6

Milddadige Meester,

Vandaag wil Meester Lionardo zijn haar weer blond verven want ondanks zijn flinke bos zijn er weer grijze haren bij en hij heeft mij opgedragen om een barbier te zoeken want hij had gehoord dat er in Rome een paar goeie uit Duitsland zijn. Mijn pleegvader mag graag aan lichaamsverzorging doen al is het allemaal vergeefse moeite want hij zoekt toch nooit een lekker wijf die hij met zijn roem wel met tien twaalf tegelijk per dag zou kunnen krijgen en het klopt wel wat het spreekwoord zegt, Mijnheer en Meester, hebbie ’t spekkie dan niet ’t bekkie. Lionardo is een keurige man, goedgebouwd, elegant en aardig om te zien zonde dat ie altijd een lichtroze jas draagt tot op de knie en als ze ’m zien schieten sommigen in de lach. Ser Lionardo houdt zijn baard altijd met de grootste zorg bij en heeft er volop krullen in zitten in een goeie vorm en hij komt tot halverwege zijn borst en hij weet heel goed dat ie er behoorlijk mee voor de dag komt en hij vindt zijn eigen heel knap want ik heb hem heel wat keren betrapt dat ie na het schilderen van een van zijn vrouwenportretten zo opgewonden was dat ie zat te rukken voor de spiegel.

Ik hou alleen niet zo van zijn bril met blauwe glazen die hij steeds vaker opzet want dan wordt ie een ouwe uil; dan is de steun waar de glazen op rusten ook nog es kapot en raakt de bril verbogen dat je denkt van lieve mensen waarom koop je nou geen nieuwe. Zodra hij in mijn deur verscheen probeerde ik het hem weer te zeggen maar Lionardo kapte me af dat ik respect voor hem moet hebben en dat ie niks meer wou horen en toen dacht ik van nou dan moet je het zelf maar weten als ze je voor gek verslijten.

Na het eten hebben we een ommetje gemaakt voor de spijsvertering en toen kwamen we eerst iemand tegen die gebraden worstjes maakt en al had ik mijn pens bekant vol, ik heb er tweeënhalf op want ze waren heerlijk en de verkoper was ook een Duitser en een kind weet nog dat Duitse worstjes de beste van de wereld zijn. Daarna kwamen we een helderziende zigeunerin tegen en Lionardo vroeg wat het kostte om de toekomst voorspeld te krijgen. Ik stootte Lionardo even aan omdat het me niet beviel dat die zigeunerin haar oogjes zo boosaardig stonden, maar Meester Lionardo maakte met die zigeunerin een afspraak voor de komende dagen. Bovendien verkocht de zigeunerin een vette zalf die zij Bescherming noemt, en ze zegt dat degene die het elke avond op zijn slapen en zijn ogen aanbrengt tegen alle huidige en toekomstige ongeluk wordt beschermd. Het mooie is dat Lionardo in wat ie zegt en schrijft altijd tegen tovenaars heksen en magiërs is en volgens hem is het iets voor domoren en sukkels, maar dan geeft ie weer wel zijn goeie geld uit aan de leugens van zigeuners die tegen de christelijke leer ingaan, en zijn rekening bij de bank van de Santa Maria Nova is nou zo geslonken dat we straks geen ogen meer hebben om te janken.

De laatste tijd heeft ser Lionardo altijd lege zakken en moet ik hem geld lenen. Ik krijg het bijna nooit terug maar ik doe net of ik het niet in de gaten heb want ’s avonds is ie toch zo moe van het tekenen van die rare machines dat de mensen in lachen zouen uitbarsten als ze ze zagen, wat wou ik ook alweer zeggen, o ja, afijn, voor ie naar bed gaat vergeet Lionardo geregeld om het geld dat ik hem geleend heb uit zijn zakken te halen en dan pik ik het weer terug, ha ha. Daarom heeft ie me ook Salai genoemd, van Saladin, de wrede Turkse sultan want toen

Lionardo me in huis nam was ik pas tien maar zijn geld jatten kon ik als de beste en ik kocht de lekkerste dingen: suikerbonen kadetjes snoep enzovoorts en ook schoenen, maar in die tijd kon ie me nog betrappen en op een dag werd ie link en zei van nou hou je op, ik ben het zat, je ben net zoals Salai en vanaf die tijd noemen ze me allemaal zo.

Maar ik wil U niet vervelen, hoogeerwaardige Meester, ik wil eigenlijk over iets anders schrijven want ik heb nou door waarom je in de straten van Rome zoveel verschillende talen hoort. Dat komt niet alleen door de pelgrims, de ware reden is dat er in deze stad mensen uit heel de wereld wonen en werken en dat zijn er nog meer dan de Romeinen zelf. Vandaag heb ik een dienstmeisje van de herberg leren kennen dat lang niet gek is (ze doet me denken aan de knappe Cecilia, de vriendin van Lodewijk de Moor, de heer van Milaan, die door mijn pleegvader is geschilderd met een hermelijn2 op haar arm) en ik heb haar een paar vragen gesteld, weet U, Mijnheer en Meester, van het een komt het ander en het wichtje zag het wel zitten want volgens mij vond zij Salai’s gezelschap al net zo leuk als hij dat van haar en we hebben het er lang over gehad dat je in Rome altijd veel buitenlanders hebt en ze legde uit dat de laatste Romeinse paus Martinus v was, nou zo’n zeventig jaar geleden het hoekje omgegaan, en daarna zijn er alleen maar pausen van buiten Rome geweest: de een kwam uit Siena, de ander uit Ligurië, die weer uit Spanje zoals de paus van nu en allemaal hebben die een stoet aan personeel meegenomen dat in Rome is gaan wonen en ook andere familieleden en vrienden hiernaartoe heeft gehaald die allemaal andere talen spreken en daarom versta je dus geen mallemoer als je door de straten van de stad loopt.

Toen heb ik het dienstmeisje gevraagd welke taal ik in Rome nou zo vaak hoor spreken en dat het net lijkt of je stenen in een put hoort en toen zei zij dat die taal misschien Frans is want er zitten nog een hoop Fransen in Rome want voor Martinus v zaten de pausen een hele tijd in Avignon in Frankrijk omdat de duivel het Schisma had veroorzaakt, de scheiding in de katholieke Kerk en je had toen wel drie pausen tegelijk, een echte en de andere twee vals en ketters en afijn in de Kerk was het allemaal één grote teringzooi. En daarom komen er nou nog steeds uit Frankrijk zoveel Fransozen, plus ook die koning van zullie die door de duvel is gestuurd om Italië binnen te vallen en de paus gevangen te nemen en als slaaf mee terug te nemen naar Avignon, maar deze paus is vroom zei het dienstmeisje en de Heer zal het niet toestaan. Ik vroeg haar daarop hoe ze wist dat deze paus echt deugt en vroom is en zei zij toen van dat is algemeen bekend.

Daarna heb ik gevraagd of ze zin had in een eindje lopen want ik had bedacht om haar mee te nemen in het struikgewas en daar wat te kussen en stoute dingen te doen maar zij zei van ik kan niet, ik moet op mijn ouwe moeder passen maar je zag als de beste dat ze stierf van verlangen om mee te gaan want wijven zeggen altijd van nee bedankt, ik kan niet, maar als je goed bent, Mijnheer en Meester, dan trappen ze er uiteindelijk allemaal in.

Dit kan ik U voor het moment vertellen, en ik laat het aan Uedele over of dat voor onze vaderstad Florence nou allemaal goed is dan wel slecht.

Uw dienstwillige Salai