’

Zijn vijandige toon deed haar verstarren. ‘Als ik zenuwachtig ben ga ik praten, en jij maakt me heel erg zenuwachtig.’

‘Op welke manier maak ik je zenuwachtig?’

‘Gewoon door hier te zijn!’ Haar stem werd luider. ‘Het is nogal vreemd om een filmster in mijn woonkamer te hebben. Ik verwacht de hele tijd dat iemand “Actie!” gaat roepen.’

Hij kreeg een verleidelijke blik in zijn ogen. ‘Ben je op zoek naar actie?’

Haar lichaam werd warm en de kamer voelde plotseling claustrofobisch aan. ‘Ik bedoel gewoon dat dit allemaal heel erg onwerkelijk aanvoelt. Jij, hier. Ik had je gewaarschuwd dat het niet op het Dorchester leek.’

‘Als ik het Dorchester had gewild, zou ik daar nu wel zijn.’

Haar woonkamer leek nu nog maar de helft zo groot. Ze was zich bewust van elke beweging die hij maakte – van elke verandering in zijn gezichtsuitdrukking.

‘Luister…’ Ze deed een paar stapjes naar achteren. ‘Ik weet dat je wanhopig graag al je vrouwen wilt bellen, dus ik laat je alleen zodat je je gang kunt gaan.’

‘Bedankt.’

Er lag een sarcastische toon in zijn stem die ze niet begreep, waarop ze besloot weg te gaan.

‘Als je me nodig hebt…’ Ze maakte een vaag gebaar met haar hand. ‘Ik ben in de slaapkamer.’

O, verdorie, waarom dacht ze nooit na voordat ze wat zei?

Er blonk een sardonisch lichtje in zijn blauwe ogen. ‘In de slaapkamer. Klaar voor actie?’

Was hij nu echt met haar aan het flirten?

Nee, natuurlijk niet. Dat was weer een van haar waanideeën. Zonder hem nog een keer aan te kijken schoot Katie de slaapkamer in en deed de deur dicht.

 

Die plotselinge overweldigende lustgevoelens verbijsterden hem.

Wat haalde hij zich eigenlijk in zijn hoofd? Hij was aan het flirten met een vrouw die tijdschriften met foto’s van hem in haar huis had. Dat was vragen om problemen en daar had hij er al meer dan genoeg van.

Vanaf het moment dat hij het toneel af was gelopen, had hij vol adrenaline gezeten, en nu had hij een steen in zijn maag van de spanning. Zijn zo zorgvuldig opgebouwde leven was aan het instorten. Er waren dingen die hij moest doen, en mensen met wie hij moest spreken.

Waarom wilde hij dan zo graag die deur opendoen in plaats van zijn telefoon pakken? Waarom wilde hij die verdraaide deur opentrappen en zichzelf in haar prachtige borsten en lieve glimlach verliezen?

En dat zij ook naar hem verlangde, maakte het nog moeilijker. Hij was eraan gewend om met vrouwen om te gaan die veel meer levenservaring hadden dan Katie. Het was makkelijk om haar te doorzien. Hij had het exacte moment gezien waarop haar pupillen groter werden toen ze de aantrekkingskracht voelde – en hij had ook gezien hoeveel moeite ze had gedaan om die reactie te onderdrukken.

Nathaniel glimlachte verbitterd. Hij hoopte maar dat ze meer succes had dan hij. Op dit moment was seks wel het laatste wat hij nodig had.

Als het op relaties met vrouwen aankwam, was hij geen heilige. Maar hij wist wel beter dan te rommelen met een vrouw die naar hem keek alsof hij haar naar het eind van de regenboog zou brengen.

In zijn leven waren geen regenbogen. Alleen donderwolken. En op dit moment voorspelden die donderwolken een storm, nee, een orkaan.

Nathaniel pakte weer zijn telefoon, maar Annabelle had niet gereageerd. Had ze zijn boodschap wel gehoord? Zat ze als reactie op het nieuws ergens ineengedoken in een hoekje te rillen?

Zoals altijd wanneer hij aan Annabelle dacht, werd hij door schuldgevoel overvallen, en door iets anders, iets dat veel gruwelijker was – iets dat bij hem diep vanbinnen huisde.

Hij stopte de telefoon terug in zijn zak en vroeg zich af waarom hij eigenlijk de moeite nam om contact met haar op te nemen. Ze hadden niet bepaald een hechte band. Ze waren geen van allen hecht met elkaar. Het enige dat ze met elkaar gemeen hadden was hun extreme onafhankelijkheid en weerstand om zich aan iemand te binden.

Nathaniel liep naar de andere kant van de kamer en keek uit het raam. Afgezien van een vrouw die voorzichtig over de ijzige stoep liep, was er niemand op straat.

Er waren geen journalisten. Ms. Kletskous-met-de-prachtige-borsten was erin geslaagd hen van zich af te schudden.

Niets ziend staarde hij uit het raam, en tegen de tijd dat de slaapkamerdeur weer openging, had hij zichzelf weer onder controle.

Onmiddellijk zag hij dat ze opnieuw make-up had opgebracht en het daarna weer had weggepoetst omdat ze bang was dat het leek alsof ze te veel haar best deed. Nathaniel lachte in zichzelf. Ze hoefde het niet te proberen. Met of zonder make-up, haar lippen waren nog steeds verleidelijk vol. Het liefst wilde hij direct proeven hoe ze smaakte. Zelfs nu ze haar wilde krullen in een onflatteuze paardenstaart had samengebonden, was de chemie nog springlevend. Al dat geklets van haar had hem moeten ergeren, maar in plaats daarvan was hij geïntrigeerd geraakt.

Hij vroeg zich af wat ze zou zeggen als ze wist hoe graag hij haar terug die slaapkamer in wilde trekken. Hij wilde zichzelf verliezen. Hij wilde afleiding om de chaos van zijn leven te vergeten.

‘Ga je…’ Ze schraapte haar keel, terwijl ze zijn blik zorgvuldig vermeed. ‘Ga je nog opnemen?’

Opnemen?

Hij was zo in zijn eigen gedachten opgegaan, dat hij niet eens gehoord dat zijn telefoon overging.

Het was zijn broer Sebastian, en dit keer nam hij op in de wetenschap dat Katie elk woord van het gesprek zou kunnen horen.

‘Ja, hij was hier… Rafael moet hem een kaartje hebben gegeven… Ik heb geen idee. We kunnen alleen proberen zo goed mogelijk met de situatie om te gaan.’

Terwijl hij aan de telefoon was, hield Katie zichzelf bezig in de keuken. Ze kletterde met serviesgoed en deed duidelijk haar best om niet te luisteren. Ze droeg nog steeds haar strakke spijkerbroek en haar billen waren zo’n perfect vloeiende ronding dat ze rechtstreeks aan de fantasie van een man leken te zijn ontsproten. Diep in die fantasie verwikkeld, besefte Nathaniel plotseling dat hij maar de helft had gehoord van wat zijn broer had gezegd.

‘Wat… Nee, dat is veel te gevaarlijk. Ik ga het land uit. Ik zal contact met je houden en mijn privénummer geven. Het belangrijkste is dat we haar beschermen.’

Wat was er met hem aan de hand? Hij moest proberen de schade zo klein mogelijk te houden en zich niet bezighouden met Katie en hoe hij haar uit die spijkerbroek kon krijgen.

Hij stopte zijn telefoon weg. ‘Heb je bourbon?’

Nog steeds met haar rug naar hem toe, stapelde ze haar ontbijtkommen van een hele week op. ‘Sorry, nee.’

Haar smalle schouders waren stijf en Nathaniel voelde een steek van ergernis.

‘Wil je alsjeblieft naar me kijken?’

‘Ik kan me alleen enigszins normaal gedragen als ik niet naar je kijk. Het spijt me als ik onbeleefd lijk, maar het is niet anders. Ik heb geen bourbon, maar wel water, of…’ Nog steeds zonder hem aan te kijken trok ze de ijskast open. ‘Melk?’

‘Ik heb al vanaf mijn derde geen melk meer gedronken.’

‘Het zit vol calcium en vitamine D. Goed voor je botten.’

‘Alcohol is goed voor het verlichten van mijn stressgehalte. Wat is dit?’ Hij pakte een fles rode wijn die op het aanrecht stond en las het etiket.

Ze keek over zijn schouder, en haar paardenstaart zwaaide heen en weer. ‘Die wil je niet proberen. Het is net afbijtmiddel.’

‘Zo erg kan het toch niet zijn?’ Hij reikte langs haar heen en greep twee glazen uit de kast. Haar geur drong zijn neus binnen, en hij probeerde niet te laten merken hoezeer hem dat opwond.

Ze sloot de deur van de ijskast om vervolgens zorgvuldig een stap opzij te doen. ‘Voor mij hoef je niet in te schenken.’

Nathaniel negeerde haar, maar ondertussen vroeg hij zich af hoe het mogelijk was dat er zo’n sterke seksuele spanning tussen twee mensen kon bestaan, zonder dat ze elkaar aankeken. ‘Drink op. We kunnen het allebei goed gebruiken.’ Hij nam een grote slok, maar kromp ineen zodra tot hem doordrong hoe zuur de wijn was. ‘Bij nader inzien…’

‘Ik ben van gedachten veranderd. Volgens mij heb ik het wel nodig.’ Zichtbaar verward pakte ze haar glas op en dronk haar wijn.

‘Jouw smaakpapillen zijn niet bepaald kritisch.’

‘Ik kan me geen kritische smaakpapillen veroorloven, Mr. Wolfe.’

‘Wanneer kijk je me nou eindelijk weer eens aan?’

Met het glas in haar hand staarde ze naar een punt op zijn borstkas. ‘Ik, eh… Ik vind het gewoon moeilijk om me normaal te gedragen als ik bij jou in de buurt ben. Het spijt me, maar… vind je dit niet vreemd?’

‘Wat is er vreemd aan?’

‘Nou, ik ben ik.’ Met een wrange glimlach boog ze haar hoofd om naar zichzelf te kijken. ‘Een spijkerbroek met gaten, een piepklein flatje, een bescheiden baantje. En jij bent… Nou, je weet wie jij bent. Laten we het er maar op houden dat ik het gevoel heb alsof ik een kaartje moet kopen voordat ik naar je mag kijken. Ik associeer jou met films. Ik verwacht steeds dat er een slechterik met een pistool achter je tevoorschijn springt.’

‘Over slechteriken die tevoorschijn springen gesproken, bestaat er een kans dat een of andere jaloerse minnaar straks op komt dagen die mij tot moes wil slaan? Hoewel, waarschijnlijk niet, aangezien je ging speeddaten.’

‘Ik woon alleen. Aantal jaloerse minnaars: nul. Ik heb op dit moment een magere periode. Nou ja, niet mager zoals in slank, dat is duidelijk.’ De woorden bleven maar komen. ‘Mager zoals in niet veel actie. En niet actie zoals in –’

‘Dus je bent single.’ Waarom vroeg hij dat? Waarom deed hij zichzelf dit aan?

‘Hartstikke single. Niet dat ik het erg vind om single te zijn,’ voegde ze er haastig aan toe. Ze wilde niet dat hij zou denken dat ze ergens op aanstuurde. ‘Het is fijn om single te zijn. Ik kan alles doen wat ik wil zonder dat ik met iemand hoef te overleggen. Ik kan spontaan zijn. Als ik wil eet ik iedere avond muesli, en ik doe de afwas pas als ik er zin in heb. En tot vandaag was er niemand die dat wist of het iets kon schelen.’ Ze glimlachte. ‘Hoewel ik voortaan natuurlijk wel wat vaker zal opruimen voor het geval er een Hollywoodster langskomt. En omdat ik single ben, als ik weg wil en… en, nou ja, iets wil doen, dan ga ik dat gewoon doen. Sorry. Ik praat weer te veel…’ Haar stem stierf weg en ze haalde ongemakkelijk haar schouders op. ‘Het korte antwoord op je vraag is ja, ik woon alleen. En nu ik dat heb gezegd, besef ik dat je een vreemde voor me bent. Ik heb je meegenomen naar mijn huis, en dat voelt gewoon raar. Ik heb wel het gevoel alsof ik je ken omdat ik je zo vaak in films heb gezien. Ik heb je naakt gezien, maar ik ken je helemaal niet.’

‘Heb je mij naakt gezien?’ De haartjes in zijn nek gingen overeind staan. Dit was niet de manier waarop hij had gedacht dat het gesprek zou gaan. Hij zou nu aan de telefoon moeten zitten om zijn monumentale persoonlijke crisis op te lossen, in plaats van te flirten met een meisje dat een en al romantiek uitstraalde.

‘Je hebt die ene onafhankelijke film gemaakt.’ Ze staarde naar de wijn in haar glas. ‘Ik geloof dat ik hem een keer of twee heb gezien.’

Aan de kleur op haar wangen kon hij zien dat ze hem op zijn minst honderd keer had gezien. Hij deed zijn uiterste best om zich niet op zijn beurt voor te stellen hoe zij er naakt uitzag. Het hielp niet dat ze hun gesprek voerden omringd door rode zijden kussens en een zachte uitnodigende bank.

‘Vertel eens over je werk.’ Praat ergens over. Maakt niet uit waarover. Als het maar niet over seks gaat.

‘Het naakte lichaam kan een kostuum zijn…’ Ze klonk ademloos. ‘Als het bij de rol past. Ik bedoel gewoon dat het raar is dat ik je naakt heb gezien, en je toch nauwelijks ken. Je zou een… Nou ja, ik ken je gewoon niet, dat is alles.’

Hij slikte de opmerking in dat ze elkaar beter moesten leren kennen. Op dit moment had hij in zijn leven geen ruimte voor nog meer complicaties. Het was al een chaos, en het zou waarschijnlijk nog erger worden.

‘Je hebt de afgelopen maand met me samengewerkt, dus ik ben geen vreemde. En ik kan je verzekeren dat ik geen vervelende gewoonten heb,’ zei hij zacht. ‘Je moet me niet verwarren met de rollen die ik speel. Dat is niet wie ik ben. Even voor de duidelijkheid, de enige keer dat ik jou de kleren van het lijf zou rukken is als jij dat bij mij zou doen.’ En op dit moment klonk dat als een ontzettend goed idee.

‘Heus, ik geloof echt geen moment dat je mij de kleren van het lijf zou rukken. Ik ben wel een dromer, maar ik ben niet gek. Ik kan heel goed fantasie van realiteit onderscheiden.’ Bewust hield ze haar toon luchtig. ‘Hoewel er zeker momenten waren dat we op mijn scooter zaten dat ik dacht dat je Alpha Man was. Doen mensen dat vaak? Je verwarren met de rollen die je speelt? Fantasie met werkelijkheid verwarren?’

‘Voortdurend. Het was het ergst toen ik een arts speelde. Maandenlang kwamen mensen naar me toe om te vragen of ik hun huiduitslag kon onderzoeken.’

Ze hadden het niet meer over seks, waarom was hij dan nog steeds zo opgewonden? En waarom kon hij niet ophouden naar haar te kijken?

‘Ik heb je nog niet bedankt voor wat je vanavond hebt gedaan.’

‘Graag gedaan.’

Hij was eraan gewend dat mensen zich vreemd gedroegen als ze zich bij hem in de buurt bevonden. Soms giechelden ze, soms waren ze hysterisch. Maar Katie was de eerste vrouw die hij had ontmoet die niet naar hem wilde kijken. Hij raakte geërgerd. ‘Het is heel erg lastig om een gesprek met je kruin te voeren.’

Eindelijk keek ze naar hem.

Ze keken elkaar aan en voelden beiden onmiddellijk een enorme aantrekkingskracht.

‘Voel je je al iets beter?’

‘Beter?’

‘In het theater was je ongelooflijk gestrest.’

‘Ik weet niet waar je het over hebt.’ Gladjes veranderde hij van gespreksonderwerp. ‘Misschien komt het door de wijn. Hoeveel glazen heb je nodig, denk je, voordat je de dans met de zeven sluiers voor me gaat doen?’

Haar lachje klonk zenuwachtig. ‘Jouw harem is al overvol.’

‘Die is helemaal niet vol. Je mag me elk moment laten weten wanneer ik de sjeik mag spelen. Ik zou je over mijn schouder kunnen gooien en je op die stapel zijden kussens kunnen nemen.’ En hij werd al aardig in de verleiding gebracht.

Wat maakte het uit of ze foto’s van hem had? Hij was meer dan bereid om haar zijn echte ik te laten zien.

‘Dat is een bijzonder oncomfortabele bank. Vandaar de kussens.’ Haar wangen waren dezelfde kleur rood als die kussens.

‘In dat geval zal ik ervoor zorgen dat ik bovenop lig.’ Zonder na te denken, hief Nathaniel zijn hand op om vervolgens bedachtzaam haar gezicht te strelen. ‘Je bent erg knap. Daarom was de hertogin van Gloucester de afgelopen maand zo chagrijnig. Ze vindt het vreselijk om met mensen samen te werken die haar eraan herinneren dat ze oud wordt.’ Zijn hand bleef op haar wang rusten en hij zag dat haar lippen vaneen gingen toen ze oppervlakkig ademhaalde.

Het zou zo makkelijk zijn om haar te zoenen. Zo makkelijk…

‘Dus, eh…’ Ze deed een stap naar achteren zodat de spanning werd verbroken. ‘Wat zijn je plannen vanavond?’

Hij vond het verrassend vertederend dat ze altijd begon te praten zonder dat ze eerst nadacht. ‘Ik heb een plek nodig waar ik kan slapen.’

‘O.’

‘Dat was dus een hint. Nu moet jij me uitnodigen.’

‘Wil je híér blijven slapen?’ piepte ze. ‘Ben je gek geworden? Je kunt in het Dorchester roomservice bestellen en je in luxe wentelen.’

Of hij kon op haar decadente bank liggen luisteren naar de regen en zich afvragen of ze naakt sliep. ‘Privacy is een luxe. Mag ik op je bank slapen?’

Haar mond ging open en weer dicht. ‘Je hebt helemaal niets bij je. Geen pyjama of zo.’

Het lukte hem zijn glimlach te onderdrukken. ‘Ik heb geen pyjama. Dus je zegt ja?’

‘Ik… Nou ja, als je dat echt wilt.’

Ze zag er bleekjes uit, en ondanks de donkere wolken die boven zijn hoofd hingen, kon hij het niet laten om haar te plagen.

‘En als ik het vannacht koud krijg?’

Alle gedachten die razendsnel de revue passeerden waren op haar gezicht af te lezen, maar ze herstelde zich en schudde even kort haar hoofd.

‘Ik zal een paar dekens voor je pakken. Dan krijg je het niet koud.’