75

De voorzitter van het Huis, Alan Moran, zijn gezicht een en al zelfvertrouwen, deed zijn ronde door de oostelijke kamer van het Witte Huis en maakte een praatje met zijn naaste medewerkers en adviseurs terwijl hij wachtte op het einde van de beraadslagingen die plaatsvonden in de senaatszaal.

Hij groette een groepje partijbestuurders en keerde zich om en excuseerde zich toen minister van Buitenlandse Zaken Douglas Oates en minister van Defensie Jesse Simmons de kamer binnenkwamen. Moran stak zijn hand uit die Oates negeerde.

Moran deed de onheuse bejegening met een schouderophalen af. Dat kon hij zich wel veroorloven. 'Het schijnt dat u niet in de stemming bent om Cesar te prijzen, maar u hebt ook geen gebed om hem te begraven.'

'U deed me juist denken aan een oude gangsterfilm die ik gezien heb toen ik een jongen was,' zei Oates koel. 'De titel past voortreffelijk bij u.'

'Echt waar? Welke film was dat?'

'Kleine Cesar.'

Morans glimlach werd een boosaardige blik. 'Hebt u uw ontslagaanvraag meegebracht?'

Oates haalde een envelop uit zijn binnenzak. 'Hier heb ik hem.'

'Houd hem maar!' snauwde Moran. 'Ik zal u niet de voldoening geven dat u er eervol afkomt. Tien minuten nadat ik de eed afgelegd heb houd ik een persconferentie. Behalve dat ik het volk een rustige opvolging beloof, ben ik van plan aan te kondigen dat u en de rest van het kabinet van de president het plan hadden een samenzwering tegen mij op te zetten om een dictatuur te vestigen en dat mijn eerste besluit als hoogste gezagsdrager is om de hele rotbende van jullie te ontslaan.'

'We verwachtten niets anders. Integriteit is nooit een van uw sterkste punten geweest.'

'Er was geen samenzwering en dat weet u best,' zei Simmons kwaad. 'De president was het slachtoffer van een Russisch complot om het Witte Huis te kunnen beheersen.'

'Maakt niet uit,' antwoordde Moran haastig. 'Als de waarheid bekend wordt is het kwaad voor jullie kostbare reputaties al lang geschied. U zult nooit meer in Washington werken.'

Voor Oates en Simmons iets konden terugzeggen kwam er iemand aangesneld die Moran iets in zijn oor fluisterde. Hij wierp zijn vijanden een valse blik toe en keerde zich om. Daarna liep hij naar het midden van de kamer en hief zijn handen om stilte te verzoeken.

'Dames en heren,' begon hij. 'Ik heb zojuist gehoord dat de Senaat met ruim de gewenste tweederde meerderheid voor afzetting heeft gestemd. Onze opgesloten president is niet langer in functie en de zetel van vice-president is vacant. Het is nu tijd dat we orde op zaken gaan stellen en opnieuw beginnen.'

Alsof hem een wachtwoord gegeven werd stond opperrechter Nelson O'Brien van zijn stoel op, streek zijn zwarte toga glad en schraapte zijn keel. Ze verdrongen zich allemaal om Moran toen zijn secretaris zijn kennelijke familiebijbel te voorschijn haalde.

Op dat ogenblik kwamen Sam Emmett en Dan Fawcett de deur in en bleven daar staan. Ze zagen Oates en Simmons staan en gingen naar hen toe.

'Nieuws?' vroeg Oates bezorgd.

Emmett schudde zijn hoofd. 'Nee. Generaal Metcalf heeft order gegeven dat alle verbindingen verbroken moesten worden, ik heb hem niet kunnen bereiken op het Pentagon om te vragen waarom.'

'Dan is alles voorbij.'

Niemand zei iets terug en ze keerden zich om en stonden in machteloze wanhoop te kijken hoe Moran zijn rechterhand hief om de eed op het ambt van president af te leggen, met zijn linkerhand op de bijbel.

'Zegt u mij na,' dreunde de opperrechter eentonig op: 'Ik, Alan Robert Moran, zweer plechtig

'Ik, Alan Robert Moran, zweer plechtig . . .'

' . . . dat ik trouw het ambt van president van de Verenigde Staten zal uitvoeren,' dreunde O'Brien verder.

Opeens werd de kamer achter Oates stil. Het opzeggen van de eed werd niet beantwoord door Moran. Nieuwsgierig keek Oates om en keek naar al die mensen. Iedereen stond als aan de grond genageld te kijken naar de vice-president, Vincent Margolin, die voorafgegaan door Oscar Lucas en geflankeerd door generaal Metcalf en admiraal Sandecker binnenstapte.

Morans opgeheven arm ging langzaam neer en zijn gezicht werd asgrauw. De stilte lag als een wolk van watten in de kamer toen Margolin naar de opperrechter stapte. Het verstomde publiek ging voor hem opzij. Hij wierp Moran een ijskoude blik toe en glimlachte tegen de anderen.

'Dank u voor de repetitie,' zei hij hartelijk. 'Maar ik denk dat ik het verder maar overneem.'