Ik ben eventjes stil.
'Nou... ja, dat denk ik wel,' zeg ik eindelijk, terwijl ik met mijn vinger de leuning van mijn stoel volg. 'Vooral voor Luke. Die twee zijn altijd zo hecht geweest, maar ze hadden ruzie en Luke begon zich al heel erg schuldig te voelen. En toen we dat telefoontje kregen over Michael - ik bedoel maar, als hij was doodgegaan, dan was Luke nooit meer in staat geweest om...' Ik houd mijn mond en veeg over mijn gezicht. Ik voel me emo-tioneel worden. 'En dan heb je natuurlijk nog de spanningen tussen Luke en zijn moeder op dit moment, dat doet er ook geen goed aan. Ze heeft hem volkomen gebruikt. Meer dan dat, ze heeft hem misbruikt. Hij voelt zich totaal verraden door haar. Maar hij wil er met mij niet over praten.' Mijn stem begint te trillen. 'Hij wil op dit ogenblik helemaal over niets met me pra-ten. Niet over de bruiloft, niet over de huwelijksreis... Zelfs niet over waar we gaan wonen! We worden uit ons appartement gezet, en we hebben nog niets anders gevonden waar we naartoe kunnen, en ik weet zelfs niet wanneer we gaan kijken naar...'
Tot mijn verbazing begint er een traan langs de zijkant van mijn neus te biggelen. Waar komt die nou vandaan?
'Maar afgezien daarvan gaat het prima,' zegt Christina.
'O ja!' Ik veeg over mijn gezicht. 'Afgezien daarvan gaat alles geweldig!'
'Becky!' Christina schudt haar hoofd. 'Dit lijkt nergens op. Ik wil dat je wat vakantiedagen opneemt. Daar heb je trouwens toch nog recht op.'
'Ik hoef geen vakantie!'
'Ik merkte wel dat je de laatste tijd gespannen bent, maar ik had geen idee dat het zo erg was. Pas toen Laurel vanochtend met me praatte-'
'Laurel?' zeg ik, verbluft.
'Zij maakt zich ook zorgen. Ze vertelde dat zij vond dat je sprankeling weg was. Zelfs Erin heeft het gemerkt. Zij zegt dat
ze je gisteren iets vertelde over een uitverkoop van showmodel-len van Kate Spade, en dat je amper opkeek. Dat is niet de Bec- ky die ik heb aangenomen.'
'Ontsla je me?' zeg ik somber.
'Ik ontsla je niet! Ik maak me ongerust over je, Becky. Die samenloop van gebeurtenissen waarover je me zojuist hebt ver-teld, dat is nogal wat. Jullie vriend... en Luke... en jullie appar-tement...'
Ze pakt een fles mineraalwater en schenkt twee glazen in. Ze geeft er een aan mij.
'En dat is nog niet alles, hè, Becky?'
'Wat bedoel je?' zeg ik met een angstig voorgevoel.
'Ik geloof dat er nog een complicatie is waarover je me niet hebt verteld. Het heeft te maken met de bruiloft.' Ze kijkt me recht aan. 'Heb ik gelijk?'
O, mijn god.
Hoe is ze erachter gekomen? Ik ben zo voorzichtig geweest, ik ben zo-'
'Heb ik gelijk?' herhaalt Christina vriendelijk.
Ik blijf een paar tellen volkomen roerloos zitten. Dan, heel traag, knik ik.
Het is bijna een opluchting te denken dat het geheim eruit is.
'Hoe ben je daar achtergekomen?' zeg ik, achteroverzakkend in mijn stoel.
'Laurel heeft het me verteld.'
'Laurel?' Er gaat een nieuwe schok door me heen. 'Maar ik heb nooit-'
'Ze vond het zo voor de hand liggen. Bovendien had je een paar dingetjes laten vallen... Je weet wel, het is nóóit zo gemakkelijk een geheim te bewaren als je wel denkt.'
'Ik... kan gewoon niet geloven dat je het weet. Ik heb het tegen niemand durven vertellen!' Ik duw mijn haar uit mijn verhitte gezicht. 'God mag weten hoe je nu over me denkt.'
'Niemand denkt iets slechts over jou,' zegt Christina. 'Echt niet.'
'Ik heb nooit de bedoeling gehad dat het zover zou gaan.'
'Natuurlijk niet! Geef jezelf niet de schuld.'
'Maar het is allemaal mijn schuld!'
'Nee, dat is het niet. Het is volkomen normaal.'
'Normaal?'
'Ja! Alle bruiden hebben ruzie met hun moeder over de bruiloft. Jij bent niet de enige, Becky!'
Ik staar haar verward aan. Wat heeft ze zo-even gezegd?
'Ik kan de spanning waaronder je nu gebukt gaat goed begrij-pen.' Christina kijkt me meelevend aan. 'Vooral als je altijd een heel nauwe band met je moeder hebt gehad, nietwaar?'
Christina denkt...
Plotseling realiseer ik me dat ze een antwoord verwacht.
'Eh... ja!' Ik slik. 'Het is... tamelijk moeilijk geweest.'
Christina knikt, alsof ik elke verdenking die ze had heb bevestigd.
'Becky, ik geef je niet vaak advies, hè?'
'Nou... nee.'
'Maar ik wil dat je op dit punt heel goed naar me luistert. Ik wil dat je goed onthoudt dat dit jouw bruiloft is. Niet die van je moeder. Hij is van jou en van Luke, en jullie krijgen maar één keer de kans. Dus doe het op de manier zoals jij dat wilt. Geloof me, als je dat niet doet, zul je er spijt van krijgen.'
'Mm. Het punt is...' slik ik, 'dat het niet zó simpel ligt...'
'Zo simpel is het wel, Becky. Het is jouw huwelijk. Jouw huwelijk.'
Haar stem klinkt helder en invoelend, en ik staar haar aan, met mijn glas halverwege mijn mond en heb het gevoel alsof er een straal licht dwars door de wolken schiet.
Het is mijn huwelijk. Zo heb ik er nooit over gedacht.
Het is niet mams huwelijk. Het is niet Elinors huwelijk. Het is mijn huwelijk.
'Je loopt zo gemakkelijk in de val, in je verlangen aan je moe-ders wensen tegemoet te komen,' zegt Christina. 'Het is een heel normaal, gevend instinct. Maar soms moet je jezelf op de eerste plaats laten komen. Toen ik ging trouwen-'
'Ben jij getrouwd geweest?' zeg ik verrast. 'Dat wist ik niet.'
'Lang geleden, maar dat is niets geworden. En misschien kwam dat wel doordat ik iedere seconde van die bruiloft haatte. Vanaf de bruidsmars tot aan de eed die mijn moeder zo nodig moest uitschrijven.' Haar hand klemt zich om een plastic roerlepeltje. 'Vanaf die felblauwe cocktails tot die smakeloze, smakeloze jurk...'
'Echt waar? Dat is vreselijk!'
'Ach, zand erover.' Het roerlepeltje breekt en haar glimlach is een beetje broos. 'Maar denk dus goed aan mijn woorden. Het is jouw dag. De dag van jou en Luke. Doe het op de manier zoals jij het wilt en voel je daar niet schuldig over. En, Becky?'
'Ja?'