45

Fleur was aanbeland bij de trap en klom omhoog totdat ze het luik tegen haar hoofd voelde. Ze spande haar spieren aan en duwde het luik omhoog. Vlug nam ze de laatste treden en klom naar buiten. Met pijn in haar hart sloot ze het luik. Ook al wist ze dat het niet waar was, het voelde een beetje alsof ze Nyura levend begroef. Ze legde het kleed zorgvuldig op zijn plek terwijl ze Nyura in gedachten nogmaals een belofte deed. Ik kom je halen, zo snel als ik kan. Ze nam de bijkeuken goed in zich op. Ja, alles zag er weer precies zo uit als ze het had aangetroffen. Ze spitste haar oren en hield haar adem in. Net toen ze zichzelf ervan verzekerd had dat alles muisstil was, hoorde ze een geluid. Haar adem stokte in haar keel en haar hart begon sneller te kloppen. Geruisloos sloop ze naar de deur en legde haar oor ertegenaan. Ze hoorde de koelkast open en dicht gaan en gerommel met bestek. Shit, was Branco naar binnen gekomen om wat te eten? Door die anabolentroep was hij onverzadigbaar en at hij op de raarste tijden. Fleur had regelmatig met verbazing zitten kijken welke hoeveelheden voedsel hij op één dag wegwerkte.

Hoewel ze wist dat ze een groot risico liep, kon ze het toch niet laten om de deur op een kier te zetten om te verifiëren dat het inderdaad Branco was die in de keuken was. Ze hield haar adem weer in en gluurde door de smalle spleet. Branco stond met zijn rug naar haar toe een enorme stapel boterhammen te beleggen. Net toen ze op het punt stond de deur weer te sluiten, draaide hij zich om. Vliegensvlug keerde ze een halve slag zodat ze met haar rug strak tegen de muur naast de deur kwam te staan. Het angstzweet brak haar uit. Had hij haar gezien? Het kon bijna niet anders dan dat zijn oog was gevallen op de openstaande deur. Ze moest zich verstoppen voor het geval hij poolshoogte kwam nemen.

Koortsachtig zocht ze met haar ogen de ruimte af naar een geschikte schuilplaats. Onder het luik verdwijnen was geen optie. Het was onmogelijk om dat geruisloos te doen en bovendien zou de tijd te kort zijn om die hele missie te voltooien. Haar ogen vielen op een stapel grote kartonnen dozen die in een slordige rij langs de muur stonden opgestapeld. Ze schatte in dat het met haar postuur net zou moeten lukken om zich daarachter te verschuilen.

Er klonk zacht gevloek uit de keuken en dat kon maar één ding betekenen: Branco had de open deur opgemerkt. Zonder verder nog na te denken nam ze een sprintje naar de dozen. Het was nu of nooit. Ze rekte zich helemaal uit en trok haar buik zo veel mogelijk in om zo smal mogelijk te worden voordat ze zichzelf met moeite achter de dozen wurmde. Voorzichtig gleed ze door langs de muur. De dozen waren niet zwaar en schoven waar nodig een fractie op toen haar lichaam zich erlangs perste. Het was behoorlijk stoffig.

Ze hoorde Branco’s snuivende ademhaling en stond abrupt stil. Ze deed wanhopige schietgebedjes in haar hoofd. Hij mocht haar niet vinden! Weer hoorde ze zijn afgemeten gevloek en ze ving de naam van Dorba op. Hij ging er blijkbaar van uit dat zijn collega schuldig was aan deze slordigheid. Het kwam niet bij hem op dat zij er iets mee te maken had. Voetstappen kwamen dichterbij. Branco was in de bijkeuken en stond zo te horen vlak bij haar. Ze durfde niet meer te ademen. Haar neus begon te kriebelen van het stof dat achter de dozen lag. O nee, ze moest niesen. Ze probeerde zonder de dozen te verschuiven haar hand naar haar neus te brengen. De kriebel werd steeds heviger en zou tot uitbarsting komen als ze niet snel handelde. Ze kneep haar neus dicht en de aandrang zakte af. De voetstappen kwamen nog wat dichterbij. Ze bestierf het bijna. Het geluid van een hand op karton. Branco had een gefrustreerde klap tegen een van de dozen aan het begin van de rij gegeven. Ze schrok zich kapot.

Vanuit haar ooghoeken keek ze naar rechts en zag dat de middelste doos van de stapel verschoven was richting de muur. Branco’s stampende pas verwijderde zich en de deur van de bijkeuken werd met een harde klap dichtgesmeten. Meteen daarop volgde het geluid van een sleutel die zich omdraaide in het slot. Haar blijdschap dat ze niet ontdekt was, verdween op slag. Ze zat opgesloten en had even geen idee hoe ze zich uit deze situatie moest redden zonder alsnog betrapt te worden. Wanhopig begon ze te huilen.