Acht

HENRY HAD DIANA AL EERDER OP DIE KOPPIGE MANIER zien weglopen, maar dit keer was er niets grappigs aan. Er waren wel vaker vrouwen van hem weggelopen, maar alleen als Henry toch al genoeg van ze had en hij zijn zinnen alweer op een nieuw, aantrekkelijker doelwit had gezet. Nu wilde hij zijn ogen echter niet afwenden, dus keek hij haar na tot ze uit het zicht was verdwenen. Het verschrikkelijke gevoel van verlies dat hij ervoer, was compleet nieuw voor hem. Hij was dankbaar dat Teddy, die nog steeds naast hem stond, hem gewoon liet treuren en niets zei. De bittere smaak in zijn mond was bijna ondraaglijk.

Mannen met hoge kragen en witte dassen stroomden naar buiten uit de loges, en hij realiseerde zich dat het nu vast pauze was. De mannen gingen op zoek naar een drankje, of wellicht naar een gevoelige jongedame, die zo was geraakt door de meeslepende muziek dat ze wel open zou staan voor wat vleiend geflirt.

‘Zullen we?’ vroeg Henry, terwijl hij zich omdraaide en in Teddy’s zeegrijze ogen keek.

‘Zullen we wat?’ vroeg Teddy.

Een tikje agressief haalde Henry zijn schouders op. Nog nooit had er zo’n groot verschil gezeten tussen wat hij wilde doen en wat hij daadwerkelijk deed. Zijn verlangens hadden altijd als een soort moreel kompas gewerkt, dat hem maar al te graag en zonder morren naar nog mooiere plaatsen had geleid. Hij was geen slaaf van de liefde, zoals de held op het podium vanavond. Zijn affaires draaiden slechts om de nieuwigheid en het plezier. Maar hij had al zijn liefde willen geven aan Diana, met haar aardse en luchtige schoonheid. Ze was net zo gevat en veranderlijk en overal voor in als hij. Maar hij had haar afgewezen en zij had hem niet tegengehouden.

‘Naar de bar?’ antwoordde hij uiteindelijk, en Teddy bracht hem ernaartoe, als een echte vriend. De kleine bar was weggestopt achter in de rooklounge van de heren. Oude Sam met zijn lange snor stond al klaar onder de felle lampen om iets sterks in te schenken voor de heren die even wilden ontsnappen aan het geklets en de rondes langs de loges. Hij was gekleed in een paisley gilet met een zwarte vlinderdas.

‘Twee whisky-soda,’ zei Teddy, terwijl ze op hem af kwamen lopen.

‘Doe die van mij maar zonder soda.’

‘Maar natuurlijk, meneer Schoonmaker,’ antwoordde Sam met een veelbetekenende blik. ‘Meneer Cutting, zal ik dit op de rekening van uw loge zetten?’

‘Dat is goed, Sam, dank je.’

Ze leunden tegen de bar en toen hun drankjes werden gebracht, hieven ze hun glas. Henry had het idee dat Teddy iets wilde zeggen en toen hij zijn glas terug op de bar zette en gebaarde dat Sam hem moest bijvullen, draaide hij zich om naar zijn vriend. ‘Waarom zit je zo naar me te staren?’

Teddy negeerde de irritatie in Henry’s stem en antwoordde met zijn typerende zachtaardigheid: ‘Je hebt de juiste keuze gemaakt.’

Henry knikte stijfjes. Hij was niet echt overtuigd, maar hij kon het ook niet tegenspreken. Hij moest Teddy maar op zijn woord geloven, want hij had zelf niet zoveel ervaring met het doen van de juiste dingen. Toch voelde het niet goed. Het juiste doen zou toch goed moeten voelen, dat hadden zijn gouvernantes hem vroeger geleerd. Het zou je moeten vervullen met innerlijke blijdschap.

‘Een man kan zijn ware aard al snel uit het oog verliezen,’ zei Teddy, ‘door alleen te kijken naar het heden en te vergeten hoe hij was en hoe hij zal zijn. Maar ik weet hoe jij bent en ik zal je daaraan helpen herinneren. Je verliest altijd je interesse, Henry. Wat je nu ook voelt voor Diana, de kans is groot dat het zal vervagen… En wat er dan nog van haar tere ziel overblijft… Als je niet uitkijkt, maak je de familie Holland nog kapot, Henry.’

Henry knikte naar Sam toen deze zijn glas weer vulde. ‘Dat weet je niet zeker.’

‘Nee, dat klopt,’ zei Teddy. Hij klonk gehaast en Henry wist dat hij zich rot voelde. ‘Maar ik maak me zorgen om je. Je denkt nu misschien dat het één groot feest zal zijn, maar zoals jij bekendstaat… Dit is niet zomaar een flirt, ze zal meer van je verwachten. Er zullen andere meisjes zijn, Henry, en als we erom zouden wedden, dan wed ik dat je aandacht voor één bepaalde vrouw op den duur alleen maar minder zal worden en niet meer.’

Henry nam een slok. Hier kon hij niets tegenin brengen, want hij had immers nog nooit in een dergelijke situatie gezeten. Even gaf het hem zelfs hoop. Hij stond inderdaad bekend om zijn gefladder van het ene naar het andere meisjes, dus het rotgevoel dat hij nu ervoer, zou vast snel afnemen. Hij zou al snel afleiding vinden, en zijn leven – het leven dat hij leidde voor hij was verloofd met Elizabeth Holland – zou weer verdergaan. Maar net als het idee dat hij de juiste keuze had gemaakt, hielp ook deze gedachte hem niet verder. Nog steeds voelde hij het verlangen om Diana op te zoeken en haar te vertellen hoe dom hij was geweest, dat hij niet wist wat hij deed, dat ze hem moest vergeven, en nog duizenden andere dingen die in zijn gedachten opkwamen.

‘Elizabeth had behoorlijk wat zelfbeheersing, maar Diana is veel te heetgebakerd. Als je haar van je laat houden, Henry, wie weet wat ze dan –’

‘Teddy, kunnen we niet gewoon…’ onderbrak Henry hem en hij wees naar het volle glas naast hem. Het was zijn derde of zijn vierde, hij wist het niet meer precies.

‘Oké.’

Somber klonken ze hun glazen en dronken toen in stilte hun drankje op. De derde acte was alweer begonnen toen ze loge 23 binnenstommelden. Er werd druk heen en weer gelopen tussen de verschillende loges en niemand nam nog de moeite om te doen alsof ze luisterden naar de muziek. Behalve Diana Holland misschien, die bij de Newburgs zat, in het midden van de halve cirkel van loges waar alle rijkelui zaten. Ze zat iets voorover gebogen, met afhangende schouders en haar mond een stukje open, en ze staarde naar de zangers op het podium alsof zij degenen waren die haar hart hadden gebroken.

Teddy zat achter Prudie en deed beleefd zijn best om een gesprek met haar aan te knopen. Dat had Henry hem ook gevraagd voor ze de herensalon hadden verlaten. Prudence had onlangs haar zeventiende verjaardag gevierd, maar ze was er niet mooier op geworden. Zowel aan haar uiterlijk als aan haar manieren was te merken dat ze niet veel buitenshuis kwam. Haar antwoorden bestonden voornamelijk uit éénlettergrepige woorden, en Henry vroeg zich af of hij dit gesprek soms had aangemoedigd als een soort straf voor Teddy. Als zijn vriend dat al vermoedde, dan liet hij dat echter niet merken. Toen hij weer achterover leunde in zijn stoel, keek hij naar Henry en zei op luchtige toon: ‘Je zus weet erg veel van toneel.’

Prudence keek Henry aan met haar ongetemde donkere ogen, om er zeker van te zijn dat hij die laatste opmerking had gehoord.

Henry, die niet zo scherp meer zag door de whisky, mompelde instemmend. Toen keek hij naar de overkant van de grote zaal en viel zijn blik op Penelope Hayes. Ze keek hem aan met een flauwe glimlach om haar mond en toen ze zag dat zijn blik op haar bleef rusten, bracht ze haar waaier van adelaarsveren voor haar gezicht en wuifde een paar keer. Hij keek verder, langs de lange rij loges, waar dames in tweetallen zachtjes fluisterden achter hun waaiers of door toneelkijkers gluurden, terwijl de heren achter hen stonden en droge opmerkingen maakten. Ze keken naar hem, hij voelde hun blikken branden. Ze bestudeerden hem om te zien of hij wel verdrietig genoeg leek om Elizabeth. Ze vroegen zich af hoe gebroken hij was en hoe lang het nog zou duren voor ze zich weer konden richten op de belangrijke kwestie met wie de voornaamste vrijgezel van de rijke Schoonmaker-familie dan zou trouwen.

Henry stak zijn hand op in een sarcastisch gebaar en riep zo hard ‘Hallo!’ dat alle mensen in de buurt hem konden horen. Het was een schreeuw om iets wat Henry maar moeilijk kon benoemen. Maar dat leek ook niet uit te maken, want de voorstelling op het podium ging gewoon door en iedereen om hem heen zweeg.