Hoofdstuk 7

Een sluwe vrouw

Die avond boden de Russen ons het verhaal van een Russische boer, die, hoewel vurig partizaan van het nieuwe regime, ten tijde van de Revolutie een jonge aristocrate in zijn houten hut ontving. Zij leuteren eindeloos, zoals alle verliefde mensen op de hele wereld doen. Dan, door een plotselinge opflikkering van de macht van de geregelde troepen, komt zij vlak bij haar eigen mensen en vlucht om zich bij hen te voegen. Dan neemt de jongen het geweer dat hij van de revolutionairen gekregen heelt en schiet haar neer, alvorens snikkend bij haar lijk ineen te zakken. De volgende dag moest ik van bevoegde hand in de krant lezen, dat het een sensationele film was, want voor de eerste keer hield de u R s s het voor mogelijk dat een revolutionair verliefd kon zijn op een Wit-Russin. Politiek gezien was het ongetwijfeld erg belangrijk, maar in een internationale wedstrijd toonde het naar mijn mening alleen maar dat de Sovjets erg ten achter waren. Want, dertig jaar geleden al, had Cecil Biljet de Mille ons een soortgelijke geschiedenis verteld in De Wolgaschipper.

Maar misschien bekwam de film mij zo slecht, omdat de gebeurtenissen op het doek mij niet konden afleiden van wat aldoor door mijn hoofd spookte. Ik kon er niet over uit, dat Mario Tunasi werkelijk dood was, terwijl ik door zijn brief en Aliette's verdwijning er vast van overtuigd was, dat ze samen in een of ander hotelletje bij elkaar waren.

Ter gelegenheid van de voorstelling was er een receptie in de eetzaal van het Carlton. De Russen moesten zich hier wel thuis voelen, want met die marmeren zuilen en de kroonluchters leek het hier precies op de Metro in Moskou.

In het dagelijks leven bleek de aristocrate uit de film eerder een boerenmeisje, de boer daarentegen zag er nu gedistingeerd uit. Dit kwam ongetwijfeld omdat hij een keurige smoking droeg, terwijl zij haar wijnrode jurk wel zelf gemaakt leek te hebben. Vooruitlopend op de prijsuitreiking had zij op de corsage een gouden onderscheidingsteken geprikt.

We moesten in de hal van het hotel in de rij staan om bij hen in de buurt te komen. Gewone stervelingen kunnen zich niet voorstellen, hoe machtig de aantrekkingskracht is van gratis kaviaar en wodka mogen eten, zelfs voor filmmagnaten en sterren met een fabelachtig honorarium. Toen ik die onbeschrijflijke wanorde zag van smokings en blote schouders, die een verbitterd gevecht leverden om de eerste plaats, wilde ik rechtsomkeert maken en naar huis gaan om te slapen, maar de bezoekers die een glimp van het beloofde land hadden opgevangen, beletten mij de terugkeer. Ik liep dus maar naar een betrekkelijk stil stuk, waar alleen maar koud vlees en champagne stonden. Nadat ik me wat opgeschept had liep ik naar een nog niet bezette tafel, ging zitten en hoorde iemand naast mij zeggen:

- Wat een intreurig gezicht, al die arme uitgehongerde mensen!

Gehuld in een prinsessenjurk van dezelfde kleur groen als haar ogen, zette Hilda Jong haar bord naast het mijne.

- Val is bezig een sneetje kaviaar te bemachtigen, het zweet staat hem op het voorhoofd, voegde zij eraan toe, en het zal nog wel even duren voor hij terug is. Nu ben ik meteen in de gelegenheid om u om een kort onderhoud te vragen. Ik had het morgenmiddag in uw hotel willen doen. Komt het u gelegen, mevrouw Prentice?

- Maar natuurlijk, zei ik, en staakte het zoeken naar het gewricht van het kippenpootje.

- Nora heeft mij verteld, dat u zich bezighoudt met politieonderzoek?

- O, alleen als amateur, zei ik vlug ter verduidelijking. Ik was bang, dat zij mij in verlegenheid zou brengen door mij te vragen of ik de buitenechtelijke uitstapjes van vip wilde controleren, en ik meende al juist geraden te hebben, toen zij zei:

- Mevrouw Prentice, mijn man bedriegt mij... O, wees u maar niet bang, voegde zij er snel aan toe, ik ga u heus niet vragen om te onderzoeken met wie, want dat weet ik.

Op dit punt hoefde ze me niets te vertellen, maar ik riep niettemin:

- Allemachtig! Hoe haalt hij het in zijn hoofd, getrouwd met zo'n...

- Toch is het waar, onderbrak de actrice mij ernstig, vergeet u niet, Aliette Austin is tien jaar jonger dan ik en Val veertig jaar ouder dan zij. Naarmate hij ouder wordt, zoekt hij ze jonger uit, ik denk ter compensatie.

- Is het dan niet de eerste keer, dat hij...?

Hilda knabbelde voorzichtig aan een paar chips en schudde haar hoofd:

- O nee, verre van dat. Maar het is de eerste keer, dat de situatie gevaarlijk wordt. Deze nieuwe vlam wil niet alleen maar hogerop komen, zij wil mijn plaats. En ik ben vastbesloten om die niet af te staan.

Het viel mij op dat zij over 'haar plaats' sprak, maar dat de gevoelens die haar man ertoe gedreven hadden geen grote rol in het conflict meespeelden. Alsof zij mijn gedachten raadde, vervolgde Hilda met een wrang glimlachje:

- U moet toegeven, dat u grote moeite zou hebben om het te geloven als ik u vertelde, dat ik zo verschrikkelijk veel van mijn man houd, en dat ik niet wil dat een ander zijn liefde afpakt.

Ik maakte een protesterend gebaar, maar zij ging al door:

- Zoiets beweer ik dan ook niet. Ik ben op Val gesteld omdat ik veel aan hem te danken heb. Zonder hem zou ik me niet lang handhaven.

Deze ontboezeming was in ieder geval eerlijk en ik voelde toch een soort achting voor de actrice in mij opkomen. Ik volgde met mijn ogen Alise Davidsen die net langskwam, zij was in de zevende hemel, want de baardige jongeman van de vorige avond was weer in haar gezelschap, hij leek erg gehaast.

- Met het salaris, dat hij per jaar verdient en het soort leven dat ik leid, zou hij mij bij een scheiding een enorme alimentatie moeten geven, verduidelijkte Hilda Jong. Als u nu weet, dat hij mij tijdens privé-lessen die ik in Londen gaf, heeft leren kennen, geloof ik dat zo'n Aliette Austin het als de bekroning van haar ambities zou beschouwen. Maar in mijn ogen zou het een mislukking zijn. Het heeft mij moeite genoeg gekost om het tot vedette te brengen en ik wil het nog zo'n tien jaar volhouden. Als ik het daarna verlies, is het niet belangrijk meer: dan heb ik mijn tijd gehad en kan ik tevreden zijn. Maar het zal me allemaal niet zonder Val lukken. Dit is de reden, waarom ik tot iedere prijs zijn vrouw wil blijven... en ook wel, omdat ik hem erkentelijk ben. Ik zal hem niet in handen van die golddigger laten vallen, die er alleen maar aan denkt om zo duur mogelijk het recht te verkopen, om van haar een nette vrouw te maken.

Toen zij na deze belijdenis een sigaret opstak, maakte ik daar gebruik van om te zeggen:

- Ik begrijp het allemaal heel goed, maar wat verwacht u van mij? Dat ik Mlle Austin, die, naar ik gehoord heb, verdwenen is, ga zoeken?

Hilda Jong wierp me een doordringende blik toe, en glimlachte plotseling:

- Grote hemel, nee! Zij is natuurlijk met een geliefde op stap. Als zij kon blijven waar zij nu is, dan zou ik haar niet gaan halen. Maar u heeft zeker wel van de dood van die journalist gehoord, hij woonde toch bij u in het hotel?

Deze plotselinge verandering van onderwerp overrompelde mij:

- Mario? Mario Tunasi? stamelde ik. Ja, helaas! Zenuwachtig tikte Hilda met haar wijsvinger de as van haar sigaret boven haar bord, waarvan zij bijna niets gegeten had:

- Eh... ik zou graag willen dat u de omstandigheden onderzocht die zijn dood veroorzaakt hebben...

Haar mond vertrok even.

- U wilt dus weten, wie hem tot die zelfmoord heeft gebracht?

- Ik geloof niet, dat hij zelfmoord gepleegd heeft.

Ik sprong plotseling op, maar dat kwam omdat het buffet waar kaviaar en wodka geserveerd werden, onder de aanval van de aanwezigen bezweek. Het grootste deel van die aanwezigen zou net zo makkelijk een kilo kaviaar kunnen kopen als ik een mootje koolvis. Hilda scheen aan dit soort dingen gewend te zijn, want zij vervolgde doodkalm zonder zich om te draaien:

- En zegt u me nou ook niet, dat het een ongeluk is.

- Hebt u Tunasi gekend?

- Ik heb gisteravond kennis met hem gemaakt in de Blue Bar, tijdens het aperitief. Het leek net of het toevallig was, maar ik heb net zo lang gemanoeuvreerd tot ik hem te pakken had. U weet natuurlijk niet, dat hij Aliette's amant was in de tijd dat zij alleen maar in zogenaamde filmstrips 'speelde' van sentimentele tijdschriften. Voor zover zijn middelen het toelieten, heeft hij haar trouwens aardig geholpen en zij dankt haar rol in Faire mon bonheur nota bene aan hem...

Zij onderbrak zichzelf om woedend haar sigaret uit te drukken:

- U hebt geen idee, hoe die titel me de keel uithangt! Sinds zij de aandacht van mijn eerbiedwaardige echtgenoot heeft, heeft zij Tunasi laten vallen. Zij voelde zich ongetwijfeld sterk genoeg om op eigen wieken verder te vliegen. Ik dacht dus dat het in ons gezamenlijk belang was, dat Aliette niet de derde Mrs. Parker zou worden... Hilda draaide even haar hoofd om, om te kijken of haar echtgenoot er al aan kwam. Maar op de plaats van het ongeluk bleven de mensen dicht op elkaar staan, zonder enige twijfel wachtend op de aanvoer van nieuwe voorraad. Gerustgesteld ging de actrice verder:

- Ik ben natuurlijk niet dadelijk over dit onderwerp begonnen, maar Tunasi begreep heel goed, waar het om ging. Toen ik dat in de gaten had, heb ik hem enige details verteld. Ik geloof niet, dat hij erg onder de indruk was, want hij zei tegen mij: 'Aliette bezit alles wat nodig is om te slagen, en mijn vurigste wens is dat zij er komt. Het doel heiligt toch de middelen?' Toen ik me verwonderd over zijn kalmte toonde, reageerde hij vinnig: 'En u? Heeft u ooit niet kunnen slapen omdat u wist dat uw man het met Simone Gourlier hield, of met Maïta Déri of Joyce Brent?' Hoewel overdonderd, kon ik toch nog vertellen dat men zich makkelijker troost, wanneer men door een oudere echtgenoot bedrogen wordt dan door een jonge maîtresse.

- Heel juist! viel ik haar bij en ik probeerde niet aan het gezicht van mijn broer de generaal te denken, wanneer hij ons zo had horen praten.

- Vindt u ook niet? zei Hilda, voldaan over mijn instemming. Toen glimlachte Tunasi, terwijl hij zichzelf in de spiegel van de bar bekeek en zei: 'Denkt u nou werkelijk dat ik ook maar een ogenblik bang ben dat Aliette met vip meer plezier heeft dan met mij? Wees u nou maar niet bang, zolang ik nog leef, zal het niet verder komen dan het nu is.'

De actrice had die laatste woorden met nadruk uitgesproken en de bedekte toespeling deed mij plotseling mijn vork neerleggen.

-Ja zeker, zei Hilda, terwijl zij mij aan bleef kijken, dat waren precies zijn woorden. Wel om in het oor te knopen, vindt u ook niet? U begrijpt nu ook, waarom ik weiger te geloven dat de dood van die jongen aan iets anders te wijten zou kunnen zijn dan aan moord.