16

Het bleef stil, terwijl iedereen tot zich liet doordringen dat pappies kleine prinsesje was veranderd in een vastberaden jonge vrouw. Toen begon Ralph te klappen, langzaam en bewust, terwijl Suzy’s vader, Joan, Jason en zijn cohorten toekeken.

“Bravo, meisje,” zei hij. “Heel goed gedaan. Ik wist wel dat je meer pit had dan Max dacht.” Hij richtte zijn aandacht op Suzy’s vader. “Sorry, oude jongen, maar ik kan je bod niet accepteren.”

Er kwamen van verscheidene mensen kleine protestexplosies. Ralphs stem klonk boven die van de anderen uit. “Ik heb altijd gezegd dat ik er eerst met Suzy over moest praten en dat ik voor die tijd geen definitieve beslissing zou nemen. Ik zou haar dit weekend verteld hebben dat jij de boten wilde kopen, als jullie…” hij wierp een minachtende blik op Jasons groep, “…niet op de zaken vooruit waren gelopen.”

“Maar, Ralph…alle plannen die we hadden! Je kunt nu niet opeens op je belofte terugkomen!” Joan was in alle staten.

“Nee, dat kan ik ook niet,” stemde Ralph in. “En mijn belofte was aan Suzy.”

“Ik denk dat je nu vergeet dat de boten geen rooie duit opleveren,” zei Max. “Je hebt niet genoeg passagiers om quitte te spelen, laat staan winst te maken. Hoe gaat zij ooit genoeg verdienen om jou te betalen?”

“De reserveringen zijn dit jaar niet wat ze geweest hadden kunnen zijn, maar ze hebben een video gemaakt.”

Wayne, die tot nu toe geen woord had gezegd, baande zich een weg naar voren. “Ja? Is hij goed geworden? Heb je hem gezien?”

“Ik heb een paar kopieën bij me,” ging Ralph verder. “En Sy Qine – dat is mijn agent in New York – belde me zodra hij hem had gezien.”

“En?” Wayne viel bijna van het dak, zo graag wilde hij alles over zijn kindje horen.

“Hij was wildenthousiast, en iedereen aan wie hij hem heeft laten zien, heeft geboekt. Ik heb meer reserveringen uit Amerika dan ooit. Het is pas augustus, en we zitten al voor een derde volgeboekt. En ze zijn nog maar net begonnen met de echte promotie.”

“Ja? Gaaf.” Wayne zuchtte opgelucht.

“Maar, Ralph, daar heb je me allemaal over verteld,” zei Max. “En daarom heb ik je zo’n goede prijs geboden en een bemanning geregeld, terwijl we de boten ook gewoon hadden kunnen gebruiken voor bedrijfsentertaininent en onszelf een hoop ellende kunnen besparen.”

“Maar, pappie, je zei net dat we nog niet eens quitte speelden. Nu blijkt dat jij dacht dat je er zelfs geld aan kon verdienen!” Suzy spuugde van woede. “Wat is het nu?”

“Je moet geld verdienen, liefje. Zaken zijn zaken.”

Voordat Suzy haar vader kon vermoorden, kwam Ralph tussenbeide. “Hoe dan ook, ik verkoop niet aan Max, niet nu. De wil dat Suzy ze verder runt onder de voorwaarden die we hebben afgesproken.”

Joan was de wanhoop nabij. “Maar Ralph! Je gezondheid! We zouden op vakantie gaan naar Australië, zodat je voor je dood het Great Banier Reef zou kunnen zien!”

“Rustig, Joan,” zei Max. “Ralph gaat niet dood en we kunnen vast wel tot een oplossing komen. Suzy, lieverd.” Hij nam haar hand. Julia kon zien dat ze worstelde om hem niet terug te trekken. “Ik realiseerde me niet hoeveel deze boten voor je betekenen. Ik zou je nooit willen kwetsen, dat weet je. En als je deze boten zo graag wilt, dan koop ik ze voor je. Dan krijgt Ralph zijn geld direct en hoeft hij er niet op te wachten.”

“Nee, dank je.” Suzy trok haar hand terug. “Als Ralph het geld echt nu nodig heeft, dan kan hij ze beter aan jou verkopen, maar als hij ze aan mij verkoopt, dan betaal fk en niemand anders.”

“Maar het komt op hetzelfde neer, lieverd!”

“Nee, dat is niet waar. Ik wil de boten kopen, ikzelf, met geld dat ik met mijn eigen bloed, zweet en tranen heb verdiend. Ik wil niet dat jij ze me geeft, alsof ze weer een hobby zijn die ik toch na vijf minuten opgeef.”

“Goed zo, meisje,” zei Ralph. “De wil best wachten op mijn geld.”

“Ralph! Wanneer leer je toch eens om voor jezelf te zorgen?” zei Joan.

“Maar, Suzy, waarom wil je niet dat ik ze voor je betaal?” Max was beduusd en gekwetst. In zijn ogen had Suzy niet alleen zijn geld, maar ook zijn liefde geweigerd.

Suzy begreep dit en pakte zijn handen. “Zie je dan niet dat ik mijn hele leven ben verwend? Ik had me geen betere ouders kunnen wensen. Jullie hebben me alles gegeven wat ik wilde, en nog een heleboel dingen waarvan ik niet eens wist dat ik ze nodig had. Maar ik ben een dochter van mijn vader, pappie. Ik wil net als jij mijn eigen kleine imperium opbouwen. Jij had toch ook geen vader die je eerste bedrijf voor je kocht?” Suzy had zo vaak het verhaal gehoord dat haar vader was begonnen met het verkopen van benzine in het weekeinde, en was geëindigd met een hele keten benzinestations, die nog maar het begin van alles had betekend. “Ik wil voor mezelf werken, net als jij. Jij bent mijn grote voorbeeld, pappie. Ik wil op jou lijken.”

Julia vond dat ze een medaille voor manipulatie had verdiend. Max leek op het punt te staan om in tranen uit te barsten, zo trots was hij dat zijn kleine meisje zo’n aardje naar haar vaartje had. Hij nam haar in zijn armen. “Lieverd, ik ben zo trots, zo trots. Maar je moet me een beetje laten helpen. Zal ik een nieuwe auto voor je kopen?”

Julia zag hoe Suzy deed alsof ze hierover nadacht. “Ik denk dat je beter een paar tickets naar Australië kunt kopen, voor Ralph en Joan.”

“Ja, natuurlijk, maar een leuk klein autootje voor jou? Alsjeblieft?”

“Goed dan,” zei Suzy, en ze maakte zich los. “Als jou dat gelukkig maakt.”

“En wat moeten wij dan?” vroeg Jason.

“Vertrekken,” zei Suzy. “Donder op!”

Jason begon onmiddellijk luidkeels en grof te protesteren.

“Als je van die godslasterlijke taal uit gaat slaan, doe het dan waar mijn passagiers je niet kunnen horen,” ging Suzy verder. “Pappie, wil jij Jason alsjeblieft voor je rekening nemen? Op het trekpad? Joan, Ralph, kom binnen en zeg onze dames eens gedag, dan maak ik ondertussen wat thee of zo.”

“Dat doe ik wel,” zei Julia, die dit als haar teken zag.

Ze stelde de passagiers aan Joan en Ralph voor. Ralph was zoals altijd heel charmant en Joan bleek iemand te kennen die in hetzelfde dorp woonde als de dames. Julia zette mee en ging met cake rond. Iedereen tastte toe, behalve Max, die geïrriteerd terugkeerde nadat hij Jason had verwijderd. Er had duidelijk een afrekening plaatsgevonden, en hij had er een hekel aan als hij geen waar voor zijn geld kreeg.

“Cognac?” stelde Julia voor.

Max keek smachtend naar de fles in haar hand. “Beter van niet, ik moet nog rijden.”

“We hebben twee lege hutten, jullie kunnen vannacht wel blijven slapen,” zei Suzy. “Waarom doen jullie dat niet? Kun je zien wat we hier allemaal doen.”

Max wisselde even een blik met Ralph en Joan.

“We zouden Emily kunnen bellen – onze buurvrouw,” legde Ralph aan de dames uit, “en vragen of zij vanavond voor de honden wil zorgen. Wat vind je, Joany?”

Joan zag er een stuk blijer uit, en Julia vroeg zich af of Max misschien zijn belofte om de tickets naar Australië te betalen had bevestigd. “Ach, waarom niet. Als jij dat wilt.”

“We kunnen morgen wel een stukje met hen meevaren, als Suzy dat goedvindt. En Julia.”

“Ja,” zei Suzy, “we zijn een team.”

“Toch maar een cognacje dan?” vroeg het andere lid van het team.

“Graag,” zei Max. “Een dubbele. Maar ik kan beter eerst even je moeder bellen.”

Julia schonk voor iedereen een glas cognac in, inclusief de bridgende dames, die hun spel hadden gelaten voor wat het was, om in plaats daarvan te flirten met Ralph en Max, twee experts.

Hoewel Julia heel moe was, was ze toch ook vreselijk trots op Suzy, alsof ze haar eigen kind was. Natuurlijk was ze nog altijd pappies prinsesje en wist ze pappie om haar vingertje te winden. Maar het was nu op haar voorwaarden. En als ze haar zin kreeg door te manipuleren, nou en, dat deden vrouwen al duizenden jaren. En Suzy had een dappere beslissing genomen. Het zou heel gemakkelijk zijn geweest om haar vader de boten voor haar te laten kopen.

Uiteindelijk gingen de dames naar bed. Joan, die in de tweepersoonshut voorin sliep, volgde hen, zodat Max vrij spel had om een ondervraging te beginnen. Julia stond ook op, maar Suzy trok haar naar beneden. “Laat me nu niet in de steek!” fluisterde ze.

Julia berustte in een late avond en bedacht zich gapend dat het haar beurt was om het ontbijt klaar te maken. In gedachten smeekte ze Mei om het over te nemen, omdat zij uren geleden al naar bed was gegaan.

“Zo, jongeman.” Max wendde zich tot Wayne. “Van jou heb ik nog niet veel gehoord. Vertel eens iets over jezelf.”

“Nou…”

Suzy kwam als een moederhen tussenbeide om haar kuiken te redden. “Hij is geweldig geweest, pappie. Toen Jason er zo vandoor ging, nam Wayne het gewoon over. Hij kreeg het zo onder de knie. Hij is fantastisch geweest.”

“En hoe heb je mijn dochter ontmoet?”

“In Tewkesbury,” antwoordde zijn dochter. “Het was zo goed dat hij daar was, net toen wij hem nodig hadden.”

“Hij heeft een uitstekende video gemaakt,” zei Ralph. “Een beetje excentriek, maar de Amerikanen vonden hem te gek. Wat deed die hond trouwens aan boord?”

“O, Roetje. Hij kwam met Oscar mee, een vriend van Julia…”

“Een ex-vriend van Julia,” zei Julia.

Suzy giechelde. “Tja, ze heeft hem dan ook wel het water ingeduwd.”

“Alleen na extreme provocatie,” zei Julia, en probeerde niet al te defensief te klinken. “Hij was heel onbeschoft tegen de inspecteur van de Gezondheidsdienst.”

“Mijn god! Heeft die jullie dan gevonden?” Ralph was ontsteld. “Wat zei hij?”

“Hij was een schatje,” zei Suzy. “De eerste keer liet hij een lijst met klusjes achter. Fergus – nog een vriend van Julia – heeft die allemaal opgeknapt: thermometer in de koelkast bevestigd, dat soort dingen, en daarna kwam de inspecteur terug en hij heeft het allemaal goedgekeurd. Julia en ik moeten deze winter een cursus hygiëne volgen. Maar dan is alles in orde. Ik begrijp niet waarom je je daar zoveel zorgen over maakte, Ralph.”

Ralph trok zijn schouders op. “Ik ben er, denk ik, vanuit gegaan dat ze allemaal een stelletje pennenlikkende ambtenaren zijn.”

“Dat dacht Oscar ook, en daarom moest Julia hem de plomp induwen.”

Max keek Julia aan. Ze zag er niet uit als een vrouw die de wereld in vuur en vlam kon zetten, maar ze had wel een heleboel vrienden. “En hoe heb jij het op de hotelboten ervaren?” vroeg hij haar. “En kom je volgend jaar terug om mijn Suzy weer te helpen?”

“Eh…tja, graag. Maar misschien dat het niet mogelijk is.”

“Waarom niet? Je gaat toch niet trouwen?” Hij vond dit een buitengewoon idee. Ze was tenslotte al boven de vijfentwintig en had dus, in zijn optiek, haar beste tijd gehad.

“O jee, nee,” zei Julia, die zich bewust was van al zijn minachtende gedachten. “Maar Suzy en ik hebben het er nog niet over gehad.”

“Je wilt toch wel komen, Julia?” vroeg Suzy. “Volgend jaar hebben we vanaf het begin vier bemanningsleden.”

“Ja, hoe bevalt dat meisje?” vroeg Ralph.

“Ze is een engel, met de kracht van een os,” zei Julia. “En natuurlijk wil ik weer komen. Ik weet alleen nog niet hoe alles gaat lopen. Je weet hoe dat gaat.”

Max verloor zijn interesse in Julia en wendde zich tot Wayne. “Zo, jongeman, hoe zie jij jezelf over tien jaar?” vroeg hij, alsof hij een sollicitatiegesprek afnam.

Wayne schraapte zijn keel en staarde even woest naar Suzy, om te voorkomen dat zij de vraag voor hem beantwoordde. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in film. Ik wil mijn eigen werk schrijven, regisseren en produceren. Ik heb al een paar films gemaakt en een video voor een band. Die zijn in mijn portfolio voor de filmacademie gegaan. Ik ga alleen naar de academie om de juiste contacten te leggen en mensen te leren kennen met wie ik in de toekomst kan samenwerken. Maar ik kom er wel. Het duurt misschien even, maar ik ga het maken.”

Julia had de neiging om te klappen. Hij was een knappe jongeman, en zijn lange klinkerklanken en hese stem droegen bij aan zijn toch al ruime dosis sex-appeal. Wayne zou met gemak op zijn uiterlijk en rustige aard door het leven kunnen glijden. Dat hij voor de aanvang van zijn opleiding al zulke duidelijke ambities had, was bewonderenswaardig.

“Ja, dat is allemaal mooi en aardig, maar hoe ga je jezelf onderhouden tijdens je studie?” zei Max.

“Dat gaat je helemaal niets aan!” Suzy was woedend. “En trouwens, hij gaat op de boot wonen. Er is een kanaal in de buurt, en daar gaan we hem aanleggen.”

“Dat bedoelde hij niet,” zei Wayne. “En Suzy heeft gelijk, het gaat u helemaal niets aan. Maar ik zal het u toch vertellen. Ik ga werken, zoals ik al sinds mijn dertiende doe. Mijn ouders zijn niet rijk, ze hebben me een goed thuis gegeven, maar ze hadden geen geld voor de extraatjes. Die heb ik altijd zelf betaald. De academie is extra, dus daar zorg ik zelf voor.”

Max was duidelijk van zijn stuk gebracht. Jonge mensen die niet voor alles van hun ouders afhankelijk waren, hadden zijn pad nog nooit gekruist, en hij wist niet hoe hij met hen moest omgaan. “Mmm.” Hij begon over iets anders. “Is er nog wat cognac?”

Julia vond een fles die achter een zak met schuursponsjes verborgen lag en schonk iedereen nog eens in.

“Wil je zelf niet, Julia?” vroeg Suzy.

“Nee, dank je. Ik ben te moe om hem nog op te drinken.”

“Je moet om ons niet opblijven, hoor,” zei Max. “Gaan jullie meisjes maar naar bed.”

“Ach, ik weet het niet,” zei Julia, na een verwoede blik met Suzy te hebben gewisseld. “Het is zonde om een feest te missen. Geef de fles maar eens door.”

Uiteindelijk was het moment aangekomen. Suzy en Julia waren er niet in geslaagd om de mannen eerder naar bed te krijgen, en tenzij ze bereid waren om tot een uur ‘s-morgens op te blijven, moesten ze het risico nemen dat Max achter het geheim van Wayne en Suzy zou komen.

“Ik denk dat ik nu echt naar bed moet,” zei Julia, die misselijk was van vermoeidheid. “Kom je, Suzy?” Ze kon Suzy in haar slaapkamer verborgen houden totdat ze naar de sleep kon glippen.

“Als je drie bemanningsleden hebt,” vroeg Max, net toen ze hoopten dat hij Mei was vergeten, “waar slaapt Wayne dan?”

Suzy wierp een blik omhoog. “O, pappie.” Ze sloeg een arm om zijn middel. “Jij denkt ook altijd het ergste, hè? Wayne heeft een tent!”

Max ontspande zich zichtbaar. “Nou, ik ben blij dat je niet met het personeel slaapt. Het is niet goed om te familiair met je werknemers om te gaan. Maakt het lastig als je hen tot de orde moet roepen.”

“Je hebt helemaal gelijk, pappie.” Uit het zicht van haar vader, gaf Suzy Julia en Wayne een knipoog. “Zo, zal ik je dan maar eens naar je hut brengen? Ik wil niet dat je per ongeluk bij een van mijn dames binnendringt.”

Julia was de glazen aan het afwassen toen Suzy terugkwam. “Een tent, ja ja,” zei ze.

“Wayne heeft een tent,” zei Suzy verontwaardigd. “Hij slaapt er alleen niet in.”

Julia schoot in de lach. “Je was fantastisch vandaag, Suzy. De was heel trots op je.”

“Echt? Wat lief. Het is grappig. Ik was altijd een beetje bang voor pappie, een klein beetje, en hij kan zo schreeuwen. Maar ik wist precies wat ik wilde en ik wist dat ik zijn geld niet kon aannemen, ik moet het zelf verdiend hebben.”

“Dus je neemt die auto niet aan?”

“Julia! Hij is een oude man! Ik kan hem niet ieder klein dingetje weigeren!”

“Natuurlijk niet.”

“Maar over jou was ik minder zeker, Julia. Ik dacht dat je net zo dol was op het water als ik, maar je klonk helemaal niet enthousiast toen je zei dat je volgend jaar terug wilde komen. Ik kan je nu gewoon betalen, hoor. De heb even met Ralph gesproken en hij zegt dat we volgend jaar geen enkel probleem zouden moeten hebben met reserveringen.”

“Het is niet zo dat ik niet terug wil komen, ik weet alleen niet zeker of ik wel kan.”

“Hoezo? Wat houdt je tegen, als je wel wilt?”

“Het punt is, Suzy, ik denk dat ik misschien zwanger ben.”