Wegen

Gunilla Goldberg stak haar arm uit, boog haar pols naar achteren en draaide haar hand met de karakteristieke beweging van een vrouw wier nagels net zijn gedaan. De nagels waren nu allemaal precies even lang en allemaal glanzend karmijnrood gekleurd. Voor ongeveer zes dollar per vinger kon je in New York je nagels met een dun laagje zijde laten bedekken, dat met lijm werd vastgeplakt en dus altijd perfect bleef. ‘Wat vind je ervan?’ vroeg ze aan Khymer Mallison, die aan het tafeltje naast Gunilla zat en ook haar hand liet doen.

‘Mooi,’ zei Khymer afwezig tegen haar, hoewel ze vond dat de kleur Gunilla’s huid flets maakte. Gunilla schudde haar hoofd.

‘Te hard,’ besloot ze. ‘Ik wist dat ik roze had moeten nemen.' Ze keek naar de ongerust kijkende Oosteuropese vrouw aan de andere kant van het tafeltje. ‘Haal dit eraf,’ zei ze tegen haar. ‘Ik heb liever roze.’ Malla zuchtte in stilte. Drie lagen èn een afdeklaagje voor dat kreng van gedachten veranderde. En Malla wist uit ervaring dat mevrouw Goldberg niet genoeg fooi gaf om de verloren tijd goed te maken. Ze glimlachte, pakte een watje, doopte het in de remover en haalde het over de wijsvinger van Gunilla, waardoor de lak een bloedrode klont werd.

‘Weet je wie ik zag de autre jour?’ vroeg Gunilla. Khymer draaide zich lichtelijk geïnteresseerd om. ‘Die Mary Griffin. Die door Gil Griffin in elkaar is geslagen voor hij de gevangenis inging.’

‘O ja?’ vroeg Khymer. ‘Waar heb je haar gezien? Ik dacht dat ze verdwenen was.’

‘Ik had een bespreking over een inzamelingsactie in de Morgan Bibliotheek - je weet wel, dat is in die akelige buurt waar Altmans was - en ik brak een nagel. Dat moest snel hersteld worden, dus ben ik naar een van die Koreaanse zaken gegaan.’ Beide vrouwen huiverden. De Koreaanse manicuresalons, die overal in Manhattan als paddenstoelen uit de grond waren geschoten, waren voor werkende vrouwen, niet voor de Khymers en de Gunilla’s van deze wereld. ‘Slagers, natuurlijk. Ze wilden aan mijn nagel knippen. Hoe dan ook, daar zat ik en daar zat Mary Griffin, net zo dichtbij als jij nu, en liet haar voeten doen.’

‘Heb je met haar gesproken?’

‘Bien sur. Ze hadden alleen maar tijdschriften van vier maanden oud om te lezen. Zij was interessanter dan dat, hoewel, het scheelde niet veel, de stakker.’

‘Ik dacht dat ze de stad uit was. Wat doet ze?’

‘O, ze werkt voor een of andere verzekeringsmaatschappij, een vreselijk baantje, en ze woont in Turtle Bay. Het was eigenlijk heel gênant. Maar c’est la guerre.' Ja, dacht Gunilla, als je niet blijft vechten, kon je van de gladde paal afglijden en in Turtle Bay terechtkomen. Maar zij was aan de top geweest en daar zou ze weer komen. Ze vroeg zich af of het goed ging tussen Ted Turner en Jane Fonda. Ach, al was het zo, dan vond ze dat niet erg. Ze zou wel iemand vinden. En Jane had gezorgd dat het bijna chic was voor een belangrijk man om met iemand om te gaan van zijn eigen leeftijd.

‘Wat is er eigenlijk met dat andere blondje gebeurd?’ vroeg Khymer. ‘Je weet wel, Shelby Cushman?’ Dat was een steek onder water naar Gunilla. Weer een sociaal plannetje van Gunilla dat was misgelopen. Gunilla zuchtte.

‘O, die heeft een scheiding aangevraagd voor haar man naar de gevangenis ging en toen liet Jon Rosen haar zitten, waarna ze is teruggegaan naar Savannah of waar ze ook vandaan kwam. De Symingtons vonden het natuurlijk vreselijk allemaal. Maar ik hoor dat ze nu gescheiden is en op jacht in Dallas. Misschien heeft ze daar meer succes.’ Ze glimlachte stralend naar Malla om haar te bedanken, toen de manicure de nieuwe lak begon aan te brengen. ‘Ga jij naar het feest van de Van Gelders volgende week?' vroeg ze langs haar neus weg.

Khymer glimlachte. ‘Ja. Jij ook?’ Ze wist dat Gunilla niet was uitgenodigd. Sinds Sid haar had verlaten voor die Sally Worthing, was het sociale leven van Gunilla wat op een laag pitje komen te staan. ‘Ik heb gehoord dat ze de verloving van hun dochter bekend zullen maken. Je weet wel, die gek met die rare naam.’

‘Phoebe,’ zei Gunilla tegen haar met een stem die vermoeid klonk.

‘Ja. Ik heb gehoord dat ze met die filmster gaat trouwen die ze in die ontwenningskliniek heeft ontmoet.’

‘Kevin Lear. Ja. Dat is tegenwoordig de enige manier om een man tegen te komen,’ zei Gunilla bitter. ‘Dat of de gevangenis. Laat eens kijken: Morty Cushman, Gil Griffin, Ivan Boesky, Milken en Steve Brettan. Geen wonder dat er zo’n tekort aan mannen is.’

Khymer lachte. ‘Daar heb ik niets van gemerkt,’ zei ze vals.

‘Dat komt nog wel. Dat komt nog wel.’

Op dat moment liep Annie Paradise langs. ‘Hallo, Annie,’ zei Gunilla. ‘Wat is dat een tijd geleden.’

Annie bleef staan en glimlachte. ‘Ja. Ik ga de laatste tijd niet zo veel meer uit.’

‘Ik begrijp het,’ zei Gunilla.

Annie liep de kale gang in van haar nu bijna lege appartement en zorgde ervoor haar nagelbehandeling niet te verpesten. Ze was al maanden niet geweest, zowel vanwege al het typen dat ze deed als vanwege het geld dat het kostte. Maar nu zou alles wat gemakkelijker worden. Het penthouse was verkocht, niet snel, maar tegen een goede prijs. Ze liep de woonkamer door, waar niet alleen herinneringen weerklonken, maar ook het geluid van haar voetstappen op het glimmende parket, die weerkaatsten tegen de grote ramen. Zonder de dempende werking van meubels en gordijnen was de kamer een echoruimte en zonder de mogelijkheid het uitzicht af te sluiten, werd het te intensief, te hard.

Het was haar laatste avond in het appartement in New York. Het enige wat er nog was, waren haar oude matras, die niet de moeite waard was om op te slaan, en een kapotte lamp uit de kamer van Sylvie, plus wat losse spulletjes die ze achterliet. Ze liet alles achter, dacht ze. Mijn schepen zijn verbrand.

Het was deze keer niet zo moeilijk geweest om afscheid te nemen van Sylvie. Annie vroeg zich af of het kwam omdat Sylvie zo’n tevreden indruk maakte of omdat Annies eigen leven zoveel voller was. Ze dacht terug aan het ogenblik van inzicht dat ze had gehad in Japan. Het was haar bijgebleven en had haar steun gegeven.

Sylvie en Hiroshi hadden al vriendschap gesloten; het leek geen probleem te zijn dat ze elkaar niet konden verstaan. Hiroshi had een van de prachtige poppen uit Kyoto, die terecht zo beroemd waren, voor Sylvie meegenomen en Sylvie leek evenveel van hem als van de pop te houden. Ze was heel gelukkig.

Ze ging de slaapkamer binnen waar haar koffer open op de matras lag. Ze hoefde alleen de nieuwe jurk er nog in te doen, een hele dure, maar het was een verantwoorde aanschaf. Uiteindelijk had Elise haar de tickets voor Nice gestuurd, een retour eerste klas, en in haar briefje stond dat er een kamer op haar wachtte in het Hotel de Paris.

Annie zou de volgende morgen om negen uur met de Pan Am vertrekken. Dit zou haar laatste avond zijn in New York en in het appartement waar ze zoveel van had gehouden. Alle meubels waren opgeslagen, de bonsai waren verdeeld onder vrienden en het ziekenhuis, haar kleren waren al ingepakt en verscheept. En vanavond had Annie een afscheidsetentje met Miguel in Le Refuge. Ze hoefde zich alleen nog te verkleden en haar nieuwe jurk en het steeds groeiende manuscript in te pakken. Dan zou ze klaar zijn. Maar toen ze de jurk begon in te pakken, bezweek ze voor de verleiding hem nog een keer aan te trekken.

Ze liet hem over haar hoofd glijden. Hij was eenvoudig, maar gemaakt van de meest luxe zijden jersey. Hij had een ronde hals en lange, strakke mouwen die gerimpeld moesten zitten. Het lijfje was strak en liep zo prachtig en subtiel gerend uit tot aan de grond, dat je niet kon zien waar de rok wijd begon te worden - het was net een omgekeerde bloem. En hij was rood, een echt vlammende kleur. Heel anders dan het veilige grijs, crème en roze dat ze anders droeg. Annie glimlachte naar zichzelf in de spiegel van de badkamer. Met de oorknoppen van haar moeder in zou ze er heel mooi uitzien. Ze zou Elise niet te schande maken.

Miguel haalde haar om zeven uur op. Ze liet hem binnen in de lege ruimte en hij liep de kamers door naar de glazen wand.

‘Heel mooi,’ zei hij, uitkijkend over de rivier.

‘Dat was het eens,’ stemde Annie in. Van onderwerp veranderend, zei ze: ‘Je weet zeker dat je niet naar Frankrijk kunt komen?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Elise heeft me uitgenodigd, maar er is op het moment gewoon te veel werk. Dat begrijp je toch wel, hè?’ Annie knikte. Sinds de veroordeling van Gil Griffïn was er sprake van dat Miguel openbaar aanklager zou worden of misschien zelfs burgemeester.

Hij draaide zich naar haar om. ‘Weet je, Annie, over een maand is mijn scheiding erdoor. Ik heb je nog niet gevraagd wat je van plan bent na je reis naar Japan.’

‘En dat waardeer ik. Echt waar. Japan is iets wat ik alleen wil doen. Het is een cadeau aan mezelf en ik denk dat het het eerste is dat ik voor mezelf heb gedaan. Het aanbod van meneer Tanaki is te mooi om te weigeren. Ik krijg een klein huisje en een leraar en een boeddhistische onderwijzer. Laat me het boek afmaken, dan kom ik terug en laten we dan kijken.’ Ze zweeg even en keek hem onderzoekend aan. ‘Is dat goed?’ vroeg ze en pakte zijn hand. Hij hield de hare stevig vast. ‘Als ik terugkom, mag ik dan een paar nachten bij jou logeren, aangezien ik hier dan geen huis meer heb?’

‘Dat zal wel kunnen,’ lachte Miguel. Hij stak voorzichtig zijn hand uit en streelde haar wang.

Toen Annie in Nice uit het toestel stapte, had ze alleen haar weekendtas bij zich en dat maakte het gemakkelijk bij de douane. Maar toen ze door de klapdeuren in de aankomsthal kwam, zag ze onmiddellijk haar naam - haar nieuwe naam, haar meisjesnaam - die omhoog werd gehouden door een chauffeur in uniform. Toen ze naar hem knikte, kwam hij haastig naar haar toe en nam haar tas over. ‘Mademoiselle MacDuggan?’ bevestigde hij in Engels met een charmant accent. ‘Mademoiselle Elliot heeft me gevraagd u meteen naar de villa te brengen. Is dat goed?’

‘Villa?’ vroeg ze en hij knikte.

‘Er is, hoe zegt u dat, een verandering geweest?’

De rit over de slingerende kustweg was adembenemend. Met enige spijt besefte Annie dat ze al meer dan tien jaar niet in Zuid-Frankrijk was geweest - sinds haar reis met Aaron toen ze tien jaar getrouwd waren. Waar had ze op gewacht?

Dat is nu allemaal voorbij, dacht ze, zichzelf troostend. Ik blijf op mijn eigen weg en ik zal proberen mijn droom over iemand niet te verwarren met wie ze werkelijk zijn. Aaron is voorbij, Sylvie is verzorgd, met de jongens gaat het prima en ik ben alleen. Voorlopig. Ze dacht aan Miguel en hoopte dat ze naar hem toe zou gaan uit kracht, niet uit zwakte. Ze keek naar de prachtige Middellandse Zee. Ik heb me nog nooit beter gevoeld, dacht ze en klopte op de tas naast zich.

‘Annie, je bent er! Heb je een nare vlucht gehad?’ Elise begroette haar bij de deur met een warme omhelzing. Larry gaf haar een kus en bood aan de tassen te dragen, maar Annie hield de kleine tas bij zich.

‘Het spijt me dat de plannen zijn veranderd, maar sinds de eerste, onofficiële vertoning, is het een nachtmerrie. De pers en de film-verhuurbedrijven laten ons niet met rust. Waar waren die de afgelopen winter? Je hoeft alleen maar een ontzettend succesvolle film te maken en dan laten ze je niet meer met rust. In het hotel was het niet te harden, dus hebben we dit geregeld. Ik hoop dat het je bevalt.’ Annie keek naar de enorme witte kamer die uitkwam op een terras met zwembad en in de verte uitzicht had op de Cóte d’Azur.

‘Wat zou je hier niet kunnen bevallen?’ vroeg Brenda, die vanaf het terras binnenkwam. ‘Een verrassing!’

‘Brenda! Lelijke leugenaar! Je zei dat jij en Diana niet weg konden.’

‘Nou, als je zo stom bent dat je denkt dat ik een gratis reisje naar Cannes en de kans mijn maatje hier het filmfestival te zien winnen laat lopen, moet je je laten nakijken.’ Ook zij omhelsde Annie warm. ‘Kom mee naar buiten naar de rest.’

‘Dus we doen dit toch allemaal samen!’ riep Annie. De andere twee knikten met een schuldig gezicht. ‘Stiekemerds!’

‘En niet alleen Eerste Echtgenotes. Ereleden ook,’ zei Bob Bloogee, terwijl hij met Bette naast zich kwam binnenlopen.

‘Hoi, Annie!’ riep ze.

‘Daar moet op gedronken worden,’ zei Larry, terwijl hij een fles champagne en een fles mineraalwater binnenbracht. Hij gaf elk van de gasten wat ze wilden hebben. En vanaf het buffet pakte hij een snee brood en hield die omhoog. ‘Een toost!’ riep hij en iedereen lachte.

Later, na een verrukkelijk diner en na meer dan een paar flessen van allerlei drankjes, zaten Elise, Annie en Brenda samen in de gedempt verlichte salon. De volgende morgen moesten ze vroeg op voor de vertoning van de film, maar ze hadden alle drie geen zin om een eind aan de avond te maken.

‘Nou, leden van de Club. Ik denk dat we in onze opzet zijn geslaagd,’ zei Elise tevreden.

‘Ja. Morty is failliet, Gil is zijn status kwijt, Bill is onschadelijk gemaakt en Aaron is alleen. Niet slecht voor een stel beginnelingen, hè?’ vroeg Brenda.

‘Maar ik denk dat het nu tijd is voor een nieuwe slogan,’ opperde Annie. ‘Wat vinden jullie van “Goed leven is de beste wraak”?’

‘Ik steun het voorstel,’ zei Elise goedkeurend.

‘Met algemene stemmen aangenomen,’ voegde Brenda eraan toe. ‘De vergadering van de Club van Eerste Echtgenotes is nu verdaagd.’

In een vriendschappelijk zwijgen bleven ze een poosje zitten.

‘Dus jij vertrekt naar Japan en Miguel is uit beeld?’ vroeg Brenda. ‘Blijvend?’

‘Nee. Alleen voorlopig. Hij is geweldig - hij is echt een fijne man - maar ik weet niet zeker of een man is wat ik nu het meest nodig heb.’

‘Moet je mij vertellen,’ zei Brenda lachend.

‘O, Annie, zul je niet eenzaam zijn in Japan, helemaal alleen?’ Elise pakte haar hand. ‘Ik ben zo gelukkig met Larry. Ik wou dat jij---’

‘Ik zal niet alleen zijn. Ik ben te gast bij meneer Tanaki en zijn familie. Ik zal me best redden. Wens me geestelijke groei. Wens dat ik het tweede concept van mijn boek afkrijg.’

‘Tweede concept? En het eerste dan?’

‘Klaar,’ zei Annie trots.

‘Over stiekem gesproken!’ riep Brenda. ‘Is het echt af? Wat een braaf meisje ben jij.’

‘Niet zo braaf als ik vroeger was, hoop ik.’

‘Maar wat spannend. Mag ik het lezen?’ vroeg Elise.

‘Wat belangrijker is, heb je het aan mij opgedragen?’ vroeg Brenda.

Elise snoof. Toen veranderde ze in Elise in actie.

‘Weet je, ik sta in contact met een hoop agenten...’ legde ze uit. ‘Er is nu ontzettend veel belangstelling voor ons.’ Ze zweeg even en dacht na. ‘Swifty Lazar misschien. Of Mort Janklow.’

‘Bedankt, maar die wil ik niet. Ik heb het trouwens al geregeld. Amy en Al van Writers House zijn geweldig geweest.’

‘Annie, je hebt het boek af en je hebt twee agenten en je hebt ons niets verteld? Je bent nog steeds niet te vertrouwen.’

‘Tja, jij en Diana hadden het druk met het opzetten van jullie lesbische commune en Elise en Larry waren met hun film bezig. Ik moest mezelf op de een of andere manier bezighouden, nietwaar?’ glimlachte ze. ‘Ik wilde trouwens wachten tot ik wist of het boek iets was of niet.’ Ze zweeg even. ‘Mijn agenten zijn zeer bemoedigend. Ze zeggen dat het misschien wel een succes zal worden.’

‘Annie! Wat fantastisch. En waar gaat het geheime meesterwerk over?’ vroeg Brenda.

‘O, je weet wel,’ zei Annie verlegen, haar twee vriendinnen aankijkend. ‘Hetzelfde oude verhaal.’ En ze tilde het manuscript van De Club van Eerste Echtgenotes uit haar tas en legde het tussen hen in op het gladde, glimmende oppervlak van de tafel.