23

an boord van de Oregon vond in de vergaderzaal druk overleg plaats.

'Op 560 kilometer afstand kunnen we de Robinson eropaf sturen,' zei Cabrillo. 'Met tegenwind halen we zo'n honderdzestig kilometer per uur en dan kunnen we ongeveer tegelijk met het onbekende schip bij de Faerøereilanden zijn.'

'Het probleem is,' zei Hanley, 'dat dan alleen Adams en jij daar ter plekke zijn, en met twee man is een bestorming van het schip uitgesloten, pure zelfmoord.'

'Die gasten,' vulde Seng aan, 'zijn genadeloos.'

Op dat moment ging de deur van de vergaderruimte open en stak Gunther Reinholt, de werktuigkundig ingenieur van de Oregon, zijn hoofd naar binnen.

'Chef,' zei hij, 'er is iemand voor u aan de lijn.'

Cabrillo knikte en stond van zijn stoel aan het hoofd van de tafel op, waarna hij Reinholt door de gang volgde. 'Wie is het?' vroeg hij.

'De president,' antwoordde Reinholt, terwijl hij Cabrillo voorging naar de controlekamer.

Cabrillo zweeg - wat moest hij hier ook op zeggen? In de controlekamer liep hij direct naar de telefoon en nam de hoorn op.

'Met Juan Cabrillo.'

'Moment alstublieft, hier komt de president van de Verenigde Staten,' zei de telefonist.

Een paar seconden later hoorde hij een stem met een sterk nasale klank. 'Meneer Cabrillo,' zei hij, 'goedemiddag.'

'Goedemiddag,' antwoordde Cabrillo, 'wat kan ik voor u doen?'

'De heer Overholt is hier bij mij en hij heeft me uitgebreid op de hoogte gesteld. Hoe is de actuele situatie?'

Cabrillo gaf een kort overzicht van de nieuwste feiten.

'Ik kan in Engeland gestationeerde vliegtuigen inzetten en het schip met een Harpoon-raket uitschakelen,' zei de president toen Cabrillo was uitgesproken, 'maar daarmee hebben we die bom nog niet, toch?'

'Inderdaad,' bevestigde Cabrillo.

'We kunnen geen manschappen naar de Faerøer invliegen,' vervolgde de president. 'Daarvoor blijkt het vliegveld te klein. Dat betekent dat we alleen met een helikopter een ploeg kunnen afzetten en de voorbereidingen daartoe zullen, schat ik, toch wel een uur of zes in beslag nemen.'

'Wij gaan ervan uit dat we nog drieëneenhalf uur de tijd hebben,' reageerde Cabrillo.

'Ik heb het bij de marine nagevraagd,' zei de president. 'Ze hebben daar niets in de buurt.'

'Meneer de president,' zei Cabrillo, 'we hebben een zender op de meteoriet. Zolang de meteoriet niet met het nucleaire wapen is samengebracht, is het gevaar niet al te groot. Als u daar toestemming voor geeft, denk ik dat wij de meteoriet kunnen volgen tot de plaats waar hij met de atoombom wordt samengebracht. Dan slaan we twee vliegen in één klap.'

'Dat lijkt me een riskante strategie,' zei de president, waarna hij zich tot Overholt wendde.

'Juan,' klonk de stem van Overholt vanuit de achtergrond, 'hoe liggen de kansen dat uw team dat tot een goed einde brengt?'

'Hoog,' antwoordde Cabrillo snel, 'maar er zit een adder onder het gras.'

'En dat is?' vroeg de president.

'We weten niet met wie we te maken hebben. Als de lieden die de meteoriet nu in handen hebben, een afsplitsing van de Hammadi Groep zijn, ben ik ervan overtuigd dat we ze kunnen hebben.'

De president zweeg een ogenblik. 'Goed,' zei hij ten slotte, 'laten we het zo doen.'

'Uitstekend,' zei Cabrillo.

'Maar,' vervolgde de president, 'we hebben nog een heel ander probleem wat die meteoriet betreft. Ik heb hier een deskundige die het u zal uitleggen.'

In enkele minuten deed Dwyer zijn theorie uit de doeken. Bij Cabrillo liepen de koude rillingen over zijn rug. Er dreigde een armageddon.

'Dat maakt de hele kwestie nog vele malen riskanter,' reageerde Cabrillo, 'maar onze tegenstanders zijn zich waarschijnlijk niet bewust van de mogelijkheid dat er een virus kan vrijkomen. Wijzelf weten dat pas sinds kort. Feit is dat ze hiermee ook hun eigen ondergang tegemoetgaan. Het enige scenario dat van hen uit bekeken logisch is, is dat ze de meteoriet voor de vervaardiging van een vuile bom willen gebruiken.'

'Dat klopt helemaal,' zei de president, 'en we hebben ons het hoofd suf gepiekerd om een scenario te verzinnen waarbij ze de moleculen zouden kunnen splitsen. Daarvoor moeten ze de meteoriet op de een of andere manier zien open te breken. Maar het gevaar bestaat, en de gevolgen zijn dan niet te overzien en onherstelbaar.'

'Stel dat de Corporation de opdracht had om die operatie uit te voeren,' vroeg Overholt, 'hoe zou u dat dan aanpakken?'

'U bedoelt wanneer de Corporation een kwaadaardig alter ego had en we zoveel mogelijk mensen tegelijk zouden willen doden?' zei Cabrillo. 'Dan zouden we proberen een zo groot mogelijk deel van de mensheid aan de radioactieve straling van het iridium bloot te stellen.'

'Dus dan zou u een verspreidingsmogelijkheid zoeken?' vroeg de president.

'Dat is correct,' antwoordde Cabrillo.

'Wanneer we de Britten hun luchtruim laten sluiten, is het gevaar van verspreiding door de lucht dus afgewend,' concludeerde de president. 'Dan hebben we alleen het gevaar van die bom nog.'

'De beveiliging van de metrostations en alle publieke ruimtes moet drastisch worden verhoogd,' vulde Cabrillo aan, 'voor het geval ze in openbare gelegenheden radioactief stof willen verspreiden. Misschien hebben ze de kernbom op de een of andere manier ontmanteld en zijn ze van plan de kern met het iridium tot een poeder te verwerken om daarmee de bevolking te besmetten.'

'Dan zullen de Britten hun totale post- en pakketbezorgingsapparaat uiterst secuur in de gaten moeten houden,' zei de president. 'En verder?'

De vier mannen waren enige ogenblikken in gepeins verzonken.

'Laten we hopen dat we de meteoriet en de bom samen te pakken krijgen,' zei de president ten slotte, 'en Engeland voor een ongekende ramp behoeden. Aan een andere afloop moeten we maar niet denken, die is te verschrikkelijk voor woorden.'

Nadat de verbinding was verbroken, liep Cabrillo terug naar de vergaderruimte. Wat hij niet wist, was dat terwijl Groot-Brittannië het doelwit voor de ene operatie was, er drie tijdzones oostelijker nog een heel ander gevaar dreigde.

Cabrillo stapte de vergaderruimte binnen. 'Ik heb zojuist de president aan de lijn gehad,' zei Cabrillo, terwijl hij naar het hoofd van de tafel liep. 'We hebben alle steun van de Amerikaanse regering.'

De aanwezigen zwegen, in afwachting van wat Cabrillo nog meer te vertellen had.

'Er is nog iets bijgekomen,' vervolgde hij. 'Een deskundige van de CIA heeft een uitgewerkte theorie dat de moleculen van de meteoriet gassen uit de ruimte kunnen bevatten. Deze gassen kunnen met een levensgevaarlijk virus of met een andere ziekteverwekker geïnfecteerd zijn. Hoe dan ook, als we de meteoriet in handen hebben, mag hij onder geen beding hoe dan ook beschadigd raken.'

Julia Huxley was als arts verantwoordelijk voor de veiligheid van de bemanning. 'Wat is het gevaar van blootstelling aan de buitenkant van de meteoriet?' vroeg ze. 'U bent er vlakbij geweest.'

'De deskundige zei dat wanneer er een virus aan de buitenkant zou hebben gezeten, dit bij het binnendringen van de dampkring volledig is verbrand. Het probleem ontstaat pas wanneer de meteoriet wordt opengeboord bijvoorbeeld. Wanneer de moleculen zich op een bepaalde manier hebben gerangschikt, bestaat de mogelijkheid dat ze ruimtes hebben gevormd die groter zijn dan de moleculen zelf en waarin het gas is opgesloten.'

'Hoe groot kunnen die ruimtes zijn?' vroeg Huxley.

'Het is maar een theorie,' antwoordde Cabrillo, 'maar de meteoriet kan een holle bol zijn, zoiets als een chocolade paasei. Of er zijn samengepakte holtes met gas zoals de natuurlijk gevormde geoden die uit kristallijne holtes bestaan. Niemand weet het precies, tot we de meteoriet in handen hebben en hem kunnen onderzoeken.'

'Enig idee wat voor virus het kan zijn?' vroeg Huxley. 'Wellicht kan ik een serum voorbereiden.'

'Nee,' antwoordde Cabrillo aarzelend, 'maar het komt uit de ruimte en als dat op aarde vrijkomt, berg je dan maar.'

Het was zo stil in het vertrek dat ze een vlieg konden horen zoemen.

Cabrillo keek Hanley aan.

'Adams is klaar om te vertrekken,' zei Hanley, 'en onze Challenger 604 zal over enkele minuten in Aberdeen landen.'

'Waar is Truitt?'

Richard 'Dick' Truitt was de onderdirecteur van de Corporation.

'Hij was aan boord van het toestel van de emir,' antwoordde Hanley. 'Hij heeft de emir veilig en wel in Qatar afgeleverd. Ik heb onze Gulfstream in Dubai opdracht gegeven naar Qatar te vliegen om hem op te halen. Ze zullen daar inmiddels wel vertrokken zijn en vliegen nu ergens boven Afrika, schat ik.'

'Laat ze naar Londen gaan,' zei Cabrillo. 'Zorg dat hij en de Gulfstream daar klaarstaan.'

Hanley knikte.

'Ik wil dat u doorgaat met de voorbereidingen voor een bestorming van het onbekende schip,' zei Cabrillo. 'Wanneer alles volgens plan verloopt, kunnen we dit binnen twaalf uur afronden. Zoals altijd heeft Hanley de leiding als ik weg ben.'

De aanwezigen knikten en namen hun werkzaamheden weer op, terwijl Cabrillo het vertrek verliet en door de gang naar het kantoor van Halpert liep, waar hij aanklopte.

'Binnen,' riep Halpert.

Cabrillo opende de deur en liep de hut in. 'Weet je al iets meer?'

'Ik ben nog bezig,' antwoordde Halpert. 'Op dit moment licht ik alle ondernemingen door die hij beheert.'

'Zorg ook dat je zoveel mogelijk over zijn privé-leven te weten komt en maak een psychologische analyse.'

'Doe ik,' zei Halpert, 'maar voor zover ik nu kan zien is hij een loyale Amerikaan. Hij heeft geen strafblad en is bevriend met een aantal senatoren. Hij is zelfs ooit op de ranch van de president uitgenodigd.'

'Dat is de president van Noord-Korea ook,' merkte Cabrillo op.

'Dat is waar,' zei Halpert, 'maar maak je geen zorgen: als er ook maar ergens iets fouts van deze meneer te ontdekken valt, dan vind ik dat.'

'Ik moet nu weg. Als je iets vindt, meld dat dan aan Hanley.'

'Oké.'

Cabrillo liep aan het eind van de gang de trap naar het vliegdek op.

George Adams zat, gekleed in een kakikleurig gevechtspak al in de Robinson klaar. Hij moest de motoren nog starten en het was koud in de cockpit. Hij wreef in zijn handen en maakte een aantekening in het op een klembord bevestigde logboek.

Terwijl hij de controleprocedure van het instrumentenpaneel startte, keek hij op naar Cabrillo, die het toestel naderde, en drukte de deur aan de passagierskant voor hem open. Cabrillo tilde een plunjezak met wapens, extra kleding en elektronische apparatuur op de achterstoel, plus een tas met proviand. Toen hij de spullen stevig had vastgesnoerd, keek hij opzij naar Adams.

'Kan ik nog iets voor je doen?' vroeg hij.

'Nee, chef,' antwoordde Adams, 'alles is geregeld. Ik heb een weerbericht, een vluchtschema en alle herkenningspunten zijn in de GPS ingevoerd. Als u instapt en uw gordel omdoet, kunnen we er een mooi uitstapje van maken.'

Ondanks al die jaren dat Adams nu al bij de Corporation werkte, verbaasde Cabrillo zich toch iedere keer weer over de efficiëntie waarmee de helikopterpiloot te werk ging. Adams klaagde nooit en was niet van slag te krijgen. Cabrillo had diverse keren onder de ongunstigste omstandigheden met de man gevlogen, maar afgezien van af en toe een jolige opmerking leek Adams gespeend van angst en altijd de rust zelve.

'Soms wou ik dat ik je kon klonen, George,' zei Cabrillo, terwijl hij instapte en de veiligheidsgordel vastgespte.

'Dat zou jammer zijn,' reageerde Adams terwijl hij van zijn instrumenten opkeek, 'want dan heb ik nog maar de helft van de lol.'

Adams draaide het contactsleuteltje om, waarop de zuigermotor aansloeg. Hij liet de motor even stationair draaien tot hij voldoende was opgewarmd en nam contact op met de stuurhut.

'Is de wind oké?'

'Ja,' luidde het antwoord.

Daarop trok hij met een vloeiende beweging de collectieve spoed naar zich toe en steeg de helikopter op van het dek. Omdat de Oregon doorvoer, schoof het schip vrijwel direct onder de heli weg. Adams schakelde, gaf gas en zwenkte langs het schip. Een paar minuten later was de Oregon al uit het zicht verdwenen. Vanuit de helikopter waren alleen nog wolken en een zwart glimmende zee te zien.

'Dat is wat we op dit moment weten,' zei de president tegen de premier van Engeland.

'Ik zal de allerhoogste alarmfase uitroepen,' antwoordde de premier, 'en een persbericht doen uitgaan waarin we als reden aangeven dat er een lading ricinegif wordt vermist. De terroristen zullen hun plannen dan niet onderbreken.'

'Hopelijk hebben we dit snel opgelost,' zei de president.

'Ik zal onze MI5 en MI6 laten weten dat ze met uw mensen moeten samenwerken. Maar zodra de meteoriet zich op Britse bodem bevindt, zullen wij de coördinatie moeten overnemen.'

'Dat begrijp ik,' zei de president.

'Succes,' zei de premier.

'Hetzelfde.'

Truitt keek uit het zijraam van de Gulfstream, terwijl het toestel met een snelheid van ruim achthonderd kilometer per uur door de lucht raasde. Diep beneden hem glinsterde de kust van Spanje in het zonlicht. Hij stond op, liep naar voren en klopte op de deur van de cockpit.

'Kom binnen,' riep Chuck 'Tiny' Gunderson.

Truitt opende de deur. Gunderson bediende het besturingsmechanisme en naast hem zat Tracy Pilston op de stoel van de copiloot. 'Hoe staan de zaken hier?' vroeg hij.

'Een hele opsomming,' antwoordde Pilston. 'Tiny heeft eerst roggebrood met kalkoen gegeten, daarna een hele zak M&M's en een half blikje gerookte amandelen. Ik zou uit de buurt van zijn mond blijven als ik jou was.'

'Er zijn twee dingen waar ik een berehonger van krijg,' reageerde Gunderson. 'Van vliegen, en dat andere kun je wel raden.'

'Op forel vissen?' zei Truitt.

'Dat ook,' bevestigde Gunderson.

'Mountainbiken?' zei Pilston.

'Dat ook,' gaf Gunderson toe.

'We zijn waarschijnlijk sneller klaar als we gaan opnoemen waar je géén honger van krijgt,' suggereerde Truitt.

'Slapen,' zei Gunderson, terwijl hij voorover zakte en deed alsof hij in slaap was gevallen.

'Wat kunnen we voor je doen, Dick?' vroeg Pilston, terwijl Gunderson bleef doen alsof hij sliep. De Gulfstream volgde zijn koers op eigen kracht.

'Ik vroeg me alleen af of we op Gatwick of op Heathrow landen.'

'Volgens de laatste instructies op Heathrow,' antwoordde Pilston.

'Bedankt,' zei Truitt, terwijl hij zich omdraaide om weg te gaan.

'Zou je iets voor me willen doen?' vroeg Pilston.

'Natuurlijk,' zei Truitt, zich weer omdraaiend.

'Zeg Tiny dan alsjeblieft dat hij mij eens laat vliegen. Hij zit echt aan die knoppen vastgeroest.'

Haast zonder zijn lippen te bewegen reageerde Gunderson: 'We vliegen op de automatische piloot.'

'Geen ruzie, jongens,' zei Truitt, terwijl hij de cockpit uitliep.

'Je krijgt een Snickers van me als ik mag vliegen,' bood Pilston aan.

'Bingo, dame,' zei Gunderson, 'waarom zei je dat niet meteen?'