58

 

 

Loren keek verstrooid geboeid naar het gordijn van naderend vuur. 'Moeten we niet springen of zo?' vroeg ze met onzekere stem.

Pitt antwoordde niet meteen. Hij bekeek het overhellende dek en schatte de helling op ongeveer veertig graden. 'Het is niet nodig om haast te maken,' zei hij met uitdrukkingsloze kalmte. 'De vlammen zullen ons de eerste tien minuten nog niet bereiken. Hoe verder het schip naar bakboord overhelt, hoe kleiner de afstand die we moeten springen. Ik stel voor dat we intussen dekstoelen overboord gooien, zodat die arme zielen in het water iets hebben om zich aan vast te houden tot ze opgepikt worden.'

Verwonderlijk genoeg was Larimer de eerste die reageerde. Hij begon met zijn sterke armen met dekstoelen te slepen en liet ze over de reling vallen. Hij had eigenlijk het gezicht van iemand die zich amuseerde. Moran stond tegen een verschansing geleund en zei niets, reageerde niet, was versteend van angst.

'Pas op dat je geen zwemmer op het hoofd raakt,' zei Pitt tegen Larimer.

'Ik zou niet durven,' antwoordde de senator met een vermoeide glimlach. 'Het zou een kiezer kunnen zijn en ik wil zijn stem niet verliezen.'

Nadat alle stoelen die binnen bereik waren overboord lagen, bleef Pitt een paar seconden staan en nam de situatie op. De straling van het vuur was nog niet onverdraaglijk. De vlammen zouden degenen die op het achterdek samengepakt stonden de eerste paar minuten nog niet doden. Hij wrong zich weer door de massa naar de bakboordreling. De golven rolden nog maar zeven meter beneden hem.

Hij riep tegen Giordino: 'Laten we deze mensen overboord helpen.' Hij draaide zich om en zette zijn handen aan zijn mond. 'Er is geen tijd meer te verliezen!' gilde hij zo hard hij kon om zich verstaanbaar te maken boven het geluid van de bange massa en het geloei van het alles verterende vuur. 'Zwemmen of sterven!'

Verscheidene mannen volgden de raad op. Ze hielden de handen van hun tegenstribbelende vrouwen vast, klommen op de reling en verdwenen in de diepte. Daarna volgden drie tienermeisjes die niet aarzelden maar zonder meer in de blauwgrijze golven doken.

'Zwem naar een dekstoel en gebruik die om te drijven,' herhaalde Giordino tegen iedereen.

Pitt deelde families in groepen in en terwijl Loren de kinderen opvrolijkte beduidde hij hun ouders te springen en zich vast te klampen aan een drijvende dekstoel. Daarna hield hij de kinderen over de rand zover hij kon reiken en liet ze dan vallen, terwijl hij zijn adem inhield tot de moeder of de vader hen veilig vast had.

Het dichte vuurgordijn kroop dichterbij en het ademen werd moeilijker. De hitte voelde aan of ze voor een open oven stonden. Een ruwe schatting vertelde Pitt dat er nog maar dertig mensen over waren, maar het zou nog maar op het nippertje gaan.

Een grote zwaargebouwde dikke man bleef staan en weigerde zich te bewegen. 'Het water zit vol haaien!' gilde hij hysterisch. 'We kunnen beter hier wachten op de helikopters.'

'Ze kunnen niet boven het schip komen door de luchtwervelingen van de hitte,' legde Pitt geduldig uit. 'Je kunt tot as verbranden of een kans wagen in het water. Wat zal het zijn? Vlug, je houdt de anderen op.'

Giordino nam twee stappen, spande zijn machtige spieren en tilde de dikke treuzelaar met zijn voeten van de grond. Er was geen haat, geen gemene uitdrukking in de doffe ogen van Giordino toen hij de man naar de kant droeg en hem zonder meer overboord gooide.

'Stuur me een kaartje,' riep hij hem na.

De vermakelijke daad scheen de enkele passagiers die zich op de achtergrond hielden te motiveren. De een na de ander verlieten ze het brandende schip, waarbij Pitt de oudere paren hielp de sprong te nemen.

Toen de laatste van hen eindelijk verdwenen was, keek Pitt Loren aan. 'Jouw beurt,' zei hij.

'Niet zonder mijn collega's,' zei ze met vrouwelijke vastberadenheid.

Pitt keek naar beneden om te zien of het water leeg was.

Larimer was zo zwak dat hij zijn benen nauwelijks over de reling kon krijgen. Giordino gaf hem een hand en Loren sprong arm in arm met Moran. Pitt keek bezorgd toe tot ze allen van de kant af waren en wegzwommen. Hij had bewondering voor Loren zoals ze Larimer bleef aanmoedigen terwijl ze Moran aan zijn kraag vasthield.

'Help haar maar een handje,' zei Pitt tegen Giordino.

Zijn vriend hoefde niet aangespoord te worden. Hij was weg voor er verder een woord gezegd was.

Pitt keek voor het laatst over de Leonid Andreyev. De lucht trilde van de gloeiende hittegolven en de vlammen sloegen overal uit. De helling werd al groter dan vijftig graden en het einde zou binnen enkele minuten komen. De stuurboordschroef stak al boven water uit en er waren wolken sissende stoom bij de waterlijn.

Op het ogenblik dat hij wilde springen bleef Pitt plotseling stokstijf staan van verbazing. Op de grens van wat hij kon zien zag hij een arm uit een patrijspoort kronkelen op een afstand van ongeveer dertien meter. Zonder dralen pakte hij een van de nog natte dekens van het dek, gooide die over zijn hoofd en legde de afstand met zeven stappen af. In de hut schreeuwde een stem om hulp. Hij keek naar binnen en zag het gezicht van een vrouw, de ogen opengesperd van angst.

'O God, help ons!'

'Met hoevelen bent u?'

'Ik en twee kinderen.'

'Geef de kinderen aan.'

Het gezicht verdween en vlug werd een jongen van een jaar of zes door het raampje geduwd. Pitt zette hem tussen zijn benen en hield de deken als een tent boven hem. Vervolgens kwam er een meisje van hoogstens drie. Het was niet te geloven dat ze rustig sliep.

'Geef me een hand,' beval Pitt die al wist dat het hopeloos was.

'Ik kan er niet door!' huilde de vrouw. 'De opening is te klein.'

'Hebt u nog water in de badkamer?'

'Er is geen druk.'

'Kleed u helemaal uit!' riep Pitt in wanhoop. 'Gebruik crèmes. Smeer uw lichaam in met gezichtcrèmes!'

De vrouw knikte begrijpend en verdween naar binnen. Pitt keerde zich om en rende met onder elke arm een kind naar de reling. Tot zijn blijde verrassing zag hij Giordino watertrappen en omhoogkijken.

'Al,' riep Pitt. 'Vang!'

Als Giordino verbaasd was te zien dat Pitt nog twee kinderen had gevonden, dan liet hij dat niet merken. Hij stak zijn armen uit en ving ze op, moeiteloos alsof het ballen waren.

'Spring!' gilde hij naar Pitt. 'Ze kapseist!'

Zonder de tijd te nemen om te antwoorden, rende Pitt terug naar het patrijspoortje. Hij besefte in een heel klein hoekje van zijn gedachten wel dat het redden van de moeder een loutere wanhoopsdaad was. Hij deed wat zijn bewuste denken te boven ging; zijn bewegingen leken die van een ander te zijn, van een volkomen vreemde.

De lucht was zo heet en droog dat zijn zweet verdampte voordat het uit zijn poriën kwam. Het dek was gloeiend en de hitte drong door zijn schoenzolen. Hij wankelde en viel bijna toen er een hevige trilling door het schip ging. Met een schok helde het dek nog meer naar bakboord. Ze was in haar laatste doodskramp voordat ze zou kapseizen en naar de zeebodem zinken.

Pitt lag op zijn knieën tegen de schuinstaande hutwand en stak zijn armen door het patrijspoortje. Een paar handen grepen zijn polsen en hij trok. De schouders en de borsten van de vrouw persten zich door de opening. Hij gaf nog een ruk en toen schuurden haar heupen erdoor.

Het vuur rukte op en de vlammen likten aan zijn rug. Het dek viel weg onder zijn voeten. Hij hield de vrouw om haar middel vast en sprong van de kant van de hut af toen de Leonid Andreyev kantelde. De schroeven draaiden zich omhoog naar de zon.

Ze werden naar beneden gezogen door de sterke stroom van het water en ze draaiden in het rond als poppen in een draaimolen. Pitt sloeg zijn vrije arm en zijn benen uit en worstelde zich naar boven. Hij zag het schitterende wateroppervlak angstig langzaam van groen naar blauw kleuren.

Het bloed bonsde in zijn oren en zijn longen voelden aan of ze gevuld waren met boze wespen. Een dunne zwarte nevel begon zijn blik te verduisteren. Hij voelde de vrouw onder zijn arm verslappen, haar lichaam werd een last die hem hinderde bij het vooruitkomen. Hij gebruikte zijn laatste beetje zuurstof en in zijn hoofd was er vuurwerk. Een uitbarsting werd een schitterende oranje bal die groter werd tot hij in een flikkerende flits ontplofte.

Hij kwam boven water met zijn naar boven gedraaide hoofd in de middagzon. Dankbaar haalde hij diep adem waardoor het zwart verdween en het kloppen en steken in zijn longen ophield. Daarna omarmde hij vlug het onderlichaam van de vrouw en drukte het verschillende keren stijf tegen zich aan waardoor hij het zoute water uit haar perste. Ze begon te schokken en te kokhalzen, gevolgd door een hoestbui. Pas toen haar adem weer bijna normaal was en ze kreunde, keek hij om zich heen of hij de anderen zag.

Giordino zwom in Pitts richting en duwde een van de dekstoelen voor zich uit. De twee kinderen zaten erop, immuun voor het drama om hen heen, ze lachten om de gekke gezichten die Giordino trok.

'Ik begon me af te vragen of je nog zou komen,' zei hij.

'Onkruid vergaat niet,' zei Pitt die de moeder van de kinderen drijvende hield tot ze genoeg bijgekomen was zodat ze zich vast kon houden aan de dekstoel.

'Ik zorg wel voor ze,' zei Giordino. 'Help jij Loren maar. Ik denk dat de senator het opgeeft.'

Zijn armen leken wel van lood te zijn en hij was verstijfd van uitputting, maar Pitt schoot met snelle regelmatige slagen door het water tot hij het wrakhout bereikte dat Loren en Larimer drijvende hield.

Met een grauw gezicht, haar ogen vol verdriet, hield Loren grimmig het hoofd van de senator boven water. Pitt zag met angst om het hart dat ze zich niet had hoeven inspannen: Larimer zou nooit meer een Senaatszitting bijwonen. Zijn huis was vlekkig en werd donkerpaars. Hij was als een man gestorven, maar de halve eeuw die hij een los leven geleid had eiste nu zijn onvermijdbare tol op. Zijn hart had zich veel te veel moeten inspannen en hield er ten slotte uit protest mee op.

Zacht trok Pitt Lorens hand van de senator los en duwde hem weg. Ze keek hem wezenloos aan als wilde ze bezwaar maken. Ze draaide zich om. Ze kon het niet aanzien dat Larimer langzaam wegdreef, zachtjes voortgeduwd door de deinende zee.

'Hij verdient een staatsbegrafenis,' zei ze en haar stem klonk hees fluisterend.

'Doet er niet toe,' zei Pitt, 'we weten dat hij als een man is heengegaan.'

Loren leek het te accepteren. Ze liet haar hoofd tegen Pitts schouder rusten en de tranen mengden zich met het zoute water op haar wangen.

Pitt keek om zich heen. 'Waar is Moran?'

'Hij werd opgepikt door een helikopter van de marine.'

'Liet hij je in de steek?' vroeg Pitt ongelovig.

'De man in het toestel riep dat hij maar plaats had voor één.'

'Dus de beroemde voorzitter van het Huis van Afgevaardigden liet een vrouw achter om een stervende man te laten helpen terwijl hij zichzelf liet redden.'

De antipathie van Pitt voor Moran flakkerde op met een koude vlam. Hij werd geobsedeerd door het vaste voornemen om met zijn vuist het gezicht van die kleine rat in elkaar te beuken.

Kapitein Pokofsky zat in de hut van het motorjacht met zijn handen over zijn oren om zich af te sluiten voor het verschrikkelijke gegil van de drenkelingen in het water en het geschreeuw van hen die verschrikkelijk leden door hun brandwonden. Hij kon zich er niet toe brengen de onbeschrijflijke gruwel aan te horen of te kijken naar de Leonid Andreyev die uit het gezichtsveld wegzakte in haar graf van 3600 meter diep. Hij was een levende dode.

Hij keek met een paar glazige en lusteloze ogen naar Geidar Ombrikov. 'Waarom heb je me gered? Waarom liet je me niet met het schip verdrinken?'

Ombrikov kon duidelijk zien dat Pokofsky een ernstige shock had, maar hij voelde geen medelijden met de man. Dood was iets waaraan de KGB-agent gewend was. Zijn plicht ging voor medelijden.

'Ik heb geen tijd voor zeerituelen,' zei hij koel. 'De nobele kapitein die op de brug staat en de vlag groet als het schip onder hem zinkt is zo'n flauwekul. Staatsveiligheid heeft je nodig, Pokofsky, en ik heb je nodig om de Amerikaanse volksvertegenwoordigers te identificeren.'

'Die zijn waarschijnlijk dood,' mompelde Pokofsky als uit de verte.

'Dat moeten we dan bewijzen,' snauwde Ombrikov meedogenloos. 'Mijn meerderen zullen niet met minder genoegen nemen dan met een duidelijke herkenning van hun lichamen. We mogen ook de mogelijkheid niet over het hoofd zien dat ze nog in leven zijn daar op het water.'

Pokofsky sloeg de handen voor zijn gezicht en rilde. 'Ik kan het niet

Voor de woorden uit zijn mond waren, trok Ombrikov hem rechtop en duwde hem het dek op. 'Verdomme!' riep hij. 'Zoek naar ze!'

Pokofsky klemde zijn kaken op elkaar en keek naar de weerzinwekkende realiteit van het drijvende wrakhout en de honderden worstelende mannen, vrouwen en kinderen. Hij legde de stem die in hem klonk het zwijgen op en zijn gezicht verbleekte.

'Nee!' riep hij. Hij sprong zo snel over de rand en zo plotseling dat Ombrikov noch zijn bemanning hem konden tegenhouden. Hij dook het water in en zo diep dat het wit van zijn uniform niet meer te zien was.

De boten van het containerschip haalden de overlevenden zo snel ze konden aan boord, zo veel ze er laden konden en brachten ze vlug naar het schip. Dan gingen ze weer terug te midden van de wrakstukken om de redding voort te zetten. De zee dreef vol met allerlei soort afval, dode lichamen van alle leeftijden en met degenen die nog vochten voor hun leven. Gelukkig was het water warm en bezweek niemand door de kou, noch werd de dreiging van haaien werkelijkheid.

Een boot manoeuvreerde vlak bij Giordino die de moeder en haar twee kinderen aan boord hielp. Daarna klom hij ook op de boot en beduidde de roerganger naar Pitt en Loren te sturen. Ze waren bij de laatsten die opgevist moesten worden.

De boot gleed langszij en Pitt stak zijn hand op als groet voor de korte, stevige gestalte die over de kant boog. 'Hallo,' zei Pitt met een brede grijns. 'Ik ben blij dat ik u weer zie.'

'Blij u van dienst te kunnen zijn,' antwoordde de steward die Pitt eerder tegengekomen was in de lift. Hij grinnikte ook en daarbij werd een groot gat in zijn bovengebit zichtbaar.

Hij stak zijn arm uit en greep Loren bij haar polsen. Hij tilde haar zonder moeite uit het water de boot in. Pitt strekte ook zijn hand uit, maar de steward negeerde hem.

'Sorry,' zei hij, 'we hebben geen plaats meer.'

'Wat. . . waar heb je het over?' vroeg Pitt. 'De boot is nog maar half vol.'

'U bent niet welkom aan boord van mijn boot.'

'Die boot is niet eens van je.'

'O jawel.'

Pitt keek de steward vol ongeloof aan, keerde zich daarna om en wierp een begrijpende blik op het containerschip. De naam die op de stuurboordboeg stond was Chalmette, maar op de zijden van de containers stond Bougainville. Pitt had het gevoel of iemand hem een stomp in zijn maag had gegeven.

'Ik ben blij u te ontmoeten, meneer Pitt, maar ik vrees dat het uw ongeluk betekent.'

Pitt staarde de man aan. 'Ken je mij?'

De grijns werd een uitdrukking van haat en minachting. 'Maar al te goed. Uw bemoeizucht is Bougainville maar al te duur te staan gekomen.'

'Zeg me wie je bent,' zei Pitt, die probeerde tijd te winnen en wanhopig de lucht afzocht naar een marinehelikopter.

'Ik geloof niet dat ik u die voldoening zal geven,' zei de steward met de vriendelijkheid van een diepvrieskast.

Loren kon het gesprek niet horen en trok de steward aan zijn arm. 'Waarom haalt u hem niet aan boord? Waar wacht u op?'

Hij keerde zich om en sloeg haar met de buitenkant van zijn hand in het gezicht, waardoor ze achteruit wankelde en over de twee overlevenden heen viel die stomverbaasd toekeken.

Giordino die achterop de boot stond, sprong naar voren. Een matroos haalde een automatisch pistool onder de zitting uit en sloeg met de kolf in zijn maag. Giordino's mond zakte open, hij snakte naar adem en verloor zijn evenwicht. Hij viel half over de rand van de boot en hing met zijn armen in het water.

De mond van de steward ging stijfdicht en de gladde gele trekken waren uitdrukkingsloos. Alleen zijn ogen glommen boosaardig. 'Dank u voor de medewerking, meneer Pitt. Erg bedankt dat u eraan gedacht hebt naar mij toe te komen.'

'Val dood!' snauwde Pitt uitdagend.

De steward hief een roeispaan boven zijn hoofd. 'Bon voyage, Dirk Pitt.'

De roeispaan sloeg neer en kwam hard neer op de rechterkant van zijn borst, waardoor hij onder water werd gedrukt. De lucht werd uit zijn longen gestampt en een stekende pijn ging door zijn borstkas. Hij kwam weer boven en deed zijn linkerarm omhoog om de volgende onvermijdelijke slag af te weren. Zijn beweging kwam te laat. De roeispaan in de hand van de steward stampte Pitts uitgestoken arm in elkaar en raakte hem boven op zijn hoofd.

De blauwe lucht werd zwart en hij raakte bewusteloos. Langzaam dreef Pitt onder de reddingsboot en hij zonk weg.

 

 

59

 

 

De vrouw van de president ging de studeerkamer op de tweede verdieping binnen, kuste hem goedenacht en ging naar bed. Hij zat in een zachte geborduurde stoel met hoge rug en bestudeerde een stapel statistieken over de nieuwste economische vooruitzichten. Op een groot geel officieel schrijfblok krabbelde hij een geweldige hoeveelheid notities. Sommige liet hij staan, andere streepte hij door en verscheurde ze voor ze af waren. Na bijna drie uur zette hij zijn bril af en deed zijn vermoeide ogen even dicht.

Toen hij ze weer opendeed was hij niet langer in de studeerkamer van het Witte Huis, maar in een grijs kamertje met een hoog plafond zonder ramen.

Hij wreef zijn ogen en keek nog eens, knipperend tegen het eentonige licht.

Hij was nog in dat kamertje, alleen zat hij nu op een harde houten stoel, zijn enkels aan de vierkante stoelpoten gebonden en zijn armen aan de leuningen.

Een verschrikkelijke angst ging door hem heen en hij riep om zijn vrouw en de wachten van de Veiligheidsdienst, maar de stem was niet de zijne. Die had een andere klank, dieper, ruwer.

Al gauw ging er een deur naar binnen open die ingebouwd was in een wand en een kleine man met een smal, intelligent gezicht kwam binnen. Zijn ogen hadden een donkere, verbijsterde blik en hij had een spuitje in zijn hand.

'Hoe gaat het vandaag, meneer de president?' vroeg hij beleefd.

Vreemd, de woorden waren buitenlands maar de president kon ze perfect verstaan. Daarna hoorde hij zichzelf verschillende keren roepen: 'Ik ben Oskar Belkaya, ik ben niet de president van de Verenigde Staten. Ik ben Oskar ...' Hij hield op toen de indringer het spuitje in zijn arm stak.

De verwonderde uitdrukking bleef op het gezicht van de man, het leek wel of die erop geplakt was. Hij knikte naar de deuropening en er kwam nog een man binnen. Die droeg een slordig gevangenispak en zette een cassetterecorder op een Spartaanse tafel die aan de vloer vast zat. Hij verbond de recorder met vier kleine oogjes op het tafelblad en ging weg.

'Dan gooit u uw nieuwe les niet op de grond, meneer de president,' zei de magere man. 'Ik hoop dat u het interessant vindt.' Daarna deed hij de recorder aan en ging weg.

De president deed zijn best om de verwarrende angst van de nachtmerrie kwijt te raken. Maar het leek allemaal te echt om fantasie te kunnen zijn. Hij kon zijn eigen zweet ruiken, voelde de pijn van de touwen op zijn huid, hoorde de echo's van zijn angstig geschreeuw. Zijn hoofd zakte op zijn borst en hij begon onbeheerst te huilen, terwijl de boodschap op de band steeds maar weer klonk. Toen hij ten slotte voldoende bijgekomen was, hief hij zijn hoofd dat zwaar aanvoelde en keek om zich heen.

Hij zat in de studeerkamer van het Witte Huis.

Minister Oates nam Dan Fawcetts telefoongesprek over op zijn privé-lijn. 'Hoe is de toestand daar?' vroeg hij zonder omhaal van woorden.

'Kritiek,' antwoordde Fawcett. 'Overal gewapende troepen. Ik heb niet zoveel troepen gezien sinds ik bij het Vijfde Regiment in Korea was.'

'En de president?'

'Die spuwt maatregelen als een machinegeweer. Hij wil niet langer naar adviezen van anderen luisteren, van mij ook niet. Hij is veel moeilijker te bereiken. Twee weken geleden schonk hij nog aandacht aan andere meningen of bezwaren. Nu niet meer. Je bent het met hem eens of je ligt eruit. Megan Blair en ik zijn de enigen die nog toegang tot zijn kantoor hebben en mijn dagen zijn geteld. Ik smeer 'm voor het te laat is.'

'Blijf waar je bent,' zei Oates. 'Het is het beste voor iedereen als jij en Oscar Lucas dicht bij de president in de buurt blijven. Jullie zijn de beste verbinding die we nog hebben met het Witte Huis.'

'Dat zal niet gaan.'

'Waarom niet?'

'Dat zei ik al, zelfs als ik blijf word ik buitengesloten. Mijn naam gaat met een rotgang naar de bovenste plaats op de zwarte lijst van de president.'

'Probeer dan weer in zijn gunst te komen,' beval Oates.

'Kruip hem in zijn gat en geef hem overal gelijk in. Speel de jaknikker en geef steeds verslag van alles wat hij doet.'

Het was lang stil. 'Goed, ik zal mijn best doen om je op de hoogte te houden.'

'En waarschuw Lucas dat hij op zijn post blijft. We zullen hem nog nodig hebben.'

'Mag ik vragen wat er gaande is?'

'Nog niet,' antwoordde Oates kortaf.

Fawcett drong niet bij hem aan. Hij ging op een ander onderwerp over. 'Wil je weten wat de laatste plannen van de president zijn?'

'Erg?'

'Heel erg,' gaf Fawcett toe. 'Hij praat over het terugtrekken van onze troepen uit het NAVO-bondgenootschap.'

Oates kneep in de hoorn tot zijn knokkels wit werden. 'We moeten hem stoppen,' zei hij grimmig.

Fawcetts stem klonk ver weg. 'De president en ik gaan samen een heel eind terug, maar in belang van het land moet ik toestemmen.'

'Blijf contact houden.'

Oates legde de hoorn neer, draaide zijn stoel en keek in gedachten verzonken uit het raam. De middaghemel was onheilspellend grijs geworden en het begon licht te regenen in de straten van Washington. In de natte wegdekken weerspiegelden de regeringsgebouwen zich met vreemde vervormingen.

Uiteindelijk zou hij de leiding van de regering over moeten nemen, dacht Oates bitter. Hij wist wel dat elke president in de laatste dertig jaar gehoond was en vernederd door gebeurtenissen die buiten zijn macht lagen. Eisenhower was de laatste geweest die het Witte Huis even eervol uitging als hij erin gekomen was. Het deed er niet toe hoe heilig of intelligent briljant de volgende president was. Hij zou gestenigd worden door een onwrikbare bureaucratie en steeds vijandiger nieuwsmedia. En Oates verlangde er in het geheel niet naar om het doelwit van de stenengooiers te zijn.

Hij werd uit zijn dromerijen opgeschrikt door het gedempte zoemen van zijn intercom. 'Meneer Brogan en een andere heer voor u.'

'Laat ze binnenkomen,' zei Oates. Hij stond op en liep om zijn bureau heen toen Brogan binnenkwam. Ze schudden elkaar de hand en Brogan stelde de man naast hem voor als dr. Raymond Edgely.

Oates vermoedde terecht dat Edgely een academicus was. Het ouderwets kort geknipte haar en de strik deden vermoeden dat hij iemand was die niet vaak van een universiteitsterrein af kwam. Edgely was slank, droeg een dun prikkeldraadbaardje en zijn borstelige donkere wenkbrauwen waren ongeknipt en stonden op een satanische wijze omhoog.

'Dr. Edgely is directeur van Fathom,' legde Brogan uit. 'Zij maken speciale studie van gedachtenbeheersingstechnieken op de Greeley-universiteit van Colorado.'

Oates wees hen op een bank te gaan zitten en nam een stoel bij een marmeren tafeltje. 'Ik heb net een telefoontje van Dan Fawcett gehad. De president is van plan onze troepen uit de NAVO terug te trekken.'

'Weer een bewijsstuk om onze zaak te versterken,' zei Brogan. 'Van zo'n stap zouden alleen de Russen voordeel hebben.'

Oates wendde zich tot Edgely. 'Heeft Martin onze vermoedens aangaande het gedrag van de president verteld?'

'Ja, meneer Brogan heeft me ingelicht.'

'En wat vindt u van de toestand? Kan de president geestelijk gedwongen worden om ongewild een verrader te worden?'

'Ik moet toegeven dat de daden van de president een dramatische verandering van persoonlijkheid laten zien, maar tenzij we hem een serie tests kunnen laten maken, is er geen manier om er zeker van te zijn of er hersenverandering in het spel is of beheersing van buitenaf.'

'Hij zal nooit toestemmen in een onderzoek,' zei Brogan.

'Dat geeft problemen,' zei Edgely.

'Ik stel voor, dokter,' zei Oates, 'dat u ons vertelt hoe de gedachten van de president werden veranderd.'

'Als dat het geval is,' antwoordde Edgely, 'is de eerste stap de proefpersoon isoleren in een baarmoederachtige ruimte en hem daar een bepaalde tijd in te laten, afgeschermd van alle invloeden op de zintuigen. Gedurende deze tijd worden zijn hersenschema's bestudeerd, geanalyseerd en vertaald in een taal die geprogrammeerd kan worden en vertaald door een computer. De volgende stap is het ontwerpen van in dit geval een microchip met de gewenste gegevens en die vervolgens door psycho-chirurgie inplanten in de hersenen van de proefpersoon.'

'U doet het voorkomen alsof het zo eenvoudig is als amandelen knippen,' zei Oates.

Edgely lachte. 'Ik heb het in het kort verteld en zeer gesimplificeerd natuurlijk, maar in werkelijkheid zijn de procédés zeer moeilijk en ingewikkeld.'

'Wat gebeurt er nadat de microchip in de hersenen gebracht is?'

'Ik had moeten zeggen dat een deel van de implantatie een kleine zender/ontvanger is die werkt door de elektrische impulsen van de hersenen en in staat is om gedachten en andere lichamelijke functies uit te zenden naar een centrale computer en controlepost die zover weg kan zijn als Hong Kong.'

'Of Moskou,' voegde Brogan eraan toe.

'En niet de Russische ambassade hier in Washington, zoals u eerder suggereerde?' vroeg Oates en keek Brogan aan.

'Ik denk dat ik die vraag kan beantwoorden,' viel Edgely in de rede. 'De communicatietechnologie is zeker in staat om gegevens van een proefpersoon via een satelliet naar Rusland te relayeren, maar als ik in dr. Loegovoys schoenen stond zou ik zijn controlepost dichtbij stationeren, zodat ik de resultaten van de acties van de president direct zou kunnen waarnemen. Dat zou me ook een snellere antwoordtijd geven om mijn commandosignalen naar zijn hersenen te seinen gedurende onverwachte politieke gebeurtenissen.'

'Kan Loegovoy de controle over de president verliezen?' vroeg Brogan.

'Als de president ophoudt voor zichzelf te denken en te handelen, verbreekt hij de banden met zijn normale wereld. Daarna kan hij de neiging krijgen om van Loegovoys instructies af te wijken en ze op extreme wijze uit te voeren.'

'Zou hij daardoor zoveel radicale programma's met zoveel haast hebben aangekondigd?'

'Dat kan ik niet zeggen,' antwoordde Edgely. 'Voor zover ik weet beantwoordt hij precies aan de bevelen van Loegovoy. Ik heb echter het vermoeden dat het veel dieper gaat.'

'Hoe bedoelt u?'

'De rapporten die door agenten van meneer Brogan in Rusland zijn gegeven laten zien dat Loegovoy experimenten gedaan heeft met politieke gevangenen bij wie hij de vloeistof van hun hippocampus - een orgaan in het limbisch systeem van de hersenen dat onze herinneringen vasthoudt - verwisselde met die van andere proefpersonen.'

'Een geheugeninjectie,' mompelde Oates verwonderd. 'Dr. Frankenstein bestaat dus echt.'

'Geheugentransplantatie is een ingewikkelde zaak,' vervolgde

Edgely. 'Je kunt met geen enkele zekerheid voorspellen of het lukt.'

'Denkt u dat Loegovoy dit experiment met de president uitgevoerd heeft?'

'Ik zeg niet graag ja, maar als hij volgens plan handelt, zou hij best de een of andere Russische gevangene maanden kunnen hebben geprogrammeerd, zelfs jaren, met gedachten die de Russische politiek propaganderen en daarna de hippocampusvloeistof getransplanteerd in de hersenen van de president als een steun voor de chip.'

'Kan de president door de juiste behandeling weer normaal worden?' vroeg Oates.

'U bedoelt zijn gedachten weer zo maken als ze vroeger waren?'

'Zoiets ja.'

Edgely schudde zijn hoofd. 'Geen enkele bekend staande behandeling zal de schade herstellen. De president zal altijd het geheugen van een ander in zijn hoofd hebben.'

'Kunt u die hippocampusvloeistof dan niet verwijderen?'

'Ik begrijp wat u bedoelt, maar door de vreemde gedachten te verwijderen halen we de herinneringen van de president zelf ook weg.' Edgely zweeg even. 'Nee, het spijt me het te moeten zeggen, het gedragspatroon van de president is onherroepelijk veranderd.'

'Dan zou hij van zijn ambt ontheven moeten worden . . . voorgoed.'

'Dat zou mijn aanbeveling zijn,' antwoordde Edgely zonder aarzelen.

Oates liet zich achterover zakken en vouwde zijn handen achter het hoofd. 'Dank u, dokter. U hebt ons besluit versterkt.'

'Naar wat ik vernomen heb, mag niemand de poorten van het Witte Huis door.'

'Als de Russen hem konden ontvoeren,' zei Brogan, 'dan zie ik niet in waarom wij niet hetzelfde kunnen doen. Maar we moeten hem eerst loskoppelen van Loegovoy.'

'Mag ik een voorstel doen?'

'Alstublieft.'

'Er is een uitstekende gelegenheid om de toestand in ons voordeel te keren.'

'Hoe dan?'

'In plaats van zijn hersensignalen af te kappen, zouden we af kunnen stemmen op die frequentie.' 'Met welk doel?'

'Zodat mijn staf en ik de signalen in onze eigen apparatuur kunnen invoeren. Als onze computers genoeg gegevens kunnen ontvangen, laten we zeggen binnen een tijd van vierentwintig uur, kunnen wij de plaats van de hersenen van de president innemen.'

'Een plaatsvervanger om de Russen valse informatie te geven,' zei Brogan die aangestoken werd door Edgely's inspiratie.

'Precies!' riep Edgely uit. 'Omdat ze alle reden hebben om aan te nemen dat de gegevens die ze van de president ontvangen, waar zijn, kun je de Russische Geheime Dienst manipuleren zoals je wilt.'

'Dat lijkt me een goed idee,' zei Oates. 'Maar de moeilijkheid is of we ons vierentwintig uur kunnen veroorloven. Je weet nooit wat de president allemaal uithaalt in die tijd.'

'Het is het risico waard,' zei Brogan kort.

Er werd geklopt en de secretaresse van Oates stak haar hoofd om de deur.

'Neemt u me niet kwalijk dat ik stoor, meneer de minister, maar meneer Brogan wordt dringend aan de telefoon verwacht.'

Brogan stond vlug op, pakte de hoorn op van Oates' bureau en drukte op het knipperende knopje. 'Brogan.'

Hij stond daar een volle minuut te luisteren zonder iets te zeggen. Daarna legde hij neer en keek Oates aan.

'De voorzitter van het Huis, Alan Moran, is zonet levend opgedoken in onze marinebasis Guantanamo Baai in Cuba,' zei hij langzaam.

'En Margolin?'

'Niets bekend.'

'Larimer?'

'Senator Larimer is dood.'

'O God!' kreunde Oates. 'Dat betekent dat Moran onze volgende president kan worden. Ik zou geen gewetenlozer en onbekwamer man weten voor dat werk.'

'Geen prettig idee,' zei Brogan.

 

 

60

 

 

Pitt was ervan overtuigd dat hij dood was. Er was geen enkele reden waarom hij het niet zou zijn. En toch zag hij geen verblindend licht aan het eind van een tunnel, geen gezichten van vrienden en familieleden die vóór hem gestorven waren. Hij voelde zich of hij in zijn eigen bed thuis lag te dommelen. En Loren was er. Haar haren vielen over het kussen, haar lichaam lag tegen het zijne gedrukt, haar armen hield zij om zijn hals. Zé hield hem stevig vast, weigerde hem te laten gaan. Haar gezicht leek te gloeien en haar paarse ogen keken recht in de zijne. Hij vroeg zich af of zij ook dood was.

Plotseling liet ze hem los en begon ze te vervagen, ging ze verder van hem weg, ze werd steeds kleiner tot ze helemaal verdween. Een gedimd licht schemerde door zijn gesloten oogleden en hij hoorde stemmen in de verte. Langzaam, met een inspanning of hij een gewicht van honderd kilo moest optillen, gingen zijn ogen open. Eerst dacht hij dat hij naar een wit oppervlak keek. Nadat hij verder bijkwam door een nevel van bewusteloosheid besefte hij dat hij inderdaad naar een wit vlak staarde.

Het was een plafond.

Een vreemde stem zei: 'Hij komt bij.'

'Er is meer voor nodig dan drie gebroken ribben, een schedel-basisfractuur en een paar liter zeewater om deze man eronder te krijgen.' In deze laconieke stem kon hij zich niet vergissen.

'Mijn grootste angst,' slaagde Pitt erin te mompelen, 'is dat ik in de hel ben gekomen en nu de duivel ontmoet.'

'Hoor eens hoe hij over zijn beste vriend praat,' zei Al Giordino tegen een dokter in marine-uniform.

'Hij is lichamelijk sterk,' zei de dokter. 'Hij zal vlug weer opknappen.'

'Vergeef me mijn aardse vraag,' zei Pitt, 'maar waar ben ik?'

'Welkom in het Marinehospitaal in Guantanamo Baai op

Cuba,' antwoordde de dokter. 'U en meneer Giordino werden door een van onze reddingsboten uit het water gevist.'

Pitt richtte zijn blik op Giordino. 'Gaat het goed met jou?'

'Hij heeft een wond in zijn onderbuik zo groot als een meloen, maar hij overleeft het wel,' zei de dokter glimlachend. 'Trouwens, ik heb gehoord dat hij u gered heeft.'

Pitt probeerde de nevel uit zijn hoofd te verdrijven en het zich te herinneren. 'De steward van de Leonid Andreyev speelde baseball met mijn hoofd.'

'Hij sloeg je met een roeispaan onder de boot,' legde Giordino uit. 'Ik gleed over de rand, zwom onder water tot ik je arm kon grijpen en trok je naar boven. De steward zou ook mij hebben geslagen als er niet tijdig een marinehelikopter was gekomen en een paar verplegers in het water waren gesprongen en ons aan boord hadden geholpen.'

'En Loren?'

Giordino meed zijn blik. 'Ze is als vermist opgegeven.'

'Vermist, verdomme!' snauwde Pitt. Hij vertrok zijn gezicht van de plotselinge pijn in zijn borst toen hij zich op zijn ellebogen verhief. 'We weten beiden dat ze in leven was en in de reddingsboot zat.'

Giordino's gezicht werd ernstig. 'Haar naam stond niet op de lijst van overlevenden die door de scheepskapitein opgemaakt werd.'

'Een Bougainville-schip!' riep Pitt uit en zijn herinnering kwam ineens terug. 'De oosterse steward die ons de hersens probeerde in te slaan wees naar de ...'

'Chalmette,' zei Giordino.

'Ja, de Chalmette en hij zei dat die van hem was. Hij zei ook mijn naam.'

'Stewards onthouden altijd de namen van de passagiers. Hij kende je als Charlie Gruber in hut vierendertig.'

'Nee, hij beschuldigde me ervan me met de zaken van Bougainville te bemoeien en zijn laatste woorden waren: "Bon voyage, Dirk Pitt."...'

Giordino haalde niet begrijpend zijn schouders op. 'Ik zou verdomd niet weten hoe hij jou kent. Maar waarom zou een Bougainville als steward op een Russisch schip werken?'

'Ik heb er geen notie van.'

'En dat liegen over de redding van Loren?'

Pitt knikte bijna onmerkbaar.

'Dan wordt ze gevangen gehouden door de Bougainvilles,' zei

Giordino alsof hem plotseling een lichtje opging. 'Maar waarom?'

'Jij blijft maar vragen stellen die ik niet kan beantwoorden,' zei Pitt geïrriteerd. 'Waar is de Chalmette nu?'

'Ging op weg naar Miami om de overlevenden aan land te brengen.'

'Hoe lang ben ik buiten westen geweest?'

'Ongeveer tweeëndertig uur,' zei de dokter.

'Dan hebben we nog tijd,' zei Pitt. 'De Chalmette zal de kust van Florida de eerste uren nog niet bereikt hebben.'

Hij hees zich in zitstand en zwaaide zijn benen over de rand van het bed. De kamer begon te deinen.

De dokter pakte hem bij beide armen. 'Ik hoop niet dat u denkt er vandoor te kunnen gaan.'

'Ik ben van plan op de kade te staan als de Chalmette in Miami aankomt,' zei Pitt op een toon die geen tegenspraak duldde.

Er kwam een streng medische uitdrukking op het gezicht van de dokter. 'U blijft de eerste vier dagen in dit bed. U kunt niet op reis gaan met die gebroken ribben en we weten niet hoe ernstig uw schedelbasisfractuur is.'

'Sorry dok,' zei Giordino, 'maar uw besluit is vernietigd.'

Pitt keek hen ijskoud aan. 'Wie zou me tegenhouden?'

'Admiraal Sandecker in de eerste plaats, en de minister van Buitenlandse Zaken in de tweede plaats,' antwoordde Giordino zo nuchter als las hij de beursberichten van die dag voor. 'Er is opdracht van New York dat je naar Washington moet vliegen direct nadat je bijgekomen zou zijn. Anders krijgen we de grootste moeilijkheden. Ik heb zo'n voorgevoel dat we geen beste beurt gemaakt hebben toen we congreslid Moran en senator Larimer als gevangenen op een Russisch schip hebben ontdekt.'

'Ze kunnen wel wachten tot ik op de Chalmette gezocht heb naar Loren.'

'Dat doe ik wel. Jij gaat naar de hoofdstad terwijl ik naar Miami ga en voor douanier speel. Dat is allemaal geregeld.'

Een beetje gerustgesteld ging Pitt weer liggen. 'En Moran?'

'Hij kon niet wachten,' zei Giordino kwaad. 'Hij stond erop dat de marine hem meteen nadat hij aan wal was naar huis zou brengen. Ik had een beetje ruzie met hem in de gang van het hospitaal na zijn routineonderzoek. Ik had hem bijna zijn haakneus in zijn keel gestampt. De klootzak toonde niet de minste bezorgdheid om Loren en hij leek gewoonweg opgelucht toen ik hem vertelde dat Larimer dood was.'

'Hij heeft er talent voor om degenen die hem helpen in de steek te laten,' zei Pitt minachtend.

Een hospitaalsoldaat bracht een rolstoel en hees samen met Giordino Pitt erin. Hij kreunde toen een doordringende pijn door zijn borst schoot.

'U vertrekt tegen mijn uitdrukkelijke wens,' zei de dokter. 'Dat moet duidelijk zijn. Er is geen garantie dat u geen complicaties zult krijgen als u zichzelf overschat.'

'Ik onthef u van al uw verantwoordelijkheid, dok,' zei Pitt lachend. 'Ik zal aan niemand vertellen dat ik uw patiënt was. Uw medische reputatie loopt geen risico.'

Giordino legde een stapel marinekleren en een papieren zak op het bed. 'Hier zijn wat toonbare kleren en de spullen uit je zakken. Je kunt je in het vliegtuig aankleden om tijd te winnen.'

Pitt deed de zak open en voelde een plastic zakje. Tevreden dat de inhoud klopte en droog was, gaf hij Giordino een hand. 'Goede jacht, vriend.'

Giordino klopte hem op de schouder. 'Wees niet bezorgd. Ik zal haar vinden. Ga jij naar Washington en vertel ze maar eens goed de waarheid.'

Niemand kon meer geleden hebben onder een Rip van Winkle-syndroom en meer verbaasd wakker geworden zijn dan Alan Moran. Hij herinnerde zich bijna twee weken geleden op het presidentiële jacht te zijn gaan slapen, en zijn volgende bewuste sensatie was in een limousine gesleurd te worden ergens in het rivierengebied van South Carolina. De gevangenschap en ontsnapping van het brandende Russische cruiseschip leek een onduidelijke vlek. Pas toen hij in Washington terugkwam en zowel het Congres als het Hooggerechtshof uit hun gewijde plaatsen verbannen vond, kwam hij weer op het spoor en nam hij weer zijn politieke machtspositie in.

Met de regering in emotionele en politieke wanorde zag hij zijn kans om zijn vergaande, onpeilbare ambitie te bereiken: president worden. Hij had geen populariteit bij het volk om het door verkiezing te worden en hij was vastbesloten om het nu te grijpen door het verstek laten gaan van dé anderen. Margolin vermist, Larimer uit de weg en de president blootgesteld aan afzetting, was er nog weinig dat hem kon tegenhouden.

Moran hield zitting in het midden van Jackson Square tegenover Pennsylvania Avenue en het Witte Huis en antwoordde op vragen die afgevuurd werden door een batterij van correspondenten. Hij was de man van de dag en genoot van iedere minuut aandacht die hij kreeg.

'Kunt u ons vertellen waar u de laatste twee weken bent geweest?' vroeg Ray Marsh van de New York Times.

'Graag,' antwoordde Moran dankbaar. 'De leider van de meerderheid in de Senaat, Marcus Larimer en ik gingen op visvakantie in de Caribische Zee, deels om er ons geluk te beproeven en een record-merlijn te vangen, maar vooral om te praten over de zaken die ons machtige land betreffen.'

'Er is bericht ontvangen dat senator Larimer stierf tijdens de ramp met de Leonid Andreyev.'

'Ik moet tot mijn grote verdriet zeggen dat het waar is,' zei Moran die opeens ernstig werd. 'De senator en ik waren aan het hengelen op slechts acht of tien kilometer van het Russische schip toen we een explosie hoorden en zagen dat die haar met vuur en rook bedekte. We gaven onze schipper onmiddellijk opdracht om koers te zetten naar de plek van de ramp. Toen we er kwamen, stond de Leonid Andreyev van voren tot achteren in brand. Honderden angstige passagiers sprongen in zee, sommigen met hun kleren in vlam.'

Moran zweeg voor het effect even en ging dan verder op levendige beschrijvende toon. 'Ik sprong in het water, gevolgd door de senator, om degenen te helpen die zwaar gewond waren of niet in staat waren om te zwemmen. We vochten naar het leek wel uren om vrouwen en kinderen boven water te houden tot we ze in onze vissersboot konden hijsen. Ik verloor senator Larimer uit het oog. Toen ik naar hem zocht dreef hij met zijn gezicht naar beneden, duidelijk een slachtoffer van een hartaanval veroorzaakt door te grote inspanning. U mag van mij aannemen dat hij stierf als een echte held.'

'Hoeveel mensen hebt u naar schatting gered?' vroeg Joe Stark van United Press.

'Ik ben de tel kwijtgeraakt,' antwoordde Moran die rustig zijn leugens naar voren bracht. 'Ons bootje werd gevaarlijk overbeladen met verbrande en half verbrande slachtoffers. Dus, om niet de druppel te zijn die de emmer deed overlopen, bij wijze van spreken, bleef ik in het water zodat er nog een armzalig schepsel de dood kon ontlopen. Gelukkig voor mij werd ik door de marine opgepikt, die, dat moet ik zeggen, geweldig werk heeft gedaan.'

'Wist u dat congreslid Loren Smith aan boord van de Leonid Andreyev was?' vroeg Marion Tournier van Associated Press Radio Network.

'Op dat ogenblik niet,' antwoordde Moran, die zijn ernstige gezicht weer trok. 'Tot mijn spijt heb ik zojuist vernomen dat ze als vermist is opgegeven.'

Curtis Mayo gaf zijn cameraman een seintje en zoomde dichter in op Moran. 'Meneer Moran, wat vindt u ervan dat de president, voor het eerst in de geschiedenis, het Congres gesloten heeft?'

'Ik ben zeer geërgerd dat zo'n arrogante daad in onze regering kon plaatshebben. Het is duidelijk dat de president ze niet allemaal op een rijtje heeft. Met één verschrikkelijke klap heeft hij onze natie van een democratische in een fascistische staat veranderd. Ik zal mijn uiterste best doen om hem uit zijn ambt verwijderd te krijgen. Hoe eerder hoe beter.'

'Hoe stelt u zich dat voor te doen?' hielp Mayo hem. 'Iedere keer als de leden van het Huis bijeenkomen om de afzettingsprocedure te bespreken, stuurt de president troepen om ze uit elkaar te jagen.'

'Dat zal nu anders gaan,' zei Moran vol vertrouwen. 'Morgenochtend om tien uur zullen de leden van het Congres een voltallige vergadering houden in het Lisner Auditorium zonder lastig gevallen te worden door het onwettige en immorele gebruik van de president van het militaire apparaat. Tegenover geweld zullen we geweld stellen. Ik heb met mijn collega's in het Huis en de Senaat gesproken, die van de naburige staten Maryland en Virginia, die van hun gouverneurs geëist hebben dat zij ons grondwettelijk recht om te vergaderen zullen beschermen door het leveren van troepen van hun Nationale Gardes.'

'Krijgen ze opdracht om te schieten?' vroeg Mayo die nieuwsbloed rook.

'Als ze aangevallen worden,' antwoordde Moran koel, 'dan is het antwoord een absoluut ja.'

'En zo breekt Burgeroorlog nummer twee uit,' zei Oates moeizaam toen hij het tv-toestel uitschakelde en Emmett, Mercier en Brogan aankeek.

'Moran is net zo maf als de president,' zei Emmett en schudde met weerzin zijn hoofd.

'Ik beklaag het Amerikaanse volk dat het verplicht is om zo'n miserabele opvolger te accepteren,' mompelde Mercier.

'Wat denk jij van de aanstaande confrontatie in het Lisner Auditorium?' vroeg Oates aan Emmett.

'De speciale troepen van leger en mariniers die patrouilleren op Capitol Hill zijn goed getrainde beroepsmilitairen. Er kan op ze gerekend worden dat ze standvastig zijn en geen gekke dingen zullen doen. De Nationale Garde is echt gevaarlijk. Er hoeft maar één reservesoldaat te zijn die in paniek raakt en een schot lost. Dan zullen we getuigen zijn van een tweede Kent State bloedbad, maar dan veel erger. Deze keer zal de garde het vuur beantwoord krijgen door dodelijke scherpschutters.'

'De toestand zal er niet beter op worden als er een paar congresleden geraakt worden door het kruisvuur,' voegde Mercier eraan toe.

'De president moet geïsoleerd worden. Het tijdschema moet opgeschoven worden,' zei Oates.

Mercier leek niet overtuigd. 'Dat betekent dat we afzien van de plannen die we hebben met de hersensignalen van de president.'

'Het voorkomen van een bloedbad moet voorrang hebben boven een plan om de Russen te misleiden,' zei Oates.

Brogan keek nadenkend naar het plafond. 'Ik denk dat we beide moeten doen.'

Oates glimlachte. 'Ik hoor je hersens kraken, Martin. Wat voor een wild Machiavelliaans plan heeft de CIA nu in petto?'

'Een plannetje om het zo te regelen dat Edgely er ook voordeel bij heeft,' antwoordde Brogan met een sluw lachje.

 

 

61

 

 

Op Andrew Air Force Base stond een limousine te wachten toen Pitt voorzichtig de trap van een straalpassagiersvliegtuig van de marine afliep. Admiraal Sandecker zat in de auto verborgen achter getint glas.

Hij deed het portier open en hielp Pitt instappen. 'Hoe was de vlucht?'

'Het ging gelukkig heel goed.'

'Heb je bagage?'

'Die draag ik bij me,' zei Pitt. Hij trok een pijnlijk gezicht en klemde zijn kiezen op elkaar toen hij naast de admiraal ging zitten.

'Heb je erg veel pijn?'

'Een beetje stijf. Ze verbinden gebroken ribben niet meer zoals vroeger. Ze laten ze nu vanzelf genezen.'

'Sorry dat ik zo'n haast maakte met je terugkeer, maar de zaken in Washington worden steeds beroerder en Doug Oates hoopt dat jij informatie hebt die een paar raadsels kunnen oplossen.'

'Ik begrijp het,' zei Pitt. 'Is er nog nieuws over Loren?'

'Ik ben bang van niet.'

'Ze leeft nog,' zei Pitt die uit het raampje keek.

'Daar twijfel ik niet aan,' stemde Sandecker in. 'Waarschijnlijk is het een misverstand dat haar naam niet op de lijst staat. Misschien heeft ze anonimiteit gevraagd om de pers te kunnen ontgaan.'

'Loren had geen reden om dat te doen.'

'Ze komt wel opdagen,' zei Sandecker. 'Nu zou ik willen dat je me vertelt hoe je het klaarspeelde om aanwezig te zijn bij het ergste zeedrama in vijftig jaar.'

Pitt verbaasde zich erover hoe de admiraal het gesprek in een andere richting kon sturen met de abruptheid als van een sauna in de sneeuw springen.

'In de korte tijd dat we samen op de Leonid Andreyev waren,' begon Pitt, 'vertelde Loren me dat ze de eerste avond van de cruise op het dek wandelde toen de buitenlichten van het schip allemaal uitgingen en er vervolgens een helikopter landde. Drie passagiers stapten uit, twee ervan werden ruw behandeld. Loren dacht dat ze een van hen in het weinige licht herkende als Alan Moran. Ze was er niet zeker van of haar ogen haar bedrogen en ze belde haar secretaresse Sally Lindemann over de scheepstelefoon en vroeg haar om na te gaan waar Moran zich bevond. Sally volgde valse sporen die gedekt werden door vage verhalen en vond geen Moran. Ze hoorde ook dat hij en Marcus Larimer samen waren. Ze vertelde haar negatieve bevindingen aan Loren die tegen haar zei dat ze zich met mij in verbinding moest stellen. Maar het gesprek werd afgebroken. De Russen hadden haar gesprekken afgeluisterd en merkten dat Loren toevallig midden in een geheime operatie terecht was gekomen.'

'Dus namen ze haar gevangen samen met haar collega's die met een enkele reis op weg naar Moskou waren.'

'Loren was alleen meer een last dan een voordeel. Zij moest voor het gemak maar overboord verdwijnen.'

'En nadat Lindemann jou gebeld had?' ging Sandecker verder.

'Al Giordino en ik maakten een plan, vlogen naar het zuiden, haalden het schip in San Salvador in en gingen daar aan boord.'

'Er zijn meer dan tweehonderd mensen omgekomen op de Leonid Andreyev. Je mag van geluk spreken dat je nog leeft.'

'Ja,' zei Pitt mijmerend. 'Dat was maar op het nippertje.'

Hij zweeg, in gedachten zag hij maar één gezicht - het gezicht van de steward die in de reddingsboot naar hem stond te slaan met het gezicht van iemand die zijn werk leuk vindt: een moordenaar zonder enig mededogen.

'Als het je interesseert,' zei Sandecker die de stilte verbrak, 'we gaan direct naar een bijeenkomst met minister Oates op het ministerie van Buitenlandse Zaken.'

'Rijd even langs de Washington Post,' zei Pitt plotseling.

Sandecker keek hem hoofdschuddend aan. 'We hebben geen tijd om een krant te kopen.'

'Als Oates wil horen wat ik weet, zal hij verdomme even moeten wachten.'

Sandecker trok een zuur gezicht en gaf toe. 'Tien minuten heb je, meer niet. Ik bel Oates en zeg dat het vliegtuig vertraging had.'

Pitt had de minister van Buitenlandse Zaken al eerder ontmoet tijdens de zaak van de North American Treaty. Het keurig geknipte haar was leikleurig en de bruine ogen bekeken Pitt met een ervaren blik. Oates droeg een grijs maatkostuum van vijfhonderd dollar en glanzende zwarte schoenen. Hij had een agressiviteit over zich die geen onzin duldde. Hij bewoog zich bijna op de manier van een atleet.

'Meneer Pitt, blij u weer te zien.'

'Fijn u te ontmoeten, meneer de minister.'

Oates drukte Pitts hand en ging daarna naar de andere mannen in de vergaderzaal en ging door met voor te stellen. De hoogste top was er. Brogan van de CIA, Emmett van de FBI, Alan Mercier van Nationale Veiligheid die Pitt ook kende, en Dan Fawcett die het Witte Huis vertegenwoordigde. Admiraal Sandecker bleef aan Pitts zijde en hield zijn vriend goed in het oog.

'Gaat u zitten alstublieft,' zei Oates met een gebaar naar de stoelen.

Sam Emmett wendde zich tot Pitt, bekeek hem met belangstelling, merkte de lijnen in zijn gezicht op. 'Ik ben zo vrij geweest om uw dossier te lichten, meneer Pitt, en ik moet zeggen dat uw diensttijd bij de regering net een roman is.' Hij zweeg even en keek het dossier in. 'Direct verantwoordelijk voor de redding van talloze levens gedurende de operatie Vixen. Een belangrijke rol gespeeld bij de totstandkoming van het Canadese fusieverdrag. Leidde het project om de Titanic te bergen, met de daaropvolgende ontdekking van een vreemd element voor het Siciliaanse project. U hebt een ongewoon talent om op de juiste plaats op te duiken.'

'Ik denk dat het goede woord "alomtegenwoordig" is,' bracht Oates in.

'U was bij de Air Force voordat u bij de NUMA kwam,' vervolgde Emmett. 'In de rang van majoor. Uitstekende staat van dienst in Vietnam.' Hij aarzelde en er kwam een vreemde onderzoekende blik op zijn gezicht. 'Ik zie hier dat u een onderscheiding ontvangen hebt voor het vernietigen van een van uw eigen vliegtuigen.'

'Misschien moet ik dat uitleggen,' zei Sandecker, 'omdat ik in het vliegtuig zat dat Dirk neerschoot.'

'Ik weet dat we niet veel tijd hebben, maar ik ben nieuwsgierig om dat verhaal te horen,' zei Oates.

Sandecker knikte instemmend. 'Mijn staf en ik vlogen in een tweemotorig turbine-vrachtvliegtuig van Saigon naar een klein vliegveld in de buurt van Da Nang. Zonder dat wij dat wisten was het veld waar we moesten landen in handen van de Noord-Vietnamezen gevallen. Onze radio was defect en mijn piloot kon de waarschuwing niet ontvangen. Dirk vloog in de buurt. Hij was op de terugweg van een bombardement. De plaatselijke commandant gaf hem opdracht om ons tegemoet te vliegen en te waarschuwen, op welke manier dan ook.' Sandecker keek Pitt aan en lachte. 'Ik moet zeggen dat hij alles probeerde. Hij speelde charades vanuit zijn cockpit, vuurde verschillende salvo's voor onze neus uit zijn kanonnen, maar er drong niets door in onze dikke schedels. Toen we bij de landingsplaats kwamen en van zee naar de baan toe vlogen, schoot hij met wat een zeldzaam luchtschuttersvakmanschap mag heten onze beide motoren buiten werking, wat mijn piloot dwong om ons toestel op een paar kilometer voor de kust op het water te laten landen. Dirk dekte ons daarna door vijandelijke boten te beschieten die van het strand af de zee op voeren, tot iedereen aan boord was van een patrouilleboot van de marine. Nadat ik gehoord had dat hij me van een zekere gevangenschap gered had en misschien wel van de dood, werden we goede vrienden. Een aantal jaren later, toen president Ford me vroeg om de NUMA op te richten, heb ik Dirk overgehaald om mee te doen.'

Oates keek Pitt met nadenkende blik aan. 'U leidt een interessant leven. Ik benijd u.'

Voor Pitt kon antwoorden, zei Alan Mercier: 'Ik denk dat meneer Pitt er nieuwsgierig naar is waarom hij hier gevraagd is.'

'Dat weet ik heel goed,' zei Pitt.

Hij keek de mannen om beurten aan. Ze zagen eruit of ze in geen maand hadden geslapen. Ten slotte richtte hij zich tot Oates. 'Ik weet wie verantwoordelijk was voor de diefstal en de daaropvolgende lekkage van het zenuwgas S in de Golf van Alaska.' Hij sprak langzaam en duidelijk. 'Ik weet wie bijna dertig moorden pleegde bij het kapen van het presidentiële jacht en haar passagiers. Ik weet wie die passagiers waren en waarom ze werden ontvoerd. En ik weet ook wie sabotage pleegde op de Leonid Andreyev en daardoor 200 mannen, vrouwen en kinderen vermoordde. Daar is geen speculatie of gissen van mijn kant bij. De feiten en bewijzen staan als een paal boven water.'

Er heerste een bijna dodelijke stilte in de zaal. Niemand maakte ook maar de minste aanstalten om iets te zeggen. Pitts verklaring had hen volkomen met stomheid geslagen. Emmett had een vertrokken gezicht. Fawcett stond zijn handen te wringen om zijn zenuwen te verbergen. Oates leek versuft.

Brogan was de eerste die Pitt een vraag stelde. 'Ik moet wel aannemen, meneer Pitt, dat u duidt op de Russen?'

'Nee meneer.'

'Vergist u zich niet?' vroeg Mercier.

'Nee.'

'Als het de Russen niet zijn,' vroeg Emmett voorzichtig, 'wie dan wel?'

'Het hoofd van het Bougainville-imperium, Min Koryo en haar kleinzoon Lee Tong.'

'Ik ken meneer Lee Tong toevallig persoonlijk,' zei Emmett. 'Hij is een gerespecteerd zakenman die grote bijdragen schenkt voor politieke campagnes.'

'Dat doet de mafia ook en elke oplichter die wil profiteren van de geldmachine van de overheid,' zei Pitt ijzig. Hij legde een foto op tafel. 'Deze heb ik geleend uit het archief van de Washington Post. Herkent u deze man, meneer Emmett, de man die op de foto de deur uitkomt?'

Emmett pakte de foto en bekeek hem. 'Lee Tong Bougainville,' zei hij. 'Het is geen duidelijke foto, maar een van de weinige die ik ooit van hem gezien heb. Hij mijdt de publiciteit als de pest. U maakt een ernstige vergissing, meneer Pitt, met hem van enige misdaad te beschuldigen.'

'Geen vergissing,' zei Pitt vastbesloten. 'Deze man probeerde mij te vermoorden. Ik heb reden om aan te nemen dat hij aansprakelijk is voor de explosie die de Leonid Andreyev tot zinken bracht en voor de ontvoering van congreslid Loren Smith.'

'Die ontvoering is een zuivere veronderstelling van u, meneer Pitt.'

'Heeft meneer Moran niet verklaard wat er aan boord van dat schip is gebeurd?' vroeg Pitt.

'Hij weigert door ons ondervraagd te worden,' antwoordde Mercier. 'We weten allen wat hij op een persconferentie verteld heeft.'

Emmett begon kwaad te worden. Hij zag Pitts ontboezemingen als een verdachtmaking dat de FBI knoeide. Hij boog zich met felle ogen over de tafel. 'Denkt u nou werkelijk dat wij uw belachelijke sprookjes geloven?' vroeg hij met krakende stem.

'Het kan me niet veel schelen wat u gelooft,' antwoordde Pitt en keek de directeur van de FBI strak aan.

'Kunt u vertellen hoe u de Bougainvilles ontmaskerde?' vroeg Oates.

'Ik heb ermee te maken door de dood van een vriend die stierf door het zenuwgas S. Ik begon te zoeken naar de verantwoordelijke partijen. Zuiver om me te wreken, moet ik toegeven. Toen mijn naspeuringen langzamerhand dichter bij de Bougainvilles kwamen, kwamen er allerlei andere zaken van hun organisatie aan het licht.'

'En u kunt uw beschuldigingen bewijzen?'

'Natuurlijk,' antwoordde Pitt. 'Computergegevens met beschrijvingen van hun kapingen, hun drughandel en hun smokkelactiviteiten zitten in een safe bij de NUMA.'

Brogan stak zijn hand op. 'Wacht even. U verklaarde dat de Bougainvilles ook achter de kaping van de Eagle zaten?'

'Ja.'

'En u weet ook wie er ontvoerd zijn?'

'Ja.'

'Onmogelijk,' stelde Brogan botweg.

'Zal ik de namen noemen, heren?' zei Pitt. 'Laten we beginnen met de president, dan vice-president Margolin, senator Larimer en voorzitter van het Huis Moran. Ik was bij Larimer toen hij stierf. Margolin leeft nog en wordt ergens vastgehouden door de Bougainvilles. Moran is nu hier in Washington en zal ongetwijfeld samenzweringen op touw zetten om de volgende Messias te worden. De president zit in het Witte Huis, ongevoelig voor de politieke ramp die hij veroorzaakt, terwijl zijn hoofd een marionet is in de handen van een Russische psycholoog genaamd dr. Aleksei Loegovoy.'

Waren Oates en de anderen al eerder met stomheid geslagen, ze waren nu volkomen als versteend. Brogan keek of hij net een fles tabascosaus opgedronken had.

'Dat kunt u allemaal niet weten!' bracht hij uit.

'Het is heel duidelijk dat ik het wèl weet,' zei Pitt kalm.

'Mijn God, hoe dan?'

'Een paar uur voor de massale dood op de Leonid Andreyev heb ik een KGB-agent gedood wiens naam Paul Soevorov was. Hij had een notitieboekje bij zich dat ik van hem geleend heb. Er staat in hoe hij de president gevolgd is na de ontvoering van de Eagle.'

Pitt haalde de tabakszak onder zijn shirt vandaan en gooide terloops het notitieboekje op tafel.

Pas na enige ogenblikken pakte Oates het langzaam op, alsof het hem zou bijten. Hij bladerde het door.

'Dat is vreemd,' zei hij na een poosje. 'Het is in het Engels geschreven. Ik zou een of andere Russische lettercode verwacht hebben.'

'Dat is niet zo vreemd,' zei Brogan. 'Een goede agent zal in de taal van het land waar hij gestationeerd is schrijven. Wat wel ongebruikelijk is, is dat deze Soevorov überhaupt notities maakte. Ik kan alleen maar aannemen dat hij het oog hield op Loegovoy en het gedachtenbeheersingsprogramma was te ingewikkeld voor hem om er veel over te kunnen onthouden, dus zette hij wat hij zag op papier.'

'Meneer Pitt,' vroeg Fawcett, 'hebt u voldoende bewijs voor Justitie om Min Koryo Bougainville in staat van beschuldiging te laten stellen?'

'Voor de beschuldiging wel ja, voor een veroordeling niet,' antwoordde Pitt. 'De regering zal nooit een rijke en machtige vrouw van zesentachtig jaar achter de tralies zetten. En als ze het vermoeden zou hebben dat ze daarop wel een kans loopt dan wipt ze het land uit en opereert ze elders verder.'

'Haar misdaden in beschouwing genomen, zou er gepraat moeten kunnen worden over uitlevering.'

'Min Koryo heeft sterke banden met de Noordkoreanen,' zei Pitt. 'Ze zou daarheen gaan en dan zie je ze nooit terechtstaan.'

Emmett dacht daarover na en zei koel: 'Ik denk dat we dat punt kunnen overnemen.' Daarna wendde hij zich tot admiraal Sandecker alsof hij Pitt verder overbodig vond. 'Admiraal, kunt u het regelen dat meneer Pitt voor verdere vragen beschikbaar blijft en ons van de computergegevens voorziet die hij via de Bougainvilles in handen heeft gekregen?'

'U kunt rekenen op de volle medewerking van de NUMA,' zei Sandecker. Hij voegde er nog bijtend aan toe: 'Ik ben altijd graag bereid om de FBI uit de narigheid te helpen.'

'Afgesproken dan,' zei Oates die als scheidsrechter optrad. 'Meneer Pitt, hebt u enig idee waar ze vice-president Margolin vasthouden?'

'Nee meneer. En Soevorov volgens mij ook niet. Volgens zijn notities vloog hij nadat hij uit het lab van Loegovoy ontsnapte in een helikopter over het gebied, maar kon hij de precieze plek niet aanwijzen. De enige aanwijzing die hij noemde is een rivier ten zuiden van Charleston in South Carolina.'

Oates keek van Emmett naar Brogan en toen naar Mercier.

'Welnu, mijne heren, we hebben een beginpunt.'

'Ik vind dat we meneer Pitt veel dank verschuldigd zijn,' zei Fawcett.

'Ja, inderdaad,' zei Mercier. 'U hebt ons zeer geholpen.'

Jezus, dacht Pitt bij zichzelf. Het lijkt wel de Kamer van Koophandel die een straatveger bedankt die achter een optocht aanliep.

'Is dat alles?' vroeg hij.

'Voorlopig,' antwoordde Oates.

'En Loren Smith en Vince Margolin?'

'We zullen zorgen voor hun veiligheid,' zei Emmett koud.

Pitt krabbelde moeilijk op de been. Sandecker nam hem bij de arm. Daarna zette Pitt zijn handen op tafel en boog zich over naar Emmett. Zijn ogen stonden fel genoeg om een cactus te doen verwelken.

'Dat is je geraden ook,' zei hij met een stem die klonk als hard staal. 'Verdomme nou.'

 

 

62

 

 

Terwijl de Chalmette naar Florida stoomde, stonden de verbindingslijnen roodgloeiend. De dolste vragen overspoelden de radiokamer van het schip en de Koreanen konden het niet bijhouden. Ze gaven het ten slotte op en noemden de namen van de overlevenden die aan boord waren. Alle dringende verzoeken van de media die om gedetailleerde informatie vroegen bleven onbeantwoord . . .

Vrienden en familieleden van de passagiers begonnen uit hun grote bezorgdheid naar de kantoren van de cruisemaatschappij te bellen. Hier en daar gingen de vlaggen halfstok. Het drama was in elk huis onderwerp van gesprek. Kranten en tv gaven zelfs even minder aandacht aan de sluiting van het Congres door de president en wijdden speciale edities en nieuwsuitzendingen aan de ramp.

De marine begon met het overvliegen van de mensen die door hen uit het water gered waren naar marinebases en hospitalen in de buurt van de woonplaats van de betrokkenen. Deze mensen werden het eerst geïnterviewd en hun tegenstrijdige verhalen gaven de schuld van de explosie aan van alles, van een drijvende mijn uit de Tweede Wereldoorlog tot een lading wapens die door de Russen naar Midden-Amerika gesmokkeld zou worden.

De Russische diplomatieke diensten in de Verenigde Staten reageerden boos door de Amerikaanse marine ervan te beschuldigen dat ze zomaar een raket gelanceerd had naar de Leonid Andreyev; een aantijging die het goed deed in de landen van het Oostblok maar in het algemeen met een schouderophalen afgedaan werd of als een grof staaltje van propaganda gezien werd.

De opwinding over een menselijk drama bereikte een hoogtepunt zoals niet meer voorgekomen was sinds het zinken van de Andrea Doria in 1956. De voortdurende stilte van de Chalmette wakkerde de persmensen aan. Er was een dolle ren naar charter-boten, vliegtuigen en helikopters om bij het schip te kunnen zijn als het de kust naderde. De zwijgzaamheid van de Koreaanse kapitein was als kolen op het vuur en er werd in het wilde weg, gespeculeerd terwijl de spanning steeg. Er werd een onderzoek naar de oorzaak geëist door elke politicus die een interview kon versieren.

De Chalmette bleef tot het eind toe weerspannig. Toen ze het kanaal invoer, werd ze omringd door een troep ronkende vliegtuigen en om haar heen cirkelende plezierjachten en vissersboten die vol zaten met reporters die vragen gilden door megafoons. Tot hun grote teleurstelling wuifden de Koreaanse matrozen alleen maar en riepen terug in hun eigen taal.

De Chalmette naderde langzaam de kade in de haven van Dodge Island in Miami en werd begroet door een menigte van meer dan honderdduizend mensen die opdrongen tegen een politiekordon dat de toegang tot de pier blokkeerde. Wel honderd video- en filmcamera's namen de scène op toen het enorme containerschip de touwen uitgooide over de roestende meerpalen. Loopplanken werden tegen de romp gereden en de overlevenden stonden langs de relingen, stomverbaasd over de toeloop.

Sommigen leken dol van vreugde om weer land te zien, anderen toonden zich zeer verdrietig over het verlies van mannen of vrouwen, zonen of dochters die ze nooit meer zouden zien. Een diepe stilte viel plots over de massa toeschouwers. Later werd dat door een presentator van het tv-journaal beschreven als 'de stilte die je meemaakt als er een doodkist in de aarde wordt neergelaten'.

Onopgemerkt zwermde een groep FBI-agenten, gekleed als immigratie- en douanemensen aan boord van het schip en stelden de identiteit vast van de overlevende passagiers en bemanningsleden van de Leonid Andreyev. Ze vroegen iedereen of ze wisten waar congreslid Loren Smith zich bevond en zochten het hele schip af naar enig bewijs van haar aanwezigheid.

Al Giordino vroeg het de mensen van wie hij de gezichten herkende uit de reddingsboot. Geen van hen kon zich herinneren wat er met Loren of de oosterse steward was gebeurd nadat ze aan boord van de Chalmette geklommen waren. Een vrouw dacht dat ze gezien had dat Loren weggeleid was door de kapitein, maar ze wist het niet zeker. Veel van deze mensen waren ternauwernood aan de dood ontsnapt en wilden niets liever dan zo veel mogelijk van de ramp vergeten.

De kapitein en zijn bemanning beweerde niets te weten. Foto's van Loren zegden hun niets. Tolken ondervroegen hen in het Koreaans, maar hun verhalen waren hetzelfde. Ze hadden haar nooit gezien. Zes uur intensief zoeken bracht niets aan het licht. Ten slotte werd het de verslaggevers toegestaan aan boord te gaan. De bemanningsleden werden beschouwd als redders van de zee. Die indruk was gunstig voor Bougainville Maritime en hun moedige employés die een zee van brandende olie getrotseerd hadden om vierhonderd mensen te redden. Het was een public relations-meevallertje en Min Koryo maakte er gebruik van.

Het was donker en het regende toen Giordino moe over het nu verlaten haventerrein liep en het douanekantoor binnenliep. Hij zat lang aan een bureau naar de regenachtige duisternis te kijken en zijn donkere ogen leken wel schaduwen in zijn gezicht.

Hij keerde zich om en keek naar de telefoon of het een vijand was. Hij dronk zich moed in met een glas brandy uit een halve-liter fles in zijn jaszak die hij gestolen had van admiraal Sandecker. Hij draaide een nummer en hij hoopte bijna dat er niemand zou opnemen. Er klonk een stem.

Giordino maakte zijn lippen vochtig en zei, 'Neem me niet kwalijk, Dirk. We waren te laat. Ze was weg.'

De helikopter kwam uit het zuiden en deed zijn landingslichten aan. De piloot bracht het toestel in de juiste positie en liet het dalen op het dak van het Wereldhandelscentrum in Manhattan. De zijdeur ging open en Lee Tong stapte uit. Hij liep snel naar een bewaakte privé-ingang en nam de lift naar het woongedeelte van zijn grootmoeder.

Hij boog en kuste haar lichtjes op het voorhoofd. 'Hoe ging het vandaag met u, aunumi?'

'Rampzalig,' zei ze vermoeid. 'Iemand saboteert onze bankgegevens, scheepstransacties, alles wat door de computers geregistreerd wordt. Wat eens een voorbeeldige efficiënte werkmethode was, is nu een janboel.'

Lee Tongs ogen werden spleetjes. 'Wie zou dat doen?'

'Elk spoor leidt naar de NUMA.'

'Dirk Pitt.'

'Hij is de voornaamste verdachte.'

'Niet meer,' zei Lee Tong geruststellend. 'Hij is dood.'

Ze keek op en haar oude ogen stonden vragend. 'Weet je dat heel zeker?'

Hij knikte. 'Pitt was aan boord van de Leonid Andreyev. Een gelukkig toeval. Ik zag hem sterven.'

'Je Caribische reis was maar een half succes, want Moran leeft nog.'

'Ja, maar Pitt zijn we kwijt en de Leonid Andreyev maakt het verlies weer goed van de Venice en het goud.'

Min Koryo viel plotseling naar hem uit. 'Die glibberige Antonov heeft ons voor een miljard dollar goud in de boot genomen en hij heeft ons een goed schip met bemanning gekost, en jij zegt dat we nu quitte staan?'

Lee Tong had zijn grootmoeder nog nooit zo kwaad gezien. 'Ik ben ook woedend aunumi, maar wij zijn niet in staat om Rusland de oorlog te verklaren.'

Ze boog zich voorover en haar handen klemden zich zo vast om de leuningen van haar rolstoel dat de knokkels door haar huid heen te zien waren. 'De Russen weten nog niet wat het is om terroristen te hebben die hen naar de strot vliegen. Ik wil dat je bomaanslagen doet op hun koopvaardijvloot, vooral op hun olietankers.'

Lee Tong sloeg zijn arm om zijn grootmoeder heen zoals hij bij een ziek kind zou doen. 'Het Hebreeuwse spreekwoord oog om oog en tand om tand moge dan de wraakzuchtige ziel bevredigen, maar het vergroot nooit het banksaldo. Verblindt uzelf niet door woede.'

'Wat verwacht je?' snauwde ze. 'Antonov heeft de president en het goud kan hij door zijn marine laten bergen. Wij stonden Loegovoy en zijn mensen toe om met de president te vertrekken. Jaren van planning en miljoenen verknoeid, en waarvoor?'

'We zijn nog steeds in een positie om te handelen,' zei Lee Tong. 'Vice-president Margolin is nog veilig in het lab. En we hebben een onverwachte toegift in congreslid Loren Smith.'

'Heb je haar ontvoerd?' vroeg ze verrast.

'Ze was ook aan boord van het cruiseschip. Nadat het gezonken was, heb ik het zo geregeld dat ze vanaf de Chalmette naar het lab gevlogen werd.'

'Ze zou van nut kunnen blijken te zijn,' gaf Min Koryo toe.

'Verlies de moed niet, aunumi,' zei Lee Tong. 'We spelen nog mee. Antonov en zijn KGB-vriendje Polevoi hebben de eerbied van de Amerikanen voor de rechten van het individu ernstig onderschat. Door de president instructie te geven om het Congres naar huis te sturen om zijn macht te vergroten was een domme blunder. Hij zal afgezet worden en binnen een week uit Washington gegooid worden.'

'Niet zolang hij de steun van het Pentagon heeft.'

Lee Tong deed een sigaret in de lange zilveren houder. 'De verenigde chefs van staven nemen een afwachtende houding aan. Ze kunnen het Huis niet voor altijd van een vergadering afhouden. Als er eenmaal gestemd is voor afzetting zullen de generaals en admiraals niet lang aarzelen om hun steun te verleggen naar het Congres en het nieuwe staatshoofd.'

'En dat zal dan Alan Moran zijn,' zei Min Koryo alsof ze een vieze smaak in haar mond had.

'Tenzij we Vincent Margolin vrijlaten.'

'En onszelf de das omdoen. We kunnen hem maar beter voorgoed laten verdwijnen of het zo regelen dat zijn lichaam drijvend in de Potomac aangetroffen wordt.'

'Luister, aunumi,' zei Lee Tong en zijn zwarte ogen fonkelden. 'We kunnen twee dingen doen. Ten eerste: het lab is in goed functionerende staat. Loegovoys gegevens zitten nog steeds in de computerschijven. Zijn gedachtenbeheersingstechniek kunnen we zo overnemen. We kunnen andere wetenschappers in dienst nemen om Margolins hersenen te programmeren. Dan zullen het niet de Russen zijn die het Witte Huis regeren, maar Bougainville Maritime.'

'Maar als Moran beëdigd is als president, voor de gedachten-overbrenging klaar is, hebben we niets aan Margolin.'

'Ten tweede,' zei Lee Tong. 'Sluit een overeenkomst met Moran om Margolin te elimineren en plavei zo de weg naar het Witte Huis voor hem.'

'Is hij om te kopen?'

'Moran is een sluwe manipulator. Zijn politieke macht is gebouwd op geheime financiële transacties. Geloof me, aunumi, Alan Moran zal elke prijs betalen voor het presidentschap.'

Min Koryo keek haar kleinzoon met alle respect aan. Ze glimlachte flauwtjes. Hij bezat een bijna mystieke greep op het abstracte. Niets deed haar koopmansbloed meer stromen dan van een mislukking een succes maken. 'Sla je slag,' zei ze.

'Ik ben blij dat u het met me eens bent.'

'Je moet het lab naar een veilige plek overbrengen,' zei ze. Haar gedachten begonnen al te werken. 'In ieder geval tot we weten hoe de toestand precies is. Regeringsonderzoekers zullen de stukjes al gauw in elkaar passen en zich concentreren op het zoeken naar de Eastern Seaboard.'

'Dat denk ik ook,' zei Lee Tong. 'Ik ben zo vrij geweest om een van onze sleepboten opdracht te geven om het van South Carolina naar onze privé haven te varen.'

Min Koryo knikte. 'Een uitstekende keus.'

'En een heel praktische,' gaf hij als antwoord.

'Wat doen we met het vrouwelijke Congreslid?'

'Als ze tegen de pers praat zou ze een aantal lastige vragen kunnen stellen die Moran moeilijk zal kunnen beantwoorden, zoals over zijn aanwezigheid op de Leonid Andreyev. Hij zou verstandig zijn om voor haar zwijgen ook te betalen.'

'Ja, hij heeft zich wat dat betreft door zijn leugens in de nesten gewerkt.'

'Of we kunnen haar het gedachtenbeheersingsproces laten ondergaan en haar dan naar Washington terugstuten. Een hulp in het Congres zou ook van groot nut kunnen zijn.'

'Maar als Moran haar bij de koop rekent?'

'Dan laten we het lab zinken met Margolin en Loren Smith erbij.'

Zonder dat Lee Tong en Min Koryo het wisten werd hun gesprek opgevangen op het dak van een nabij gelegen flatgebouw waar een schotelantenne de radiosignalen doorzond naar een bandrecorder in een stoffig leeg kantoor een eind verder aan Hudson Street.

Het bakstenen gebouw van het begin van de eeuw was aan afbraak toe en hoewel de meeste kantoren leeg waren, namen enkele huurders er hun gemak van bij het zoeken naar nieuw onderdak.

Sal Casio had de tiende verdieping helemaal voor zich alleen. Hij bleef hier speciaal zitten omdat het liftpersoneel het nooit erg vond om de lift te laten stoppen en het raam zag direct uit op de ontvanger. Een ledikant, een slaapzak en een elektrisch kookplaatje waren alles dat hij nodig had, en behalve de zenderontvanger stond er alleen een oude en versleten hoge fauteuil die hij uit een container in een steeg had gehaald.

Hij draaide het slot open met zijn moedersleutel en ging naar binnen. Hij had een papieren zak bij zich waarin een broodje corned beef en drie flesjes bier zaten. Het kantoor was warm en benauwd, dus deed hij een raam open en keek naar de lichtjes aan de overkant van de rivier in New Jersey.

Casio deed het saaie werk van afluisteren automatisch en was blij met de afzondering die hem de kans gaf zijn gedachten de vrije loop te laten. Hij dacht terug aan de gelukkige tijd van zijn huwelijk, aan de jaren dat zijn dochter opgroeide en hij begon zich week te voelen. Zijn lange weg naar de wraak begon eindelijk ergens heen te leiden en het doel kwam nabij. Het enige dat nog maar hoefde te gebeuren, dacht hij, was het laatste hoofdstuk van de Bougainvilles te schrijven.

Hij keek naar de recorder terwijl hij een hap van de boterham nam en zag dat hij de band had laten lopen toen hij naar de broodjeswinkel was geweest. Morgen was het vroeg genoeg om de band op te winden en af te luisteren, dacht hij. En als hij de band nu opwond en stemmen het apparaat zouden activeren, dan zouden de voorgaande gesprekken uitgewist worden.

Casio had geen idee van de belangrijkheid van wat er op de band stond. Het besluit om tot morgen te wachten werd ingegeven door de gang van zaken zoals hij gewoon was, maar het tijdverlies zou verschrikkelijk veel blijken te kosten.

'Kan ik u even spreken, generaal?'

Metcalf stond op het punt om weg te gaan en sloot net zijn aktentas. Hij kneep zijn ogen wat dicht toen hij Alan Mercier herkende die in de deuropening stond.

'Natuurlijk, kom binnen en ga zitten.'

De speciale veiligheidsadviseur van de president liep naar het bureau maar bleef staan. 'Ik heb nieuws dat u niet zo leuk zult vinden.'

Metcalf zuchtte. 'Slecht nieuws schijnt tegenwoordig aan de orde van de dag te zijn. Wat is er?'

Mercier overhandigde hem een blanco omslag met een aantal getypte vellen papier erin en sprak met zachte, gehaaste stem. 'Orders direct van de president. Alle Amerikaanse strijdkrachten in Europa moeten met Kerstmis teruggetrokken zijn. Hij geeft u twintig dagen om een plan op te stellen voor een totale terugtrekking uit de NAVO.'

Metcalf viel achterover in zijn stoel als iemand die een klap met een moker krijgt. 'Dat is niet mogelijk!' mompelde hij. 'Ik kan niet geloven dat de president zulke orders geeft!'

'Ik was net zo geschokt als u toen hij er mij koud mee op het lijf kwam,' zei Mercier. 'Oates en ik probeerden met hem te praten, maar het was zinloos. Hij eist dat alles verwijderd wordt: Pershing- en kruisraketten, alle uitrusting, opslagplaatsen, onze hele organisatie.'

Metcalf was in verwarring. 'Maar onze westerse bondgenoten dan?'

Mercier maakte een hulpeloos gebaar met zijn handen. 'Zijn visie is, en die heb ik nooit eerder van hem gehoord, om Europa voor zichzelf te laten zorgen.'

'Maar God nog aan toe!' snauwde Metcalf opeens kwaad. 'Hij presenteert het hele vasteland op een gouden blad aan de Russen.'

'Ik zal u niet tegenspreken.'

'Daar werk ik verdomme niet aan mee.'

'Wat doet u?'

'Ik ga direct naar het Witte Huis en neem mijn ontslag,' zei Metcalf vastbesloten.

'Voor u overijld handelt, stel ik voor dat u met Sam Emmett praat.'

'Waarom?'

'Er is iets dat u moet weten en Sam is beter in staat u dat uit te leggen dan ik.'

 

 

63

 

 

De president zat in pyjama en kamerjas aan een schrijftafel toen Fawcett de slaapkamer in kwam.

'En, heb je Moran gesproken?'

Fawcetts gezicht stond grimmig. 'Hij weigerde naar enig voorstel van u te luisteren.'

'Is dat alles?'

'Hij zei dat het afgelopen was met u als president en niets van wat u zei zou ook maar iets te betekenen hebben. Daarna maakte hij nog een paar beledigende opmerkingen.'

'Die wil ik horen,' eiste de president streng.

Fawcett voelde zich niet op zijn gemak en zuchtte. 'Hij zei dat u zich gedraagt als een krankzinnige en dat u in een psychiatrische inrichting thuishoort. Hij vergeleek u met Benedict Arnold en beweerde dat hij ervoor zou zorgen dat uw regeringsperiode uit de geschiedenisboeken geschrapt zou worden. Nadat hij nog meer niet ter zake doende kleinerende opmerkingen had gemaakt, stelde hij dat u het land een grote dienst zou bewijzen als u zelfmoord zou plegen om daarmee de belastingbetalers een langdurig onderzoek en kostbaar proces te besparen.'

Het gezicht van de president vertrok van woede. 'Die stomme klootzak denkt mij voor de rechtbank te krijgen?'

'Dat is geen geheim. Moran stelt alles in het werk om uw plaats in te nemen.'

'Zijn voeten zijn te klein om in mijn schoenen te staan,' zei de president met zijn tanden op elkaar, 'en zijn kop is te groot om het werk te kunnen doen.'

'Als je hem hoort praten, heeft hij zijn rechterhand al bijna omhoog om de eed af te leggen,' zei Fawcett. 'De voorgenomen afzettingsprocedure is nog maar een eerste stap van zijn plan om uw plaats in te nemen.'

'Alan Moran zal nooit in het Witte Huis komen,' zei de president met vlakke en harde stem.

'Geen vergadering van het Congres, dan ook geen ontzetting uit het ambt,' zei Fawcett. 'Maar u kunt ze niet voor altijd tegenhouden.'

'Ze kunnen niet vergaderen voor ik toestemming geef.'

'Wat vindt u van morgenochtend in het Lisner Auditorium?'

'De troepen zullen daar korte metten mee maken.'

'Stelt u zich voor dat de National Guard uit Virginia en Maryland standhouden?'

'Hoe lang tegen veteranen en mariniers?'

'Lang genoeg om veel gesneuvelden te krijgen.'

'Nou, en?' schimpte de president ijskoud. 'Hoe langer ik het Congres in verwarring houd, hoe meer ik tot stand kan brengen. Een paar doden zijn daarvoor maar een klein prijsje.'

Fawcett keek hem onzeker aan. Dit was niet dezelfde man die tijdens zijn verkiezingscampagne plechtig had gezworen dat onder zijn bewind geen enkele Amerikaan opdracht zou krijgen om te vechten en dat er geen zou sneuvelen. Dat moest hij wel om zijn rol te spelen van vriend en raadsman. Na een ogenblik schudde hij zijn hoofd. 'Ik hoop dat u niet te destructief te werk gaat.'

'Zit je in de rats, Dan?'

Fawcett voelde zich in de hoek gedrongen, maar voor hij kon antwoorden, kwam Lucas de kamer in met een blad met kopjes en een theepot.

'Wie heeft er zin in kruidenthee?' vroeg hij.

De president knikte. 'Alsjeblieft, Oscar. Dat is attent van je.'

'Dan?'

'Alsjeblieft, daar heb ik wel zin in.'

Lucas schonk in en gaf de kopjes aan en nam er zelf ook een. Fawcett dronk het zijne meteen leeg.

'Zou warmer kunnen,' klaagde hij.

'Sorry,' zei Lucas. 'Het is afgekoeld onderweg vanaf de keuken.'

'Smaakt prima, vind ik,' zei de president tussen twee slokjes. 'Voor mij hoeft het niet zo heet te zijn dat je je tong eraan brandt.' Hij zei even niets en zette het kopje op de tafel. 'O ja, waar waren we gebleven?'

'We hadden het over uw nieuwe politiek,' zei Fawcett, die vlug uit zijn hoek kwam. 'In West-Europa is veel rumoer over uw besluit om de Amerikaanse strijdkrachten uit de NAVO terug te trekken. Op de ambassade doet de grap de ronde dat Antonov een afscheidsdiner geeft in het Savoy Hotel in Londen.'

'Dat vind ik niet grappig,' zei de president koel. 'President Antonov heeft me persoonlijk verzekerd dat hij binnen zijn eigen tuinhek blijft.'

'Dat doet me denken aan Hitier die hetzelfde zei tegen Neville Chamberlain.'

De president zag eruit of hij een boos antwoord zou gaan geven, maar plotseling geeuwde hij en schudde hij zijn hoofd om een opkomende slaperigheid tegen te gaan. 'Doet er niet toe wat iemand denkt,' zei hij langzaam. 'Ik heb de nucleaire dreiging bezworen en daar gaat het om.'

Fawcett richtte zich naar de president en geeuwde aanstekelijk. 'Als u me niet meer nodig hebt vanavond, meneer de president, geloof ik dat ik maar naar huis ga en lekker naar bed.'

'Ik ook,' zei Lucas. 'Mijn vrouw en kinderen beginnen zich af te vragen of ik nog wel besta.'

'Natuurlijk. Neem me niet kwalijk dat ik jullie zo lang hier heb gehouden.' De president liep naar het bed, schopte zijn sloffen uit en trok zijn kamerjas uit. 'Zet je even de tv aan, als je wilt, Oscar? Ik wil een paar minuten kijken naar het nieuws van middernacht.' Tegen Fawcett zei hij: 'Dan, regel morgenochtend meteen een bijeenkomst met generaal Metcalf. Ik wil dat hij me op de hoogte brengt van de troepenbewegingen.'

'Ik zal ervoor zorgen,' verzekerde Fawcett hem. 'Goedenacht.'

In de lift naar de eerste verdieping keek Fawcett op zijn horloge. 'Twee uurtjes zijn wel genoeg.'

'Hij zal slapen als een os en zieker dan een hond opstaan,' zei Lucas.

'Hoe heb je het trouwens gedaan? Ik heb je niets in zijn thee zien doen en je schonk alle drie de kopjes uit één pot.'

'Een oude goocheltruc,' zei Lucas lachend. 'De theepot heeft twee vakken.'

De liftdeuren gingen open en daar zagen ze Emmett staan. 'Iets aan de hand?' vroeg hij.

Fawcett schudde zijn hoofd. 'Alles gaat prima. De president werd zo mak als een lammetje.'

Lucas keek hem aan en zijn blik was bezorgd. 'Nu komt het moeilijkste: de Russen voor de gek houden.'

'Hij slaapt ongewoon rustig vannacht,' zei Loegovoy.

De psycholoog die de ochtenddienst had knikte. 'Een goed teken. Minder kans dat kameraad Belkaya in de dromen van de president doordringt.'

Loegovoy bekeek het scherm dat de lichaamsfuncties van de president weergaf. 'Temperatuur een graad hoger. Er vormt zich een verstopping in de neus. Het lijkt erop dat onze proefpersoon een lichte zomerverkoudheid heeft of de griep.'

'Dat is toch geweldig, dat wij weten dat hij door een virus aangevallen wordt, voordat hij het voelt.'

'Ik denk niet dat het ernstig is,' zei Loegovoy. 'Maar je kunt het beter goed in de gaten houden voor het geval het tot iets wordt dat het project in gevaar brengt . . .'

Opeens veranderden de groene gegevens op de twaalf schermen in verstoorde lijnen en daarna werd alles zwart.

De psycholoog verstrakte. 'Verdomme, wat. . .'

Even plotseling als de gegevens verdwenen waren kwamen ze weer op de schermen in heldere, duidelijke teksten en tekens. Loegovoy controleerde snel de waarschuwingslampjes. Ze waren allemaal normaal.

'Wat denkt u dat het was?'

Loegovoy deed nadenkend. 'Misschien een tijdelijke storing in het zendertje van de implantatie.'

'Er is geen aanwijzing dat er iets niet goed is.'

'Dan misschien een elektrische storing?'

'Natuurlijk. Een atmosferische elektrische storing of zo. Dat kan een verklaring zijn. De symptomen wijzen daarop. Wat zou het anders kunnen zijn?'

Loegovoy wreef vermoeid met een hand over zijn gezicht en keek op.de monitors. 'Niets,' zei hij somber. 'Niets van enige betekenis.'

Generaal Metcalf zat in zijn militaire verblijfplaats en liet de cognac in zijn glas walsen, terwijl hij de map met het rapport dichtdeed. Hij keek droevig op naar Emmett die ook in de kamer zat.

'Een tragische misdaad,' zei hij langzaam. 'De president had alle kans een groot man te worden. We hebben nooit een betere gehad in het Witte Huis.'

'De feiten liggen er,' zei Emmett en wees naar het rapport. 'Dank zij de Russen is hij geestelijk niet in staat nog langer in functie te blijven.'

'Ik. moet u gelijk geven, maar het is nogal iets. Hij en ik zijn al bijna veertig jaar vrienden.'

'Roept u de troepen terug en laat u het Congres vrij om morgen in het Lisner Auditorium te vergaderen?' drong Emmett aan.

Metcalf nipte van de cognac en knikte vermoeid. 'Ik zal orders geven om de troepen terug te trekken, morgenochtend meteen. U kunt het Huis en de Senaat laten weten dat ze kunnen vergaderen in het Capitool.'

'Mag ik u om een gunst verzoeken?'

'Natuurlijk.'

'Is het mogelijk om de garde mariniers die om het Witte Huis ligt om middernacht terug te trekken?'

'Ik zou niet weten waarom niet,' zei Metcalf. 'Is daar een bijzondere reden voor?'

'Een afleidingsmanoeuvre, generaal,' antwoordde Emmett. 'Een die ook u heel boeiend zult vinden.'

 

 

64

 

 

Sandecker stond in de kaartenkamer van de NUMA en tuurde door een vergrootglas naar een luchtfoto van Johns Island in South Carolina. Hij richtte zich op en keek Giordino en Pitt aan die aan de andere kant van de tafel stonden. 'Dat begrijp ik niet,' zei hij na een korte stilte. 'Als Soevorov de juiste herkenningspunten aanwees, kan ik niet begrijpen dat hij het lab van de Bougainvilles niet kon vinden vanuit een helikopter.'

Pitt keek in het notitieboekje van de Russische agent. 'Hij gebruikte een verlaten pompstation als uitgangspunt,' zei hij en wees naar een klein gebouwtje op de foto, 'dat je hier kunt zien.'

'Emmett of Brogan weten dat je een kopie hebt gemaakt voor we uit Guantanamo Baai vertrokken?' vroeg Giordino met een knikje naar het boekje.

Pitt lachte. 'Wat denk je?'

'Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt.'

'Als Soevorov 's nachts ontsnapt is uit het lab,' zei Sandecker, 'is het begrijpelijk dat hij in de war is geraakt.'

'Een goede geheim agent is een ervaren waarnemer,' legde Pitt uit. 'Hij was heel nauwkeurig bij het beschrijven van de herkenningspunten. Ik betwijfel of hij zijn oriëntatiegevoel is kwijtgeraakt.'

'Emmett heeft 200 agenten aan het zoeken gezet in dat gebied,' zei Sandecker. 'Een kwartier geleden hadden ze nog niets gevonden.'

'Maar waar dan?' vroeg Giordino in het algemeen. 'Op de luchtfoto zie je geen enkel gebouw van de afmetingen die Soevorov beschrijft. Een paar oude woonboten, een paar verspreide huisjes, een stel ingevallen schuren, niets in de orde van een pakhuis.'

'Een ondergronds gebouw?' speculeerde Sandecker.

Giordino overwoog de mogelijkheid. 'Soevorov zei dat hij met de lift naar boven ging om uit te breken.'

'Aan de andere kant heeft hij het over een loopplank aflopen naar een grindpad.'

'Een loopplank doet aan een boot denken,' vond Giordino.

Sandecker keek twijfelachtig. 'Kan niet. Het enige water in de buurt van de plek waar Soevorov het lab vermoedt is een kreek met een diepte van niet meer dan een halve meter. Veel te ondiep voor een vaartuig dat groot genoeg moet zijn om er een lift in nodig te hebben.'

'Er is nog een mogelijkheid,' zei Pitt.

'Welke?'

'Een drijvend gebouw, een grote schuit.'

Giordino keek Sandecker over de tafel heen aan. 'Ik denk dat er iets in zit wat Pitt zegt.'

Pitt liep naar een telefoon, draaide een nummer en schakelde het toestel over op een luidspreker.

'Afdeling databank,' klonk een grocstem.

'Yaeger, ben je wakker?'

'O God, ben jij het Pitt. Waarom bel je toch altijd na middernacht?'

'Luister, ik heb gegevens nodig over een bepaald type vaartuig. Kunnen je computers een tekening leveren als ik de afmetingen geef?'

'Is het een geintje?'

'Geloof me, het is geen spelletje,' gromde Sandecker.

'Admiraal!' mompelde Yaeger die wakker begon te worden. 'Ik zal er direct aan beginnen. Wat zijn de afmetingen?'

Pitt duimde naar de juiste bladzijde in het notitieboekje en las ze op door de microfoon. 'Zesenvijftig meter lang binnenboords en elf meter breed op het breedste punt. De geschatte hoogte is drie meter dertig.'

'Dat is niet veel,' mompelde Yaeger.

'Probeer het,' antwoordde Sandecker streng.

'Blijf aan de lijn. Ik ga naar het toetsenbord.'

Giordino lachte tegen de admiraal. 'Zullen we wedden?'

'Goed.'

'Een fles Chivas Regal tegen een doos van jouw sigaren als Dirk gelijk heeft.'

'Geen weddenschap,' zei Sandecker. 'Mijn speciaal gerolde sigaren zijn veel duurder dan een fles scotch.'

Je kon Yaeger zijn keel horen schrapen. 'Hier is het.' Het was een ogenblik stil. 'Sorry, niet genoeg gegevens. Die cijfers passen wel op honderd verschillende vaartuigen.'

Pitt dacht even na. 'Stel dat de hoogte van de boeg tot steven gelijk was.'

'Dan heb je het over een platte constructie.'

'Ja.'

'Wacht even,' zei Yaeger. 'Goed, je hebt die honderd kleiner gemaakt. Je geheimzinnige vaartuig lijkt op een drijvend gebouw.'

'Eureka,' riep Giordino.

'Verkoop de huid nog niet,' waarschuwde Yaeger. 'De afmetingen passen bij geen enkel bekend drijvend gebouw.'

'Verdomme!' liet Sandecker zich ontvallen. 'Zo dichtbij, en toch . . .'

'Wacht,' viel Pitt hem in de rede. 'Soevorov gaf ons de inwendige maten.' Hij boog zich naar de microfoon. 'Yaeger, doe er rondom ongeveer zestig centimeter bij en laat de computer dan nog eens kijken.'

'Je wordt warmer,' raspte Yaegers stem door de speaker. 'Probeer dit als maat - vijfenzestig bij twaalf bij vier meter.'

'Breedte en hoogte kloppen,' zei Pitt, 'maar de lengte is een eind mis.'

'Je gaf me de inwendige lengte tussen loodrechte wanden. Ik geef je de gemiddelde lengte inclusief een hellende boeg van acht meter.'

'Hij heeft gelijk,' zei Sandecker. 'We hielden geen rekening met de schuinte aan de voorkant.'

Yaeger vervolgde: 'Dat is dan een bak voor droge vracht, stalen constructie, 700 tot 800 ton, afgesloten ruimte voor het vervoer van graan, hout enzovoort. Waarschijnlijk gemaakt door Nashville Bridge Company, Nashville in Tennessee.'

'De diepgang?' vroeg Pitt.

'Leeg of geladen?'

'Leeg.'

' Zesenveertig centimeter.'

'Dank je kerel. Je hebt weer je best gedaan.'

'Hoezo?'

'Ga maar weer slapen.'

Pitt schakelde de luidspreker uit en wendde zich tot Sandecker. 'De rook begint op te trekken.'

Sandecker straalde. 'Heel knappe mensen, die Bougainvilles.'

Pitt knikte. 'Dat moet ik toegeven. De laatste plaats waar je naar een duur ingericht lab zou zoeken is wel een roestige oude rivierbak die in een moeras ligt.'

'Zij geeft ook het voordeel van verplaatsbaarheid,' zei Sandecker. Over elk vaartuig sprak de admiraal, of het nu een schouw of een vliegdekschip was, in de vrouwelijke vorm. 'Een sleepboot kan haar overal brengen waar het water maar dieper is dan een halve meter. De kreek waar ze gemeerd lag leidt naar de Stono,' merkte Sandecker op.

'En de Stono maakt deel uit van de Intracoastal Waterway,' voegde Pitt eraan toe. 'Ze kunnen het meeslepen door een van de tienduizend rivieren, stromen, baaien en zeeëngtes van Boston tot Key West.'

'We kunnen niet raden naar de bestemming,' zei Giordino teleurgesteld.

'Ze zullen niet in de wateren van South Carolina blijven,' zei Pitt. 'Te opvallend. Ze zijn denk ik noord- of zuidwaarts gegaan en varen over een afstand van 1000 tot 1500 kilometer.'

'Een onvoorstelbaar werk,' zei Sandecker zacht, 'haar tussen al die andere boten door te laveren die de oostelijke waterwegen bevaren. Het is daar zo druk dat je door de schepen geen water meer ziet.'

'Toch hebben we nu iets,' zei Pitt hoopvol.

Sandecker wendde zich van de foto af. 'We kunnen beter Emmett opbellen en hem op onze ontdekking afsturen. Misschien is iemand van zijn leger agenten zo gelukkig de juiste schuit te vinden.'

De woorden van de admiraal waren nietszeggend. Hij wilde niet zeggen wat hij dacht.

Als Lee Tong Bougainville het vermoeden had dat er speurders van de regering achter hem aan zaten, zou zijn enige keus zijn om de vice-president en Loren te doden en zich van de lichamen te ontdoen om verdenking te voorkomen.

 

 

65

 

 

'De patiënt zal het wel overleven,' zei dr. Harold Gwynne, de lijfarts van de president vrolijk. Hij was een engelachtig mannetje met een kalend hoofd en vriendelijke blauwe ogen. 'Een gewoon geval van griep. Blijf een paar dagen in bed tot de koorts afneemt. Ik zal u een antibioticum geven en iets om de misselijkheid tegen te gaan.'

'Ik kan niet op mijn rug blijven liggen,' protesteerde de president zwakjes. 'Ik heb te veel werk te doen.'

Zijn woorden klonken niet strijdlustig. De rillingen door de koorts van veertig graden maakten hem beroerd en hij was voortdurend op het punt om over te geven. Zijn keel deed pijn, zijn neus zat verstopt en hij voelde zich belabberd van zijn kruin tot zijn tenen.

'Blijf rustig en neem er uw gemak van,' droeg Gwynne hem op. 'De wereld kan wel een paar uur zonder u draaien.' Hij stak een naald in de arm van de president en hield hem toen een glas water voor om een pil weg te spoelen.

Dan Fawcett kwam de slaapkamer binnen. 'Bent u bijna klaar, dokter?' vroeg hij.

Gwynne knikte. 'Zorg dat hij in bed blijft. Ik kom vanmiddag om een uur of twee weer terug.' Hij glimlachte hartelijk, deed zijn zwarte tas dicht en ging de deur uit.

'Generaal Metcalf wacht,' zei Fawcett tegen de president.

De president stopte een derde kussen achter zijn rug en ging met moeite zitten. Hij wreef zijn slapen toen de kamer begon te deinen.

Metcalf werd binnengelaten. Hij droeg een schitterend uniform met acht rijen kleurige lintjes. Hij had iets kwieks over zich dat er de vorige keer niet was.

De president keek hem aan met een doodsbleek gezicht en waterige ogen. Hij begon onsamenhangend te hakkelen.

Metcalf ging naar het bed. 'Kan ik iets voor u doen, meneer?' vroeg hij bereidwillig.

De president schudde zijn hoofd en weerde hem af. 'Ik zal het overleven,' zei hij ten slotte. 'Hoe is de toestand, Clayton?'

De president noemde zijn chefs van staven nooit bij hun rang, maar gaf er de voorkeur aan om hen een beetje van hun voetstuk te halen door hen bij hun voornaam te noemen.

Metcalf zat weinig op zijn gemak op zijn stoel te schuiven. 'De straten zijn rustig op het ogenblik, maar er waren twee los van elkaar staande incidenten waarbij geschoten werd. Een soldaat werd gedood en twee mariniers gewond.'

'Zijn de schuldigen gepakt?'

'Ja meneer,' antwoordde Metcalf.

'Zeker een paar criminele radicalen?'

Metcalf sloeg zijn ogen neer. 'Niet precies. De een was de zoon van congreslid Jacob Whitman uit South Dakota en de ander de zoon van de minister van Posterijen, Kenneth Potter. Ze waren beiden nog geen zeventien.'

Het gezicht van de president stond even verslagen, maar verhardde zich meteen weer. 'Hebben je troepen het Lisner Auditorium omsingeld?'

'Er is een compagnie mariniers gestationeerd op het terrein om het gebouw.'

'Dat lijkt me nauwelijks genoeg mankracht,' zei de president. 'De eenheden van de garde uit Maryland en Virginia zijn samengebundeld vijfmaal zo groot in getal.'

'De garde komt niet binnen schootsafstand van de aula,' zei Metcalf overtuigd. 'Ons plan is om hun kracht te breken door hen tegen te houden voordat ze de stad bereiken.'

'Een verstandige tactiek,' zei de president en zijn ogen schitterden even.

'Ik heb een speciale nieuwsuitzending,' zei Fawcett die voor de tv geknield lag. Hij zette het geluid sterker en ging opzij zodat het beeld zichtbaar was vanaf het bed.

Curtis Mayo stond langs een weg die afgezet was door gewapende militairen. Op de achtergrond stond een rij tanks over de weg en de lopen van hun kanonnen waren dreigend gericht op een konvooi transportvoertuigen voor manschappen.

'De troepen van de Virginia National Guard waarop de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden vertrouwde dat deze een vergadering van het Congres zou beschermen op het terrein van de George Washington Universiteit vanmorgen, zijn door gewapende eenheden van de speciale strijdkrachten van de landmacht buiten de hoofdstad gedwongen. Ik heb begrepen dat ten noordoosten van de stad de Maryland Guard er net zo aan toe is. Tot nu toe is er geen dreiging van strijd geweest. De beide eenheden van de staatsgardes zijn bedwongen, zij het niet door aantallen, dan toch wel door uitrusting van nationale troepen. Buiten het Auditorium weigert een compagnie mariniers onder commando van kolonel Ward Clarke de leden van het Congres de toegang om een vergadering te houden. En zo heeft de president nogmaals de activiteiten van Huis en Senaat verijdeld, terwijl hij doorgaat met zijn controversiële plannen betreffende buitenlandse zaken, zonder hun toestemming. Dit is Curtis Mayo, CCN-nieuws, op een highway vijftig kilometer ten zuiden van Washington.'

'Hebt u genoeg gezien?' vroeg Fawcett die het toestel afzette.

'Ja ja,' kraste de president blij. 'Dat moet die egoïst Moran een tijdje het roer uit handen slaan.'

Metcalf stond op. 'Als u me verder niet meer nodig hebt, meneer de president, ga ik weer terug naar het Pentagon. Er heersen onzekere toestanden onder onze divisiecommandanten in Europa. Ze zijn het niet zo erg eens met uw plannen om hun strijdkrachten naar de Verenigde Staten terug te roepen.'

'Op langere termijn zullen ze de risico's van een tijdelijke instabiliteit wel accepteren om de gevreesde nucleaire dreiging kleiner te maken.' De president gaf Metcalf een hand. 'Goed werk, Clayton. Bedankt dat je het Congres in toom gehouden hebt.'

Metcalf liep zeventien meter door de gang waar deze uitkwam in een grote ruimte die eruitzag als een reusachtige plantenkas, een pakhuis.

Het toneel dat een exacte nabootsing bevatte van de slaapkamer van de president in het Witte Huis stond midden in het oude gebouw van de marinewerf die sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer gebruikt was.

Elk detail van de nabootsing was zorgvuldig gepland en uitgevoerd. Een geluidstechnicus bediende een stereorecorder waarvan de band de geluiden van het verkeer met het juiste volume gedempt weergaf. De verlichting buiten de slaapkamerramen kwam precies overeen met de lucht, met af en toe een schaduweffect om een overdrijvende wolk te suggereren. De filters die op de lampen waren gezet, waren zo afgesteld dat ze de veranderend geel-oranje stralen van de zon nabootsten gedurende het verloop van de dag. Zelfs de sanitaire installaties van de badkamer werkten met precies hetzelfde geluid als de originele, maar de afvoeren kwamen uit in een septic tank en niet in het riool van Washington. De reusachtige cementen vloer was vol met wachten van de mariniers en geheim agenten, terwijl boven in het gebouw mannen op loopbruggen stonden om de verlichting te regelen.

Metcalf stapte over een wirwar van elektriciteitskabels een grote trailer in die langs de kant geparkeerd stond. Oates en Brogan wachtten daar en nodigden hem binnen in een met notenhout betimmerd kantoor.

'Koffie?' vroeg Brogan.

Metcalf knikte dankbaar. Hij nam een dampende kop aan en liet zich op een stoel zakken. 'Mijn God, even zou ik gezworen hebben dat ik in het Witte Huis was.'

'Martins mensen hebben geweldig werk gedaan,' zei Oates. 'Hij heeft personeel uit Hollywood laten overvliegen en het hele toneel in negen uur in elkaar gezet.'

'Ging het overbrengen van de president zonder problemen?'

'Dat was het makkelijkste,' antwoordde Brogan. 'We hebben hem tegelijk met de meubels verhuisd. Hoe vreemd het ook mag klinken, het grootste probleem was de verf.'

'Hoe dat?'

'We moesten de wanden bedekken met een materiaal dat niet rook als nieuwe verf. Gelukkig kwamen de chemici van het veiligheidslab met een kalkachtige substantie aanzetten die ze kleur konden geven zonder verflucht.'

'Het nieuwsprogramma was een knap staaltje werk,' merkte Metcalf op.

'Dat kostte heel wat moeite,' verklaarde Oates. 'We moesten een overeenkomst sluiten met Curtis Mayo en hem de exclusieve rechten geven in ruil voor zijn medewerking bij de zogenaamde nieuwsuitzending. Hij ging ook akkoord om een onderzoek door de televisiemaatschappij af te houden tot de toestand bekoeld is.'

'Hoe lang kun je de president voor de gek blijven houden?'

'Zolang dat nodig is,' antwoordde Brogan.

'Met welk doel?'

'Om zijn denkpatronen te bestuderen.'

Metcalf wierp Brogan een nogal twijfelachtige blik toe. 'Je hebt me niet overtuigd. Je steelt de hersenen van de president terug van de Russen die ze eerst gestolen hebben; en dat gaat mijn onnozele verstand te boven.'

Brogan en Oates wisselden een blik van verstandhouding en glimlachten.

'Wil je het zelf zien?' vroeg Oates.

Metcalf zette zijn koffie neer. 'Dat zou ik nog voor geen vijfde ster willen missen.'

'Deze kant op,' zei Oates. Hij deed een deur open en gaf Metcalf een gebaar naar binnen te gaan.

Het hele middenstuk en de ene kant van een mobiele trailer stond vol met elektronische en computeruitrusting. Het controle-datacentrum was een generatie nieuwer dan dat van Loegovoy aan boord van het Bougainville-lab. Dr. Raymond Edgely zag hen binnenkomen. Oates stelde hem voor aan generaal Metcalf.

'Dus u bent het mysterieuze talent dat Fathom aanvoert,' zei Metcalf. 'Het is me een eer u te ontmoeten.'

'Dank u, generaal,' zei Edgely. 'Minister Oates vertelt me dat u wat wantrouwig staat tegenover het project.'

Metcalf keek eens rond in de drukke ruimte en keek naar de wetenschappers die helemaal opgingen in het aflezen van de monitoren. 'Ik geef toe dat ik er niet veel van begrijp.'

'In principe is het heel eenvoudig,' zei Edgely. 'Mijn staf en ik zijn bezig met het onderscheppen en verzamelen van gegevens over de hersenritmes van de president als voorbereiding voor het overschakelen van zijn hersenchip naar onze eigen eenheid die u hier voor u ziet.'

De scepsis van Metcalf verdween. 'Het is dus allemaal waar. De Russen beheersen werkelijk zijn gedachten.'

'Natuurlijk. Het was op hun instructie dat hij het Congres sloot en het Hooggerechtshof zodat hij projecten kon beginnen die voordelig zijn voor het Oostblok zonder dat de volksvertegenwoordiging hem iets in de weg kan leggen. De opdracht om onze troepen uit de NAVO terug te trekken is een volmaakt voorbeeld. Dat is precies wat de Russische militaire macht als kerstcadeau wil.'

'En uw mensen nemen eigenlijk de plaats in van de president?'

Edgely knikte. 'Wilt u een of andere boodschap naar het Kremlin gezonden hebben? Misschien een of andere misleidende informatie?'

Metcalf was plots een en al aandacht. 'Ik denk dat mijn mensen wel de een of andere science fiction kunnen schrijven die hen allemaal verkeerde conclusies doet trekken.'

'Wanneer verwacht u de president uit de macht van Loegovoy te halen?' vroeg Brogan.

'Ik denk dat we de verwisseling over acht uur kunnen uitvoeren,' antwoordde Edgely.

'Dan zullen we u niet langer in de weg lopen en u laten werken,' zei Oates.

Ze verlieten de ontvangstkamer voor de gegevens en gingen terug naar het buitenste kantoor waar Sam Emmett hen opwachtte. Oates zag dat de uitdrukking op zijn gezicht niet veel goeds voorspelde.

'Ik kom zojuist van Capitol Hill,' zei Emmett. 'Ze gaan tekeer als beesten in een dierentuin die niet te vreten hebben gehad. Er wordt fel gedebatteerd over de afzetting in het Congres. De partij van de president maakt er een loyaliteitsshow van, maar daar is ook alles mee gezegd: een show. Er is geen brede steun voor. Ze laten hem in groten getale in de steek.'

'En de commissie?' vroeg Oates.

'De oppositie kreeg er een motie door om de onderzoekscommissie te passeren om tijd te winnen.'

'Heb je enig idee wanneer ze dat beslissen?'

'Het Huis zou vanmiddag nog over de afzetting kunnen stemmen.'

'Hoe liggen de verhoudingen?'

'Vijf voor en een tegen.'

'En de Senaat?'

'Dat weten we niet precies. Een steekproef toont wel aan dat de Senaat met veel meer stemmen voor zal zijn dan de benodigde tweederde meerderheid.'

'Ze laten geen tijd verloren gaan.'

'Als de laatste daden van de president in aanmerking worden genomen, worden de plannen voor de afzetting als een nationaal spoedgeval beschouwd.'

'Is er enig teken van steun voor Vince Margolin?'

'Natuurlijk, maar niemand kan echt achter hem staan als hij niet komt opdagen. Binnen een minuut nadat de president uit zijn ambt ontzet is, moet iemand als opvolger de eed afleggen. Volgens de geruchten blijft hij tot de laatste minuut verscholen zodat hij niet met de krankzinnige politiek van de president in verband gebracht kan worden.'

'En Moran?'

'Dat is lastig. Hij beweert dat hij het bewijs heeft dat Margolin zelfmoord heeft gepleegd en dat ik dat geheim houd.'

'Gelooft iemand hem?'

'Dat doet er niet toe. De nieuwsmedia komen op zijn verklaringen af als vliegen op stroop. Zijn persconferenties krijgen massale aandacht en hij eist daarbij bescherming van de veiligheidsdienst. Zijn staf is al bezig met de verhuisplannen en zijn naaste adviseurs zijn al benoemd. Moet ik nog verder gaan?'

'Dat kunnen we niet toestaan,' zei Emmett koel.

De anderen staarden hem aan. 'Tenzij we morgen Vince Margolin te voorschijn kunnen halen,' zei Brogan, 'hoe kunnen we het anders nog voorkomen?'

'Hoe dan ook,' zei Emmett. Hij haalde een papier uit zijn diplomatenkoffertje. 'Ik zou willen dat de heren dit eens bekijken.'

Oates bekeek de inhoud zonder commentaar en gaf het door aan Brogan die het op zijn beurt overhandigde aan Metcalf. Toen ze klaar waren keken ze Emmett aan alsof ze hem stilzwijgend beschouwden als de eerste die het woord moest nemen.

'Wat u in dit verslag leest is waar,' zei hij eenvoudig.

'Waarom was het er niet eerder?' vroeg Oates.

'Omdat er nooit reden is geweest om een diepgaand onderzoek naar de man in te stellen,' antwoordde Emmett. 'De FBI heeft niet de gewoonte om de schandalen van hooggeplaatsten openbaar te maken, tenzij er degelijk bewijs is van een criminele achtergrond. Vuilspuiterij over scheidingen, kleine misstappen, seksuele perversies of verkeersovertredingen bergen we op in een kluis en zien ze door de vingers. Morans dossier was schoon, te schoon voor iemand die zich met de ellebogen omhoog gewerkt heeft, zonder daarbij geholpen te zijn door opleiding, intelligentie, een neiging tot hard werken, rijkdom of belangrijke relaties. Niets in zijn karakter wees op agressiviteit of talent. Zoals je nu ziet is het resultaat van het onderzoek niet bepaald een aanbeveling om paus te worden.'

Metcalf wierp nog een blik op het rapport. 'Die beleggingsfirma in Chicago, hoe heet die? O ja, Blackfox en Churchill.'

'Een façade voor Morans steekgelden en omkoperijen. De namen komen van grafstenen op een begraafplaats in Fago in North Dakota. Er worden gefingeerde transacties geboekt om steekgelden wit te maken van duistere belangengroepen, fabrikanten van defensiematerieel, overheidsfunctionarissen die geld nodig hebben en het niets kan schelen hoe ze eraan komen, betalingen aan de onderwereld voor bewezen diensten. Vergeleken bij de voorzitter van het Huis zijn de Bougainvilles maar padvinders.'

'Dit moeten we openbaar maken,' zei Brogan beslist.

'Ik zou daar niet op aandringen,' waarschuwde Oates. 'Moran zou het koste wat kost ontkennen, beweren dat het een opzet was om hem te weerhouden van de leiding van het volk naar verzoening en eenheid. Ik zie hem al pleiten voor de Amerikaanse traditie van eerlijk spel als hij aan het kruis genageld wordt. En als het zover is dat het ministerie van Justitie het hem moeilijk kan maken, zal hij beëdigd zijn als president. Laten we wel onder ogen zien dat je geen twee processen tot aftreden in één jaar kunt voeren in dit land.'

Metcalf knikte instemmend. 'Een aanval op de krankzinnige politiek van de president en Morans geraaskal over de aangenomen dood van de vice-president zou de opwinding wel eens zo groot kunnen maken dat het meer is dan het volk kan accepteren. Er zou een volkomen verlies van vertrouwen in het regeringssysteem kunnen ontstaan en een grote omwenteling bij de volgende verkiezingen.'

'Of nog erger,' voegde Emmett eraan toe. 'Steeds meer mensen weigeren belasting te betalen omdat het hun niet aanstaat waar hun belastingdollars worden besteed. En je kunt het hun niet kwalijk nemen dat ze geen steun willen geven aan een regering die geleid wordt door onbekwame mensen en losgeslagen artiesten. Er zijn vijf miljoen mensen die vijftien april hun belastingformulier aan stukken scheuren en dan zal zoals we weten de nationale machine niet meer kunnen functioneren.'

De vier mannen zaten daar in hun trailerkantoor als bevroren figuren op een schilderij. De fantasie van hun gissingen was niet ondenkbaar. Er was nooit eerder iets dergelijks gebeurd. Verwachtingen om de stroom zonder kleerscheuren te overleven lagen niet voor de hand.

Brogan zei ten slotte: 'Zonder Vince Margolin zijn we nergens.'

'Die Pitt van de NUMA gaf ons het eerste tastbare spoor,' zei Brogan.

'En wat was dat?' vroeg Metcalf.

'Pitt kwam tot de conclusie dat het lab van de gedachtecontrole waar Margolin vastgehouden wordt, zich in een grote rivierschuit bevindt.'

'Een wat?' vroeg Metcalf als had hij het niet goed verstaan.

'Rivierschuit,' herhaalde Emmett. 'Ligt God weet waar ergens langs een binnenwater.'

'Wordt er naar gezocht?'

'Met alle agenten die Martin en ik kunnen missen.'

'Als je me een paar meer details geeft en me snel een plan voorlegt om onze inspanningen te coördineren, zal ik alle krachten inschakelen die het ministerie op welk gebied dan ook kan leveren.'

'Dat zou zeker nuttig zijn, generaal,' zei Oates. 'Dank u.'

De telefoon ging en Oates nam op. Na even zwijgend geluisterd te hebben legde hij neer. 'Gelul!'

Emmett had Oates nog nooit zo'n uitroep horen gebruiken. 'Wie was dat?'

'Een van mijn stafleden met een verslag van het Huis van Afgevaardigden.'

'Wat heeft hij gezegd?'

'Moran heeft zojuist de stemming over de afzetting erdoor gejaagd.'

'Dan staat hem niets meer in de weg voor het presidentschap behalve het oordeel van de Senaat,' zei Brogan.

'Hij heeft het tijdschema ruim tien uur verschoven,' zei Metcalf.

'Als we morgenochtend om deze tijd niet met de vice-president komen,' zei Emmett, 'kunnen we de Verenigde Staten vaarwel zeggen.'

 

 

66

 

 

Giordino vond Pitt in zijn hangar, waar hij op zijn gemak op de achterbank van een reusachtige open luxe wagen zat, zijn voeten tegen een achterportier. Giordino moest de klassieke lijnen van de auto wel bewonderen. In Italië gebouwd in 1925, met koetswerk van Cesare Sala. De rode torpedoachtige Isotta-Fraschini had lange gestroomlijnde spatborden, een wegklapbaar dak en een opgerolde cobra op de motorkap.

Pitt keek naar een schoolbord dat op een driepoot stond op een meter of drie van de auto. Een grote zeekaart van het gehele binnenwatergebied was erop bevestigd. Op het bord had hij verschillende notities geschreven en die kwamen Giordino voor als een lijst van schepen.

'Ik kom net van het kantoor van de admiraal,' zei Giordino.

'Wat is het laatste nieuws?' vroeg Pitt terwijl hij naar het bord bleef kijken.

'De verenigde chefs van staven hebben de strijdkrachten ingeschakeld bij de jacht. Samen met agenten van de FBI en de CIA moeten ze in staat zijn om elke vierkante centimeter van de kustlijn voor morgenavond af te zoeken.'

'Ter zee, te land en in de lucht,' mompelde Pitt ongeïnteresseerd. 'Van Maine tot Florida.'

'Waarom zo grappig?'

'Allemaal tijdverlies, verdomme. Daar is die schuit niet,' zei Pitt en gooide een stukje krijt omhoog.

Giordino wierp hem een vragende blik toe. 'Waar klets je over? De schuit moet daar toch ergens zijn?'

'Dat hoeft helemaal niet.'

'Wou je beweren dat ze op de verkeerde plek zoeken?'

'Als jij de Bougainvilles was, zou je een uitputtende, alles omvattende jacht verwachten, niet waar?'

'Het eerste wat je zou denken,' zei Giordino. 'Ik zou de schuit dan eerder onder een bosje camoufleren, of verstoppen in een afgesloten pakhuis aan de waterkant, of de buitenkant zodanig veranderen dat hij op een grote kippenschuur leek of zo. Mij lijkt verbergen de enig logische manier.'

Pitt lachte. 'Die kippenschuur, dat is een meesterlijk idee.'

'Heb jij een beter?'

Pitt stapte uit de Isotta, ging naar het bord en vouwde de waterwegenkaart om, waardoor een andere kaart te voorschijn kwam met de kustlijn van de Golf van Mexico. 'Toevallig wel, ja.' Hij tikte met een vinger op een plekje dat met rode inkt omcirkeld was. 'De schuit waarin Margolin en Loren gevangen gehouden worden, bevindt zich hier ergens.'

Giordino kwam dichterbij en bekeek het aangegeven gebied. Daarna keek hij Pitt aan met een blik die gewoonlijk alleen bestemd was voor mensen die het einde van de wereld aankondigen.

'New Orleans?'

'Ten zuiden van New Orleans,' verbeterde Pitt. 'Ik schat dat hij er nu gemeerd ligt.'

Giordino schudde zijn hoofd. 'Ik denk dat je een beetje over je toeren bent. Wou je me vertellen dat Bougainville een schuit van Charleston rond de punt van Florida sleept en over de golf naar de Mississippi, bijna 2700 kilometer, in minder dan vier dagen? Sorry, vriend, een sleepboot is er niet op gebouwd om een schuit zo snel te trekken.'

'Dat is zo,' gaf Pitt toe. 'Maar veronderstel nu eens dat ze 1100 kilometer afgesneden hebben?'

'Hoe dan?' vroeg Giordino met twijfel en sarcasme in zijn stem. 'Door er wielen onder te zetten en ermee over land te rijden?'

'Zonder gein,' zei Pitt ernstig. 'Door het door het pas geopende Florida Cross State-kanaal te slepen van Jacksonville aan de Atlantische Oceaan naar Crystal River aan de Golf van Mexico. Daarmee snijd je de hele onderste helft van de staat af.'

Het was een openbaring voor Giordino. Hij keek weer naar de kaart en bestudeerde de schaal. Met zijn duim en wijsvinger als passer mat hij ruwweg de kortere afstand tussen Charleston en New Orleans. Toen hij zich ten slotte omkeerde en naar Pitt keek, lachte hij schaapachtig.

'Het is mogelijk.' De glimlach verdween meteen weer. 'Maar wat bewijst dat?'

'De Bougainvilles moeten een streng bewaakte havenfaciliteit hebben en een pakhuis waar ze hun illegale vrachten uitladen.

Die zal waarschijnlijk aan de oever van de rivier liggen ergens tussen New Orleans en de toegang tot de golf.'

'De Mississippi-delta?' Giordino keek vragend, 'hoe kom je daar zo gauw bij?'

'Kijk maar,' zei Pitt, hij wees op de lijst van schepen op het schoolbord en las de namen op. 'De Pilottown, Belle Chasse, Buras, Venice, Boothville, Chalmette . . . allemaal schepen onder buitenlandse vlag, maar eens eigendom van Bougainville Maritieme.'

'Ik zie het verband niet.'

'Kijk nog eens naar de kaart. Elk van die schepen is genoemd naar een plaats in die rivierdelta.'

'Symbolisch?'

'De enige fout die de Bougainvilles ooit maakten, het gebruik van een code om hun gebied van geheime operaties aan te duiden.'

Giordino keek nauwkeuriger. 'God, het klopt als een zwerende vinger.'

Pitt klopte met zijn knokkels op de kaart. 'Ik durf er mijn Isotta-Fraschini onder te verwedden tegen jouw Bronco dat we daar Loren zullen vinden.'

'Daar hou ik je aan.'

'Ga vlug naar het NUMA-vliegveld en zorg dat er een Learjet klaarstaat. Ik stel me in verbinding met de admiraal en leg uit waarom we naar New Orleans vliegen.'

Giordino was al op weg naar de deur. 'Ik heb het vliegtuig klaarstaan voor de start als je komt,' riep hij over zijn schouder.

Pitt snelde de trap op naar zijn appartement en gooide een paar kleren in een weekendtas. Hij opende een wapenkastje en haalde er een Colt Thompsongeweer uit, serienummer 8545, en twee geladen magazijnen met .45 patronen en legde ze in een vioolkist. Daarna pakte hij de telefoon en belde het kantoor van Sandecker.

Hij zei zijn naam tegen de privé-secretaresse van Sandecker en werd doorverbonden. 'Admiraal?'

'Dirk?'

'Ik geloof dat ik weet waar de schuit moet liggen.'

'Waar?'

'In de delta van de Mississippi. Al en ik gaan er nu heen.'

'Waarom denk je in de delta?'

'Deels giswerk, deels denkwerk, maar het is het beste wat we kunnen bedenken.'

Sandecker aarzelde voor hij antwoord gaf. 'Je kunt beter het plan opschorten,' zei hij kalm.

'Opschorten? Waar hebt u het nu over?'

'Alan Moran eist dat het zoeken wordt gestaakt.'

Pitt was stomverbaasd. 'Waarom in 's hemelsnaam?'

Hij zegt dat het tijd verknoeien is en weggooien van belastinggeld om door te gaan, omdat Vince Margolin dood is.'

'Moran zegt allemaal onzin.'

'Hij heeft de kleren die Margolin droeg op de avond dat ze allemaal verdwenen als bewijs.'

'Dan moeten we nog altijd aan Loren denken.'

'Moran zegt dat zij ook dood is.'

Pitt had het gevoel dat hij in de grond zakte. 'Hij is een verdomde leugenaar!'

'Dat kan zijn, maar als hij gelijk heeft over Margolin, belaster je de volgende president van de Verenigde Staten.'

'De dag dat die de eed aflegt lever ik mijn staatsburgerschap in.'

'Je zult waarschijnlijk niet de enige zijn,' zei Sandecker wrang. 'Maar je persoonlijke gevoelens veranderen niets aan de situatie.'

Pitt stond roerloos. 'Ik bel u vanuit Louisiana.'

'Ik hoopte dat je dat zou zeggen. Blijf nauw contact houden. Ik zal alles doen om je van hieruit te helpen.'

'Dank u, oude bedrieger.'

'Schiet nou op en zeg tegen Giordino dat hij geen sigaren meer van me pikt.'

Pitt grinnikte en legde neer. Hij pakte verder in en snelde de hangar uit. Drie minuten later reed hij weg terwijl zijn telefoon begon te rinkelen.

320 kilometer verderop wachtte Sal Casio met een doodsbleek gezicht vergeefs bij zijn telefoon.

 

 

67

 

 

Om tien minuten over twaalf 's middags liep Alan Moran door de hoofdgang van het Capitool, een smalle trap af en opende de deur naar een afgelegen kantoor dat hij als privé-ruimte beschouwde. De meesten in zijn positie waren voortdurend omringd door een zwerm personeel, maar Moran gaf er de voorkeur aan om in z'n eentje te werken, ongehinderd door zinloos geklets.

Hij had altijd de behoedzame blik van een antilope die de Afrikaanse vlakte aftuurt naar roofdieren. Hij had de uitdrukkingsloze ogen van een man van wie de enige liefde macht was, macht verkregen door welk middel dan ook, wat het ook kostte. Om zijn gezaghebbende positie in het Congres te verkrijgen had Moran zorgvuldig een image opgebouwd van aanplakbord. In zijn openbare leven droop hij van religieus vuur, was hij de verpersoonlijking van de vriendelijke verlegen man met een warm gevoel voor humor, op wie de buurman een beroep kon doen, altijd bereid zijn grasmaaier uit te lenen en met een verleden van iemand die niet bevoorrecht geboren was, de selfmade man.

Zijn privé-leven kon geen grotere tegenstelling daarmee zijn. Hij was een salon-atheïst die zijn kiezers en het publiek als onwetend gepeupel beschouwde van wie de eeuwige klachten een vrijbrief verleenden om naar zijn eigen voordeel te draaien en te sturen. Ongetrouwd, geen vrienden, zo leefde hij sober als een boetemonnik in een gehuurd flatje. Elke dollar die hij maar even kon missen ging naar zijn geheime firma in Chicago, waar het geld gevoegd werd bij fondsen verkregen door illegale bijdragen, steekgelden en andere corrupte investeringen. Daarna werd het verspreid en gezaaid om zijn macht te vergroten tot er een paar mensen met hoge posities in zaken en overheidsfuncties waren die niet door politieke gunsten en invloed aan hem vastzaten.

Douglas Oates, Sam Emmett, Martin Brogan, Alan Mercier en Jesse Simmons die pas weer ontslagen was van huisarrest, zaten in Morans kantoor toen hij binnenkwam. Ze stonden allemaal op toen hij plaats nam achter een bureau. Er was een sfeer van braafheid om hem heen die bemerkt werd door de bezoekers. Hij had hen bij zich geroepen in zijn privé domein en ze hadden geen andere keus dan te gehoorzamen.

'Bedankt dat u gekomen bent, heren,' zei hij met een vals lachje. 'Ik neem aan dat u van de bedoeling op de hoogte bent.'

'Om uw mogelijke opvolging van de president te bespreken,' antwoordde Oates.

'Dat mogelijke kunt u weglaten,' hervatte Moran giftig. 'De Senaat begint om zeven uur vanavond zijn zitting. Als naaste opvolger voor het presidentschap beschouw ik het als mijn heilige plicht de eed onmiddellijk daarna af te leggen en de verantwoordelijkheid op me te nemen voor het helen van de wonden die door de schadelijke besluiten van de president zijn veroorzaakt.'

'Begint u niet wat vlug?' vroeg Simmons.

'Niet te vlug als het betekent de president te weerhouden van nog meer ergerlijke besluiten.'

Oates keek twijfelend. 'Sommigen leggen uw vroegtijdige actie misschien uit als een, tenminste tot bewezen is dat Vince Margolin dood is, onfatsoenlijke poging om de macht te grijpen, vooral gezien uw aandeel in de motivatie om de president af te zetten.'

Moran keek Oates woest aan en keek daarna Emmett aan. 'U hebt de kleren van de vice-president die in de rivier werden gevonden.'

'Mijn FBI-lab heeft de kleren geïdentificeerd als behorende aan Margolin,' bevestigde Emmett. 'Maar er is geen aanwijzing dat ze twee weken in het water gelegen hebben.'

'Waarschijnlijk zijn ze aangespoeld en opgedroogd.'

'U zei dat de visser die naar uw kantoor kwam met de kleren, beweerde dat hij ze midden in de Potomac opgepikt had.'

'U bent de directeur van de FBI,' snauwde Moran kwaad. 'Zoekt u dat maar uit. Ik sta hier niet voor de rechtbank.'

'Het zou misschien het beste zijn voor ieder die hier aanwezig is,' zei Oates kalm, 'om door te gaan met het zoeken naar Margolin.'

'Daar ben ik het helemaal mee eens,' zei Brogan. 'We kunnen hem niet afschrijven voor we zijn lichaam vinden.'

'Er zullen ongetwijfeld vragen gesteld worden,' voegde Mercier eraan toe. 'Hoe is hij gestorven bijvoorbeeld.'

'Blijkbaar verdronken,' antwoordde Moran. 'Waarschijnlijk toen de Eagle zonk.'

Mercier ging verder: 'U hebt ook nooit voldoende uitgelegd wanneer en hoe Marcus Larimer en u van de Eagle overgebracht werden naar een tot nu toe nog niet ontdekte verblijfplaats voor uw Caribische vistocht.'

'Ik zal graag alle vragen beantwoorden voor een onderzoekscommissie van het Congres,' zei Moran. 'Maar zeker niet hier en nu voor mensen die tegen mij zijn.'

'U moet begrijpen dat, ondanks zijn fouten, wij trouw zijn aan de president,' zei Oates.

'Daar twijfel ik geen ogenblik aan,' zei Moran. 'Daarom heb ik u hier laten komen. Tien minuten nadat de Senaat gestemd heeft, zal ik beëdigd worden als president. Mijn eerste officiële daad zal zijn om aan te kondigen dat u uw ontslag neemt of krijgt; u kunt kiezen. Vanaf middernacht vandaag zal niemand van u nog langer werken voor de regering van de Verenigde Staten.'

De smalle bestrate weg slingerde door de hoge heuvels die steil afliepen in de Zwarte Zee. Achterin een Cadillac Seville, verlengde limousine, zat Vladimir Polevoi het laatste rapport van Aleksei Loegovoy te lezen. Iedere keer keek hij op naar de zon die boven de horizon uit kroop.

De limousine had veel bekijks waar hij kwam. Op bestelling gebouwd met kastjes van ingelegd hout, kleurentelevisie, elektrisch bediende glazen afscheiding, bar en stereoapparatuur in het plafond. Hij was besteld door Polevoi en naar Moskou vervoerd onder het mom van een studie van de techniek van de wagen. Kort na aankomst van de auto nam hij hem zelf in bezit.

De lange wagen klom over de beboste rand van een oneffen klif tot de weg eindigde bij een reusachtige houten deur in een hoge bakstenen muur. Een officier in uniform salueerde voor de KGB-chef en drukte op een knop. De deur ging stilletjes open en gaf uitzicht op een grote tuin die vol bloemen was, en de auto werd naar binnen gereden en gezet naast een groot laag huis, gebouwd volgens moderne westerse opvattingen.

Polevoi liep de ronde trap op en kwam in een hal waar hij begroet werd door de secretaris van president Antonov en begeleid naar een tafeltje met stoelen op een terras met uitzicht op zee.

Na enige ogenblikken verscheen Antonov, gevolgd door een

aardige serveerster die een groot blad droeg met gerookte zalm, kaviaar en wodka met ijs. Antonov leek in een vrolijke stemming en ging nonchalant op de ijzeren reling om het terras heen zitten.

'U hebt een prachtige nieuwe datsja,' zei Polevoi.

'Dank je. Ik heb het laten ontwerpen door een firma met Franse architecten. Ze hebben me geen roebel in rekening gebracht. Het zou een kritische inspectie van een staatsbouwcommissie natuurlijk niet doorstaan. Te burgerlijk. Maar wat kan het schelen. De tijden veranderen.' Hij veranderde plotseling van onderwerp. 'Wat is er voor nieuws over de gebeurtenissen in Washington?'

'De president zal uit zijn ambt gezet worden,' antwoordde Polevoi.

'Wanneer?'

'Morgen om deze tijd.'

'Is dat zeker?'

'Ja.'

Antonov pakte zijn wodkaglas en dronk het leeg. Het meisje vulde het onmiddellijk weer. Polevoi had het vermoeden dat het meisje meer deed voor het hoofd van de Sovjetunie dan alleen wodka schenken.

'Hebben we ons misrekend, Vladimir?' vroeg Antonov. 'Hebben we gedacht te veel te vlug te kunnen bereiken?'

'Niemand kan de Amerikanen volgen. Ze handelen niet volgens te voorspellen lijnen.'

'Wie zal de nieuwe president zijn?'

'Alan Moran, voorzitter van het Huis van Afgevaardigden.'

'Kunnen we werken met hem?'

'Mijn bronnen zeggen dat hij een slinkse geest heeft, maar beïnvloed kan worden.'

Antonov staarde naar een vissersbootje ver weg op het water. 'Als ik zou moeten kiezen, heb ik liever Moran dan vice-president Margolin.'

'O zeker,' stemde Polevoi in. 'Margolin is een verklaarde vijand van onze communistische maatschappij en een keiharde voorstander van het uitbreiden van het Amerikaanse militaire apparaat boven het onze.'

'Is er iets dat onze mensen, discreet natuurlijk, kunnen doen om Moran het Witte Huis in te helpen?'

Polevoi schudde zijn hoofd. 'Dat is het risico van ontdekking en averechtse propaganda niet waard.'

'Waar is Margolin?'

'Nog steeds in handen van de Bougainvilles.'

'Is er enige kans dat die oosterse teef hem op tijd zal loslaten zodat hij Moran uitschakelt?'

Polevoi haalde hulpeloos zijn schouders op. 'Wie kan haar plannen precies voorspellen?'

'Als jij haar was, Vladimir, wat zou je dan doen?'

Polevoi dacht even na en zei: 'Ik zou het met Moran op een akkoordje gooien om me van Margolin te ontdoen.'

'Heeft Moran de moed om zoiets te accepteren?'

'Wat zou u doen als een man die gevangen werd gehouden in een uiterst kwetsbare positie, tussen u en het leiderschap van een supermacht stond?'

Antonov begon hard te lachen en een verschrikte vogel vloog op. 'Je kunt mijn gedachten lezen, oude kameraad. Ik weet wat je bedoelt. Ik zou niet aarzelen hem uit de weg te ruimen.'

'De Amerikaanse nieuwsmedia rapporteren dat Moran beweert dat Margolin zelfmoord heeft gepleegd door zich te verdrinken.'

'Dus je theorie berust op goede grond,' zei Antonov. 'Misschien zal de Stalen Lotus ons uiteindelijk toch nog een dienst willen bewijzen.'

'Onze overeenkomst met haar kostte ons in ieder geval niets.'

'Over kosten gesproken, hoe staat het met het goud?'

'Admiraal Bortsjavski is begonnen met de berging. Hij verwacht binnen drie weken alle staven geborgen te hebben.'

'Dat is goed nieuws,' zei Antonov. 'En hoe is het met Loegovoy? Kan hij doorgaan met zijn project nadat de president uit zijn ambt ontzet is?'

'Ja,' antwoordde Polevoi. 'In het hoofd van de president is een grote schat aan gegevens opgeslagen aan Amerikaanse geheimen. Loegovoy moet ze alleen nog maar aftappen.'

'Laat het project dan doorgaan. Voorzie Loegovoy van een uitgebreide lijst van delicate politieke en militaire onderwerpen waar we meer van willen weten. Alle Amerikaanse leiders die hun post verlaten worden ondervraagd over hun ervaringen, ongeacht of ze ongeschikt waren voor hun functie. De kapitalistische massa's hebben een kort geheugen. De kennis die de president nu bezit en nog te weten komt van zijn opvolger kan ons van groot nut zijn voor de toekomst. Deze keer zullen we geduld oefenen en langzaam te werk gaan. De hersenen van de president kunnen de kip worden die gouden geheime eieren legt voor de komende tientallen jaren.'

Polevoi hief zijn glas. 'Een toast op de beste geheime agent, die we ooit in dienst hebben genomen.'

Antonov glimlachte. 'Dat hij lang productief mag zijn.'

Een halve wereld verderop zat Raymond Edgely aan een bedieningspaneel en las de gegevens af die op een papierrol afgedrukt werden. Hij deed zijn bril omhoog en wreef zijn rode ogen. Ondanks zijn blijkbare vermoeidheid was er een kalm beheerste zenuwachtige energie om hem heen. Zijn strijdbare elan werd in elk opzicht geprikkeld. De gelegenheid om zijn meest geachte tegenspeler in een psychologische intrige te verslaan verdreef elke gedachte aan slaap.

Dr. Harry Greenberg, een gerespecteerd psychiatrisch onderzoeker op zijn gebied, stak een stenen pijp met gebogen steel aan. Nadat hij de vuile gele pijpekop aan het branden had gekregen, wees hij met het mondstuk naar de recorder.

'Het heeft geen zin op langer te wachten, Ray. Ik ben blij dat we de nodige gegevens hebben om te kunnen overschakelen.'

'Ik haast me liever niet voordat ik zeker weet dat we Aleksei voor de gek kunnen houden.'

'Kom op,' drong Greenberg aan. 'Ouwehoer niet langer en doe het.'

Edgely keek om zich heen naar zijn tien man sterke team van psychologen. Ze keken hem verwachtingsvol aan. Daarna knikte hij. 'Goed, iedereen op zijn post voor het overschakelen van de gedachtencommunicatie van de president op onze centrale computer.'

Greenberg liep de kamer door en sprak even met iedereen, controleerde alles nog eens. Drie man zaten bij de computer met hun handen boven de knoppen. De anderen hielden de schermen in de gaten en namen de gegevens op.

Edgely veegde zenuwachtig zijn handen met een zakdoek af. Greenberg stond iets aan de kant achter hem.

'We breken niet in tijdens een gedachtenpatroon of gedurende Loegovoys instructies,' waarschuwde Greenberg.

'Dat weet ik,' zei Edgely zonder zijn ogen af te houden van het scherm van de hersengolfvertaler. 'Onze computerzender moet overeenstemmen met zijn hartslag en ook precies met zijn andere levensfuncties.'

De programmeur voerde de instructie in en wachtte. Ze wachtten allemaal en keken naar het lege scherm dat zou laten zien dat ze succes hadden of gefaald hadden. De minuten tikten voorbij. Niemand zei iets, de enige geluiden kwamen van de zacht zoemende elektronische apparatuur terwijl de computer klaarstond om op de milliseconde nauwkeurig het bevel op te volgen. Plotseling stond er op het scherm:

'COMMUNICATIEOVERDRACHT VOLTOOID.'

Ze slaakten allen gelijktijdig een zucht van verlichting en begonnen weer te praten. Ze gaven elkaar een hand met het enthousiasme van de mensen bij een NASA-vluchtcentrum na het succesvol lanceren van een raket.

'Denk je dat Aleksei erin trapt?' vroeg Edgely.

'Geen zorgen. Hij zal nooit enige achterdocht krijgen. Aleksei Loegovoys ego zal hem nooit toestaan om te geloven dat iemand hem zand in de ogen strooit.' Greenberg zweeg even om een ring van rook uit te blazen. 'Hij zal alles slikken wat we aangeven en. het naar Moskou zenden als was het een geschenk uit de hemel voor hun spionage.'

'Ik hoop het,' zei Edgely die het zweet van zijn voorhoofd veegde. 'De volgende stap is om de president naar het Walter Reed Hospitaal over te brengen en zijn chip te verwijderen.'

'Alles op zijn tijd,' zei Greenberg die een fles champagne te voorschijn haalde en een van de mannen deelde glazen uit. De kurk plofte en de wijn werd geschonken. Greenberg hief zijn glas.

'Op dokter Edgely,' zei hij grinnikend, 'die zojuist de KGB tien jaar achteruitgezet heeft.'