Hoofdstuk 3

 

 

 

Hij verdronk.

Het koude water van het meer sloot zich boven zijn hoofd, een donkere doodskist die hem naar zijn dood trok. Hij opende zijn mond om te schreeuwen, en het water stroomde in zijn longen. Het laatste wat hij zag was de gedaante van een man die wegliep en hem achterliet om te sterven.

Doorweekt van het zweet werd Nathaniel wakker. Alle botten in zijn lichaam deden pijn, en zijn spieren protesteerden omdat hij de hele nacht verkrampt had gelegen. Ondanks de dekens had hij het bitter koud. Zijn hoofd deed pijn door de goedkope wijn en het gebrek aan slaap, maar het kon hem niets schelen. Hij was alleen maar opgelucht dat hij wakker was.

Nog steeds in de greep van de droom, wreef hij over zijn gezicht. Het beeld van het meer hield zich ergens in zijn hoofd schuil en weigerde op te lossen. Het was al jaren geleden dat hij naar die plek was teruggekeerd – jaren geleden dat hij de droom had gehad. Het was deprimerend dat de nachtmerrie weer tot leven was gekomen, en daar was niet meer voor nodig geweest dan de terugkeer van Jacob.

Waarom was hij teruggekomen?

Door de kier in de gordijnen ving Nathaniel een glimp op van een sombere ochtend. De lucht was troosteloos grijs, en hij kon de regen tegen het raam horen slaan. Vol verlangen dacht hij aan zijn comfortabele bed in zijn huis in Californië. Hij had een ander leven voor zichzelf opgebouwd, maar toch bleef het geluk altijd net buiten zijn bereik. Hij had gedacht dat op toneel staan een welkome verandering zou zijn van de lege luchtbel van Hollywood. Hij had gedacht dat hij in Londen veilig zou zijn voor het verleden. Hij had niet verwacht dat het verleden vanaf de eerste rij op de première naar hem zou komen kijken.

Hij pakte zijn telefoon en zag dat hij in de donkere uren van de nacht een berichtje van Annabelle had gekregen. Het bestond uit slechts drie woorden: ik weet het.

Nathaniel staarde naar het bericht, zich ondertussen afvragend hoe ze zich voelde.

Geplaagd door een gevoel van machteloosheid sprong hij van de bank. Een moment lang bleef hij midden in de kleine woonkamer staan. Hij dwong zichzelf adem te halen. Hij was nog nooit in een kamer geweest waar de muren zo dicht op elkaar stonden. Hij zat gevangen. Alleen zijn gedachten hielden hem gezelschap.

En hij haatte zijn gedachten.

Buiten klonk een schreeuw, waarop Nathaniel geluidloos naar het raam liep. Door een kier in de gordijnen keek hij naar beneden.

Journalisten en fotografen stonden vier rijen dik met hun camera’s in de aanslag. Er hing een opgewonden sfeer, en ze riepen zijn naam.

Vloekend leunde hij met zijn rug tegen de muur. Waarom was hij eigenlijk verbaasd? Dit was hij toch inmiddels wel gewend? Nergens ter wereld kon hij over straat lopen zonder herkend te worden. En er was altijd iemand bereid om voor geld aan een roddelblad te melden waar hij zich bevond.

Hij wierp een blik op de gesloten slaapkamerdeur. Zijn mond verstrakte bij de herinnering aan hoeveel ze de vorige avond had gepraat.

‘Nathaniel! Katie!’

Toen haar naam werd uitgeschreeuwd voelde hij een vlaag van woede. Hij stormde naar de deur die ze de avond ervoor had dichtgedaan. Zonder de moeite te nemen om te kloppen stapte hij de kamer in.

‘Wakker worden, Schone Slaapster. Er staat een menigte voor de deur.’

Haar verwarde donkere krullen vielen over haar naakte schouders en haar groene ogen keken wazig van de slaap. ‘Wat? Wie?’

Beeldschoon, dacht Nathaniel, een moment lang afgeleid door de fascinerende aanblik van deze slaperige vrouw. Even dacht hij dat ze naakt sliep, maar toen ving hij tussen de zachte warboel van haar haren een glimp op van de dunne bandjes van een hemdje.

‘Dankzij het feit dat jij geen geheim kunt bewaren, hebben we nu gezelschap.’ Hij werd door zo’n intense begeerte overvallen, dat hij zich snel omdraaide, waarbij hij zijn elleboog hard tegen de muur stootte. Het was hier zo klein dat hij zich nauwelijks kon bewegen. Ongelovig bekeek hij het smalle eenpersoonsbed.

‘Hoe kun je seks hebben in een bed dat zo klein is?’

‘Hoe bedoel je, er staat een menigte voor de deur?’ vroeg ze zonder op zijn vraag in te gaan. ‘Waar heb je het over?’

‘Fotografen.’ Naast haar bed lagen drie schetsboeken opgestapeld. Overal zag hij tekeningen van prachtige jurken, en toch had hij haar nooit in iets anders dan een spijkerbroek en een saai shirtje gezien.

‘Onze eigen troep journalisten heeft ons opgespeurd en nu staan ze buiten te wachten tot ze een onthullend plaatje kunnen schieten. Jij ziet er vanochtend bijzonder appetijtelijk uit, schat. Als je zo voor het raam gaat staan, kom je misschien zelfs op de voorpagina.’

‘Journalisten?’ Eindelijk drongen zijn woorden tot haar door. Met wijd open ogen schoot ze overeind. ‘Hier? Hoe hebben ze ons gevonden?’

‘Verbazingwekkend, vind je niet? Of misschien is het niet zo verbazingwekkend, gezien het feit dat je me hebt gewaarschuwd dat je te veel praat als je zenuwachtig bent. Ze schreeuwen ook jouw naam,’ zei hij kwaadaardig, ‘dus je hoeft niet te doen alsof je niet weet hoe ze hier zijn gekomen.’

‘Míjn naam?’ Als bevroren staarde ze hem aan. ‘O, nee –’

‘O, ja.’

‘Ik heb de pers níét ingelicht.’

‘Nou, iemand heeft het gedaan, engel, want ze staan op dit moment beneden op de deur te bonken.’

Ze gooide de dekens van zich af, en hij ving een glimp van haar benen op die lang genoeg waren om een man zijn greep op de realiteit te doen kwijtraken. Met moeite wist hij zijn blik van die slanke perfecte benen weg te rukken. Voordat ze dezelfde bruine trui en spijkerbroek had aangetrokken die ze de dag daarvoor ook had aangehad, zag hij dat ze mooi kanten ondergoed droeg. Sexy ondergoed, maar saaie kleren, dacht hij afwezig. Vreemd.

‘Kijk niet zo naar me.’ Met twee handen trok ze haar haren omhoog uit haar trui. ‘Gun me even wat privacy.’

‘Zoals jij mij mijn privacy gunt, zeker?’ Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek boos naar haar toneelstukje. ‘Ik moet weten wat je tegen ze hebt gezegd.’ Bij de gedachte aan wat dit met Carrie zou doen, werd hij witheet van woede.

Hij had beloofd dat hij haar zou beschermen, en in plaats daarvan had hij haar kwetsbaar gemaakt.

‘Denk je dat ík ze heb gebeld?’ Ze stak haar voeten in bruine platte schoenen. ‘Ben je niet goed wijs?’

‘Op dit moment zou ik mijn stemming als redelijk slecht omschrijven.’

‘Jíj bent degene die míj vastgreep! Jíj was degene die mij smeekte om je mee naar mijn huis te nemen en je de nacht hier te laten doorbrengen.’

‘Ik heb nog nooit van mijn leven een vrouw ergens om gesmeekt,’ sprak hij op koele toon. ‘En toen ik je in het theater om hulp vroeg, had ik de indruk dat je een lief jong meisje was.’ Hij hield zijn hoofd een beetje schuin. ‘Maar nu we die verschrikkelijke misvatting hebben rechtgezet, wil ik dat je mijn vraag beantwoordt! Wie heb je precies gebeld, en wat heb je verteld?’

‘Niemand! Niets!’ Haar stem steeg een octaaf en de afschuw in haar ogen maakte plaats voor boosheid. ‘Dit is allemaal jóúw schuld. Dankzij jou zit ik nu in deze positie.’

‘De positie waarin je geld kunt verdienen door mij aan de pers uit te leveren?’

‘Ik ben afgelopen avond half Londen doorgereden om de pers te ontlopen. Waarom zou ik dat doen als ik ze toch ging bellen?’

‘Zeg jij het maar.’

‘Jij denkt dat ik je heb geholpen zodat ik de pers kon bellen?’

‘Als dat niet de reden is dat je met hebt geholpen, vertel me dan maar eens waarom je het wel hebt gedaan.’

‘Eerlijk? Ik weet het niet. Ik moet wel volslagen krankzinnig zijn geweest!’ Haar stem klonk schril. ‘Ik ben niet iemand die graag voor de camera staat! En ik begrijp niet waarom je zo graag het slechtste van mij wilt denken. Waarom denk je dat ik je zou bedriegen?’

‘Dat doen mensen voortdurend, meestal als ze met hun telefoon een foto van me maken.’

‘Ik heb niet eens een camera op mijn telefoon! Hij kan aan en uit, dat is het wel zo ongeveer.’ Met haar handen in haar haren liet ze zich op de rand van het bed zakken. ‘Ik wil niet dat ze mijn foto in de krant zetten. Ik vind het vréselijk als mensen een foto van me nemen.’

Nathaniel haalde diep adem. ‘Hoeveel van mijn telefoongesprek heb je eigenlijk gehoord? Toen je in de slaapkamer was en aan de deur stond te luisteren?’

‘Weet jij wel hoe beledigend je bent?’ Haar ogen waren heel groen en stonden heel boos. ‘Ik luister niet aan deuren. Ik ben integer en discreet, en ik heb groot respect voor de privacy van andere mensen.’

‘Het duurde uren voordat je de slaapkamer weer uit kwam. Wat was je aan het doen?’

Haar wangen werden rood. ‘Ik stond in de spiegel te staren omdat Alpha Man in mijn woonkamer zat, en ik zag eruit alsof ik achterstevoren door een heg was getrokken.’ Geagiteerd wreef ze met haar handen over haar knieën. ‘Wil je weten wat ik nog meer aan het doen was? Ik wenste dat ik iemand anders was – mooi en met lange benen. Als een fotomodel. Iemand met van die uitstekende heupbeenderen. Zo’n vrouw die er geen enkele moeite mee zou hebben om een Hollywoodster bezig te houden.’

Verward keek Nathaniel haar aan. ‘Uitstekende heupbeenderen?’

‘Ja. Magere vrouwen hebben altijd uitstekende heupbeenderen. Ik probeer al jaren uitstekende heupbeenderen te krijgen, maar eerlijk gezegd hou ik te veel van eten om mezelf uit te hongeren, en volgens mij kan het niet normaal zijn om voortdurend met een rommelende maag rond te lopen, en normaal vind ik het prima dat ik heupen en billen heb, maar gisteravond liet ik me door jou intimideren, en ik háát mezelf, want onder dat knappe gezicht ben je gewoon een enorm ego dat denkt dat alles in de wereld om hem draait –’

‘Katie…’

‘Ik was niet naar jouw telefoongesprek aan het luisteren, maar als je je daar zo ongerust over maakt, moet je voortaan géén telefoontjes meer plegen als je publiek hebt, géén verhouding met twee vrouwen tegelijk beginnen, en er géén onschuldige omstanders bij betrekken.’

Hij deed zijn best om het bonkende gevoel in zijn hoofd te negeren. Met twee vingers drukte hij tegen zijn neusbrug, zwerend dat hij nooit meer goedkope wijn zou drinken. ‘Luister –’

‘Nee, jij moet luisteren! Je wilt weten waarom ik je gisteren heb geholpen? Omdat je er zo wanhopig uitzag. Voor een keer was je niet afstandelijk en sarcastisch. Je acteerde niet.’ Huiverend wreef ze over haar armen. ‘En ik haat de manier waarop de pers je achtervolgt. Je kunt niet eens ademhalen zonder dat zij het zien, en ik vind het niet eerlijk. Daarom heb ik je geholpen. En toen je hier was en plotseling deed alsof er niets aan de hand was en alsof ik het me allemaal maar had verbeeld, begon ik me af te vragen of ik gek aan het worden was.’

De woorden kwamen als een waterval over haar lippen, en Nathaniel onderdrukte de neiging om haar achterover op het bed te gooien en al die gloeiende passie in iets fysieks om te zetten.

‘Als jij de pers niet hebt getipt, wie heeft het dan gedaan?’

‘Hoe moet ik dat weten? Ik heb helemaal niemand gespro –’ Midden in haar zin hield ze op met praten. Er verscheen een blik vol afschuw op haar gezicht die al snel plaatsmaakte voor schuldgevoel. ‘O, nee…’

Hij perste zijn lippen op elkaar. ‘Je hebt dus wél iemand gebeld.’

‘Nee.’ Zenuwachtig gingen haar ogen in zijn richting. ‘Maar iemand heeft mij gebeld.’

‘En je moest het gewoon vertellen. Je bent een vrouw, en vrouwen kunnen er gewoon niets aan doen dat ze met elkaar roddelen. Op die manier krijgen ze een band met elkaar. Mannen geven elkaar een biertje. Vrouwen vertellen elkaar geheimen.’

‘Nee! Ik heb niets verteld.’ Haar ogen werden groot van verontwaardiging. ‘Mijn vriendin Claire belde me toen ik in de slaapkamer was. We zouden samen gaan speeddaten en ze wilde weten waar ik was. Blijkbaar stond het hele theater op zijn kop omdat jij was verdwenen. Ze vroeg of je bij mij was, maar ik ontkende.’

Hij zuchtte. ‘Je bent zeker geen geboren leugenaar. Ik moet je acteerlessen geven.’

‘Claire kan het echt niet doorverteld hebben,’ zei ze, loyaal als ze was. ‘Echt niet.’

‘Nou, iemand heeft het gedaan.’

‘Ja, maar…’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘De hertogin van Gloucester.’

‘Pardon?’

‘Claire zei dat de hertogin van Gloucester het prachtig vond dat je ervandoor was gegaan. Ze stond in de buurt toen Claire me belde, dus het zou kunnen dat ze haar heeft afgeluisterd. En ze vindt je niet bepaald aardig.’ Ze wreef over haar voorhoofd en kreunde. ‘Het spijt me zo. Dit is allemaal mijn schuld. Ik had je niet hiernaartoe moeten brengen. Het was belachelijk om te denken dat we het geheim konden houden.’

‘Nee, het is mijn schuld.’ Hij had beter moeten weten. Als hij wat beter had nagedacht, had hij er nooit iemand anders bij betrokken. Maar hij had niet nagedacht. Hij had Jacob op de eerste rij zien zitten en daarop gereageerd. ‘Zoals je zei, was ik degene die jou dwong om mij te helpen.’

‘Maar ik had de telefoon niet moeten aannemen. Ik had overtuigender moeten zijn toen ze vroeg of ik wist waar je was. Aan de andere kant, ze zouden het waarschijnlijk toch wel hebben geraden.’ Haar ogen stonden leeg en vermoeid. ‘Gisteravond waren wij de enigen die er niet waren. En de pers heeft ons samen gezien. Het zal ze niet veel tijd hebben gekost om erachter te komen wie ik was.’

Nathaniel moest toegeven dat het scenario dat ze schetste het meest waarschijnlijke was. Hij probeerde praktisch te zijn.

‘We moeten een manier vinden om ermee om te gaan. Ze staan buiten en ze weten dat je de nacht met me hebt doorgebracht.’

‘Wat? Ik heb de nacht helemaal niet met je doorgebracht.’

‘Jawel, dat heb je wel.’

‘Nou, oké, maar niet op díé manier! Dat zullen ze echt niet geloven. Ik bedoel, jij, een universeel lustobject, en ik, ik ben helemaal niets universeels.’ Verlegen wreef ze haar haren uit haar ogen. ‘Niemand met een beetje verstand zal geloven dat jij de nacht met mij hebt doorgebracht, dus maak je daar maar niet ongerust over.’

‘Je bent ongelooflijk sexy.’

Haar ogen werden groot van schrik en haar lippen gingen vaneen. ‘Vind je… Vind je míj sexy?’

‘Gisteravond kostte het ons allebei de grootste moeite om onze handen van elkaar af te houden.’

‘Nee! Ik bedoel, ik… Je hebt niet…’ Haar gezicht werd vuurrood. ‘Je bent Nathaniel Wolfe.’

‘Wat heeft dat met aantrekkingskracht te maken?’

Ze lachte een beetje hysterisch. ‘Ik heb foto’s gezien van de vrouwen waar jij mee uitgaat en ze waren gewoon deprimerend om naar te kijken, zo mooi waren ze.’

‘Om eerlijk te zijn vond ik het nogal deprimerend om met ze samen te zijn. Misschien omdat ze niet ontbijten,’ zei hij lijzig. ‘En jij onderschat je eigen charmes. Eén blik op jou, en die journalisten zullen aannemen dat we de hele nacht hebben liggen rollebollen.’ Hij keek naar haar aantrekkelijk gevormde mond en wenste met heel zijn hart dat hij niet voor die hobbelige bank had gekozen.

‘Ze zullen heel graag je verhaal willen horen.’

En ze was zo’n kletskous, dat zij zeker zou gaan praten – en dat zou rampzalig zijn.

Ze wist niet veel, maar ze wist genoeg om de nachtmerrie van zijn dromen tot leven te brengen. Het feit dat ze allemaal verkeerde conclusies had getrokken was geen troost. Hij wist dat de media heel veel macht hadden.

Hij dacht aan al die jaren dat hij zijn geheim had weten te bewaren. Hij dacht aan de gevolgen die het zou kunnen hebben als zijn geheim uitkwam.

Hij kon Katie hier niet alleen laten en haar aan die journalisten overleveren.

Op haar tenen liep Katie naar het raam. ‘Hou op je zorgen te maken. Ik heb geen verhaal. Filmster slaapt op hobbelige bank; niet bepaald een opwindende krantenkop.’

‘Niet uit het raam kijken.’

Ze negeerde hem en gluurde door de gordijnen. ‘Mijn hemel!’ Ze drukte zichzelf plat tegen de muur en keek hem vol afgrijzen aan. ‘Het zijn er een paar miljoen! Ben je echt zo interessant?’

‘Blijkbaar.’

‘Er gebeuren allerlei echt belangrijke dingen in de wereld, en de helft van alle journalisten staat daar buiten op de stoep.’ Ze bleef tegen de muur aan staan alsof ze bang was zich te bewegen. ‘Ik wou dat ik je nooit had geholpen. Ze gaan foto’s van me nemen en iedereen gaat ons vergelijken.’

‘Vergelijken met wie?’

Ze staarde hem aan. ‘Niets… Dit is vreselijk.’

‘Dan zijn we het voor een keer met elkaar eens.’ Hij zei het op grimmig berustende toon. ‘Je bent het vrouwelijke equivalent van een bom die nog niet is geëxplodeerd. Als ik je hier achterlaat, kun je elk moment af gaan.’

Haar rug was kaarsrecht. ‘Als je soms insinueert dat ik ze iets zou vertellen, dan heb je het mis.’

‘Ik dacht dat we al hadden geconcludeerd dat je heel veel praat als je zenuwachtig bent.’

‘Ik heb niets om over te praten!’

‘Je weet genoeg.’

Hij trok haar kledingkast open en trok er een jas uit. Bruin. Terwijl hij zich afvroeg waarom alles in haar kast de kleur van modder had, wierp hij de jas op het bed.

‘Kleed je aan. We gaan weg.’

‘Waar gaan we heen?’ Verhit trok ze haar jas aan. ‘Ik heb al genoeg problemen omdat ik met jou ben gezien. We moeten juist uit elkaar gaan.’

‘Daar is het helaas veel te laat voor.’

‘Nee, het is niet te laat. Het enige wat je hoeft te doen is de voordeur opendoen en naar buiten lopen.’

‘Katie, ze zullen je levend villen.’

‘Ik zal mijn mond dicht houden.’ Ze perste haar lippen op elkaar en maakte een beweging met haar vingers alsof ze een rits dichtmaakte. ‘Stilte is het woord van vandaag. Maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop.’

Nathaniel probeerde niet te denken aan andere manieren waarop hij haar mond bezig kon houden. Dus richtte hij zijn aandacht op haar ogen. ‘Kun je me, gewoon omdat ik nieuwsgierig ben, vertellen hoelang jij je mond kunt houden? En dan mag je niet de tijd meetellen waarin je ligt te slapen…’

‘Om eerlijk te zijn, praat ik in mijn slaap. Als ik ergens mee zit of gespannen ben, dan praat ik erover.’ Haar glimlach was duidelijk bedoeld om hem gerust te stellen. ‘Maar maak je niet ongerust. Ik ben niet van plan om met een van die journalisten de nacht door te brengen.’

‘Is het de bedoeling dat ik me nu beter voel?’

‘Daarmee wil ik zeggen dat je niet ongerust hoeft te zijn. De pers is niet in mij geïnteresseerd. Ik ken geen details over Annabelle of Carrie. We hebben samen de avond doorgebracht, en je hebt niets verteld. Je hebt alleen maar op een broeierige manier nors om je heen zitten kijken. Ik heb nog nooit een man meegemaakt die zo weinig praat, en ik heb al heel wat zwijgzame types ontmoet.’

‘Het is nogal moeilijk om er iets tussen te krijgen als jij eenmaal aan het woord bent, Katie. En ze zijn wél in jou geïnteresseerd.’

Vastbesloten het haar te bewijzen haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en ging internet op. Hij volgde zijn gevoel en googelde een aantal woorden. Met opeengeklemde kaken zag hij de zoekresultaten op het scherm springen. Hij liet het haar zien. ‘Zo ongeïnteresseerd zijn ze, Katie. Ze hebben al allerlei informatie over je, inclusief je naam, leeftijd en je profiel van de datingwebsite waar je staat ingeschreven.’

Als aan de grond genageld staarde ze naar het schermpje. ‘Dat is een foto van mij,’ fluisterde. ‘Waar hebben ze die vandaan?’

‘Hier is er nog een.’

‘Wacht eens even, wanneer hebben ze die genomen?’ Ze griste de telefoon uit zijn hand en las de kop hardop voor. ‘“Is zij de reden dat Nathaniel Wolfe gisteravond van het toneel liep”? Nee, natuurlijk ben ik niet de reden. Ik heb je gered! We moeten ze de waarheid vertellen. Ga naar buiten en vertel ze de waarheid!’

Hij was niet van plan om ook maar iemand de waarheid te vertellen.

‘De pers wil helemaal niet weten wat de waarheid is. We kunnen het beste zorgen dat we uit het zicht blijven en hopen dat ze iemand anders lastig gaan vallen.’

‘Dat is niet zo leuk voor hun volgende slachtoffer.’

‘Heb je liever dat ze dag en nacht voor jouw flat blijven staan? Camera’s door je brievenbus steken? Allerlei vragen aan je buren stellen? Elk vriendje opsporen dat je ooit hebt gehad?’

‘Daar hebben ze maar vijf minuten voor nodig!’ Haar gezicht was bleek. ‘Ik vind het echt afschuwelijk als mensen mijn foto nemen. Je hebt geen idee hoe afschuwelijk. Ik heb niet eens foto’s op mijn Facebook gezet.’

Hij fronste toen hij een waas van tranen in haar ogen zag. Omdat hij eraan gewend was zijn tijd met actrices en modellen door te brengen die hun eigen moeder zouden aanrijden als dat een behoorlijke publiciteitsfoto zou opleveren, vond hij het moeilijk te geloven dat ze het echt meende.

‘Waarom vind je het zo afschuwelijk?’

Ze boog haar hoofd en maakte de knopen van haar jas vast. ‘Dat vind ik gewoon. En ik snap niet waarom iemand ook maar enige belangstelling voor mijn liefdesleven zou hebben.’

‘Omdat je nu met mij samen bent,’ zei hij vriendelijk. ‘Mensen vinden het heerlijk om bij hun ontbijt over de schandalen en ellende van anderen te lezen.’

‘Ik niet. Ik vind het vreselijk om over ellendige dingen te lezen. Ik hou van vrolijke verhalen. “Man redt hond uit boom” – dat soort dingen.’

‘Jij bent niet zoals andere mensen. En dat is een probleem. Pak wat spullen in en je paspoort. Je gaat met mij mee.’

‘Dat meen je niet.’

‘Als ik je hier laat zullen ze zich op je storten als een stel hyena’s.’

‘Ik moet zeggen dat dat niet bepaald een vleiende omschrijving is. Geen enkele vrouw wil dat haar dijen genoeg voedsel voor één hyena zijn, laat staan voor meerdere hyena’s.’

‘Katie…’ Hij onderdrukte zijn ergernis. ‘Pak gewoon je paspoort. Opschieten!’

Alsof ze een leger wilde tegenhouden zette ze haar voeten stevig op de grond en rechtte haar schouders.

‘Ik ga helemaal nergens heen met jou. Behalve het feit dat ik me met jou in de buurt niet kan ontspannen, heb ik ook nog een baan, vrienden en familie. Ik heb een léven.’ Ze zweeg toen zijn telefoon begon te rinkelen. ‘Zeg maar tegen wie dat ook mag zijn, dat je nu moet worden opgehaald.’

Nathaniel keek wie hem belde. ‘Het is mijn agent. Ik moet even met hem praten. Niet weggaan. Ik zorg dat we door iemand worden opgehaald.’

 

Hoe lang zou het duren voordat de journalisten het verband met haar beroemde zus zouden leggen?

Katie ijsbeerde door de slaapkamer en probeerde kalm te blijven. Mijn hemel, ze was een volwassen vrouw, geen kwetsbare tiener. Ze zou hier nu overheen moeten zijn gegroeid. Ze was wie ze was. Vergelijkingen met haar zus waren misschien niet zo leuk, maar ze ging er niet dood van. Ze moest gewoon verdergaan met haar leven en hopen dat de hele toestand uiteindelijk zou bedaren. Misschien kon ze een slaapzak naar het theater meenemen en daar blijven totdat dit was overgewaaid. De bewakers waren altijd heel vriendelijk tegen haar.

Door de open deur kon ze Nathaniels beschaafde stem horen. Hij gaf een reeks opdrachten door de telefoon.

Hij vond haar sexy.

Ze huiverde en wreef met haar handen over haar armen.

Nathaniel Wolfe, god van het witte doek en wereldberoemd sekssymbool. Vond hij haar echt sexy? Ze had zichzelf ervan overtuigd dat de chemie tussen hen alleen in haar fantasie bestond…

‘Heb je je paspoort?’

Hij stond in de deuropening, en door de manier waarop hij met die blauwe ogen naar haar keek, kon ze nergens anders aan denken dan aan seks. Wilde, krankzinnige, dierlijke seks – het soort seks waar ze wel eens over had gelezen, maar nog nooit had ervaren.

Verward wendde Katie zich af. ‘Ik heb mijn paspoort niet nodig. Ik ga rechtstreeks naar het theater en sluit mezelf op in de kostuumkamer. Daar hebben ze bewaking en –’

‘Je gaat niet terug naar het theater.’

‘Natuurlijk ga ik terug naar het theater. Ik moet werken.’

‘Ik ben op de première weggelopen. Het toneelstuk is afgelast,’ vertelde Nathaniel haar botweg.

Haar knieën knikten.

Niet haar baan. Ze had een plan. Ze had een droom.

‘Bedoel je… Bedoel je dat ik mijn baan kwijt ben?’

‘Ja, en dat is mijn schuld,’ grauwde hij. ‘Ik zou het op prijs stellen als je niet kijkt alsof ik je favoriete huisdier heb vermoord.’

‘Ik… Ben ik echt mijn baan kwijt?’

‘Ja,’ bromde hij tussen zijn tanden door. ‘Maar ik maak het wel weer goed.’

‘Hoe dan? Ga je terug het toneel op?’

‘Nee.’

‘Dan kun je het niet goedmaken.’ De consequenties drongen tot haar door. ‘Dit toneelstuk was een belangrijk onderdeel van mijn carrièreplanning. Ik zou worden opgemerkt. Het was de eerste stap op de ladder…’

‘Er zijn andere toneelstukken.’

‘Weet je wel hoeveel mensen naar die baan hadden gesolliciteerd?’ vroeg ze paniekerig. ‘Achthonderd! En dat geldt voor elke baan. Je hebt geen idee hoe het is in mijn beroep.’

‘Ik zal je mijn adressenboekje geven.’

‘Ik wil niet hogerop komen omdat ik bepaalde mensen ken.’

‘Dan ben je wel erg naïef,’ zei hij koel. ‘Want dat is waar het om draait als je in dit wereldje succes wilt hebben.’

Koppig schudde Katie haar hoofd. ‘Behalve het feit dat ik geen geld heb, heb ik vandaag een heel belangrijke afspraak met een kostuumontwerpster. Die afspraak is nu nog belangrijker omdat ik werkloos ben.’

Werkloos. Bij de gedachte aan dat woord begon ze bijna te hyperventileren. Ze kon het zich niet veroorloven om werkloos te zijn!

Nathaniel zuchtte. ‘Hoe heet ze?’

‘Meredith Beynon.’

‘Nooit van gehoord. Voor je carrière zal ze niets kunnen betekenen.’

‘Maar –’

‘Wat jij nodig hebt, is een baan als assistent bij een van de topontwerpers. Heb je wel eens van Alicia Brent gehoord?’

‘Natuurlijk. Iedereen kent haar. Maar ze zal echt niet met iemand als ik willen afspreken.’

‘Wel als ik zeg dat ze dat moet doen. Goed. Dat is dan geregeld. Pak nu je paspoort. We moeten weg.’

Haar hoofd tolde. ‘Ken jij Alicia Brent?’

‘Ja. En als het met haar niet lukt, ken ik nog wel een paar anderen.’ Zijn stem klonk scherp. ‘Paspoort!’

Plotseling was haar toekomst angstaanjagend onzeker. Een afspraak met Alicia Brent zou niet genoeg zijn om haar schulden af te betalen. Ze had werk nodig.

‘Waar wil je naartoe?’

‘Een journalistenvrij gebied. Ik moet uit het zicht blijven tot de Sapphire-uitreikingen. Een eiland. Zon, zee en –’

‘Ik wil geen seks met je.’

Er verscheen een vage glimlach om zijn mond. ‘Ik wilde afzondering zeggen, maar seks klinkt mij goed in de oren. Je praat als je wakker bent, en je praat in je slaap. We zullen zien of je ook praat tijdens het vrijen.’