De coupé met getinte ramen reed via Lexington 73th Street op. Sebastian deed de zonneklep omlaag om te voorkomen dat hij werd verblind. Het was in de herfst van 2012 erg mooi weer. Hij was behoorlijk overstuur na de heftige woordenwisseling met Camille. Het was de eerste keer dat hij haar had geslagen. Hij was zich bewust van de vernedering die ze had ondergaan en had spijt van de klap, maar de kracht van de tik was net zo groot geweest als zijn teleurstelling.

Het feit dat zijn dochter een seksleven had, had een verpletterend effect op hem.

Ze was nog veel te jong! Het bracht alle plannen die hij met haar had in gevaar. Het vioolspel, haar opleiding, de verschillende beroepen die voor haar open lagen: het was allemaal gepland en uitgeschreven, net als een stuk muziek. Er was geen ruimte voor andere zaken.

Hij probeerde tot rust te komen door diep adem te halen en naar buiten te kijken, naar het prachtige schouwspel van de herfst op deze mooie ochtend. De straten van de Upper East Side waren bedekt met felgekleurde bladeren. Sebastian hield van deze wijk met haar aristocratische en tijdloze karakter, waar de hogere klasse van de New Yorkse samenleving woonde. In deze enclave van luxe was de wereld rustig en in orde en was er niets te merken van alle opwinding en hectiek van de rest van de stad.

Hij kwam uit op 5th Avenue, sloeg af in zuidelijke richting en reed peinzend langs Central Park.

Hij had zich natuurlijk erg bezitterig gedragen, maar was dat niet een manier om zijn liefde voor zijn dochter te tonen? Ook al was die misschien wat onhandig? Kon hij een balans vinden tussen zijn plicht om haar te beschermen en haar onmiskenbare behoefte aan meer zeggenschap over haar eigen leven? Een paar seconden dacht hij dat het allemaal erg eenvoudig was en dat hij het over een andere boeg zou gooien. Maar toen herinnerde hij zich de strip met de pil en vergat hij zijn goede voornemens weer net zo snel.

Sinds zijn scheiding had hij Camille alleen opgevoed. Hij was er trots op dat hij haar alles had gegeven wat ze nodig had: liefde, aandacht, opvoeding. Hij had haar altijd op de eerste plaats gezet en in haar waarde gelaten. Hij was er altijd geweest en had zijn taak serieus genomen, elke dag weer. Van het huiswerk tot de vioollessen en het paardrijden.

Natuurlijk was er weleens wat misgegaan en had hij fouten gemaakt, maar hij had zijn best gedaan. Tijdens die moeilijke periode had hij vooral geprobeerd haar waarden bij te brengen. Hij had haar afgeschermd tegen slechte mensen, haar behoed voor onverschilligheid, cynisme en middelmatigheid. Jarenlang hadden ze een sterke en hechte band gehad. Camille vertelde hem alles en vroeg hem vaak naar zijn mening, ze luisterde naar zijn goede raad. Zij was zijn trots: een intelligente jonge meid, slim en ijverig, die uitblonk op school en die misschien op de drempel stond van een glansrijke carrière als violiste. Maar sinds een paar maanden hadden ze meer en meer onenigheid en hij moest toegeven dat hij zich steeds minder geschikt voelde om haar te begeleiden in de gevaarlijke oversteek van haar kindertijd naar de volwassenheid.

Een taxi toeterde om hem te waarschuwen dat het stoplicht op groen was gesprongen. Sebastian slaakte een diepe zucht. Hij begreep de mensen niet meer, de jongeren niet en deze tijd ook niet. Het maakte hem wanhopig en bang. De wereld danste op de rand van een vulkaan, overal loerde het gevaar.

Natuurlijk moest je meegaan met je tijd en je niet laten ontmoedigen, maar niemand geloofde nog ergens in. De mensen hadden geen houvast meer, de idealen waren verdwenen. De economische crisis, de milieucrisis, de sociale crisis. Het hele systeem ging ten gronde en alle deelnemers hadden zich daarbij neergelegd: politici, ouders en leraren. Wat er gebeurde met Camille haalde al zijn principes overhoop en versterkte zijn natuurlijke angsten.

Sebastian had zich teruggetrokken, in zijn eigen wereld. Tegenwoordig kwam hij nauwelijks meer buiten zijn eigen wijk en vrijwel nooit meer buiten Manhattan. Als beroemde viool­bouwer die hield van de eenzaamheid, sloot hij zich steeds vaker op in zijn atelier. Daar verbleef hij dagenlang met alleen de muziek als gezelschap en werkte hij aan zijn instrumenten. Hij stelde hun timbre en hun klank bij en maakte elk instrument tot een uniek exemplaar waar hij trots op was. Zijn werk werd verkocht in Europa en Azië, maar zelf kwam hij daar nooit. Hij ontmoette maar weinig mensen, hoofdzakelijk een kleine kring bekenden uit de wereld van de klassieke muziek en leden van de oude bourgeois families die al generaties lang aan de Upper East Side woonden.

Hij keek op zijn horloge en gaf gas. Ter hoogte van de Grand Army Plaza kwam hij langs de lichtgrijze voorgevel van het voormalige Savoy-hotel en slalomde tussen de auto’s en de koetsen met toeristen door naar Carnegie Hall. Hij parkeerde zijn wagen in de parkeergarage tegenover de beroemde concertzaal en nam de lift naar zijn atelier.

De firma Larabee & Son was opgericht door zijn grootvader Andrew Larabee, aan het einde van de jaren twintig van de vorige eeuw. In de loop der tijd had het bescheiden werkplaatsje een internationale reputatie opgebouwd en was het een van de belangrijkste adressen geworden voor de vervaardiging van nieuwe en de restauratie van oude snaarinstrumenten. Zodra Sebastian het atelier binnenkwam, ontspande hij zich. Hier was het rustig en vredig en leek de tijd stil te hebben gestaan. De aangename geuren van esdoorn, wilgen en sparren mengden zich met de wat scherpere lucht van vernis en oplosmiddelen. Hij hield van de bijzondere sfeer van dit ambacht uit vroeger tijden. In de achttiende eeuw had de opleiding in Crémona de kunst van het vioolbouwen tot haar absolute hoogtepunt gebracht. Sinds die tijd was de techniek nauwelijks meer verbeterd. In een wereld die voortdurend veranderde, gaf deze stabiliteit een vorm van zekerheid.

Gezeten aan hun werktafels werkten de vioolbouwers en de leerlingen aan verschillende instrumenten. Sebastian groette Joseph, zijn chef van de werkplaats, die bezig was de schroeven van een altviool af te stellen.

‘De mensen van Farasio hebben gebeld over de Bergonzi. De overdracht is twee dagen eerder dan gepland,’ zei Joseph terwijl hij de houtkrullen van zijn leren voorschoot veegde.

‘Die hebben lef! Het wordt erg lastig voor ons om die deadline te halen,’ antwoordde Sebastian ongerust.

‘Bovendien willen ze graag vandaag de authenticiteitsverklaring van je ontvangen. Denk je dat dat lukt?’

Sebastian was niet alleen een begenadigd vioolbouwer, maar ook een erkend expert op dat gebied.

Hij kreeg een vermoeide uitdrukking op zijn gezicht. Dit was de belangrijkste verkoop van het jaar. Het was ondenkbaar dat die niet doorging.

‘Ik moet mijn aantekeningen afmaken en het rapport schrijven, maar als ik nu onmiddellijk aan de slag ga dan hebben ze het vanavond.’

‘Goed, dan laat ik ze dat weten.’

Sebastian liep door naar de grote ontvangstruimte, waarvan de wanden waren bekleed met purper velours. Aan het plafond hingen een stuk of vijftig violen en altviolen die de ruimte een bijzondere sfeer gaven. De zaal had een uitstekende akoestiek en ze hadden al vele bekende vioolspelers uit alle hoeken van de wereld ontvangen om een instrument te kopen of te laten repareren.

Sebastian ging aan zijn werktafel zitten en zette zijn dunne bril op voordat hij het instrument oppakte dat hij moest beoordelen. Het was een zeldzaam exemplaar: het was eigendom geweest van Carlo Bergonzi, de meest begaafde leerling van Stradivarius. Het instrument dateerde uit het jaar 1720 en verkeerde in uitstekende staat. Het veilinghuis Farasio wilde het voor meer dan een miljoen verkopen op de aanstaande grote herfstveiling.

Als expert met een wereldwijde reputatie kon Sebastian zich geen enkele misstap veroorloven bij een zo belangrijke gebeurtenis. Net als een wijnproever of een parfummaker had hij duizenden details van alle grote vioolbouwscholen opgeslagen in zijn geheugen: Crémona, Venetië, Milaan, Parijs, Mirecourt... Maar ondanks al die kennis en ervaring bleef het moeilijk om met zekerheid de authenticiteit van een instrument vast te stellen. En met elke beoordeling zette Sebastian zijn reputatie op het spel.

Voorzichtig klemde hij de viool tussen zijn schouder en zijn kin, tilde de strijkstok op en speelde de eerste maten van een suite van Bach. De klank was buitengewoon mooi. In elk geval tot het moment dat een van de snaren plotseling brak en als een elastiek in zijn gezicht sloeg. Stijf van schrik legde hij het instrument neer. Hij had al zijn nervositeit en zijn gespannenheid in zijn spel gelegd. Het incident van die ochtend speelde door zijn hoofd en hij kon zich absoluut niet concentreren. De verwijten van Camille echoden door zijn gedachten en hij maakte ze nog heftiger dan ze al waren. Hij moest toegeven dat er een kern van waarheid zat in wat ze had gezegd. Deze keer was hij te ver gegaan. Hij was doodsbang dat hij haar zou kwijtraken en wist dat hij zo snel mogelijk weer met haar in gesprek moest komen, ook al was dat niet gemakkelijk. Hij keek op zijn horloge en pakte zijn mobieltje. De lessen waren nog niet begonnen en met een beetje geluk... Hij probeerde haar te bellen, maar kreeg meteen haar voicemail.

Het zat niet mee.

Hij wist nu zeker dat de strategie van de rechtstreekse confrontatie tot mislukken was gedoemd. Hij zou de teugels moeten laten vieren, in elk geval ogenschijnlijk. En daarvoor had hij hulp nodig. Van iemand die hem kon helpen het vertrouwen van Camille weer terug te winnen. Terwijl hij hun relatie herstelde kon hij zien wat er aan de hand was en zijn dochter weer op het juiste pad brengen. Maar aan wie zou hij hulp vragen?

In gedachten liet hij de verschillende mogelijkheden de revue passeren. Een goede vriend? Hij kende voldoende mensen, maar had met niemand een voldoende vertrouwelijke band voor zo’n persoonlijk probleem. Zijn vader was vorig jaar overleden en zijn moeder blonk niet bepaald uit in vooruitstrevendheid. Zijn vriendin Natalia? Ze verbleef op dit moment in Los Angeles met het New York City Ballet. Dan bleef Nikki over, de moeder van Camille...