16

“Wie had jij gisteravond?” vroeg Loreen aan Abbey. Abbeys verhalen waren hard op weg legendarisch te worden vanwege hun niet-aflatende bizarheid.

Loreen en Abbey stonden met Tiffany op de stoep voor de school bij de busbaan te wachten tot de kinderen naar buiten zouden komen. De bel zou over een minuut of tien gaan.

“Nou, eerst had ik Carl, die wilde doen alsof we op een tropisch eiland waren en werden ‘bekeken door hongerige kannibalen’. En toen kwam Boe…ja, Boe…die wilde dat ik zijn hoofd in de wc duwde.” Abbey trok een wenkbrauw op. “Dat zou ik nou niet bepaald opwindend willen noemen.”

Tiffany schudde haar hoofd. “Niet te geloven. Jij krijgt alle mafketels.”

“Wil je zeggen dat jij normale mannen krijgt, dan?”

Tiffany knikte. “Zo normaal als mogelijk is bij iemand die bereid is zo veel per minuut te betalen voor telefoonseks, ja.”

Abbey dacht hierover na. “Misschien komt het door de foto die ik voor Brandee in elkaar heb gezet. Misschien is zij wel een gekken-magneet, niet ik.”

“Als je het maar vaak genoeg tegen jezelf zegt, ga je het vanzelf geloven,” zei Tiffany met een glimlach.

“Zal ik doen.” Abbey zuchtte. “Telkens wanneer ik mijn Wonder Wöman-pak aantrek.”

“Maarre,” zei Tiffany ineens toen ze Deb Leventer zag naderen, “ander onderwerp.” Ze ging harder praten. “Achteraf gezien was het echt een van de meest gedenkwaardige reisjes ooit.”

“Hallo, dames,” zei Deb, die zelfs met die twee woorden minachting kon uitstralen. “Waar staan jullie zo geheimzinnig over te babbelen?”

“Het reisje naar Vegas,” zei Loreen en ze klonk nonchalant. “Dat was leuk, toch?”

Deb keek twijfelachtig. “Hm. De laatste keer dat ik een paar van jullie daar zag, leek het erop dat jullie hard op weg waren naar flinke koppijn.” Haar glimlach was niet bepaald hartelijk. “Ik ben bezig met een brief aan de organisatie om te zeggen dat Las Vegas een vreselijk slechte keuze was voor de wedstrijd. Volgend jaar moeten ze een gezondere stad kiezen.”

“De kinderen leken zich wel te vermaken,” zei Tiffany. Ze speelde het goed. Haar gezicht verraadde niets over de nesten waar de volwassenen zich in hadden gewerkt.

“In Salt Lake City zouden ze het net zo goed naar hun zin hebben,” zei Deb bits. “Of zelfs in Washington. Denk eens aan alle historie die hier vlak om de hoek ligt.”

“Vegas heeft ook een behoorlijke historie,” zei Loreen, wetende dat Deb het daar nóóit mee eens zou zijn. “Frank Sinatra, Dean Martin, Bugsy…hoe heette hij ook alweer van achteren? Warren Beatty speelde hem in die film waarin hij Annette Bening ontmoette.”

Deb negeerde haar. “Sorry, maar volgens mij zie ik Hannah Brooks daar.”

Loreen was blij dat ze zo makkelijk van haar afkwamen. Hoe minder ze met Deb spraken, hoe kleiner de kans was dat ze erachter zou komen dat er iets met het geld van de ouderraad was. En gezien het feit dat Deb een brievenschrijver en zeurkous was, was het beter als ze er nooit van haar leven achter zou komen wat er gebeurd was, of hoe Loreen, Tiffany en Abbey het probeerden op te lossen.

Later zette Loreen Jacob af bij Roberts werk omdat het kantoor aan het verhuizen was en Robert dit een goede gelegenheid vond om Jacob ‘in te huren’ om te helpen en hem al op jonge leeftijd een goede werkethiek bij te brengen.

Het was ook goed voor de eigenwaarde van haar zoon dat hij het gevoel had dat zijn vader hem nodig had om te helpen met zulk mannenwerk als het tillen van zware dingen.

En Loreen ging naar huis om het vrouwenwerk te doen: het vuilnis naar buiten slepen, ongeveer tweehonderd liter zeepwater opdweilen omdat de wasmachine overstroomd was (een sok die ze niet eens herkende had de afvoer van de trommel verstopt) en een magere maaltijd opwarmen die meer naar het wasachtige karton smaakte waar hij in verpakt was dan naar de lasagne die het hoorde te zijn.

Ze moest wat dingen regelen voor een aantal van de huizen die bij haar te koop stonden, maar de markt was deprimerend slecht geworden, dus was ze om halfzeven klaar en wist ze weer helemaal hoe krap ze bij kas zat.

Ze keek op de klok. Robert zou Jacob na het werk mee uit eten nemen. Ze zouden pas rond acht uur terugkomen. Dat gaf haar anderhalf uur om ingelogd te zijn op Vrolijke Huisvrouwen.

De telefoon ging bijna meteen.

“Met Mimi,” zei ze, met haar beste Marilyn Monroe-imitatie. Die niet zo heel goed was, maar tenminste wel consistent. “Met wie spreek ik?”

Het bleef lang stil, daarna: “Noem me maar Dawg.”

“Dog!”

“Daw-g.”

“Dawg,” probeerde ze in een opwelling, “blaf eens voor me.”

“Niet een hond,” snauwde hij met een stem die een stuk minder zwaar en mannelijk was dan waar hij aanvankelijk voor gegaan was.

“Hoe is ie, Dawg?” vroeg ze. Ze had tenminste geleerd dat ze zich niet moest opwinden over details die er niet toe deden. “Ben je geil?”

“Dat lijkt me logisch. Anders bel ik toch niet.”

Ze vroeg zich af wat hij ervan zou vinden als ze hem gewoon een minkukel zou noemen. “Wat wil je daaraan doen,” kirde ze in plaats daarvan.

“Wat denk je?” vroeg hij, er blijkbaar toe bereid een exorbitant geldbedrag te betalen om alleen maar te discussiëren. “Wind me op.”

“Wat dacht je ervan als ik mijn rode slipje uittrek, Dawg?” vroeg ze. “Wil je dat zien?”

“Je weet het, mop.” Het was treurig dat het enige waardoor deze vent minder een eikel werd, was als ze ophield met denken en een lustobject van zichzelf maakte.

Aan de andere kant was dat nou eenmaal waar ze voor betaald kreeg.

“Nu doe ik mijn beha uit,” zei ze langzaam. “Kun je hem losmaken voor me?”

“Eraf rukken,” gromde hij. “Ik ruk hem er wel af.”

“Doe maar!”

Blijkbaar deed hij het. Tenminste, ze nam aan dat het rochelachtige, snijdende geluid dat moest voorstellen.

Toen hoorde ze nog een geluid. Eentje dat ze niet verwachtte.

Robert en Jacob waren er!

Waarom kwam haar gezin steeds binnenwandelen wanneer dat niet zou moeten? Toegegeven, ze had het moeten weten toen Jacob maar een half dagje naar school moest, maar ze wist heel zeker dat Robert had gezegd dat ze nog minstens een uur weg zouden zijn.

“Pijp me,” blafte Dawg. “Nu! Neem mijn lul in je mond.”

O jeetje, of het nu de bedoeling was of niet, Jacob en Robert kwamen de trap op. Ze hoorde Robert tegen Jacob zeggen dat hij iets uit zijn kamer moest pakken en daarna klopte Robert op de deur.

“Neem hem in je mond,” herhaalde haar beller.

“Komt voor elkaar,” zei ze, ze probeerde zachter te praten maar evengoed zakelijk te klinken zodat Robert het niet zou horen en erachter zou komen wat er gebeurde. “Hmmmm.”

Robert klopte weer, nu harder. “Loreen?”

Dit was een ramp. Ze kon niet ver genoeg bij de deur vandaan komen zodat de beller hem niet zou horen en ze wilde absoluut niet dat die haar echte naam wist.

Dus had ze geen alternatief en deed de deur open voor Robert en stak haar wijsvinger op. Zakelijk doen, moest ze zichzelf inprenten. Klink professioneel. “Die is zeker groot, zeg.” Ze hield haar hand over de telefoon en fluisterde tegen Robert: “Zaken. Ik kom zo naar beneden.”

“Zuig op mijn worst,” zei Dawg.

Ze deed het licht aan en zei tegen hem, iets te luid: “Hij is eersteklas. Echt puik.” Jezus, ze moest er echt voor zorgen dat Robert er niet achter kwam wat ze deed. Als hij het wist, zou hij haar misschien ongeschikt vinden als moeder en zouden ze in een voogdijzaak om Jacob verwikkeld raken en…

“Ja,” kreunde Dawg. “En je mag best je tanden gebruiken. Dat kan ik hebben.”

“Oké,” zei ze.

Robert keek haar een beetje vreemd aan, knikte toen en liep weer de gang op.

“Nu wil ik dat je op mijn tenen zuigt,” zei Dawg.

“Wat?” Het was zo onverwacht dat ze haar geschrokken reactie niet kon onderdrukken.

Robert stopte en draaide zich weer terug.

“O, natuurlijk,” zei ze in de telefoon terwijl ze Robert met een glimlach wegwuifde alsof ze net een spin had ontdekt of zo. “Dat is zeker een interessant voorstel,” improviseerde ze, omdat ze wist dat Robert haar nog zou kunnen horen als hij luisterde. “Ik ga omlaag en omlaag.” Ze keek toe hoe Robert om de hoek verdween en de trap afging, daarna deed ze de deur dicht en ging met kloppend hart op het randje van het bed zitten. “Ik krijg gewoon geen genoeg van je,” zei ze in de telefoon, maar ze wist dat het helemaal niet klonk alsof ze dat meende.

Gelukkig voor haar was ze tot dan toe zo overtuigend geweest dat het Dawg niets kon schelen. Binnen vijf minuten was het gesprek afgerond en kon Loreen zich genoeg fatsoeneren om naar beneden te gaan en Jacob en Robert onder ogen te komen.

“Ik heb twintig dollar gehad, mam!” Jacob hield een gloednieuw briefje van twintig dollar omhoog. “Papa’s secretaresse zei dat ik de sterkste van allemaal was!”

“Dat geloof ik graag.” Loreen liep naar hem toe en woelde door zijn haar met haar net gewassen hand. “Sorry daarvoor,” zei ze tegen Robert. “Een van mijn cliënten wil dat ik zijn handje vasthoud tijdens alle financiële handelingen. Ik heb het al heel vaak uitgelegd, maar hij snapt het maar niet.”

“Nu komt het vast helemaal goed met hem,” zei Robert en door de grote grijns op zijn gezicht ging ze zich afvragen hoeveel hij gehoord had.

“Jacob,” zei ze, terwijl haar blik die van Robert vasthield. “Trek je pyjama maar aan, oké?”

“Moet dat?”

“Ja!” zeiden Robert en Loreen in koor.

“Je moet morgen naar school,” voegde Loreen eraan toe.

Jacob rolde theatraal met zijn ogen en zei: “Oké.” Zijn ogen begonnen te stralen. “Mag ik ijs?”

“Je hebt in het restaurant al een toetje gehad,” zei Robert. “Kom op, ga je pyjama aantrekken.”

Jacob liep overdreven mokkend de kamer uit. Toen hij weg was, slaakte Loreen een zucht van verlichting.

Voor even.

“En,” zei Robert, die achteroverleunde op de sofa en zijn handen met de vingertoppen tegen elkaar legde. “Waar was jij mee bezig toen we thuiskwamen?”

“Dat zei ik net.” Ze slikte en bevochtigde haar droge lippen. “Ik had een zakelijk telefoongesprek.”

“Dan wil ik niet weten wat voor zaken dat waren.”

Ze voelde haar hoofd vuurrood worden. “Hoezo?”

Robert liet zijn kin zakken en keek haar aan met een blik die zei: lul er niet omheen.

“Hoeveel heb je gehoord?” vroeg ze ontmoedigd. Ze wist al wat het antwoord was: genoeg om haar te vernederen.

“Het gaat me niks aan,” zei Robert. “Ik had je niet moeten afluisteren…”

“Heb je me afgeluisterd?”

Nu bloosde Robert. “Ik kan niet tegen je liegen, Lor. Ik kon gewoon niet weglopen. Eerst dacht ik dat jij het niet kon zijn,” ging hij verder. “Wij hebben nooit…je weet wel, zo tegen elkaar gepraat.”

Misschien hadden ze dat wel moeten doen. “Ik weet het,” zei ze.

“Dus…”

Ze kon aan hem zien dat hij wilde vragen of ze een ander had. En ze wilde hem op dat punt geruststellen. Niet dat ze hem nog trouw hoefde te zijn of zo, maar ze zou het zelf niet leuk vinden als hij het met iemand anders deed – en misschien deed hij dat wel, wie zou het zeggen? – dus was ze geneigd te zeggen dat dit niet het geval was.

Maar kon ze beter zeggen dat ze telefoniste bij een sekslijn was?

Ze keek in zijn lichtblauwe ogen. Hij had altijd al puppyogen gehad, net als Jacob, dus daar zou ze niet meer in moeten trappen, maar er was een dieperliggend verdriet in te zien waardoor ze besloot hem de waarheid te vertellen.

“Het is niet wat je denkt,” begon ze.

Hij trok een wenkbrauw op. “Niet?”

Ze kromp vanbinnen ineen. “O Robert, het valt niet mee om dit uit te leggen.”

“Je bent me geen uitleg verschuldigd.”

“Dat weet ik. Maar je wilt er wel een, toch?”

Hij liet een lach horen. “Meer dan je denkt.”

Ze slikte. “Oké. Dit is wat er is gebeurd: je weet dat we met de kinderen naar Las Vegas zijn geweest voor dat muziekgebeuren, toch?”

Hij knikte.

“Nou, we hebben met een stel een beetje gegokt. Een beetje te veel. Eigenlijk was het…een boel te veel. En ik was het stomst van allemaal.”

Robert leek sceptisch. “Heb jij gegokt?”

“Nou en of.” Ze huiverde toen ze terugdacht aan die avond. “Het leek wel alsof ik mezelf niet was.”

“Ik kan me niet eens voorstellen dat je dat hebt gedaan.” Hij zei het niet afkeurend. Hij klonk alleen maar…geïnteresseerd. “Ik kom achter steeds meer dingen die ik nooit over je geweten heb.”

Ze lachte droog. “Wees maar blij dat ik de erge dingen tot na jou heb bewaard.”

“Waarom doe je dat?”

“Wat?”

“Jezelf zo naar beneden halen. Er is niks mis met gokken. En ook niet met verliezen met gokken,” voegde hij eraan toe voordat zij het kon zeggen.

Ze keek hem strak aan. “Zelfs niet als je het met het geld van de ouderraad doet?” daagde ze hem uit.

Hij hield zijn hoofd schuin. “Nu kan ik je niet meer volgen.”

“Ik had gedronken,” begon ze, waarna ze een hand opstak. “Ja, ik was dronken. Echt, het was een heel apart weekendje. Maar goed, in het casino heb ik per ongeluk geld met de creditcard van de ouderraad gehaald in plaats van met mijn eigen.”

Robert brulde van het lachen. “Da’s niet zo best.”

“Nou ja, ze zijn van dezelfde bank.” Ze aarzelde. Zich verdedigen had geen zin. “Nee, het was echt stom. Maar goed, ik heb duizenden dollars van die creditcard opgenomen. Ik ben de penningmeester, dat weet je toch.” Ze glimlachte. De ironie…het was allemaal te belachelijk.

“Ik wil me er niet mee bemoeien, maar waar ga je het geld vandaan halen om dat af te betalen? De huizenmarkt gaat niet bepaald goed.” Hij lachte. “Ondanks je telefoontje van net.”

Ze klakte met haar tong en ademde in. “Grappig dat je daar nu over begint, want dat is wat ik doe om mijn inkomen aan te vullen.”

“Een minnaar?” Hij leek verward.

“Nee.” Ze schudde haar hoofd en hield zijn blik vast. “Telefoonseks.” Daar achteraan, om helemaal duidelijk te zijn: “Ik ben telefoniste bij een sekslijn. Eenzame mannen bellen 900-HUISVROUWEN en ik vertel ze wat ze maar willen horen gedurende zo veel minuten als ze zich kunnen veroorloven. Of eigenlijk doet Mimi dat.”

“Mimi?”

Ze knikte. “Dat is mijn artiestennaam.”

Complete shock was van zijn gezicht af te lezen. “Je…je neemt me in de maling.”

“Nee, maar voor tweevijfennegentig per minuut mag je mij wel nemen en doe ik alles wat je wilt.”

“Je maakt toch zeker een geintje?”

Ze schudde haar hoofd. “Was het maar zo.”

“Je hebt telefoonseks met onbekenden voor geld?”

“Dat is het wel zo ongeveer, ja.”

Hij stond op en ijsbeerde voor haar langs. “Toen we nog getrouwd waren, had je amper de tijd of energie om mijn hand vast te houden. En nu ruk je onbekenden af door de telefoon?”

“Het is niet zo dat ik dat wil,” zei ze met neergeslagen ogen. “Maar het is de enige manier om de schuld snel terug te betalen.”

“Dus als ik ervoor betaald had…”

“Doe dit niet,” onderbrak ze hem. “Zo zit het niet.”

“Weet je hoe lang ik heb gewacht tot je weer met me wilde vrijen? Toen Jacob was geboren, snapte ik dat het wel even kon gaan duren, maar geen jaren. Als je, op welk moment dan ook, naar me toe was gekomen, als je zou hebben geprobeerd de intimiteit terug te brengen in onze relatie, dan zou alles nu misschien anders zijn geweest. Maar je wees me alleen maar af en nu…” Hij gooide zijn armen in de lucht. “Dit is echt niet te geloven.”

Loreen zag voor het eerst sinds ze uit elkaar waren in dat Robert geen kritiek had gehad op de tijd die ze met Jacob doorbracht, maar dat hij de tijd die ze met hém doorbracht gemist had.

Hoe had ze daar zo blind voor kunnen zijn?

“Het was niet zo dat ik niet met je wilde…vrijen.” Grappig dat het zo moeilijk was om de woorden te vinden als ze niet in een telefoon praatte. “In die tijd, helemaal toen Jacob nog klein was, was het gewoon moeilijk om het goede moment te vinden.”

Hij keek bedenkelijk.

En misschien had hij ook wel gelijk.

“Ik vond dat ik er niet uitzag,” zei ze openhartig.

Robert was verbijsterd. “Wat? Hoezo?”

“Nadat ik Jacob had gekregen.” Ze gebaarde naar het gebied rond haar heupen en buik. “Ik heb nooit meer mijn oude vorm teruggekregen. Ik vond…vind…dat ik niet mezelf was.”

“Maar je bent wel jezelf. Dacht je dat ik je daarop afrekende?”

Ze dacht daar even over na. “Misschien. Ik weet het niet. Misschien veroordeelde ik mezelf wel zodanig dat ik me niet kon voorstellen dat jij dat niet deed. Helemaal omdat je alle veranderingen” – ze haalde haar schouders op – “van zo dichtbij zag.” Tranen verschenen in haar ogen. Ze schaamde zich ervoor om dit alles hardop te zeggen, en dat het waar was. Haar korte tijd met Rod – met uitzondering van het moment waarop ze de rekening gepresenteerd kreeg – had ‘veilig’ aangevoeld omdat ze wist dat ze hem nooit meer zou zien. Ze zou hem niet in de ochtend onder ogen hoeven komen en zich afvragen of hij bedacht hoe dik haar kont was vergeleken met die van iemand anders.

Robert keek haar niet-begrijpend aan. “Maar ik hield van je. En de veranderingen aan je lichaam, die lang niet zo substantieel waren als jij denkt, kwamen doordat je onze zoon had gedragen en gebaard. Je lichaam is prachtig en sterk en perfect zoals het nu is.”

De tranen stroomden over haar wangen en ze snoof onsexy. “Lief dat je dat zegt…”

Hij greep haar armen vast. “Loreen, ik méén het.”

Ze slikte. “Het kan allemaal wel waar zijn, maar dat maakt mij nog niet minder onzeker over mezelf.” Het zou makkelijk zijn om te zeggen: waarom ben je dan niet op dieet gegaan? Maar Robert wist wel beter.

“Dus doe je het door de telefoon en maakt het niet uit hoe je eruitziet.”

Ze dacht er even over na en knikte toen. “Niet dat het voor mij erg opwindend is.” Ze voelde zich ongemakkelijk bij dit gesprek. “Het is laat, Robert. Ik moet naar bed.”

Hij keek op zijn horloge. “Het is halfacht.”

“Echt waar?” Het voelde als middernacht. “Ik heb vast iets onder de leden.”

Robert keek bezorgd. “Misschien is het stress.”

Ze lachte droog. “Zeker weten.”

“Zal ik blijven en Jacob naar bed brengen?”

Dat wilde ze wel. Maar dat kon niet. “Ik doe het wel,” zei ze. “Maar bedankt.”

Hij kwam naar haar toe en boog zich om haar een kus op haar wang te geven. Hij rook naar dezelfde aftershave die hij altijd op had. En zeep. Robert rook altijd schoon.

Hij vertrok, Loreen liep weer naar de sofa en ging even een minuutje zitten om uit te rusten.

Een paar uur later werd ze wakker. Het was donker in de kamer, ze was gedesoriënteerd en het enige licht in huis leek uit Jacobs kamer te komen, evenals het zeer luide en ontzettend irritante geluid van LEGO Star Wars op zijn PlayStation.

Loreen ging naar boven en duwde Jacobs deur open. Ze hield haar handen voor haar ogen vanwege het felle licht. “Hoe laat is het?” vroeg ze.

Jacob keek even achterom en richtte daarna zijn blik weer op het scherm terwijl hij zijn schouders ophaalde. “Is papa er nog?”

“Papa is weggegaan.” Loreens blik viel op de klok. “Twee uur geleden. Het is tien uur, Jacob, waarom ben je nog op?”

Hij haalde zijn schouders weer op. “Niemand heeft me in bed gestopt.”

“Je bent tien. Kun je zelf niet naar bed gaan als het laat wordt?”

“Ik dacht dat je wel zoals altijd naar boven zou komen.”

“Oké, ik ben nu boven. Zet dat spel uit, poets je tanden en ga naar bed.”

“Maar…”

“Nu!” Het was te laat om erover in discussie te gaan.

Jacob zette het spel op pauze, deed de tv niet uit en schreed naar de badkamer, waar hij, zo vermoedde Loreen, de elektrische tandenborstel een minuut of twee aandeed en bij de deur hield voordat hij weer terugkwam.

“Goed zo?” vroeg hij en hij spreidde zijn armen op een sarcastische manier.

Hij was minstens drie jaar te jong voor zulk sarcasme. Zij had er niet eens een poging toe gedaan tot ze dertien was, en het had haar nog eens drie jaar gekost om het helemaal te perfectioneren.

“Je bed in,” beval ze. “Nu meteen.”

“Maar ik moet mijn spel nog afmaken!”

“Jacob Henry Murphy, het is al uren geleden bedtijd geweest. Denk je nou echt dat het zin heeft om te zeuren of je nog langer op mag blijven om een spel te kunnen spelen?”

Nu ze het zo stelde, leek hij het te begrijpen. Hij liet zijn hoofd hangen. “Nee. Dat zal wel niet.”

“Slapen jij. Begrepen?”

“Begrepen.”

“Mooi zo.” Loreen ging naar haar slaapkamer, maar wist dat ze over een paar minuten weer terug moest om te kijken of Jacob zijn spel niet weer had aangezet.

Gelukkig had haar dutje haar goed gedaan en had ze nu weer energie om wat achterstallige administratie te doen. Ze hadden nu vijf medewerksters – of actrices – en toen ze naar de site ging om hun statistieken te bekijken, zag ze dat die veel uren maakten.

Ze opende de spreadsheet die ze had gemaakt en noteerde wat ze hun verschuldigd waren. Loreen had afgesproken wekelijks te betalen, via een PayPal-account die speciaal voor dat doel was geopend.

Telefoontjes aannemen was moeilijk, maar het was verbazingwekkend makkelijk om een virtuele hoerenmadam te zijn voor andere telefoonactrices.

En lucratief.

Ze maximaliseerde een ander scherm en bekeek de advertentie op Gregslist. Ze was van plan geweest hem eraf te halen, om het bedrijf klein te houden, maar ze had besloten dat ze een stuk of vijf mensen erbij wel aankon. Het geld was beslist verleidelijk.

Ze zou de advertentie laten staan.

En ze zou nog ietsje langer hoerenmadam blijven. Dat was tenslotte het beste wat ze voor de groep kon doen.