Natuurlijk mocht Lisa niets van dit alles doorvertellen en natuurlijk deed ze dat wel. Dit kon ze echt niet voor zich houden, 's Avonds nam ze Marjorie apart.
'Je bent gek!' riep Marjorie uit, toen Lisa alles verteld had.
'Ik heb het zelf gezien,' zei Lisa. 'Ik danste mee!'
Nog steeds keek Marjorie haar ongelovig aan.
'Op van die oude muziek van vijftig jaar geleden
of zo. Maar het klonk wel goed. Echt wild!'
'En daar danste Boulanger op?'
Lisa moest wel vijf keer knikken voordat
Marjorie haar geloofde.
'Ik had er wel bij willen zijn,' zei ze ten slotte.
Een paar dagen later vroeg Lisa beleefd aan mevrouw Boulanger of ze haar even kon spreken. De directrice ontving haar in haar kantoortje. Ze zette haar strengste bril op alsof ze aan Lisa wilde laten zien dat ze nog steeds dezelfde directrice was. Daar had het stiekeme dansen niets aan veranderd.
'Wat kan ik voor je doen?' vroeg ze.
'Ik wilde u vragen of we misschien voortaan op
zaterdagavond iets leuks kunnen doen,' begon
Lisa.
'Waarom?'
'Elke dag is hier zo hetzelfde,' zei Lisa.
'Dat heb ik met opzet zo geregeld. Je weet toch
wat de drie R's inhouden?'
'Ja, mevrouw Boulanger,' zei Lisa. 'Maar als
er elke zaterdag iets leuks is, is er nog steeds
regelmaat. Af en toe ontspannen schijnt heel
goed te zijn.'
Mevrouw Boulanger deed haar mond open en meteen weer dicht. Ze dacht na. Lisa bleef heel stil zitten. 'Iets leuks,' zei ze ten slotte met een diepe zucht. 'Juist ja. Ik zal erover nadenken.' 'Dank u wel, mevrouw Boulanger.'
Twee dagen later kwam de directrice tijdens het ontbijt de eetzaal binnen. Voor het luik van de keuken bleef ze staan en ze klapte in haar handen. Meteen werd het stil. 'Wat hebben we gedaan?' fluisterde Nicole. 'Voortaan,' begon mevrouw Boulanger, terwijl ze haar ogen langzaam over de rijen liet gaan. 'Voortaan gaan we de zaterdagavonden iets anders besteden. Het worden bonte avonden.' In de eetzaal was het nog steeds doodstil. 'Wat is dat?' vroeg Nicole zacht. Marjorie haalde haar schouders op. 'Extra corvee of zo,' zei ze. 'Dat wil zeggen dat jullie een uur de tijd krijgen om op te treden,' ging mevrouw Boulanger verder. 'Je kunt aan elkaar laten horen welk gedicht je hebt geschreven of welk liedje, je kunt iets voorlezen of een klein toneelstukje doen. Dat soort dingen.'
Er klonk verbaasd geroezemoes aan de tafels, en hier en daar begonnen meisjes fluisterend wat af te spreken.
'En daarna ...' Het gezicht van mevrouw Boulanger begon nu zowaar te stralen. 'Daarna gaan we dansen.'
Opnieuw keken de meisjes elkaar vragend aan. Een eenzaam vingertje ging de lucht in. 'Bedoelt u volksdansen?' 'Ben jij mal!' riep mevrouw Boulanger. 'Als ik dansen zeg, bedoel ik ook dansen. Op hip of hop of house of hoe heet dat allemaal tegenwoordig?' 'Echt dansen?' vroeg hetzelfde meisje nog eens. Het ongeloof droop van haar stem. 'Echt dansen! Geloof mij maar,' zei mevrouw Boulanger glunderend. Daarop brak er een oorverdovend gejuich los.
Er was nog iets wat veranderde. In het weekend mocht Janet laten zien hoe lekker ze koken kon. 'Wacht maar af tot jullie mijn zelfgebakken cake proeven,' zei ze lachend. Of mijn mangotaart!' Maar het allerbelangrijkste vond Lisa dat ze Sofie voortaan elke zaterdag zou zien. In haar gewone
kleren. Want dansen in een uniform, dat vond zelfs mevrouw Boulanger te gek. 'Je hebt haar gehypnotiseerd!' zei Marjorie vol bewondering. 'Echt!'
Tijdens een bonte avond, een paar weken voor Kerstmis, kondigde mevrouw Boulanger aan dat iedereen de kerstdagen thuis mocht vieren. 'Iedereen?' vroeg Marjorie, maar haar vraag ging verloren in het geschreeuw van de meisjes om haar heen. Ze gilden, lachten en duwden elkaar van plezier. Pas toen het mevrouw Boulanger gelukt was om iedereen weer min of meer stil te krijgen, herhaalde Marjorie haar vraag. 'Mag lédereen naar huis?' Lisa hoorde een bibbertje in haar stem. En mevrouw Boulanger had het vast ook gehoord, want ze kuchte ongemakkelijk.
'Niet iedereen, Marjorie. Er zijn meisjes die helaas niet naar huis kunnen. Hun ouders hebben aangegeven dat het niet goed uitkomt.' Meteen liet Marjorie zich onderuitzakken op haar stoel. 'O, dan weet ik het al,' zei ze. 'Ja, helaas Marjorie, dat geldt voor jou en ook voor jou, Nicole, en voor Mevrouw Boulanger somde een aantal namen op. Gespannen wachtte Lisa af. Ze merkte dat Sofie naast haar al net zo aandachtig zat te
luisteren. Bij de laatste naam veerde ze op. Zij stonden er niet bij!
'Zouden papa en mama thuis zijn met kerst?' vroeg Lisa ongelovig aan Sofie. 'Zou mama terug zijn uit Spanje?'
Ze vroegen het aan mevrouw Boulanger, zodra ze de gang in gelopen was. En terwijl in de zaal het eerste liedje ten gehore gebracht werd, antwoordde die: 'Ik heb van jullie vader begrepen dat jullie moeder nog in Spanje is. Ze komt een week na oud en nieuw thuis.' 'Moet ze met kerst ook filmen?' vroeg Sofie. 'Nou ... ze wil nog een klein rondreisje maken door Spanje. Maar jullie vader wil jullie erg graag ontvangen.'
'Dus hij is met kerst thuis?' vroeg Lisa voor de zekerheid.
'Voor een deel. Hij zei wel dat hij helaas, helaas, op tweede kerstdag een zakelijke afspraak heeft, maar dan komt er een tante op jullie passen.' 'Daar heb ik geen zin in,' zei Lisa. 'Als mama niet thuis is en papa half, blijf ik veel liever hier.' 'Ik ook,' zei Sofie. 'Dan vieren we toch kerst met Janet en de anderen.' 'Maar meisjes, weten jullie dat wel zeker?' Lisa en Sofie knikten tegelijk. Ja, dat wisten ze heel zeker.
'Wij blijven ook hier,' zei Lisa toen het eerste optreden voorbij was.
'Gezellig!' riep Marjorie. 'Wie blijven er nog meer in huis?'
Hier en daar keek een meisje op. 'Ja, ik,' klonk het opeens. 'Ik ook.'
En al gauw zaten er tien meisjes bij elkaar, die kerst zouden vieren op Kinderleven. 'We gaan er een goed feest van maken!' zei Marjorie. 'We vragen Janet of ze wat lekkers maakt en
'Hoor ik daar mijn naam?' vroeg Janet. Ze stond vlakbij. Had Marjorie dat soms gezien? 'Ja!' zei Marjorie, en ze sloeg haar armen om Janet heen. 'Ga je lekker voor ons koken met kerst?'
'En mijn man en mijn dochtertje dan?' vroeg Janet.
'Die neem je gewoon mee!' riep Lisa.
'Ik zal erover denken,' zei Janet, maar Lisa zag
aan haar ogen wat het antwoord was. Ja, dus!
Een week later, toen Lisa en Sofïe Janet hielpen in de keuken, kwam mevrouw Boulanger naar hen toe. 'Jullie vader heeft al twee keer gebeld,' zei ze. Lisa trok een raar gezicht tegen Sofïe. 'Hier, je mag je mobiel voor deze keer even gebruiken,' zei mevrouw Boulanger. 'Dit is een noodgeval.'
Lisa toetste het vertrouwde nummer in.
'Ha Lisa!' klonk het. 'Met papa! Jullie komen
toch wel met kerst?'
'Als jullie er ook zijn,' zei Lisa.
'Mama zit in Spanje, daar kunnen we niets aan
doen, en ik ben er de hele eerste kerstdag en
'Pech,' zei Lisa. 'We komen alleen als jullie er
allebei zijn.'
'Maar je gunt je moeder toch wel een reisje?' 'Ja hoor, alleen komen we dan niet naar huis. Het is heel gezellig op Kinderleven, dus we vieren hier graag kerst. Geen probleem, hoor pap. Kun jij tenminste rustig naar je zakelijke afspraak.' Lisa hoorde haar vader ademen. 'Ja maar, dat vind ik nou toch wel ... Ik heb me er heel erg op verheugd!'
'Wij ook, maar dan wel met z'n vieren,' zei Lisa. Op dat moment begon Janets mixer keihard te snorren.
'Wat gebeurt daar?' riep papa. 'We zijn cake aan het bakken!' schreeuwde Lisa. 'We bellen nog wel!' Snel drukte ze het gesprek weg. Ze gaf de mobiel aan mevrouw Boulanger en stapte op Janet af. Mmm, chocoladecake, daar had ze echt zin in.
De volgende dag stond mevrouw Boulanger Lisa
na het ontbijt op te wachten.
'Je moeder heeft gebeld' zei ze. 'Vanuit Spanje.
Ze wilde jou eigenlijk spreken, maar dat werd
me te veel gedoe. Ik heb jouw standpunt
overgebracht als je het niet erg vindt.' Het leek
alsof ze Lisa een stiekeme knipoog gaf. Ze zag er
eigenlijk best aardig uit zo.
'En toen?' vroeg Lisa lachend.
'Toen zei je moeder dat ze het zou regelen. Dat ze
voor kerst thuis zou zijn om het feest met jullie te
vieren.'
'En papa?' vroeg Lisa. 'Wat dacht je?'
Lisa knikte. 'Dat nieuws moet ik dan maar snel aan Sofie gaan vertellen,' zei ze, en ze zette het op een hollen.