3.  Heersers van het universum

De paar schuine stralen van de late namiddagzon, die door het tweehonderd jaar oude glas van de ramen van de directiekamer wisten te dringen, vielen op het gezicht van Gil Griffin, terwijl hij alleen aan het hoofd van de enorme tafel zat. Hij was geen knappe man, dat wist hij: zijn nek was te lang en zijn hoofd te klein. Met zijn volgens de mode in Wall Street glad achterover gekamde haar en zijn aristocratische maar snavelachtige neus, had hij iets van het gladde uiterlijk van een zilverreiger. Maar hij wist ook dat hij onmiskenbaar aantrekkelijk was. En voor degenen die macht erotisch vonden, was hij onweerstaanbaar.

Voor een man van boven de vijftig was hij goed, zelfs geweldig in vorm. Door zijn meedogenloze drang naar competitie stond hij iedere dag op de squashbaan, waar hij zijn tegenstander bijna altijd in de pan hakte. Hij had zo’n territoriumdrift dat hij zich persoonlijk beledigd voelde als een speler de baan opstapte om het spel te beginnen. Hij won altijd. En als de overwinningen deels vaardigheid waren, deels intimidatie en deels de angst van zijn jongere tegenspelers voor de repercussies die hun overwinning zou kunnen hebben, het zij zo. Winnen en hebben was waar het om draaide en Gil glimlachte bij de gedachte aan het dilemma waar hij zijn tegenspelers voor plaatste.

Hij voelde zich machtig en hij wist dat hij machtig was. De Cushman emissie was goed verlopen en hij was nu klaar om er nog een extraatje aan te verdienen, hoewel hij zou wachten tot oktober. Na die kleine flirt met Asa Ewell, wist hij zeker dat hij in de toekomst creatief gebruik van het kind zou kunnen maken. Bill Atchison, de slappe zak, deed blind wat hij wilde. Gil had iemand bij Cromwell Reed nodig gehad die plooibaar was en Bill kon je bijna dubbelvouwen. De Morty de Gek emissie was een beetje link geweest, maar omdat iedereen de naam kende, hadden de kleine beleggers vlot gekocht. En omdat Cromwell Reed erachter stond, kochten de grote jongens ook. Hij kon het zich veroorloven Bill een kluif toe te werpen, al was hij een idioot.

Nu wachtte hij ongeduldig op Mary, zijn vrouw. Hij had zichzelf en mevrouw Rogers, die al meer dan tien jaar zijn secretaresse was, verbaasd door deze ontmoeting te regelen, aangezien zijn agenda als altijd al vol stond met nauwkeurig geplande besprekingen en afspraken. Maar dat was een voordeel van macht, en hij had zowel mevrouw Rogers als een personal computer, die niets anders deden dan zijn tijd indelen en herindelen. Gil Griffin kon alles doen wat hij wilde en hij wilde Mary nú.

Terwijl hij eerder, tijdens de vergadering van half drie, had zitten kijken hoe ze de onbenullen van Smith Bamey de loef afstak, was zijn pik even hard gezwollen als zijn trots op haar. Hij liet haar ook werken aan de Japanse overname en hoewel het moeilijk en riskant was, liet hij het haar regelen. Hij had haar veel geleerd en ze was een goede leerlinge. Ze was briljant. Hij werd ongelofelijk geil van haar. Hij wist dat hij haar moest hebben. Gauw. Voor het eind van de dag. Nu.

Er zat een ongelofelijke erotiek in de samenwerking met Mary in hun mentor-protegé-verhouding. Hun werk was veeleisend en serieus. Zo zag Mary er ook uit, ze kleedde zich conservatief en droeg haar blonde haar in een keurige chignon. En dat maakte haar juist aantrekkelijk. Terwijl ze de vergadering leidde en wees op de goede en slechte kanten van de opmerkingen van haar team, was ze een en al zakelijkheid en macht, mannelijke macht. Dat kon iedereen zien. Maar alleen Gil kon haar naakt zien, alleen hij kende het geluid dat ze maakte, diep in haar keel, als hij haar liet klaarkomen. Alleen hij wist hoe het voelde haar te bezitten.

Precies om half vijf, toen de oude klok die generaties lang aan de familie Swann had behoord één keer sloeg, kwam Mary binnen. Ze liep zonder een spoor van de meisjesachtige heupbeweging en straalde een bijna tastbaar zelfvertrouwen uit. Alles aan haar was direct, het toonbeeld van snelle efficiency. En toch, in de paar seconden die ze ervoor nodig had om zijn gezicht te zien en de deur achter zich dicht te doen, zag hij haar veranderen van een zakenwonder in een gewillige vrouw. Haar toegeknepen ogen, het lichte buigen van een knie, een beweging van haar heupen - subtiele aanpassingen maar voor hem waren ze duidelijk, onmiskenbaar. Gil keek zwijgend toe, hij bewoog zich niet, zijn ogen straalden. Ze had een ongelofelijke intuïtie en zowel zakelijk als in bed kwam hem dat goed uit. Maar natuurlijk was hier geen bed.

Mary zette haar diplomatenkoffertje aan het eind van de mahoniehouten tafel en liep naar Gil toe, terwijl ze intussen haar jasje uittrok en haar tong over haar al glanzende lippen liet glijden. Ze had brede schouders en een smal middel en dat contrast werd nu benadrukt door haar eenvoudige, witte zijden blouse en donkere rok. Ze liep naar hem toe en hij legde zijn handen om haar middel, waarbij zijn lange vingers elkaar bijna raakten. Zonder iets te zeggen, begon zij de knoopjes van haar blouse los te maken, waardoor er een beha van roze satijn te voorschijn kwam, die haar kleine borsten omhoog drukte. Dat ze zo klein waren, was haar enige onvolmaaktheid, maar ze werden hem nu volmaakt aangeboden, pruimen op een bordje.

Vol verlangen, zo gezwollen dat het bijna pijn deed, nam Gil de witte gloed van haar schoonheid in zich op.

Ze was een porseleinen pop, wier roze lippen, tepels en schaamlippen als verboden snoepjes in haar romige blondheid zaten. Hij was steeds weer verbaasd over de tegenstrijdigheden in haar. Ze was hard als een man, onafhankelijk, en toch werd ze zo volledig door hem gedomineerd. Zoals altijd wist ze wat hij wilde door hem alleen maar in de ogen te kijken.

Ze knielde, maakte zijn gulp open en slikte zijn pik helemaal in, net op het moment dat Gils begeerte het punt bereikte waar pijn en genot samenkomen. Hij was ruw met haar, maar dat vond ze prettig. Dat vonden ze beiden prettig. Het was een van de dingen die hen geil maakten. En haar aanblik, geknield op de grond van de directiekamer, de rozenknop van haar mond vol rond zijn pik, die aanblik was even heerlijk als het gevoel. En daar werd hij ook geil van. De opwinding haar te neuken op plaatsen waar het gevaar van ontdekking altijd aanwezig was, daar werd hij het meest geil van. Hij had haar gegrepen achter in hun limousine, in slaapkamers van andere mensen tijdens feesten en op stranden overal ter wereld. De eerste keer had hij haar genomen in de badkamer van zijn vliegtuig, haar met één stoot inwijdend in een seksuele relatie met hem en de mile high-club. Hun verhouding was altijd omgeven geweest door gefluister en schandaal en daar werd hij ook geil van. Gil wilde dat alle mannen jaloers op hem waren en hem tevens vreesden.

De lippen van Mary hadden hun toverwerk gedaan. Ze stond nu op terwijl hij zijn handen weer om haar middel legde en haar op de directietafel tilde, haar rok omhoog schuivend over haar heupen. Gil keek naar haar lange, in zwarte kousen gehulde benen. Hij had haar lang geleden al verboden panty’s te dragen en nu droeg ze een zwart jarretelgordeltje. Terwijl hij toekeek, klom ze op de tafel, ging op haar handen en knieën zitten met haar gezicht naar de oude klok van de familie Swann en haar verrukkelijke, roze, naakte achterwerk naar Gil toe. Hij stond op. Mary keek over haar schouder en likte weer met haar roze tong over haar lippen. Gil greep met zijn handen de zachte rondingen van haar billen vast, terwijl hij zijn plek vond in haar gastvrije opening. Hij greep haar stevig, bijna pijnlijk vast. Al Gils gevoelens concentreerden zich hier, in de cockpit, waar hij alle touwtjes in handen had, de directiekamer van de machtigste firma van Wall Street, in het machtigste land ter wereld. Hij leunde voorover op haar rug.

‘Wil je het?’ Zijn stem was hees. Het was voor het eerst dat een van beiden iets zei.

‘Ja, o, ja.’

‘Hier, op de tafel? De tafel waaraan we vergaderen met Jamison en McMurdo en de leden van de directie?’

Mary kreunde. ‘Ja, Gil, ik wil het.’

‘En is het lekker?’

‘Ja.’

‘Ja, wat?’

‘Ja, Gil, het is heel lekker.’ Haar knieën gleden weg op het gladde oppervlak van de tafel, dus trok hij haar weer terug op zijn pik en hield haar daar vast, zijn sterke handen om haar dijbenen klemmend. Hij stootte in haar tot ze kreunde. Toen hield hij even op en drukte een hand voorzichtig maar stevig op haar mond.

‘Geen geluid,’ waarschuwde hij haar. Met de andere hand pakte hij de afstandsbediening. ‘Weet je wat ik nu ga doen?’ vroeg hij. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik ga de bewakingsdienst bellen en over drie minuten zullen ze hier zijn.’ Mary kreunde weer en hij drukte zich in haar. Ze zette zich schrap met haar armen om zijn harde stoten op te vangen. Niet slecht voor een man van vijftig, dacht hij, maar een beetje moeite hebbend met zijn ademhaling.

‘Dadelijk kloppen ze op de deur,’ zei hij tegen haar. ‘Dan komen ze binnen en zien ze dat ik je zo neuk.’

Toen kwam ze klaar, zoals hij had geweten, haar rug krommend om de heftige stoten van Gil op te vangen, zich stevig om hem heen klemmend bij het binnenkomen, hem weer loslatend en dan weer vastklemmend. Gil huiverde en kreunde terwijl hij klaarkwam. Daarna drukte hij op de afstandsbediening om de bewakingsdienst af te bellen.

Als Gil zijn twee vrouwen met elkaar vergeleek, won Mary het in alle opzichten. Waar Cynthia terughoudend was geweest (God, in al die jaren dat ze getrouwd waren geweest, had ze hem nooit afgezogen!), was Mary ongeremd. Waar Cynthia niets van zaken wist, was Mary de beste van de klas. Hij voelde zich nooit alleen als Mary bij hem was. En terwijl Cynthia walgelijk huiselijk was, begreep Mary al zijn behoeften. Ze wist wat hij voelde voor zijn Jaguar XKE. Ze vond het zelfs leuk dat hij er zo dol op was. En je zou Mary nooit over kinderen horen jammeren. Ze besefte dat Gil haar baby was en dat hij recht had op al haar aandacht.

Mary gleed onder hem uit en stapte van de tafel af. Zonder iets te zeggen, streek ze haar rok glad en knoopte haar gekreukelde blouse weer dicht. ‘Je bent geweldig,’ was het enige wat ze zei.

Met een glimlach keek Gil hoe Mary haar kleren in orde bracht, zichzelf verbergend voor alle anderen. Even voelde hij een jaloerse woede voor iedere andere man die haar ooit had bezeten. Hij wilde de enige zijn, voor nu en altijd. Het was puberaal, kinderlijk zelfs, maar het was onmiskenbaar. De intensiteit van het gevoel verbaasde hem: zo had hij zich in jaren niet gevoeld, niet sinds de begintijd met Cynthia. Maar hij had het met Cynthia ooit wèl gevoeld, herinnerde hij zich met een huivering. Vroeger toen hij haar respecteerde, toen hij eerbied had voor haar familie en hen vreesde, de Swanns en de Witters. Maar het gevoel was overgegaan, lang geleden gestorven. Zou dit gevoel voor Mary ook overgaan?

Toen ze de schaduw over zijn gezicht zag vallen, liet Mary haar vinger licht over zijn slapen glijden en schonk hem de bewonderende glimlach die ze uitsluitend voor hem bewaarde. Gil voelde de angst en de boosheid wegzakken.

Mary stond nu aangekleed voor hem. Het was moeilijk te geloven dat deze vrouw, degene van wie hij net op de tafel bezit had genomen, hem zou helpen bij de grootste coup van zijn carrière. Samen zouden ze het ideale Japanse bedrijf vinden om over te nemen. En het zou niet alleen het geld zijn wat hij ermee verdiende. Hij zou weten, en heel Wall Street zou weten, dat hij, Gil Griffin, die kleine gele schoften, die op zijn terrein begonnen te stropen, een hak had gezet. Wat had hij de pest aan andere rassen. Het was zijn natuurlijk erfrecht om te heersen en het stuitte hem tegen de borst, het schokte hem zelfs, negers, Zuid-Amerikanen of Aziaten in hoge posities te zien. Of - erger nog - samen met blanke vrouwen. Hij wist dat hij in dit opzicht niet verschilde van veel mannen van zijn stand.

Alle misstanden zouden door deze transactie worden rechtgezet. ‘Hoe zit het met Rederij Mitsui?’ vroeg hij Mary. Ze glimlachte.

‘We hebben de...’ ze zweeg even, het juiste woord zoekend, ‘inlichting gegeven,’ besloot ze.

‘Dat zal wat verrassing geven.’ Gil glimlachte sluw. Zelfs in zijn zorgvuldig gecontroleerde organisatie zaten lekken. En Gil haatte lekken. Het stelde anderen in staat op zijn golf mee te drijven, de golf waar hij zo hard voor had gewerkt. Maar op déze golf zou niemand meedrijven. En misschien zou hij dan zelfs het lek dichtstoppen, hoewel het nu nuttig kon zijn. De markt moest worden bespeeld, zoals een groot acteur het publiek bespeelt. De markt moest met alle beschikbare middelen worden gemanipuleerd: door informatie te laten uitlekken, waar of gelogen, en geruchten in de hand te houden. Of ze zelfs de wereld in te sturen.

‘En op wie hebben we het werkelijk voorzien?’ vroeg hij.

‘Dat kan ik nog niet zeggen, maar Dotsoi of Maibeibi zien er goed uit.’

Gil tuitte zijn lippen. Het was mogelijk. En als dat zo was, zou niemand zijn huiswerk zo goed maken en de cijfers zo uitpluizen als Mary. Maar Mary fronste nu.

‘Gil, je moet iets doen aan Stuart Swann. Ik kan hem niet om me heen hebben. Ik vind het doodeng als ik zie hoe hij af en toe naar me kijkt.’

Gil knikte. ‘Maak je geen zorgen over Stuart. Dat regel ik.’

Vervolgens haalde Mary iets uit haar koffertje. ‘En Gil, ik heb weer een envelop gekregen.’

Gil zuchtte en stak zijn hand uit. Die anonieme brieven betekenden niets. Die kregen succesvolle, rijke, knappe mensen altijd. Dat had hij Mary uitgelegd. Haar enige minpunt was haar bezorgdheid over de indruk die ze op mensen maakte, wat de mensen van haar dachten. Ze had zich groot gehouden toen het schandaal over hun romance op kantoor de kranten haalde, maar sindsdien trok ze zich de slechte pers die hun huwelijk volgde erg aan. Gil vond dat ze daar boven zou moeten staan. In plaats daarvan hield ze geen toespraken meer voor vrouwenorganisaties en concentreerde ze zich meer op sociaal werk.

Ze gaf hem de envelop, die van het soort was dat voor interne post werd gebruikt. Gil maakte hem open en haalde er een knipsel uit een of ander boulevardblad uit. Hij zag een sombere foto van Elise Atchison, binnenkort de ex-vrouw van Bill. Bill leek volkomen bezeten van dat meisje Van Gelder. Werkelijk belachelijk. De man leek wel gek. Gil zou zichzelf nooit toestaan zoiets voor een vrouw te voelen, zelfs niet voor Mary. Hij keek naar het knipsel. Onder de foto van Elise stond: De ongrijpbare Elise Elliot verlaat de begrafenis van een vriendin. Eroverheen stonden de woorden geschreven: Vraag je man wiens begrafenis dat was. Vraag hem waarom de vriendin dood is.

Gil keek recht in de blauwe ogen van Mary. Ze wacht op mijn reactie, dacht hij. Maar die was er niet. Gil voelde geen schuld of spijt wat Cynthia betreft en hij voelde zich zeker niet verantwoordelijk voor haar zelfmoord. Dat was haar keus. De keus van een slappeling. Verachtelijk. Het kwam niet als een verrassing voor Gil, die al haar zwakheden goed kende. Ze was altijd de eerste geweest die toegaf, vaak zelfs zonder strijd.

‘We hebben het er al eens uitgebreid over gehad, Mary.’

‘Dat weet ik. Maar het geeft me een heel onaangenaam gevoel... dat iemand binnen de firma me dit stuurt.’

‘O, alsjeblieft, zeg. Het is onzin. Vooruit, we hebben een hoop belangrijker dingen te doen. Maar als ik je er een plezier mee doe, zal ik er door de bewakingsdienst naar laten kijken.’

Terwijl hij nog een keer naar de foto van Elise keek, hoopte hij voor Bill dat zij meer karakter zou tonen in tijden van tegenspoed dan Cynthia had gedaan. Hij sloeg zijn arm om de schouders van Mary en samen verlieten ze de directiekamer op weg naar hun volgende afspraken.

Achter hen sloeg de Swann-klok vijf uur.