68

 

 

13 augustus 1989

New Orleans, Louisiana

 

 

Pitt zat het grootste deel van de vlucht te dommelen terwijl Giordino het toestel bestuurde. De namiddagzon schitterde aan de heldere hemel toen ze boven de blauwgroene wateren van Lake Pontchartrain daalden en landden op het kleine vliegveld dat bij New Orleans in zee uitstak. Het blauwe NUMA-straalvliegtuig kwam op de asfaltbaan en rolde tot een stopplaats bij een helikopter waarop DELTA OIL LTD. stond.

Vlakbij stapte een man uit een geparkeerde auto en kwam naar hen toe lopen. Hij deed zijn zonnebril af en stak zijn hand uit toen Pitt uit de cabine van de Learjet stapte.

'Meneer Pitt?' vroeg hij. Zijn witte tanden schitterden in zijn gebruinde gezicht.

'Dat ben ik.'

'Clyde Griffin, FBI, speciale agent belast met de leiding over het kantoor in Louisiana.'

Giordino stapte ook uit en Pitt stelde hen aan elkaar voor.

'Wat kunnen we voor u doen, meneer Griffin?'

'Directeur Emmett vroeg mij om officieel mee te delen dat het Bureau geen officiële assistentie kan verlenen bij uw jacht.'

'Ik kan me niet herinneren dat ik daarom gevraagd heb,' zei Pitt.

'Ik zei geen "officiële assistentie", meneer Pitt.' Er verscheen een brede glimlach om zijn witte tanden. 'Officieus is het nu zondag. De directeur zei dat wat agenten op hun vrije dagen doen hun zaak is. Ik heb acht man ter beschikking die vinden dat wat u doet belangrijker is dan golfen.'

'Heeft Emmett zijn zegen gegeven?'

'Strikt onofficieel heeft hij sterk te kennen gegeven dat als we de vice-president niet heel gauw vinden, hij me zo op de slof zal nemen dat ik nooit meer piano kan spelen.'

'Dat is mijn type,' zei Giordino.

'Is u verteld waar we naar zoeken?' vroeg Pitt.

Griffin knikte. 'Een of andere rivierschuit. We hebben er al ongeveer tweehonderd gecontroleerd tussen hier en Baton Rouge.'

'U hebt in noordelijke richting gezocht. Ik denk dat we naar het zuiden moeten.'

Griffin sloeg zijn ogen neer en keek twijfelachtig. 'De meeste van alle vrachtschepen en tankers lossen in de havensteden. Daarna wordt de vracht in schuiten met sleepboten naar het noorden getransporteerd. Weinig schuiten varen over de deltawateren, behalve die afval en vuilnis vervoeren die in de oceaan geloosd moeten worden.'

'Reden te meer om in die richting te zoeken.'

Griffin maakte een uitnodigende beweging naar de helikopter. 'Mijn mensen wachten in auto's langs de rivier. We kunnen hen vanuit de lucht dirigeren.'

'Is Delta Oil een goede schuilnaam?' vroeg Pitt.

'Helikopters van oliemaatschappijen zie je hier heel veel,' antwoordde Griffin. 'Ze worden heel veel gebruikt voor het vervoer van personeel en voorraden naar boorplatforms in de golf en pijpleidingen in het hele deltagebied. Niemand let dus speciaal op ze.'

Pitt excuseerde zich en ging terug in het NUMA-vliegtuig. Even later kwam hij terug met een vioolkist. Hij stapte in de helikopter en werd voorgesteld aan de piloot, een slanke, blonde vrouw met dromerige ogen die langzaam sprak met een lage stem. Pitt zou haar niet voor een FBI-agent gehouden hebben, maar dat was ze wel, en haar naam paste ook niet bij haar: 'Slats' Hogan.

'Speelt u viool als u vliegt?' vroeg Hogan nieuwsgierig.

'Dan heb ik niet zo'n last van hoogtevrees,' antwoordde Pitt glimlachend.

'Onze Lieve Heer heeft rare kostgangers,' mompelde ze.

Ze maakten hun gordel vast en Hogan liet het toestel opstijgen. Ze vloog over het centrum van de stad voor ze naar het zuiden afboog.

Een groen trammetje kroop langs St. Charles Avenue. De rails glommen in het zonlicht. Pitt herkende het grote witte dak van de Superdome, het grootste sportcentrum van dien aard in de wereld. De dicht op elkaar staande huizen en smalle straten van de Franse wijk, het groene gras van Jackson Square en de spitsen van de St. Louis-kathedraal gleden rechts van hen voorbij. Daarna vlogen ze boven de modderige bruingroene wateren van de Mississippi.

'Daar is het,' kondigde Hogan aan. 'Old Man River, met water dat te dik is om te drinken en te dun om te ploegen.'

'Hebt u er al tijd aan besteed?' vroeg Griffin aan Pitt.

'Ik had een paar jaar geleden de leiding over een historisch onderzoek naar een paar wrakken uit de burgeroorlog. Dat was ongeveer 100 kilometer verder stroomafwaarts bij Plaquemines Parish.'

'Daar ken ik een groots restaurantje ...'

'Ik ook. Het heet Tom. Uitstekende golfoesters in de schelp. Als je er weer komt, moet je zeker vragen naar de specialiteit van Toms moeder: Chili-pepersaus, dat smaakt fantastisch over de oesters.'

'Jij komt ook overal.'

'Hier en daar, ja.'

'Enig idee waar de schuit verborgen kan zijn?'

'Let speciaal op een haven en pakhuis dat er vervallen en ongebruikt uitziet, maar zwaar bewaakt wordt door een groot aantal wachtposten, hoge hekken en misschien honden. De schuit, verroest en in erbarmelijke toestand, zal vlak in de buurt opgeborgen zijn. Naar mijn schatting ergens tussen Chalmette en Pilottown.'

'Pilottown kun je alleen per boot bereiken,' zei Griffin. 'De deltaweg eindigt een kilometer of vijftien daarvoor bij een plaats genaamd Venice.'

'Dat wist ik niet.'

Ze zwegen een minuut terwijl de rivier onder hen door stroomde met ongeveer twee knopen tussen de hoge dijken die het land beschermden tegen overstromingen. Boerderijen met grazende koeien in de weiden en sinaasappelboomgaarden lagen verspreid over de smalle stroken grond langs de dijken. Verderop ging het gebied over in moerasland. Ze vlogen over Port Sulphur met haar lange pieren langs de westoever. Bergjes van gele zwavel staken een kleine twintig meter boven de vlakke vergiftigde grond uit.

Het volgende halfuur bracht het eerste loze alarm. Een paar kilometer voorbij Port Sulphur ontdekten ze een verlaten conservenfabriek waarnaast twee schuiten gemeerd lagen. Griffin riep per radio zijn groep agenten op die de helikopter volgden over de weg op de westoever. Een snel onderzoek bewees dat het gebouw leeg was en de schuiten bevatten alleen maar ruimwater en slik.

Ze gingen verder naar het zuiden en vlogen over uitgestrekte moeraslanden en rivierarmen die zich naar de golf slingerden. Ze zagen enkele grazende herten, een aantal alligators die in de modder lagen te zonnen en een kleine kudde geiten die onverschillig omhoogkeken toen ze overvlogen.

Een reusachtige vrachtvaarder voer met kracht de rivier op. Ze gooide haar stompe neus tegen de stroom in. De vlag die aan de achtersteven wapperde was rood met een gouden ster en hamer en sikkel.

'Een Rus,' merkte Pitt op.

'Van de 5000 schepen die jaarlijks New Orleans aandoen is een flink percentage Russisch,' zei Griffin.

'Wil je zien wat er op die schuit is?' vroeg Hogan wijzend. 'Daar, achter die baggermachine aan de oostelijke oever.'

Griffin knikte. 'Deze zullen we zelf bekijken.'

Hogans blonde manen bewogen toen ze knikte. 'Ik zet je daar op de dijk af.'

Heel bekwaam liet ze de wielen van de helikopter terechtkomen op het schelpenpad dat over de dijk liep. Drie minuten later rende Griffin over een krakende loopplank de schuit op. Weer drie minuten later was hij terug en deed zijn gordel weer om.

'Niets?' vroeg Pitt.

'Een oude schuit halfvol olie. Zal gebruikt zijn als tankstation voor de baggermachine.'

Pitt keek op zijn horloge. Half drie. De tijd ging langzaam voorbij. Nog een paar uur en Moran zou beëdigd worden als president. Hij zei: 'Laten we maar eens verder kijken.'

Hogan bracht haar toestel met een snelle sprong omhoog en over de rivier zodat Giordino aan zijn maag voelde of die nog op zijn plaats zat.

Nog dertien kilometer en daar vonden ze ook weer niets, nadat ze een schuit hadden gezien die verdacht dichtbij een marineonderhoudswerf lag. Een snel onderzoek maakte duidelijk dat de schuit verlaten was.

Ze gingen verder, voorbij de steden Empire en Buras. Plotseling, na een bocht, zagen ze iets uit de gouden tijd van de rivier, een spectaculair en schilderachtig gezicht dat bijna in vergetelheid was geraakt. Met een lange witte romp, breed middenstuk, een pluim rook over de dekken, een groot schoepenrad opzij, duwde een stoomboot haar platte neus in de westelijke oever.

'Doet denken aan Mark Twain,' zei Giordino.

'Wat een schoonheid,' zei Pitt en bewonderde het peperkoeksnijwerk op het schip met de vele verdiepingen.

'De Stonewall Jackson ,' legde Griffin uit.

De loopplanken van het stoomschip werden uitgelegd naar de oever voor een oud stenen fort dat gebouwd was in de vorm van een vijfhoek. Er was een zee geparkeerde auto's en een massa mensen liepen op de boulevard en over de wallen. Midden op een veld in de nabijheid steeg een blauwe rookwolk op tussen twee rijen mannen die tegenover elkaar op elkaar leken te schieten.

'Wat wordt er gevierd?' vroeg Giordino.

'Een heropvoering van de Burgeroorlog,' antwoordde Hogan.

'Leg eens uit.'

'Een opvoering van een historische slag,' legde Pitt uit. 'Uit liefhebberij vormen mannen brigades en regimenten die gebaseerd zijn op echte gevechtseenheden uit de Burgeroorlog. Ze kleden zich in authentieke uniformen en schieten met losse flodders uit nagemaakte geweren uit die tijd. Ik heb zo'n opvoering in Gettysburg gezien. Het is een groot spektakel, het lijkt net echt.'

'Erg jammer dat we niet kunnen blijven kijken,' zei Griffin.

'Plaquemines Parish is een pakhuis van de geschiedenis,' zei Hogan. 'De stervormige constructie van de stadswallen waar ze hun nagebootst gevecht leveren heet Fort Jackson. Fort St. Philip, waar weinig van over is, ligt net aan de andere kant van de rivier. Dit is het gebied waar admiraal Farragut met zijn leger de forten bemande en in 1862 New Orleans veroverde op de Yankees.'

Er was voor hen niet veel fantasie nodig om in gedachten de donderende kanonschoten te zien en te horen tussen de Noordelijke gevechtsboten en de Zuidelijke batterijen. Maar de bocht in de rivier waar admiraal Farragut en zijn vloot zich een eeuw geleden een doorgang forceerden was nu rustig. Het water kabbelde tussen de met struiken begroeide oevers. De schepen die daar bij die slag waren gezonken waren al lang overwoekerd.

Hogan verstijfde plotseling op haar stoel en keek over het instrumentenpaneel heen door het cockpitraam. Op nog geen anderhalve kilometer voor hen lag een schip met haar boeg stroomafwaarts gericht aan een oude houten pier gemeerd, waarvan de pijlers onder een groot metalen pakhuis doorliepen. Achter het schip lag een schuit en een sleepboot.

'Die kan het zijn,' zei ze.

'Kun je de naam van het schip lezen?' vroeg Pitt op zijn passagiersstoel.

Hogan haalde een ogenblik haar linkerhand van de stuur-knuppel om haar ogen te beschutten. 'Ziet eruit als . . ., nee dat is een stad die we net gepasseerd zijn.'

'Welke stad?'

'Buras.'

'Kan het zijn. Verdomme,' zei Pitt triomfantelijk. 'Die is het.'

'Geen bemanning te zien bij het schip,' merkte Griffin op. 'Jij verwacht er iets bijzonders te vinden, maar ik zie niets van wachtposten of honden. Het lijkt me er nogal rustig.'

'Reken daar maar niet te veel op,' zei Pitt. 'Blijf boven de rivier vliegen, Slats, tot we uit het gezicht zijn. Draai dan terug boven de westelijke dijk en roep de mensen in de auto's op.'

Hogan vervolgde haar koers vijf minuten en maakte een wijde bocht naar het noorden en landde op een voetbalveld van een school. Twee auto's vol met FBI-agenten stonden daar te wachten toen de helikopter op de grond kwam.

Griffin draaide zich om op zijn stoel en keek Pitt aan. 'Ik ga met mijn groep door de voorkant naar de loskade. Jij en Giordino blijven bij Hogan en kijken uit de lucht toe. Het moet een routineonderzoek lijken.'

'Routineonderzoek,' antwoordde Pitt scherp. 'Loop naar de poort, laat je glimmende FBI-speld zien en kijk hoe iedereen in elkaar krimpt. Zo gaat dat niet. Deze mensen doden zoals jij en ik vliegen doodslaan. Openlijk erheen te gaan is een uitnodiging om aan stukken geschoten te worden. Je zou verstandig zijn als je wachtte en versterkingen opriep.'

Het gezicht van Griffin toonde dat hij niet iemand was wie je moest vertellen hoe hij dit aan moest pakken. Hij negeerde Pitt en gaf Hogan instructies.

'Geef ons twee minuten de tijd om bij de poort te komen voor je opstijgt en cirkel dan boven het pakhuis. Hou radiocontact met ons kantoor en leg ze de situatie uit. Zeg ook dat ze onze berichten moeten doorgeven aan het hoofdkwartier van het Bureau in Washington.'

Hij stapte uit en ging in de voorste auto. Ze reden om het gymnastiekgebouw van de school over een bijna onzichtbare weg die naar het havencomplex van de Bougainvilles leidde en verdwenen over de dijk.

Hogan liet de helikopter opstijgen en schakelde de radio in. Pitt ging op de stoel van de tweede piloot zitten en zag dat Griffin en zijn mannen een hoog gesloten hek naderden dat om de pier en het pakhuis stond. Met groeiende bezorgdheid zag hij dat Griffin uit de auto stapte en bij het hek ging staan, maar er kwam niemand naar hem toe.

'Er gaat iets gebeuren,' zei Hogan. 'De sleepboot en de schuit komen in beweging.'

Ze had gelijk. De sleepboot begon van de pier weg te glijden en duwde de schuit met haar stompe neus. De roerganger manoeuvreerde heel knap de twee vaartuigen naar de vaargeul en draaide richting golf.

Pitt pakte een tweede microfoon-koptelefoon. 'Griffin!' snauwde hij, 'de schuit wordt weggeduwd. Vergeet het schip en het pakhuis maar. Ga naar de weg terug en zet de achtervolging in.'

'Begrepen,' bevestigde de stem van Griffin.

Plotseling vlogen de deuren op het schip open en repte de bemanning zich over de dekken. Ze trokken lappen canvas van twee verborgen kanonnen op het voordek en op de achtersteven. De val sloeg dicht.

'Griffin!' riep Pitt door de microfoon. 'Weg! Om godswil ga weg!'

De waarschuwing kwam te laat. Griffin sprong in de voorste wagen die wegbrulde naar de veiligheid van de dijk toen 20-millimeter Oerlikon-machinegeweren een dodelijke hagel begonnen uit te ratelen die de ramen versplinterde, het dunne metaal als karton aan stukken scheurde en door het vlees en de botten sloeg van degenen die erin zaten. De achterste auto kwam tot stilstand. Er rolden lichamen op de grond, sommigen lagen stil, anderen probeerden zich kruipend in veiligheid te stellen. Griffin en zijn mannen haalden de top van de dijk, maar ze waren allemaal zwaar gewond.

Pitt had de vioolkist opengeslagen, stak de loop van de Thompson uit het zijraam en sproeide lood over het boegkanon van de Buras . Hogan besefte dadelijk wat hij van plan was en liet de helikopter op zijn kant vliegen om hem een betere hoek te geven voor het schieten. Mannen tuimelden over het dek en zouden nooit weten waar het dodelijke vuur vandaan kwam. De schutters op de achtersteven waren meer op hun hoede. Ze draaiden hun Oerlikon van Griffin en zijn mannen af en begonnen de kogels de lucht in te jagen. Hogan probeerde het vuur te ontwijken dat maar op centimeters het doel miste. Ze liet de helikopter snel om het schip heen draaien alsof ze er schik in had toen het eenzijdige kanonnenduel knetterde boven de rivier.

De kogelregen van de Buras zwaaide door de lucht en sloeg in de helikopter. Pitt hield zijn arm omhoog om zijn ogen te beschermen toen de voorruit in stukken ging en de cockpit in vlogen. De kogels met stalen punten drongen door de dunne aluminium romp en vernietigden de motor.

'Ik kan niets zien,' zei Hogan met een verrassend kalme stem. Haar gezicht werd rood door het bloed uit verschillende snijwonden. Het meeste bloed liep uit een schedel wond in haar ogen en verblindde haar.

Afgezien van een paar schrammen op zijn arm was Pitt ongedeerd. Hij gaf het machinepistool aan Giordino die een stuk dat hij van zijn hemd gescheurd had om een scherfwond in zijn rechterkuit bond. De helikopter verloor vaart en dook scherp naar het midden van de rivier. Pitt nam het stuur van Hogan over en draaide snel weg van het plotselinge moordende vuur dat tot uitbarsting kwam vanaf de sleepboot. Twaalf man kwamen uit het stuurhuis en een luik op de schuit en richtten in het wilde weg hun automatisch vuur op de beschadigde helikopter.

Er stroomde olie uit de motor en de rotorbladen trilden als gekken. Pitt gaf minder gas om de rotorsnelheid niet te sterk ineens terug te laten vallen. Hij zag het instrumentenpaneel door een zee van kogels aan stukken vliegen. Hij streed een hopeloze strijd. Hij kon niet veel langer in de lucht blijven. De voorwaartse beweging viel weg en hij verloor zijn greep op de zijdelingse besturing.

Op de grond achter de dijk zat Griffin op zijn knieën in machteloze woede. Hij had een versplinterde pols en keek hoe de helikopter vocht als een grote dodelijk gewonde vogel. De romp zat zo vol gaten dat hij niet kon geloven dat er aan boord nog iemand in leven was. Hij zag het toestel langzaam sterven, met een lang spoor van rook achter zich aan toen het wankelde en kreupel stroomopwaarts vloog, vlak langs een groepje bomen langs de oever en uit het gezicht verdween.

 

 

69

 

 

Sandecker zat in Emmetts privé-kantoor op het hoofdkwartier van de FBI en kauwde doelloos op een sigarepeuk. Zijn gedachten waren uitgeput. Brogan jongleerde met een half leeg kopje koffie dat al lang koud was geworden.

Generaal Metcalf kwam binnen en ging zitten. 'Jullie lijken allemaal wel doodgravers,' zei hij met gemaakte vrolijkheid.

'Zijn we dat niet?' zei Brogan. 'Zodra de Senaat gestemd heeft, kunnen we alleen nog maar de dodenwake houden.'

'Ik kom net van de receptiezaal van de Senaat,' zei Metcalf. 'Minister Oates klampt alle leden van de partij van de president aan en probeert ze over te halen om zich afzijdig te houden.'

'Hoeveel kans heeft hij?' vroeg Sandecker.

'Nihil, de Senaat bespreekt alleen maar formeel iets, als bij een rechtszitting. Over vier uur is het allemaal voorbij.'

Brogan schudde met afschuw zijn hoofd. 'Ik heb gehoord dat Moran opperrechter O'Brien heeft klaarstaan om de eed af te nemen.'

'Die vuile smeerlap laat geen minuut verloren gaan,' mompelde Emmett.

'Nog nieuws uit Louisiana?' vroeg Metcalf.

Emmett keek de generaal ontkennend aan. 'Een uur geleden nog niet. Het laatste bericht van mijn agent die de leiding heeft bij het veldwerk zei dat hij een kijkje ging nemen bij een verdacht uitziende haven.'

'Is er enige reden om te geloven dat Margolin verborgen is in de delta?'

'Het is alleen een sprong in het duister van mijn directeur speciale projecten,' antwoordde Sandecker.

Metcalf keek Emmett aan. 'Wat doe jij tegen de Bougainvilles?'

'Ik heb bijna vijftig agenten toegewezen voor de achtervolging.'

'Kun je ze arresteren?'

'Tijdverlies. Min Koryo en Lee Tong zouden binnen het uur weer op straat staan.'

'Er zal zeker genoeg bewijsmateriaal zijn.'

'Niets waar de procureur-generaal zijn tanden in kan zetten. De meeste van hun illegale operaties zijn buiten onze grenzen gebeurd in landen in de Derde Wereld die niet zo erg vriendelijk staan tegenover de Verenigde Staten

De telefoon ging.

'Emmett.'

'Agent Goodman van communicatie, meneer.'

'Wat is er, Goodman?'

'Ik heb contact met agent Griffin in Louisiana.'

'Dat werd tijd,' snauwde Emmett ongeduldig. 'Verbind me door.'

'Blijft u aan de lijn.' Het was even stil en je kon een klik horen waarna Emmett het geluid van zware ademhaling hoorde. Hij schakelde de versterker in zodat de anderen ook konden luisteren.

'Griffin, hier Sam Emmett, hoor je me?'

'Ja meneer, heel duidelijk.' De woorden leken met grote pijn uitgesproken te worden. 'We . . . hebben moeilijkheden.'

'Wat is er gebeurd?'

'We hebben een Bougainville-schip gevonden dat aan een pier ligt naast een schuit en sleepboot op ongeveer veertig kilometer van New Orleans. Voor mijn team en ik het terrein op konden voor een onderzoek, werden we beschoten door zware wapens vanaf het schip. Iedereen werd geraakt... Er zijn twee doden en zeven gewonden, waaronder ikzelf. Het was een bloedbad.' De stem verstikte en zweeg enige ogenblikken. Toen de stem weer hoorbaar was op de lijn was hij merkbaar zwakker. 'Sorry dat ik niet eerder gebeld heb, maar de verbinding was verbroken door het vuur en ik moest drie kilometer lopen voor ik een telefoon vond.'

Emmett kreeg een medelijdende uitdrukking op zijn gezicht. De gedachte aan een zwaar gewonde man die bloedend drie kilometer door de smorende hitte van de zomer loopt beroerde zijn anders keiharde gevoelens.

Sandecker ging dichter bij de luidspreker staan. 'En Pitt en Giordino?'

'De NUMA-mensen en een van mijn agenten vlogen patrouille in onze helikopter,' antwoordde Griffïn. 'Ze werden neergeschoten en stortten ergens stroomopwaarts neer. Ik betwijfel of iemand het overleefd heeft.'

Sandecker wankelde achteruit, zijn gezicht werd als van een dode.

Emmett boog zich naar de microfoon. 'Griffin?'

Het enige antwoord was een vaag gemompel.

'Griffin, luister. Kun je nog verder?'

'Ja meneer ... ik zal het proberen.'

'De schuit, waar ligt de schuit?'

'Sleepboot. . . trok weg.'

'Waarheen?'

'Stroomaf. . . naar begin passages.'

'Begin van passages?'

'Het laatste stuk van de Mississippi waar de rivier zich splitst in drie hoofdvaargeulen naar zee,' antwoordde Sandecker. 'De Zuidpassage, Zuidwestpassage en A Loutre Passage. De meeste schepen gebruiken de eerste twee.'

'Griffin. Hoe lang is het geleden dat de schuit wegvoer?'

Er kwam geen antwoord, geen gezoem van een verbroken verbinding, helemaal niets.

'Ik denk dat hij dood is,' zei Metcalf.

'Er is hulp onderweg. Hoor je me, Griffin?'

Nog geen antwoord.

'Waarom zouden ze de schuit naar zee brengen?' vroeg Brogan zich hardop af.

'Ik zou het niet weten,' zei Sandecker.

De telefoon van Emmett zoemde op zijn interne kantoorlijn.

'Er is een spoedgesprek voor admiraal Sandecker,' zei Don Miller, zijn plaatsvervangend directeur.

Emmett keek op. 'Een telefoontje voor u, admiraal. Als u wilt kunt u het in mijn kantoor opnemen.'

Sandecker bedankte hem en liep naar de deur waar Emmetts privé-secretaresse hem een telefoon wees op een leeg bureau.

Hij drukte op het knipperende witte knopje. 'Met admiraal Sandecker.'

'Een ogenblik, meneer,' klonk de bekende stem van de telefoniste van het NUMA-hoofdkwartier.

'Hallo?'

'Sandecker. Met wie?'

'U bent niet makkelijk te pakken te krijgen, admiraal. Als ik niet had gezegd dat mijn gesprek over Dirk Pitt gaat, was ik nooit met u verbonden.'

'Wie bent u?' vroeg Sandecker weer.

'Mijn naam is Sal Casio. Ik werk samen met Pitt aan de

Bougainville-zaak.'

Tien minuten later, toen Sandecker terugkwam in het kantoor van Emmett, leek hij stomverbaasd en geschokt. Brogan voelde meteen aan dat er iets niet in orde was.

'Wat is het?' vroeg hij. 'Je ziet eruit of je een geest gezien hebt.'

'De schuit,' mompelde Sandecker langzaam. 'De Bougainvilles hebben een overeenkomst met Moran. Ze brengen de schuit naar zee om haar te laten zinken.'

'Wat zeg je?'

'Loren Smith en Vince Margolin zijn ter dood veroordeeld opdat Alan Moran president kan worden. De schuit moet hun graftombe worden onder honderd vadem water.'

 

 

70

 

 

'Enig teken dat we gevolgd worden?' vroeg de rivierloods die de bedieningshendels van het stuurpaneel bijstelde met de nauwgezetheid van een dirigent die een orkest leidt.

Lee Tong deed een stap terug van het grote open raam aan de achterzijde van het stuurhuis en liet de verrekijker zakken. 'Alleen maar een wolkje zwarte rook op ongeveer drie of vier kilometer achter ons.'

'Waarschijnlijk een olievlam.'

'Nee, hij lijkt ons te volgen.'

'Inbeelding. De rivier doet vreemde dingen met onze ogen. Wat drie kilometer ver is, lijkt er één. Er zijn lichten waar geen lichten behoren te zijn. Schepen komen uit een kanaal dat gewoon vervaagt als je dichterbij komt. Ja, de rivier kan als ze zin heeft je behoorlijk voor de gek houden.'

Lee Tong keek weer het kanaal in. Hij had al geleerd om niet te luisteren naar al dat gepraat over de rivier door de loods, maar hij had wel bewondering voor zijn deskundigheid en ervaring.

Kapitein Kim Pujon was al lang beroepsloods voor Bougainville Maritime Lines, maar hij behield nog steeds zijn Aziatische bijgelovigheid. Hij liet zelden zijn ogen af van het kanaal en de schuit voor hem als hij heel kundig de vier motoren in balans bracht die 12.000 pk ontwikkelden en de vier voorwaartse schroeven en de zes achterwaartse van de sleepboot aandreven. Onder zijn voeten stampten de reusachtige diesels op volle kracht en duwden de schuit met bijna vijfentwintig kilometer per uur, waarbij de kabels die de vaartuigen met elkaar verbonden, heel strak stonden.

Ze voeren snel langs een Zweedse tanker en Lee Tong vermande zich toen de schuit en de sleepboot op en neer gingen op de boeggolven. 'Hoe ver is het nog naar diep water?'

'We zijn ongeveer vijftien kilometer terug de zoutwaterlijn gepasseerd. We moeten dan de ondiepten bij de kust over vijftig minuten bereikt hebben.'

'Kijk goed uit naar een patrouilleboot met een rode romp en met de Britse vlag.'

'Gaan we aan boord van een schip van de Royal Navy als we gaan zinken?' vroeg Pujon hem verrast.

'Een vroegere Noorse koopvaarder,' legde Lee Tong uit. 'Ik heb haar zeven jaar geleden gekocht en haar weer ingericht als een patrouilleboot - een goede vermomming om de douane en de Kustwacht om de tuin te leiden.'

'Laten we hopen dat het degene die achter ons aanzit ook voor de gek houdt, wie dat dan ook moge zijn.'

Lee Tong gromde. 'Waarom niet? Aan Amerikaanse zoekschepen wordt met het mooiste Engelse accent verteld dat we opgepikt werden en achter slot en grendel zitten. Voor het patrouilleschip in de haven van New Orleans komt, zijn jij, ik en de bemanning al lang verdwenen.'

Pujon wees. 'Het licht van Port Eads komt in zicht. Dan zijn we gauw in open zee.'

Lee Tong knikte met grimmige voldoening. 'Als ze ons nu niet tegenhouden, zijn ze te laat, veel te laat.'

Generaal Metcalf die zijn lange en eervolle loopbaan op het spel zette, negeerde de dreigementen van Moran en alarmeerde de militairen in alle golfstaten. Op Eglin Air Force Base en Hurlburt Field in Florida repten zich tactische gevechtseskaders vliegtuigen en speciale gevechtsschepen en gingen met donderend geweld naar het westen, terwijl aanvalseskaders opstegen van Corpus Christi Naval Air Station in Texas en in oostelijke richting vlogen.

Hij en Sandecker snelden met een auto naar het Pentagon om de reddingsoperatie vanuit de oorlogskamer te leiden. Toen het grote raderwerk eenmaal in werking was gezet, konden ze niet veel meer doen dan luisteren naar de rapporten van de verslaggevers en kijken naar een enorme fotokaart die op het scherm gebracht werd door een projector erachter.

Metcalf kon zijn bezorgdheid niet verbergen. Hij stond zenuwachtig in zijn handen te wrijven en tuurde naar de lampjes op de kaart die de voortgang van de luchtaanval weergaven terwijl de vliegtuigen naar elkaar toe vlogen in de richting van een cirkel die in rood aangegeven was.

'Hoe gauw kunnen de eerste vliegtuigen er zijn?' vroeg Sandecker.

'Over tien, hoogstens twaalf minuten.'

'De boten?'

'Pas over een uur,' antwoordde Metcalf bitter. 'We werden overvallen. Er waren geen marinevaartuigen in de onmiddellijke omgeving, behalve een nucleaire onderzeeër honderd kilometer buiten de golf.'

'En de Kustwacht?'

'Er is bij Grand Island een gewapende reddingsboot. Die komt misschien nog op tijd.'

Sandecker bestudeerde de fotokaart. 'Dat betwijfel ik. Hij is er bijna vijftig kilometer vandaan.'

Metcalf veegde zijn handen met zijn zakdoek af. 'De toestand ziet er slecht uit,' zei hij. 'De actie vanuit de lucht heeft alleen nut als afschrikking. We kunnen de vliegtuigen de sleepboot niet laten aanvallen zonder de schuit in gevaar te brengen. Ze varen heel dicht bij elkaar.'

'Bougainville zal de schuit in ieder geval snel laten zinken.'

'Als we maar een schip in de buurt hadden. Dan zouden we tenminste kunnen proberen aan boord te komen.'

'En Smith en Margolin er levend afhalen.'

Metcalf liet zich in een stoel vallen. 'Misschien redden we het nog. Een speciale oorlogseenheid van het SEAL-detachement moet binnen een paar minuten per helikopter arriveren.'

'Na wat er met die FBI-agenten gebeurd is, gaan ze misschien naar een slachting.'

'Onze laatste hoop,' zei Metcalf hulpeloos. 'Als zij hen niet kunnen redden, dan kan niemand het.'

Het eerste vliegtuig dat kwam was niet een gierende straaljager, maar een viermotorig verkenningsvliegtuig van de marine dat een andere koers had genomen op zijn weerpatrouillevlucht. De piloot, een man van midden twintig met een jongensachtig gezicht tikte de tweede piloot op de arm en wees links naar beneden.

'Een sleepboot die een schuit duwt. Die moet het zijn waar al die drukte om is.'

'Wat doen we nu?' vroeg de tweede piloot, een iets oudere man met een smal gezicht en een dikke bos rood haar.

'Bericht de blijde boodschap aan de basis. Tenzij je het geheim wilt houden.'

Minder dan een minuut nadat het bericht was uitgezonden klonk er een norse stem over de radio. 'Wie is de gezagvoerder?'

'Ik.'

'Ik wie?'

'Eerst jij.'

'Met generaal Clayton Metcalf van de verenigde chefs van staven.'

De piloot lachte en wees met zijn vinger naar zijn voorhoofd. 'Ben jij gek of is het een grapje?'

'Mijn geestelijke gezondheid doet er nu niet toe en het is geen grap. Je naam en rang alsjeblieft.'

'U zult het niet geloven.'

'Dat zal ik wel zien.'

'Luitenant Ulysses S. Grant.'

'Waarom zou ik u niet geloven?' lachte Metcalf. 'Vroeger was er een beroemde baseballer die net zo heette.'

'Mijn vader,' zei Grant met ontzag. 'Weet u dat nog?'

'Ze geven je niet vier sterren als je een slecht geheugen hebt,' zei Metcalf. 'Hebt u tv aan boord, luitenant?'

'Ja . . . ja meneer,' stamelde Grant toen hij besefte tegen wie hij praatte. 'Wij maken bandopnamen van onweer voor meteorologen.'

'Ik zal mijn verbindingsofficier uw videoman de frequentie voor satellietuitzending naar het Pentagon laten geven. Houd uw camera gericht op de sleepboot.'

Grant wendde zich tot zijn tweede piloot. 'Mijn God, wat denk je daar dan van?'

 

 

71

 

 

De sleepboot voer langs de uitkijkpost van het loodsstation bij de Zuidpassage, de laatste buitenpost van de modderige Mississippi en kwam op open zee.

Kapitein Pujon zei: 'Nog achtenveertig kilometer naar diep water.'

Lee Tong knikte en volgde met zijn blik het weervliegtuig. Hij pakte zijn kijker en zocht de zee af. Het enige schip dat in zicht was, was zijn vermomde patrouilleschip dat uit het oosten naderde op ongeveer twaalf kilometer.

'We hebben ze verslagen,' zei hij zelfbewust.

'Ze kunnen ons nog aanvallen vanuit de lucht.'

'En het risico nemen dat de schuit zinkt? Ik denk van niet. Ze willen de vice-president levend hebben.'

'Hoe weten ze dat hij aan boord is?'

'Dat weten ze niet, tenminste niet met zekerheid. Dat is ook nog een reden dat ze niet een aanval doen op wat misschien een onschuldige sleepboot is die een vuilnisschuit naar zee sleept om te lossen.'

Er kwam een bemanningslid de trap naar het stuurhuis oplopen. Hij kwam naar binnen. 'Meneer,' zei hij en wees naar boven, 'er komt een vliegtuig achter ons.'

Lee Tong zwaaide de kijker in de richting van de uitgestrekte arm van de matroos. Er naderde een helikopter van de Amerikaanse marine op slechts een meter of vijf boven de golven.

Hij fronste zijn wenkbrauwen en zei: 'Waarschuw de mannen.'

De matroos groette en haastte zich weg.

'Is het een gewapende helikopter?' vroeg Pujon gespannen. 'Die zou boven ons kunnen gaan hangen en ons aan flarden schieten zonder de schuit te raken.'

'Gelukkig niet. Het is een transporthelikopter. Daar zit waarschijnlijk een groep van SEALS van de marine in. Die hebben de bedoeling om de sleepboot aan te vallen.'

Luitenant Homer Dodds stak zijn hoofd buiten het raampje van de zijdeur van de helikopter en keek naar beneden. De twee vaartuigen zagen er heel vredig uit, dacht hij, toen hij een matroos uit het stuurhuis zag komen die stond te wuiven. Niets ongewoons of verdachts. De wapens waarvoor gewaarschuwd was, waren niet te zien.

Hij sprak in een microfoon. 'Heb je radiocontact gemaakt?'

'We hebben alle frequenties die in het boek staan geprobeerd, maar ze geven geen antwoord,' zei de piloot in de cockpit.

'Goed, laten we boven de schuit gaan hangen.'

'In orde.'

Dodds pakte een megafoon en sprak in het mondstuk. 'Ahoy sleepboot! Dit is de Amerikaanse marine. Verminder snelheid en daarna stoppen. We komen aan boord.'

Beneden hen zette een matroos zijn handen voor de mond en schudde zijn hoofd, beduidde dat hij niets kon horen door het lawaai van de turbines van de helikopter. Dodds herhaalde de boodschap en de matroos maakte een uitnodigende beweging met zijn arm. Nu was Dodds dichtbij genoeg om te kunnen zien dat het een oosterling was.

De snelheid van de sleepboot en de schuit nam af en ze begonnen te deinen op de golven. De piloot van de helikopter maakte gebruik van de wind en hij hing boven het dek om te wachten tot het aanvalsteam van Dodds de laatste meter zou springen.

Dodds keek om en nam zijn mannen voor het laatst op. Ze waren slank en gehard, waarschijnlijk de taaiste, smerigste, gemeenste troep moordenaars voor alle doeleinden bij de marine. Ze waren de enige groep die Dodds ooit gecommandeerd had die echt van vechten hield. Ze waren fel, hun wapens hadden ze in de aanslag en ze waren op alles voorbereid. Behalve misschien op een totale verrassing.

De helikopter hing maar ruim een meter boven de schuit toen er op de sleepboot deuren opensprongen en luiken opengegooid werden en twintig bemanningsleden het vuur openden met Steyr-Mannlicher AUG-aanvalskarabijnen.

De .223-kaliber kogels sloegen van alle kanten in de mannen van SEALS; rook en geluiden van mannen die geraakt werden waren gelijktijdig te zien en te horen. Dodds en zijn mannen reageerden als wilden; ze maaiden elk bemanningslid weg dat zich liet zien, maar de kogelstroom die hun kleine ruimte in werd gesproeid was zo geconcentreerd als water uit een brandweerslang en veranderde het toestel in een slachthuishok. Er was geen ontsnappen aan. Ze waren even hulpeloos als wanneer ze met hun rug tegen de muur van een doodlopende steeg hadden gestaan.

Het lawaai van het geconcentreerde vuur overdonderde het geluid van de uitlaat van de helikopter. De piloot was door het eerste salvo geraakt dat de kap van plexiglas deed uiteenspatten. De stukken metaal en glas vlogen door de cockpit. De helikopter schudde en draaide scherp om zijn as. De tweede piloot worstelde met de bedieningshendels, maar die reageerden helemaal niet meer.

De Air Force gevechtsvliegtuigen kwamen er aan en begrepen meteen de situatie. Hun leider gaf haastig instructies en dook, scheerde laag over de achtersteven van de sleepboot in een poging om het vuur af te leiden van de gehavende en rokende helikopter. Maar die afleidingsmanoeuvre had geen succes. Ze werden genegeerd door de schutters van Lee Tong. Met groeiende teleurstelling dat ze niet mochten aanvallen doken ze steeds lager tot een piloot de radarantenne van de sleepboot eraf ramde.

Te veel toegetakeld om nog langer in de lucht te kunnen blijven gaf de beschadigde helikopter het eindelijk op en viel met zijn jammerlijke vracht aan doden en gewonden naast de schuit in zee.

Sandecker en Metcalf zaten geschokt te kijken toen de videocamera van het weervliegtuig het drama filmde. De oorlogskamer werd doodstil en niemand zei meer een woord, terwijl ze keken en wachtten of de cameraman kon laten zien of er overlevenden waren. Ze zagen zes hoofden in het blauw van de zee.

'Het eind van een spel,' zei Metcalf met kil fatalisme.

Sandecker gaf geen antwoord. Hij keerde zich van het scherm af en liet zich achterover vallen op een stoel naast de lange vergadertafel. Hij had zijn levendigheid en vechtlust verloren.

Metcalf luisterde zonder te reageren naar de stemmen van de piloten. Hun boosheid dat ze niet in staat waren om de sleepboot aan te vallen werd heviger. Er was hun niets verteld over de mensen die in de schuit gevangen werden gehouden en ze richtten hun woede op het hoogste commando, niet wetend dat hun woorden gehoord werden en op een afstand van 1600 kilometer in het Pentagon opgenomen werden.

Iets van een glimlach ging over Sandeckers gezicht. Hij moest wel met hen meevoelen.

Er klonk een vriendelijke stem. 'Hier luitenant Grant. Mag ik u direct oproepen, generaal?'

'Natuurlijk, jongen,' zei Metcalf. 'Zeg het maar.'

'Ik zie twee schepen naderen, generaal. Ik zal het eerste direct fotograferen.'

Met een nieuw sprankje hoop vestigden ze hun blikken weer op het scherm. Eerst was het beeld klein en onduidelijk. De cameraman van het weervliegtuig zoomde in op een schip met rode romp.

'Van hier af zou ik zeggen dat het een patrouilleboot is,' meldde Grant.

Een windvlaag kreeg vat op de vlag aan de mast en liet de blauwe kleuren zien.

'Brits,' zei Metcalf teleurgesteld. 'We kunnen buitenlanders niet vragen voor ons te sterven.'

'Je hebt natuurlijk gelijk. Ik heb nooit een oceanografisch onderzoeker met een automatisch geweer gezien.'

Metcalf keerde zich om. 'Grant?'

'Ja generaal?'

'Stel je in verbinding met het Britse onderzoeksschip en vraag of ze de drenkelingen van de helikopter willen oppikken.'

Voor Grant iets kon antwoorden werd het videobeeld verstoord en het scherm werd zwart.

'We zijn het beeld kwijt, Grant.'

'Een ogenblik, generaal. De man die de camera bedient zegt net dat de batterijen van de recorder leeg zijn. Hij zal ze meteen vervangen.'

'Hoe is de toestand bij de sleepboot?'

'Die is met de schuit weer op weg, alleen langzamer dan eerst.'

Metcalf wendde zich tot Sandecker. 'We hebben ook geen geluk, hè Jim?'

'Nee Clayton. Helemaal niets.' Hij aarzelde. 'Tenzij natuurlijk het tweede schip een bewapende kustwachtboot is.'

'Grant?' bulderde Metcalf.

'Nog even, generaal.'

'Daar gaat het niet om. Wat voor type vaartuig is het tweede schip dat je waargenomen hebt? Een van de Kustwacht of van de marine?'

'Geen van beide meneer. Een particuliere boot.'

Metcalf had het gevoel dat het een verloren zaak was, maar

Sandecker kreeg weer een klein beetje hoop. Hij boog zich over naar de microfoon.

'Grant, hier admiraal James Sandecker. Kun je de boot beschrijven?'

'Het is echt zo'n boot die je kunt verwachten op de oceaan.'

'Wat is de nationaliteit?'

'Nationaliteit?'

'De vlag, man. Wat voor vlag voert ze?'

'U zult me niet geloven.'

'Zeg het maar.'

'Nou, admiraal, ik ben geboren in Montana, maar ik heb genoeg boeken gelezen over geschiedenis om de vlag van de Zuidelijke Staten te herkennen.'

 

 

72

 

 

Uit een wereld die bijna verdwenen was, met haar koperen stoomfluit die de stilte verscheurde, het zeewater schuimend onder haar woelende schoepenwielen en zwarte rook spuwend uit haar twee hoge schoorstenen stevende de Stonewall Jackson met de lompe gratie van een zwangere zuidelijke schone die haar rokken ophoudt als ze over een modderplas stapt op de sleepboot af.

Schreeuwende meeuwen zweefden op de wind boven de grote vlag met de gekruiste stokken en sterren van de Zuidelijken, terwijl op het dak van het dek iemand vol vuur op het toetsenbord van een ouderwetse calliope het oude volkslied van het Zuiden, Dixie, speelde. Het gezicht van de oude rivierboot die erop los stormde over de zee ontroerde de mannen die erboven vlogen. Ze beseften dat ze getuigen waren van iets dat niemand ooit weer zou zien.

In het fraaie stuurhuis zaten Pitt en Giordino naar de schuit en de sleepboot te kijken die met elke omwenteling van de tien meter grote schoepenraderen dichterbij kwamen.

'De man had gelijk,' riep Giordino boven de stoomfluit en de calliope uit.

'Welke man?'

'Degene die zei: "Spaar je geld van de Zuidelijken; het Zuiden zal weer opstaan."'

'Gelukkig voor ons is dat gebeurd,' zei Pitt lachend.

'We halen ze in.' Dat zei de pezige kleine man die met beide handen aan het stuurwiel van een meter doorsnee draaide.

'Zij hebben snelheid verloren,' zei Pitt.

'Als de ketels niet barsten en onze lieve oude boot het vol kan houden in die verdomde golven . . .' De man hield midden in de zin op, draaide bijna onmerkbaar zijn hoofd met de lange witte baard en liet een straal tabakssap met dodelijke accuratesse in een koperen kwispedoor terechtkomen voor hij vervolgde:

'We moeten ze binnen twee mijl nu kunnen inhalen.'

Kapitein Meivin Belcheron was dertig van zijn tweeënzestig jaren schipper op de Stonewall Jackson geweest. Hij kende elke boei, bocht, zandbank en vuurtorenlicht van St. Louis tot New Orleans uit zijn hoofd. Maar dit was de eerste keer dat hij met zijn boot op open zee kwam.

De 'lieve oude boot' was gebouwd in 1915 in Columbus, Kentucky, aan de Ohio. Ze was de enige in haar soort die de vuren van de verbeelding opstookte tijdens de gouden jaren van het stoomtijdperk en na haar zou er nooit meer een te zien zijn. De stank van de brandende kolen, het gesis van de stoommotor en het ritmisch geplas van de schoepenraderen zou spoedig alleen nog te lezen zijn in geschiedenisboeken.

Haar lage romp was lang en breed, mat negentig bij vijftien meter. Haar horizontale stoommachine draaide met ongeveer veertig omwentelingen per minuut. Ze mat iets meer dan duizend ton en ondanks haar omvang had ze slechts een diepgang van tachtig centimeter.

Beneden op het hoofddek schepten vier mannen bezweet en zwart van het roet, zo snel ze konden kolen in de ovens van de vier hogedrukketels. Toen de drukmeter de rode zone naderde, hing de hoofdmachinist, een knorrige oude Schot met de naam McGeen, zijn hoed over de stoommeter.

McGeen was de eerste die ervoor gestemd had om de achtervolging in te zetten nadat Pitt de helikopter in laag water had laten neerkomen bij Fort Jackson. Hij was met Giordino en Hogan naar de wal gewaad en had de toestand uitgelegd. Eerst konden ze het niet geloven, maar nadat ze hun wonden gezien hadden en het met kogels doorzeefde vliegtuig en ook nog van de plaatsvervangend sheriff hoorden dat er een paar kilometer stroomafwaarts dode en gewonde FBI-agenten gevonden waren, stookte McGeen zijn ketels heet, Belcheron verzamelde zijn bemanningsleden en veertig man van het Zesde Louisiana Regiment stampten aan boord, luid toeterend en schreeuwend en met oude stukken veldgeschut bij zich.

'Gooi er meer kolen op, jongens,' jaagde McGeen zijn zwarte knechten aan. Hij leek een duivel met zijn geknipte sikje en geborstelde wenkbrauwen in de flakkerende gloed voor de open ovendeuren. 'Als we de vice-president willen redden, dan moeten we meer stoom hebben.'

De Stonewall Jackson joeg achter de sleepboot en de schuit aan bijna alsof ze voelde wat het belang van haar zending was. Toen ze nog nieuw was, was haar topsnelheid vijftien mijl per uur, maar in de afgelopen veertig jaar was er nooit meer dan twaalf van haar verlangd. Ze snelde met een gang van veertien, daarna vijftien stroomafwaarts . . . zestien . . . zeventien . . . achttien mijl per uur. Toen ze het kanaal van de Zuidpassage uitkwam ging ze met twintig door het water. Rook en vonken barstten uit de schoorstenen.

De mannen van het Zesde Louisiana Regiment - de tandartsen, loodgieters, boekhouders die uit liefhebberij marcheerden en de veldslagen van de Burgeroorlog opnieuw vochten - gromden en zweetten in hun onbestemd grijze wollen uniformen die eens gedragen werden door het leger van de Zuidelijke Staten van Amerika. Onder commando van een majoor stapelden ze grote balen katoen op elkaar als borstweringen. De twee Napoleontische twaalfponder kanonnen uit Fort Jackson werden op hun plaats op de boeg gereden. De gladgeboorde lopen werden geladen met ronde kogels die uit de kast van McGeens machinekamer gegapt werden.

Pitt keek naar het groeiende fort van balen katoen. Katoen tegen staal, mijmerde hij, eenschotsmusketten tegen automatische geweren.

Het zou een interessant gevecht worden.

Luitenant Grant wendde zijn blik af van het ongelooflijke dat daar beneden te zien was en riep via de radio het schip met de Engelse vlag op.

'Dit is Air Force Weather Recon nul-vier-nul. Oceanografisch onderzoeksschip, hoort u mij?'

'Jawel, Yank. We horen u duidelijk,' klonk een vrolijke stem als op een Engels cricketveld. 'Dit is Hare Majesteits schip Pathfinder . Wat kunnen we voor u doen, nul-vier-nul?'

'Er is een helikopter in zee gevallen ongeveer vijf kilometer ten westen van u. Kunt u een reddingsploeg organiseren, Pathfinder?'

'Natuurlijk kunnen we dat. We kunnen die arme zielen toch niet laten verdrinken, wel?'

'Ik zal boven de plaats waar ze gevallen zijn, gaan rondcirkelen. Pathfinder, vaart u mij maar achterna.'

'In orde. We gaan op weg. Over en uit.'

Grant ging boven de worstelende mensen in het water hangen. De golfstroom was warm, dus er was geen gevaar dat ze zouden omkomen door de koude, maar bloedende wonden zouden zeker haaien aantrekken.

'Jij dacht dat je dat schip kon commanderen?' zei zijn tweede piloot.

'Wat bedoel je daarmee?' vroeg Grant.

'Dat Engelse schip komt helemaal niet. Het is weggevaren.'

Grant leunde naar voren en liet het toestel scheef hangen zodat hij uit het andere raampje kon kijken. Zijn collega had gelijk. De boeg van de Pathfinder had zich gedraaid in een koers van de helikopter af en stevende nu af op de Stonewall Jackson .

'Pathfinder, hier nul-vier-nul,' riep Grant. 'Wat is er aan de hand? Herhaal: wat is er aan de hand?'

Er kwam geen antwoord.

'Tenzij ik een heel erge hallucinatie heb,' zei Metcalf die verwonderd naar de videouitzending zat te kijken, 'is dat oude museumstuk van Tom Sawyer van plan om de sleepboot aan te vallen.'

'Dat lijkt er sterk op,' zei Sandecker.

'Waar denk jij dat ze vandaan is gekomen?'

Sandecker stond met gekruiste armen voor hem en zijn gezicht straalde een verheven expressie uit. 'Pitt,' mompelde hij nauwelijks verstaanbaar. 'Jij slimme, onbedwingbare kerel.'

'Zei je iets?'

'Ik praat maar een beetje in mezelf.'

'Wat kunnen ze verwachten te bereiken?'

'Ik denk dat ze willen enteren.'

'Krankzinnig, gewoon krankzinnig,' bromde Metcalf somber. 'De schutters op de sleepboot maaien ze aan stukken.'

Plotseling zette Sandecker zich schrap toen hij iets zag op de achtergrond van het scherm. Metcalf zag het niet en de anderen die keken ook niet.

De admiraal greep Metcalf bij zijn arm. 'Het Britse schip!'

Metcalf keek geschrokken op. 'Wat is daar mee?'

'Goede God, man, kijk zelf! Ze gaat de stoomboot in de grond boren.'

Metcalf zag de afstand tussen de twee schepen snel kleiner worden, zag het kielzog van de Pathfinder schuim worden toen ze met volle kracht vooruitschoot.

'Grant!' schreeuwde hij.

'Ja meneer.'

'Het Engelse schip, waarom gaat dat niet naar de mensen in het water?'

'Ik weet het niet, generaal. Haar schipper willigde mijn verzoek voor de redding in, maar voer in plaats daarvan naar de oude raderboot. Ik heb hem niet meer kunnen bereiken. Hij schijnt mijn oproepen te negeren.'

'Schakel ze uit!' beval Sandecker. 'Roep de vliegtuigen op en laat ze die klootzakken wegmaaien!'

Metcalf aarzelde, verscheurd door besluiteloosheid. 'Maar ze vaart onder Engelse vlag, Jezus nog aan toe.'

'Ik verwed er mijn rang onder dat het een schip van Bougainville is en de vlag bedrog."

'Dat kun je niet weten.'

'Mogelijk. Maar ik weet wel dat als ze de stoomboot ramt en er brandhout van maakt, onze laatste kans om Vince Margolin te redden verkeken is.'

 

 

73

 

 

In het stuurhuis van de sleepboot had een salvo van de SEALS de stuurinrichting vernield en de roerbediening onklaar gemaakt. Kapitein Pujon had geen andere keus dan de snelheid te minderen en te sturen door middel van de gashendels.

Lee Tong keurde hem geen blik waardig. Hij was druk met bevelen geven over de radio aan de gezagvoerder van de Pathfinder en hield onderwijl een wakend oog op de deinende stoomboot.

Ten slotte wendde hij zich tot Pujon. 'Kun je niet weer op topsnelheid gaan varen?'

'Acht mijl is alles wat ik kan halen als we een rechte koers willen blijven volgen.'

'Hoe ver nog?' Hij vroeg het wel de tiende keer in dat uur.

'Volgens de dieptemeter begint de bodem te hellen. Ik denk nog drie kilometer.'

'Drie kilometer,' herhaalde Lee Tong nadenkend. 'Dan wordt het tijd om de springstof aan te brengen.'

'Ik zal u waarschuwen door middel van de misthoorn als we boven een diepte van 100 vadem komen.'

Lee Tong keek over de donkere zee, vervuild door de afvloeiing van de Mississippi. Het zogenaamde onderzoeksschip zou over een paar honderd meter de broze zijkant van de Stonewall Jackson doorklieven. Hij kon het voortdurend gejammer van de calliope horen op de wind. Hij schudde ongelovig zijn hoofd en vroeg zich af wie verantwoordelijk was voor het plotselinge verschijnen van de oude rivierboot.

Hij wilde net het stuurhuis verlaten en naar de schuit overstappen toen hij een van de rondvliegende toestellen boven zich plotseling uit de formatie zag gaan en een duik naar de zee maken.

Een spookachtig witte F/A aanvalsjager van de marine lanceerde vanaf zestig meter boven water twee anti-scheepsraketten.

Lee Tong zag verlamd van schrik hoe de laser-gestuurde raketten over de golven scheerden en in het 'onderzoeksschip' met de rode romp sloegen. Met een enorme ontploffing kwam het schip stil te liggen waarbij de hele bovenbouw veranderde in een wirwar van verwrongen staal. De tweede, nog zwaardere explosie hulde het schip in een bal van vuur. Een ogenblik leek het in de lucht te hangen alsof het opgeslokt was door de tijd.

Lee Tong stond in wanhoop aan de grond genageld toen het gebroken schip omrolde en ten onder ging naar de bodem van de golf en alle hoop op ontsnapping wegnam.

Gloeiende stukken van de Pathfinder regenden neer op de Stonewall Jackson en veroorzaakten verschillende brandjes die snel werden geblust door de bemanning. De zee boven het gezonken schip werd zwart met opbruisende olie en een sissende wolk stoom en rook spiraalde de lucht in.

'Jezus Christus!' riep kapitein Belcheron in verbazing uit. 'Moet je eens kijken. Die marinejongens kunnen er wat van.'

'Er wordt over ons gewaakt,' merkte Pitt dankbaar op. Zijn blik ging naar de schuit. Zijn gezicht was zonder uitdrukking; behalve het heen en weer wiegen van zijn lichaam om het rollen van de boot op te vangen, zou hij uit massief teakhout gesneden kunnen zijn. De afstand tot de schuit was verkleind tot ongeveer 1200 meter en hij kon de kleine gestalte van een man onderscheiden die zich over de boeg van de sleepboot repte naar de schuit waar hij in een dekluik verdween.

Een enorme kerel met de zware lichaamsbouw van Oliver Hardy kwam snel de ladder van het dek opgeklommen en kwam binnen. Hij droeg het grijze uniform en de gouden galon van een Zuidelijke majoor. Het hemd onder het openhangende jasje was nat van het zweet en hij hijgde van inspanning. Hij bleef even staan en veegde zijn voorhoofd met een mouw af, terwijl hij weer op adem kwam.

Ten slotte zei hij: 'Donders, ik weet niet of ik liever doodga door een kogel in mijn kop, door te verdrinken of door een hartaanval.'

Leroy Laroche werkte normaal als reisagent, functioneerde als liefhebbende huisvader en fungeerde in de weekenden als commandant van het Zesde Louisiana Regiment van het leger van de Zuidelijke Staten. Hij was populair bij zijn mannen en werd elk jaar herkozen om het regiment te leiden bij heropvoeringen van veldslagen door het hele land. Het feit dat hij nu op het punt

stond echt te gaan vechten leek hem niet van streek te brengén.

'Gelukkig voor ons dat je die balen katoen aan boord had,' zei hij tegen de kapitein.

Belcheron glimlachte. 'We hebben ze aan dek als historische voorbeelden van de erfenis van de goede oude zeevaart.'

Pitt keek Laroche aan. 'Zijn uw mensen op hun plaats majoor?'

'Geladen, vol met Dixie-bier en vol vechtlust,' antwoordde Laroche.

'Wat voor soort wapens hebben ze?'

'Kaliber achtenvijftig Springfield musketten, die de meeste opstandelingen hadden aan het eind van de oorlog. Raken een pingpongballetje op vijfhonderd meter.'

'Hoe snel kunnen ze vuren?'

'De meeste jongens kunnen drie schoten per minuut lossen, enkelen vier. Maar ik zet de beste schutters op de barricade terwijl de anderen laden.'

'En de kanonnen? Kunnen die echt schieten?'

'Nou en of. Ze kunnen op achthonderd meter een boom met een bus cement raken.'

'Bus met cement?'

'Dat is goedkoper dan echte kanonskogels.'

Pitt liet dat tot zich doordringen en grinnikte. 'Succes, majoor. Zeg tegen uw mannen dat ze hun hoofden laag houden. Voorladers werken niet zo snel als machinegeweren.'

'Ik denk dat ze wel weten hoe ze moeten duiken,' zei Laroche. 'Wanneer wilt u dat we het vuur openen?'

'Dat laat ik aan u over.'

'Neem me niet kwalijk, majoor,' kwam Giordino tussenbeide. 'Heeft een van uw mannen misschien een wapen over?'

Laroche knipte de leren holster aan zijn riem open en gaf Giordino een groot ouderwets pistool. 'Een Le Mat,' zei hij. 'Schiet kaliber tweeënveertig patronen. U ziet dat hij nog een tweede loop heeft, daar zit een lading hagel in. Pas er goed op. Mijn overgrootvader heeft hem bij zich gedragen van Bull Run tot Appomattox.'

Giordino was echt onder de indruk. 'Ik wil u niet zonder wapen laten.'

Laroche trok zijn sabel uit de schede. 'Hiermee red ik me wel. Nou, dan ga ik maar terug naar mijn mannen.'

Nadat de grote joviale majoor het stuurhuis verlaten had, bukte Pitt zich en deed de vioolkist open, haalde de Thompson eruit en deed er een vol magazijn in. Hij steunde met een hand zijn zij en stond voorzichtig op, zijn lippen op elkaar geperst door de stekende pijn in zijn borst.

'Zal het gaan met u daarboven?' vroeg hij Belcheron.

'Maakt u zich over mij niet ongerust,' antwoordde de kapitein. Hij knikte naar een gietijzeren potkachel. 'Ik heb mijn eigen wapen als het vuurwerk begint.'

'Goddank,' riep Metcalf.

'Wat is er?' vroeg Sandecker.

Metcalf liet een papier zien. 'Antwoord van de Britse admiraliteit in Londen. De enige Pathfinder die dienst doet bij de Royal Navy is een torpedojager. Ze hebben geen onderzoeksschip met die naam.' Hij wierp Sandecker een dankbare blik toe. 'Je hebt dat goed gespeeld, Jim.'

'We hebben een beetje geluk gehad.'

'En dat is wat die arme stumpers op die stoomboot nu nodig hebben.'

'Wat kunnen we nog meer doen? Hebben we niets over het hoofd gezien?'

Metcalf schudde zijn hoofd. 'Van hieruit niet. De kustwachtboot is nog maar een kwartier van de schepen verwijderd en de nucleaire onderzeeër niet veel verder.'

'Geen van beide komt op tijd.'

'Misschien kunnen de mensen op de stoomboot de sleepboot tegenhouden tot ...' Metcalf maakte de zin niet af.

'Je gelooft toch niet in wonderen, wel Clayton?'

'Nee, toch niet.'

 

 

74

 

 

Een maalstroom van vuur uit automatische wapens sloeg in de Stonewall Jackson toen Lee Tongs mannen op 300 meter begonnen te schieten. Kogels zoemden en floten en versplinterden het glanzend witte hout en het houtsnijwerk op de relingen en de dekhutten, klingelend en afketsend tegen de scheepsbel. Het grote raam van het stuurhuis spatte uiteen in schitterende deeltjes. Binnen werd kapitein Belcheron verrast door een scherf die boven tegen zijn hoofd scheerde en zijn witte haar rood kleurde. Zijn gezicht vertroebelde en hij zag alles dubbel, maar hij bleef zich met woeste vastberadenheid vasthouden aan het grote stuurwiel terwijl hij een straal tabakssap door het raam spuwde.

De calliopespeler, beschermd door een bos van koperen pijpen, begon 'Yellow Rose of Texas' te spelen, waarbij verschillende tonen vals klonken doordat er plotseling gaten in zijn stoomfluiten kwamen.

Op het hoofddek kropen majoor Laroche en zijn regiment, samen met Pitt en Giordino, uit het gezicht. De balen katoen bleken een goede verschansing te vormen en er gingen geen kogels doorheen. De open ketelruimte achter de grote trap had het meeste te verduren. Twee stokers van McGeen werden getroffen. De bovenleidingen werden doorboord en daardoor ontsnapten wolken hete stoom. McGeen pakte zijn hoed van de drukmeter. De wijzer stond op rood. Hij slaakte een lange zucht. Het was een wonder dat er niets gebarsten was, dacht hij. De klinknagels van de ketels trokken krom. Hij begon vlug de uitlaatkleppen los te draaien, zodat de grote spanning zou verminderen voor de botsing kwam.

De raderwielen van de Stonewall Jackson maakten nog steeds een snelheid van twintig mijl per uur. Als de boot ten onder moest gaan, zou haar einde anders zijn dan dat van haar vroegere zusters die waren weggerot in een of andere moerassige zeearm of voor brandhout waren afgebroken. Zij zou een legende worden en haar leven op het water stijlvol beëindigen.

Ze duwde de golven die tegen haar boeg sloegen opzij, schudde de verschrikkelijke stroom lood van zich af die haar nietige bovenbouw aan flarden geschoten had en ging gestadig haar weg.

Lee Tong zag verbitterd en gefascineerd dat de stoomboot nog steeds naderde. Hij stond bij een open luik op de schuit en vuurde een stroom kogels op de boot af, in de hoop een vitaal deel te raken en haar vaart te minderen. Maar hij had net zo goed met een luchtbuks op een dolle olifant kunnen schieten.

Hij zette zijn Steyr-Mannlicher opzij en pakte de verrekijker. Van de bemanning was niemand te zien achter de barricade van katoenbalen. Zelfs het doorzeefde stuurhuis leek verlaten. De gouden letters op de kapotgeschoten naamplaat waren zichtbaar, maar het enige dat hij nog lezen kon was Jackson.

De platte boeg was recht op de bakboordzijde van de sleepboot gericht. Het was een domme, vruchteloze poging, dacht hij, een manier om tijd te winnen, meer niet. Ondanks haar grotere afmetingen kon je niet verwachten dat de houten raderstoomboot de stalen romp van de sleepboot zou beschadigen.

Hij pakte de Steyr-Mannlicher weer, zette er een nieuw magazijn in en concentreerde zijn vuur op het stuurhuis in een poging om het roer te beschadigen.

Sandecker en Metcalf keken ook.

Ze waren geboeid door het hulpeloze, maar onweerstaanbaar geweldige van dit alles. Er werd een poging gedaan radiocontact te krijgen met de stoomboot, maar er werd niet geantwoord. Kapitein Belcheron had het te druk gehad om te antwoorden en de oude rivierrat vond trouwens dat hij niets te vertellen had wat de moeite waard was.

Metcalf riep luitenant Grant op. 'Ga dichterbij cirkelen,' beval hij.

Grant had het begrepen en vloog een aantal keren laag over de schepen. De details van de sleepboot waren duidelijk te zien. Ze konden bijna dertig man onderscheiden die over het water vuurden. De stoomboot was echter gehuld in wolken rook uit haar schoorstenen en stoom die uit de uitlaatventielen ontsnapte achter het stuurhuis.

'Ze zal zichzelf aan stukken varen als ze botst,' zei Sandecker.

'Het is schitterend, maar nutteloos,' mompelde Metcalf.

'Laten we vertrouwen in ze hebben. Ze doen meer dan wij kunnen.'

Metcalf knikte. 'Ja, dat moeten we ze nageven.'

Sandecker kwam van zijn stoel en wees. 'Kijk daar, op de stoomboot waar de wind de rook opzij heeft geblazen.'

'Wat is daar?'

'Zijn dat niet een paar kanonnen?'

Metcalf veerde op. 'God, je hebt gelijk. Het lijken wel oude monumenten uit een park.'

Op 200 meter trok Laroche zijn zwaard en riep: 'Batterijen een en twee, laad en richt uw kanonnen.'

'Batterij een geladen en gericht,' riep een man met een antiek ijzeren brilletje op.

'Batterij twee gereed, majoor.'

'Vuur!'

De aftrektouwen werden aangetrokken en de twee antieke kanonnen braakten hun lading lagerkogels met oorverdovende knallen uit hun lopen. Het eerste schot doorboorde werkelijk de zijkant van de sleepboot, sloeg in de kombuis en havende de ovens. Het tweede zeilde het stuurhuis in, maakte kapitein Pujon een kopje kleiner en sloeg het stuurwiel weg. Versuft door het onverwachte vuur staakten de mannen van Lee Tong een paar seconden het vuren, herstelden zich en openden het met hernieuwde hevigheid. Ze mikten speciaal op de spleten tussen de katoenbalen waar de kanonskogels vandaan kwamen.

De lopen werden teruggetrokken terwijl de artilleristen vlug weer begonnen te laden. Kogels floten over hun hoofden en schouders en een man werd in zijn hals getroffen. Maar binnen een minuut waren de oude Napoleons weer klaar om te vuren.

'Mik op de kabels!' riep Pitt. 'Kap de schuit eraf!'

Laroche knikte en gaf Pitts order door. De kanonnen werden weer naar voren gebracht en de volgende volle laag kwam tegen de boeg van de sleepboot, wat een explosie gaf van opgerolde touwen en kabels, maar de verbinding met de schuit werd niet verbroken.

Koel, bijna met minachting voor de dodelijke regen die de Stonewall Jackson raakte, richtten de namaaksoldaten hun vizieren van de eenschotsmusketten en wachtten op het commando om te vuren.

Nog maar 200 meter scheidden de schepen toen Laroche zijn zwaard weer hief. 'Schuttergelid, richten! Geef ze van katoen, jongens! Vuur!'

Het front op de stoomboot liet een explosie horen en zien van een verschrikkelijke stroom vuur en rook. De sleepboot werd geteisterd door een blijkbaar dichte laag minikogeltjes. Het effect was verwoestend. Uit elke deur en elk raam verdween het glas, verfsplinters vlogen van de wanden en lichamen vielen en deden het bloed over het dek stromen.

Voor de schutters van Lee Tong zich konden herstellen, bestreek Pitt de sleepboot met een gestage stroom van vuur uit zijn Thompson, van boeg tot achtersteven. Giordino zat gehurkt tegen de katoenen barricade en wachtte op de juiste afstand om zijn revolver te kunnen afvuren. Hij keek geboeid toe hoe de tweede en derde gelederen snel al de handelingen verrichtten die nodig waren om de voorladers weer schietklaar te maken.

De Zuidelijken hielden hun dodelijk vuur vol. Salvo na salvo en bijna de helft van de schoten troffen vlees en bloed. De rook en de knetterende geluiden werden versterkt door het geschreeuw van de gewonden. Laroche, opgezweept door het bloedbad en het tumult, donderde en vloekte zo hard hij kon en porde zijn schutters aan om goed te richten; de laders spoorde hij aan om nog sneller te werken.

Een, twee, drie minuten gingen voorbij en het gevecht bereikte een hoogtepunt. Er brak brand uit op de Jackson en de vlammen schoten omhoog langs de houten zijden. In de stuurhut trok kapitein Belcheron aan het touw van de stoomfluit en riep iets in de spreekbuis die naar McGeen in de machinekamer liep. De geweerschutters staakten hun vuur en iedereen hield zich vast voor de komende botsing.

Er viel een vreemde, onaardse stilte over de stoomboot toen het schieten ophield en het gejammer van de calliope verstierf. Ze was als een bokser die een grote nederlaag had geleden door een veel sterkere tegenstander en nu niets meer kon incasseren, maar op de een of andere manier tastte ze diep in haar uitgeputte reserves voor nog een laatste knockout-stoot.

Ze raakte de sleepboot midscheeps met een donderend gekraak waarbij de katoenen barricade omviel, de boeg twee meter in elkaar gedrukt werd planken en balken als luciferhoutjes braken. De beide schoorstenen vielen naar voren en wierpen vonken en rook over het gevecht dat al gauw weer even fel gevoerd werd. Geweren vuurden nu van zeer korte afstand. Touwen brandden door en de landingstrappen vielen op het dek van de sleepboot als grote klauwen die de twee vaartuigen bij elkaar hielden.

'Bajonetten op!' donderde Laroche.

Iemand had de regimentsvlag ontrold en begon er wild mee te zwaaien. Musketten werden herladen en de bajonetten opgezet. De calliopespeler had zijn plaats weer ingenomen en stampte 'Dixie' er nog eens uit. Pitt stond verbaasd dat niemand enige angst toonde. In plaats daarvan heerste er een algemene razernij. Hij had het gevoel of hij in het verleden was terechtgekomen.

Laroche wierp zijn officierspet af, hing die op de punt van zijn zwaard en hield hem hoog in de lucht. 'Zesde Louisiana!' riep hij. 'Neem ze te grazen!'

Ze gilden als duivels uit de onderwereld de rebellenroep en stormden aan boord van de sleepboot. Laroche werd in zijn kin en in een knie geraakt maar strompelde verder. Pitt legde een dekkingsvuur tot de laatste kogel uit de Thompson verschoten was. Hij legde het wapen op een katoenbaai en sprong achter Giordino aan die over een landingstrap wipte, waarbij hij zijn gewonde been spaarde en met de revolver schoot als een wilde. McGeen en zijn ketelmannen volgden, met hun kolenscheppen zwaaiend als knuppels.

De mannen van Bougainville leken in niets op deze aanvallers. Zij waren gehuurde moordenaars, mannen zonder enig mededogen die geen genade schonken en die ook niet verwachtten, maar ze waren niet voorbereid op de ongelooflijke aanval van de Zuidelijken en begingen de fout om van hun beschermde plekken vandaan te komen en er recht tegenin te gaan.

De Stonewall Jackson stond in lichterlaaie. De artilleristen gaven een laatste salvo op de sleepboot, waarbij ze niet op de vechtenden midden op het schip mikten. Hun schot raakte de touwen waarmee de schuit aan de sleepboot vastzat. Opzij geschoven door de kracht van de stoomboot sloegen de twee stalen boten als een knipmes tegen elkaar.

Het Zesde Louisiana rende de dekken over, stotend met hun bajonetten, maar ze bleven ook veel schoten afgeven. Er werden tientallen man-tegen-mangevechten gehouden. Het anderhalve meter lange Springfieldmusket en de zestig centimeter lange bajonetten waren wapens waar je moeilijk tegenin kunt lopen. Geen van de weekendsoldaten hield ook maar even op; ze vochten met een vreemd soort roekeloosheid, te zeer opgaand in het ongelooflijke lawaai en de opwinding om bang te zijn.

Giordino voelde de klap niet. Hij liep van de ene hut naar de andere en vuurde op elk oosters gezicht dat zich vertoonde.

Plotseling lag hij plat op zijn gezicht. Een kogel had het kuitbeen van zijn goede been gebroken.

Pitt tilde Giordino onder zijn oksels op en sleepte hem een lege gang in. 'Je bent niet gepantserd, weet je.'

'Waar heb jij in godsnaam gezeten?' Giordino's stem werd meer gespannen naarmate de pijn toenam.

'Ik heb me schuil gehouden,' antwoordde Pitt. 'Ik ben niet gewapend.'

Giordino overhandigde hem de Le Mat revolver. 'Neem deze. Voor mij zit het er vandaag toch op.'

Pitt glimlachte even naar zijn vriend. 'Het spijt me dat ik je alleen moet laten, maar ik moet de schuit in.'

Giordino deed zijn mond open om een passend antwoord te geven, maar Pitt was er al vandoor. Tien seconden later werkte hij zich door de rommel op de boeg. Hij was nog bijna te laat. Doordat de schuit nu los was geraakt, was ze al een meter of zeven weggedreven. Iemand stak met zijn hoofd en schouders boven een luik uit en vuurde een salvo af. Pitt voelde de kogels langs zijn haar en wangen vliegen. Hij dook naar de reling en liet zich in zee rollen.

Verder naar achteren hield de bemanning van Bougainville grimmig stand, ze gaven slechts koppig toe tot ze eindelijk overmand werden door de soldaten in de grijze uniformen. Het geschreeuw en geweervuur werd minder en hield op. De Zuidelijke vlag werd aan de radiomast van de sleepboot gehesen en de strijd was voorbij.

De amateursoldaten van het Zesde Louisiana Regiment hadden zich goed gehouden. Verbazend genoeg was er geen gedood in het strijdgewoel. Achttien waren er gewond, waarvan slechts twee ernstig. Laroche kwam tussen zijn mannen uit gestrompeld en liet zich naast Giordino op het dek zakken. Hij boog zich over hem heen en de twee bloedende soldaten gaven elkaar de hand.

'Gefeliciteerd, majoor,' zei Giordino. 'U hebt net het laatste bedrijf gespeeld.'

Een brede grijns kwam over Laroches bloedende gezicht. 'Bij God, hebben wij die lui even klappen gegeven?'

Lee Tong schoot zijn wapen leeg op de gestalte op de boeg van de sleepboot en zag die in het water vallen. Daarna liet hij zich tegen de rand van het luik zakken en zag dat de Zuidelijke gevechtsvlag in het golfbriesje wapperde.

Met een soort afstandelijkheid accepteerde hij de onverwachte ramp die zijn zo zorgvuldig voorbereide plan had overvallen. Zijn bemanningsleden waren dood of gevangen en zijn ontsnappingsschip was vernietigd. Toch was hij er nog niet aan toe om zijn onbekende tegenstanders het genoegen te doen zich over te geven. Hij was vastbesloten om de overeenkomst van zijn grootmoeder met Moran uit te voeren en later te proberen te ontsnappen.

Hij sprong de trap van de liftkoker af naar de laboratoriumafdeling en rende de hoofdgang door tot hij bij de deur kwam van de kamer waarin de isolatiecocons lagen. Hij ging naar binnen en tuurde door het plastic deksel naar het lichaam in de eerste. Vince Margolin keek hem aan. Zijn lichaam was te verdoofd om te reageren, zijn hoofd te suf om iets te begrijpen.

Lee Tong ging naar de volgende cocon en keek neer op het serene, slapende gezicht van Loren Smith. Ze was zwaar verdoofd en geheel bewusteloos. Haar dood zou nog jammer zijn, dacht hij. Maar hij kon haar niet in leven laten en laten getuigen. Hij boog zich voorover en opende het deksel en streek over haar haren, keek naar de half open ogen.

Hij had talloze mannen gedood. Hun gezichten was hij een paar seconden later altijd weer vergeten. Maar de gezichten van vrouwen bleven hem bij. Hij herinnerde zich de eerste, jaren geleden op een oude stoomboot midden op de Stille Zuidzee: haar gezichtsuitdrukking, vol verwondering toen haar geketende naakte lichaam overboord werd gegooid.

'Mooi plekje heb je hier,' klonk een stem in de deuropening. 'Maar de lift doet het niet.'

Lee Tong keerde zich snel om en staarde de man aan die nat en druipend met een antieke revolver op zijn borst gericht stond.

'Jij!' bracht hij hijgend uit.

Pitts gezicht - vermoeid, verwilderd en donker met een stoppelbaard - vertoonde een glimlach. 'Lee Tong Bougainville. Wat toevallig.'

'Je leeft nog!'

'Dat is simpel op te merken.'

'En verantwoordelijk voor dit alles: die gekke kerels in die oude uniformen, die raderboot

'Ja, ik kon zo gauw niets anders krijgen,' zei Pitt verontschuldigend.

Lee Tongs moment van uiterste verwarring ging voorbij en hij kromde zijn vinger langzaam om de trekker van de Steyr-

Mannlicher die hij losjes in zijn hand hield met de loop naar beneden gericht.

'Waarom heb je mijn grootmoeder en mij achtervolgd, meneer Pitt?' vroeg hij om tijd te winnen. 'Waarom bent u erop uit om Bougainville Maritime te ruïneren?'

'Dat is net zoiets als Hitler vragen waarom de geallieerden Europa binnengevallen zijn. Maar in mijn geval was jij verantwoordelijk voor de dood van een vriend.'

'Wie?'

'Dat doet er niet toe,' zei Pitt onverschillig. 'Je hebt haar nooit ontmoet.'

Lee Tong bracht snel de loop van zijn karabijn omhoog en haalde de trekker over.

Pitt was sneller, maar Giordino had de laatste patroon gebruikt en de slagpin van de revolver sloeg op een lege cilinder. Hij verstijfde en verwachtte een kogel te zullen voelen.

Die kwam niet.

Lee Tong had vergeten om een nieuw magazijn in te zetten nadat hij zijn laatste salvo op Pitt in de sleepboot afgevuurd had. Hij liet zijn karabijn zakken en zijn lippen vormden een ondoorgrondelijke glimlach. 'Het lijkt er op, meneer Pitt, dat we een onbesliste wedstrijd hebben.'

'Dat is maar tijdelijk,' zei Pitt, die de haan weer spande en de revolver gericht hield. 'Mijn mensen kunnen elk ogenblik aan boord komen.'

Lee Tong zuchtte en ontspande zich. 'Dan kan ik niet veel anders doen dan me overgeven en wachten tot ik gearresteerd word.'

'Je zult nooit terechtstaan.'

De glimlach werd een spotlach. 'Dat maak jij niet uit. Je bent trouwens nauwelijks in een positie om te . . .'

Plotseling klapte hij de karabijn om, greep hem bij de loop en hief hem op als een knuppel. De kolf kwam met geweld naar beneden toen Pitt de trekker overhaalde en Lee Tong in zijn keel raakte uit de loop met hagel. De karabijn bleef in de lucht hangen en viel daarna uit zijn handen en hij wankelde achteruit tot hij tegen de muur botste en met een smak tegen het dek sloeg.

Pitt liet hem liggen waar hij was en gooide de deksel van Lorens cocon. Hij beurde haar er voorzichtig uit en droeg haar naar de open lift. Hij zocht naar de knoppen en vond ze, maar de liftmotoren reageerden niet toen hij de knop indrukte.

Hij kon niet weten dat de generatoren die voor de stroom zorgden op de schuit, door gebrek aan brandstof niet meer functioneerden. Alleen de noodvoorziening met accu's werkte nog voor de verlichting. Hij pikte een touw uit een kast en bond date onder de armen van Loren. Daarna klom hij door het luik in het plafond van de lift en beklom de schachtladder naar het bovenste dek van de schuit.

Langzaam en voorzichtig trok hij Lorens lichaam naar boven tot ze op het verroeste dek lag. Hij wachtte een minuut om wat op adem te komen en keek om zich heen. De Stonewall Jackson brandde nog hevig, maar de vlammen werden bestreden door brandspuiten van de sleepboot. Ongeveer drie kilometer westwaarts kwam een witte kustwachtboot over de lichte golven in hun richting gevaren, terwijl hij in de verte net de toren van een onderzeeër kon onderscheiden. Met een stukje touw bond hij Loren vast aan een kikker zodat ze niet in zee kon rollen en ging toen weer naar beneden. Hij kwam de isolatiekamer weer in en zag dat Lee Tong verdwenen was. Een bloedspoor ging de trap op en eindigde bij een open luik naar een voorraadruim beneden. Hij vond het niet nodig om tijd te verdoen met het zoeken naar een stervende moordenaar en keerde zich om om de vice-president te verlossen.

Voor hij twee stappen genomen had werd hij door een geweldige ontploffing opgetild en ondersteboven zeven meter verder neergekwakt. De luchtdruk perste de adem uit zijn longen en het gerommel in zijn oren was er de oorzaak van dat hij niet eens het zeewater door een gapend gat in de romp naar binnen hoorde stromen.

Pitt kwam met veel moeite op handen en voeten en probeerde zich te oriënteren. Langzaam, terwijl de nevel voor zijn ogen verdween, besefte hij wat er gebeurd was en wat er zou gebeuren. Lee Tong had een explosieve lading tot ontploffing gebracht voor hij stierf en het water stroomde al over het hoofddek.

Pitt kwam weer op de been en en ging wankelend weer de isolatiekamer in. De vice-president keek hem aan en probeerde iets te zeggen, maar eer hij een woord kon uitbrengen, had Pitt hem al over zijn schouder gehesen en strompelde hij naar de lift.

Het water stroomde nu tot aan zijn knieën en spatte tegen de wanden. Hij wist dat het nog een kwestie van seconden was voor de schuit zijn duik naar haar rustplaats in zee zou maken. Bij de open lift gekomen stond de zee tot aan zijn borst en hij liep half en zwom half naar binnen. Het was te laat om te herhalen wat hij met het touw had gedaan. Heftig pakte hij Margolin beet en duwde hem door het luik, pakte hem onder zijn borst vast en begon de ijzeren ladder op te klimmen naar het kleine vierkantje blauwe lucht dat zo ver weg leek.

Hij herinnerde zich dat hij Loren aan het bovendek vastgebonden had om te voorkomen dat ze in zee zou vallen. De misselijk makende gedachte ging door hem heen dat ze de dood ingetrokken zou worden als de schuit zonk.

Voorbij de angst ligt wanhoop en daarna is er nog een razende drift om te overleven die de grenzen van lijden en uitputting doet overschrijden. Sommigen geven zich over aan de hopeloosheid, anderen proberen het bestaan ervan te omzeilen, terwijl maar enkelen het accepteren en het recht tegemoet treden.

Hij zag dat het schuim hem hardnekkig achtervolgde de ladder op en Pitt vocht met alles wat hij aan wil bezat om de levens van Margolin en Loren te redden. Zijn armen voelden aan alsof ze uit hun kom gescheurd werden. Er kwamen witte vlekjes voor zijn ogen en de druk op zijn gekneusde ribben deed de echte pijn overgaan in een afbeulende doodsstrijd.

Zijn greep deed stukken roest losraken en hij viel bijna achterover in het water dat aan zijn voeten kolkte. Maar hij hield vast. Sport voor sport worstelde hij zich naar boven. Margolins dode gewicht werd met ieder stapje zwaarder.

Zijn oren begonnen weer iets te horen en hij merkte een vreemd geweldig geluid op dat Pitt als het kloppen van het bloed in zijn hoofd voorkwam. Het water steeg nu boven zijn voeten en de schuit trilde; nu was het punt bereikt dat ze zou zinken.

Alles werd als een nachtmerrie voor hem. Een donkere gestalte doemde boven hem op. Hij stak zijn hand uit en pakte een andere.