58

‘Au, kan het iets voorzichtiger?’ Fleur kromp ineen toen Sanne een pluk haar stevig in een warme krulspeld draaide. Het ding voelde onaangenaam heet aan op haar hoofdhuid.

‘Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden,’ was Sannes onverbiddelijke reactie terwijl ze een volgende pluk haar te pakken nam.

‘Stilzitten, anders schiet ik uit,’ commandeerde Milou die met haar tong uit haar mond Fleurs nagels roze lakte. Noa stond in haar ondergoed de jurken te strijken die ze vandaag zouden dragen. Hoewel de stemming niet bepaald vrolijk en uitgelaten was, hadden er toch heel wat oeh’s en ah’s geklonken toen Fleurs roze bruidsjapon uit de hoes was gehaald. Het was een strapless model met geaccentueerde taille. De rok had een mooie a-lijn die Fleurs slanke figuur perfect deed uitkomen. Op het lijfje waren talloze diamantjes genaaid. Met z’n drieën hadden ze geholpen om haar jurk aan te trekken. Noa had moeten huilen toen Fleur in vol ornaat voor hen stond.

‘Je bent zo mooi. Hij verdient je niet, verdomme. Stop nou met dit dwaze plan. Ga met ons mee naar Nederland. Nu. We slepen je er wel doorheen.’

‘Je weet dat dat niet kan, Noa,’ had ze zachtjes gefluisterd.

Milou viel Noa bij: ‘Alles kan, als je maar wilt. Geloof erin dat je het alleen kunt en geef je angst geen voedingsbodem meer.’ Ze wreef liefkozend over Fleurs blote schouders. Het gebaar ontroerde haar en ze probeerde de opkomende tranen terug te dringen. Dat lukte niet al te goed.

‘Gelukkig was ik nog niet met je make-up begonnen.’ Sanne depte met een papieren zakdoekje Fleurs ogen droog.

‘Jullie zijn zo lief voor me. Waar heb ik dat toch aan verdiend?’

‘Was je maar wat liever voor jezelf, dan zou je nooit met die eikel gaan trouwen.’ Noa zette met een verbeten gezicht het strijkijzer weer op haar jurk. Milou gaf haar een bemoedigend schouderklopje en richtte zich toen weer tot Fleur. ‘We moeten echt gaan werken aan je eigenwaarde hoor, Fleur. Jij verdient het beste, je hebt het alleen zelf nog niet door.’

Fleur griste het papieren zakdoekje uit Sannes hand en snoot luidruchtig haar neus. Ze haalde een paar keer diep adem en zette een knop om. Ze mocht zich niet laten gaan. Ze moest erop vertrouwen dat ‘mama’ op de achtergrond meekeek en op tijd zou ingrijpen. Tot dat moment was het zaak dat Tibor niet te veel aan haar zou merken. Ze hadden met geen woord meer gerept over hun uit de hand gelopen ruzie. Toen Tibor op die bewuste dag ’s avonds weer thuis was gekomen, had hij net gedaan alsof er nooit iets was gebeurd. Zijn woede was verdwenen en hij was poeslief en attent tegen haar. Ineens was daar weer de Tibor zoals ze hem jaren geleden had leren kennen en die ze al een hele tijd kwijt was.

Ze had zelf ook niet de behoefte gehad om het hele incident nog eens op te rakelen. Het was belangrijk dat ze de daaropvolgende dagen tot het huwelijk ongeschonden door zou komen en alles wat dat in de weg stond, moest vermeden worden. Nadat Tibor was vertrokken had ze een bericht van ‘mama’ gekregen. Een moeder gaat voor haar kind door het vuur. Een moeder is de basis waar een kind altijd op terug kan vallen.

Mooi gelul. Waar was je dan toen ik je nodig had?

Mama heeft alles onder controle, heb je dat niet door?

Alles onder controle my ass! Ik zit met een dikke lip.

Collateral damage. Over en uit.

Boos had Fleur haar telefoon door de kamer gesmeten. Ze haatte die lui, de situatie en wat ze haar aandeden. Maar al snel maakte haar woede weer plaats voor die gelaten machteloosheid die ze het gros van de tijd met zich meedroeg. Ze kon pas ontsnappen als mama het toestond en tot die tijd moest ze voor haar eigen bestwil meelopen in het gelid.

Een hand zwaaide voor haar gezicht en ze knipperde met haar ogen. Ze was blijkbaar zo in gedachten dat ze even helemaal van de wereld was geweest.

‘Hallo, earth to Fleur. Je haar zit helemaal in de krullers hoor. Ik ga nu beginnen met je make-up.’ Sanne stond al klaar met een setje poeders en een grote kwast. Milou kwam aanlopen met een föhn. ‘Eén seconde, San, even de nagellak goed droog blazen.’ Vol overgave liet ze de föhn boven Fleurs handen heen en weer gaan. Sanne pakte een bus haarlak en spoot hem half leeg op Fleurs gekrulde haar.

‘Pff, je hoeft het niet dood te spuiten hoor.’ Noa wapperde met haar handen voor haar gezicht om te ontsnappen aan de wolk lak, maar het was onvermijdelijk dat ze wat inademde. Ze hoestte. ‘Nou, mijn longblaasjes kunnen ook geen kant meer op, helemaal vastgekit door die troep van jou.’ Sanne grimaste en duwde Milou aan de kant. ‘De rest droogt wel aan de lucht.’

‘Je bedoelt die lucht die jij hebt verziekt?’ Milou nieste onbedaarlijk.

‘We hebben nog drie kwartier om Fleur en onszelf helemaal klaar te maken. We moeten nu echt gaan opschieten,’ zei Noa.

Sanne concentreerde zich op Fleurs make-up terwijl Milou zichzelf prepareerde en Noa weer dapper doorging met strijken. Fleur sloot haar ogen en liet het allemaal maar gebeuren. Ze was misselijk van de spanning die zich steeds verder opbouwde in haar lijf. Ze hoopte maar één ding: dat ze niet zou bezwijken als ze eenmaal voor het altaar stond.