Hoofdstuk 4
Waarom had hij haar in vredesnaam meegenomen?
Op dat moment had het de enige manier geleken om er zeker van te zijn dat ze niet met de pers sprak. Nu besefte hij pas dat het betekende dat hij gezelschap had, terwijl hij daar op dit moment helemaal geen behoefte aan had.
En niet zomaar gezelschap, maar Katie: een meisje dat dacht dat alles goed zou komen als je maar iemand had met wie je je problemen kon bespreken. Een meisje dat dacht dat je met praten alles kon oplossen.
Waarschijnlijk was het gewoon zijn straf omdat hij haar in deze toestand had meegesleept. Ze was woedend op hem.
Hij wierp een blik op haar gespannen profiel, zonder iets van zijn eigen emoties te verraden.
‘Je hoeft niet te kijken alsof de wereld is vergaan,’ snauwde hij. ‘Het was een onbelangrijk kostuumdrama met tweederangs acteurs. Het zou provinciaal en saai zijn geweest.’
‘Het was een volgende sport op de carrièreladder.’
‘Hoeveel sporten heeft die ladder van jou eigenlijk? Misschien wordt het tijd om twee sporten tegelijk naar boven te nemen, anders haal je de top nooit.’
‘Moet je nou echt altijd over alles sarcastisch doen?’
‘Dat toneelstuk zou niets voor je carrière hebben gedaan.’
‘Ik had een aantal heel originele ideeën voor de kostuums. Mijn naam zou in het programmaboekje zijn vermeld.’
‘En misschien zouden drie mensen dat hebben gelezen. Trouwens, je zou die baan toch niet hebben gekregen.’
‘Bedankt. Dus je hebt er niet alleen voor gezorgd dat ik niet naar dat gesprek kon, je vertelt me nu ook nog dat ik slecht ben in mijn werk.’ Nadrukkelijk wendde ze haar hoofd af en keek uit het raampje. ‘Dat ik niet in Hollywood werk, betekent nog niet dat ik geen gevoelens heb. Ik vind je ontzettend gemeen.’
‘Gemeen?’ Hij moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. ‘Dat woord heb ik niet meer gehoord sinds ik op kostschool zat.’
‘Ik wil wedden dat je een verschrikking was op school.’
‘Ik had zo mijn momenten. En ik deed niet gemeen of sarcastisch, ik was gewoon eerlijk. Ze zouden je die baan niet hebben gegeven.’
Haar schouders waren gespannen. ‘Ik heb je de eerste keer al gehoord. Je hoeft het niet te herhalen.’
‘Ik heb het kostuumplan gezien. Jouw schetsen waren van een heel andere klasse.’
‘Alleen omdat ik niet…’ Ze keek hem aan. ‘Wat zei je?’
‘Jouw schetsen zijn van een heel andere klasse. En je zou ze doodsbang hebben gemaakt. Je werk is veel te fantasievol en origineel. Ze zouden iemand hebben aangenomen die voorspelbaar en veilig is. Provinciale saaie productieleiders willen de boel niet overhoop gooien.’
‘Vind je dat ik talent heb? Dat zeg je niet alleen omdat ik boos op je ben?’
‘Ik zeg het omdat het waar is.’
‘O.’ Er verscheen een frons van verwarring tussen haar wenkbrauwen. ‘Nou, dat is fijn. Helaas kan ik met jouw bewondering voor mijn werk niet mijn rekeningen betalen of de carrièreladder bestijgen. Niet dat je dat zult begrijpen. Jij leeft in een wereld vol privévliegtuigen, lijfwachten en limousines. Ik leef in een wereld vol steeds groter wordende schulden en werkloosheid.’
Ze wist helemaal niets over zijn wereld.
‘Rustig maar, kleedstertje. Ik zal een paar telefoontjes plegen en zorgen dat je werk in Hollywood krijgt. Als het met Alicia niet lukt, bel ik Rupert Schneider of Howard Kennington.’
Haar mond viel open. ‘Ken je die mensen allemaal?’
‘Ja. En ze zijn altijd op zoek naar nieuw talent. Ze zullen je geweldig vinden.’
‘Wil je mij aan hen voorstellen? Echt waar?’ Ze was verbluft. ‘Nou, dank je. Het is fijn dat je toch een geweten hebt.’
‘Geef me maar geen krediet voor iets wat ik niet heb. Ik stel je aan hen voor omdat je talent hebt, en omdat ik er niet tegen kan als een vrouw zit te mokken. Vooral niet als ik met haar op een eiland zit.’
‘Daar had je aan moeten denken voordat je me dwong om met je mee te gaan. Er bestaat zoiets als karma, moet je weten. Op de een of andere manier word je uiteindelijk gestraft voor wat je mij hebt aangedaan.’
‘Ik word al gestraft. Ik zit straks op een eiland met een vrouw die geen seconde haar mond kan houden. Voor een man is dat de hel, geloof me.’
Glimlachend leunde Nathaniel in zijn stoel achterover. Hij sloot zijn ogen en onmiddellijk kwam de realiteit terug. Zijn gedachten werden somber. Hij zag Jacob op de eerste rij zitten, hij zag die donkere ogen naar hem kijken. Veelbetekenend. Ze waren door het verleden met elkaar verbonden. Daar zou niets ooit verandering in kunnen brengen.
Zijn glimlach vervaagde en zijn ogen vlogen open.
O, ja, hij werd gestraft.
‘Gaat het wel goed met je?’ Katies ogen stonden bezorgd. ‘Je houdt de leuningen van je stoel wel erg stevig vast.’
Onmiddellijk ontspande hij zijn handen. ‘Ik hou niet zo van vliegen.’
‘In je laatste film bestuurde je zelf een vliegtuig. Je hebt een vliegbrevet.’
‘Precies.’ Hij gebruikte al zijn acteertalent om ervoor te zorgen dat hij overtuigend overkwam. ‘Ik vind het vreselijk om met iemand mee te vliegen. Ik zit liever zelf in de cockpit, maar ik heb een beroerde nacht op jouw bank doorgebracht, en ik wil niet tegen een berg aanvliegen.’
Haar kalme blik leek te zeggen dat ze niet overtuigd was, en hij herinnerde zich dat Katie Field erg opmerkzaam was. Hij moest waakzaam blijven, en dat vond hij prima. Behalve de vorige avond op het toneel, kon Nathaniel zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst niet op zijn hoede was geweest.
‘Dus dit eiland…’ De hoop op nieuwe veelbelovende contacten leek haar enigszins te hebben opgevrolijkt. ‘Waar ligt het? En hoe weet je dat we niet worden gevolgd als we daar zijn?’
‘Het is een tropisch eiland voor de kust van Zuid-Amerika. En ik weet dat we daar niet worden gevolgd omdat we alleen op het eiland zullen zijn.’
‘Alleen?’ piepte ze geschrokken. ‘Moet ik twee weken op een eiland zitten met niemand om mee te praten?’
‘Volgens mij zijn er twee soorten papegaaien op het eiland. Als je het slim speelt, kun je er misschien een zover krijgen dat hij tegen je praat.’
‘Jij mag het dan grappig vinden, maar ik hou van gezelschap. Als jij de enige andere persoon op het eiland bent…’ Ze kneep haar ogen samen. ‘…dan moet ik maar tegen jou praten.’
‘Praat maar raak. Als je maar niet verwacht dat ik antwoord geef.’ Vanonder zijn donkere wimpers keek hij haar aan. ‘Aan de andere kant, als je gezelschap wilt, weet ik zeker dat we wel een manier kunnen vinden om de tijd door te brengen zonder te hoeven praten.’
Hij was arrogant en bazig. Katie zuchtte. En waanzinnig sexy.
Hoe kon hij nou sexy zijn terwijl hij lag te slapen? Er lag een lok donker haar over zijn voorhoofd, waardoor hij er gevaarlijk en schurkachtig uitzag. Die dikke donkere wenkbrauwen en die met donkere baardstoppels bedekte kaak waren supermannelijk, en dan die mond…
Snel keek ze een andere kant op. Haar hart bonkte in haar borstkas.
Nee, nee, nee! Dat zou ze zichzelf niet aandoen. Niet weer. Geen fantasieën over onbereikbare mannen. Ze wist nu wie ze was, en daar had ze vrede mee. Vijf minuten zinloos geflirt veranderde helemaal niets.
Doodmoe, maar te gespannen om te slapen, staarde Katie uit het raampje naar de eilandjes beneden hen die in de glinsterende oceaan lagen.
Haar vermoeidheid raakte een beetje op de achtergrond. De zee was bezaaid met smaragdgroene eilandjes met witte stranden die door koraalriffen werden omgeven.
Stiekem gluurde ze even naar Nathaniel die naast haar lag te slapen.
Welke geheimen hield hij verborgen? Wie waren Annabelle en Carrie? Waarom vond hij het nodig om zichzelf op een onbewoond eiland te verstoppen?
De vragen tolden rond in haar hoofd, totdat ze van uitputting in slaap viel. Toen ze wakker werd, zag ze dat Nathaniel uit het raampje zat te staren.
Een paar seconden lang zag ze de pijn en angst in zijn ogen. Toen hij echter merkte dat ze wakker was, verhulde hij snel zijn gevoelens.
Wat was er in zijn leven gaande? Waarom verstopte hij zich?
‘Zijn we er?’
‘We zijn in Rio de Janeiro. Het is nog een korte vlucht in de helikopter naar Wolfe Island.’
‘Je zei dat het eiland van je broer is?’ vroeg ze, terwijl ze haar tas vanonder haar stoel trok.
‘Hij is eigenaar van een aantal hotels. Erg handig op dit soort momenten.’
‘Wolfe.’ Ze staarde hem een moment lang aan en vroeg zich af hoe het mogelijk was dat ze het verband niet eerder had gelegd. ‘Sebastian Wolfe is je broer?’
‘Inderdaad.’
‘Ik heb natuurlijk van hem gehoord. Ik wist alleen niet… Je hebt het nooit over je familie.’
‘En ik ben ook niet van plan om dat nu wel te doen.’
‘Heb je geen goede band met je familie?’
Er vertrok een spiertje bij zijn mondhoek. ‘Je houdt wel van een beetje risico, merk ik.’
‘Als we de komende twee weken met elkaar opgescheept zitten, moeten we een paar dingen over elkaar weten.’
Die verdraaid sexy ogen keken haar enigszins spottend aan.
‘Je moet weten dat ik heel gevaarlijk word als ik word ondervraagd.’
‘En ik word gevaarlijk als ik met niemand een gesprek kan voeren. Ik ondervraag je helemaal niet, ik stel je alleen een vraag over je familie. Ik begrijp niet wat daar mis mee is. Ik ben gewoon beleefd.’
‘Laten we een paar afspraken maken.’ Hij sloeg zijn ogen neer om zijn uitdrukking te verbergen. ‘Jij vraagt mij niets persoonlijks, dan hoef ik jou niets persoonlijks te vragen. Waarom spreken we niet gewoon af dat er de komende twee weken niet gepraat wordt? Ik vind het prima als onze relatie puur lichamelijk blijft. We kunnen met onze lichaamstaal communiceren.’
Wijselijk besloot Katie daar niet op in te gaan. ‘Je kunt mij alles vragen wat je maar wilt. Ik heb geen geheimen. En ik kan niet twee weken niet praten. Door te praten raak ik mijn spanningen kwijt.’
Hij boog naar haar toe. Zijn ogen waren twee smalle gevaarlijke spleetjes die sensueel glinsterden. ‘Wil je weten hoe ik mijn spanning verlicht, mop?’
‘Nee, dat wil ik niet.’ Zijn ogen hielden die van haar gevangen, waardoor ze het moeilijk vond om gewoon te blijven ademen. Hij was een man die duidelijk wist wat voor effect hij op vrouwen had. Alsof hij dat wilde bevestigen, schonk hij haar een lome, zelfverzekerde glimlach.
‘Weet je het zeker?’
‘Heel zeker.’
‘Maar je bent wel nieuwsgierig.’ Zijn stem was zacht en verleidelijk. ‘Geef het maar toe… Je vraagt je al een tijd af hoe het zal voelen als we eindelijk onze zelfbeheersing laten varen en elkaar zoenen.’
‘Dat is niet waar. Daar heb ik geen moment aan gedacht.’
‘Je bent een heel slechte leugenaar.’
‘En jij bent onmogelijk arrogant. En arrogantie,’ vervolgde ze ademloos, ‘is geen aantrekkelijke eigenschap, zelfs niet voor de meest sexy man ter wereld.’
‘Vind je mij de meest sexy man ter wereld?’
‘Volgens een onderzoekje in een tijdschrift.’ Hopeloos verward wendde ze haar hoofd weer af om uit het raampje te kijken. ‘We gaan landen.’ Gelukkig. Hoe kwam het toch dat hij altijd wist wat hij moest zeggen, en zij niet? Hoe kon het dat hij zich nooit ongemakkelijk leek te voelen?
Nadat hij zijn veiligheidsgordel had losgemaakt, boog hij zich naar haar toe om haar gordel ook los te maken.
‘Kom mee. De helikopter staat te wachten.’
Het eerste wat haar opviel toen ze op het eiland uit de helikopter stapte, was de intense hitte en de felle kleuren. Diepgroene palmbomen die hun schaduw op hagelwitte stranden wierpen, en een rode papegaai die in een boom zat. De hete zon was een oranje bal en de zee was een magisch tapijt van glinsterend blauw.
‘Zo, dit is een stuk beter dan Londen in februari.’
Nathaniel pakte haar arm en trok haar weg van de helikoper. ‘Daar zijn we dan. Oost west, thuis best. Ook wel bekend als Paradise Villa. Alle slaapkamers komen uit op het terras en hebben uitzicht op zee.’
Toen Katie het huis betrad, bleef ze verbluft staan. ‘O, het is…’
‘Ja, mijn broer heeft een uitstekende smaak. Dit is zijn juweeltje. Het beste van het beste.’
Ze keek om zich heen. Het terras was zo ontworpen dat het zo veel mogelijk schaduw gaf en tegelijkertijd goed zicht op de omgeving bood. Er stonden exotische planten die langzaam in de zachte bries heen en weer bewogen, en er stonden crèmekleurige banken die de gasten uitnodigden om te ontspannen en te genieten. Het enige geluid dat te horen was, was het ruisen van de zee. Het was een volkomen andere wereld.
‘Wie kan het zich veroorloven om hier vakantie te houden?’
‘Wij.’ Nathaniel spoorde haar aan om verder naar binnen te lopen. ‘Het woongedeelte is grotendeels buiten, vanwege het uitzicht. Een terras, een zwembad dat rondom het gebouw loopt, hangmatten… Alles wat je nodig hebt om je te ontspannen en niets te doen. Als je er genoeg van hebt om te lummelen, kun je ook nog allerlei watersporten beoefenen.’
‘Dus als mensen hier komen, huren ze het hele eiland?’ vroeg ze enigszins verdwaasd.
‘Inderdaad, ja. Ze komen hier voor stilte en rust en voor de unieke ervaring van hitsige seks in een hangmat.’ Hij glimlachte sexy. ‘Heb je wel eens seks in een hangmat gehad?’
‘Je bent heus niet grappig.’ Omdat ze het gevoel had dat ze in een oven was beland, trok ze haar trui uit. ‘Kan ik hier ergens kleren kopen? Als je nog eens een keer iemand ontvoert, zeg dan dat ze zomerkleren in moeten pakken. Ik kook bijna in die spijkerbroek in deze hitte.’ Of misschien kwam het niet door de hitte. Misschien kwam het door hem…
Die verontrustend blauwe ogen keken haar loom aan.
‘Het personeel heeft opdracht gekregen om wat kleding voor je te regelen.’
Fantastisch. Haar grootste nachtmerrie. Iemand anders had haar kleren uitgekozen.
Bij de gedachte aan het soort vrouw dat het personeel met Nathaniel Wolfe zou verwachten, zonk de moed haar in de schoenen. Ze werd nog liever bevangen door de hitte in haar spijkerbroek.
‘Ik kan je nu al vertellen dat het allemaal niet past.’
‘Als het niet past, kun je naakt rondlopen.’
‘Je bent nog steeds niet grappig.’ Met opgeheven kin liep Katie het huis weer in. ‘Ik neem aan dat de slaapkamers daar zijn?’
‘Dat is de hoofdslaapkamer. Als je die niet met mij wilt delen, moet je linksaf.’
Ze sloeg zo scherp linksaf dat ze bijna struikelde.
De deur naar de andere slaapkamer stond open, en ze vluchtte naar binnen. Haar wenkbrauwen gingen omhoog toen ze de roze bloemblaadjes zag die op de witte zijden sprei waren gestrooid, en de kandelaars die rond de schalen vol potpourri stonden.
Deze kamer was bedoeld voor romantiek. Voor liefde.
‘Miss Katie?’ Een vrouw kwam glimlachend de kamer in schuifelen met haar armen vol zachte handdoeken. ‘Ik ben Rosa. Als ik tijdens uw verblijf hier iets voor u kan doen, zegt u het maar.’
Verward fronste Katie haar wenkbrauwen. ‘Ik dacht… Hij zei dat we hier alleen waren.’
Rosa lachte. Haar gladde bruine gezicht stond geamuseerd. ‘Ach meisje, het personeel hier bestaat uit twintig mensen. Maar we wonen allemaal op het vasteland. We komen ’s morgens om het ontbijt te maken en gaan na het avondeten weer weg. Ik heb wat kleren voor je geregeld. Als ze niet goed zijn, hoef je het me alleen maar te laten weten.’
Alles zou te strak zijn, en de verkeerde kleur, en het zou verschrikkelijk gênant worden. Maar Katie was te beleefd om te klagen. ‘Ze zijn ongetwijfeld perfect. Heel erg bedankt.’
Perfect of niet, het was een opluchting om haar spijkerbroek uit te kunnen trekken. Na een heerlijke lauwe douche in de luxueuze badkamer die aan een kant op het strand uitkwam, wikkelde ze een pluizige handdoek om zich heen en liep de garderobekast in.
O, wat heerlijk om zo te kunnen leven, dacht ze.
Er lag een hele reeks kleurige bikini’s waar ze uit kon kiezen. Ze gunde de badkleding een blik vol afschuw, waarna ze een gele zonnejurk pakte. Het was een veel te felle kleur voor haar, maar het was beter dan zich voor de ogen van Nathaniel Wolfe in een veel te kleine bikini vertonen.
Ze trok de jurk aan en was opgelucht toen die perfect bleek te passen. Het was een erg mooie jurk – het enige wat eraan mankeerde was de kleur. Veel te fel. Ze droeg nooit felle kleuren. Ze bleef liever op de achtergrond.
Met een lachje keek ze in de spiegel en schudde haar hoofd. In deze jurk had ze weinig kans om niet op te vallen.
Ze schoof haar voeten in een paar schattige slippers, waarna ze terug naar het terras liep.
Nathaniel had zijn overhemd uitgedaan en lag ongedwongen op een witte ligstoel. Hij droeg slechts een lage short die de aandacht op zijn strakke buikspieren vestigde.
‘Het is een beetje moeilijk zwemmen in een jurk, kleedstertje.’
Ongemakkelijk ging Kate op de ligstoel zitten die het verst van hem verwijderd was.
‘Ik ga niet zwemmen.’
Zo goed als naakt voor de neus van een man paraderen die dagelijks een dieet van vrouwen met maatje vierendertig kreeg voorgezet?
Hij keek op van zijn telefoon. ‘Kun je niet zwemmen?’
‘Ik kan zwemmen als ik dat wil. Ik wil niet.’
‘Waarom niet? Zwemmen is de enige manier om koel te blijven.’
Ze liet haar slippers van haar voeten glijden. ‘Maar ik heb het niet heet.’
Er verscheen een spottend lachje op zijn gezicht. ‘Ik vind dat je er wel heet uitziet.’
Na die dubbelzinnige opmerking, boog hij zich naar haar toe om haar een glas koude limonade aan te reiken. ‘Wat mankeerde er aan de bikini’s die Rosa je heeft gegeven?’
‘Er mankeerde helemaal niets aan.’
‘Waarom heb je dan niet een van die dingen aangetrokken?’
Ze besloot alle subtiliteiten overboord te gooien en eerlijk te zijn. Woest keek ze hem aan. ‘Omdat ik niet in jouw aanwezigheid in een bikini ga lopen!’
‘Waarom niet?’
‘Is dat een serieuze vraag?’ Aan zijn onverschillige uitdrukking te zien wel. ‘Nathaniel, er zijn twee soorten vrouwen. De gevulde versie en de niet-gevulde versie. Ik ben de gevulde versie. Je hebt waarschijnlijk nooit iemand van mijn soort ontmoet.’
‘De gevulde versie?’
‘Ik ben van extra stootkussens voorzien,’ mopperde ze. ‘Gemaakt voor comfort, niet voor snelheid. En kunnen we het nu alsjeblieft over iets anders hebben?’
‘Daarom wil je geen bikini aan?’ Langzaam werd zijn glimlach breder. ‘Omdat je je zorgen maakt over je lichaam?’
‘Ik zal wel ijdel zijn, maar ik wil niet de hele dag mijn buik inhouden.’
‘Dan doe je dat toch niet?’ Glimlachend ging hij met gesloten ogen weer liggen. ‘Vrouwen hebben zo’n verwrongen idee van wat een man sexy vindt. Als ik op de rest af moet gaan, ben ik ervan overtuigd dat je een heel sexy buik hebt. Trek een bikini aan, dan zal ik je zeggen wat ik er van vind.’
Haar blik gleed naar zijn brede schouders en gespierde borstkas. Hij had het lichaam van een man die een actief leven leidde. ‘Ik ga nog liever dood van de hitte, dan dat ik jou mijn buik laat zien.’
‘Lieve schat, als je twee weken helemaal aangekleed op een tropisch eiland zit, ga je inderdaad dood van de hitte.’
Doordat hij lachte, raakte ze nog meer gespannen. ‘Lach me niet uit.’
‘Wat het ook waard mag zijn, ik vind je ontzettend mooi,’ zei hij. ‘Dus al die onzekerheid is volledig misplaatst.’
‘Nathaniel, ik heb je tegenspeelster in Alpha Man gezien. Dat was een seksgodin.’
‘Ze was een verwend prinsesje met een kwaadaardig en opvliegend karakter.’
Kate dacht aan de vlammende seksscènes die het publiek in de ban hadden gehouden. ‘Op het doek leek je dat niet erg te vinden. Ik meen me te herinneren dat de chemie tussen jullie als explosief werd omschreven.’
‘Ik ben acteur.’ Zijn stem klonk vlak. ‘Dat is mijn werk.’
‘Zoenen met de mooiste vrouwen ter wereld? Wat een rotbaan.’
‘Dat is het soms inderdaad.’
En hij acteerde nu ook. Ze geloofde geen moment dat de man die op de ligstoel tegenover haar lag de echte Nathaniel Wolfe was.
‘Hoe werkt dat eigenlijk, de voorbereiding voor zo’n rol? Heb je extra getraind voor de rol van Alpha Man?’
‘Ik heb twee maanden bij de veiligheidsdienst getraind.’
‘Heb je met zware bepakking op je rug door een bos gerend?’
‘Onder andere.’
Ze kon zich precies voorstellen hoe hij eruitzag, met kortgeknipt haar, terwijl hij tot het uiterste ging. Nathaniel Wolfe, de foute man. ‘Welke veiligheidsdienst? Van Amerika of Engeland?’
‘Als ik je dat zou vertellen zou ik je helaas moeten doden.’
Hij zei het op die luchtige spottende toon die een kriebelend gevoel in haar buik veroorzaakte.
‘Laten we zeggen dat het de enige keer is dat ik nooit door de media werd lastiggevallen. Die kerels zijn de ultieme alfamannen. En ze vormen een team. Beter dan familie.’
Er klonk iets in zijn stem door dat haar deed opkijken, maar van zijn gezicht viel niets af te lezen.
Beter dan familie.
Afgezien van een korte opmerking over zijn broer, had hij dat onderwerp niet meer aangeroerd.
‘Je bent niet de enige met een problematische familie. Toen mijn vader was overleden, en ik erachter kwam dat hij zoveel speelschulden had gemaakt, was ik eerst heel erg van streek. En boos. Ik kon gewoon niet geloven dat hij jarenlang een geheim leven had geleid. Ik dacht aan al die jaren dat mijn moeder het geheim had gehouden. We hadden nooit geld, en we zijn twee keer ons huis kwijtgeraakt.’
Nathaniel hield zijn hoofd schuin. ‘Dus we zijn het er over eens dat familie waardeloos is?’
Katie dacht aan haar zus. Aan de manier waarop ze zichzelf van haar familie had afgescheiden.
‘Ik vind familie niet waardeloos.’ Met moeite wist ze haar blik van zijn mond weg te trekken. Ze vond het verschrikkelijk dat ze aan seks dacht. Alweer. ‘Maar soms is het een puinhoop. Is je broer ouder dan jij?’
Oplettend keek hij haar aan. ‘Als je niet in het zwembad wilt eindigen, moet je nu over iets anders beginnen.’
‘Het spijt me. Ik ben er niet aan gewend dat bepaalde onderwerpen verboden terrein zijn. Ik zal proberen over het weer te praten. Of de tuin. Dit is echt een heel mooie plek.’ Katie keek om zich heen. Toen ze een grote groene gekko bij het zwembad zag zonnebaden, haalde ze haar schetsboek uit haar tas.
‘Ga je hem natekenen?’
‘Waarom niet? Hij is prachtig!’ Haar potlood vloog over het blad en ze haalde een doos pastelkrijt uit haar tas waarna ze verschillende kleurencombinaties uitprobeerde. ‘Ik ben dol op de combinatie van turkoois en groen. Een zijden stof in die kleuren zou prachtig zijn.’ Terwijl ze het zei, probeerde ze het zich voor te stellen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en er gingen allerlei ontwerpen door haar hoofd.
‘Als je zo gek op kleur bent, waarom draag je dan altijd bruin?’
Haar hand die het potlood vasthield, verstilde. ‘Ik vind bruin mooi.’ En ze was onzichtbaar in bruin. Ze hield het potlood wat steviger vast. ‘Ik vind het nog steeds fijn om een potlood te gebruiken. Het doet me denken aan de tijd dat ik een kind was. Ik keek altijd naar alle Hollywoodfilms en tekende de kostuums na.’
Lui legde hij zijn handen onder zijn hoofd. Zijn spieren bewogen onder zijn huid. ‘Wat is je favoriete film?’
‘Gone with the Wind.’ Koppig hield ze haar ogen op het schetsboek gericht en niet op zijn spieren. ‘Fabelachtige kostuums en zo romantisch. En die van jou? Ik wil wedden dat het Alpha Man is.’
‘Ik kijk nooit naar mijn eigen films.’ Hij haalde zijn handen achter zijn hoofd weg en boog voorover om naar haar schets te kijken. ‘Ik hou van oude Hitchcock-films. The 39 Steps en Notorious. Cary Grant, een van de beste acteurs ooit – en hij heeft nooit een Sapphire gewonnen.’
‘Betekent het veel? Een Sapphire winnen?’
Als antwoord sprong hij op, om vervolgens in het zwembad te duiken.
Schuldbewust legde Katie haar potlood neer. Ze moest hem geen persoonlijke vragen stellen. Ze kenden elkaar helemaal niet. Ze waren gewoon twee vreemden die toevallig met elkaar zaten opgescheept. En toch, na de emoties die ze in het theater en in haar appartement had gezien, had ze het gevoel alsof ze elkaar wel kenden. Ze wist kleine beetjes – Annabelle, Carrie – kleine stukjes van een legpuzzel die niets betekenden.
Gefrustreerd keek ze toe, terwijl hij in het zwembad afkoelde. Het zweet prikte op haar rug. Het was alsof ze een jas aanhad in plaats van een zomers jurkje, maar ze wilde hem niet uittrekken.
De eerste opwinding over haar aankomst in het paradijs was geluwd. Het was alleen een paradijs als je het je kon veroorloven om een paar dagen vrij te zijn. Zij kon het zich niet veroorloven. Als ze niet snel een nieuwe baan vond, zou ze haar hypotheek niet kunnen betalen. Haar carrière zou vastlopen. Haar droom zou vervliegen.
En ze was niet bereid om haar droom op te geven.
Tegen de tijd dat Nathaniel uit het zwembad kwam, was haar spanning op een breekpunt aangeland.
‘Is er hier internetverbinding?’
Hij pakte een handdoek waarna hij zijn gezicht begon af te drogen. ‘Hoezo?’
‘Ik moet op zoek naar een nieuwe baan. Je zei dat je me aan een paar ontwerpers zou voorstellen, maar ik zou niet weten hoe je dat moet doet zolang we hier zijn.’
‘Wacht even.’
Zonder te zeggen wat hij van plan was, ging hij de villa in. Een paar tellen later kwam hij terug met een dikke stapel papier die met een elastiek bij elkaar werd gehouden. Hij liet het op haar schoot vallen.
‘Lees dat maar eens. Het is het script voor mijn volgende film. Ik ben bijna klaar met de financiering. We hebben nog geen kostuumontwerper.’
Katie staarde naar de stapel papier, terwijl ze erachter probeerde te komen wat er achter dit gebaar zat. Voelde hij zich schuldig. Nee, daar deed Nathaniel Wolfe niet aan. Hij wilde haar gewoon de mond snoeren, besloot ze. Hij wilde dat ze zich ergens mee bezig kon houden zodat hij geen tijd met haar door hoefde te brengen.
‘Het is bijzonder onwaarschijnlijk dat je iemand als ik zou aannemen.’
‘Maak een aantal schetsen, dan praten we daarna.’
Ze drukte haar gevoelens van hoop genadeloos de kop in. ‘Omdat je last hebt van je geweten en je je schuldig voelt omdat ik dankzij jou mijn baan kwijt ben?’
‘Ik heb al gezegd dat ik geen geweten heb als het op mijn werk aankomt. Ik neem degene die ik het beste vind. Ik vond de schetsen die ik bij je thuis heb gezien mooi. De vraag is, kun je het ook met een modern script? Dit is geen Shakespeare.’
Hij vond haar schetsen mooi genoeg om haar een kans te geven?
‘Speel je in de film mee of regisseer je?’
‘Ik regisseer. Denk niet aan de acteurs als je het leest, denk gewoon aan de personages.’
‘Dus je geeft het acteren op?’ Hij gaf geen antwoord, maar ze trok zich niets van zijn zwijgen aan. ‘Had je daarom een toneelrol aangenomen?’
‘Hou jij nooit eens op met vragen stellen?’
‘Het spijt me, ik kan niet zo goed tegen stilte. Ik probeer beleefd te zijn.’
‘We zijn niet op een feestje bij de koningin.’
‘Je bent niet de enige die moeite met de situatie heeft. Je zou wat vriendelijker kunnen zijn.’ En wat minder intimiderend. Een beetje minder aantrekkelijk.
De glimlach om zijn mond was niet vriendelijk. Die was gevaarlijk.
‘Ga die bikini aantrekken, dan zal ik je laten zien hoe vriendelijk ik kan zijn.’
Hij was haar alleen maar aan het plagen, wist ze. Hij kon het niet echt menen. Een man die uit alle vrouwen kon kiezen, zou nooit haar kiezen.
Katie dacht aan haar zus met haar prachtige lichaam en haar oneindig lange benen. Naast Paula had ze zich altijd deprimerend gewoon gevoeld, en een man als Nathaniel zou nooit belangstelling voor een gewoon iemand hebben.
Haar greep om de stapel papier verstrakte. ‘Hoe lang heb ik nog tot het avondeten?’
Als hij niet wilde praten, kon ze net zo goed dat script gaan lezen.
Nathaniel zat ongeduldig op haar te wachten, terwijl hij met zijn vingers ritmisch op de tafel trommelde. Er stonden twee ongeopende berichten in zijn telefoon, allebei van Jacob.
Zijn humeur sudderde een graad onder het kookpunt. Zelfs aan de andere kant van de wereld werd hij door het verleden achtervolgd.
‘Heeft Katie gezegd hoelang het nog zou duren?’
‘Ik heb op haar deur geklopt, maar ik kreeg geen antwoord. Ik dacht dat ze misschien lag te slapen. Jullie hebben een lange vlucht gehad.’ Ben schonk ondertussen gekoelde wijn in een glas. ‘Wilt u dat ik haar nog een keer ga roepen?’
‘Nee, ik doe het zelf wel.’
Omdat hij behoefte aan afleiding had, liet hij zijn telefoon op tafel liggen en liep terug naar binnen naar haar slaapkamer.
De deur was dicht. Hij klopte een keer, en omdat hij geen antwoord kreeg, opende hij de deur en liep naar binnen.
En bleef abrupt staan.
Katie lag op haar buik op het bed. Ze had alleen een flinterdunne beha aan en een net zo flinterdunne string, allebei in dezelfde kleur felroze. De oordopjes van haar roze iPod zaten in haar oren en ze lag met haar kin op haar hand. Ze werd helemaal door het script in beslag genomen. Haar hoofd ging op de maat van de muziek op en neer, en af en toe maakte ze een tekeningetje in de kantlijn.
Zijn brein sloeg op tilt. Hij vergat de sms’jes op zijn telefoon. In plaats daarvan stond hij doodstil naar de prachtige ronding van haar billen te kijken. Hij moest weer denken aan dat kanten hemdje dat ze in bed had gedragen. Aan de kleding die ze droeg was niet te zien dat ze een geheime passie voor sexy ondergoed koesterde. Onder al dat saaie bruin had ze al die tijd dat felroze kant en zijde aangehad?
Overspoeld door verschroeiende lustgevoelens, voelde hij dat hij hard werd. Het avondeten, besloot hij, was bij deze uitgesteld.
Hij schopte de deur achter zich dicht, en hij liep de kamer verder in op het moment dat ze opkeek en hem zag.
Met een gil van schrik trok ze de oordopjes uit haar oren. Ze krabbelde razendsnel van het bed af, en de bladzijden van het script dwarrelden op de vloer.
‘Ga weg!’
Met een vuurrood gezicht dat met haar roze ondergoed vloekte, greep ze de jurk die ze eerder had aangehad, en hield die voor haar borsten, maar niet voordat Nathaniel een blik op haar volle rondingen had kunnen werpen.
‘Even voor de goede orde, je hoeft absoluut niet je buik in te houden,’ zei hij met lijzige stem. ‘En ik heb ook helemaal niets aan te merken op de keuze van je ondergoed.’
‘Klop jij nooit op de deur?’
‘Ik heb wel geklopt. Je hoorde het niet.’
‘Ik was aan het lezen.’
‘In je ondergoed?’
‘Ik had het heet.’
‘Ik ben het met je eens dat je heet bent.’ Hij schonk haar een uitdagende glimlach vol waardering. ‘Waarom heb je altijd bruin aan, terwijl je daaronder al dat roze kant draagt?’
Er blonk een waarschuwend licht in haar ogen. Als hij geen gevaar wilde lopen, zou hij de kamer hebben verlaten. Echter, Nathaniel had altijd liever het gevaar opgezocht, dus liep hij langzaam op haar af, pakte de jurk uit haar vingers en bekeek de gladde perfectie van haar zachte rondingen.
‘Ga weg!’
Hij ontdekte dat dit spelen met vuur zijn aandacht afleidde van alle dingen waar hij niet aan wilde denken. ‘Van alle geheimen die je de afgelopen vierentwintig uur hebt losgelaten, is dit de leukste.’
Hij duwde haar terug op het bed, en toen ze weg probeerde te rollen, hield hij haar armen vast naast haar lichaam.
‘Wat doe je?’
‘Je zei dat je me beter wilde leren kennen. Dit is de snelste manier die ik ken.’
Zonder verder nog na te denken drukte hij zijn mond op de hare waardoor haar verschrikte kreun werd gesmoord. Ze opende haar mond, en toen hij haar proefde, raasde de begeerte door hem heen.
Nathaniel schoof zijn hand in haar haren en kuste haar vol overgave. Wat als een experiment was begonnen veranderde in een kus die zo intens erotisch was, dat de hartstocht in zijn lichaam explodeerde. Meegesleept door de rauwe lichamelijke aantrekkingskracht liet hij zijn hand onder haar billen glijden en bracht haar in contact met de kracht van zijn opwinding. Hij beet zachtjes in haar onderlip, likte haar lippen en zakte toen af naar haar borst. Ongeduldig schoof hij het roze kant met zijn vingers opzij en kuste haar opgerichte tepel – en hij proefde de hemel.
Hij hoorde dat ze haar adem inhield en voelde haar vingers hard in zijn schouders drukken. Toen hij zijn vingers en tong over haar borsten liet glijden, ontketende de sensuele beweging van haar heupen een razende honger in hem.
Hij verloor al het gevoel voor tijd. Hij was opgehouden met denken, en hij reageerde puur vanuit zijn dierlijke instincten.
Zijn hand gleed tussen haar benen. Moeiteloos duwde hij haar slipje opzij en verkende haar gladde zachte vrouwelijkheid met tedere vrijpostige vingers. Hij voelde haar onder zich verstijven, en een moment later duwde ze hard tegen zijn borstkas.
‘Nee.’
Haar stem drong nauwelijks door de donkere mist van woeste primitieve hartstocht heen.
‘Nathaniel, nee!’
Het was meer de toon waarop ze het zei, dan haar woorden die uiteindelijk tot hem doordrongen. Dat en het gevoel van haar scherpe nagels die in zijn schouders krasten.
Verdoofd hief hij zijn hoofd op, en hij staarde in haar groene ogen die wazig waren van dezelfde hartstocht waardoor hij was bevangen. Hij probeerde iets te zeggen, maar er was maar één lichaamsdeel dat scheen te werken. Hij realiseerde zich dat hij niet alleen afleiding had gevonden, maar ook vergetelheid.
Verward door zijn gebrek aan zelfbeheersing ging hij van haar af. ‘Het spijt me. Het zal wel aan je stootkussens liggen. Die zitten op alle juiste plaatsen.’
Wat was er met hem aan de hand? Ontdaan staarde hij naar de crèmekleurige geplooide stof van het hemelbed. Romantiek, dacht hij. Die hele verdomde kamer was voor romantiek met een gelukkige afloop ontworpen. En met hem was er geen gelukkig einde te beleven.
Nathaniel sprong van het bed. ‘Ik kwam vertellen dat het eten klaar is,’ zei hij, terwijl hij naar de deur liep.
‘Nathaniel…’
Achter zich hoorde hij dat ze haar jurk aantrok. Omdat hij niet zeker wist of hij zich kon beheersen, draaide zich niet om.
Met zijn hand op de deurknop glimlachte hij vol zelfspot. ‘Ik zie je op het terras.’
‘Nathaniel, verdorie, wacht nou even!’ Haar voeten raakten de vloer. ‘Je kunt niet zomaar… We hebben bijna… Verdorie, praat je dan helemaal nergens over?’
Als hij het enigszins kon vermijden…
Hij draaide zich om – en wenste meteen dat hij dat niet had gedaan, want haar haren zaten sexy in de war en haar lippen waren gezwollen door zijn kus.
‘Moet jij nou werkelijk over alles praten?’
‘Niet alles.’ Ze keek verward en een beetje wanhopig. ‘Maar je hebt… We hebben net…’
‘Dat hebben we niet.’ Hij opende de deur. ‘Je zei nee. We hielden op. Einde van het gesprek.’
‘Nee, dat is niet het einde van het gesprek!’ Met grote stappen liep ze naar hem toe. ‘Wáárom heb je me gezoend?’
‘Je lag zo goed als naakt in uitdagend ondergoed op een enorm bed.’
‘Dus jouw criterium om seks met iemand te hebben is of je het ondergoed leuk vindt dat ze aanheeft. Heb je niet de behoefte om iemand te leren kennen?’
Nee, nooit.
Nathaniel stapte de kamer uit. ‘Het eten,’ mompelde hij, ‘is nu echt klaar.’