Even later liep Lisa achter mevrouw Boulanger aan door een stille gang. Haar rode rolkoffer piepte en kraste klaaglijk. Bij de laatste deur bleef mevrouw Boulanger staan. 'Hier is het,' fluisterde ze, en voorzichtig duwde ze de deur open. Lisa keek langs haar heen, een flinke slaapzaal in. Vluchtig telde ze twaalf stapelbedden, zes aan zes tegenover elkaar. Op de bedden lagen meisjes te slapen. Ze lagen zo stil dat het leek alsof ze onder hypnose waren. 'Dat bed is van jou,' fluisterde mevrouw Boulanger. 'Ga er maar vast op liggen en laat je koffer hier bij de ingang staan, anders wordt iedereen wakker.'
Lisa knikte. Ze sloop naar het bed dat de directrice haar had aangewezen, maar terwijl ze liep had ze het gevoel dat er naar haar gekeken werd. Alsof al die slapende meisjes haar door hun wimpers heen nieuwsgierig volgden. Nadat mevrouw Boulanger de deur heel zacht achter zich in het slot had getrokken, verroerde nog steeds nergens iemand een vin. Dat gebeurde pas toen haar voetstappen op de gang weggestorven waren.
Het ene na het andere meisje ging rechtop zitten. Sommige kwamen onder de dekens vandaan met een handvol speelkaarten en speelden nu vrolijk verder. Andere haalden een boek tevoorschijn. Alleen de meisjes om Lisa heen keken haar met grote ogen aan. 'Nieuw dus,' zei er een. 'Het begin is het ergst,' zei een ander. 'Oppassen voor Boulanger. Dat is een etter.' 'En voor Svoboda,' zei een vierde. 'De Lellebel is pas erg,' zei een meisje, met magere armen en ingevallen wangen. 'Dat is de dochter van Boulanger. Die mag alles.' Kreunend rekte ze zich uit. 'En hoe erg ben jij eigenlijk?' 'Ik?' vroeg Lisa verschrikt. 'Ik ben niet erg.' 'Oké, laat dan je koffer maar eens zien. Kom op, meiden. Open dat ding.' 'Nee!' riep Lisa.
Maar een clubje van vijf had zich al op de rode koffer gestort en de rits opengetrokken. 'O, kijk eens, wat schattig!' Het magere meisje had Lisa's lievelingsjurk uit de koffer getrokken en hield hem nu voor haar magere lijf. 'Nee, deze dan,' zei een meisje met wijduitstaand rood haar. Ze hield Lisa's roze sweater uit Italië omhoog. Al gauw lag er een hele stapel kleren van haar op de grond.
'Heb je geen snoep?' vroeg het magere meisje. Ze stond voor Lisa met haar handen in haar zij. 'Snoep?' vroeg Lisa.
'Ja, spekkies, zure matten, drop. Snoep dus.' 'Ik wist niet dat ik hierheen ging,' zei Lisa benauwd. Ze voelde zich ongelooflijk stom. 'Ben je gedumpt?' vroeg de magere weer. 'Ik dacht dat we gingen verhuizen.' 'Lekkere ouders heb jij! Waren ze je zat?' Lisa haalde haar schouders op. Een van de meiden groef nog eens in de berg kleren, alsof ze niet kon geloven dat er geen snoep tussen zat.
'Nou, daar hebben we mooi niks aan,' was haar conclusie, en ze gaf er een flinke schop tegen. Lisa's kleren dwarrelden alle kanten op. 'Doe even voorzichtig!' zei Lisa. 'Ze zijn schoon!' Het magere meisje grijnsde. 'Alsof je daar iets aan hebt,' zei ze. 'Hier draag je geen kleren. We hebben allemaal een nachthemd, een trainingspak en een uniform. Dacht jij dat wij voor onze lol in deze vreselijke hobbezakken rondliepen?'
Nu pas zag Lisa dat alle meisjes vreemde wijde jurken droegen. Er waren lichtblauwe, lichtgroene, lila en beige exemplaren. 'Jij krijgt beige,' zei het meisje. 'Een beige nachtjapon, een beige trainingspak voor gym en een beige uniform voor overdag. Beige is voor de beginners. Als je hier langer dan drie maanden bent, ga je naar lila. Na een halfjaar krijg je lichtgroen en na negen maanden lichtblauw.' 'En daarna?' vroeg Lisa met een klein stemmetje. 'Langer bestaat nog niet,' zei Marjorie. 'Wij zijn een experiment.'
Verbijsterd staarde Lisa haar aan. Ze wist niet waar ze het meest van geschrokken was: de mededeling dat ze straks in een uniform moest lopen of het idee dat sommige meisjes hier al langer dan negen maanden waren? Was dat mogelijk? Overleefde je dat?
Die avond in bed leek Lisa's hoofd een draaimolen. Ze dacht aan het eten, dat nergens naar smaakte, en hoe ze naast Bella was komen te zitten. Wist zij veel dat Bella de Lellebel werd genoemd, het meisje voor wie ze gewaarschuwd was? Wat een vervelend kind, zeg. Zoals ze maar zat te schoppen onder tafel en onmiddellijk luid begon te schreeuwen toen Lisa per ongeluk een spettertje op het witte tafellinnen liet vallen. Boulanger was er als de kippen bij om Lisa uit te schelden. En Bella maar achterbaks grijnzen. Nee, dat was een rotkind, daar zou ze voortaan ver bij uit de buurt blijven. Over de stoel voor haar bed hing haar pakje: een beige blouse en een beige rok. Allebei spuuglelijk. De rok hing halverwege haar knieën, waardoor ze er supersloom uitzag. De blouse had een stijf kraagje, waarvan de punten in haar nek prikten. Met haar vingers streek ze voorzichtig langs de vurige plekjes. Het eten van die avond leek wel een blok beton in haar maag. Ze deed haar uiterste best niet te denken aan de woorden van het magere meisje. Marjorie heette ze. 'Lekkere ouders heb jij! Waren ze je zat?' Zou dat echt waar zijn? Waarom zaten ze anders hier? Zouden papa en mama expres een huis in deze wijk hebben gekocht, omdat ze wisten dat internaat Kinderleven daarbij hoorde? Een internaat waar alle kinderen uit de wijk naartoe moesten? Zodat mama drie maanden naar Spanje zou kunnen en papa in alle reclames kon spelen waarvoor hij maar gevraagd werd? Onrustig draaide Lisa zich om in haar bed. Lekkere ouders had zij, zeg dat wel. En wat als zij nou eens genoeg had van hen? Ze zouden raar opkijken, die twee. Zij ging in elk geval zorgen dat ze haar ouders geen seconde miste. Met een chagrijnig gebaar veegde ze de traan weg, die toch over haar wang liep. Dat was de laatste. Als ze dat maar wisten.