14

Het was net twaalf uur geweest en Loreen had die ochtend twee bezichtigingen gedaan en haar klant was in één ervan zeer geïnteresseerd geweest. Het ging vooruit.

Dus logde ze vol optimisme in en besloot een telefoontje of twee aan te nemen voordat Jacob thuis zou komen. Ze was vast van plan hier goed in te worden, zoals Tiffany en Abbey al leken te zijn.

Het duurde niet lang voordat de telefoon ging.

“Hallo?” Foutje. Ze moduleerde haar stem en voegde eraan toe: “Met Mimi. Met wie spreek ik?”

“Hoi Mimi, je spreekt met Holbewoner en ik ben op zoek naar wat lekkers.”

“H-Holbewoner?” Dit kon niet waar zijn. Na amper twee seconden had ze alweer een gênante fout gemaakt. “Sorry, ik heb je niet goed verstaan, denk ik.”

“Holbewoner,” herhaalde hij. “Wat is dit? Heb ik mijn wiskundelerares van vroeger aan de lijn of zo?”

“Was je…wilde je met je wiskundelerares praten? Is dat jouw fantasie?”

Dit ging niet best.

“Je maakt toch zeker een geintje?”

Eh. Tuurlijk. “Wat jij wilt, Holbewoner.”

“Jezus, man. Dit is echt niks.” Hij hing op met een dramatische klap.

Het was haar wéér niet gelukt.

En het had een eitje moeten zijn.

De telefoon ging weer.

Loreen keek er twijfelend naar. Wat als het Holbewoner weer was en hij belde om haar uit te foeteren? Aan de andere kant, als dat zo was, zou hij royaal betalen voor dat voorrecht, en daarnaar luisteren zou waarschijnlijk makkelijker zijn dan luisteren naar de seksuele fantasieën van iemand die zich Holbewoner noemde.

De telefoon bleef gaan.

Uiteindelijk nam ze op. “Met Mimi…” Ze gokte erop. “Holbewoner?”

Het was stil.

“Hallo? Holbewoner? Ben jij dat?”

“Mama?”

Ze liet de telefoon vallen en floepte er een woord uit waarvoor ze Jacob huisarrest zou hebben gegeven als hij het had gezegd. “Wat doe je hier?” vroeg ze, zich ervan bewust dat haar stem te boos klonk en haar gezicht zo rood was als een Halloweenmasker.

“Ik hoefde alleen ‘s-morgens naar school.” Hij zette zijn Spiderman-rugzak neer. “Wie noem je Holbewoner?”

“Dat…eh…” Ze had geen antwoord. Ze had hier verdorie geen enkel logisch klinkend antwoord op, laat staan voor een kind. Behalve…wacht eens even, het ging hier om een kind. “Het was GEICO,” zei ze, refererend aan de autoverzekeringsmaatschappij met zijn reclames met holbewoners waar Jacob altijd zo om moest lachen.

Zijn gezicht veranderde in één grote grijns. “Cool!”

Loreen schraapte haar keel. “Fris je even op en kom dan weer naar beneden. Dan maak ik wat lekkers voor je.”

“Jack Bryson komt zo,” zei Jacob. “We gaan oefenen met werpen.”

“Super!” Ze meende het. Ze was er totaal niet op voorbereid dat Jacob thuis zou komen en ze had wat tijd nodig om te herstellen van de shock dat hij zomaar was opgedoken en het schrikbeeld van de dingen die hij had kunnen opvangen als zij beter in haar werk was geweest.

Haar slechte prestatie was bijna net zo verontrustend. Terwijl ze het nummer belde om bij Vrolijke Huisvrouwen uit te loggen, bedacht ze dat ze echt een te klein aandeel leverde aan deze onderneming. Elk telefoontje vereiste onmiddellijke seksuele praat en terwijl ze daar duidelijk toe bereid moest zijn, kon ze het niet. Ze had zoiets als een liedjesboek voor muzikanten nodig, een lijst met zinnen die ze als springplank naar een gesprek kon gebruiken.

Ze had Sandra nodig.

“Ik moet afvallen,” zei Sandra tegen dr. Kevin Lee. “En snel. Dus kun je acupunctuur én oortherapie doen?”

Dr. Lee keek haar aan op die geduldige, onverstoorbare manier van hem. Ze wist niet of hij gewoon aan haar gewend was of dat al zijn patiënten zo neurotisch waren. De meeste mensen gingen waarschijnlijk voor lichamelijke pijn naar een acupuncturist, en niet uit mentale en emotionele nood.

Toch had hij vorig jaar wonderen verricht en haar van haar angsten en pleinvrees afgeholpen, dus vond ze hem een wonderdoener. Ze kon gewoon niet geloven dat ze hem niet eerder naar afvallen had gevraagd.

“Natuurlijk,” zei hij, terwijl hij haar voor ging naar kamer 4, de kamer zonder raam. Ze vond kamer 2 mooier. “Maar eerst zou wat valkruidwortel helpen bij de genezing van die blauwe plek.”

Ze ging met haar hand naar haar wang. Haar camouflage werkte blijkbaar niet zo goed als ze had gehoopt. Nu dacht dr. Lee natuurlijk dat ze een gewelddadige relatie had. “Ik ben in een speelhal door een bal in mijn gezicht geraakt,” legde ze uit. “Het ziet er nu trouwens al een stuk beter uit dan eerst. Dus over die vermageroortherapie…?”

Hij knikte. “En we hebben ook een aantal zeer effectieve homeopathische geneesmiddelen.”

“Ik probeer alles,” zei ze. “Echt alles.” En wie zou dat niet doen na beledigd te zijn door een marionet en een uit de kluiten gewassen, overfanatiek mankind?

“Heel goed. Ga maar liggen.”

Ze klom op de tafel en dr. Lee liep naar de kant waar haar hoofd lag en begon haar oorlel af te tasten op zoek naar de juiste plek voor het naaldje.

Sandra wist nu wel hoe het ging.

“Kun je er misschien een grotere naald of zo in stoppen?” vroeg ze. Ze was er op het moment toe bereid eruit te zien als een Zoeloe, als ze daar slank van zou worden. “Is er een manier om het sneller te laten werken?”

“Sandra, je weet dat dat niet kan. De kunst van acupunctuur is gebaseerd op stimulatie van de bestaande reacties van het lichaam. Het is geen kwestie van ‘hoe meer, hoe beter’.”

“Vragen kan geen kwaad.” Ze schrok even toen hij het naaldje in haar oorlel plaatste.

Dr. Lee schudde alleen maar zijn hoofd en grinnikte. “Nee, vragen kan geen kwaad. Maar mijn antwoord blijft hetzelfde.”

“Mijn vraag ook, ben ik bang,” zei Sandra. “Au! Het doet pijn! De vorige keer deed het helemaal geen pijn.”

“Het is een andere meridiaan. Deze zal misschien wat meer moeite kosten.” Dr. Lee keek haar aan en ook al had ze nooit zelfs maar lichte veroordeling in zijn ogen gezien, toch voelde ze zich beschaamd.

“Mijn gewicht is absoluut al langer een probleem dan mijn angsten,” zei ze, half verwachtend dat hij iets geruststellends zou zeggen.

In plaats daarvan knikte hij alleen maar. “Dat kan de reden zijn. Draai je maar om, dan maak ik de acupunctuurbehandeling af.”

Sandra was zich de laatste tijd minder beschroomd gaan voelen om in haar ondergoed op een tafel te liggen terwijl een man acupunctuurnaaldjes in haar stak. Ze rolde op haar buik en sloot haar ogen terwijl hij nauwelijks voelbare naaldjes op haar drukpunten plaatste.

“Blijf nu vijftien minuten ontspannen liggen, dan kom ik weer terug.” Dr. Lee draaide het licht zachter en het geluid van de aangename kalmerende tonen van James Galway harder, die met zijn fluit Debussy’s muziek speelde.

Het was inderdaad ontspannend, hoe gek dat ook leek.

Totdat haar telefoon ging.

Sandra raakte niet snel in paniek, dus de eerste keer dat hij overging was haar eerste gedachte dat ze degene die belde later wel terug zou bellen. Toen de beller ophing en meteen weer belde, voelde ze lichte irritatie omdat de persoon niet snapte dat hij ook gewoon een boodschap achter kon laten.

Maar de derde keer dat haar telefoon ging, werd Sandra wat nerveus. Misschien was het een noodgeval. Was er iemand gewond? Of…erger? Het was zes jaar geleden dat er iemand die ze kende was overleden en gek genoeg had ze een paar weken geleden nog gedacht dat er, God verhoede het, weleens iets naars ophanden kon zijn.

Langzaam duwde ze zichzelf omhoog van de tafel, voorzichtig vanwege de naalden die uit haar staken als bij een halfnaakt stekelvarken.

Het toestel zat in haar tas, die helaas erg diep was. Dit was onhandig omdat ze ook naaldjes in de achterkant van haar handen had zitten, dus ze kon niet zomaar haar hand ver in haar leren tas steken om hem te pakken.

Heel voorzichtig trok ze de flappen opzij en deed een greep naar het licht van de overgaande telefoon.

“Hallo?” zei ze haastig.

“Sandra? Met Loreen.”

“O.” Dat was een verrassing. “Loreen. Is alles in orde?”

“Ja. Ik eh…ja. Maar ik heb wat hulp nodig. Met…je weet wel…”

“Ja…?”

“Ik heb wat ideeën nodig voor wat ik kan zeggen. Hoe ik een gesprek aan de gang kan krijgen.” Ze aarzelde. “En kan houden.”

“O. Nou, het is niet zo moeilijk. Je tast hem gewoon een beetje af om te zien wat hij wil. Je weet wel: waarvoor bel je me vanavond, Bart? Dat soort dingen.” Sandra wilde gaan zitten maar dacht net op tijd aan de acupunctuurnaaldjes.

“En wat als hij vraagt wat ik wil doen?”

“Dan zeg je zoiets als: wat jij wilt, lekker ding, als jij het maar naar je zin hebt.”

Er werd geklopt en de assistente stak haar hoofd om de deur. “Alles goed hier?”

“Ja. Prima. Ik werd alleen gebeld.”

Met een klein buiginkje vertrok de assistente weer, maar Sandra vroeg zich af hoeveel ze van het gesprek had opgevangen.

“Luister, ik ben nu bij de dokter,” zei Sandra zachter. “Zal ik onderweg naar huis bij je langskomen?”

“Ik wil je niet tot last zijn…”

“Het is geen enkel probleem.”

“Echt waar? Want ik zou het erg op prijs stellen.”

“Oké.” Sandra draaide zich om en keek op de klok. “Ik ben er over ongeveer drie kwartier.”

“Ik ben gewoon thuis. Dank je!”

“Heel graag gedaan.” Sandra hing op en ging weer op de tafel liggen. Ze mocht Loreen wel. Ze vond het leuk om bij haar langs te gaan en te helpen. In elk geval een stuk leuker dan in haar eentje thuiszitten en Het Rad van Fortuin kijken en zich afvragen of ze nog een keer op een blind date moest gaan.

Ze kwam net iets minder dan een uur later bij Loreens huis aan. Loreen zat al klaar met kopjes oploskoffie en een schaal vol koekjes van de padvindsters. Muntchocolade.

Dit zou Sandra’s acupunctuur sterk op de proef stellen.

Loreen vertelde over haar debacle, beginnend bij het telefoontje van Holbewoner en eindigend met een hele hoop zelfkastijding omdat ze zo ‘gefaald’ had. Tegen de tijd dat ze klaar was, voelde Sandra zich schuldig dat zij haar hiertoe had aangezet.

“Maar ik wil het echt,” zei Loreen met volle overtuiging. “Echt waar. Ik ben niet preuts. Ik ben alleen een slechte improvisatieactrice.”

“Oké,” zei Sandra, die zich zo ver mogelijk bij de schaal koekjes vandaan tegen de achterleuning van de sofa drukte. “Dus hij zei ‘ik ben op zoek naar wat lekkers’, hè? Dan kun je zoiets zeggen als: “Dat komt mooi uit, schatje, want ik ben om op te vreten.””

“O, die is goed.” Loreen leek onder de indruk. “Maar wat als hij dan gewoon nog een oneliner op me afvuurt zodat ik met de pikante praatjes moet komen?”

“Dan sla je hem gewoon…” Sandra maakte een suizende tennisachtige beweging, “…weer rechtstreeks terug. Zeg iets als: je hebt zo’n geile stem, daar word ik echt heet van…vertel me eens waar jij heet van wordt? Daar smullen mannen van.”

“Echt?”

Sandra knikte. “Wek zijn interesse, geef hem het gevoel dat hij jou opwindt, maar blijf de bal bij hem leggen zodat je je aan zijn behoeften kunt spiegelen.”

“Briljant.”

Sandra lachte. “Het werkt echt en zo zorg je er ook voor dat ze langer aan de telefoon blijven. Ook al was je gesprek met Holbewoner geen groot succes, je hebt toch iets verdiend in de tijd die hij nodig had om te zeggen dat het waardeloos was.”

Loreen knikte. “Dit zijn echt goede tips, Sandra. En ik zou zweren dat dit ook bij daten werkt. Mannen vinden het geweldig om over zichzelf te praten. Hoe kun je ze nou beter opwinden dan door ze te laten denken dat jij opgewonden raakt van alles wat ze zeggen?”

Sandra dacht daarover na. “Misschien heb je wel gelijk. Heel erg gelijk, zelfs. Maar goed, dan moet ik natuurlijk eerst een afspraakje met een normale man zien te krijgen. Tot nu toe is dat niet gelukt.”

“Niet één?”

“Niet één.” Sandra pakte een koekje. Ze vond het vreselijk om aan haar mislukte afspraakjes te denken. Chocola zou helpen.

Chocola hielp altijd.

Chocola en schoenen. Die hadden haar nog nooit teleurgesteld.