Sebastian vond een parkeerplek op de kruising van Van Brunt Street en Sullivan Street. Door het drukke verkeer had hij er bijna drie kwartier over gedaan om in Brooklyn te komen.

Na de scheiding was Nikki met Jeremy in het westelijke deel van South Brooklyn gaan wonen, in de wijk Red Hook, het voormalige bastion van de maffia en de dokwerkers. Het gebied was een enclave en was slecht bereikbaar met het openbaar vervoer en was lange tijd geïsoleerd en erg onveilig geweest. Maar het gevaarlijke verleden was voorbij en tegenwoordig leek Red Hook niet meer op de vervallen wijk uit de jaren tachtig en negentig. Net als veel andere plaatsen in Brooklyn was Red Hook een moderne en hippe buurt geworden, die erg in trek was bij artiesten en andere creatieve beroepsgroepen.

Sebastian kwam hier slechts hoogst zelden. Soms bracht hij Camille zaterdags hierheen, maar hij was nog nooit binnen geweest in het appartement van zijn ex. Bij elk bezoek aan Brooklyn was hij verbaasd geweest over de snelheid waarmee de veranderingen zich in de wijk voltrokken. De vervallen opslagplaatsen en dokken maakten in razend tempo plaats voor galerieën en biologische restaurants.

Sebastian deed zijn auto op slot en de liep de straat in tot de rode bakstenen voorgevel van een voormalige papierfabriek, die was omgebouwd tot een appartementengebouw. Hij ging het kleine gebouw binnen en liep met twee treden tegelijk de trappen op tot de op een na hoogste etage. Nikki stond hem op te wachten op de drempel van een metalen branddeur, die ook als voordeur fungeerde.

‘Hallo Sebastian.’

Terwijl hij zijn emoties onder controle hield bekeek hij haar. Ze had nog altijd een slank figuur en zag er getraind uit: brede schouders, een smalle taille, lange benen en strakke, ronde billen. Haar gezicht was onmiskenbaar nog net zo mooi met de hoge jukbeenderen, de fijn gevormde neus en de katachtige ogen. Ze had echter de neiging om dit moois te verbergen achter een air van gespeelde onverschilligheid. Haar lange, roodgeverfde haren waren in twee vlechten gedraaid en opgestoken in een wrong. Haar amandelvormige, groene ogen hadden te veel zwarte oogschaduw, haar slanke lichaam stak in een te grote broek en haar borsten waren opgesloten in een veel te laag uitgesneden T-shirt.

‘Hallo Nikki,’ zei hij toen hij het appartement binnenging zonder te wachten tot ze hem binnen vroeg. Hij kon zich niet bedwingen om de ruimte aandachtig te bekijken.

De oude fabriek bood onderdak aan een grote loft, die met trots het industriële verleden liet zien: een witgeverfde, oude houten vloer, zichtbare houten balken, gietijzeren pilaren en dakbalken, een muur van oude bakstenen en een verhoging van grijs beton. Overal tegen de muren stonden op de vloer geplaatste, grote schilderijen te drogen. Abstracte schilderijen, die Nikki de afgelopen tijd had gemaakt. Sebastian bekeek de bij elkaar geraapte, vreemd aandoende inrichting, die waarschijnlijk afkomstig was uit kringloopwinkels en van vlooienmarkten en die uiteenliep van een oude Chesterfield-bank tot een verroeste deur op een paar schragen. Mogelijk zat er een esthetische logica in het geheel, maar die ontging hem dan volledig.

‘Goed, vertel het verhaal maar,’ zei hij op gebiedende toon.

‘Ik heb het je al uitgelegd: sinds zaterdagmorgen heb ik niks meer vernomen van Jeremy.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Zaterdag? Het is nu dinsdag!’

‘Ik weet het.’

‘En pas nu word je ongerust?’

‘Ik heb je gebeld omdat ik je hulp nodig heb, niet om me te overspoelen met verwijten.’

‘Maar in wat voor een wereld leef jij? Weet je hoe moeilijk het is om een kind meer dan achtenveertig uur na zijn verdwijning nog terug te vinden?’

Ze onderdrukte een kreet en greep hem krachtig bij de kraag van zijn jasje in een poging hem eruit te gooien.

‘Sodemieter op! Als je niet gekomen bent om me helpen, ga dan naar huis!’

Verrast door de heftigheid van haar aanval lukte het hem zich los te maken, Nikki’s handen te pakken en haar vast te houden.

‘Leg me dan uit waarom je me niet eerder hebt gewaarschuwd!’

Ze keek hem strak aan. Haar irissen hadden goudbruine aderen en in haar ogen lag een uitdagende blik.

‘Als je wat meer belangstelling had gehad voor je zoon, dan had ik misschien niet zo geaarzeld!’

Sebastian accepteerde het verwijt en reageerde op aanzienlijk kalmere toon: ‘Ik beloof je dat we Jeremy terugvinden, maar je moet me het hele verhaal vertellen, vanaf het begin.’

Wantrouwig wachtte Nikki een paar seconden voordat ze haar ogen neersloeg. ‘Ga zitten, ik maak koffie voor je.’