'Ik heb je berichten ontvangen,' zegt Elinor. 'En de brief, waar ik geen touw aan vast kon knopen.' Ze trekt met nerveuze bewegingen haar handschoenen uit en legt ze op een wandtafel-tje. 'Ik heb geen idee waarvan je me probeert te beschuldigen.'

'Ik ben hier niet om je waar dan ook van te beschuldigen,' zegt Luke, die zichtbaar moeite doet om kalm te blijven. 'Ik wil je alleen laten weten dat ik me een aantal dingen ben gaan reali-seren. Onder andere dat ik door de jaren heen... enigszins mis-leid ben geweest. Je wilde me nooit echt bij je hebben, nietwaar? Toch liet je me geloven dat het wel zo was.'

'Doe niet zo belachelijk, Luke,' zegt Elinor na een stilte. 'De situatie was veel gecompliceerder dan jij je kunt voorstellen.'

'Je hebt mijn... mijn zwakheden bespeeld. Je hebt me gebruikt. En mijn bedrijf. Je hebt me behandeld als een...' hij houdt zwaar ademend op met praten en neemt een paar tellen om kalm te worden. 'Het is een beetje treurig dat een van de redenen waarom ik naar New York ben gekomen, was om tijd met jou door te brengen. Misschien wel, om jou net zo goed te leren kennen zoals Becky haar moeder kent.'

Hij gebaart naar mij en ik kijk geschrokken op. Hou mij erbuiten!

'Wat een tijdverspilling.' Zijn stem wordt harder. 'Ik weet eigenlijk niet of je wel in staat bent tot zo'n relatie.'

'Dit is genoeg!' zegt Elinor. 'Luke, ik kan niet met je praten als je je in zo'n toestand bevindt.'

Nu hij en Elinor zo tegenover elkaar staan, zie ik dat ze meer met elkaar gemeen hebben dan ik me heb gerealiseerd. Ze krij-gen allebei die lege, doodenge uitdrukking op hun gezicht als het slecht gaat. Ze stellen zichzelf onmogelijk hoge eisen. En ze zijn allebei kwetsbaarder dan ze de buitenwereld willen laten zien.

'Je hoeft niet met me te praten,' zegt Luke. 'Ik ga nu weg. Je ziet mij en Becky niet meer terug.'

Ik kijk met een ruk op. Meent hij dat serieus?

'Je kraamt onzin uit,' zegt Elinor.

'Ik heb een brief geschreven aan de bewindvoerders van de Elinor Sherman Foundation. Er zijn geen redenen meer waar-om onze wegen elkaar nog zouden kruisen.'

'Je vergeet de bruiloft,' zegt Elinor afgemeten.

'Nee, die ben ik helemaal niet vergeten.' Luke haalt diep adem en kijkt mij even aan. 'Vanaf nu zullen Becky en ik alternatieve regelingen treffen voor ons huwelijk. Natuurlijk betaal ik je alle kosten die je hebt gemaakt terug.'

Wat?

Wat zegt hij daar? Ik sta met mijn mond vol tanden Luke aan te staren.

Heeft hij echt gezegd wat ik...

Zei hij echt gewoon...

Waak ik, of droom ik?

'Luke,' zeg ik, en ik probeer kalm en evenwichtig te blijven. 'Mag ik even... Zeg je dat je de bruiloft in het Plaza wilt afbla-zen?'

'Becky, ik weet wel dat ik het niet eerst met jou heb bespro-ken.' Luke komt naar me toe en pakt mijn handen. 'Ik weet dat je deze bruiloft al maanden aan het plannen bent. Het is wel veel van je gevraagd om er vanaf te zien. Maar onder deze omstandigheden vind ik dat ik dit gewoon niet kan doorzetten.'

'Je wilt de bruiloft afzeggen.' Ik slik. 'Je weet toch wel dat daar een boete op staat?'

'Dat kan me niet schelen.'

'Dat... het kan je niet schelen?'

Het kan hem niet schelen.

Ik weet niet of ik lachen moet of huilen.

'Dat bedoel ik niet!' zegt Luke, die mijn gelaatsuitdrukking ziet. 'Het kan me wel schelen! Natuurlijk geef ik om ons. Maar om publiekelijk net te doen alsof ik de liefhebbende zoon ben van...' Hij kijkt even naar Elinor. 'Dat zou een farce zijn. Het zou alles naar beneden halen. Kun je dat begrijpen?'

'Luke... natuurlijk begrijp ik dat,' zeg ik, en doe mijn best een opgetogen klank uit mijn stem te weren. 'Als je het wilt afzeg-gen, dan ga ik daarin mee.'

Dit is ongelooflijk. Ik ben gered. Ik ben gered!

'Je meent het toch wel, hè?' Hij kijkt me vol ongeloof aan.

'Natuurlijk meen ik het! Als je de bruiloft wilt afzeggen, ga ik daar niet over ruziën. Doe het dan eigenlijk... ook maar meteen!'

'Je bent een meid uit duizenden, Becky Bloomwood.' Opeens heeft Luke een dikke stem. 'Dat je het zonder zelfs maar te aar-zelen met me eens bent...'

'Als dat is wat jij wilt, Luke,' zeg ik eenvoudig, 'dan is dat alles wat er voor mij toe doet.'

Het is een wonder.

Er is geen andere verklaring voor.

Deze ene keer in mijn leven heeft God echt geluisterd. Of Hij, of de godin Ganesh.

'Je kunt dit niet doen.' Voor het eerst trillen er emoties in Eli- nors stem door. 'Je kunt de bruiloft die ik voor jullie heb georganiseerd, heb gefinancierd, niet zomaar laten zitten.'

'Dat kan ik wel.'

'Het is een hoogst belangrijke gebeurtenis! We hebben vier-honderd gasten! Belangrijke mensen. Vrienden van mij, van de Stichting...'

'Tja, dan zul je me gewoon moeten excuseren.'

Elinor doet een paar stappen naar hem toe en tot mijn verbij-stering zie ik dat ze staat te trillen van woede.

'Als je dat doet, Luke, dan beloof ik je dat we nooit meer met elkaar spreken.'

'Dat vind ik best. Kom op, Becky.' Hij trekt aan mijn hand en ik volg hem, eventjes struikelend over het tapijt.

Ik kan Elinors gezicht opnieuw zien vertrekken en tot mijn buitengewone verbazing voel ik een lichte steek van medelijden met haar. Maar als we ons omdraaien en samen het apparte-ment uitstappen kan ik dit gevoel van me af zetten. Elinor is behoorlijk lomp tegenover mij en mijn ouders geweest. Ze heeft dit allemaal verdiend.

We lopen zwijgend naar beneden. Ik geloof dat we allebei vol-komen verdoofd zijn. Luke wenkt een taxi, zegt de chauffeur ons adres en we stappen in.

Na ongeveer drie blokken kijken we elkaar aan. Luke is bleek en hij beeft een beetje.

'Ik weet niet wat ik zeggen moet,' zegt hij. 'Ik kan haast niet geloven dat ik dat zomaar gedaan heb.'

'Je was briljant,' zeg ik beslist. 'Ze heeft haar vet gekregen.'

Hij draait zich naar me toe en kijkt me ernstig aan.

'Becky, het spijt me zo van de bruiloft. Ik weet hoezeer je ernaar uitgekeken hebt. Ik maak het goed. Dat beloof ik je. Zeg me maar hoe.'

Ik staar hem aan en mijn hersens werken snel. Oké. Ik moet dit heel omzichtig aanpakken. Als ik de verkeerde zet doe, kan ik nog steeds door de mand vallen.

'Je wilt dus... nog wel trouwen? Je weet wel, in principe.'

'Natuurlijk wil ik dat!' Luke kijkt geschokt. 'Becky, ik hou van je. Nog meer dan daarvoor. In feite heb ik nog nooit zoveel van je gehouden als zo-even, in die kamer. Toen je dat ongelooflijke offer voor me bracht, zonder zelfs maar te aarzelen.'

'Wat? O ja, de bruiloft! Ja.' Ik trek mijn gezicht snel in de plooi. 'Ja, nou. Je vraagt nogal wat van me. Maar ehm... nu we het dan toch... over... de bruiloft hebben...'

Ik kan mezelf er bijna niet toe brengen het te zeggen. Ik heb het gevoel alsof ik de laatste kaart boven op de piramide in evenwicht moet krijgen. Ik moet dit exact goed doen.

'Hoe zou je er dan over denken om... in Oxshott te trouwen?'

'Oxshott. Perfect.' Luke sluit zijn ogen en leunt achterover in zijn stoel. Hij ziet er uitgeput uit.

Ik sta sprakeloos van ongeloof. Alles is op zijn plaats gevallen. Het wonder is compleet.

Terwijl we over Fifth Avenue rijden kijk ik uit het raampje van de taxi en neem de wereld buiten weer in me op. Voor het eerst merk ik dat het zomer is. Dat het een prachtige dag vol zonneschijn is. Dat Saks een nieuwe etalage vol badkleding heeft. Kleine dingen die ik niet meer kon zien, laat staan waar-deren, omdat ik zo gepreoccupeerd ben geweest, zo gestrest.

Ik heb het gevoel alsof ik zolang met een zware last op mijn rug heb rondgelopen, dat ik vergeten ben hoe het is om rechtop te lopen. Maar nu is eindelijk de last van me afgenomen en kan ik voorzichtig rechtop gaan staan, me uitrekken en beginnen met plezier te hebben. De maanden van nachtmerries zijn voor-bij. Eindelijk kan ik 's nachts rustig gaan slapen. 

Maar dat doe ik niet.

In feite slaap ik helemaal niet.