Becky

'Sorry dat ik te laat ben,' fluisterde Becky tegen Kelly toen ze vijf minuten nadat de lezing over borstvoeding in het ziekenhuis was begonnen, binnenkwam, 'crisis in het restaurant. Onze leverancier heeft pijnboompitten gestuurd in plaats van avocado's.' Op het podium stond de instructrice, een verpleegster in donkerblauwe operatiekleding over een t-shirt met lange mouwen. In haar rechterhand had ze een laserpen; in haar linker- een enorm model van een borst, compleet met uitschuifbare tepel.

'Goedenavond dames,' zei de verpleegster. 'Heren,' voegde ze toe en ze zwaaide met de borst naar het stel toekomstige vaders dat naar de zaal had durven komen. 'En gefeliciteerd dat jullie hier zijn. Jullie hebben een heel belangrijke stap genomen om te zorgen dat jullie baby straks de best mogelijke start krijgt. Wie van jullie hebben zelf borstvoeding gekregen?' Becky was geschokt toen ze zag dat Kelly haar hand opstak.

'Echt waar?' fluisterde ze.

'Zo indrukwekkend is het niet, hoor’ fluisterde Kelly terug. 'Mijn moeder was heus niet progressief of zo. Volgens mij kon ze gewoon geen poedermelk voor acht kinderen betalen.'

'We gebruiken vandaag wat hulpmiddelen,' zei de verpleegster, die naar achter het podium liep en terugkwam met een kartonnen doos met levensechte plastic babypoppen. 'Pak er maar een pop uit en geef de doos dan door.' Becky kreeg een Aziatisch uitziende baby in een wegwerpluier en met een t-shirt van Pennsylvania Hospital aan. Kelly reikte in de doos. 'O, kijk nou eens, ik heb een zwarte!' zei ze zo hard dat de mensen twee rijen voor haar zich omdraaiden om haar aan te staren.

'Dat vindt Steve vast geweldig’ fluisterde Becky. Kelly's lichte huid werd rood.

'Zo!' zei de instructrice toen iedereen een nepbaby had. 'Is iemand ooit geopereerd aan haar borsten? Implantaten?' Er werden wat handen omhooggestoken. Kelly rekte haar nek uit.

'Niet staren’ zei Becky en ze mepte Kelly op haar schouder met haar Veel-Gestelde-Vragen-over-Borstvoeding-folder.

'Borstverkleiningen?' Er gingen nog wat handen de lucht in. Kelly staarde geconcentreerd naar het aantekeningenblok dat ze had meegenomen. 'Van wie heeft de arts gevraagd of je borstvoeding gaat geven?'

Iedereen stak haar hand op.

'Wiens arts heeft naar je tepels gekeken?'

Niemand behalve één vrouw op de voorste rij stak haar hand op.

'Oké, wie van jullie weet hoe een ingetrokken tepel eruitziet?' vroeg de verpleegster. Er was doodse stilte. Ze stak de borst de lucht in en duwde de tepel er toen hard in. 'Au’ fluisterde Becky.

'Dat is een platte tepel’ zei de lerares, 'en dit' - ze duwde de tepel nog verder naar binnen - 'is een ingetrokken tepel. Met beide is het ingewikkeld borstvoeding te geven, maar er zijn dingen die we kunnen doen om het eenvoudiger te maken.'

'We kunnen je opnieuw in elkaar zetten,' mompelde Becky. 'We kunnen je beter maken.'

'Tijdens de pauze zullen er verpleegsters in de toiletruimten zijn voor diegenen die willen dat er even naar hun borsten wordt gekeken,' zei de lerares.

'Ga jij dat doen?' vroeg Kelly.

Becky schudde haar hoofd. 'Met mijn borsten is niets mis,' zei ze. 'En eerlijk gezegd ben ik het zat om steeds bekeken te worden.' Ze perste haar lippen op elkaar en dacht terug aan de ellende van haar echo met vijf maanden, toen ze daar op die tafel lag terwijl een sadiste in operatiekleding koude kledderzooi op haar buik smeerde en toen zo hard met de ontvanger tegen Becky's buik begon te duwen dat ze ervan naar adem snakte.

'Kunt u dat iets minder hard doen?' vroeg ze.

De verpleegster had haar schouders opgehaald en zei zonder van het scherm weg te kijken: 'Omdat je overgewicht hebt, is het moeilijker voor me om de baby te vinden.'

Overgewicht. Becky had ter plekke door de grond kunnen zakken. Ze kneep haar ogen dicht en voelde de trots en de opwinding uit haar hart wegebben en worden vervangen door schaamte. Ze was maar blij dat Andrew stond te opereren en er niet bij was toen ze die woorden hoorde, rechtop ging zitten, het laken over haar romp trok en tegen de verpleegster zei dat ze haar leidinggevende wilde spreken.

De instructrice stond op het podium met een pop en de enorme borst en demonstreerde verschillende houdingen: overdwars over de buik en de 'footballhouding', 'die het beste werkt bij vrouwen met grote borsten'.

'En dan heb ik hier wat folders die handig kunnen zijn,' zei ze. Becky pakte er een van de stapel en trok een vies gezicht.

'Fopspenen: duivelstepels,' las ze.

'Echt?' vroeg Kelly.

'Ik zal je een samenvatting geven,' zei Becky. Ze keek op haar horloge en stond op. 'Kom. We gaan.'

Tien minuten later zaten ze met Ayinde in een koffiebar aan South Street, waar ze drankjes zonder cafeïne hadden besteld, over Julian heen hingen en vertelden hoe ze zwanger waren geraakt.

'Het leek wel een slechte grap,' zei Kelly en ze keek gedeprimeerd naar de muntthee die ze had besteld in plaats van de espresso waar ze echt zin in had. 'Mijn moeder werd al zwanger als ze naar mijn vader keek, mijn zus Mary is vreselijk vruchtbaar en wij hebben het zes maanden moeten proberen, met Clomid.'

'Zes maanden is heel gemiddeld,' zei Becky. De bellen aan de deur klingelden even toen er iemand binnenkwam en een vrouw in een metallic blauwe jas verlegen naar de toonbank liep.

'Nou, het voelde alsof het een eeuwigheid duurde. En toen bleek dat ik geen regelmatige ovulatie had, dus toen heb ik Clomid gekregen en dat werkte. Maar toen was wel mijn hele schema in de war.'

'Je schema?' vroeg Becky.

'Nou ja, ik had op mijn vijfentwintigste zwanger willen worden, niet op mijn zesentwintigste. Dan had ik mijn eerste baby op mijn zesentwintigste gehad en de tweede op mijn achtentwintigste...'

'Wacht even. Je tweede?' vroeg Ayinde.

'Precies. Steve en ik willen er twee.'

'Ik probeer voorlopig eerst deze te overleven,' zei Ayinde en ze staarde verliefd naar Julian. 'Ongelooflijk dat je het al over een tweede hebt.'

Kelly mikte zakjes suiker en zoetstof op de tafel en begon ze op kleur te sorteren. 'Ik vind het fijn om te plannen’ zei ze. 'Eerlijk gezegd hoopte ik op een tweeling.'

'Je bent gek’ zei Becky. 'Heb je enig idee hoeveel werk dat is? Ayinde, licht haar even in!'

'Het is zwaar’ zei Ayinde met een meewarige glimlach op haar gezicht. 'Jullie zouden hier helemaal niet moeten zijn. Jullie zouden thuis moeten zijn om te slapen nu het nog kan.'

'Nou, ik weet heus wel dat het de eerste maanden heel zwaar zou zijn, maar dan zou je wel twee kinderen hebben en dan hoef je niet nog eens te proberen zwanger te raken en dan hoef je niet nog een keer zwanger te zijn... en je kunt ook aan twee baby's borstvoeding geven, weet je nog?' zei Kelly.

'Dat die lerares het met twee plastic poppen kan, betekent niet dat het in het echte leven ook werkt’ zei Becky.

'En jij?' vroeg Kelly. 'Is het Andrew en jou meteen gelukt?'

'O, laat Ayinde maar eerst’ zei Becky. 'Mijn verhaal is zo verteld.'

'Ik geloof dat wij gemiddeld zijn’ zei Ayinde. 'We hebben er een maand of zes over gedaan. Misschien iets langer.' Ze liet haar bontjas van haar schouders op de stoel rond haar heupen glijden. 'Hoewel ik geloof dat Richard dacht dat het na de eerste poging raak was...' Ze haalde haar schouders op. 'Het is zo vanzelfsprekend voor hem dat hij krijgt wat hij wil.' Ze nam een slokje melk. 'En ik weet dat we geluk hebben. Veel van de spelers hebben overal kinderen en krijgen om de haverklap een proces aan hun broek over het ouderschap...'

'Net als bij artsen,' zei Becky. 'Iedere keer dat Andrew het ziekenhuis uit loopt, staan de groupies bij de deur te wachten, schreeuwend om een handtekening.' Ze draaide een krul om haar vinger. 'Andrew had trouwens geen haast. Hij zei altijd dat we het zo fijn hadden met zijn tweetjes en dat een baby de zaak alleen maar zou compliceren. Wat natuurlijk waar is. Maar op een goede manier. Dat hoop ik tenminste.'

'Ben jij meteen zwanger geraakt?' vroeg Kelly.

'Het was eigenlijk wel grappig’ zei Becky. 'We wilden wachten tot Andrew klaar was met zijn assistentschap zodat hij wat vaker thuis zou zijn, maar we raakten de eerste maand dat ik met de pil was gestopt, zwanger. We waren het officieel nog niet eens aan het proberen, maar ik had mezelf er al van overtuigd dat ik nooit zwanger zou raken.'

'Hoezo?' vroeg Kelly.

'Nou, ik had op internet van alles gelezen over, eh, zwaardere vrouwen en zwangerschap. Ik had een heel lange cyclus...' Becky nam een slokje water en was even stil terwijl ze bedacht hoe raar het was dat ze het over haar cyclus had met vriendinnen die ze nog maar net kende, maar toen besloot ze dat het haar niet kon schelen. 'Maar goed. Ik dacht dat ik polycysteus-ovariumsyndroom had. Dan word je wel ongesteld, maar je ovuleert niet, dus dan raak je niet zwanger. Veel, eh, zwaardere vrouwen hebben dat. Ik heb voor ik met de pil stopte zelfs een vruchtbaarheidsspecialist gebeld om me te laten controleren. Dat kon pas zes weken later en tegen de tijd dat ik daar kwam...' Ze haalde haar schouders op en kon zichzelf er niet van weerhouden te glimlachen bij de gedachte aan hoe gelukkig ze was geweest toen de dokter haar de hand had geschud en had gezegd dat ze naar huis moest gaan en vooral gezond moest blijven. Het was voor het eerst sinds haar twaalfde dat ze iets anders dan schaamte had gevoeld bij een arts in de spreekkamer, waar de bezoekjes altijd op de weegschaal begonnen en altijd een variatie betroffen op een preek over het thema: 'Wat gaan we aan je gewicht doen?' 'En dat was zevenendertig heerlijke weken geleden.'

'Heerlijk?' vroeg Kelly, die haar neus optrok.

'Nou ja, betrekkelijk. Ik was in het begin en in het tweede trimester een beetje misselijk en behoorlijk moe. O, en ik heb een week alleen muffins gegeten. Maar verder is het een normale, saaie zwangerschap.' Ze glimlachte weer en dacht terug aan het moment dat ze haar dochter in de negentiende week voor het eerst had voelen schoppen. 'Lucht in je darmen,' had Andrew gezegd. 'Lucht,' had haar schoonmoeder Mimi met een magistrale hoofdknik uitgesproken, alsof ze tientallen kinderen had gebaard en niet alleen Andrew. Maar Becky had geweten dat wat ze ook zeiden, het geen lucht was. Het was haar baby.

Kelly nam nog een slokje thee en trok een vies gezicht. 'Mijn zwangerschap is vreselijk. Er is zoveel misgegaan dat ik mijn geld terug had willen hebben voor die baarmoeder als dat had gekund. De hele eerste drie maanden heb ik bloedingen gehad, dus moest ik een tijdje in bed blijven en toen waren er twijfels over een echo en toen moest ik een punctie en daarna moest ik weer naar bed. En ik voel me zo ongemakkelijk!' Ze keek naar haar buik en legde haar handen op de bult. 'Ik ben nog nooit zo dik geweest!'

'Je bent nog steeds dunner dan ik was vóór mijn zwangerschap,' zei Becky. 'Dat moet toch goed voelen.'

'Ik heb tot in de zesde maand iedere ochtend overgegeven,' ging Kelly verder, 'en ik word gek van het maagzuur.'

'O, maagzuur. Dat heb ik ook,' zei Becky. Dat was ze even vergeten. Misschien was een zwangerschap toch niet zo geweldig als ze zichzelf had voorgehouden.

'Ik moest medicijnen op voorschrift gebruiken,' zei Kelly. 'Dat spul van de drogist hielp geen barst.' Ze keek naar Ayinde. 'En jij?'

'Mijn zwangerschap was prima,' zei Ayinde met een hand op het autostoeltje. Ze trok Julians dekentje recht en de enorme diamant aan haar vinger glinsterde. 'Tot het verrassende einde.'

'Kom op,' smeekte Kelly. 'Je kunt het ons wel vertellen.'

Ayinde zei niets.

'Heb je vreselijk maagzuur gehad?' vroeg Kelly. 'Misselijkheid? Moest je plassen als je lachte?'

Er verscheen een vage glimlach op Ayindes gezicht. 'Mijn voeten,' zei ze en ze haalde in overgave haar schouders op. 'Mijn voeten zijn dikker geworden. En mijn kuiten ook. Ik heb van die ritslaarzen...'

'O, ritsen,' zei Kelly. 'Begin niet over ritsen.'

'En mijn handen zijn dik,' zei Ayinde en ze keek spijtig naar haar handen. 'Nog steeds. Ik moet eigenlijk mijn ringen afdoen.'

'Zeep en warm water helpt,' zei Becky.

'O, ik denk dat ik ze er nog wel af krijg,' zei Ayinde. 'Maar dat wil ik niet.'

'Waarom niet?' vroeg Becky.

'Omdat ik dan gewoon een jonge moeder zonder man ben,' zei Ayinde met een perfect lijzig accent. 'En ik wil niet dat mensen zo naar me kijken.'

Kelly en Becky waren even stil van haar bekentenis. 'Denk je echt dat mensen...' begon Kelly.

'O ja,' zei Ayinde met een brede nepgrijns. 'Zeker weten. Zwarte meid zonder ring, dat is een voor de hand liggende conclusie.'

'Zelfs hoewel je...' Kelly's stem ebde weg.

Ayinde fronste haar wenkbrauwen. 'Hoewel ik een halfbloed ben? Een lichte huid heb?'

'Ik wilde "rijk" zeggen.' Kelly's wangen werden zo donkerroze dat ze bijna leken te gloeien. 'Ik wist niet dat je een halfbloed bent.'

Ayinde legde een hand op Kelly's onderarm. 'Sorry,' zei ze. 'Ik moet niet invullen. Mijn vader is blank en mijn moeder zwart. Nou ja, zwart en een kwart Cherokee, volgens haar. Maar dat is niet wat de meeste mensen zien als ze naar me kijken.'

'Jongens?' Becky's stem klonk zacht terwijl ze over Kelly's schouder keek. 'Niet kijken, maar die vrouw in de hoek zit constant naar ons te staren.'

Kelly's hoofd draaide zo abrupt dat Becky haar nek hoorde kraken. 'Niet kijken!' fluisterde Becky met een scherpe stem. Ze vond dat de vrouw er zo labiel uitzag dat één verkeerde beweging zou zorgen dat ze zou wegrennen. Ayinde keek discreet vanuit haar ooghoeken naar rechts, waar een vrouw zat in een blauwe donsparka met steil haar dat over haar schouders viel en met haar handen om een mok geklemd met een krant voor zich op tafel.

'Ken je haar?' fluisterde Ayinde.

'Ik zie haar steeds,' fluisterde Becky terug. 'Ik weet niet wie ze is, maar ik kom haar steeds tegen.'

'Is ze zwanger?' vroeg Kelly.

'Ik denk het niet. Hoezo?' vroeg Becky.

'Nou, sinds ik zwanger ben, zie ik overal zwangere vrouwen. Hebben jullie dat ook?'

Becky knikte. 'Maar volgens mij is zij niet in verwachting. Ze is gewoon overal waar ik ben. Ik heb haar in het park gezien... en op straat...'

Kelly keek weer naar de vrouw. 'Niet staren!' zei Becky. 'Anders sla ik je weer met die borstenfolder!'

'Ze ziet er...' Kelly trok haar neus op, 'verdwaald uit.'

'Verdwaald als in ik-kan-Independence-Hall-niet-vinden, of...'

'Nee,' zei Kelly. Ze probeerde iets beters te bedenken, maar het eerste woord leek het enige juiste. 'Verdwaald verdwaald.'

De vrouw keek op en keek hen aan. Verdwaald, dacht Becky. Kelly had gelijk. De vrouw zag er verdwaald uit, en verdrietig, en opgejaagd. Toen ze sprak, klonk haar stem hees en alsof ze heel weinig sprak. 'Is het een jongetje?'

De drie vrouwen keken elkaar steels bezorgd aan.

'Sorry,' zei de vrouw. Door de aarzeling waarmee ze sprak, vroeg Becky zich af of Engels haar eerste taal was, of dat ze in haar hoofd haar eerste taal in die van hen vertaalde. 'Is je baby een jongetje?'

'Ja,' zei Ayinde bedenkelijk. 'Ja, inderdaad.'

De vrouw knikte. Ze leek nog iets te gaan zeggen, of op te staan en naar hen toe te komen, maar toen ze opstond, veranderde ze van gedachten, keek hen nog even wanhopig aan en rende naar de deur.