29

Zaterdag 1 november – dinsdag 25 november

Lisbeth Salander surfte in Hans-Erik Wennerströms cyberimperium. Ze zat al ruim elf uur gefixeerd achter het beeldscherm. De inval die de laatste week in Sandhamn in een onontgonnen uithoek van haar hersenen gematerialiseerd was, was uitgegroeid tot een manische bezigheid. Al vier weken lang had ze zich in haar flat opgesloten en alle telefoontjes van Dragan Armanskij genegeerd. Ze had elke dag twaalf tot vijftien uur achter het beeldscherm doorgebracht, en de overige tijd dat ze wakker was had ze over een en hetzelfde probleem lopen piekeren.

In de maand die verstreken was, had ze regelmatig contact gehad met Mikael Blomkvist; hij was net zo bezeten en druk bezig met zijn werk op de redactie van Millennium . Ze hadden een paar keer per week telefonisch overleg en ze hield hem voortdurend op de hoogte van Wennerströms correspondentie en andere bezigheden.

Voor de honderdste keer nam ze alle details door. Ze was niet bang dat ze iets gemist had, maar ze was er niet zeker van dat ze had begrepen hoe alle complexe verbanden met elkaar samenhingen.

Wennerströms omschreven imperium was een soort log, levend, kloppend organisme dat voortdurend van gedaante veranderde. Het bestond uit opties, obligaties, aandelen, vennootschappen, hypotheekrenten, renten van inkomsten, onderpanden, rekeningen, transfers en duizenden andere bestanddelen. Een fabelachtig groot deel van de bedrijfsmiddelen was ondergebracht in brievenbusfirma’s die elkaars eigendom waren.

In de meest fantastische analysen werd de waarde van de Wennerstroem Group door economen geschat op meer dan 900 miljard kronen. Dat was bluf, of althans een schromelijk overdreven cijfer. Maar Wennerström was geen armoedzaaier. Lisbeth Salander schatte de daadwerkelijke waarde van de middelen op 90 tot 100 miljard kronen, wat niet iets was om je voor te schamen. Een serieuze controle van het hele concern zou jaren in beslag nemen. In totaal had Salander bijna drieduizend afzonderlijke rekeningen en banktegoeden over de hele wereld geïdentificeerd. Wennerström hield zich in dusdanige mate met oplichting bezig dat het niet langer crimineel was, het was business .

Ergens in het Wennerströmse organisme zat ook een zekere substantie. Drie middelen kwamen telkens weer in de hiërarchie terug. De vaste Zweedse activa waren onaantastbaar en authentiek, ze werden blootgesteld aan officiële screening, jaarrekeningen en accountantscontroles. De Amerikaanse activiteiten waren solide en een bank in New York vormde de basis voor alle vlottende activa. Het probleem bestond uit de activiteiten met brievenbusfirma’s in oorden als Gibraltar, Cyprus en Macau. Wennerström was een snoepwinkel voor illegale wapenhandel en het witwassen van geld voor verdachte bedrijven in Colombia en bijzonder onorthodoxe zaken in Rusland.

Eén rekening, op de Kaaimaneilanden, hij had er meerdere, was speciaal; deze werd door Wennerström persoonlijk gecontroleerd, maar stond buiten alle transacties. Van elke transactie die Wennerström deed druppelde een tiende promille voortdurend via brievenbusfirma’s naar de Kaaimaneilanden.

Salander werkte in hypnotische toestand. Rekeningen – klik –
e-mail – klik – balansen – klik . Ze noteerde de laatste transfers. Ze volgde het spoor van een kleine transactie in Japan naar Singapore en vervolgens via Luxemburg naar de Kaaimaneilanden. Ze begreep hoe het werkte. Ze was net een onderdeel van de impulsen in cyberspace. Kleine veranderingen. De laatste e-mail. Er was slechts één mager mailtje van enigszins perifeer belang. Het was om tien uur ’s avonds verstuurd. Het coderingsprogramma pgp , ratel , ratel , ratel; degene die zich al in zijn computer bevond en het bericht gewoon kon lezen lachte erom:

Berger maakt zich niet langer druk om advertenties. Heeft ze het opgegeven of is er iets gaande? Jouw bron op de redactie heeft me verzekerd dat ze bijna bankroet zijn, maar het lijkt alsof ze net iemand hebben aangenomen. Onderzoek wat er gebeurt. Blomkvist heeft de laatste weken als een gek zitten schrijven daar in Sandhamn, maar niemand weet wat hij schrijft. Hij heeft zich de laatste dagen op de redactie laten zien. Kun je een preview van het volgende nummer regelen.

hew

Niets dramatisch. Laat hem maar piekeren. Het is toch al te laat, klootzak.

Om halfzes ’s ochtends logde ze uit, zette ze de computer uit en zocht ze een nieuw pakje sigaretten. Ze had die nacht vier, nee, vijf blikjes Coca-Cola leeggedronken, ze haalde een zesde en ging op de bank zitten. Ze droeg alleen een slipje en een verwassen camouflagekleurig reclameshirt voor het Soldier of Fortune Mag a zine , met de tekst kill them all and let god sort them out . Ze merkte dat ze het koud had en strekte zich uit naar een deken, die ze om zich heen wikkelde.

Ze voelde zich high, alsof ze een foutieve en vermoedelijk illegale substantie binnen had gekregen. Ze richtte haar blik op een straatlantaarn voor het raam en zat volkomen stil terwijl haar hersenen op volle toeren draaiden. Mama – klik – haar zus – klik – Mimmi – klik – Holger Palmgren. Evil Fingers. En Armanskij. Haar werk. Harriët Vanger. Klik . Martin Vanger. Klik . De golfclub. Klik . Advocaat Nils Bjurman. Klik . Elk verdomd detail dat ze niet kon vergeten, zelfs niet als ze haar best ervoor deed.

Ze vroeg zich af of Bjurman zich ooit nog zou ontkleden voor een vrouw, en hoe hij in dat geval de tatoeage op zijn buik zou verklaren. En hoe hij zou vermijden om zijn kleren uit te doen de volgende keer dat hij bij de dokter kwam.

En Mikael Blomkvist. Klik .

Ze beoordeelde hem als een goed mens, eventueel met een af en toe wat al te duidelijk aanwezig ‘de beste van de klas-complex’. En helaas ontzettend naïef in bepaalde elementaire morele aangelegenheden. Hij had een inschikkelijk en vergevingsgezind karakter dat verklaringen en psychologische excuses voor het doen en laten van mensen zocht, en hij zou nooit begrijpen dat de roofdieren op de wereld slechts één taal verstonden. Ze voelde bijna een ongemakkelijk beschermersinstinct als ze aan hem dacht.

Ze kon zich niet herinneren wanneer ze in slaap gevallen was, maar ze werd een paar uur later, om negen uur, wakker met een stijve nek en met haar hoofd schuin tegen de muur achter de bank geleund. Ze wankelde naar haar slaapkamer en sliep weer in.

Dit was ongetwijfeld de belangrijkste reportage van hun leven. Erika Berger was voor de eerste keer in anderhalf jaar gelukkig op een manier waarop alleen een redacteur met een superscoop in de oven gelukkig kan zijn. Samen met Mikael legde ze de laatste hand aan de tekst toen Lisbeth Salander op zijn mobiel belde.

‘Ik ben vergeten te zeggen dat Wennerström ongerust wordt na al dat geschrijf van jou van de laatste tijd. Hij heeft een preview van het volgende nummer besteld.’

‘Hoe weet jij ... ach, laat maar. Heb je info hoe hij dat denkt aan te pakken?’

‘Nee. Alleen een logische gok.’

Mikael dacht een paar seconden na. ‘De drukker!’ riep hij.

Erika fronste haar wenkbrauwen.

‘Als het lek niet op de redactie zit, zijn er weinig andere mogelijkheden. Voor zover een van zijn informanten niet van plan is jullie met een nachtelijk bezoek te vereren.’

Mikael wendde zich tot Erika: ‘Reserveer een andere drukker voor dit nummer. Nu meteen. En bel Dragan Armanskij, ik wil hier de komende weken ’s nachts bewaking.’ En tegen Lisbeth zei hij: ‘Bedankt, Sally.’

‘Wat is het waard?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Wat is die tip waard?’

‘Wat wil je hebben?’

‘Dat wil ik bespreken bij een kop koffie. Nu.’

Ze ontmoetten elkaar bij de Koffiebar aan de Hornsgatan. Salander keek zó serieus toen Mikael op de kruk naast haar ging zitten, dat hij een steek van ongerustheid voelde. Ze ging zoals gewoonlijk recht op de man af.

‘Ik wil geld lenen.’

Mikael lachte een van zijn onschuldigste lachjes en tastte naar zijn portefeuille.

‘Natuurlijk. Hoeveel?’

‘120.000 kronen.’

‘Oeps.’ Hij stopte zijn portefeuille terug. ‘Zoveel geld heb ik niet bij me.’

‘Ik maak geen grapje. Ik wil 120.000 kronen lenen voor, zeg, zes weken. Ik heb een kans om een investering te doen, maar ik kan bij niemand aankloppen. Je hebt momenteel ongeveer 140.000 kronen op je rekening staan. Je krijgt het geld terug.’

Mikael gaf geen commentaar op het feit dat Lisbeth Salander het bankgeheim had gekraakt en had uitgezocht hoeveel geld hij op zijn rekening had. Hij deed aan internetbankieren en het antwoord was duidelijk.

‘Je hoeft geen geld van mij te lenen,’ antwoordde hij. ‘We hebben het nog niet over jouw aandeel gehad, maar dat dekt meer dan voldoende het bedrag dat je wilt lenen.’

‘Aandeel?’

‘Sally, ik heb een waanzinnig groot honorarium te incasseren van Henrik Vanger en we gaan met de jaarwisseling afrekenen. Zonder jou zou ik dood zijn en zou Millennium ten onder zijn gegaan. Ik ben van plan dat honorarium met je te delen. Fiftyfifty.’

Lisbeth Salander keek hem onderzoekend aan. Er was een frons op haar voorhoofd verschenen. Mikael was gewend geraakt aan haar zwijgzame pauzes. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd.

‘Ik wil jouw geld niet.’

‘Maar ...’

‘Ik wil geen kroon van je hebben.’ Ze lachte plotseling haar scheve lachje. ‘Behalve in de vorm van cadeautjes op mijn verjaardag.’

‘Ik bedenk net dat ik niet weet wanneer je jarig bent.’

‘Jij bent de journalist. Zoek dat maar uit.’

‘Serieus, Salander, ik meen het echt om dat geld te delen.’

‘Ik ben ook serieus. Ik wil jouw geld niet. Ik wil 120.000 lenen en heb dat bedrag morgen nodig.’

Mikael Blomkvist zei niets. Ze vraagt niet eens hoe groot haar aandeel is. ‘Sally, ik ga graag vandaag met je naar de bank om je het bedrag te lenen waar je om vraagt. Maar met de jaarwisseling praten we opnieuw over jouw aandeel.’ Hij hief zijn hand op. ‘Wanneer ben je trouwens jarig?’

‘Op 30 april,’ antwoordde ze.

Om halfacht ’s avonds landde ze in Zürich en nam een taxi naar toeristenhotel Matterhorn. Ze had een kamer besproken onder de naam Irene Nesser en identificeerde zich met een Noors paspoort op die naam. Irene Nesser had schouderlang blond haar. Ze had de pruik in Stockholm gekocht en had 10.000 kronen van de lening van Mikael Blomkvist gebruikt voor de aanschaf van twee paspoorten via een van de obscure contactpersonen binnen Plagues internationale netwerk.

Ze ging onmiddellijk naar haar kamer, deed de deur op slot en kleedde zich uit. Ze ging op bed liggen en keek omhoog naar het plafond van de kamer, die 1.600 kronen per nacht kostte. Ze voelde zich leeg. Ze had al de helft van het bedrag dat ze van Mikael Blomkvist had geleend gebruikt, en hoewel ze elke kroon van haar eigen spaargeld erbij had gelegd, was haar budget zeer beperkt. Ze dacht niet verder na en viel bijna onmiddellijk in slaap.

’s Morgens even na vijven werd ze wakker. Het eerste wat ze deed was douchen en ze besteedde veel tijd aan het maskeren van de tatoeages op haar hals. Ze gebruikte een dikke laag huidkleurige crème en poeder over de naden. Het tweede punt op haar checklist was haar reservering bij een schoonheidssalon in de foyer van
een aanzienlijk duurder hotel om halfzeven die ochtend. Ze kocht daar nog een blonde pruik, deze keer met een halflang pagekapsel, daarna kreeg ze een manicure, met losse rode nagels over haar afgekloven stompjes, valse wenkbrauwen, meer poeder, rouge en uiteindelijk lippenstift en andere rotzooi. Kosten: ruim 8.000 kronen.

Ze betaalde met een creditcard op naam van Monica Sholes en toonde een Engels paspoort op die naam, dat haar identiteit kon bevestigen.

De volgende stop was Camille’s House of Fashion 150 meter verderop. Na een uur kwam ze naar buiten in zwarte laarzen, een zwarte panty, een zandkleurige rok met een bijpassende blouse, een taillelang jack en een alpinopet. Alles was dure merkkleding. Ze had een verkoopster de keuze laten maken. Ze had ook een exclusieve leren aktetas gekocht en een kleine Samsonite-koffer. De kroon op het werk waren discrete oorbellen en een eenvoudige gouden ketting om haar hals. De creditcard was gedebiteerd met nog eens 44.000 kronen.

Voor het eerst in haar leven had Lisbeth Salander bovendien een buste die haar, als ze zichzelf in de spiegel op de deur bekeek, naar adem deed happen. De borsten waren net zo vals als Monica Sholes identiteit. Ze waren gemaakt van latex en gekocht in een winkel in Kopenhagen waar travestieten hun inkopen deden.

Ze was klaar voor de aanval.

Even na negenen liep ze twee huizenblokken verder naar het deftige Hotel Zimmertal, waar ze een kamer had geboekt onder de naam Monica Sholes. Ze gaf ongeveer 100 kronen fooi aan een jongen die haar nieuwe koffer, waar haar weekendtas in zat, naar boven droeg. De suite was klein en kostte slechts 22.000 kronen per dag. Ze had voor één nacht geboekt. Toen ze weer alleen was, keek ze om zich heen. Vanuit het raam had ze een schitterend uitzicht over de Zürichsee, wat haar niet in het minst interesseerde. Ze bekeek zichzelf daarentegen wel vijf minuten in een spiegel. Ze zag een volkomen vreemd mens. Monica Sholes met de grote borsten en het blonde pagekapsel had meer make-up op dan wat Lisbeth Salander in een maand gebruikte. Het zag er ... anders uit.

Om halftien kon ze eindelijk ontbijten. Haar ontbijt bestond uit twee koppen koffie en een bagel met jam in de hotelbar. Kosten: 210 kronen. Are these people nuts?

Even voor tien uur zette Monica Sholes haar koffiekopje neer, klapte ze haar mobiele telefoon open en toetste ze een nummer naar een modemverbinding op Hawaii. Na drie keer overgaan hoorde ze een verbindingstoon. Het modem werkte. Monica Sholes antwoordde door een zescijferige code op haar mobieltje in te toetsen en sms’te een bericht dat de instructie bevatte voor het starten van een programma dat Lisbeth Salander speciaal voor dit doel geschreven had.

In Honolulu werd het programma tot leven gewekt op een anonieme website op een server die formeel op de universiteit stond. Het programma was simpel. Het had alleen de functie om instructies te sturen om een ander programma in een andere server te starten; in dit geval een gewone, commerciële site die internetdiensten aanbood in Nederland. Dat programma had op zijn beurt als taak om de gespiegelde harddisk van Hans-Erik Wennerström op te zoeken, en het commando over te nemen over het programma dat de inhoud van zijn ruim drieduizend bankrekeningen overal ter wereld liet zien.

Er was maar één rekening die van belang was. Lisbeth Salander had genoteerd dat Wennerström die rekening een paar keer per week bekeek. Als hij zijn computer startte en naar die file zou gaan, zou alles er normaal uitzien. Het programma toonde kleine veranderingen die te verwachten waren en die ze berekend had naar aanleiding van de manier waarop de rekening de voorgaande zes maanden gewoonlijk veranderd was. Als Wennerström de komende 48 uur dat programma opstartte en order gaf dat er geld betaald of van de rekening afgehaald moest worden, zou het programma gedienstig rapporteren dat dat gebeurd was. In werkelijkheid zou de verandering alleen hebben plaatsgevonden op de gespiegelde harddisk in Nederland.

Monica Sholes zette haar mobiele telefoon uit op het moment dat ze vier korte signalen hoorde, die bevestigden dat het programma gestart was.

Ze verliet Hotel Zimmertal en wandelde naar de Bank Hauser General, schuin aan de overkant van de straat, waar ze om tien uur een afspraak had met een directeur Wagner. Ze arriveerde drie minuten voor de afgesproken tijd en gebruikte de wachttijd om voor de bewakingscamera te poseren, die een foto van haar nam toen ze doorliep naar de afdeling met vertrouwelijke spreekkamers.

‘Ik heb hulp nodig bij een aantal transacties,’ zei Monica Sholes in onberispelijk Oxford-Engels. Toen ze haar aktetas opendeed, liet ze een reclamepen vallen, die aantoonde dat ze in Hotel Zimmertal logeerde, en die directeur Wagner beleefd voor haar opraapte. Ze vuurde een schelms lachje op hem af en schreef het rekeningnummer op het blok op de tafel voor zich.

Directeur Wagner wierp een blik op zijn cliënte en categoriseerde haar als de verwende dochter van de een of andere hotemetoot.

‘Het gaat om een aantal coderekeningen bij de Bank of Kroenenfeld op de Kaaimaneilanden. Automatische overboekingen met seriecodes.’

‘ Fräulein Sholes, u hebt natuurlijk alle codes bij de hand?’ vroeg hij.

‘ Aber natürlich,’ antwoordde ze met zo’n sterk accent dat het duidelijk was dat ze alleen een slecht schoolduits in haar bagage had.

Ze begon zestiencijferige nummerseries op te dreunen, zonder ook maar één keer op een papier te hoeven kijken. Directeur Wagner zag in dat het een vermoeiende ochtend zou worden, maar tegen vier procent van de transfers was hij bereid zijn lunch op te offeren.

Het nam meer tijd in beslag dan ze gepland had. Pas even na het middaguur, iets achter op schema, verliet Monica Sholes de Bank Hauser General en wandelde ze terug naar Hotel Zimmertal. Ze liet zich zien in de receptie voordat ze naar haar kamer ging en de kleren uittrok die ze gekocht had. Ze liet de latexborsten zitten maar verving het pagekapsel door Irene Nessers schouderlange blonde haar. Ze kleedde zich wat gemakkelijker: laarzen met extra hoge hakken, een zwarte pantalon, een eenvoudige trui en een keurig zwart leren jack van Malungsboden in Stockholm. Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Ze zag er beslist niet onverzorgd uit, maar was ook geen rijke erfgename meer. Voordat Irene Nesser de kamer verliet, koos ze een aantal van de obligaties uit, die ze in een dunne map stopte.

Om vijf over een, vijf minuten te laat, ging ze de Bank Dorffmann binnen, die ongeveer 70 meter van de Bank Hauser General lag. Irene Nesser had van tevoren een afspraak gemaakt met een directeur Hasselmann. Ze verontschuldigde zich voor haar late aankomst. Ze sprak onberispelijk Duits met een Noors accent.

‘Geen probleem, Fräulein ,’ antwoordde directeur Hasselmann. ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

‘Ik wil een rekening openen. Ik heb een aantal obligaties die ik wil verkopen.’

Irene Nesser legde de map voor zich op tafel neer.

Directeur Hasselmann keek de inhoud door, eerst vluchtig, daarna langzamer. Hij trok een wenkbrauw op en glimlachte beleefd.

Ze opende in totaal vijf nummerrekeningen met internettoegang op naam van een buitengewoon anonieme brievenbusfirma in Gibraltar, die een plaatselijke makelaar voor 50.000 kronen van het geld dat ze van Mikael Blomkvist geleend had, voor haar had opgericht. Ze zette vijftig obligaties om in geld, dat ze op de rekeningen zette. Elke obligatie had een waarde van een miljoen kronen.

Haar missie bij de Bank Dorffmann liep uit, zodat ze nog verder achter op schema raakte. Ze had geen kans om haar laatste zaken af te handelen voordat de banken dichtgingen. Daarom keerde Irene Nesser terug naar Hotel Matterhorn, waar ze een uur doorbracht met zich te laten zien en haar aanwezigheid te manifesteren. Maar ze had hoofdpijn en vertrok tijdig. Ze haalde iets tegen de hoofdpijn bij de receptie, bestelde de wekdienst om acht uur de volgende ochtend en trok zich terug op haar kamer.

Het was bijna vijf uur en alle banken in Europa waren gesloten. Daarentegen waren de banken op het Amerikaanse continent net open. Ze startte haar PowerBook en logde via haar mobiele telefoon in op internet. In een uur tijd maakte ze alle bedragen over die ze eerder die dag op haar nieuwe nummerrekeningen bij de Bank Dorffmann had gezet.

Het geld werd verdeeld in kleine porties en werd gebruikt voor het betalen van facturen van een groot aantal fictieve ondernemingen over de hele wereld. Toen ze klaar was, was het geld gek genoeg weer terug bij de Bank of Kroenenfeld op de Kaaimaneilanden, maar stond het nu op een geheel andere rekening dan de rekeningen waar het eerder die dag vanaf was gekomen.

Irene Nesser was van mening dat deze eerste portie nu gegarandeerd was en bijna onmogelijk op te sporen was. Ze deed één betaling van die rekening; ze zette ruim een miljoen kronen op een rekening die gekoppeld was aan een creditcard die ze in haar portefeuille had. De rekening stond op naam van een anoniem bedrijf genaamd Wasp Enterprises, dat geregistreerd was in Gibraltar.

Een paar minuten later verliet een meisje met een blond pagekapsel Hotel Matterhorn via een zij-ingang van de hotelbar. Monica Sholes wandelde naar Hotel Zimmertal, knikte beleefd naar de receptioniste en nam de lift naar haar kamer.

Daarna nam ze de tijd om Monica Sholes’ gevechtstenue aan te trekken, haar make-up bij te werken en een extra laag huidcrème over de tatoeage te smeren, voordat ze naar het restaurant van het hotel ging en zich te goed deed aan een ontzettend lekker visdiner. Ze bestelde een fles wijn van een merk waar ze nog nooit van gehoord had, maar die 1.200 kronen kostte, dronk ongeveer een glas en liet de rest nonchalant in de fles achter voordat ze zich naar de hotelbar verplaatste. Ze gaf ruim 500 kronen fooi, waardoor ze de aandacht trok van het personeel.

Ze liet zich drie uur lang versieren door een dronken Italiaanse jongeman met een adellijke naam die ze onmiddellijk weer vergeten was. Ze deelden twee flessen champagne, waarvan zij ongeveer één glas consumeerde.

Tegen elven boog haar beschonken cavalier zich voorover en kneep hij haar ongegeneerd in haar borsten. Tevreden verplaatste ze zijn hand naar de tafel. Hij leek niet te hebben gemerkt dat hij in zacht latex had geknepen. Ze waren af en toe vrij luidruchtig en wekten een zekere wrevel bij de andere gasten. Toen Monica Sholes even voor middernacht merkte dat een bewaker hen voortdurend in de gaten hield, hielp ze haar Italiaanse vriend naar zijn kamer.

Toen hij even naar de badkamer ging, schonk ze voor hen beiden een glas rode wijn in. Ze deed een opgevouwen papiertje open en kruidde het ene glas met een verpulverde tablet Rohypnol. Binnen een minuut nadat ze met hem geproost had, stortte hij als een ellendig hoopje op het bed in elkaar. Ze maakte zijn das los, trok zijn schoenen uit en legde een dekbed over hem heen. Voordat ze de kamer verliet waste en droogde ze in de badkamer de glazen af.

De volgende ochtend ontbeet Monica Sholes om zes uur op haar kamer. Ze gaf een royale fooi en checkte voor zevenen bij Hotel Zimmertal uit. Voordat ze de kamer verliet, besteedde ze vijf minuten aan het verwijderen van vingerafdrukken van deurknoppen, kasten, het toilet, de telefoonhoorn en andere voorwerpen in de kamer die ze had aangeraakt.

Irene Nesser checkte om halfnegen uit bij Hotel Matterhorn, niet lang nadat ze gewekt was. Ze nam een taxi en stopte haar tassen in een kluis op het station. Daarna bracht ze de komende uren door met het bezoeken van negen particuliere banken waar ze gedeeltes van de obligaties van de Kaaimaneilanden in porties verdeelde. Om drie uur ’s middags had ze ongeveer tien procent van de obligaties in geld omgezet, dat ze op een dertigtal nummerrekeningen had gezet. Het restant van de obligaties bundelde ze en liet ze rusten in een kluis.

Irene Nesser zou vaker naar Zürich moeten, maar dat had geen haast.

’s Middags om halfvijf nam Irene Nesser een taxi naar het vliegveld, waar ze in het damestoilet Monica Sholes’ paspoort en creditcard in kleine stukjes knipte, die ze door de wc spoelde. Ze gooide de schaar in een prullenbak. Na 11 september 2001 was het niet praktisch om de aandacht te trekken met scherpe voorwerpen in je bagage.

Irene Nesser nam vlucht GD890 met Lufthansa naar Oslo, en nam de luchthavenbus naar Oslo-Centraal waar ze naar het toilet ging en haar kleren opnieuw sorteerde. Ze stopte alle spullen van Monica Sholes – het pagekapsel en de merkkleding – in drie plastic tassen die ze in verschillende vuilnisbakken en prullenbakken op het station dumpte. De lege Samsonite-koffer zette ze in een onafgesloten bagagekluis. De gouden ketting en de oorbellen waren designerspullen en konden worden opgespoord; die verdwenen in een afvoerputje.

Na enige aarzeling besloot Irene Nesser de valse latexborsten te houden.

Daarna kwam ze in tijdnood en werkte ze snel een diner naar binnen in de vorm van een hamburger bij McDonald’s, terwijl ze de inhoud van de exclusieve leren aktetas overdeed in haar weekendtas. Toen ze vertrok, liet ze de lege aktetas onder tafel achter. Ze kocht een koffie verkeerd to go bij een kiosk en rende naar de nachttrein naar Stockholm. Ze haalde hem op het nippertje, de deuren zouden net sluiten. Ze had een eigen slaapcoupé gereserveerd.

Toen ze de coupédeur vergrendeld had, voelde ze dat haar adrenalinegehalte voor het eerst sinds twee etmalen naar het normale niveau terugzakte. Ze deed het raampje van de coupé open en trotseerde het rookverbod door een sigaret op te steken, en dronk met kleine slokjes van haar koffie terwijl de trein het station van Oslo uit reed.

In haar hoofd nam ze haar checklist door om er zeker van te zijn dat ze geen detail over het hoofd had gezien. Na een tijdje trok ze haar wenkbrauwen op en voelde ze in de zakken van haar jack. Ze haalde de reclamepen van Hotel Zimmertal tevoorschijn en bekeek deze een minuut nadenkend voordat ze hem door de spleet van het coupéraam stak.

Na vijftien minuten kroop ze in bed en viel ze bijna onmiddellijk in slaap.