Drie

De veronderstelling van Scoffield was niet juist. Lord Worth was niet in het bezit van een eigen wapenarsenaal. Maar de strijdkrachten van de Verenigde Staten wél en niet zo zuinig. De twee inbraken werden uitgevoerd met die vakkundigheid die gegroeid is in een lange en moeilijke praktijk en die iedere mogelijkheid om fouten te maken uitsloot. De doelen waren in beide gevallen wapendepots van de staat, een van het leger en een van de marine. Vanzelfsprekend werden ze allebei dag en nacht bewaakt. Geen van de bewakers werd gedood of ook maar gewond, als men de door knuppels gekneusde schedels — en dat waren er maar een paar — buiten beschouwing wilde laten: Lord Worth was zeer duidelijk geweest over het gebruik van een minimum aan geweld. Guiseppe Palermo, die eruitzag en gekleed was als een succesvolle makelaar van Wall Street, had de moeilijkste van de twee opdrachten, hoewel hij, als de man die een minzame verachting had voor de Mafia, de onderneming bijna kinderlijk eenvoudig vond. Vergezeld van negen bijna even respectabele mannen - wat kleding betreft wel te verstaan -, waarvan er drie gekleed waren als majoor van het leger, arriveerde hij een kwartier voor middernacht bij het wapendepot van Florida. De zes jonge bewakers, die nog nooit een serieus schot hadden zien of horen afvuren, waren op hun slaperigst en verwachtten niets anders dan hun aflossing om middernacht. Slechts twee van hen waren werkelijk nog helemaal wakker - de vier anderen lagen een dutje te doen - en deze twee gingen de deur van de hoofdingang opendoen toen daar luid en gebiedend op werd getimmerd. Ze schrokken zich een ongeluk toen ze daar drie legerofficieren zagen staan die aankondigden dat ze voor een speciale inspectie kwamen om de veiligheid en de waakzaamheid te testen. Vijf minuten later waren ze alle zes gekneveld, met een prop in hun mond - twee van hen buiten westen en gedoemd te ontwaken met zeer pijnlijke hoofden vanwege hun onverstandige poging om een schijn van weerstand te bieden - veilig opgeborgen in een van de vele zogenaamde veiligheidsruimten van het depot. Gedurende deze periode en de twintig minuten die daarop volgden, verrichtte een van Palermo’s mensen, een elektronisch expert met de naam Jamieson, een zorgvuldig en allesomvattend onderzoek naar alle externe alarminstallaties voor de politie en het dichtstbijzijnde militaire hoofdkwartier. Hij schakelde ze allemaal uit. Hij was daarmee bezig toen de aflossers van de wacht, bijna even slaperig als zij die ze verwacht hadden aan te treffen, hun opwachting kwamen maken en in hoge mate ontsteld waren door de ontdekking dat ze in de lopen van drie machinepistolen keken. Binnen enkele minuten hadden ze zich, stevig geboeid maar zonder prop in hun mond, bij de andere bewakers geschaard. Bij dezen werden de proppen nu uit hun mond verwijderd. Ze konden rustig schreeuwen tot aan de dag des oordeels, omdat de dichtstbijzijnde bewoonde plek meer dan anderhalve kilometer verder lag: de eerste zes bewakers hadden de proppen alleen maar in hun mond gekregen om te voorkomen dat ze met hun kreten de aflossing konden waarschuwen. Palermo had nu nog bijna acht uur voordat de inbraak kon worden ontdekt. Palermo liet een van zijn mensen, Watkins, de verborgen minibus, waarmee ze hierheen waren gekomen, naar de voorkant brengen. Allen, behalve Watkins, verwisselden nu hun conservatieve kleding en militaire uniformen voor werkkleding, hetgeen resulteerde in het teweegbrengen van zeer opmerkelijke veranderingen in hun verschijning en persoonlijkheid. Terwijl ze hiermee bezig waren ging Watkins naar de garage van het depot, kraakte een verrassend ondeugdelijk slot, zocht een tweetonner uit, verbond de ontsteking - de sleutels waren er begrijpelijkerwijs niet bij - en reed naar de reeds geopende laaddeuren van het depot. Palermo had iemand bij zich, luisterend naar de naam Jacobson, die, tussen het uitzitten van verschillende gevangenisstraffen door, de schone kunst van het openen van alle soorten sloten, zowel combinatiesloten als andere, tot een opmerkelijk peil had ontwikkeld. Gelukkigerwijs had men zijn diensten niet nodig, want merkwaardig genoeg had niemand de moeite genomen om een bos sleutels die aan de muur in het hoofdkantoor hing, weg te bergen. In minder dan een half uur hadden Palermo en zijn mannen een verbijsterende verscheidenheid aan wapentuig, die varieerde van bazooka’s tot machinepistolen, tezamen met voldoende munitie voor een heel bataljon, plus een aanzienlijke voorraad explosieven, op de truck geladen, die ze hadden uitgekozen omdat het een gesloten transportwagen was. Nadat ze hiermee klaar waren sloten ze alle deuren die ze hadden geopend en namen de sleutels mee - als de volgende aflossing van de wacht om acht uur ‘s morgens aankwam dan zou die zo veel te meer tijd nodig hebben om erachter te komen wat er allemaal gebeurd was. Daarna sloten ze de laaddeuren en de hoofdingang. Watkins reed de minibus met zijn lading uitgetrokken kleding terug naar de plek waar hij verborgen was geweest, ging naar de truck en reed weg. De negen anderen zaten of lagen in verschillende ongemakkelijke houdingen tussen de wapens in de laadbak. Het kwam hun wèl zo goed uit dat het maar twintig minuten rijden was naar de afgezonderde en verlaten heliport van Lord Worth - verlaten, dat wil zeggen op twee helikopters, hun piloten en hun co-piloten na. De truck, die alleen zijn zijlichten gebruikte, kwam door de hekken van de heliport en trok op tot langszij een van de helikopters. Onopvallende draagbare laadlampen werden aangeknipt, die nauwelijks meer dan een flauwe gloed verspreidden, maar voldoende voor iemand die zich op zo’n kleine tachtig meter afstand bevond en voorzien was van een nachtkijker. En Roomer, vooroverliggend tussen de struiken en met de kijker aan zijn ogen, bevond zich op zo’n kleine tachtig meter afstand. Er werd geen enkele poging gedaan om de aard van de lading te verhullen of te camoufleren. Er waren slechts twintig minuten nodig om de truck te lossen en de inhoud ervan in de helikopter te stuwen, onder het waakzame oog van een piloot met een fijn gevoel voor het verdelen van het gewicht. Palermo en zijn mannen, met uitzondering van Watkins, gingen aan boord van de andere helikopter en gingen op hun gemak zitten, in afwachting van toegezegde versterkingen. De piloot van deze helikopter had zijn vluchtplan, zoals gebruikelijk was, reeds over de radio opgegeven aan het dichtstbijzijnde vliegveld, waarbij hij nauwgezet als bestemming had vermeld de Zeeheks. Het zou trouwens dwaas geweest zijn om dat niet te doen. De radarinstallaties van de Golfstaten waren even efficiënt als alle andere in de wereld en elke koersafwijking van een vals opgegeven bestemming zou hebben betekend, dat binnen de kortste keren twee zeer wantrouwige piloten in supersonische straaljagers langszij zouden komen vliegen en allerlei onplezierige vragen zouden stellen. Watkins reed de truck terug naar de garage van het wapendepot, maakte de ontsteking weer los, sloot de deur, haalde de minibus weer te voorschijn en vertrok. Nog voor het ochtendgloren zouden de kleren van al zijn vrienden teruggebracht zijn naar hun appartementen en de minibus, die uiteraard gestolen was, naar de parkeerplaats waar hij vandaan kwam.

*** 

Roomer begon zich te vervelen en zijn ellebogen gingen pijn doen. Sinds de truck zo’n half uur geleden was weggereden was hij in dezelfde houding blijven liggen, waarbij zijn nachtkijker zelden ver van zijn ogen was verwijderd. Zijn sandwiches en koffie waren op en hij voelde veel voor een sigaret, maar roken onder deze omstandigheden was niet bepaald verstandig. Kennelijk wachtten de helikopters op iets en dat iets kan alleen maar de aankomst van Lord Worth zijn. Hij hoorde het geluid van een naderende auto en zag weer een voertuig met alleen zijlichten aan door het hek komen. Het was een minibus. Wie er ook in zat, het was niet de man waarop hij wachtte. Hij wist dat Lord Worth niet zo gek was op het rijden in minibussen. Het voertuig trok op tot naast de passagiershelikopter en de mannen die eruit stapten klommen aan boord van de helikopter. Roomer telde er een stuk of twaalf. De laatste verdween juist in de helikopter toen er weer een voertuig aankwam. Deze wagen kwam niet gewoon het hek door, hij vloog erdoor, met de koplampen aan, maar wel gedimd. Een Rolls Royce. Vast en zeker Lord Worth. Als om deze zekerheid te verdubbelen ving hij het zachte geruis van banden over het gras op. Hij draaide zich om en zag een auto, waarvan het licht uit was en de motor af, geruisloos naast die van hemzelf stoppen. ‘Hierheen,’ riep Roomer zacht. Mitchell voegde zich bij hem en samen zagen ze de in het wit geklede gestalte van Lord Worth de Rolls verlaten en het trapje van de helikopter bestijgen, ik denk dat dat de nuttige last van vannacht completeert.’ ‘En waaruit bestaat die nuttige last?’ ‘Er zijn eenentwintig passagiers aan boord van die machine. Ik kan er geen eed op zweren, maar mijn instinct vertelt me dat het geen eerlijke, rechtschapen burgers zijn. Het verhaal gaat dat elke multimiljonair…’ ‘Miljardair.’ ‘Goed dan. Het verhaal gaat dat elke miljardair zijn eigen privé- leger heeft. Ik geloof dat ik zojuist het défilé heb afgenomen van een van de pelotons van Lord Worth.’ ‘Speelt die tweede helikopter geen rol?’ ‘Integendeel. Die is de ster van de show. Afgeladen vol, tot aan de nok toe… met wapens.’ ‘Dat is op zich geen misdaad. Het zou een deel van de privé- collectie van Lord Worth kunnen zijn. Hij heeft een van de grootste verzamelingen van het land.’ ‘Het is burgers niet toegestaan om bazooka’s, machinegeweren en explosieven in hun verzameling te hebben.’  ‘Wat denk je, heeft hij ze geleend?’ Ma. Zonder betaling of reçu.’ ‘Het dichtstbijzijnde wapendepot van het leger?’ ‘Ik denk het wel.’ ‘Ze zitten er nog steeds. Misschien wachten ze op een vastgesteld tijdstip voordat ze de lucht ingaan. Dat kan nog wel even duren. Laten we naar een van de auto’s gaan en het leger waarschuwen via de radiotelefoon.’ ‘De dichtstbijzijnde commandopost van het leger is zo’n twaalf kilometer hiervandaan.’ ‘Goed.’De twee mannen stonden op en hadden nog geen twee stappen in de richting van hun auto’s gedaan toen, bijna gelijktijdig, de motoren van de beide helikopters startten met hun gebruikelijke geraas. Een paar tellen later verhieven beide machines zich van de grond. ‘Nou ja, het was een idee,’ zei Mitchell. ‘ "Was", ja. En moet je ze nou zien gaan. Eerlijke, godvrezende burgers met al hun navigatielichten aan.’ ‘Dat is voor het geval ze tegenliggers krijgen.’ Mitchell dacht na. ‘We zouden de dichtstbijzijnde luchtmachtbasis kunnen bellen en ze laten dwingen te landen.’ ‘Op grond waarvan?’ ‘Gestolen rijkseigendom.’ ‘Geen bewijs. Alleen maar onze woorden. Ze zullen moeten weten dat Lord Worth aan boord is. Wie gaat op het woord van een stel mislukte smerissen tegenover dat van hem af?’ ‘Niemand. Een ontnuchterende gedachte. Heb je je ooit wel eens een paria gevoeld?’ ‘Ja. Nu. Ik voel me verdomd hulpeloos. Nou ja, laten we op pad gaan en bewijsmateriaal zoeken. Waar ligt het dichtstbijzijnde wapendepot?’ ‘Zo’n anderhalve kilometer bij de commandopost vandaan. Ik weet waar het is.’ ‘Waarom hebben ze die verdomde wapendepots niet binnen hun commandoposten liggen?’ ‘Wapendepots gaan wel eens de lucht in. Hoe zou jij het vinden om in een volle barak te zitten als zo’n opslagplaats de lucht inging?’

*** 

Roomer richtte zich op van het sleutelgat van De hoofdingang van het wapendepot en stopte met tegenzin De zeer omvangrijke bos sleutels in zijn zak. Alleen al voor het bij zich hebben van die bos sleutels zou een kwaadwillende vertegenwoordiger van De wet hem zonder bevel tot inhechtenisneming achter de tralies kunnen laten zetten. ‘Ik dacht dat ik elke deur kon openen met dat bosje. Maar niet deze deur. Je hoeft niet te raden waar De sleutels nu zijn.’ ‘Die vallen misschien juist vanuit een helikopter in de Golf van Mexico.’ ‘Dat zou best eens kunnen. Deze laaddeuren hebben hetzelfde slot. Verder alleen maar getraliede vensters. Heb je geen ijzerzaag bij je, Mike?’ ‘Ik zal er volgende keer een meenemen.’ Hij scheen met zijn zaklantaarn door een van de tralievensters. Alles wat hij zag was zijn spiegelbeeld. Hij pakte zijn pistool, hield het bij de loop en sloeg verschillende malen met de zware kolf tegen het glas zonder enig merkbaar resultaat, wat niet zo verbazingwekkend was als je in aanmerking nam dat de ruit zich een paar duim achter de tralies bevond en de kracht van de klappen daardoor minimaal was. ‘Wat probeer jij nou te doen?’ Mitchell bleef kalm: ‘Het glas breken.’ ‘Als je het glas breekt kan je nog niet naar binnen.’ ‘Maar ik kan naar binnen kijken en misschien wat horen. Zou dat gewoon of gewapend glas zijn?’ ‘Moe moet ik dat weten?’ ‘Dat is zo. Let op, ik ga het onderzoeken. Als het gewapend is zal de kogel afketsen. Buk je.’ Ze bukten zich en Mitchell loste een schot in een opwaartse hoek. De kogel ketste niet. Hij ging erdoorheen en liet een gat met scherpe punten en straalsgewijs uitlopende barsten achter. Mitchell begon stukjes glas rond het gat weg te breken, maar hij hield ermee op toen Roomer verscheen met een zware krik: een paar krachtige slagen en Roomer had een gat van bijna dertig centimeter doorsnee. Mitchell scheen er met zijn lantaarn doorheen: een kantoor met een rij archiefkasten en een open deur op tic achtergrond. Hij hield zijn oor zo dicht mogelijk bij het gat en lui hoorde het onmiddellijk, het zwakke maar onmiskenbare geluid van metaal dat op metaal sloeg en het geschreeuw van onmiskenbaar hese stemmen. Mitchell trok zijn hoofd terug en Knikte naar Roomer, die zich op zijn beurt vooroverboog en luisterde. Vijf seconden was genoeg. Roomer richtte zich op en zei: ‘Er zit daarbinnen een stelletje gefrusteerde mensen.’Op ongeveer anderhalve kilometer van de ingang van de commandopost van het leger stopten ze bij een telefooncel langs de weg. Mitchell belde naar de commandoposten, vertelde ze dat ze best eens een onderzoek zouden kunnen instellen naar de toestand van de bewaking van hun wapendepot en dat het aan te bevelen was om een stel duplicaatsleutels mee te nemen. Toen men vroeg wie hij was hing hij op en liep terug naar de wagen van Roomer. ‘Ik neem aan dat het te laat is om de luchtmacht te waarschuwen?’ ‘Te Iaat. Ze zullen nu al een stuk buiten de territoriale wateren zitten. Er is geen staat van oorlog. Nog niet.’ Hij zuchtte. ‘Waarom, waarom had ik, stommerd die ik ben, vanavond geen filmcamera met infrarood film bij me?’ In Mississippi bleek de taak van Conde om in te breken in het wapendepot van de marine belachelijk eenvoudig te zijn. Hij had maar zes man bij zich, hoewel hij er nog zestien in reserve had aan boord van het 45 meter lange schip Roamer, dat afgemeerd was binnen tien meter afstand van het depot. De mannen hadden reeds op afdoende wijze De drie gewapende wakers uitgeschakeld, die ‘s nachts in het havengebied patrouilleerden. Het depot werd bewaakt door slechts twee gepensioneerde onderofficieren van de marine, die hun baantje niet alleen als een sinecure maar als regelrechte onzin zagen, want iemand die bij zijn volle verstand is steelt toch geen dieptebommen en marinewapens? Het was hun vaste gewoonte om onmiddellijk na hun aankomst te gaan slapen en ze sliepen inderdaad vast toen Conde en zijn mannen door de deur kwamen, die ze niet eens hadden afgesloten. Ze gebruikten twee vorkheftrucks voor het vervoer van dieptebommen, lichte tweeloops luchtdoelmitrailleurs en een fikse voorraad granaten naar de kade, waar ze een van de serie kranen die langs de kade stonden gebruikten om de gestolen uitrusting in het ruim van de Roamer te laten zakken. Het uitklaren bij de douane was je reinste formaliteit. De douanebeambten hadden De Roamer al zo vaak zien komen en gaan dat ze allang De tel kwijt waren. Bovendien, niemand had de euvele moed om het uitvarende eigendom van een van de allerrijkste mannen van De wereld te controleren: de Roamer was het seismologisch onderzoek- schip van Lord Worth. Op zijn basis niet ver van Havana loste een kleine, conventioneel bewapende en in Rusland gebouwde onderzeeër zijn trossen en koos behoedzaam zee. Aan de haastig bijeengehaalde maar niettemin uitgelezen bemanning werd meegedeeld dat ze een oefenvaart gingen maken, die bedoeld was om De paraatheid van De kleine vloot van Castro te testen. Geen man aan boord die er ook maar een woord van geloofde.

*** 

Intussen had Cronkite niet stilgezeten. Anders dan De anderen had hij geen inbraak nodig om explosieven te verkrijgen. Hij hoefde slechts zijn eigen sleutel te gebruiken. Als topexpert nummer één van de wereld in het afdekken van brandende spuiters kon hij beschikken over een ongelimiteerde hoeveelheid en grote verscheidenheid aan explosieven. Hij deed er een keus uit en liet die door een truck ophalen in Houston, waar hij woonde - los van het feit dat het het oliecentrum van het zuiden was, maakte de aard van zijn beroep het noodzakelijk dat hij op korte afstand van een vliegveld met internationale aansluitingen woonde. De lading werd verzonden naar Galveston. Toen De truck op weg was, zette een ander seismologisch schip, een omgebouwde kotter van de kustwacht, eveneens koers naar Galveston. Dit vaartuig had Cronkite, zonder De reden waarom uiteen te zetten, verkregen door de goede diensten van Durant, die het gebied bij Galveston had vertegenwoordigd op de bijeenkomst van de tien bij Lake Tahoe. De kotter, die voer onder de naam Questar, had normaal Freeport als thuishaven en Cronkite had gemakkelijk de vracht daarheen kunnen laten brengen, maar dat kwam hem niet zo goed uit. De tanker Crusader lag in Galveston te lossen en de Crusader was een van de drie tankers die regelmatig heen en weer voeren tussen de Zeeheks en de Golf- havens. De Questar en Cronkite arriveerden bijna gelijktijdig. Mulhooney, de schipper van de Questar, liet zijn schip dicht bij de ligplaats van de Crusader aanleggen. Mulhooney was niet de vaste kapitein van de Questar. Dat heerschap was zo onder de indruk gelaakt bij het zien van tweeduizend dollar dat hij ziek geworden was en dat een paar dagen zou blijven. Cronkite had zijn vriend, Mulhooney, aanbevolen. Cronkite ging niet onmiddellijk aan boord van de Questar. In plaats daarvan maakte hij een praatje met het hoofd van de douanedienst, die met een half oog keek naar het overladen in de Questar van wat kennelijk explosieven waren. De twee mannen kenden elkaar al jaren. Behalve de opmerking dat iemand in de Golf weer eens zorgeloos was geweest met lucifers, had de douaneman geen verdere ter zake doende opmerkingen te maken. In antwoord op zijn terloops gestelde vraag vernam Cronkite dat de Crusader zojuist was klaargekomen met het lossen van haar lading en over ongeveer een uur zou vertrekken. Hij ging aan boord van de Questar, groette Mulhooney en ging regelrecht naar de messroom van de bemanning. Gezeten tussen de anderen waren drie duikers al helemaal in hun kikvorspakken gehuld. Hij gaf korte instructies en De drie mannen gingen aan dek. Onder dekking van de opbouw en aan de blinde kant van het schip - de kant die van de kade was afgewend - gingen De mannen langs een touwladder naar beneden en lieten zich geruisloos in het water glijden. Daarna liet men zes voorwerpen - magnetische mijnen met radiografische ontsteking, voorzien van metalen klemmen — naar beneden zakken. Ze waren zo geconstrueerd, dat ze een lichtelijk negatief drijfvermogen hadden, waardoor ze gemakkelijk onder water konden worden voortgetrokken. In het nachtelijk duister wierpen de schepen in het krachtige licht van de kadeverlichting zo’n zware slagschaduw over het water dat het praktisch zeker was dat de mannen aan de oppervlakte hadden kunnen zwemmen, zonder opgemerkt te worden. Maar Cronkite hield er niet van om ook maar het kleinste risico te lopen. De mijnen werden geplaatst langs de achtersteven van de Crusader, op zo’n meter of acht, negen afstand van elkaar en op een diepte van ongeveer drie meter. Vijf minuten na hun vertrek waren de kikvorsmannen alweer terug. Nog eens vijf minuten later koos de Questar zee. Cronkite had, ondanks zijn bijna legendarische reputatie op het gebied van meedogenloosheid, nog niet helemaal het contact met de menselijkheid verloren: het zou de waarheid geweld aandoen om te zeggen dat hij beschikte over een aangeboren goedheid, want hij was voor alles een compromisloze en rechtlijnige figuur, maar hij miste het aangeboren instinct van een moordenaar. Niettemin waren er twee dingen die hem op dit moment aanzienlijk tevreden zouden hebben gestemd. Het eerste daarvan was, dat hij er de voorkeur aan zou hebben gegeven dat de Crusader in volle zee zou zijn voordat hij de waterdicht verpakte knop voor zich op de brug zou indrukken. Hij had geen behoefte aan het verloren gaan van onschuldige levens in Galveston, maar het was een risico dat hij moest nemen. Magnetische mijnen hadden, zoals de Italiaanse duikers hadden bewezen in de Tweede Wereldoorlog in Alexandrië - en tot grote schrik van De Royal Navy - een verwoestende uitwerking op afgemeerde schepen. Maar wat er zou kunnen gebeuren met magnetische mijnen met een sterke drijfkracht bij een varend schip dat zijn snelheid tot het maximum opvoerde, was onmogelijk te voorspellen. Er was geen geval bekend van een schip dat tijdens de vaart was vernietigd door magnetische mijnen. Het was niet onmogelijk dat de druk van de waterverplaatsing van een varend schip sterker zou zijn dan de magnetische greep van de mijnen en ze los zou rukken. De tweede verleiding was om aan boord te stappen van de helikopter, die op het helikopterplatform van de Questar stond - veel van dit soort schepen hadden helikopters aan boord om ze speciale explosieven te laten afwerpen op de bedding van de zee voor registratie op de seismologische computer - en van dichtbij een kijkje te gaan nemen hoe groot de verwoesting zou zijn, een aanvechting waarvan hij onmiddellijk inzag, dat het pure zelfbevrediging zou zijn. Hij zette beide gedachten uit zijn hoofd. Acht mijl buiten Galveston schroefde hij de bovenkant van de schakelaar los en drukte stevig op de knop die eronder zat. De directe resultaten waren in het geheel niet opvallend en Cronkite vreesde, dat zij misschien al buiten radiobereik waren geweest. Maar voor de mannen in de haven van Galveston waren de resultaten hoogst opvallend. Er vonden bijna tegelijkertijd zes dreunende explosies plaats en binnen twintig seconden begon De Crusader, met haar in tweeën gescheurde achterschip, sterk naar stuurboord over te hellen, toen duizenden tonnen water zich door de uiteengereten steven naar binnen stortten. Nog eens twintig seconden later - dus veertig seconden in totaal - bereikte het ver verwijderde geluid van de explosies De oren van De luisteraars op de Questar. Cronkite en Mulhooney, alleen op de brug - het schip voer op de automatische piloot - keken elkaar met grimmige voldoening aan. Mulhooney, een Ier met een waarlijk Iers gevoel voor decorum, haalde een geopende fles champagne te voorschijn en schonk twee glazen boordevol. Cronkite, die het spul gewoonlijk verafschuwde, ledigde zijn glas met duidelijk welbehagen en zette het neer. Op dat moment vloog de Crusader in brand. Haar olietanks waren weliswaar leeg, maar de dieselolietanks van haar motor liepen bijna over. In normale omstandigheden explodeert in brand geraakte dieselolie niet, maar brandt met een razende intensiteit. Binnen enkele seconden hadden de van rook doortrokken vlammen een hoogte bereikt van zestig meter, een hoogte die ieder moment toenam totdat De hele stad baadde in een vuurrode gloed, een verschijnsel dat de inwoners van Galveston nog nooit eerder hadden gezien en zeer waarschijnlijk ook nooit meer zouden zien. Zelfs aan boord van De Questar, nu op enige mijlen afstand, maakte het spektakel een ontzag inboezemende en onaardse indruk. Dan, even plotseling als hij was begonnen, stopte de brand omdat de Crusader geheel op haar zij kwam te liggen, waarbij het water van de haven de vlammen sissend bluste. Een paar olievlekken flikkerden nog koortsachtig in de haven, maar dat was alles. Het was nu duidelijk dat Lord Worth een nieuwe tanker nodig zou hebben, een behoefte die een heel probleem inhield. In dit gebied van een groot overaanbod van supertankers, kon je elk willekeurig aantal supertankers tot je beschikking krijgen, een telefoontje was voldoende. Maar tankers van 50 000 ton namen, hoewel ze nog niet tot een uitstervende soort behoorden, in aantal af, hoofdzakelijk omdat de belangrijkste scheepswerven van de wereld gestopt waren met de produktie ervan. ‘Waren is het juiste woord. Want kielen voor schepen van dit formaat en zelfs nog kleiner werden nu weer haastig gelegd, maar ze zouden de komende twee jaar nog niet volledig in gebruik kunnen worden genomen. De reden waarom was dóódsimpel. Supertankers die op het traject Perzische Golf-Europa voeren moesten de lange en afschrikwekkend dure route rond Kaap de Goede Hoop volgen, omdat het pas opnieuw geopende Suezkanaal hun enorme diepgang niet kon verwerken, een probleem dat niet bestond voor kleinere tankers. Men zei, en kennelijk met meer dan een greintje waarheid, dat de bekende uitgekookte Griekse reders een deel van deze bijzondere markt verworven hadden. De ochtendschemering brak door in de lucht. 

  *** 

Op hetzelfde moment heerste aan boord van de Zeeheks een opmerkelijke activiteit. De in Panama geregistreerde tanker Torbello beëindigde het overtanken van de inhoud van de enorme drijvende tank van de Zeeheks. Terwijl ze daarmee bezig waren, verschenen twee helikopters boven de noordoostelijke horizon. Het waren allebei grote Sikorsky machines die door de zuinige Lord Worth waren gekocht volgens het oude recept, niet omdat ze verouderd waren maar omdat het er twee van de reeks waren die door de afloop van de Vietnam-oorlog overbodig waren geworden, en de strijdkrachten waren maar al te happig geweest om ze kwijt te raken: de civiele vraag naar ex-oorlogsmateriaal is niet zo groot. De eerste die op het helikopterdek landde, loste tweeëntwintig man, geleid door Lord Worth en Guiseppe Palermo. De overige twintig die uiterlijk niet bepaald op verzorgers van weduwen en wezen leken, hadden allen onberispelijke getuigschriften als olie-experts op zak. Dat zij experts waren was boven alle twijfel verheven: wat eveneens boven alle twijfel verheven was, was dat geen van hen een vat olie zou herkennen, al zouden ze erin vallen. Het waren experts op het gebied van duiken, van slopen onder water, van het hanteren van explosieven en van het accuraat afvuren van een grote verscheidenheid aan onplezierige wapens. De tweede helikopter kwam aan onmiddellijk nadat de eerste weer was opgestegen. Afgezien van de piloot en de co-piloot vervoerde deze geen menselijke lading. Wat hij wel vervoerde was de enorme en gevarieerde hoeveelheid hoogst offensieve wapens uit het wapendepot van Florida, waarvan de vermissing nog niet was vermeld in de ochtendbladen. De bemanning van het booreiland bekeek de aankomst van de revolverhelden en de wapens met een merkwaardig nonchalante nieuwsgierigheid. Het waren mannen, voor wie het ongebruikelijke gewoon was. Het vreemde, het ongerijmde, het onverklaarbare waren in hun dagelijks leven schering en inslag. De bemanningen van booreilanden vormen een ras apart en de mannen van Lord Worth vormden een speciale onderafdeling van dat ras. Lord Worth riep ze allen bijeen, sprak over het dreigende gevaar voor De Zeeheks en de verdedigingsmaatregelen waarmee hij bezig was, maatregelen die ten zeerste op prijs werden gesteld door de bemanningsleden, die even bezorgd waren voor hun hachje als de rest van de mensheid. Lord Worth eindigde met te zeggen dat hij wist, dat het niet nodig was hen geheimhouding te laten zweren.Hierin had de nobele Lord volmaakt gelijk. Hoewel allemaal ervaren oliewerkers, was er nagenoeg geen man aan boord die niet op het een of andere tijdstip op een nauwe en pijnlijke wijze in contact was gekomen met de wet. Er waren ex-gevangenen bij. Er waren ontsnapte gevangenen bij. Er waren er ook bij die justitie graag aan een verhoor zou willen onderwerpen. En er waren erbij die voorwaardelijk waren vrijgelaten en die voorwaardelijke vrijheid alweer in gevaar hadden gebracht. Er waren voor hen geen veiliger plaatsen om zich te verbergen dan de Zeeheks en het aan Lord Worth toebehorende motel waar zij zich gedurende hun verlof ophielden. Geen enkele rechtsdienaar die bij zijn volle verstand was, waagde het te twijfelen aan de verheven achtenswaardigheid en integriteit van een van de machtigste oliebaronnen van de wereld en met een vanzelfsprekende stilzwijgendheid strekte deze zienswijze zich uit tot de mensen die in zijn dienst waren. Met andere woorden, Lord Worth koos, via De onschatbare bemiddeling van commandant Larsen, zijn mannen met De uiterste zorgvuldigheid. Accommodatie voor de nieuw aangekomen mannen en opslagruimte voor de wapens vormden geen probleem. Zoals vele andere boorinstallaties, exploratieschepen en duikboten, had de Zeeheks twee complete accommodaties en messrooms, een voor de westerlingen, de ander voor oosterlingen: er waren op dit moment geen oosterlingen aan boord. Lord Worth, commandant Larsen en Palermo hielden hun eigen privé-krijgsraad in de luxueus ingerichte zitkamer die Lord Worth permanent voor zichzelf had gereserveerd. Ze waren het overal over eens. Ze waren het erover eens dat de campagne van Cronkite tegen hen zich zou onderscheiden door een opvallend gebrek aan subtiliteit: openlijk geweld was het enige waartoe hij in staat was. Zodra de olie aan land was gelost was er niets meer dat Cronkite eraan kon doen. Hij zou het niet in zijn hoofd halen om een geladen tanker aan te vallen en tot zinken te brengen, zoals hij het evenmin in zijn hoofd zou halen om hun enorme drijvende opslagtank te vernietigen. Elk van deze methoden zou een gigantische olievlek teweegbrengen, die vergelijkbaar of misschien nog wel groter zou zijn dan de grote olievlek die door de ramp met de Torrey Canyon van enkele jaren geleden bij de zuidwestkust van Engeland was veroorzaakt. De daaruit voortvloeiende internationale verontrusting zou vanzelfsprekend iets los gaan maken en als Cronkite daarbij betrokken zou zijn dan zou hij er zonder twijfel de grote oliemaatschappijen bij betrekken - wat zij helemaal niet leuk zouden vinden. En dat er een uitgebreid onderzoek zou komen was onvermijdelijk: ecologie en milieuvervuiling waren nog steeds de stopwoorden van de dag. Cronkite zou de flexibele oliepijpleiding die het booreiland met de tank verbond kunnen aanvallen, maar de drie mannen waren het er over eens dat hiertegen maatregelen konden worden genomen. Nadat Conde en de Roamer waren aangekomen en de lading ervan aan boord was gehesen, zou de Roamer constant dag en nacht patrouille kunnen varen tussen het eiland en de tank. De Zeeheks was goed uitgerust met gevoelige controleapparatuur, naast die welke de spankabels controleerde. Een radarinstallatie bovenop de top van de boortoren was constant in werking en sonartoestellen waren aan elk van de drie reusachtige poten zo’n zes meter onder water bevestigd. De radar kon elke vijandige nadering vanuit de lucht of op zee ontdekken en de tweeloops luchtdoelmitrailleurs konden, als ze eenmaal aan boord en opgesteld waren, daarmee afrekenen. In het hoogst onwaarschijnlijke geval van een onderwateraanval, zou De sonar de bron lokaliseren en een goedgeplaatste dieptebom vanaf de Roamer zou hier uitkomst brengen. Lord Worth was er natuurlijk niet van op de hoogte dat op datzelfde moment een ander vaartuig met volle kracht zee had gekozen om zich bij Cronkite op de Questar te voegen. Het was een uitstekende standaarduitvoering van een ontwerp dat bekend was onder de oneerbiedige benaming ‘pull-push’, waar water ingezogen werd door een buis onder de voorkant van de romp, dat er aan de achterzijde onder hoge druk weer uitgeperst werd. Het had geen schroef en was in hoofdzaak ontworpen voor werk dicht onder de kust of in moerassen, waar altijd het gevaar bestond dat de schroef vastliep in de begroeiing. Het enige verschil tussen dit schip - de Starlight - en andere was dat het was voorzien van een serie accu’s en elektrisch kon worden aangedreven. Sonar kon de motoren van een schip en de trillingen van de schroef ontdekken en nauwkeurig de plaats aangeven; het was praktisch hulpeloos tegen een elektrisch ‘pull-push’-schip. Lord Worth en de anderen overwogen de mogelijkheid van een directe aanval op de Zeeheks. Vanwege haar zeer grote aantal waterdichte vakken en haar grote positieve drijfvermogen zou niets minder dan een atoombom gebruikt moeten worden om iets dat zo groot als een voetbalveld was te laten verdwijnen. Dat kon zeer zeker niet met conventionele wapens gebeuren. Als De aanval kwam zou deze zich tot een bepaald gedeelte beperken. De boortoren was een duidelijk doel, maar men kon zich niet voorstellen hoe Cronkite daar ongemerkt bij in de buurt zou kunnen komen. Maar van één ding was Lord Worth zeker: als de aanval kwam dan zou deze direct gericht zijn tegen de Zeeheks. Het komende halfuur zou tweemaal bewijzen, hoezeer Lord Worth zich kon vergissen. De eerste onheilsberichten kwamen toen Lord Worth de afgeladen Torbello nakeek, die juist achter de noordelijke horizon verdween. Hij wist dat de Crusader laat in de namiddag langszij de tank werd verwacht. Larsen overhandigde hem, met een van woede vertrokken gelaat, zwijgend een bericht dat zojuist in de radiohut was ontvangen. Lord Worth las het, en de taal die hij vervolgens losliet zou hem voor eeuwig de weg hebben versperd naar een zetel in het Hogerhuis. Het bericht vermeldde in wrede, meedogenloze bewoordingen het spectaculaire einde van De Crusader in Galveston. De beide mannen haastten zich naar de radiohut. Larsen nam contact op met de Jupiter, hun derde tanker die lag te lossen in een obscure haven in Louisiana. Hij stelde de kapitein op de hoogte van het ongelukkige lot van de Crusader en waarschuwde hem om iedere man aan boord constant op de uitkijk te zetten tot zij de haven hadden verlaten. Lord Worth nam persoonlijk contact op met het hoofd van de politic in Galveston, vertelde wie hij was en verlangde meer details over het zinken van de Crusader. Deze werden hem naar behoren verstrekt en geen ervan vermocht hem enigszins op te vrolijken. Een ingeving volgend vroeg hij of er iemand met de naam John Cronkite, of een schip, dat toebehoorde aan iemand van die naam, op dat tijdstip in de buurt was geweest. Men vroeg hem even te wachten, zodat dit kon worden nagetrokken bij de douane. Twee minuten later werd hem verteld dat er inderdaad ene John Cronkite aan boord van een schip met de naam Questar was geweest en dat dat schip vlak achter de Crusader aan de kade had gelegen. Het was niet bekend of Cronkite de eigenaar was of niet. De Questar was een half uur voordat de Crusader werd opgeblazen, vertrokken. Lord Worth eiste op gebiedende toon dat De Questar zou worden aangehouden en teruggebracht naar de haven en dat Cronkite moest worden gearresteerd. Het hoofd van de politie merkte op dat de internationale wetgeving het aanhouden van een schip in volle zee verbood, behalve in tijd van oorlog en dat, wat Cronkite betrof, er geen greintje bewijsmateriaal was om hem met het zinken van de Crusader in verband te brengen. Lord Worth vroeg hem daarop of hij de eigenaar van De Questar kon opsporen. Het hoofd van de politie beloofde dit te zullen doen, maar hij waarschuwde wel dat hier nogal wat tijd in kon gaan zitten. Er moest een hele reeks registers worden geraadpleegd.

*** 

Op dat ogenblik voer de Cubaanse onderzeeër op volle kracht aan de oppervlakte ter hoogte van Key West en koerste rechtstreeks naar de Zeeheks. Nagenoeg gelijktijdig gooide een Russische torpedojager, bewapend met geleide projectielen, zijn trossen los in Havana en vertrok schijnbaar als achtervolger van de Cubaanse onderzeeër. En zeer korte tijd daarna vertrok er een torpedojager van zijn thuishaven in Venezuela.

  *** 

De Roamer, het onderzoekschip van Lord Worth onder commando van Conde, was nu halverwege haar bestemming. De Starlight, onder commando van Easton, voer juist weg van de Questar, die stillag. Mannen op steigers hadden de naam van het schip al overgeschilderd en brachten nu met behulp van kartonnen sjablonen een nieuwe naam aan - ‘Georgia’. Cronkite had er geen behoefte aan dat een of ander schip waarmee ze in contact zouden kunnen komen, via de radio het bestaan van een kotter met de naam Questar zou kunnen bevestigen. Van het achterdek kwam de onmiskenbare herrie van een startende helikoptermotor, dan verhief de machine zich, cirkelde rond en zette koers in zuidoostelijke richting, niet op zijn gebruikelijke route voor het afwerpen van zijn speciale bommen, maar om De Torbello te lokaliseren en via de radio aan de Questar de plaats en de koers van dat schip door te geven, zodra het gevonden was. Binnen enkele minuten was de Questar weer op weg. Ze koerste ongeveer in dezelfde richting als de helikopter.