27

‘Hoe gaat het vandaag met je?’ vervolgde de man. Hij hing boven Casey als een reuzencobra die met zijn kop heen en weer zwaaiend op het punt staat aan te vallen.

‘Ze schijnt haar hoofd te hebben bewogen,’ zei Warren tegen hem.

‘Wat betekent dat?’

‘Het hoeft niks te betekenen,’ zei Warren. ‘Maar het kan zijn dat de schone slaapster op het punt staat te ontwaken.’

Casey voelde de ogen van de man over haar lichaam glijden, terwijl hij de dekens tot haar knieën van haar af sloeg.

‘Ziet er hartstikke dood uit, als je het mij vraagt. Al moet ik wel zeggen dat ze er voor een lijk erg lekker uitziet. Denk je er wel eens aan om…’

‘Gatverdamme, hou op met die smerige praat,’ zei Warren. Hij slaagde erin zeer verontwaardigd over te komen.

De man lachte. ‘Heb ik je wel eens verteld over die dronken griet die ik geneukt heb? Ze was zo ladderzat dat ze compleet van de wereld raakte toen we bezig waren. Ik bedoel, we zaten er middenin, geloof het of niet. Ik was aan het bonken en ineens draaiden haar ogen weg en was ze helemaal van de wereld.’ Hij lachte weer. ‘Heel raar gevoel, kan ik jou vertellen.’

‘Goorling, je bent echt ziek, jij.’

‘Daar heb jij mazzel bij.’

‘Wat deed je toen?’ vroeg Warren.

‘Met die griet? Wat had ik moeten doen? De pomp stilzetten? Dacht ik niet, ik bleef bonken tot het gepiept was. Ze was op dat moment trouwens toch overtollig.’

‘Overtollig? Wat een mooi woord voor iemand als jij.’

De man lachte om de belediging. ‘Ik wil maar zeggen, ze lag er toch al als een aardappelzak bij. Zoveel verschil maakte het nou ook weer niet.’ Zijn gelach ging over in een laag gegrom. ‘Maar toen heb ik d'r natuurlijk nog even omgedraaid en wat dingen gedaan die ze als ze wakker was geweest, vast niet goed had gevonden.’

‘Een echte gentleman ben je.’

‘Ik doe mijn best. Voor ik het vergeet, dat verpleegstertje be neden is een lekker wijf, zeg. Ik heb ja gezegd toen ze vroeg of ik espres so wilde, ik hoop dat je het niet erg vindt…’

‘Als we hier klaar zijn.’

‘Tuurlijk. Eens even kijken, dat ik precies weet wat voor vlees we hier in de kuip hebben.’ De man boog zich voorover en nam Caseys hand in de zijne. Hij bewoog hem heen en weer, boog haar elleboog en liet haar pols draaien.

‘Nou?’ vroeg Warren.

‘Ik voel niet veel, om je de waarheid te zeggen. In elk geval niks van weerstand. Een en al dood gewicht, man.’ Hij liet Caseys hand los. Die viel als een dode vis terug op het bed.

De vingers van de man gleden langs Caseys dijen langzaam omlaag naar haar onderbenen. Casey moest zichzelf geweld aandoen om te voorkomen dat haar lichaam huiverde bij zijn aanraking.

Hij greep haar rechterenkel vast, bracht haar knie in de richting van haar borst en draaide haar been toen naar weerszijden. ‘Ze is wel soepel. En die spieren van haar worden ongetwijfeld steeds sterker als ze getraind worden. Maar ze heeft niet veel aan sterke spieren zolang ze in coma is.’

‘Maar als ze eruit komt?’

‘Denk je echt dat daar kans op is?’

‘Ik denk dat die kans heel groot is.’

‘Maar dat kunnen we niet hebben, hè?’

‘Nee.’

‘Vertel me maar wat je wilt dat ik doe, dan doe ik het.’

‘Iets heel simpels: je komt binnen, drukt een kussen op haar gezicht en vertrekt weer zonder dat iemand je ziet,’ zei Warren bedaard, alsof hij een recept uit een kookboek voorlas.

Je komt binnen, drukt een kussen op haar gezicht, herhaalde Casey in stilte. Ze voelde tranen in haar ooghoeken opwellen. Waren ze echt? Zou Warren ze zien?

‘Denk je dat dat je lukt?’ vroeg hij.

‘Wanneer had je gedacht?’

‘Dit weekend.’

‘Zo gauw al?’

Een traan ontsnapte aan Caseys oog en trok een dun spoor over haar wang.

‘De dingen gaan sneller dan ik verwacht had,’ zei Warren. Zijn aandacht werd blijkbaar volledig in beslag genomen door zijn moorddadige gedachten. ‘Ik kan het me niet veroorloven nog meer tijd te verliezen. Ik zal zorgen dat er niemand in huis is. Als wij weg zijn, kom jij, doet wat je moet doen en maakt dat je weer weg bent.’

‘Je hebt echt een plan.’

‘Verneuk het niet.’

‘Nee, het komt in orde.’

‘Hallo daar?’ riep Patsy ineens van beneden aan de trap. ‘De espresso is klaar. Kom maar naar beneden.’

‘Wendy Jackson, kom maar naar beneden. Jij bent onze nieuwe kandidaat in The Price Is Right!’

Casey stelde zich Wendy Jackson voor als een vrouw van veertig met blond haar uit een flesje en zichtbare vetrollen die onder haar roze sweatshirt meedeinden met elk sprongetje dat ze van opwinding maakte.

Waar was Drew? Waarom was ze er nog niet?

‘O, ik kan het niet geloven, ik kan het niet geloven,’ kirde Wendy Jackson, ongetwijfeld op en neer springend.

‘Hallo, Wendy,’ zei de presentator.

Hallo, schoonheid.

‘Oké, probeer een beetje rustig te worden, Wendy. Concentreer je,’ drong de presentator aan. ‘Hier is de prijs die je kunt winnen.’

Waar ben je, Drew? Waar blijf je toch?

‘Een nieuw eetkamerameublement!’ riep de omroeper, terwijl er om het hardst in koor o en a werd geroepen.

‘Wat een meuk!’ zei Patsy vanaf de stoel naast Caseys bed, terwijl de omroeper een hyperbolische opsomming begon te geven van wat er allemaal te zien was. ‘Moet je kijken hoe ze zich staat op te winden over een tafel met stoelen van niks. Nou ja, voordat ik hier woonde, zou ik zelf ook enthousiast zijn geweest over die meubeltjes. Als je eenmaal gewend bent aan wat jullie hier allemaal hebben staan, dan…’ Ze maakte haar zin niet af. ‘Geen mens kan mij nog wijsmaken dat je met geld geen geluk kunt kopen. Je kunt er namelijk mooie dingen mee kopen en van mooie dingen word je heel gelukkig, reken maar.’

Ja, daar gaat het allemaal maar om, hè? Om geld.

‘Vijfentwintighonderd dollar,’ zei Wendy Jackson.

‘Drieduizend,’ zei een concurrent.

‘Wist je dat ze belasting moeten betalen over de spullen die ze winnen?’ vroeg Patsy, terwijl het spel doorging. ‘En ze moeten een verklaring ondertekenen dat ze ze niet zullen verkopen. Dus als ze niet mooi vinden wat ze winnen, zijn ze mooi de pineut.’

Waar blijf je toch, Drew? Ik heb niet veel tijd meer.

Er klonk een luide zoemer.

‘De zoemer betekent dat jullie allemaal te hoog zitten,’ verklaarde de presentator opgewekt.

‘Ik zei toch dat het meuk was,’ zei Patsy.

De vier kandidaten noemden ieder snel een nieuw bedrag en ditmaal was er een winnaar, maar het was niet Wendy Jackson.

Toedeloe, schoonheid.

‘Arme Wendy, die gaat niks winnen,’ zei Patsy verachtelijk. ‘Dat kun je zo zien. Het is gewoon een stumper.’

Ze kan zien, ze kan zich bewegen, ze kan praten, ze kan zelfs schreeuwen, verdorie, dacht Casey. Dan is ze dus geen stumper. Intussen vroeg ze zich opnieuw ongerust af waar haar zus bleef.

‘Ik vond Bob Barker beter dan de nieuwe. Is-ie dood of zo?’

‘Je komt binnen, drukt een kussen op haar gezicht en vertrekt weer’, hoorde ze haar echtgenootweer zeggen. Of woorden van gelijke strekking.

Had ze echt gehuild?

En als dat zo was, als zich niet alleen tranen hadden gevormd, maar ze ook uit haar ogen waren gelopen, had Warren ze dan gezien?

Het was niet waarschijnlijk, besloot Casey, denkend aan wat hij daarna had gedaan.

‘De koffie is klaar,’ had hij lachend gezegd, waarna hij de dekens weer over haar lichaam had gegooid alsof ze al dood was.

De bel ging.

‘Kunt u even opendoen, mevrouw Singer?’ riep Patsy naar beneden. ‘Het zal je zus wel zijn,’ zei ze tegen Casey.

Even later schreeuwde Drew van beneden: ‘Hallo!’

‘Zei ik het niet?’ zei Patsy trots.

Drew! Goddank dat je er bent. Waar bleef je toch? Ik heb je zoveel te vertellen en we hebben maar zo weinig tijd.

Drew kwam de kamer binnen denderen en hield toen abrupt halt. ‘O, hoi, Patsy, ik had jou hier niet verwacht.’

‘Waar zou ik anders zijn?’

‘Hoe gaat het vandaag met Casey?’ Drew pakte Caseys hand en gaf er een samenzweerderig kneepje in. ‘Sorry dat ik zo laat ben. Er was een kleine crisis op Lola's school. Ik was blijkbaar vergeten een papier te tekenen om toestemming te geven voor een uitstapje. En toen ik op school kwam, wist niemand wie ik was. Niet te geloven, toch? Ze zijn zo gewend aan de kinderjuf. Ik moest ze mijn rijbewijs laten zien, dat natuurlijk verlopen was. Help me herinneren dat ik volgende week een nieuw aanvraag. Maar goed, op school putten ze zich uit in excuses. Het was eigenlijk best grappig. Denk je dat ik een kop koffie zou kunnen krijgen?’ vroeg ze aan Patsy.

‘Je zult even naar beneden moeten om het aan mevrouw Singer te vragen,’ zei Patsy. ‘Ik heb strikte orders om bij Casey te blijven tot meneer Marshall weer terug is.’

‘O ja? Waarom dat dan?’

‘Hij vindt dat we extra moeten opletten.’

‘Waarom dan? Is er iets gebeurd?’

‘Haar bloeddruk wisselt nogal. En ze heeft van die trekkingen.’

‘Wat bedoel je met “trekkingen”? Sinds wanneer heeft ze die?’

‘Sinds gisteravond. Eerst lag haar hoofd ineens opzij en later, toen ik even bij haar ging kijken voordat ik naar bed ging, lag ze op haar zij.’ Ze lachte. ‘Meneer Marshall zei dat het net leek alsof ze uit bed probeerde te komen.’

‘Probeerde Casey uit bed te komen?’

‘Wat? Nee, natuurlijk niet! Hoe zou dat nou kunnen?’

‘Ik weet het niet. Ik…’

‘Warren heeft vanochtend meteen de specialist gebeld en die kwam hierheen om haar te onderzoeken. Hij zei dat ze misschien last had van spierkrampen en dat die erg pijnlijk konden zijn. Dus heeft hij haar een injectie gegeven en wat pijnstillers en een spierontspanner voorgeschreven. Daarom is Warren nu weg – hij is naar de apotheek om haar medicijnen te halen.’

Nee, ik wil geen medicijnen. Ik word er zo suf van.

Wat ook precies de bedoeling was, besefte ze. Warren nam geen risico.

‘Nou, maar nu kan ik toch op Casey passen,’ zei Drew. ‘Ik weet zeker dat Warren het niet erg zou vinden als je een halfuurtje pauze neemt.’

‘Het is tijd voor de laatste ronde van The Price Is Right!’ kondigde de omroeper aan. ‘Nee, dat kan ik beter niet doen. De laatste ronde begint trouwens net, die wil ik niet missen.’

Alsjeblieft, Drew, zorg dat dat mens hier weggaat.

Drew trok een stoel naar het bed en ging zitten. Ze stak haar arm onder de dekens om de hand van haar zus te pakken. ‘Gaat het wel, Casey? Heb je pijn?’

Casey kneep twee keer in de duim van haar zus, terwijl de omroeper het eerste object beschreef. ‘Een complete encyclopedie!’ riep hij uit, waarop de gebruikelijke overdreven kreten van enthousiasme weer opklonken.

‘Alsof iemand zit te wachten op zo'n stomme encyclopedie,’ zei Patsy minachtend.

‘Alle delen van deze prachtige Encyclopaedia Britannica zijn in echt leer gebonden…Alles wat u maar wilt weten, staat erin, van A tot Z, te beginnen met… de Akropolis!’ vervolgde de omroeper. ‘Informatie die handig kan zijn op uw reis naar…. Griekenland!’

Het o en a was weer niet van de lucht, en er werd daverend geapplaudisseerd.

‘Ja, u en uw reisgenoot vliegen eersteklas naar Athene, waar u vijf nachten zult verblijven in een schitterend hotel, het King George II Palace, en waar u de Akropolis en andere wonderbaarlijke monumenten uit de klassieke oudheid kunt bewonderen. Vervolgens vertrekt u op een spetterende cruise langs de Griekse eilanden.’

‘Jij houdt van cruises, toch?’ vroeg Patsy. ‘Ben je al eens in Griekenland geweest?’

‘Ik was er een paar jaar geleden,’ zei Drew.

‘En is het echt zo spectaculair als hij zegt?’

‘Het is behoorlijk indrukwekkend, ja.’

‘Ik heb nog nooit een reis gemaakt.’

‘O, maar dat moet je wel doen.’

Ja! Ga nu maar direct.

‘Ik heb er het geld niet voor.’ Patsy grinnikte even, alsof ze iets wist dat zij niet wisten. ‘Maar wie weet? Misschien komt het er nog van.’

‘Ik geef deze door,’ verklaarde de kandidaat.

‘Ze denkt dat het volgende beter is,’ zei Patsy. Er moet toch een manier zijn om deze vrouw te lozen, dacht Casey. Ik móét een manier vinden om Drew over gisteravond te vertellen. Ze móét het weten van Warren.

‘Ik heb geprobeerd om met Jeremy in contact te komen,’ zei Drew, om Casey op de hoogte te brengen, terwijl ze het zogenaamd tegen Patsy had. ‘Maar het ziekenhuis wilde me geen informatie over hem geven. Dus ben ik er gisteravond langsgegaan en heb een briefje voor hem achtergelaten. Ze zouden het hem geven. Maar hij heeft nog niks van zich laten horen.’

Ja, je moet Jeremy vinden.

‘Jouw prijzenpakket begint met kampeergerei,’ begon de omroeper op de televisie.

‘Waarom wil je contact met hem?’ vroeg Patsy.

‘Ik wil gewoon weten hoe het met hem gaat,’ antwoordde Drew. Ze kneep weer in Caseys hand, waarmee ze wilde zeggen: Om hem over Casey te vertellen. ‘Warren was gisteren behoorlijk bruut tegen hem.’

‘Hij verdiende niet beter.’

‘Ik zou wat van die oefeningen met Casey kunnen doen die hij me heeft voorgedaan,’ opperde Drew.

‘Ik weet niet of dat zo'n goed idee is,’ zei Patsy.

‘Waarom niet?’

‘Omdat Casey een nieuwe therapeut heeft en waarschijnlijk heeft die zijn eigen manier van behandelen.’

‘En al die spullen kunnen mee in je nieuwe auto!’ riep de omroeper, terwijl er oorverdovend applaus klonk.

‘Heeft Warren al een andere fysiotherapeut aangenomen?’ vroeg Drew. ‘Wie is het?’

‘Hij heet Nick en nog iets. Margolin… Margolis? Zoiets. Het is een leukje.’

‘Wauw, dat is heel belangrijk voor een therapeut. Waar heeft Warren hem vandaan gehaald?’

‘Hij is trainer in het fitnesscentrum waar Warren altijd heen gaat.’

‘Heeft Warren een personal trainer ingehuurd om mijn zus te behandelen?’

‘Hij is zeer gekwalificeerd.’

‘O, hoe weet je dat dan?’

‘Meneer Marshall zou nooit een ongediplomeerd iemand aannemen om voor zijn vrouw te zorgen.’

‘Hij heeft jou ook aangenomen,’ zei Drew.

‘En mocht je er genoeg van krijgen om in de buitenlucht te slapen,’ verkondigde de omroeper, ‘dan kun je de nacht doorbrengen in je nieuwe caravan!’

Patsy's stekels gingen overeind staan. ‘Ik zorg heel erg goed voor Casey,’ zei ze. ‘Je hebt het recht niet om zoveel kritiek te hebben.’

‘Ik maak me zorgen om mijn zus.’

‘Je hebt geen idee hoe goed die man voor haar is,’ vervolgde Patsy zonder hiertoe te zijn aangespoord. ‘Je zou God elke dag op je blote knieën voor meneer Marshall moeten bedanken, in plaats van het hem zo lastig te maken.’

‘Moet ik op mijn knieën gaan liggen?’

‘Waarom niet? Het is een positie die je wel gewend bent, heb ik begrepen.’

‘Au, Patsy!’ zei Drew. ‘Dat is een goeie.’

‘Ik zeg drieëntwintigduizend vijfhonderd dollar,’ zei de kandidaat.

‘Veel te laag,’ zei Drew afwezig.

‘Warren is een geweldige man,’ ging Patsy nog even door. ‘Als Casey bij bewustzijn zou zijn, denk ik dat ze behoorlijk pissig zou zijn over de manier waarop jij hem behandelt.’

‘Is dat zo, Casey?’ Drews vingers sloten zich om die van Casey onder de dekens. ‘Is Warren een geweldige man? Vind jij dat?’

Casey pakte Drews vingers.

‘Oké, laten we eens kijken wie het dichtst bij de prijs voor het eigen pakket zat, zonder eroverheen te gaan…’

Casey kneep één keer.

En toen een tweede keer.

Twee keer: nee.

‘Dat dacht ik al,’ zei Drew.

‘Wat dacht je al?’ vroeg Patsy.

‘Dat ze te laag zat. Nu moet die andere vrouw helemaal naar Griekenland om naar wat oude puinhopen te kijken die haar geen moer interesseren. Luister, ik moet je mijn excuses maken, Patsy,’ zei Drew in één adem door.

‘O ja?’

O ja?

‘Ik ben erg onbeschoft tegen je geweest en dat spijt me.’ Intussen gaf ze een kneepje in Caseys vingers als om te zeggen: laat me maar begaan. ‘Ik weet dat je heel erg je best doet voor Casey. Het is alleen zo moeilijk voor me om haar steeds weer in dezelfde toestand te zien.’

‘Ja, dat is natuurlijk zo.’

‘Het spijt me dat ik mijn frustratie op jou en Warren heb uitgeleefd.’

‘Hij verdient beter.’

‘Dat weet ik.’

Casey herkende de spottende ondertoon in de oprecht klinkende woorden van haar zus. Ze had dat toontje al heel vaak gehoord. Ze stelde zich Drews neergeslagen ogen voor, het lichte trillen van haar lippen, het gewapper met haar handen, terwijl ze zocht naar de juiste woorden om haar schuldgevoel uit te drukken.

‘Wauw, ik maak niet vaak excuses. Dat kostte heel wat inspanning,’ zei Drew lachend. Het was een ontwapenend geluid dat zachtjes in de kamer opsteeg, als een rookpluim. ‘Ik neem aan dat je er nog steeds niet over peinst om die kop koffie voor me te gaan halen?’

‘Nee, geen denken aan.’

Shit.

‘Stom secreet,’ mompelde Drew bij zichzelf.

De voordeur ging open en dicht. ‘Ik ben er weer,’ riep Warren vanuit de hal. Het volgende moment was hij al boven en in de kamer. ‘Hé, Drew, leuk dat je er bent.’

Casey voelde dat hij zich naar haar zus toe boog om haar een kus op haar wang te geven. Blijkbaar had hij voor een nieuwe benadering gekozen.

‘Ik begreep dat Casey een beetje een rusteloze nacht heeft gehad,’ zei Drew.

‘Volgens de dokter heeft ze last van spierkrampen.’

‘Ik hoorde het van Patsy. Maar nu gaat het wel weer goed met haar, zo te zien.’

‘We zullen haar straks weer een spuitje geven, zodat ze vannacht rustig kan slapen.’

Nee, ik wil geen spuitje. Ik moet helder blijven.

‘Is het wel zo'n goed idee om haar nog meer medicijnen te geven?’ vroeg Drew. ‘Zou dat geen negatieve invloed kunnen hebben op haar herstel?’

‘Ik zie eigenlijk niet echt veel van herstel, Drew. Jij wel?’

‘Eh, nee… Maar je kunt nooit weten…’

‘Ik wil niet dat ze pijn heeft.’

‘Ik ook niet.’

‘Dus moeten we het maar aan de dokter overlaten. Patsy, ik heb ontzettend veel zin in een kop koffie. Jij ook, Drew?’

‘Ah, ik wil Patsy geen last bezorgen,’ zei Drew met haar liefste stemmetje.

‘Zou je koffie willen halen?’ vroeg Warren aan Patsy.

‘Maar natuurlijk.’

‘Dank je wel, Patsy,’ zei Drew. ‘Ontzettend vriendelijk van je.’

‘En hoe is het met mijn nichtje?’ vroeg Warren, terwijl Patsy de kamer uit liep.

‘Prima.’

‘Ik dacht erover om jullie tweeën zondag mee te nemen naar Gettysburg. Als jij dan kunt.’

‘Wil jij met ons naar Gettysburg?’

Hij wil een alibi.

‘Ik dacht dat je het misschien leuk zou vinden. Ik in elk geval wel. Casey en ik hebben het daar zo geweldig gehad samen. Ik zie het als een kans om iets goed te maken. Ik heb de afgelopen tijd zo vervelend tegen je gedaan.’

Nee! Trap er niet in.

‘Ik ben zelf ook niet bepaald aardig tegen je geweest,’ zei Drew.

‘Dus wat zeg je ervan?’

Doe het niet!

‘Denk je dat je me nog een kans wilt geven?’

Enkele ogenblikken stilte.

Nee, alsjeblieft, niet doen!

‘Oké, zondag,’ zei Drew.