12

21 mei

Hoewel Marissa uitgeput was, sliep ze slecht en had ze nachtmerries over achtervolgingen op volstrekt onbekende terreinen. Toen ze wakker werd door het ochtendlicht dat haar kamer in scheen, ervoer ze dat als een opluchting. Ze keek naar buiten en zag hoe een man een krant uit een automaat haalde. Zodra hij weg was, rende ze naar buiten en kocht zelf een exemplaar van de Atlanta Journal and Constitution.

Er stond niets in over het cdc , maar halverwege de nieuwsberichten die ochtend werd er melding gemaakt van een probleem bij het centrum. Het containment-lab werd niet met name genoemd, maar er werd wel gezegd dat een technicus in het Emory Universiteitsziekenhuis was behandeld, omdat hij een te grote dosis van een desinfecterend middel had binnengekregen, maar dat hij daarna weer naar huis had mogen gaan. Het item werd voortgezet met een telefonisch interview met dr. Cyrill Dubchek. Marissa boog zich voorover en zette het geluid harder.

'De technicus is de enige persoon die hier schade door heeft geleden,' zei Cyrill met een metaalachtige stem. Marissa vroeg zich af of hij in Philadelphia of Atlanta was. 'Per ongeluk is een systeem in werking gesteld dat de veiligheid van de mensen die in ons laboratorium werken, moet garanderen. We hebben alles onder controle en in verband met dit ongeval zijn we op zoek naar dr. Marissa Blumenthal.'

De commentator sloot het bericht af met de mededeling dat een ieder die op de hoogte was van de verblijfplaats van dr. Blumenthal, meteen contact moest opnemen met de politie van Atlanta. Toen liet hij ongeveer tien seconden lang de foto zien die op haar cdc- pas zat.

Marissa zette de televisie uit. Ze had niet stilgestaan bij de mogelijkheid dat haar achtervolgers nog wel eens ernstig gewond zouden kunnen raken en ze was van streek, ondanks de wetenschap dat de man haar naar het leven had gestaan. Tad had gelijk gehad toen hij zei dat ze door problemen werd achtervolgd. Marissa had een grapje gemaakt toen ze over haar voortvluchtigheid sprak, maar nu besefte ze dat de politie van haar verblijf plaats op de hoogte gesteld wilde worden en dat de grap serieus was geworden. Ze werd gezocht, in ieder geval door de politie van Atlanta.

Snel pakte ze haar spulletjes bij elkaar en schreef ze zich uit. Godzijdank herkende de man achter de balie haar naam niet en wenste hij haar vriendelijk een goede dag.

In een cafetaria nam ze snel een kopje koffie en een broodje en reed toen naar haar bank, die die dag gelukkig al vroeg open was. Ook daar werd ze niet herkend. Ze nam het grootste deel van haar spaargeld op, een bedrag van ruim vierenhalfduizend dollar. Met dat geld in haar portemonnee kon ze zich weer een beetje ontspannen. Ze draaide de hoofdweg nummer 78 op en zette de radio aan. Ze was onderweg naar Grayson, Georgia. De rit duurde langer dan ze had verwacht en was niet bijzonder interessant. Toen ze Snelville was gepasseerd, draaide ze de 84 op, in noordoostelijke richting, waar het landschap steeds platteland- ser werd. Uiteindelijk reed ze langs een bord waarop stond: welkom in grayson. Helaas zat er een gat in, alsof iemand zijn schiet- kunsten aan het demonstreren was geweest, waardoor er iets werd afgedaan aan de oprechtheid van de mededeling. Het stadje zelf was precies zoals Marissa zich dat had voorgesteld: langs de hoofdstraat huizen van steen en hout; een failliet gegane bioscoop en in feite maar één grote winkel, waar je van alles en nog wat kon kopen. Op een hoek zag ze een bank met een grote klok met Romeinse cijfers. Duidelijk een stadje dat een afzuigkap van het type 3 hepa nodig had!

Marissa reed langzaam verder. Ze zag geen grote kantoor- of handelsgebouwen en besefte dat Professional Labs waarschijnlijk iets buiten de stad te vinden moest zijn. Ze zou ernaar moeten vragen, maar bij wie? Ze was absoluut niet van plan naar de plaatselijke politie toe te gaan.

Aan het einde van de straat draaide ze om en ze reed terug. Toen zag ze een levensmiddelenzaak waarin een hulppostkantoortje was ondergebracht.

'Professional Labs? Zit aan Bridge Road,' zei de eigenaar van de winkel, die een klant net bollen katoen liet zien. 'U moet keren en rechtsaf gaan bij de brandweerkazerne. Daarna na Parsons Creek linksaf slaan. Dan kunt u het moeiteloos vinden, want je ziet daar verder niets anders dan koeien.'

Marissa reed volgens de aanwijzingen van de man de stad uit. Hij had gelijk. Niets anders te zien dan koeien. Na Parsons Creek was de weg niet eens geplaveid en Marissa vroeg zich al af of ze in een soort van niemandsland was beland. Maar toen draaide de weg een pijnbomenwoud in en zag ze in de verte een gebouw. Marissa's Honda piepte even toen ze het geasfalteerde parkeerterrein op reed. Daar zag ze twee andere voertuigen, een wit vrachtwagentje met 'Professional Labs Inc.' op de zijkant ervan en een crèmekleurige Mercedes.

Marissa zette haar auto naast het vrachtwagentje neer. Het gebouw had puntdaken en veel spiegelende ruiten waarin de fraaie pijnbomen in de omgeving werden weerspiegeld. Ze liep naar de ingang en trok aan de deur, maar die ging niet open. Ze probeerde te duwen, maar het zag ernaar uit dat de deur op slot zat. Ze deed een pas achteruit en zocht naar een bel. Die bleek er niet te zijn. Ze klopte enige malen aan, maar besefte al snel dat iemand binnen dat onmogelijk kon horen. Toen besloot ze maar eens om het gebouw heen te lopen. Bij het eerste raam dat ze tegenkwam, zette ze haar handen tegen haar slapen en probeerde tevergeefs door het spiegelende glas heen te kijken.

'Weet u wel dat dit privé-terrein is?' vroeg een onvriendelijke stem.

Ze liet haar handen meteen schuldbewust zakken. 'U mag hier niet komen,' zei een gezette man van middelbare leeftijd, die een blauwe overall aan had.

'Hmmm,' zei Marissa en ze probeerde wanhopig een excuus te bedenken om haar aanwezigheid te verklaren. 'Heeft u de borden niet gezien?' vroeg de man en wees naar het parkeerterrein.

'Ja,' gaf Marissa toe. 'Maar ik ben arts, weet u.' Ze aarzelde. Het feit dat ze arts was, gaf haar niet het recht zomaar privé-terrein te betreden. 'Ik wilde graag eens weten of hier in het lab ook virussen worden gediagnostiseerd.'

'Waar haalt u het idee vandaan dat ze zich hier met dergelijke zaken bezighouden?'

'Dat heb ik gehoord,' antwoordde ze vaag.

'Dan hebben ze u verkeerd voorgelicht. We houden ons hier bezig met de moleculaire biologie. En gezien de vele gevallen van industriële spionage, moeten we heel voorzichtig zijn. Ik denk dat u maar beter kunt vertrekken, want anders zal ik me genoodzaakt zien de politie erbij te halen.'

'Dat is nergens voor nodig,' zei Marissa meteen. 'Ik wil u mijn verontschuldigingen aanbieden. Het was mijn bedoeling niet iemand lastig te vallen. Maar ik zou dolgraag het lab willen zien. Zou dat niet op de een of andere manier geregeld kunnen worden?'

'Geen sprake van,' zei de man meteen. Hij begeleidde Marissa naar haar auto.

'Zou ik daar met iemand contact over kunnen opnemen?' vroeg Marissa, terwijl ze op de bestuurdersplaats ging zitten. 'Ik ben de baas,' zei de man, 'en u kunt nu echt beter weggaan.' Marissa startte de motor en probeerde bij wijze van afscheid te glimlachen. Maar de man bleef grimmig kijken tot ze uit zijn gezichtsveld was verdwenen.

Toen schudde hij geïrriteerd zijn hoofd, draaide zich om en liep terug naar het gebouw. De voordeur ging automatisch open. Het interieur was even eigentijds als de buitenkant. Hij liep een korte, betegelde gang door en ging een klein lab in. Aan de ene kant daarvan stond een bureau, aan de andere kant bevond zich een luchtdichte stalen deur, waarachter een labtafel stond met daarboven een 3 hepa -afzuigkap.

Er zat een andere man achter het bureau, die met een paperclip zat te spelen. Hij keek op. 'Waarom heb je mij niet op haar af laten gaan?' Door het praten moest hij erg hoesten en kwamen er tranen in zijn ogen. Hij bracht een zakdoek naar zijn mond. 'Omdat we niet weten wie er nog meer weet dat ze hier was,' zei de man in de blauwe overall. 'Paul, denk toch eens even goed na. Soms maak je me bang.' Hij pakte de telefoon en tikte onnodig hard een nummer in.

'Kantoor van dokter Jackson,' zei een opgewekte stem.

'Ik wil de dokter spreken.'

'Het spijt me, maar er is een patiënt bij hem.'

'Schatje, van mijn part is God in hoogsteigen persoon bij hem. Verbind me met hem door.'

'Wie kan ik aankondigen?' vroeg de secretaresse koel. 'De voorzitter van de medische tuchtcommissie, voor mijn part. U verzint maar iets. Verbind me met hem door!' 'Een ogenblikje, alstublieft.'

'Paul, wil je een kop koffie voor me halen?' vroeg de man in de blauwe overall terwijl hij wachtte.

Paul smeet de paperclip in de prullenmand en kwam overeind. Dat kostte een beetje moeite, want hij was een grote man en zijn linkerelleboog kon hij niet buigen. Als jongen was hij een keer door een politiekogel getroffen.

'Met wie spreek ik?' vroeg dr. Joshua Jackson aan de andere kant van de lijn.

'Heberling,' zei de man in de blauwe overall. 'Dr. Arnold Heberling. Herinnert u zich mij nog?'

Paul gaf Arnold zijn koffie en hij liep terug naar het bureau, waar hij uit de middelste lade een andere paperclip te voorschijn haalde. Hij klopte op zijn borst en schraapte zijn keel. 'Heberling!' zei dr. Jackson. 'Ik had je gezegd dat je me nooit op kantoor mocht bellen.'

'Die Blumenthal is hier geweest,' zei Heberling, Jacksons opmerking negerend. 'Ze is hier in haar rode autootje zomaar naartoe gekomen. Ik betrapte haar toen ze probeerde door een van de ramen naar binnen te kijken.'

'Hoe heeft ze verdomme het bestaan van het lab kunnen achterhalen?'

'Dat weet ik niet en dat kan me ook niets schelen,' zei Heberling. 'Ze is hier geweest en ik kom naar de stad om u te spreken. Dit kan zo niet doorgaan. Er moet iets aan die lastige vrouw worden gedaan.'

'Nee, je kunt niet hierheen komen,' zei Jackson fel. 'Ik kom wel naar jullie toe.'

'Oké,' zei Heberling. 'Maar dan wel vandaag.'

'Ik ben er rond een uur of vijf,' zei Jackson en hij smeet de hoorn op de haak.

Marissa besloot in Grayson te lunchen. Ze had honger en misschien zou iemand haar iets over het lab kunnen vertellen. Ze bestelde een broodje hamburger en een colaatje. Terwijl ze at, vroeg ze zich af wat ze nu zou kunnen doen. Veel was dat niet. Ze kon niet teruggaan naar het cdc of het Berson Hospital. Haar laatste strohalm was in feite trachten te achterhalen wat Professional Labs met zo'n geavanceerd filtersysteem deed, maar ze wist dat de kans heel klein was dat ze daar daadwerkelijk in zou slagen. Dat lab was gebouwd als een fort. Misschien dat het tijd werd om Ralph te bellen en hem te vragen of hij al een advocaat voor haar had gevonden, maar... Marissa herinnerde zich opeens wat er op de zijkant van het vrachtwagentje had gestaan. Professional Labs Inc. Het 'Inc.' interesseerde haar.

Ze liep naar buiten en ging door naar een klein kantoorgebouw dat ze op de heenweg al had gezien. De deur was van matglas en daarop was een bordje bevestigd met: ronald davis, advocaat en makelaar in onroerend goed . Ze liep naar binnen en hoorde een bel rinkelen. Meteen stond ze tegenover een groot bureau vol paperassen, waar echter niemand achter zat.

Even later kwam er vanuit een kamer een man te voorschijn in een wit overhemd en met rode bretels. Hoewel hij niet ouder dan een jaar of dertig leek te zijn, had hij een metalen brilletje op dat hem het uiterlijk gaf van een opa. 'Kan ik iets voor u doen?' vroeg hij met een zwaar zuidelijk accent. 'Bent u meneer Davis?'

'Ja,' bevestigde de man en hij stak zijn duimen tussen de bretels. 'Ik heb een paar eenvoudige vragen die verband houden met het bedrijfsrecht,' zei Marissa. 'Denkt u dat u die zou kunnen beantwoorden?'

'Misschien,' zei Davis en hij gebaarde Marissa door te lopen. Het interieur zag eruit als een decor voor een film uit de jaren dertig, compleet met een ventilator die op het bureau ronddraaide en de papieren deed ritselen. De heer Davis ging zitten, leunde achterover en zei: 'Wat wilt u weten?'

'Ik wil iets weten over een bepaald bedrijf,' begon Marissa. 'Wanneer een bedrijf als rechtspersoon is erkend, is het dan voor iemand zoals ik mogelijk om te achterhalen wie de eigenaars ervan zijn?'

'Misschien wel, misschien niet,' zei de heer Davis glimlachend en hij zette zijn ellebogen op het bureaublad.

Marissa kreunde. Wat ging dat moeizaam! Maar voordat ze haar vraag anders had kunnen formuleren, ging de man verder. 'Wanneer het bedrijf in kwestie geen b.v . is, zou het moeilijk zijn de namen van alle aandeelhouders te achterhalen, vooral wanneer een groot deel van die aandelen door een derde partij wordt beheerd. Maar als dat niet zo is, moet het makkelijk zijn om de namen van de compagnons na te gaan.'

'Hoe kan ik nagaan of een bedrijf eigendom is van compagnons of dat er aandelen zijn uitgegeven?'

'Dat is niet moeilijk. Daarvoor hoeft u alleen maar naar de Kamer van Koophandel in Atlanta te gaan. Een van de mensen die daar achter de balie werken, zal u binnen een mum van tijd de gevraagde inlichtingen kunnen verschaffen. Als dat bedrijf tenminste in Georgia geregistreerd staat.'

'Dank u,' zei Marissa en ze zag een beetje licht aan het einde van de donkere tunnel. 'Wat ben ik u verschuldigd?' 'Twintig dollar is voldoende,' zei de man, terwijl hij met opgetrokken wenkbrauwen Marissa's gezicht bestudeerde. 'Tenzij...' 'Dat is uitstekend,' zei Marissa, terwijl ze een bankbiljet te voorschijn haalde en de man dat overhandigde.

Ze liep terug naar haar auto en reed naar Atlanta. In ieder geval had ze nu een doel, constateerde ze blij, alhoewel de kans dat ze

belangrijke informatie zou kunnen achterhalen, niet al te grootwas.

Ze zorgde ervoor de maximumsnelheid niet te overschrijden, om-dat ze er geen enkele behoefte aan had nu door de politie te wor-den aangehouden. Om vier uur was ze terug in de stad; ze zettehaar auto in een garage en liep naar het gebouw waarin de Kamervan Koophandel was gehuisvest.

Dat werd dag en nacht door de politie bewaakt en ze begon van dezenuwen te transpireren toen ze de trap opliep.'Dr. Blumenthal!' riep een stem.

Even dacht ze erover weg te rennen, maar toch draaide ze zich omen ze zag een van de secretaressen van het cdc , een intelligentejonge vrouw van ergens voor in de twintig, die op haar kwam af-gelopen.

'Alice MacCabe, de secretaresse van dr. Carbonara. Kent u menog?'

Dat deed ze en Marissa was gedwongen even een babbeltje met devrouw te maken. Gelukkig leek Alice MacCabe niet op de hoogtete zijn van het feit dat de politie Marissa zocht.Zo snel ze kon nam Marissa afscheid en liep het gebouw in. Zewilde zo snel mogelijk die inlichtingen krijgen en dan maken dat zewegkwam. Helaas stond er een lange rij mensen voor de desbetref-fende balie. Ongeduldig wachtte Marissa haar beurt af en ze hieldeen hand tegen haar gezicht gedrukt, alsof ze daardoor niet zoukunnen worden herkend.

'Wat kan ik voor u doen?' vroeg de witharige klerk toen ze einde-lijk aan de beurt was.

'Ik zou graag enkele inlichtingen willen hebben over een bedrijfdat Professional Labs heet.'

'Waar is dat gehuisvest?' vroeg de klerk, terwijl hij zijn bril opzetteen de naam op een computer intypte.'Grayson, Georgia.'

'Klopt, hier heb ik het,' zei de man. 'Vorig jaar ingeschreven. Watwilde u weten?'

'Of het een b.v . of een n.v . is,' antwoordde Marissa. 'b.v ., sub S.''Wat betekent dat?'

'Dat heeft te maken met de belastingen. De compagnons kunnenin zo'n geval eventuele verliezen afschrijven van hun eigen inkom-sten.'

'Zijn de namen van de compagnons bekend?' vroeg Marissa opgewonden.

'Ja. Een zekere Joshua Jackson, Rodd Becker...' 'Wacht u even, ik wil die namen graag opschrijven,' zei ze en haalde een pen te voorschijn. 'Jackson en Becker. Heeft u dat?' 'Ja.'

'En dan verder Sinclair Tieman, Jack Krause, Gustave Swenson, Duane Moody, Trent Goodridge en het Physicians' Action Con- gress.'

'Herhaalt u dat laatste nog eens?' vroeg Marissa, terwijl ze haastig aantekeningen maakte. Dat deed de man.

'Kan een organisatie als een compagnon worden aangemerkt binnen een b.v .?' vroeg ze en ze herinnerde zich dat ze die naam op de lijst had zien staan van de instituten die een financiële bijdrage hadden geleverd aan de verkiezingscampagne van Markham. 'Ik ben geen jurist, mevrouw, maar ik denk van wel. Het moet wel zo zijn, want anders hadden ze zich niet kunnen laten inschrijven. En dan tot slot nog een naam, een advocatenkantoor. Cooper, Hodges, McQuinllin and Hanks.' 'Ook compagnons?'

'Nee, zij behartigen de belangen van de firma.' 'Dan is die informatie voor mij niet van belang, want ik ben niet van plan te gaan procederen,' zei Marissa en streepte Cooper en Hodges door.

Ze bedankte de man en liep snel terug naar de parkeergarage. Toen ze eenmaal in haar auto zat, maakte ze haar aktentas open en haalde de kopie te voorschijn van de lijst van Markham. Inderdaad. Daar stond het Physicians' Action Congress ( pac ). Een instituut dat deelnam aan een b.v . en daarnaast aanzienlijke bedragen had gestort in de verkiezingskas van een conservatieve politicus.

Marissa keek meteen na of een van de andere namen ook op de lijst voorkwam. Tot haar verbazing constateerde ze dat ze er allemaal opstonden. En nog verbazingwekkender was wel dat ze uit allerlei verschillende delen van Amerika kwamen. Marissa wilde het contactsleuteltje omdraaien, maar aarzelde toen opeens. Toen stapte ze weer uit haar auto en liep terug naar de Kamer van Koophandel, om dezelfde klerk te vragen of hij haar verder nog iets over het Physicians' Action Congress zou kunnen meedelen.

De klerk typte de naam weer in, wachtte even en zei toen: 'Geen gegevens van bekend.'

'Betekent dat dat die organisatie niet officieel staat ingeschreven?' 'Alleen dat zij niet in Georgia staat geregistreerd,' antwoordde de man.

Marissa bedankte hem nogmaals en rende terug naar de veilige beschutting van haar auto. Ze bleef een aantal minuten stil zitten en vroeg zich af wat ze nu moest doen. Zoveel informatie had ze nu ook weer niet gekregen en het was maar zeer de vraag of die verband hield met de Ebola-epidemieën. Toch voelde ze intuïtief aan dat er wel degelijk sprake moest zijn van een verband. En als dat zo was, moest het pac de sleutel zijn. Maar hoe zou ze een onderzoek kunnen instellen naar een organisatie waarvan ze nog nooit had gehoord?

Ze moest maar eens een bezoekje brengen aan de medische bibliotheek van het universiteitsziekenhuis, besloot ze. Misschien zou een van de bibliothecaressen haar kunnen vertellen waar ze moest zoeken. Maar toen herinnerde ze zich Alice MacCabe opeens weer en ze kwam tot de conclusie dat het risico dat ze zou worden herkend, te groot was. Ze zou er veel verstandiger aan doen een paar dagen de stad uit te gaan. Waar zou ze echter naartoe kunnen gaan?

Marissa startte de auto en kreeg inspiratie: de American Medical Association (de ama )1 Daar zou ze inlichtingen kunnen krijgen over een artsenorganisatie. Als de ama niets van het pac wist, zou ze het verder wel kunnen opgeven. En Chicago leek een veilige stad. Ze reed naar het vliegveld en hoopte maar dat de paar kleren die ze in haar koffertje had zitten, voldoende zouden zijn.

De zware Sedan van Joshua Jackson denderde over de houten brug die Parsons Creek overspande en draaide toen scherp naar links, waar de verharde weg ophield. Desondanks reed de man heel snel verder over het door bomen omzoomde laantje. Jackson werd met iedere kilometer die hij aflegde bozer. Hij wilde niet naar het lab toe, maar voelde er ook niets voor om in de stad in het gezelschap van Heberling te worden gesignaleerd. Die man werd steeds onbetrouwbaarder en erger nog: onvoorspelbaarder. Hij had opdracht gekregen voor enige verwarring te zorgen en leek te zijn begonnen aan een atoomoorlog. Het was fout geweest hem in de arm te nemen, maar geen van hen kon daar op dit moment nog veel aan doen.

Jackson zette zijn auto tegenover de Mercedes van Heberling neer, wetend dat de man die dure wagen had gekocht met geld dat eigenlijk voor technische apparatuur bestemd was geweest. Doodzonde!

Jackson liep naar de voorkant van het indrukwekkende gebouw dat, zoals hij beter dan wie dan ook wist, smakken geld had gekost. Het pac had voor dr. Arnold Heberling een persoonlijk monument gebouwd. En wat had dat tot gevolg gekregen? Een heleboel problemen, omdat Heberling gek was. Met een klik ging de deur open en Jackson liep naar binnen. 'Ik ben in de vergaderzaal!' riep Heberling.

Jackson wist welke kamer de man bedoelde en die ruimte kon nauwelijks een vergaderzaal worden genoemd. Jackson bleef even in de deuropening staan en keek naar het hoge plafond, de glazen wand en het zeer spaarzame meubilair. Op een groot Oosters tapijt stonden twee Chippendale-banken tegenover elkaar. Heberling zat op een van die banken.

'Ik hoop dat dit belangrijk is,' zei Jackson meteen. De twee mannen zaten tegenover elkaar. In lichamelijk opzicht verschilden ze volkomen. Heberling was dik en had een opgeblazen, grof gezicht. Jackson was lang en mager en had een bijna ascetisch gezicht. Dat contrast werd nog eens benadrukt door hun kleding: de overall van Heberling en het krijtstreeppak van Jackson. 'Die Blumenthal is hier geweest,' zei Heberling en hij wees nadrukkelijk naar buiten. 'Ik ben er zeker van dat ze niets heeft gezien, maar het feit dat ze hier is geweest, duidt erop dat ze iets weet. Ze moet uit de weg worden geruimd.'

'Die kans heb je tot tweemaal toe gehad!' zei Jackson nijdig. 'En iedere keer hebben jij en die makkers van je er een rotzooitje van gemaakt. Eerst bij haar thuis en toen gisteravond bij het cdc.' 'Dus zouden we het opnieuw proberen, maar daar blijkt u een stokje voor te hebben gestoken.'

'Inderdaad. Ik heb ontdekt dat jullie haar met het Ebola-virus wilden besmetten.'

'Waarom niet?' zei Heberling. 'Ze is met patiënten in contact gekomen en het zou niemand verbazen wanneer ze zelf besmet bleek te zijn.'

'Ik wil geen Ebola-epidemie in Atlanta!' schreeuwde Jackson. 'Ik ben doodsbang voor dat spul. Ik heb een gezin. Laat die vrouw nu maar aan ons over. Wij zullen wel afdoende maatregelen nemen.' 'Tuurlijk,' zei Heberling snerend. 'Dat zei u ook al toen u haar binnen het cdc had laten overplaatsen. Het staat vast dat ze nog steeds een bedreiging vormt voor ons hele project en ik ben van plan ervoor te zorgen dat ze uit de weg wordt geruimd.' 'Jij hebt hier niet de leiding,' zei Jackson dreigend. 'En als jij je had gehouden aan het oorspronkelijke plan om een influenzavirus te gebruiken, zouden we niet met zoveel ellende zijn geconfronteerd. We zijn allemaal in paniek geraakt toen we hoorden dat jij had besloten het Ebola-virus te gebruiken.'

'O, gaan we het nu weer daarover hebben?' zei Heberling walgend. U vond het anders heel prettig toen u hoorde dat de Richter Kliniek zijn deuren moest sluiten. Het pac is er op die manier uitstekend in geslaagd het vertrouwen van het grote publiek in die gesubsidieerde klinieken waar men zich regelmatig preventief kan laten onderzoeken, te ondermijnen. Het enige verschil met het oorspronkelijke plan is dat ik nu enig praktijkonderzoek heb kunnen verrichten dat me jaren zal schelen in de laboratoriumwerkzaamheden.'

Jackson bestudeerde Heberlings gezicht aandachtig. Hij was - helaas te laat - tot de conclusie gekomen dat die man een psychopaat was en hij verachtte hem. Nu het project eenmaal van start was gegaan, kon het niet makkelijk meer een halt worden toegeroepen. En dan te bedenken dat het allemaal zo eenvoudig had geleken toen ze er binnen het Dagelijks Bestuur van het pac voor het eerst over hadden gesproken.

Jackson haalde eens diep adem en wist dat hij zich ondanks zijn woede zou moeten beheersen. 'Ik heb je al honderden keren gezegd dat het pac niet blij is met dit alles en hevig is geschrokken van alle levens die verloren zijn gegaan. Je weet heel goed, Heberling, dat dat nooit onze bedoeling is geweest.' 'Onzin! ' schreeuwde Heberling. 'Als we influenza-virussen hadden gebruikt, zouden er ook doden zijn gevallen. Hoeveel lijken zouden nog aanvaardbaar zijn geweest? Honderd of zo? En hoe zit het dan met de mensenlevens die verloren gaan wanneer jullie, rijke artsen als jullie zijn, onnodige operaties tolereren en het goedvinden dat volstrekt incompetente artsen in ziekenhuizen hun praktijk blijven uitoefenen?'

'Wij sanctioneren geen onnodige operaties of incompetentie,' zei Jackson spinnijdig. Hij zou het gezelschap van deze psychopaat niet veel langer meer kunnen verdragen.

'Maar jullie doen ook niets om daar een einde aan te maken,' zei Heberling walgend. 'Ik geloof niets van al die mooie verhaaltjes die jullie van het pac me op de mouw proberen te spelden over de negatieve kant die de Amerikaanse geneeskunst opgaat nu er geen aandacht meer lijkt te bestaan voor traditionele waarden. Kletskoek! Jullie willen alleen je eigen centen zeker stellen. Opeens zijn er te veel artsen en te weinig patiënten. De enige reden waarom ik bereid was met jullie samen te werken, was de bouw van dit lab.

Jullie wilden ervoor zorgen dat het imago van die moderne klinieken de grond werd ingeboord en daar heb ik voor gezorgd. Het enige verschil is dat ik mijn eigen redenen had om het op mijn manier te doen.'

'Maar we hebben je opgedragen ermee op te houdenl' schreeuwde Jackson. 'Meteen nadat die Ebola-epidemie in de Richter Kliniek was uitgebroken.'

'Maar dat hebben jullie niet van ganser harte gedaan, denk ik zo,' zei Heberling. 'Jullie waren zeer tevreden met de resultaten. De Richter Kliniek ging op de fles en voor het eerst sinds vijf jaar is het aantal mensen dat zich voor een dergelijk gezondheidsplan liet inschrijven, niet gestegen. Misschien dat het pac af en toe wel eens last heeft van wroeging, maar in wezen zijn jullie nu allemaal gelukkig. En ik heb mijn stelling kunnen bewijzen dat Ebola een belangrijk biologisch wapen is, al kunnen we die ziekte op geen enkele manier behandelen en is er nog geen vaccin voor gevonden. Ik heb laten zien dat je makkelijk zo'n epidemie kunt veroorzaken, dat die makkelijk in de hand kan worden gehouden, maar ook dat hij heel besmettelijk is. Dr. Jackson, we krijgen beiden wat we hebben willen. We zullen alleen met die vrouw moeten afrekenen, voordat ze werkelijk voor onoverkomelijke problemen gaat zorgen.'

'Ik zeg je nog eenmaal dat het Ebola-virus niet meer mag worden gebruikt. Dat is een bevel!'

Heberling lachte. 'Dr. Jackson, ik heb de duidelijke indruk dat u de feiten negeert. Het pac kan me niet langer bevelen geven. Beseft u wel wat er met de carrière van u allen zou gebeuren wanneer de waarheid boven tafel zou komen? En ik zeg u dat dat zal gebeuren wanneer u mij niet op mijn manier met die Blumenthal laat afrekenen.'

Even worstelde Jackson met zijn geweten. Het liefst zou hij Heberling de nek omdraaien. Maar hij wist dat de man gelijk had. Het pac was inmiddels aan handen en voeten gebonden. 'Oké,' zei hij aarzelend. 'Doe maar met Blumenthal wat jij het beste acht. Maar vertel me niet wat je hebt gedaan en zorg ervoor dat Atlanta niet met het Ebola-virus wordt geconfronteerd.' 'Prima,' zei Heberling glimlachend. 'Ik ben bereid u ten aanzien van beide kwesties mijn erewoord te geven als u daardoor geruster bent. Ik ben uiteindelijk een heel redelijk man.' Jackson stond op. 'Nog één ding. Ik wil dat je me nooit meer op kantoor opbelt. Als je me wilt bereiken, bel me dan thuis.' 'Uitstekend,' zei Heberling.

Omdat er altijd veel mensen heen en weer pendelden tussen Atlanta en Chicago, hoefde Marissa slechts een half uur op een vliegtuig te wachten. Ze kocht een roman van Dick Francis, maar kon zich niet concentreren. Ze besloot nog eenmaal te proberen Tad te bellen om hem haar excuses aan te bieden. Ze was er niet zeker van hoeveel ze hem zou kunnen vertellen over haar steeds sterker wordende vermoedens, maar besloot dat maar van het gesprek zelf af te laten hangen. Ze draaide het nummer van het lab, waar hij zoals ze al had vermoed, aan het overwerken was. 'Je spreekt met Marissa,' zei ze. 'Ben je heel erg boos op me?' 'Woedend.' 'Tad, het spijt me...' 'Je hebt een van mijn pasjes gestolen.'

'Tad, het spijt me echt. Als ik je weer zie, zal ik je alles uitleggen.' 'Je bent echt het containment-lab ingegaan, nietwaar?' zei Tad met een ongebruikelijke harde stem. 'Ja.'

'Marissa, besef je wel dat dat lab in een grote puinhoop is veranderd, dat alle dieren dood zijn en dat er iemand in het ziekenhuis moest worden behandeld?' Twee mannen hebben me daar aangevallen.' 'Je aangevallen?' 'Ja. Tad, je moet me geloven.'

'Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Waarom gebeuren die dingen alleen met jou?'

'Vanwege die Ebola-epidemieën. Tad, weet je de naam van degene die naar het ziekenhuis moest?'

'Ik neem aan dat het een technicus van een andere afdeling was.' 'Ik zou je willen aanraden dat eens na te trekken en ook te achterhalen wie er gisteravond verder nog in dat deel van het lab is geweest.' 'Ik denk niet dat dat mogelijk is. Niemand wil mij op dit moment iets vertellen, omdat ze weten dat wij vrienden zijn. Waar ben je?' 'Op het vliegveld.'

'Als je inderdaad bent aangevallen, moet je hierheen komen om alles uit te leggen in plaats van op de vlucht te slaan.' 'Ik ga niet op de vlucht,' zei Marissa ferm. 'Ik ben onderweg naar Chicago om gegevens te verzamelen over een organisatie die het Physicians' Action Congress heet. Ooit wel eens van gehoord? Ik geloof dat die club bij dit alles betrokken is.' 'Marissa, ik vind dat je direct moet terugkomen naar het cdc . Je verkeert in ernstige moeilijkheden, voor het geval je dat nog niet wist.'

'Dat weet ik, maar voorlopig heb ik belangrijkere dingen te doen. Wil je alsjeblieft nagaan wie er gisteravond nog meer in het lab is geweest?'

'Marissa, ik weiger me nog langer door jou te laten gebruiken.' 'Tad, ik...' Ze maakte haar zin niet af, want hij had opgehangen. In feite kon ze hem dat niet kwalijk nemen, wist ze, terwijl ze langzaam de hoorn op de haak legde.

Ze keek op de klok. Nog vijf minuten voordat ze in het vliegtuig moest stappen. Meteen draaide ze Ralphs telefoonnummer. Hij was, anders dan Tad, niet boos, maar bezorgd. 'Marissa, wat is er in godsnaam aan de hand? Je naam staat in de avondbladen. Weet je wel dat de politie van Atlanta naar je op zoek is?' 'Dat vermoed ik,' zei Marissa en ze was blij dat ze aan de balie een valse naam had opgegeven en contant had betaald. 'Ralph, heb je al een goede advocaat voor me gevonden?'

'Nee. Het spijt me. Toen je me daarnaar vroeg, besefte ik niet dat het zo dringend was.'

'Het wordt steeds dringender,' zei Marissa. 'Maar ik ga een paar dagen de stad uit. Ik zou het heel prettig vinden wanneer je er morgen even achterheen ging.'

'Wat is er gaande?' vroeg Ralph. 'De kranten waren nogal vaag.' 'Zoals ik je gisteravond al heb gezegd, wil ik jou er niet bij betrekken.'

'Dat vind ik helemaal niet erg,' hield Ralph vol. 'Waarom kom je niet naar me toe? Dan kunnen we alles rustig bespreken en zal ik morgen een advocaat voor je regelen.'

'Heb je ooit wel eens gehoord van een organisatie die het Physi- cians' Action Congress wordt genoemd?' vroeg Marissa, Ralphs aanbod negerend.

'Nee,' zei Ralph. 'Marissa, kom alsjeblieft hierheen. Ik denk dat het veel beter zou zijn wanneer je dit probleem onder ogen ziet. Op de vlucht slaan maakt altijd een heel slechte indruk.' Marissa hoorde dat haar vluchtnummer werd omgeroepen. 'Ik ga naar de ama om inlichtingen in te winnen over die organisatie,' zei ze snel. 'Ik moet er nu vandoor. Morgen bel ik je weer.' Ze legde de hoorn op de haak, pakte haar boek en aktentas en ging aan boord van het vliegtuig.