17

Contact

Er was, zoals Josella te verstaan had gegeven, geen reden tot haast. Terwijl wij de zomer nog in Shirning doorbrachten, kon ik naar een nieuw tehuis op het eiland voor ons uitzien. Ik maakte verscheidene reizen om de belangrijkste voorraden en gereedschappen die wij verzameld hadden, naar het eiland over te brengen. Inmiddels was de houtmijt vernietigd. We hadden alleen maar brandstof nodig om een paar weken te kunnen koken. Daarom gingen Susan en ik er de volgende morgen op uit om kolen te halen. De auto met rupsbanden was voor dat karwei niet geschikt. We namen dus een zware vrachtauto. Het dichtstbijzijnde kolendepot van de spoorwegen lag op slechts vijftien kilometer. Maar er waren verschillende wegen versperd, terwijl andere in slechte conditie verkeerden, zodat wij een omweg moesten maken en het ons bijna een hele dag kostte. We hadden geen noemenswaardige tegenslagen, maar het liep al tegen de avond toen wij terugkeerden.  Toen wij de laatste hoek omsloegen, terwijl de triffids zoals altijd van opzij onvermoeibaar op de wagen losbeukten, werden onze ogen groot van verbazing. Achter ons hek, in onze tuin geparkeerd, stond een monsterachtig voertuig. De aanblik verbijsterde ons zo, dat we het geval enige ogenblikken bleven aangapen. Toen zette Susan haar helm op, trok haar handschoenen aan en stapte uit om het hek te openen.  Ik reed naar binnen en we gingen het voertuig bekijken. Het chassis rustte op metalen platen, wat deed vermoeden dat het oorspronkelijk een militaire wagen was geweest. Het geheel maakte de indruk van een kruising tussen een grote politieauto en een door amateurs gebouwde camper. Susan en ik keken ernaar en vervolgens naar elkaar, met opgetrokken wenkbrauwen. We gingen naar binnen om er meer van te weten te komen. In de woonkamer troffen we, behalve de leden van ons gezin, vier mannen in grijsgroene skipakken aan. Twee droegen pistolen in holsters op hun rechter heup; de andere twee hadden hun machinepistolen op de vloer naast hun stoel geplaatst.  Toen wij binnenkwamen, wendde Josella ons een gezicht toe, waarop geen enkele uitdrukking stond te lezen.  'Daar is mijn man. Bill, dit is mijnheer Torrence. Hij zegt dat hij de een of andere officiële functie heeft. Hij heeft ons een voorstel te doen. ' Ik had haar nog nooit op zo koele toon horen spreken.  Het duurde een seconde voordat ik kon reageren. De man op wie zij wees, herkende mij niet, maar ik herinnerde mij hem zeer góed. Een gezicht dat je op een beslissend moment heeft aangekeken, zet zich in je geheugen vast bovendien was er dat opvallend rode haar. Ik wist nog heel goed hoe deze ondernemende jonge man mijn groep in Hampstead had teruggedreven. Ik knikte naar hen. Terwijl hij mij aankeek, zei hij: 'Ik hoor dat u hier de leiding hebt, mijnheer Masen?' 'Het huis is van mijnheer Brent hier, ' antwoordde ik. 'Ik bedoel dat u de organisator van deze groep bent?' 'Onder de omstandigheden ja, ' zei ik. 'Goed. ' Hij had een allure van: nu komen we eindelijk in de goede richting. 'Ik ben commandant van het gewest Zuid-Oost, ' voegde hij eraan toe. Hij sprak op een toon alsof ik dit als een belangrijke mededeling moest beschouwen. Ik deed dit niet en ik zei dat ook.  'Het betekent, ' vulde hij aan, 'dat ik de hoogste bevelvoerende officier van de Noodraad ben voor het gewest Zuid-Oost van Brittannië. Als zodanig heb ik onder meer tot taak toezicht uit te oefenen op de verdeling en toewijzing van personeel. '  'Zo, ' zei ik. 'Ik heb nooit van die - eh - Raad gehoord. ' 'Mogelijk. Wij wisten ook niet van het bestaan van uw groep tot wij gisteren uw vuur zagen. ' Ik wachtte tot hij verder zou gaan. 'Als zo'n groep ontdekt wordt, ' sprak hij, 'is het mijn plicht een onderzoek in te stellen, beslag te leggen en de nodige regelingen te treffen. Ik ben hier dus in een officiële functie. '  'Ten behoeven van een officiële Raad - of misschien een zelfgekozen raad?' informeerde Dennis. 'Er moet recht en orde zijn, ' zei de man stroef. Toen vervolgde hij, op andere toon:  'U hebt hier een goede plaats gevonden, mijnheer Masen. '  'Mijnheer Brent heeft hem gevonden, ' verbeterde ik. 'We zullen mijnheer Brent erbuiten laten. Hij is hier alleen doordat u het hem mogelijk gemaakt hebt hier te blijven. ' Ik keek naar Dennis. Zijn gezicht stond strak. 'Dat neemt niet weg dat het zijn eigendom is, ' zei ik. 'Was, naar ik begrijp. Maar de maatschappijvorm waarop zijn eigendomsrecht steunde, bestaat niet meer. Eigendomsrechten hebben daarom hun geldigheid verloren. Bovendien kan mijnheer Brent niet zien, zodat hij in geen geval bekwaam mag worden geacht om gezag te dragen. '  'Inderdaad, ' zei ik.  Ik had al bij onze eerste ontmoeting èen afkeer gehad van deze jonge man en zijn besliste manier van optreden. De nadere kennismaking verzachtte mijn gevoelens niet. Hij vervolgde: 'Het is een fundamentele kwestie. De noodzakelijke praktische maatregelen mogen niet worden belemmerd door gevoeligheden. Nu heeft mevrouw Masen mij verteld dat u in totaal met acht personen bent. Vijf volwassenen, dit meisje en twee kleine kinderen. U kunt allen zien, behalve deze drie. ' Hij wees naar Dennis, Mary en Joyce. 'Dat is zo, ' gaf ik toe.  'Hm. Dat is buiten iedere verhouding, weet u. Ik vrees dat er hier een paar veranderingen moeten komen. We moeten in tijden als deze realistisch zijn. ' Josella's blik trof de mijne. Ik las er een waarschuwing in. Maar in ieder geval was ik op dat ogenblik niet van plan los te barsten. Ik had de roodharige man zijn directe methodes in praktijk zien brengen en ik wilde wel iets nauwkeuriger weten waar ik aan toe was. Blijkbaar begreep hij mijn bedoeling.  'Misschien is het het beste dat ik u even nader inlicht, ' zei hij. 'Het komt in het kort hierop neer. Het gewestelijk hoofdkwartier is in Brighton. Londen werd al gauw te ongunstig voor ons. Maar in Brighton konden we een deel van de stad zuiveren en afsluiten en wij zetten er de zaak op poten. Brighton is een grote plaats. Toen de ziekte over was en we ons vrijer konden bewegen, hadden we om te beginnen meer dan voldoende voorraden. Later hebben we konvooien naar andere plaatsen gestuurd. Maar daar komt nu een eind aan. De wegen worden te slecht voor vrachtauto's en ze moeten te ver gaan. Dit was natuurlijk onvermijdelijk. We hadden gedacht dat we het nog verscheidene jaren langer konden uithouden - maar nu is het zo ver. Misschien hebben we van 't begin af te veel mensen onder onze hoede genomen. In ieder geval moeten we ons nu verspreiden. De enige manier om het te redden is van het land te leven. Daarvoor moeten we ons in kleinere eenheden groeperen. De standaardeenheid is vastgesteld op één ziende tegenover tien blinden, plus eventuele kinderen. 'U hebt hier een goede bezitting die volkomen geschikt is om twee eenheden te onderhouden. We zullen u zeventien blinde personen toewijzen, wat met de drie die hier al zijn twintig maakt - alweer natuurlijk plus hun eventuele kinderen. ' Ik staarde hem verbaasd aan.  'Wilt u werkelijk zeggen dat twintig mensen en hun kinderen van deze grond kunnen leven?' vroeg ik. 'Dat is volslagen onmogelijk! Wij hebben ons al afgevraagd of wij onszelf ervan in leven kunnen houden. '  Hij knikte vastberaden.  'Het is absoluut mogelijk. En wat ik u persoonlijk aanbied, is het bevel over de dubbele eenheid die wij hier zullen installeren. Maar mocht u daar geen prijs op stellen, dan zullen we hier iemand anders neerzetten. We kunnen ons in deze tijd geen verspilling veroorloven. ' 'Maar kijkt u dan toch eens naar het land, ' herhaalde ik. 'Het gaat eenvoudig niet!'  'Ik verzeker u dat het wel gaat, mijnheer Masen. Natuurlijk zult u uw levensstandaard enigszins moeten verlagen. Dat zullen we de komende jaren allemaal moeten doen. Maar als de kinderen wat groter worden, krijgt u werkkrachten om de zaak uit te breiden. Het betekent zes of zeven jaar zwaar werken voor u persoonlijk, dat geef ik toe - maar daar is niets aan te doen. Daarna zult u van lieverlee het een en ander uit handen kunnen geven, tot u nog slechts het toezicht hebt. Dat is toch geen slechte beloning voor een paar jaar ingespannen arbeid? Wat voor toekomst zou u onder de tegenwoordige omstandigheden hebben? Alleen maar hard werken tot u erbij neervalt - en uw kinderen zouden er niet anders voorstaan. Ze zouden moeten zwoegen om in leven te blijven. Waar zouden dan de toekomstige leiders en administrateurs vandaan moeten komen? Op uw manier zou u over twintig jaar versleten zijn en nog altijd aan het ploeteren. En al uw kinderen zouden boerenpummels zijn. Op onze manier wordt u het hoofd van een stam die voor u werkt en bovendien zult u aan uw zoons een erfenis kunnen overdragen. ' Het begon mij langzaam te dagen. Verwonderd vroeg ik: 'Begrijp ik het goed dat u mij een soort feodale heerlijkheid aanbiedt?'  'Aha, ' zei hij. 'Ik zie dat u het inderdaad begint te begrijpen. Dat is de voor de hand liggende en meest natuurlijke vorm voor de situatie waarmee wij te maken hebben. ' Er viel geen moment aan te twijfelen dat de man dit bedoelde als een volkomen serieus plan. Ik ontweek een reactie door te herhalen: 'Maar het land kan niet zoveel mensen onderhouden. '  'U zult ze ongetwijfeld een paar jaar hoofdzakelijk met triffidpuree in leven moeten houden. Ik heb de indruk dat er geen gebrek aan grondstoffen zal zijn. ' 'Veevoer!' zei ik.  'Maar voedzaam - rijk aan belangrijke vitamines, heb ik gehoord. En vragers - speciaal blinde vragers - mogen niet kieskeurig zijn. '  'U meent dus in alle ernst dat ik al die mensen op moet nemen en met veevoer in leven houden?' 'Luistert u eens, mijnheer Masen. Als wij er niet waren, zou geen van die blinde mensen meer in leven zijn en hun kinderen evenmin. Het is aan hen te doen wat wij zeggen, te nemen wat wij geven en daarvoor dankbaar te zijn. En als ze weigeren wat wij hun aanbieden - nu ja, dan betekent dat hun eigen begrafenis. ' Ik vond het onverstandig om nu te zeggen wat ik van deze filosofie dacht. Ik stapte op een ander onderwerp over. 'Ik begrijp niet - vertelt u me eens: wat is bij dit alles precies de positie van u en uw Raad?' 'Het hoogste gezag en de wetgevende macht zijn belichaamd in de Raad. Hij zal regeren. Hij zal ook de gewapende macht onder zich hebben. ' 'Gewapende macht!' herhaalde ik perplex. 'Ja zeker. De gewapende macht zal naar gelang de behoefte worden gerekruteerd uit wat u de heerlijkheden hebt genoemd. Daartegenover hebt u het recht een beroep op de Raad te doen bij aanvallen van buiten of inwendige onrust. ' Het begon mij een beetje te duizelen. 'Een leger! U bedoelt zeker een klein, mobiel politieleger?'  'Ik merk dat u nog geen volledig begrip van de situatie hebt, mijnheer Masen. De ramp waardoor wij zijn getroffen omvat de hele wereld. Overal heerst dezelfde soort chaos. Dat moet zo zijn, anders zouden we inmiddels wel het tegendeel hebben gehoord. In ieder land zijn waarschijnlijk een paar overlevenden. Nu ligt het voor de hand, nietwaar, dat het land dat het eerst op de been komt en orde op zaken stelt ook het land is dat de kans heeft om ergens anders orde te scheppen. Zou u willen dat wij dit. werk aan een ander land overlaten en toestaan dat het de nieuwe leidende mogendheid in Europa wordt - en misschien ook daarbuiten? Natuurlijk niet. Het is duidelijk onze nationale plicht om zo gauw wij kunnen weer op de been te komen en een overheersende positie in te nemen, zodat wij kunnen voorkomen dat er zich een gevaarlijke oppositie tegen ons vormt. Daarom, hoe eerder wij een leger bijeen kunnen brengen dat geschikt is om een mogelijke agressor af te schrikken, des te beter. '  Er eerste enige ogenblikken een stilzwijgen in de kamer. Toen lachte Dennis met een onnatuurlijke klank: 'Allemachtig! We hebben dit alles overleefd en nu stelt die man voor een oorlog te beginnen!' Torrence zei kortaf: 'Ik schijn me niet duidelijk te hebben uitgedrukt. Het woord oorlog is een ongerechtvaardigde overdrijving. Het zal louter een kwestie zijn van het pacificeren en regeren van stammen die tot primitieve wetteloosheid zijn teruggekeerd. ' 'Tenzij zij natuurlijk op hetzelfde welwillende idee zijn gekomen, ' opperde Dennis.  Ik merkte dat Josella en Susan me heel strak aankeken. Josella wees op Susan en ik zag wat de reden daarvan  was.  'Laten we de zaak duidelijk stellen, ' zei ik. 'U verwacht dat wij drieën, die kunnen zien, de volle verantwoordelijkheid aanvaarden voor twintig blinde volwassenen en een ongenoemd aantal kinderen. Het komt me voor -' 'Blinden zijn niet volkomen onbruikbaar. Ze kunnen heel veel doen, bijvoorbeeld op hun eigen kinderen passen en helpen bij de bereiding van het eten. 'Als de zaken goed worden geregeld beperkt uw taak zich grotendeels tot toezicht en leiding. Maar u zult met uw tweeën zijn, mijnheer Masen - uzelf en uw vrouw, niet met uw drieën. '  Ik keek naar Susan, die heel rechtop zat in haar blauw trainingspakje, met een rood lint in haar haar. Er was een smekende blik in haar ogen, terwijl ze van mij naar Josella keek.  'Drie, ' zei ik.  'Het spijt, mijnheer Masen. De toewijzing is tien per eenheid. Het meisje kan naar het hoofdkwartier gaan. We kunnen daar nuttig werk voor haar vinden tot ze oud genoeg is geworden om zelfde leiding van een eenheid op zich te nemen. '  'Mijn vrouw en ik beschouwen Susan als onze eigen dochter, ' antwoordde ik kortaf.  'Ik herhaal dat het mij spijt. Maar zo zijn de regels. ' Ik keek hem enige ogenblikken aan. Hij beantwoordde mijn blik onbewogen. Ten slotte zei ik: 'We zouden natuurlijk garanties en stellige beloften omtrent haar moeten hebben als dat zou gebeuren. ' Ik hoorde enige malen snel ademhalen. Torrences houding werd iets minder straf.  'Natuurlijk zullen wij u alle waarborgen geven waartoe wij in staat zijn, ' zei hij.  Ik knikte. 'Ik moet tijd hebben om over alles na te denken. Het is volkomen nieuw voor mij en nogal ontstellend. Enkele punten zijn mij overigens al te binnen geschoten. De uitrusting hier is bijna versleten. Het is moeilijk ergens nog iets te vinden dat niet vergaan is. Het duurt niet lang meer, of ik zal goede, sterke werkpaarden nodig hebben. '  'Paarden zijn moeilijk. De levende have is zeer klein op 't ogenblik. U zult waarschijnlijk een tijdlang mankracht moeten gebruiken. '  'Dan, ' zei ik, 'is er nog de huisvesting. De bijgebouwen zijn nu al te klein voor onze behoeften - en zelfs montagewoningen kan ik niet alleen opzetten. ' 'Ik denk wel dat we u daarin kunnen helpen. ' We praatten nog een minuut of twintig over details. Toen had ik hem zover gekregen dat hij iets als vriendelijkheid toonde. Ik bevrijdde mij van zijn gezelschap door hem uit te sturen op een inspectietocht van onze bezitting, met Susan als zijn slechtgehumeurde gids. 'Bill, hoe ter wereld -?' begon Josella, toen de deur achter Torrence en zijn metgezellen gesloten werd. Ik vertelde haar wat ik van hem wist en van zijn methode  om met moeilijkheden af te rekenen door meteen te schieten.  'Dat verwondert me helemaal niet, ' merkte Dennis op. 'Maar wat me wel verwondert is dat ik opeens een heel vriendschappelijk gevoel voor de trifflds heb. Als zij er niet waren, zouden er nu heel wat meer van dat soort lui zijn. Als de trifflds de enige factor vormen die voorkomen kan dat de slavernij terugkeert, dan wens ik ze veel geluk. '  'Het is duidelijk dat de hele zaak ongerijmd is, ' zei ik. 'Ze hebben geen schijn van kans. Hoe zouden Josella en ik voor zoveel mensen kunnen zorgen en bovendien de trif fids buiten houden? Maar -' voegde ik eraan toe, ' we zijn niet in de gelegenheid botweg nee te zeggen op een voorstel dat door vier gewapende mannen wordt gedaan. ' 'Dus jij bent niet -?'  'Lieveling, ' zei ik, 'kun jij je mij voorstellen in de positie van een feodaal heerser die zijn lijfeigenen en ondergeschikten met een zweep voor zich uitjaagt? - als de trifflds hem niet eerst tegen de vlakte hebben gelopen?' 'Maar je zei -'  'Luister eens, ' zei ik, 'het wordt donker. Het is te laat voor hen om nu weg te gaan. Ze zullen vannacht moeten blijven. Ik vermoed dat het hun bedoeling is Susan morgen mee te nemen. Ze zou een goede gijzelaar voor ons zijn. En ze zouden een of twee man kunnen achterlaten, om een oogje op ons te houden. Ik geloof niet dat we daarmee akkoord gaan, wel?' 'Nee, maar -'  'Ik hoop dat ik hem er nu van overtuigd heb dat ik op zijn voorstel inga. Vanavond zullen we een soort souper hebben dat als een bewijs van instemming kan worden beschouwd. Maak een goede maaltijd klaar. Iedereen moet overvloedig te eten hebben. Geef ook de kinderen een behoorlijk maal. Laat onze beste dranken aanrukken. Zorg ervoor dat Torrence en zijn kerels het er flink van nemen. Maar wij zullen het kalmpjes aan doen. Tegen het eind van de maaltijd zal ik even verdwijnen. Jij houdt het gezelschap inmiddels bezig, zodat ze niets merken. Draai  lawaaiige grammofoonplaten voor ze of zoiets. En iedereen moet zoveel mogelijk keet maken. Nog iets: niemand moet iets over Michael Beadley en zijn groep zeggen. Torrence moet van die gemeenschap op Wight op de hoogte zijn, maar hij denkt dat wij er niets van afweten. Wat ik nodig heb, is een zak suiker. ' 'Suiker?' zei josella verbaasd.  'Niet? Nou, dan een grote kan honing. Ik denk dat het daarmee ook wel zal gaan. '  Iedereen deed aan het souper heel behoorlijk zijn best. Het gezelschap ontdooide niet alleen, het begon zelfs warm te lopen. Josella haalde wat van haar eigen krachtige honingdrank te voorschijn, als aanvulling op de meer orthodoxe dranken en het ging er gesmeerd in. De bezoekers verkeerden in een staat van behaaglijke ontspanning toen ik er ongemerkt tussenuit glipte. Ik greep een bundel lakens en kleren en een pakket voedsel dat ik klaar had gelegd en snelde ermee de tuin door naar de schuur, waar de kleine vrachtauto stond. Ik vulde de benzinetank tot over de rand, met behulp van een slang die ik aansloot op de tankwagen die onze voornaamste benzinevoorraad bevatte. Toen wijdde ik mijn aandacht aan het wonderlijke voertuig van Torrence. Met behulp van een elektrische handdynamo vond ik de dop van de benzinetank en goot er ongeveer een liter honing in. De rest van de grote kan honing goot ik in de tankwagen zelf uit.  Ik kon het gezelschap horen zingen. Kennelijk vermaakte men zich nog uitstekend. Nadat ik nog wat anti-triffidwapens en verschillende dingen die mij op 't laatste ogenblik te binnen schoten in onze vrachtauto had geladen, ging ik terug en voegde mij weer bij de anderen. Wij braken op in een stemming die zelfs een scherp waarnemer voor een bijna sentimentele verbroedering had kunnen houden.  We gaven ze twee uur om goed in slaap te komen. De maan was opgekomen en de hof baadde in wit licht. Ik had vergeten de schuurdeuren te oliën en vervloekte ze  iedere keer dat ze kraakten. De anderen kwamen in optocht naar mij toe. De Brents en Joyce kenden het terrein goed genoeg en hadden geen helpende hand nodig. Achter hen liepen Josella en Susan, die de kinderen droegen. Eenmaal verhief David zijn slaperige stem die snel werd gesmoord doordat Josella haar hand op zijn mond legde. Ze ging voorin zitten terwijl ze hem nog steeds vasthield. Ik liet de anderen in de achterruimte stappen en sloot die. Toen klom ik in de cabine, ging achter het stuur zitten, kuste Josella en haalde diep adem. Buiten de hof hadden de triffids zich dichter bij het hek verzameld, zoals altijd wanneer ze enige uren ongemoeid waren gelaten.  Het was een genadige beschikking dat de motor van de vrachtwagen meteen aansloeg. Ik schakelde op de eerste versnelling over, maakte een bocht om Torrences wagen te omzeilen en reed recht op het hek af. De zware bumper nam het met een hevige slag. We daverden voort door een warwinkel van gevlochten ijzerdraad en gebroken hout en reden een dozijn triffids omver, terwijl de rest woedend naar ons sloeg toen wij langsreden. We waren op weg.  Daar waar een bocht in de stijgende weg ons een blik op Shirning vergunde, hield ik stil en zette de motor af. Achter enkele ramen was het licht aan. Wij bleven kijken en zagen dat de koplampen van de wagen aanflitsten en het huis als met schijnwerpers belichtten. Een starter begon te zoemen. Ik had even een onplezierig gevoel toen de motor aansloeg, hoewel ik wist dat onze wagen verscheidene malen sneller was dan dat hotsende geval. De machine begon rukkend te draaien om met de kop naar het hek te komen. Voor hij zijn draaiende beweging had voltooid, sputterde de motor en sloeg af. De starter begon opnieuw te zoemen. Hij bleef zoemen, maar zonder resultaat. De triffids hadden ontdekt dat het hek omlaag was. In een mengeling van maneschijn en weerkaatste koplampen konden we hun hoge, slanke gedaanten al in een weinig bevallige processie de hof in zien waggelen,  terwijl andere langs de bermen van de laan kwamen slingeren om hen te volgen...  Ik keek naar Josella. Zij vergoot geen emmers met tranen: zij huilde helemaal niet. Zij keek van mij naar David die in haar armen lag te slapen.  'Ik heb alles wat ik werkelijk nodig heb, ' zei ze, 'en eens breng jij ons terug naar de rest, Bill. ' 'Vertrouwen is een heel mooie eigenschap in een echtgenote, lieveling, maar - nee, geen maren - ik zal je terugbrengen, ' zei ik.  Ik stapte uit om de rommel die voor aan de wagen hing te verwijderen en het vergif van de voorruit te vegen, zodat ik verder kon rijden over de toppen van de heuvels naar het zuidwesten.  En hier gaat mijn persoonlijke geschiedenis over in die van de anderen. U zult haar vinden in Elspeth Cary's uitnemende geschiedenis van de kolonie. Al onze hoop is op deze kolonie gevestigd. Het is onwaarschijnlijk dat er iets terechtkomt van Torrences neo-feodale plannen, ofschoon een aantal van zijn heerlijkheden nog steeds bestaat. Voor zover wij horen, leiden hun bewoners een armzalig, onwaardig leven achter hun palissaden. Maar er zijn er niet zoveel meer als eerst. Telkens weer weet Iwan te vertellen dat er weer een onder de voet is gelopen en dat de triffids die de nederzetting hadden omsingeld zich verspreid hebben om zich bij de andere belegeringstroepen aan te sluiten. Daarom moeten wij de taak die vóór ons ligt uitsluitend als de onze beschouwen. Wij geloven nu dat wij de weg kunnen zien, maar er zal nog heel wat werk moeten worden verzet, heel wat wetenschappelijk onderzoek verricht moeten worden voor de dag aanbreekt waarop wij, of onze kinderen, of hun kinderen, de nauwe zeestraten zullen oversteken om de grote kruistocht te beginnen ten einde de triffids terug te drijven en zonder ophouden te vernietigen, totdat wij de laatste hebben weggevaagd van het aangezicht van het land dat zij overweldigd hebben.