Hoofdstuk 2

Zulke dames houden er niet van om te wachten

De eigenaar van mijn hotel was een knappe, bruingebrande man. Hij droeg zijn marineblauwe blazer met een ongedwongen élégance en kon best voor een filmster doorgaan. Het schijnt trouwens, dat veel acteurs hun geld in hotels en restaurants steken.

Michel - omdat hij zo door iedereen werd genoemd, deed ik het ook maar - vroeg mij of ik over alles tevreden was. Ik zei hem dat ik bijzonder tevreden was, en met een beweging van mijn hoofd in de richting van de eetzaal vroeg ik hem:

- Die juffrouw Lily, is zij ook journaliste?

- Ja, zij is mevrouw Lily Foumier, van de 7e Art.

- Is Mario haar man?

Michel deed zijn hand in de zak van zijn jasje, liet een paar geldstukken rammelen en vroeg glimlachend:

- Doet u een onderzoek naar hen?

- Lieve hemel, nee! Zij hebben alleen mijn nieuwsgierigheid gewekt, zei ik, en vertelde hem van het voorval waarvan ik getuige was geweest.

De jongeman schudde zijn hoofd:

- Het is niet de eerste keer, dat zoiets zich voordoet. Het is verdrietig om te zien hoe zij zich aan hem vastklampt, want hij houdt niet van haar.

- Altijd hetzelfde liedje, zuchtte ik. Kent zij hem al lang?

- Nu precies een jaar. Het was ook tijdens het Festival. Mario...

Het geluid van pratende mensen kwam dichter bij. Michel onderbrak zijn verhaal om een groepje gasten te groeten, dat uit de eetzaal kwam, en zei tegen mij:

- Gaat u uit?

- Ja, ik móet naar Jacques Charles.

- Dan loop ik zover met u mee. Het is in de rue d'Antibes.

Toen we eenmaal buiten waren, legde mijn metgezel uit:

- Alles wat ik u kan vertellen is algemeen bekend, maar Lily is een lief meisje, en ik zou het vervelend vinden als zij uit de eetzaal kwam en haar naam zou horen. Zij zou dan kunnen denken dat ik over haar stond te roddelen. Weet u, zij komt al jaren bij ons. Mijn vrouw en ik beschouwen haar als een vriendin. Haar man kennen we ook heel goed. Mario kennen we pas een jaar, het is een Italiaan...

- Hoe is het mogelijk! riep ik uit. Met dat blonde haar? Mijn bruingebrande metgezel glimlachte:

- Daar hebben ze ook blonde mensen. Trouwens, weet u niet meer dat Mussolini eens verklaard heeft dat een raszuivere Italiaan blond moest zijn?

- Kon hij makkelijk zeggen, hij was toen al kaal... Dus de blonde Mario is een Italiaan... Hij spreekt anders heel goed Frans.

- O, ja, hij is om zo te zeggen een grensbewoner, hij komt uit San Remo. Weet u, er worden ieder jaar veel starlets aangetrokken door de kranten die pagina's vol schrijven over starlets, die hier in die veertien dagen ontdekt worden. Maar hoeveel blijven er niet totaal onbekend tegen één die het haalt. Aliette is ook voor de verleiding van het festival bezweken en vorig jaar is zij gearriveerd, begeleid door Mario.

- Ach, riep ik uit. Ik dacht nog wel, dat zij erop uit was hem van Mme Fournier af te troggelen...

- Nee, helemaal niet. Maar het omgekeerde is ook niet helemaal waar. Ik zal het u uitleggen...

Terwijl we de rue d'Antibes inliepen, hier vredig begrensd door antiquairs, vertelde hij dat Mario correspondent was van een Italiaans snertkrantje. Vorig jaar was hij naar Gannes gekomen met de bedoeling, van zijn vriendinnetje een beroemdheid te maken. Maar er waren nog meer mooie eerzuchtige meisjes, ook bereid tot alles en nog meer, en om een rolletje voor Aliette los te krijgen moest Mario wel een toontje lager gaan zingen. Maar hij liep toch het vuur uit zijn sloffen en probeerde iedereen van Aliette's talent en mogelijkheden te overtuigen. Zo kwam hij ook in contact met Mme Fournier, van wie men hem natuurlijk verteld had, dat zij veel te vertellen had bij je Art. De journaliste was voor zijn vasthoudendheid bezweken en had een fotootje van Aliette laten plaatsen, de gebruikelijke bladvulling van een meisje in bikini, met het Carlton op de achtergrond.

- Lily wist dus van het begin af aan waar ze aan toe was, zei Michel. Zij zou dan ook genoeg gezond verstand gehad moeten hebben om te weten dat er belang zat achter Mario's liefdoen. Maar de wens is de vader van de gedachte. Mario heeft zo uitstekend gebruik gemaakt van zijn duivelse Italiaanse ogen, dat Lily zich heeft ingebeeld dat hij werkelijk iets om haar gaf. Door erkentelijkheid heeft zij geprobeerd hem aan zich te binden.

De publikatie van de foto had het jonge meisje een klein aanvullend rolletje bezorgd. Mario wilde haar naar Parijs volgen en kreeg van Lily gedaan dat hij een baantje bij je Art. kreeg.

- Verliefdheid en korte verbintenissen zijn tijdens het festival aan de orde van de dag, madame Prentice. Als u eens wist, hoeveel ik er alleen in dit hotel al heb zien aanknopen en verbreken in de korte djd, die ligt tussen de openingsgala-avond en de uitreiking der prijzen. Het zou allemaal nog niet zo erg geweest zijn als Lily niet zo door en door eerlijk was. Zij heeft haar man - Jean Diel, een uitstekende persfotograaf - niet willen bedriegen en heeft hem alles opgebiecht. Nu wil ze scheiden en de schuld op zich nemen. Het schijnt dat hij er pas in toegestemd heeft, toen zij hem vertelde dat ze met hem niet meer gelukkig kon zijn. Zij rekent erop dat ze met Mario zal trouwen zodra de scheiding zal zijn uitgesproken. Maar zij is de enige die dat denkt, want iedereen weet dat Mario nog altijd gek is op Aliette.

- En wat is er van haar geworden? U vertelde me net, dat ze vorig jaar in bikini voor het Carlton gefotografeerd werd. Vanmorgen poseerde zij nog steeds in datzelfde kostuum, maar nu voor het Palais des Festivals. Is dat een vooruitgang?

Michel glimlachte.

- In ieder geval staat haar naam in kleine letters op de affiche van Faire mon bonheur. Het schijnt, dat Mario Didier Cray overgehaald heeft haar aan regisseur Banks voor te stellen, en die heeft haar geëngageerd. Mario droomt van het idee om haar tot een nieuwe Lollobrigida te maken, met hem als manager-echtgenoot... Zo, u bent er.

- Bedankt voor je gezelschap en het babbeltje, beste vriend. En wees er maar van overtuigd, dat mijn nieuwsgierigheid niet slecht bedoeld was. Op mijn leeftijd ben je geneigd om voortdurend belangstelling voor andere mensen te hebben, omdat je zelf niet veel belangwekkends meer kan doen. Tot vanavond, en nogmaals bedankt!

- Tot vanavond, madame Prentice.

In de etalage waarvoor Michel me had achtergelaten, lagen alleen wat sieraden, gerangschikt om een vaas met bloemen. In alle windstreken betekent dit, dat men bij een couturier aangeland is.

Ik liep een smeedijzeren trap op naar de deur. De boutique was in tweeën verdeeld door een hek van traliekrullen. Ik zag de paskamer erdoorheen, met antieke meubelen, een kristallen luchter en een vergulde zonnebloem van hout. Maar er was geen acteur te zien in dit mooie decor. Toen ik even bescheiden kuchte zei iemand achter mij:

- U draagt een japon van Worth 1912.

Een ongeveer veertigjarige verleider stond achter mij met een centimeterlint om zijn nek. Hij moest uit het souterrain zijn gekomen langs de trap, die ik nog niet had opgemerkt.

- U kent uw klassieken, zei ik, en dat is een goed teken. U bent zeker monsieur Jacques Charles? Ik ben door Charlotte Janpy gestuurd. Zij heeft mij verzekerd, dat u mij voor vanavond uit de brand kan helpen...

- O! madame, onderbrak hij mij met een spijtig gezicht terwijl hij mijn jurk van broderie nauwkeurig bekeek, ik ben bang dat ik niets heb liggen dat u zal passen...

Toen ik hem gerustgesteld had door te vertellen, wat ik van hem nodig had, liet hij mij een zestal onderrokken uitzoeken, schoof het goudgenopte gordijn van de paskamer open en zei:

- Neemt u mij niet kwalijk, dat ik u verlaat terwijl u uw keus doet... Mijn personeel is erg laat gaan lunchen door het vele werk dat vóór vanavond nog afmoet, ik ben nu alleen... Er moet even iets vermaakt worden voor een cliënte, die ik zo dadelijk verwacht... U hoeft maar te roepen...

- Ja, haast u maar niet voor mij!

Nadat ik het gordijn van de paskamer zorgvuldig had dichtgedaan, zette ik mijn hoed af en begon me uit te kleden. Halverwege deze handeling hoorde ik stemmen in de winkel en ik maakte een spleetje in het gordijn om de nieuw aangekomenen te bekijken. Jacques Charles liep er al haastig heen. De vrouw was jong en erg mooi. Zij droeg de overvloed van zilverblond haar aan één kant over haar schouder. Zij was gekleed in een turquoise jurk, die strak om haar heen zat. Haar hoge hakken tikten parmantig over het parket. Kortom, hét uiterlijk van een starlet, vastbesloten om haar bekoorlijkheden zo voordelig mogelijk te laten zien. De heer die zij bij zich had was trouwens niet minder hét voorbeeld van een serieuze Amerikaan, met zijn kale hoofd, een bril met een dik montuur, een linnen broek en een loshangend gebloemd overhemd over zijn dikke buik.

Ik had het goed geraden want hij vroeg met een zwaar Amerikaans accent:

- Duurt het nog lang?

- Nee, het is zo klaar, zei de couturier. Ik was hem juist aan 't strijken. Als mademoiselle nu vast haar jurk uittrekt ...

Hij bracht haar naar de andere kleedkamer en verdween vlug weer naar beneden. De manier waarop het meisje de winkel was binnengekomen, zonder te kijken of haar metgezel haar wel of niet zou volgen, gaf mij het vermoeden dat ze ruzie hadden. Onwetend van mijn onzichtbare aanwezigheid bevestigde de man dit onmiddellijk.

- Baby, zei hij, je hebt toch begrepen dat ik niet kon? Het halfopen gordijn van de andere kleedkamer verborg zijn metgezellin voor mij, maar ik hoorde haar wel zeggen:

- Natuurlijk heb ik het begrepen, je weigert me gewoon dat genoegen!

- But, darling, it's impossible, really... Je bent niet belangrijk genoeg opdat ik je zou kunnen...

- O, ik laat je niet uitspreken, Val! Niet belangrijk genoeg! Dat is het toppunt!

- Baby, dat bedoel ik niet... When I speak French...

Al pratend en zich rechtvaardigend verdween hij ook achter het gordijn, dat door zijn te dikke hand nu helemaal werd dichtgetrokken. Ik schaamde me voor mijn aanwezigheid zo dicht bij het paar dat zich alleen waande, 'en ik hoopte met heel mijn hart dat Jacques Charles maar vlug zou komen.

- O nee, beste Val... Je moet een hond niet aaien, dan krijg je luizen... Ik ben immers niet belangrijk genoeg...

- Baby!

- Ik zie nu tenminste je ware aard. Nou uitstekend! Hou je geld maar! Je hoeft deze jurk ook niet meer te betalen. Er zijn genoeg anderen, die hem mij geven willen... En zij zullen er nog iets bij doen omdat ze vinden dat dit niet goed genoeg is voor mij... net als de rolletjes die je me toebedeelt!

- Baby darling, je hebt me verkeerd begrepen... Je bent alles voor mij! I think the world ofyou... Maar in de loge... De mensen hoeven toch niet te weten dat jij en ik...

Ik luisterde niet meer naar het hijgende betoog van de dikke heer, dat onderbroken werd door zoengeluidjes. Ook had ik geen belangstelling meer voor de azijnzure antwoorden van zijn metgezellin, mijn aandacht werd door iets anders getrokken. Ik was nog even door de spleet van het gordijn blijven kijken en zodoende zag ik door de deur, die nog half open stond, een vrouw naar binnen stappen, of liever een dame. De andere twee waren zo in hun conversatie verdiept dat ze het niet merkten. Zij was trouwens onhoorbaar binnengekomen. Toen zij de harde ruziemakende stemmen hoorde, verstarde zij. Ik kon haar gezicht bijna helemaal zien, nu ze in de richting van de kleedkamers keek. Plotseling, als door de bliksem getroffen, draaide zij zich om en liep naar buiten.

Als ik niet half uitgekleed was geweest zou ik haar zo achterna gehold zijn om haar naar de winkel terug te halen. Ik vond het erg vervelend dat Jacques Charles zo'n klant verloor door de schuld van die twee. Want ik had Hilda Jong onmiddellijk herkend. Vanmorgen had ik haar mooie, maar koele gezicht op de aanplakbiljetten gezien, die langs de Croisette hingen.

Onwetend van de tegenvaller kwam de couturier weer boven met de avondjurk. De nachtblauwe kleur van het bovenlijfje ging langzamerhand over in een lichtere kleur, zodat bij de zoom de stof bijna witblauw was. De Amerikaan stond zijn plaats aan de couturier af. Ik deed het gordijn goed en wijdde mij weer aan de onderrokken. De eerste hield ik aan en de anderen paste ik daar achtereenvolgens overheen, de stroken maakten een vriendelijk knisperend geluid.

Toen mijn keus definitief gemaakt was, waagde ik weer een blik door het gordijn en ik zag net hoe de Amerikaan, Jacques Charles naar de andere kant van het hekwerk meetrok en een dikke portefeuille uit zijn zak haalde. Tegelijkertijd schoof een hand met rood gelakte nagels het andere gordijn een beetje opzij en ik begreep, dat deze scène ook niet aan de jonge vrouw ontgaan was. In weerwil van wat zij net gezegd had, zou zij toch raar hebben gekeken als voornoemde Val inderdaad de gepeperde rekening voor een ander had laten liggen. Zelfverzekerd, omdat alles goed ging, liep Baby naar de deur, groette de couturier in het voorbijgaan maar negeerde de Amerikaan, die volgzaam achter haar aanliep.

Nadat hij de deur achter zich had dichtgedaan kwam Jacques Charles naar mij toe om te informeren of ik geslaagd was. Ik verliet de paskamer en overhandigde hem de twee onderrokken die ik uitgezocht had.

- Als alle klanten zoals u waren, dan zou dit beroep een ontspanning zijn!

- Over klanten gesproken, ik ben bang dat u er een kwijt bent. Zij kwam binnen toen u in het souterrain was en is weer weggegaan... Hilda Jong...

Terwijl hij mijn onderrokken opvouwde zei de couturier:

- O, ja? Zij komt wel terug... Zij koopt hier al jaren. Als je met dit soort vrouwen een afspraak hebt dan laten ze je rustig wachten, maar zelf wachten ze nog geen vijf minuten. Als u mij uw hotel opgeeft, dan zal ik ze u binnen een uur laten bezorgen... Ik verwacht ieder ogenblik mijn knecht.

Nu alles voor vanavond in orde was, dacht ik plotseling aan de vriendelijke vrouw die het mij mogelijk gemaakt had om te gaan, en ik stak de straat over naar de beroemde banketbakker Maiffret om bonbons voor haar te bestellen. Ik botste daar bijna tegen voornoemde Val op, die net de winkel verliet, hij was alleen.

Het meisje achter de kassa glimlachte vriendelijk naar mij toen ik binnenkwam en ik maakte daar gebruik van door te vragen:

- Ach, wie is die heer toch? Ik geloof dat ik hem ken...

- Mr. Val Ivor Parker.

En om te laten zien dat een inwoonster van Cannes alles weet over wat maar met film te maken heeft, voegde zij eraan toe:

- De man van Hilda Jong.