9

“Met Mimi,” oefende Loreen met een sexy fluisterstem. Haar nieuwe prepaid mobiele telefoon lag in haar schoot en ze wachtte op haar eerste sekstelefoontje. Ze wist niet zo goed hoe ze moest beginnen. “Hallo,” zei ze, met een zwaardere stem deze keer. “Ik ben Mimi, wie ben jij?” Alleen klonk ze net als een Poolse. “Met Mimi,” probeerde ze met een kordaat Brits accent.

Nee. Absoluut niet sexy.

De telefoon ging in haar schoot en daar schrok ze zo van dat ze opsprong, waardoor het toestel over de vloer schoof.

Hij ging niet meer over.

Ze kroop over de vloer om hem te pakken. “Hallo?” Niets. “Hallo?” herhaalde ze, uitzinniger.

Aan de andere kant van de lijn schraapte een man zijn keel. “Ik…ik weet niet of ik het goede nummer heb.”

“Jawel hoor!” Ze deed te enthousiast. “Ik bedoel, je spreekt met Mimi,” voegde ze eraan toe, mikkend op sexy maar uitkomend op psychotisch. “Wat kan ik voor je doen? Bij je? Wat kan ik bij je doen voor je?”

Stilte.

“Hallo? Ben je er nog?”

“Eh, ja.”

“O. Gelukkig. Wat zullen we doen?” Ze klonk alsof ze een speelafspraakje wilde maken.

“Eh…niks. Bedankt.” Hij hing op. En gelijk had hij.

Jezus, ze had het echt gigantisch verpest.

Hopelijk belde hij nog terug.

Ze wachtte een paar minuten met de telefoon in haar hand, maar die ging niet meer over.

Ze had de nieuwe schoenen die ze van Sandra had gekregen aangetrokken ter inspiratie en daarmee liep ze op haar tenen Jacobs kamer in, voor de twintigste keer, om zich ervan te verzekeren dat hij sliep. Hij sliep echt. Totdat de telefoon in haar hand weer ging. Ze hield haar hand eromheen en rende de kamer uit zodat Jacob er niet wakker van zou worden, maar daarbij drukte ze op het uitknopje en verbrak de verbinding met haar tweede beller.

Waarom was dit nou zo moeilijk?

Dus liep Loreen haar eigen kamer weer in en ze hoopte dat haar telefoon weer zou gaan zodat ze tenminste haar trots kon redden en nog een poging kon wagen.

Hij ging weer. Deze keer was ze er klaar voor. Dacht ze.

“Met Mimi,” zei ze en ze was onder de indruk van haar kalme, sexy intonatie. “Met wie spreek ik?”

“Mama? Ik ben stout geweest.”

Godsamme. Ze liet haar schouders hangen. “Het spijt me, lieverd, maar je bent verkeerd verbonden.” Ze hing snel op zodat het arme kind geen enorm hoge kosten maakte die hij naderhand aan zijn ouders zou moeten uitleggen.

Toen realiseerde ze zich dat (1) de beller niet als een kind had geklonken en (2) elke beller voordat de kosten ingingen een waarschuwingsbericht kreeg waarin werd gezegd hoeveel het per minuut kostte en dat ze ouder dan achttien moesten zijn. Dat sloot natuurlijk niet uit dat een jonger kind evengoed kon bellen en doen alsof hij achttien jaar of ouder was, maar het betekende wel dat iemand kon bellen en dat alles kon aanhoren en dan nog denken dat hij zijn moeder aan de lijn zou krijgen.

Dus tot zo ver haar derde beller.

Nul uit drie.

Wat moest ze nu?

∗

Middernacht. Hoog tijd dat Tiffany in Crystal veranderde.

Tiffany sloop van kamer naar kamer door het huis als de Kerstman die zich ervan wilde verzekeren dat iedereen sliep voordat ze haar zak vol verrassingen opende.

In dit geval was dat een spiekbriefje met obscene taal dat ze van Sandra had gekregen. Ze belde de computer van de centrale en logde in, en hing zo het virtuele bordje OPEN aan haar deur.

Daarna wachtte ze in de kelder, bij de wasmachine en droger, op de telefoontjes die binnen zouden komen op haar nieuwe, daarvoor bestemde telefoon. Ondertussen vouwde ze de was en verdeelde alles in vier netjes gevouwen stapels: voor iedereen één.

Toen ze een mannenzwembroek met grote hibiscusbloemen erop tussen Charlies spullen vond, aarzelde ze. Waarvoor had Charlie in deze tijd van het jaar een zwembroek nodig? Het buurtbad ging pas volgende week open en zijn laatste paar zakenreisjes waren naar Cleveland geweest.

Of niet?

Loog Charlie tegen haar?

Tiffany dacht hier even over na, bijna net zo verbaasd over haar eigen gebrek aan gevoelens erbij als over het mysterie van de zwembroek. Er was natuurlijk mogelijk een logische verklaring voor. Misschien was er iets verwisseld bij de stomerij van het hotel; misschien had het hotel zelfs een binnenzwembad gehad en had Charlie besloten daar gebruik van te maken.

Maar wat moest ze dan denken van die keer dat Charlie haar, zogezegd vanuit Cleveland, belde en ze had gedacht dat ze op de achtergrond een steelband hoorde spelen?

Er was maar één reden waarom Charlie zou liegen over een plek waar een steelband speelde, en dat was als hij daar met iemand anders was.

Toch kon ze het zich moeilijk voorstellen…Als hij een verhouding had zou hij toch juist bij haar in het gevlij proberen te komen en aardiger dan ooit tegen haar doen? In plaats daarvan was hij dezelfde ongelikte beer als altijd.

Ze vouwde de zwembroek op en legde hem op Charlies stapeltje, waar hij hem wel móést zien en zou weten dat zij hem ook had gezien.

Ze wilde weleens horen wat hij erover te zeggen had.

In de tussentijd zou ze zich niet al te schuldig voelen dat ze virtuele seks met vreemden had. Als er tenminste iemand belde.

Om 00.12 uur was de telefoon nog geen enkele keer gegaan en begon Tiffany zich dom te voelen dat ze in een duistere kelder zat tussen de bezems en zwabbers, dozen met kerstversiering en de grote, sterk ruikende dozen met droogtrommeldoekjes die ze bij de Costco had gekocht. Iemand had haar een keer een e-mail gestuurd met wel honderd dingen die je met die doekjes kon doen: van ze onder het keukenblad plakken om van mieren af te komen tot ze een nacht in je lasagnepan laten weken om de aangekoekte stukjes kaas en saus los te krijgen.

Ze met een elastiekje over het spraakgedeelte van je telefoon binden in de hoop dat het je stem zou vervormen voor het geval een bekende van je je belde voor seks, had niet op dat lijstje gestaan.

Maar ze hoopte dat het zou werken.

Vijf minuten met haar vingers tikken later was er nog steeds niet gebeld en begon ze zich beledigd te voelen dat niemand Crystal zag zitten. Wat op allerlei niveaus absurd was, omdat Crystal een samenraapsel was van de meest sexy vrouwen uit de showbizz en pornosites van tegenwoordig. Tiffany had verwacht meer telefoontjes te krijgen dan ze kon bijbenen.

Ze stond op en baande zich een weg naar de extra koelkast die ze daar hadden staan voor dranken en spullen waarvoor in de andere geen ruimte was. Er stond een pak Franzia-wijn die ze al eeuwen in huis had omdat ze ooit in een kookprogramma had gezien dat je voor culinaire doeleinden het beste wijn in pak bij de hand kon houden omdat de verpakking de wijn echt langer vers hield.

Nou, op het moment wilde Tiffany zich wel lekker vers voelen. Dus spoelde ze de dop van de wasmiddelfies uit en schonk er wijn in, waarna ze weer op een stapel gevouwen handdoeken ging zitten en een beetje medelijden met zichzelf kreeg omdat ze uit het nog wat zeepachtig smakende plastic zat te drinken.

Ze verzonk zo in zelfmedelijden dat toen de telefoon eindelijk ging, ze zo erg schrok dat ze hem liet vallen en de batterij eruit viel. Haastig zette ze hem weer in elkaar, met handen die trilden van opwinding. Maar het was te laat, ze was de beller kwijt.

En daarmee misschien wel haar enige kans van die nacht om haar eigenwaarde op te vijzelen.

Toen de telefoon even later weer ging, was ze nog steeds onvoorbereid, maar ze deed haar best om zich weer onder controle te krijgen en nam op met de verleidelijkste Jessica Rabbit-stem die ze voor elkaar kreeg. “Met Crystal…”

“Tiffany Dreyer?”

O shit! Zat ze hier nou per ongeluk met haar gewone mobiele telefoon in plaats van de prepaid die ze voor Crystal had aangeschaft?

Tiffany hield de telefoon weer bij haar oor. “Ja?”

“Ja eh, met Ed van de centrale. Het leek er net op dat op jouw lijn een gesprek onderbroken werd. Was dat expres?”

“Nee, ik liet mijn telefoon vallen.”

“Dus je wilt wél telefoontjes doorkrijgen?”

“Ik ben beschikbaar,” corrigeerde Tiffany hem voorzichtig. Ze wilde liever niet dat de halve wereld wist dat ze telefoontjes wilde. Aan de andere kant wilde ze ook niet als een nukkig kind klinken dat dit met tegenzin deed.

“Super,” zei Ed. “Er werd speciaal naar je gevraagd, dus de volgende keer dat je telefoon gaat, ben ik het niet.”

Gevleid dat er speciaal naar haar gevraagd was, hoefde Tiffany maar een paar minuten te wachten totdat de telefoon weer ging.

De wijn had haar ondertussen een beetje in de stemming gebracht, dus ze haalde nog eens goed adem en klapte haar telefoon open. “Hallo…met Crystal…” Aan het einde ging haar toon omhoog, als een vraag.

“Hoi, eh…Crystal?” Het was een hese mannenstem, die haar in de verste verte niet bekend voorkwam. Tenminste, niet echt.

“Ja, met wie spreek ik?” koerde Tiffany.

“Met…” Hij schraapte zijn keel. “…met Pete, eh, Derek. Met Derek.”

“Heb je een leuke avond, Derek?” Dit was een makkie. Tot nu toe, in elk geval.

Vooral omdat Pete⁄Derek zo veel zenuwachtiger klonk dan zij.

“Best hoor.” Ze hoorde het vage geluid van iemand die gespannen zijn handen in elkaar sloeg.

Ze dacht tenminste dat het zijn handen waren.

En dat het van de spanning was.

“Waar bel je vandaan, Derek?” Ze had de aantekeningen van Sandra bij de hand, maar had die tot nu toe nog niet hoeven raadplegen: (1) noem hem bij zijn gekozen naam, ook al is dat overduidelijk niet zijn echte en (2) stel vragen om hem aan de praat te krijgen en tijd te rekken voordat het echte werk begint.

Om eerlijk te zijn keek ze niet zo uit naar het echte werk.

“Mijn huis.”

“Waar is dat?”

“Kensing…eh, Potomac, Maryland.” Die vent kon slecht liegen. Het was bijna vertederend.

“O, Potomac. Heb je een mooi groot huis?” Tuurlijk. Vlak naast dat van Ted Koppel.

“Jah.” Hij ademde hortend in en ze realiseerde zich later dat dat waarschijnlijk was om moed te verzamelen. “En ik wil je ermee neuken.”

Crystal had hierin mee moeten gaan, maar Tiffany was zo geschokt door de onderwerpsverandering dat ze zei: “Sorry?”

“Hè? O. Hé, goed man. Dus ik zeg dat ik in Potomac woon en dan doe jij helemaal hooghartig alsof je zelf in Potomac woont.” Hij grinnikte bulderend. “Echt goed, dat vind ik wel wat. Doe je diamanten en sieraden af, bitch.”

Tiffany was echt van haar stuk gebracht door zijn overgang van de onhandige kneus genaamd Pete uit Kensington naar Derek de klootzak uit Potomac, maar zolang hij het exorbitant hoge tarief betaalde om met haar te praten, zou ze dit gesprek gaande proberen te houden.

“Alles?”

“Alles.”

De oude ketting die ze voor Rover hadden gebruikt – ja, Tiffany’s familie had echt een hond gehad die Rover heette, deels omdat die naam zo weinig voorkwam – hing tegenover haar aan de muur, dus sloop ze er snel met grote stappen heen, haalde hem van zijn haakje en legde hem op de betonnen vloer, schakel voor schakel. “Dat was mijn ketting.” Klink klink klink. “En mijn armband.” Toen bedacht ze tot haar eigen verbazing iets briljants: “Moet ik mijn tepelring ook afdoen?”

Tiffany vond de gedachte aan een tepelring zo ongelooflijk dom dat het wel leuk was om het soort vrouw te spelen dat er een zou hebben. Of meerdere.

Waarschijnlijk heel dure exemplaren.

“Is die net zoiets als die van Janet Jackson?”

Tiffany herinnerde zich Janet Jacksons kledingprobleempje tijdens de Super Bowl, maar kon zich de tepelring niet herinneren. Niet dat dat ertoe deed. Ze zou het nooit hoeven bewijzen. “Hij is precies hetzelfde,” zei ze, terwijl ze haar schouders ophaalde.

“Mag ik hem aanraken?”

“Natuurlijk.” Toen, voor het geval dat niet uitnodigend genoeg was: “Graag zelfs.”

“Jezus,” hijgde hij. “Hij is koud. Windt dat koude metaal je op?”

“Ja.” Waarom niet? “En jou?”

Er volgde wat gegrom en gekreun en Tiffany had haar antwoord.

“Ik moet gaan,” zei hij. “Bedankt.”

Een klik en hij was weg, hij had waarschijnlijk geen zin om nog maar één cent extra te betalen nu hij klaar was.

Ze kon het hem eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Je zou een huishoudster ook niet extra betalen om te blijven hangen en over de Washington Redskins te praten. Waarom zou je je druk maken om beleefdheden?

Het belletje had ongeveer vier minuten geduurd. Dat was evengoed nog meer dan tien dollar. Veel meer dan ze in een winkel betaald zou krijgen.

En het was een makkie geweest.

Toen Sandra er voor het eerst over was begonnen, had Tiffany visioenen gehad van echt heel perverse praat, plastische beschrijvingen en geluidseffecten zoals in pornofilms. Het had nogal afschrikwekkend geleken.

Maar dit was geen probleem geweest. Ze kon honderd van dit soort telefoontjes doen zonder zich er ooit raar bij te voelen.

Eerst Sandra en nu Tiffany; zat het in de familie? Ze was geadopteerd, dus Sandra en zij waren niet écht bloedverwanten, maar misschien had er wel een subversieve boodschap in de serie oude detectiveromans gezeten die ze als kind lazen. Misschien had Nancy Drew wel een pikant leven na middernacht.

Wie zou het zeggen?

Het enige wat Tiffany wist, was dat ze misschien haar Finola Pims-schulden kon afbetalen én binnen niet al te geruime tijd een kleine cabriolet voor zichzelf kon kopen.

∗

“Doe me een luier om en lekker strak.”

Abbey, bezig met haar derde telefoontje als Brandee, kreunde vanbinnen. Drie bellers achter elkaar en allemaal mafketels. Nummer één wilde dat ze als een hond op de wijs van het volkslied blafte. Nummer twee wilde dat ze in geheimtaal sprak, waar ze verbazingwekkend goed in bleek te zijn. En nu verzocht nummer drie om een pak slaag op zijn blote billen en vervolgens om een luier.

Dit was niet het soort telefoonseks dat ze gewend was.

Nou ja, eigenlijk was ze helemaal niet meer aan telefoonseks gewend.

Maar daar kwam snel verandering in. Toen Brian sliep na een lange dag en Parker na een lang bad, was Abbey naar buiten, naar de vrijstaande garage gegaan om in de donkere auto telefoontjes aan te nemen.

Het had bijna iets meditatiefs om zo stil in de auto te zitten. En ze kon die rust wel gebruiken na de dag die ze had gehad. Het hielp haar weer controle over zichzelf te krijgen. Totdat de telefoon weer ging dan. Dan barstte het feest weer los.

“Hoe zit ie zo?” vroeg ze, terwijl ze achterover ging liggen op de stoel en door het raam naar de verzameling harken en scheppen keek die Brian netjes op volgorde van grootte of functie aan de muur had gehangen. “Strak genoeg?”

Haar beller liet een gil horen die waarschijnlijk zijn imitatie van een baby moest voorstellen maar eerder als een leeglopende ballon klonk. “Geef me weer slaag. Ik ben zo stout geweest!”

Sjonge, ze hoopte maar dat die vent geen kinderen had. Gezien zijn slechte babyimitatie en zijn weinige verstand van de manier waarop luiers werkten (strak? zo strak konden ze niet zonder dat je de plakstrips eraf trok), was ze vrij zeker van niet. Ze durfde zelfs te wedden dat deze gozer totaal geen relatie had.

“Stop me nu in zo’n pakje met voeten eraan,” zei haar beller.

“Een slaappak?”

“Ja, ja. Zo’n slaappak met voetjes. Van katoen. Met een heel hete rits, alsof ie net uit de droger komt.”

En zo ging het maar door. Ze deed hem een luier om. Ze kleedde hem aan. Ze deed het slaappak weer uit omdat de rits te heet was. Ze deed zindelijkheidstraining met hem. Ze bedacht dat ze dit jaar eindelijk haar frambozenstruiken zou weghalen en tomaten zou gaan kweken. (De tomatenkassen in de hoek van de garage herinnerden haar daaraan; ze had ze vorig jaar gekocht maar was er nog niet aan toegekomen.)

En ze schraapte vier hele uren aan betaalde minuten bij elkaar.

Ze zou het uiteindelijk niet bepaald makkelijk willen noemen. Ze had geen idee gehad dat er zo veel engerds rondliepen die maar al te graag hun verdorven fantasieën met een onbekende deelden.

Maar gelukkig was het wel zo, want ze had geld nodig.

Dus zette ze haar telefoon uit en legde hem in het dashboardkastje van haar auto, omdat ze had bedacht dat dit de perfecte plaats was om te werken. Niemand kon haar besluipen of overvallen en als Brian of Parker wel deze kant op kwam op zoek naar haar, zou ze hen allang gezien hebben voordat ze haar konden zien.

Het was niet bepaald een kantoor van een directeur in Manhattan, maar het voldeed prima aan haar behoeften.