'Vier,' zeg ik na een korte stilte. Ik hoef haar niet te vertellen over de jurk bij Kleinfeld.

Christina gooit schaterend haar hoofd in haar nek.

'Becky, je kunt maar één jurk tegelijk dragen! Je moet er op het laatst wel een kiezen, hoor.'

'Ik weet het,' zeg ik zwakjes en verdwijn in mijn paskamer, voor ze nog iets kan zeggen.

Mijn eerste klant is Laurel. Ze komt omdat ze is uitgenodigd voor een weekend met de zaak en 'casual' gekleed moet gaan, maar haar opvatting van casual is doorgaans een joggingbroek en een T-shirt van Hanes.

'Wat zie jij er verschrikkelijk uit,' zegt ze, direct als ze binnen-komt. 'Wat is er loos?'

'Niets!' zeg ik met een vrolijke glimlach. 'Ik heb alleen een beetje veel aan mijn hoofd op het moment.'

'Heb je ruzie met je moeder?'

Ik kijk met een ruk op.

'Nee,' zeg ik op mijn hoede. 'Waarom vraag je dat?'

'Daar kun je op wachten,' zegt Laurel, die haar jas uittrekt. 'Alle bruiden maken ruzie met hun moeder. Gaat het niet over de plechtigheid, dan gaat het wel over de bloemen. Ik heb mijn moeder een theezeefje naar haar hoofd gegooid, omdat ze drie vriendinnen van de gastenlijst had afgevoerd, zonder het me te vragen.'

'Echt waar? Maar heb je het daarna weer goedgemaakt?'

'We hebben vijfjaar niet meer met elkaar gesproken.'

'Vijfjaar?' zeg ik ontzet. 'Alleen maar vanwege een bruiloft?'

'Becky, er bestaat niet zoiets als alleen maar een bruiloft,' zegt Laurel. Ze pakt een trui van kasjmierwol. 'Dit is mooi.'

'Mmm,' zeg ik, mijn gedachten afgeleid. O, god, nu ga ik me werkelijk zorgen maken.

Als ik nu eens overhoop kom te liggen met mam? Als ze zich nu eens echt beledigd voelt en zegt dat ze me nooit meer wil zien? En dan krijgen Luke en ik kinderen en ze zullen hun grootouders nooit leren kennen. En elke kerst kopen ze cadeau-tjes voor opa en oma Bloomwood, voor het geval dat, maar die blijven dan elk jaar ongeopend onder de kerstboom liggen en we bergen ze stilletjes weer op. En op een dag zegt ons kleine meisje: 'Mammie, waarom haat oma Bloomwood ons?' En dan

moet ik mijn tranen wegslikken en zeggen: 'Lieveling, ze haat ons niet. Ze is alleen...'

'Becky, wat is er?'

Ik kom met een schok terug in de werkelijkheid en zie Laurel bezorgd naar me turen. 'Weet je, je bent totaal jezelf niet. Mis-schien moet je even vakantie nemen.'

'Het gaat prima! Echt waar.' Ik trek een beroepsmatige glim-lach. 'Kijk... hier heb je de rokken waar ik aan dacht. Als je deze beige past, met die overhemdblouse in gebroken wit...'

Terwijl Laurel verschillende kledingstukken aanpast ga ik op een krukje zitten, knik, maak af en toe een afwezige opmerking, terwijl ik blijf piekeren over mam. Ik heb het gevoel dat ik zo diep in deze puinhoop terechtgekomen ben, dat ik alle gevoel voor proportie kwijt ben. Zal ze uit haar dak gaan als ik haar over het Plaza vertel? Of niet? Ik weet het gewoon niet.

Ik bedoel maar, neem nou wat er met de kerst is gebeurd. Ik dacht dat mam helemaal ondersteboven zou zijn toen ik haar vertelde dat Luke en ik niet thuis zouden komen, en ik heb er eeuwen over gedaan om moed te verzamelen om het haar te zeggen. Maar tot mijn opperste verbazing reageerde ze echt heel leuk en zei ze dat pap en zij een heerlijke dag zouden hebben bij Janice en Martin, en dat ik er niet mee moest zitten. Dus misschien gaat het nu precies zo. Als ik haar het hele verhaal uitleg, zegt ze misschien: 'O, schattebout, doe niet zo mal, natuurlijk moet je trouwen waar je zelf wilt.'

Of anders barst ze in tranen uit, zegt hoe ik haar bedrogen heb en dat ze over haar lijk naar het Plaza komt.

'Toen kreeg ik dus die getuigenverklaring via de post. Dat kleine kreng klaagt me aan! Kun je het geloven? Zij klaagt mij aan!'

Terwijl Laurels stem doorsijpelt in mijn hoofd beginnen er waarschuwingsbelletjes te rinkelen. Ik kijk op en zie Laurel de ragdunne jurk pakken, die ik erbij heb gehangen als avondjurk.

'Ze claimt emotionele en fysieke schade te hebben geleden! Ongelooflijk, wat een lef heeft die meid!'

'Laurel,' zeg ik nerveus. 'Waarom probeer je die jurk straks niet?' Ik kijk radeloos rond naar iets wat solide en robuust is, om haar dat te geven. Een tweed jasje of skikleding, bijvoorbeeld. Maar Laurel negeert me.

'Volgens haar advocaten heb ik haar mensenrechten wat betreft vrije partnerkeuze geschonden. Ze claimt zinloos geweld van mijn kant. Kun je het geloven? Zinloos geweld?' Ze steekt haar ene been in de jurk, alsof ze zin heeft het blonde hoofd van de stagiaire in te trappen. 'Natuurlijk ben ik gewelddadig! Ze heeft mijn man gestolen, ze heeft mijn sieraden gestolen. Wat denkt ze nou?' Ze wringt een mouw over haar schouder en ik huiver als ik 'krak' hoor. 'Ik betaal de schade,' voegt ze er direct aan toe.

'Heeft ze je sieraden gestolen?' zeg ik. 'Wat bedoel je?'

'Dat had ik je toch verteld? Nee? Ik begon spullen te missen, zo rond de tijd dat Bill haar meenam naar onze flat. Een hanger met smaragd, die ik van mijn grootmoeder heb gekregen. Een aantal armbanden. Natuurlijk had ik geen idee wat er aan de hand was, dus dacht ik dat ik niet goed had opgelet. Maar toen het allemaal uitkwam, daagde het me. Ze moet het wel gedaan hebben.'

'Heb je daar nog iets aan kunnen doen?' zeg ik vol afgrijzen.

'O, dat heb ik gedaan. Ik heb de politie gebeld.' Laurel trekt haar kin strak als ze de jurk dichtknoopt. 'Ze zijn erheen gegaan en hebben haar wat vragen gesteld en haar appartement door-zocht. Maar ze konden niets vinden. Natuurlijk niet.' Ze glimlach vreugdeloos naar me. 'En toen hoorde Bill ervan. Hij werd helemaal gek. Hij is naar de politie gegaan en vertelde daar... nou ja, ik weet niet precies wat hij heeft verteld. Maar diezelfde middag belde de politie terug met de mededeling dat ze de zaak lieten vallen. Het lag voor de hand dat ze vonden dat ik gewoon een wraakgierige, versmade vrouw was. Wat ik natuurlijk ook was.'

Ze staart naar zichzelf in de spiegel en de levendigheid zakt langzaam weg uit haar gezicht. 'Weetje, ik heb altijd gedacht dat hij weer bij zijn verstand zou komen,' zegt ze zacht. 'Ik dacht dat het een maandje zou duren. Misschien twee. En dat hij dan op hangende pootjes terug zou komen. Ik zou hem afwijzen, hij zou weer terugkomen, we zouden ruzie maken, maar uiteindelijk...' Ze ademt langzaam uit. 'Maar dat doet hij niet. Hij komt niet terug.'

Ze kijkt me aan via de spiegel en ik voel opeens een vlaag van verontwaardiging in me opkomen.

'Deze jurk vind ik mooi,' voegt ze er alweer wat opgewekter aan toe. 'Zonder die scheur, natuurlijk.'

'Ik zal een andere voor je halen,' zeg ik. 'We hebben hem op deze etage hangen.'

Ik loop de afdeling voor persoonlijke kledingadviezen af in de richting van het rek met de jurken. Het is nog vroeg voor de gewone klanten en de etage is bijna leeg. Maar terwijl ik een andere jurk in Laurels maat zoek, krijg ik plotseling een beken-de gestalte in de gaten, net binnen mijn blikveld. Ik draai me verbaasd om, maar de gestalte is weg.

Gek is dat. Eindelijk vind ik de jurk en pak een bijpassende stola met franje. Ik draai me om - en daar staat hij weer. Het is Danny. Wat doet hij in hemelsnaam bij Barney's? Ik kom nader-bij en kijk naar hem. Zijn ogen zijn bloeddoorlopen, zijn haar zit verkeerd en hij heeft een onrustige, zenuwachtige manier van doen.

'Danny!' zeg ik - en hij schrikt merkbaar. 'Wat doe jij hier?'

'O,' zegt hij. 'Niets! Gewoon... kijken.'

'Gaat het wel?'

'Prima! Alles is prima in orde!' Hij kijkt even op zijn horloge. 'Je hebt het zeker druk?'