Hoofdstuk 15

Een gek in de stad

De verplegers en ook de chauffeur waren vertrokken, nadat Favre Le Bret hun had gevraagd het bericht, dat hij had laten verspreiden, niet tegen te spreken. Hij had dit bericht haastig opgesteld; het verklaarde dat Aliette Austin, die op doktersadvies in de bergen uitrustte, te veel van haar krachten gevergd had door aan het défilé mee te doen. Dientengevolge was zij slachtoffer geworden van een flauwte, die voortzetting van de kuur noodzakelijk maakte en die haar hoogstwaarschijnlijk zou verhinderen, de gala-avond aan het eind van het festival bij te wonen.

Berneron had met zijn collega moeten blijven om haar af te leggen. Mme Touzet had aangeboden om Thérèse Moussel naar huis te brengen, die alles nog een beetje ingewikkelder had gemaakt door flauw te vallen toen het wapen waarmee de misdaad was gepleegd, uit de wond werd getrokken.

Op het kantoor van Favre Le Bret bevonden zich nu, behalve de Touzets, ook nog Alise Davidsen, die men gewaarschuwd had bij gebrek aan iemand die het slachtoffer beter gekend had, en een lange man met kastanjebruin haar en een dunne snor, die niet bij de film was, zoals men zou vermoeden, maar een collega was van Bréval en die de surveillance gedurende het festival leidde. Toen hij op de trappen van het Palais aan het opletten was, was commissaris Martin naar Martinez geroepen, omdat Hilda Jong beweerde, dat haar een broche met saffieren ontstolen was, die zij uiteindelijk in haar tas terugvond.

Diel, die vertelde dat hij een foto genomen had op het moment dat Aliette flauw viel, werd door de commissaris verzocht de film zo snel mogelijk te ontwikkelen. Vervolgens had Berneron verklaard, hoe zijn aandacht gevallen was op dat bloedplekje op de rug van het slachtoffer, toen de verplegers bijna het lichaam van de brancard hadden laten vallen.

Terwijl hij het wapen van de misdaad bekeek, had de commissaris gezegd:

- Aan een van de uiteinden zit een breuk. Het is een soort priem, waar de greep van af gebroken moet zijn op het moment van de misdaad of daarvoor. In dat geval zou de moordenaar om zijn hand niet te verwonden die pen vast gezet moeten hebben in een bolletje mastiek, net als de 'piqueurs' van de metro het doen.

Daarna, terwijl hij de pen in kwestie weer op het bureau legde, zei hij:

- Wat mij angstig maakt in deze moord, is dat hij niet met voorbedachten rade kan zijn. Niet alleen kon men niet weten dat de hekken zouden worden omgegooid om Aliette Austin te bestormen, maar tot op het laatste ogenblik wist men nog niet of zij aan het défilé zou deelnemen.

Hij beëindigde zijn zin door zich vragend naar de barones te wenden, die sedert haar komst op Perrette leek nadat de melkkan was omgevallen: Adieu scenario, percentage en plannen! Zij knikte bevestigend:

- Ja, absoluut. Juist daarom defileerde ze alleen. Als ik van te voren een acteur uitgezocht zou hebben om haar te vergezellen, dan zou hij het zeker ruchtbaar hebben gemaakt, en dan zou het effect van de verrassing verloren zijn geweest. Toen zij per auto was teruggekeerd, is zij volgens mijn instructies door de dienstingang van het Carlton binnengekomen zonder dat iemand haar zag.

Toen heb ik haar in mijn kamer opgesloten. Pas toen het défilé begonnen was, heb ik haar naar de open auto gebracht die voor haar klaar stond.

Commissaris Martin had net iets in zijn opschrijfboekje genoteerd:

- Dus, vatte hij samen, voorbedachten rade uitgesloten, wat betreft Aliette Austin, met naam en toenaam genoemd. Maar zo'n voorwerp als dit - hoewel door sommige handwerkers nog veelvuldig gebruikt - is toch niet iets dat men gewoonlijk op zondag in zijn zak heelt als men naar een défilé van filmsterren gaat kijken.

Wij konden niet anders doen dan dat toegeven.

- Daarom ben ik bang, vervolgde de politieman, dat we met een piqueur te doen hebben, die in plaats van naalden en spelden, priemen gebruikt, en ze tot aan het heft in het lichaam duwt... Met andere woorden: een levensgevaarlijke gek.

De barones verstikte een kreet in een prachtig roze zakdoekje, dat bij haar jurk paste en dat zij zenuwachtig tussen haar vingers verfrommelde, en ik kon een rilling niet onderdrukken. Ondertussen woonden honderden mensen in ditzelfde pand een voorstelling bij van de laatste film van Fred Astaire, zonder te vermoeden dat er nu iemand sadistisch plezier had in de herinnering van zijn misdaad, of... morgenochtend wakker werd zonder te weten, wat hij gedaan had, maar klaar voor de volgende misdaad.

- Een gek slaat in het wildeweg toe, zei iemand zacht. Wat kunnen we doen om een volgend slachtoffer te verhinderen?

En de jonge commissaris sprak deze onverwachte woorden:

- Bidden, opdat de Hemel ons te hulp komt.

Wij hadden onze hoop op Diels afdrukken gevestigd.

Op het witte doek hadden we al vaak gezien, dat een misdaad aan het licht werd gebracht door een onverwacht genomen foto... En wij waren nu in het bolwerk van de film, waar op dit ogenblik een man, waarvan ik niet zeker wist of hij nog de leeftijd had waarop hij mijn zoon zou kunnen zijn, danste en sprong alsof hij pas twintig was. Waarom zouden wij dan niet in wonderen geloven?

Maar toen Diel terugkwam, zongen wij een toontje lager. Eén foto toonde Aliette gedurende het eerste défilé en interesseerde ons niet; op de volgende gooide zij bloemen en zag men enkele mensen naar haar auto toehollen; op een derde was de starlet omringd door bewonderaars. Zij zwaaide een roos boven haar hoofd en op haar gezicht dat in de lens keek was een pijnlijke verwondering bezig haar glimlach in een grimas te veranderen. Op de laatste foto was zij juist achterover gevallen en men zag alleen nog maar een stukje van haar jurk te midden van een troep ruggen, armen, benen en nekken. Het was onmogelijk om iemand te onderscheiden.

- Ik vraag me af, zei commissaris Martin terwijl hij de derde foto met behulp van een loep bekeek, of u niet het moment van de misdaad gefotografeerd hebt. Die stomme verbazing, die op haar gezicht verschijnt, is misschien te wijten aan de pijn die zij voelt op het ogenblik dat de moordenaar haar steekt... Jammer genoeg is de misdadiger in dit geval achter haar rug verborgen.

- Maar de stoot kan ook gegeven zijn - ik zou haast zeggen: makkelijker - door iemand die vóór haar stond, zei Berneron.

- Ja, natuurlijk, maar dat kunnen we buiten beschouwing laten, antwoordde Martin.

Hij liet Touzet opstaan en lichtte zijn woorden toe:

- Behalve dat het van voren moeilijker was om haar op de goeie plaats te steken, moest zijn arm ook nog een uithaal maken en dat gebaar zou onmiddellijk opgevallen zijn. Terwijl, als hij achter haar stond, kon hij de punt van zijn wapen op de goeie plaats neerzetten en hem in de rug duwen door tegen haar aan te vallen. In die verwarring zou dat niet opgevallen zijn... Haar blote rug heeft de zaken nog vergemakkelijkt. De dood is zeker meteen ingetreden, dokter?

- Praktisch gesproken wel, ja, zei Mogier. De sectie zal ons zekerheid geven, maar ik ben ervan overtuigd dat het hart geraakt is, zo'n wapen kan nog veel makkelijker dan een mes tussen twee ribben het hart raken.

Nadat de starlet met een ambulance was weggehaald, opdat niemand iets van de ware toedracht zou merken, vertrokken we allemaal. Jean Diel bracht mij naar het hotel.

- Wacht uw vrouw op u?

- O, nee... Lily weet van niets. Wij zijn vóór het défilé al uit elkaar gegaan. Als zij thuis is slaapt zij.

- Zegt u het haar... ?

- Nee, ik hoef het toch niet te weten. Zij heeft zeker gehoord, dat Aliette onwel werd en morgen zullen wij samen in de krant lezen wat er over dit onderwerp geschreven is.

-Ja, dat lijkt me beter. Als ieder van ons het geheim aan zijn naaste vertelt, dan zal heel Cannes vlug de waarheid weten en dan is het festival verknoeid.

- Ik laat het vooral voor Lily. Als ik haar van Aliette's dood vertel, zal zij weer aan die van Tunasi moeten denken. Het kost haar al moeite genoeg om dat te vergeten. Toen ik eenmaal in mijn kamer was en in bed lag, viel ik als een blok in slaap. Pas de volgende morgen bekeek ik mijn hoed eens goed, om te zien of hij erg van het gedrang geleden had. Ik ontdekte dat ik één van mijn hoedenspelden met gitten knop verloren had.