'Dag, dag, dag, kindjes,' zong Kelly enthousiast en een tikje vals. Haar paardenstaart wiebelde terwijl ze Oliver over de stoep duwde. Kelly, Becky, Ayinde en ik hadden samen koffie gedronken nadat zij drieën samen naar hun muziekklasje waren geweest en zo te horen werd het afscheidsliedje als afscheid in ieder klasje gezongen. 'Dag, dag, dag, mammies...'

'O god, hou daar alsjeblieft mee op,' smeekte Becky. 'Nou krijg ik het nooit meer uit mijn hoofd. Dit is nog erger dan Rick Astley.'

'Al die meiden die Emma heten,' mompelde Ayinde, 'en er zit niet één Ayinde tussen.' Een glimlach krulde haar mondhoeken maar raakte haar ogen niet. Ik vroeg me af hoe het voor haar op muziekles was sinds het Richard Towne-schandaal was uitgebroken. Ik vroeg me af of de andere moeders haar aanstaarden of juist probeerden dat niet te doen. Dat was het ergst geweest, vond ik. Toen ik Caleb had, ging ik naar een parkje en een paar andere moeders en ik begroetten elkaar altijd. Die ene keer dat ik nadien was teruggegaan naar het park, voelde als een stroom hitte die in juli van het asfalt komt, hoe ze hun best deden terwijl ze probeerden niet naar me te staren en dezelfde clichés tegen me mompelden, waarvan ik durfde te wedden dat Ayinde ze nu onderging: 'Wat vreselijk' en 'Wat naar voor je' en 'Tijd heelt alle wonden'.

Ik kwam die drie mama's tegen, drie baby's en wat is er anders dan anders? Maar toch leken ze niet in verlegenheid gebracht door het feit dat ik er was. Misschien kwam dat doordat we ons allemaal zo raar voelden bij Ayinde in de buurt.'Wat heeft Julian een mooie trui aan,' zei ik tegen haar. Haar gezicht klaarde een beetje op.

'Dank je.' De trui was marineblauw met een rood randje en er zaten vilten boerderijdieren op het voorpand. Julian droeg hem met een spijkerbroek, een bijpassend gebreid petje en mini-Nikes. Ik wist vrij zeker dat dit setje meer had gekost dan de kleren die ik uiteindelijk voor mezelf had gekocht. Niets chics, een gewone spijkerbroek, broeken en T-shirts, om de spijkerbroeken en truien die ik nog van de middelbare school had en de blauwe jas van mijn moeder, waar ik maar geen afstand van kon doen, aan te vullen.

'Luister,' begon Kelly. 'Oliver is afgelopen nacht maar twee keer wakker geweest. Om één uur en om halfvijf.' Ze keek ons hoopvol aan. De huid onder haar ogen zag er blauw en breekbaar uit. 'Dat telt bijna als doorslapen, toch?'

'Zeker weten,' zei Becky. 'Hou vol.' We liepen verder en ik probeerde me geen buitenbeentje te voelen zonder wandelwagen. Kelly had natuurlijk de hippe, dure Bugaboo, zoals die in In Style en Sex and the City is te zien. Ayinde had haar zonder er moeite voor te doen overtroffen met een Silver Cross-wandelwagen die haar moeder voor haar had meegenomen uit Londen. En Becky had een tweedehands Snap 'n Go waarvan ze zei dat ze hem op een rommelmarkt had gekocht. Toen Kelly had gevraagd of hij aan de huidige veiligheidseisen voldeed, had Becky haar uitdrukkingsloos aangestaard en gezegd: 'Min of meer,' voor ze hartelijk was gaan lachen.

We tilden met zijn tweeën de wandelwagens Becky's gang in. Haar huis was warm en het rook er naar salie, maïsbrood en pompoentaart.

'Organiseer je een Thanksgivingdineetje?' vroeg ik.

'Nee. Maar Mimi wel. Ze belde ons om ons uit te nodigen voor Thanksgiving en vroeg ons vervolgens om...' ze was even stil, 'het eten mee te nemen.'

'Is dat een grap?'

'Was dat maar waar. Maar ik mag niet klagen. Ze is tenminste weg.' Ze rolde met haar ogen. 'Heb ik jullie over die zeventien parkeerbonnen verteld die ze heeft gekregen terwijl ze bij ons logeerde? Die heeft ze allemaal onder de deur door geschoven toen ze terugging naar Meiion.' Ze trok een gezicht. 'En raad eens wie ze heeft betaald?'

'Ik dacht dat ze rijk was,' zei Kelly.

'Volgens mij is dat hoe de rijken rijk blijven,' zei Becky. 'Ze laten de minderbedeelden hun parkeerbonnen betalen.' Becky legde Ava op een dekentje op de keukenvloer tussen Julian en Oliver. 'Willen jullie spelen?' vroeg ze. 'Lia en ik hebben een nieuw spel bedacht.'

Ik reikte in een la, trok er een handvol keppeltjes uit en gaf er één aan Kelly. 'Probeer die maar eens op Olivers hoofd te gooien.'

Kelly zat in Becky's schommelstoel met een Afghaanse deken om haar schouders en haar ogen halfdicht. Ze trok haar neus op en keek naar het keppeltje dat ze tussen duim en wijsvinger vasthield. 'Ik weet het niet hoor,' zei ze. 'Is dat geen heiligschennis?'

'Het is een keppeltje, niet het bloed van de Redder,' zei Becky.

Ik keek toe hoe Kelly het keppeltje in haar handen hield en met een vingertop over de woorden 'Andrew' en 'Rebecca' streek die er in gouddraad op stonden geborduurd en ik bedacht me dat ze de vrolijkste persoon was die ik ooit had ontmoet. Iedere keer dat ik haar had ontmoet, ging het Prima! Geweldig! Super! met haar. Als je met haar in gesprek kwam, hoorde je natuurlijk dat Oliver nog steeds niet meer dan drie uur aan één stuk sliep, dat ze iedere dag werkte en 's avonds ook nog twee of drie keer per week naar een feest ging nadat de baby in bed lag. Ik vroeg me af hoe Kelly op een crisis zou reageren en toen glimlachte ik, me het telefoontje voorstellend. 'Hoi! Met Kelly! Mijn been zit in een berenval! Kun je me komen helpen? Nee? O, geen probleem! Hij staat me eigenlijk wel leuk!'

'De kinderen vinden het niet erg hoor,' zei Becky. Om dat te bewijzen pakte ze zelf een keppeltje, mikte zorgvuldig en gooide het op Ava's hoofd. 'En zeg nou zelf, hoe moeten ze ons anders vermaken?'

Kelly perste haar lippen op elkaar. 'Ik vind gewoon niet dat we religieuze objecten naar onze baby's moeten gooien.'

'Christina Crossley draagt een kruis,' zei Ayinde vanuit een hoek van de keuken, waar ze ongeïnteresseerd door een Saveur stond te bladeren. 'Dat klinkt als een kinderversje, hè?'

We zaten maar wat, Becky en ik staand in de hoek van de keuken waar de baby's op een deken lagen; Kelly zat met haar ogen halfdicht in de schommelstoel.

'Is ze... erg religieus?' vroeg ik uiteindelijk.

'Dat weet ik niet,' zei Ayinde, die het tijdschrift neerlegde. 'Dat zou kunnen. Ze heeft ons volgende week in 60 Minutes geboekt, dus misschien heeft ze een lijntje met God. Of een deal met de duivel. In ieder geval, Richard en ik krijgen twaalf minuten prime time om elkaars hand vast te houden en verliefd naar elkaar te kijken. Willen jullie mijn verklaring horen?' Zonder op een antwoord te wachten, trok ze een vel papier uit Julians luiertas, rechtte haar schouders en begon te lezen: 'Ik vraag het publiek onze privacy en die van onze zoon te respecteren terwijl mijn man en ik deze moeilijke periode verwerken.' Ze vouwde het papier weer op en grijnsde een glanzende toneelgrijns naar ons terwijl ze naar een van Becky's barkrukken liep. 'Wat vinden jullie ervan? Krijgt ze vijf sterren en twee duimen omhoog? Heeft ze een lekker ritme? Kun je erop dansen?'

'O, Ayinde,' zei Kelly zacht. Ik keek weg. Ik dacht aan mijn eigen man, hoe die tijdens de korte maanden van ons huwelijk, toen ik een tientonner was en me het grootste deel van de tijd afschuwelijk had gevoeld, altijd even lief en bezorgd was geweest. Ik geloof dat hij nooit ook maar naar een andere vrouw heeft gekeken en hij werd er iedere dag door omringd.

'Wil je het echt wel doen?' vroeg Becky, die ineens een kleur kreeg en snel met de koffiepot in de weer ging. Ayinde deed de verklaring terug in Julians luiertas.

'Ik wil niet dat Richards leven wordt geruïneerd,' zei ze met haar rug naar haar vriendinnen. 'Want dat betekent dat het leven van Julian ook wordt geruïneerd. Of niet geruïneerd, maar bezoedeld. Voor altijd.' Ze stak haar handen in haar zakken. 'En verder weet ik het niet.' Ze blies gefrustreerd haar adem uit, waardoor haar vlechtjes op haar wangen dansten. 'Het is echt belachelijk. Christina Crossley was gisterenmiddag drie uur in videovergadering met een imago-expert om te beslissen wat ik aan moet tijdens die uitzending. Voor het geval jullie je dat afvragen: ik draag een lijsteengrijs Donna Karan-pak, dat de boodschap uitzendt dat ik serieus ben, met een poederroze shirt met lange mouwen eronder, dat zegt dat ik een hart heb.'

'Dan had je net zo goed mijn ik hoor bij die oen-t-shirt kunnen lenen,' zei Becky. Ayinde glimlachte zurig.

'Je verklaring is heel goed!' zei Kelly opgewekt als altijd, hoewel ze eruitzag alsof ze de Afghaan over haar hoofd wilde trekken en dagen wilde slapen. 'Heel effectief. Kort en duidelijk.' Ze tuurde over de rand van de Afghaan. 'Mag ik een kop koffie?'

'Die meid is op Dateline geweest,' zei Ayinde. Geen van ons zei iets. Dat wisten we al. Het meisje - Tiffany nogwat, ooit cheerleader bij het reserveteam - was op Dateline geweest en bij Ricki en Montel en ze had op het omslag van meerdere tijdschriften gestaan, altijd met haar buik duidelijk zichtbaar en met koppen die allemaal een variant waren op het woord 'liefdesbaby'. Er leek eindeloze interesse te zijn voor de onsmakelijke details voor wat de roddelbladen haar gepassioneerde nacht met sexy Sixer Richard Towne noemden, die tot nu toe een onberispelijke carrière had gehad als de huisvader van de nba. En omdat alle namen en foto's al in de roddelbladen hadden gestaan, vond de zogenaamd serieuze pers dat hij ze ook wel kon publiceren. Philadelphia examiner had zelfs een foto geplaatst van Ayinde met Julian in een draagdoek op haar buik in het park. Becky en Kelly waren razend geweest, maar Ayinde had alleen maar vermoeid haar schouders opgehaald en gezegd dat het concept dat de zonden van de vader de zoon niet bezoedelden, nog niet tot Philadelphia was doorgedrongen.

'En wat het nog erger maakt, is dat ze blank is,' zei Ayinde. Ze begon door De kunst van het koken te bladeren. 'Want nu gaat het niet meer alleen om bedrog, maar de sistas zijn ook nog eens pisnijdig. Die vrouwen die het iedere keer persoonlijk opvatten als een zwarte man naar een blanke vrouw kijkt.'

'Wat vonden die ervan toen hij met je trouwde?' vroeg ik.

'O, ik ben zwart genoeg voor hen,' zei ze met een minzame glimlach. 'Ze vonden het prima dat Richard met me trouwde. Maar nu...' Ze schudde haar hoofd. 'Het team heeft het er al over om extra beveiliging in te huren om hem in en uit de sportzalen te krijgen. In Madison Square Garden hebben vrouwen condooms naar hem gegooid.' Ze sloeg het boek dicht en zette het terug op de plank. 'Had ik er maar aan gedacht om er een paar naar hem te gooien. Toen dat nog zin had gehad.'

Ze liep naar het midden van de keuken waar de baby's in een rijtje lagen en gooide een keppeltje naar Julian. Het kwam op zijn schouder terecht en viel op de vloer. 'Vijf punten,' zei ze en ging weer zitten.

Kelly kreeg grote ogen. 'Spelen jullie voor punten?'

'Voor geld,' zei Becky. 'De eerste die honderd punten heeft, krijgt tien dollar. Als je op zijn hoofdje gooit en hij blijft hangen, krijg je twintig punten; tien als je het op zijn hoofdje gooit, maar het valt eraf en vijf als je een ander lichaamsdeel raakt. O, en als zijn eerste woordjes "sabbat sjaloom" zijn, heb je automatisch gewonnen.'

'Oké dan,' zei Kelly. Ze draaide het keppeltje om in haar handen en keek toen over haar schouder alsof ze verwachtte dat Jezus in eigen persoon met een verwijtende vinger opgestoken achter haar stond. Ze deed haar elleboog naar achteren en gooide het keppeltje. Dat landde op Olivers hoofd en gleed naar voren. 'O nee!' gilde ze en haastte zich naar hem toe om het weg te pakken. 'Nou komt het onder het kwijl!'

'Maakt niet uit, ik heb er nog vijfhonderd,' zei Becky. 'Mimi heeft er wat te veel besteld.' Ze rolde met haar ogen. 'We hebben gisteren bij haar gebruncht. Ava heeft haar haarstukje eraf getrokken.'

'Draagt Mimi een haarstukje?' vroeg ik. Ik had Mimi nog nooit gezien, maar Becky had me genoeg over haar verteld om me een helder mentaal beeld van haar schoonmoeder te geven... waar ik nu een pruik aan moest toevoegen.

'Ja. Dat wist ik ook niet,' zei Becky. 'Ze heeft last van dunner wordend haar, dat komt door haar oestrogeenhuishouding. Dat heeft ze me later allemaal verteld. Aaaaallemaal.'

'Ze belt je tenminste. Ze komt tenminste oppassen,' zei Ayinde. We keken elkaar weer aan. Ayindes moeder, de glansrijke Lolo Mbezi, had pas één keer de twee uur durende reis van New York City naar Philadelphia gemaakt en Richards moeder was één keer geweest, op weg naar Atlantic City, met een ingepakte driewieler in de Escalade die Richard voor haar had gekocht. Ze was gaan pruilen toen Ayinde haar had verteld dat Julian zijn hoofdje nog niet kon optillen, laat staan dat hij op een driewieler kon zitten.

'Heeft jouw moeder je al gebeld sinds...' Kelly vouwde haar keppeltje dubbel en toen in vieren. 'Heeft ze je de laatste tijd nog gebeld?'

'Ze belt,' zei Ayinde. 'Ze zegt dat ze me wil steunen. Ze heeft nog niet "Ik had je toch gewaarschuwd" tegen me gezegd, maar ik weet dat ze dat denkt. En eerlijk gezegd denk ik dat ze er hartstikke blij mee is.'

'Waarom denk je dat?' vroeg Becky.

'Ze krijgt vreselijk veel werk aangeboden gekregen sinds... Nou ja, sinds. Alle kranten plaatsen die stomme foto die we hebben gemaakt en een van haar uit de zeventiger jaren.'

Ik wist over welke foto ze het had. Er stond een Lolo en profile op in het Studio 5 4-tijdperk, gekleed in een dashiki, met gouden armbanden en een afrokapsel van veertig centimeter hoog. Ayinde zuchtte en legde haar lange vingers om een kop koffie. 'Kon ik hier maar blijven.'

'In de stad?' vroeg Becky.

'Nee. In jouw keuken.' Ze keek om zich heen naar de rode muren, de doorleefde keukentafel, de planken vol beduimelde, met saus bevlekte kookboeken en de paarsblauwe quilt waar de baby's op lagen.

'Ik wil ook blijven,' zei Kelly, die zich met een teen op de vloer afzette en naar voren en achteren schommelde. Ze vouwde haar keppeltje in achten en toen in zestienden, alsof ze hoopte dat het zou verdwijnen. Met haar kin naar beneden en haar haar in een staartje leek ze twaalf.

'Wat is jouw probleem?' vroeg Becky.

'Mijn man,' zei ze. 'Mijn man is mijn probleem.'

'Wacht, wacht, niet zeggen,' zei Ayinde. 'Heeft hij een verhouding met een twintigjarige?'

Kelly streek haar paardenstaart glad. 'Hij is ontslagen.' Ze stond op, pakte Oliver onder zijn oksels en legde hem tegen haar schouder. 'Ik weet dat ik tegen jullie heb gezegd dat hij naar iets anders op zoek was en dat hij ouderschapsverlof had, maar dat is niet waar. Hij is ontslagen en hij onderzoekt niets anders dan de televisie.' Haar lippen trilden. Ze perste ze hard samen.

'Wanneer is dat gebeurd?' vroeg Becky.

'In juni. Zes weken voor de geboorte van Oliver,' zei Kelly. Ze kuste Oliver op zijn bolle wangen terwijl wij rekenden.

'Red je het financieel wel?' vroeg Ayinde uiteindelijk.

Kelly lachte kort. 'Nu ik weer aan het werk ben wel. Hij blijft maar zeggen dat we ons spaargeld moeten gebruiken - hij heeft meteen na de middelbare school een internetbedrijf opgezet en hij was één van de drie mensen van onze leeftijd die de crisis hebben overleefd - maar ik wil er niet aankomen; het is ons appeltje voor de dorst. Dus betaal ik de rekeningen.' Ze begon weer te schommelen, op en neer, tikte op Olivers dik aangeklede billen en zag eruit alsof ze ging instorten onder het gewicht van de dikke baby. 'Ik wilde helemaal niet weer aan het werk. Ik heb altijd gedacht dat ik een jaar vrij zou nemen om bij de baby te zijn, maar nu...' Ze begon sneller te schommelen. 'Ik heb het gevoel dat ik geen keuze heb. En...' Ze kreeg rode wangen. 'Ik vind werken leuk. Dat is het erge.'

'Waarom is dat erg?' vroeg Becky. 'Het is toch niet erg om wat je doet leuk te vinden?' Kelly zette de baby tegen haar heup en begon door de keuken te lopen. 'Misschien gaat het er niet om dat ik het leuk vind om te werken. Ik vind weggaan leuk. Ik vind het fijn om het huis uit te gaan zodat ik niet de hele dag bij Steve hoef te zijn, maar ik moet Oliver bij hem achterlaten en dan voel ik me schuldig omdat ik weet dat ze niets educatiefs doen; ze gaan niet wandelen, ze lezen geen boeken en ze kijken niet naar Baby Einstein, ze liggen gewoon op de bank naar SportsCenter te kijken.

'O Kelly,' mompelde Becky.

'En Steve...' Kelly sloeg haar ogen neer en trok Olivers gezichtje tegen haar hals. 'Ik begrijp niet wat er met hem gebeurt. Volgens mij probeert hij het niet eens.'

'Hoe bedoel je?' vroeg ik.

'Het enige wat hij doet, is naar een loopbaanconsulent gaan. Een of andere klootzak,' spuugde Kelly. Ik huiverde en vroeg me af of ik haar al eerder had horen vloeken. 'Hij gaat er drie keer per week naartoe en dan doet hij persoonlijkheidstests. Ben je introvert of extravert? Wat is je emotionele profiel? Welk werk zou perfect bij je passen?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik wilde hem gewoon door elkaar schudden en zeggen: "Het kan niemand iets schelen wat perfect bij je past! Ga gewoon wat doen!" Maar hij zit gewoon de hele dag te niksen, alsof het al maanden weekend is. Geen sollicitatiegesprekken. Helemaal niets. Ik werk en Steve doet niets. Helemaal niets,' herhaalde ze en sprong overeind. 'Ik moet ervandoor.'

'Kelly,' zei Becky en strekte haar hand uit.

'Nee, nee, ik moet nog een heleboel telefoontjes plegen,' zei ze en pakte Olivers luiertas op. 'Bloemist, catering, lichtbedrijf; en ik moet naar de drogist en onze wc is verstopt, dus ik moet een loodgieter zoeken. Ik bel jullie nog wel.' En daarmee rende ze de trap af.

Becky en Ayinde keken naar de trap en toen naar hun baby's. 'Ik ga wel,' zei ik en haastte me achter haar aan. 'Kelly! Hé!'

Ze had Oliver al in zijn wagen gelegd en probeerde het hele ding op te pakken en de deur uit te wurmen.

'Ik help je wel even.' Ik deed de deur open en hielp haar de wandelwagen de stoep op te tillen. 'Zal ik met je mee naar huis lopen?'

'Nnneee,' zei ze langzaam. 'Nee. Dat kan ik niet van je vragen.'

'Wil je dat ik op Oliver pas?'

Ik hield mijn adem in, half gelovend dat ze me zou gaan uitlachen of me vrolijk zou afwimpelen, een andere versie van: 'Nee, nee, het gaat prima.' In plaats daarvan bleef ze staan. 'Wil je dat?' vroeg ze. 'Wil je dat doen?'

'Natuurlijk. Ik moet vanavond in het restaurant werken, maar vanmiddag heb ik niets te doen.'

'O mijn god. Je zou mijn leven redden. Dan kan Steve...' Ze wreef met haar vuisten in haar ogen en ik vroeg me af hoe lang het geleden was dat ze ononderbroken had geslapen. 'Dan kan ik tegen hem zeggen dat hij wat werk kan doen, wat telefoontjes plegen of zo. En we betalen je natuurlijk.'

'Dat hoeft niet. Ik ga mijn spullen even halen.'

'Dank je,' zei ze. Ze greep mijn hand. Haar ogen glansden. 'Heel erg bedankt.'

'O nee. Nee, nee. Nee, nee, nee,' zei Becky en duwde een gele bandana naar achteren over haar warrige krullen.

Ik keek op van de manchegokaas die ik aan het snijden was om over de salades te doen. 'Wat is er?' Het was acht uur 's avonds. Ik had mijn middag bij Kelly doorgebracht en met Oliver gespeeld terwijl Steve zich op het kantoortje had opgesloten en ik stond sinds zes uur in de keuken, met alleen een korte onderbreking om te douchen in mijn appartement en mijn Gloria Vanderbilt te vervangen door een van mijn middelbare school-Sassons. Mijn flatje was niet langer leeg. De week ervoor had Ayinde gevraagd of ik wat spullen nodig had. 'Ik ben alles opnieuw aan het inrichten,' zei ze tegen me. De volgende ochtend was er een vrachtwagen gekomen met daarin wat op de hele inhoud van het gastenhuis leek. Ik belde Ayinde en zei dat ik dat absoluut niet kon aannemen, maar ze had aangedrongen. 'Je doet me er een plezier mee,' zei ze. Dus nu had ik idioot grote lederen fauteuils en banken, lampen en een salontafel, een breedbeeldtelevisie en een stel van Richards ingelijste Mvp-certificaten, waarvan ik aannam dat ze op een bepaald moment zouden teruggaan.

Becky maakte haar bandana opnieuw vast. 'Er zitten vijfentwintig hongerige zakenmannen binnen die Chileense zeebaars met wilde paddestoelen en tamarindesaus verwachten en...' Ze trok de kast dramatisch open. 'Ik heb geen wilde paddestoelen. Ik heb niet eens gekweekte champignons met sterallures. Ik heb überhaupt geen paddestoelen.'

Ik keek snel de eetzaal in, waar de zakenmannen er heel tevreden uitzagen met hun sangria en gegrilde tonijn op tortillachips, en Sarah op hoge leren laarzen om hen heen dartelend, zorgend dat hun glazen vol bleven.

'Misschien kun je ze extra arepas geven,' stelde ik voor.

De telefoon in de keuken ging. 'Becky,' riep Dash de afwasser, zwaaiend met de telefoon. 'Voor jou.'

Ze nam aan. 'Ja. Wat? Nee. Nee, dat kan niet. Nee, ik...' Ze schoof de bandana weer naar achteren. 'O man.'

'Wat?'

Ze schudde haar hoofd en draaide zich om naar de frituurpan, waar de arepas borrelden. 'Het kinderdagverblijf gaat om negen uur dicht en dan ben ik hier nog lang niet weg en Andrew moet ineens een pancreatico-duodenectomie doen, niet dat ik weet wat dat is. Ik moet Mimi bellen,' zei ze en sloeg haar ogen op naar het plafond. 'Waarom, God, waarom?'

'Ik kan wel even paddestoelen gaan halen,' zei ik.

'Nee, nee, dat lukt wel. Ik stuur Sarah wel naar binnen met meer drank. Ze zien er niet uit als een clubje dat moeilijk gaat doen als er geen groente is.'

'Of ik kan op Ava passen.'

Becky legde haar wijsvinger tegen haar lippen en deed alsof ze erover nadacht. 'Hmm, de paddestoelen of mijn dochter? Ga het kind maar halen. Ik bel het kinderdagverblijf wel even zodat ze daar niet denken dat je haar komt stelen. Wacht even, dan pak ik mijn sleutels.' Ze zocht in haar zak. 'Ga maar met mijn auto, het autostoeltje staat erin, één van ons zou voor middernacht thuis moeten zijn. Hier, wacht, dan geef ik je wat geld...'

'Waarvoor?'

Becky keek me aan en krabde toen onder de bandana op haar hoofd. 'Onvoorziene gevallen?'

'Ik heb zelf geld,' zei ik. 'Waar parkeer je altijd?'

'Op Twentieth en Sansom. Je redt mijn leven, weet je dat? Ik ben je eeuwig dankbaar. Ik vernoem mijn tweede naar jou.' Ze gaf me de sleutels en wees naar de deur. 'En nou wegwezen!'

Het kinderdagverblijf was op de tweede verdieping van het ziekenhuis en Ava was de laatste baby die er nog was, ze lag opgerold in een wiegje in een hoek van de ruimte waar de verlichting was gedimd. 'Haar vader is een uur geleden nog even komen kijken,' fluisterde de verzorgster nadat ze naar mijn rijbewijs had gekeken en mijn aanbod Becky te bellen om nog even te vragen of ik inderdaad de baby mocht meenemen, wegwuifde. Ze gaf me Ava's tas en haar fles, een dekentje en schone kleertjes. 'Ze slaapt al drie kwartier en dokter Rabinowitz zegt dat ze soms de hele weg naar huis doorslaapt.'

'Hoi schat,' fluisterde ik. Ava zuchtte in haar slaap. Ik nam haar voorzichtig in mijn armen, legde haar in de wagen en liep naar de auto.

'Bye and bye, bye and bye, the moon's a slice of lemon pie,' zong ik toen ik over straat liep, haar in haar autostoeltje zette en een wollig roze mutsje over haar kale hoofdje trok. Ze deed haar ogen open en keek me verwonderd aan.

'Hoi, Ava. Ken je me nog? Ik ben een vriendin van je moeder. Ik ga je naar huis brengen en dan ga je lekker slapen.'

Ava knipperde met haar ogen alsof die informatie ergens op sloeg.

'We gaan naar je huis en dan gaan we een lekker flesje melk drinken... Nou ja, eerlijk gezegd ga jij dat doen. En dan krijg je een schone luier en dan leg ik je in je bedje.'

Ava gaapte en haar oogjes vielen dicht. Ik keek uitgebreid om me heen, de straat in en toen ik achter het stuur ging zitten over mijn schouder, op zoek naar daklozen, gekken en mogelijk herrieschoppers. Maar het was stil in Walnut Street. 'Je bent een schatje, wist je dat?' fluisterde ik richting de achterbank. Bij Becky's huis aangekomen nam ik de slapende baby in mijn armen en liep op mijn tenen naar de eerste verdieping. Ava's kamer was piepklein; er was nauwelijks genoeg ruimte voor het wiegje, de schommelstoel en de mobiel met een koe die over de maan sprong. Het rook er naar luiercrème en Johnson's kalmerende bodywash, waar ik persoonlijk slechte ervaring mee had. 'Als er echt iets bestond waar je baby rustig van zou worden,' had Sam gezegd, 'zou dat dan niet veel meer hebben gekost dan drienegenennegentig?'

Ik gaf de baby de fles waar 'borstmelk' op stond, met een schedeltje met botten ernaast getekend. Voor Mimi, nam ik aan. Ava dronk honderdtwintig kubieke centimeter met haar ogen dicht en maakte tevreden geluidjes terwijl ze dronk. Ik klopte op haar ruggetje tot ze boerde. Ik verschoonde haar luier, kuste haar voetjes, wikkelde haar weer in haar dekentje en legde haar tegen mijn borst. Ik had het gevoel dat mijn melk begon te stromen, dat bitterzoete gekriebel dat ik kreeg als ik Caleb aanlegde. Ik vroeg me af hoe Caleb op haar leeftijd zou zijn geweest. Zou hij rustig zijn, met Ava's grote, oplettende ogen? Zou hij mijn vingers volgen als ik ermee als een spinnetje over zijn buik je zou lopen? Zou hij naar me lachen? Ik zat met Ava in mijn armen in de schommelstoel, ademde haar geur in, nam het geluid van haar ademhaling in me op en voelde me verdrietig maar ook vredig terwijl ik terugdacht aan mijn zoon.

'Ben je klaar om naar bed te gaan?' vroeg ik uiteindelijk. Ava's lijfje leek met mijn lichaam te zijn versmolten, haar hoofdje tegen de zijkant van mijn gezicht, haar buik tegen mijn schouder. Ik voelde haar tegen mijn wang ademen toen ik haar in haar wieg legde.

Ik liep naar beneden en hoorde het huis om me heen rustig worden. Mijn geest rekende automatisch. Als het hier tien uur was, was het zeven uur in Los Angeles. Ik pakte mijn mobieltje uit mijn zak. Ik kon hem bellen, maar wat zou ik dan zeggen? Dat ik twee verschillende baby's in mijn armen had gehad en dat er niets was misgegaan? Dat ik hem miste? Dat ik iedere minuut dat ik niet aan Caleb dacht aan hem dacht?

Ik deed mijn schoenen uit en sloop de trap weer op. Ava snurkte en ze had zich omgedraaid; ze lag met haar hoofd op haar armpjes met haar billen omhoog gestoken. Ik glimlachte onwillekeurig terwijl ik langs haar kamertje naar de badkamer liep. Mijn gezicht in de badkamerspiegel zag er anders uit... of eigenlijk soortgelijk. Ik leek meer op mijn moeder dan ik ooit had gedaan. Ik bedacht dat we dezelfde ogen hadden en ik tilde een lok haar op. Ik had het een keer bruin geverfd voor een rol in een tandpastareclame. Sam had ernaar gekeken en gevraagd: 'Is dat je eigen kleur?'

'Wie weet die nog?' zei ik tegen hem.

'Ik vind het mooi,' had hij gezegd.

Ik vroeg me af hoe ik eruit zou zien als ik weer bruin haar zou hebben. Ik bedacht dat ik iets moest doen, aangezien mijn tweekleuren- kapsel niet meer in was geweest sinds Madonna in 1985. Misschien was bruin wel mooi, dacht ik. Ik luisterde naar de babyfoon voor het geval Ava wakker zou worden en me nodig zou hebben. Het was alsof ik thuiskwam.