10

‘Zo moet je niet denken, Sheena. Je schoonheid is geen verspilling,’ zei ik toen ik de slaapkamer binnen kwam. Ze zat weer aan de toilettafel met de boeken en artikelen.

Ze keek op en bekeek zichzelf in de spiegel.

‘Ik kan er niks aan doen, Roxy,’ zei ze. ‘Ik weet dat ik een aantrekkelijk gezicht heb, maar het is bijna alsof ze een nare grap met me hebben uitgehaald, vind je niet?’

Ze draaide zich naar me om voor ik antwoord kon geven.

‘Overal waar oma me mee naar toe neemt, vertellen de mensen me dat ik mooi ben. Meestal denk ik dat ze dat doen omdat ze medelijden met me hebben en me willen opmonteren of omdat ze ontzag hebben voor mijn oma of iets van haar willen.’ Ze trok haar rok op, om me meer van haar prothese te laten zien.

‘Ik wed dat de meesten van die mensen het zelfs nooit hebben opgemerkt.’

Hoofdschuddend en glimlachend keek ze me aan alsof ik de naïeveling was en niet zij. ‘Vroeger droomde ik daarvan en dan deed ik ook net alsof. Zelfs al heb ik een spijkerbroek aan, dan kunnen ze nog altijd mijn kunstenkel zien, en zelfs al was dat niet zo, dan zien ze toch dat ik hink of met een stok loop. Roxy, ik ben ermee opgehouden net te doen alsof en te dromen. Oma vertelt me dat ze bezig is met een… hoe moet ik het noemen, apparaat?… om het een stuk te verbeteren. Iets dat op een menselijk been lijkt en aanvoelt als echte huid en spieren, zodat de mensen zich zullen afvragen of het nou wel echt is of niet. Maar ik zal het me nooit afvragen, hè?’

‘Iemand die je beoordeelt naar één onderdeel van je lichaam is je aandacht sowieso niet waard. Ze moeten bereid zijn alles van je te weten.’

‘En hoe zou dat moeten? Weet je dat ik nog nooit met een jongen gedanst heb? Soms, als ik alleen ben, dans ik weleens, maar dan voel ik me zo stom, ook al ziet niemand me. Ik heb nog nooit een afspraakje gehad om alleen maar een hamburger of een pizza te eten of zo. Ik heb zelfs nog nooit hand in hand gezeten met een jongen.

‘O, ik weet precies hoe het verondersteld wordt te zijn,’ ging ze verder. ‘Ik heb zoveel romannetjes gelezen dat je ervan zou duizelen. Ik heb zelfs alle wetenschappelijke informatie gelezen over seks. Ik weet er waarschijnlijk net zoveel over als elke dokter of therapeut, maar wat ik niet weet is wat een zoen is, ik bedoel een echte zoen, op je mond.’ Ze zweeg even en glimlachte toen. ‘Hoeveel keer heb je Gejaagd door de wind gezien?’

‘Eén keer, geloof ik. Waarom?’

‘Rhett zegt tegen Scarlett dat ze gezoend moet worden, en vaak. Ik hou van die scène. Ik doe net of ik Scarlett O’Hara ben. Ik heb me vaak in de rol gezien van personages in romantische films. Mijn halve jeugd heb ik doorgebracht met praten tegen mezelf en het omhelzen van denkbeeldige personen. Als er niemand in de buurt is natuurlijk, maar in ieder geval word ik dan in mijn verbeelding op mijn lippen gekust.’

‘Nou, ik heb enkele tientallen lippen gezoend in de afgelopen tijd, en ik kan je wel vertellen dat ik, met één uitzondering, liever een eend had gezoend.’

Ze lachte.

‘Ik meen het serieus,’ zei ik. ‘De meeste jongens weten niet eens hoe ze moeten zoenen. Ze doen het om iets achter de rug te hebben, zodat ze je kunnen betasten en met hun handen onder je kleren kunnen graaien, hijgend als een wilde kat. Ik heb eens de pink van een jongen gebroken omdat hij die ergens stak waar hij niet mocht komen.’

‘Dat meen je niet!’

‘Het was een hele toestand. Mijn vader betaalde de doktersrekening. Ik probeerde het hem uit te leggen, maar hij geloofde de jongen, die zei dat ik hem had aangemoedigd. Nou ja, misschien had ik dat wel een beetje gedaan,’ bekende ik.

Ze lachte weer. ‘Dat vind ik zo leuk van jou. Ik zag het meteen!’

‘Wat?’

‘Dat je me de waarheid zou vertellen… over alles, geeft niet waarover.’

‘Nee, nee. Ik ben niet je schoolvoorbeeld als het gaat om de waarheid zeggen. Ik was een matador in liegen, op school en thuis. Ik zou nu zelfs kunnen figureren in dat Geloof Het of Niet!-boek voor het vertellen van de meeste leugens door iemand van mijn leeftijd.’

‘Ja,’ zei ze, lachend als een klein meisje dat verwacht ondanks alles haar kerstcadeautjes te zullen krijgen. ‘Ik weet zeker dat al die leugens ervoor dienden om jezelf te beschermen. Je hoeft niet te liegen om mij te beschermen, dus doe je het niet. Zoals oma tegen me zei: “Je kent het klappen van de zweep.”’

‘Drukte ze het zo uit?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik zou hebben gedacht dat ze me gewoon promiscue of ongedisciplineerd zou noemen.’

‘Ze zag iets goeds in je, anders zou je hier niet zitten, dat weet ik zeker.’

‘Wanneer heeft ze je verteld dat ik promiscue was?’

‘Toen ze probeerde me over te halen niet met je om te gaan. Ze zei dat je niet het soort meisje was dat ik interessant zou vinden of bewonderen, omdat je geen goede leerling was en niets had om trots op te zijn. Ze zei dat ze veel werk met je, aan je te doen had.’

‘Ze heeft geen ongelijk. Ik heb niet veel in mijn leven gedaan behalve de boel in de war te sturen.’

‘Ik weet het, maar dat is juist de reden waarom ik je vriendin wil zijn en jij die van mij. Ik heb geen enkele seksuele ervaring. Ik wil er alles over horen. Je moet me beloven dat je je nooit zult schamen voor iets wat je hebt gedaan, vooral niet zo erg dat je het mij niet zou vertellen. Mensen zijn trouwens niet altijd wat ze lijken te zijn. Als je ze even de kans geeft, zul je merken dat een eerste indruk meer het gevolg is van vooroordeel of foute informatie. Je hebt een hoop te vertellen, vooral aan iemand als ik die de wereld ziet door de roze bril die haar grootmoeder op haar neus heeft geplant. Ik moet die dingen weten, anders ben ik op mijn dertigste nog een klein kind. Dus je ziet, je zult mij net zoveel leren en helpen als ik jou zal doen.’

‘O, hemeltje,’ zei ik, zittend op mijn bed.

‘Wat is er?’

‘Je bent heel wat slimmer dan iedereen, ook je oma, denkt dat je bent.’

‘Waarom?’

‘Je hebt niet zomaar vrijwillig aangeboden om me met dat alles te helpen,’ zei ik met een knikje naar het materiaal dat professor Marx me had gegeven. ‘Je wilt er iets voor terug.’

Ik ging achterover liggen. Ik zit in de problemen, dacht ik. Mevrouw Brittany wilde dat ik een kameraadschappelijke omgang had met haar kleindochter, hoogstens een vriendschappelijke, en Sheena hoopte op minstens een échte vriendschap.

‘Nee, ik wil meer,’ zei ze.

‘Hoeveel meer?’ vroeg ik, terwijl ik snel overeind kwam.

‘Ik wil bij je zijn, in je brein dringen, in je herinneringen, zo goed dat ik voel…’

‘Wat voel?’

‘Dat ik het klappen van de zweep ken.’

‘Ik dacht dat je wel door zou hebben dat het niet iets is waar ik trots op ben, Sheena.’

‘Het heeft je toch hier gebracht? Je wilt toch hier zijn?’

Ik staarde haar even aan. Dit zou ook in omgekeerde zin kunnen werken. Als zij me eerlijke antwoorden ontlokte, zou ze die aan haar grootmoeder kunnen overbrieven. Even schoot de vraag door me heen of dat werkelijk mevrouw Brittany’s bedoeling was toen ze erin toestemde dat Sheena vriendschap met me sloot. Kon Sheena mevrouw Brittany’s kleine spionne zijn die periodiek rapporten opstelde over kandidaten? Misschien zelfs zonder dat ze vermoedde dat ze gebruikt werd? Aan de andere kant was het volgens Randy kandidaten niet toegestaan contact te zoeken met Sheena. Had ik hem wel moeten geloven? Ik kon er niets aan doen dat ik het gevoel had dat alles wat ik deed en iedereen die ik sprak op dit landgoed op de een of andere manier niet te vertrouwen was.

‘Ik denk het wel, ja,’ antwoordde ik zo neutraal mogelijk. Weer vroeg ik me af in hoeverre ze op de hoogte was van de zaken van haar grootmoeder. ‘Het is nog te vroeg om dat te kunnen zeggen. Ik heb niet bepaald voor de volle honderd procent geprofiteerd van de beslissingen die ik voor mezelf heb genomen, Sheena.’

Ze knikte, maar ik dacht niet dat ze naar me luisterde.

‘Ik heb me altijd afgevraagd of oma zou hebben gewild dat ik ook voor haar werkte. Ik bedoel, als ik dit niet had,’ zei ze, wijzend op haar prothese. ‘Wat denk jij? Zou het zo’n struikelblok zijn? Als ik niet haar kleindochter was, zou ik dan ook ontdekt zijn, net als jij? Je zei dat ik mooi ben. Tenzij je vond dat je dat moest zeggen om mijn oma een plezier te doen.’

‘Nou ja, je weet dat ik een goede leugenaarster ben, Sheena, dus ik weet niet hoe ik je ervan moet overtuigen dat ik je de waarheid zeg.’

‘Misschien… misschien kunnen we eens twee vrienden uitnodigen en met z’n vieren uitgaan. Zou oma dat goedvinden als een van haar meisjes nog in opleiding was?’

Je kon zien dat ze zat te vissen om meer te weten te komen over de meisjes van haar grootmoeder, dacht ik. Omdat ik me nooit erg druk maakte over wat ik zei, vond ik dit een hele opgave.

‘Ik kan alleen maar voor mijzelf spreken, Sheena, en ik kan je verzekeren dat je grootmoeder niet zou willen dat ik een of andere afspraak zou maken zolang ik hier was.’ Ik dacht even na. Ze moest van het meeste ervan wel weten. ‘Je weet wie Bob is, neem ik aan.’

‘Hij werkt voor mijn oma, maar ik weet niet wat hij precies doet. Ik heb hem maar een paar keer ontmoet, en als ik erbij ben praten ze over alles, denk ik, behalve wat hij doet. Wat doet hij precies?’

Daar gaan we weer. Een mooie blunder. Als ik haar niet een paar dingen vertel, raakt ze gedeprimeerd en gaat ze uithuilen bij haar grootmoeder. En mevrouw Brittany zou kwaad zijn, niet alleen op mij, maar ook op haarzelf omdat ze dit in het begin had toegestaan. Dat was niet nodig geweest als ik niet zo verdomd nieuwsgierig was geweest en naar buiten was gegaan om haar te ontmoeten. Als ik haar iets vertelde wat mevrouw Brittany niet wilde dat ze zou weten, zou ze ook kwaad zijn, misschien nog wel erger. Was dit ook een soort test? Een uitdaging?

Ik zag de hoopvolle blik in Sheena’s ogen. De hoop dat ze eindelijk een vriendin had gevonden, iemand die niet bang was intieme dingen te vertellen en ook te horen. Misschien vleide ik mezelf te veel, maar plotseling zag ik me als het zusje dat ze nooit had gehad. Ik zou haar niet nog meer verdriet doen dan ze in haar leven al had meegemaakt. Als mevrouw Brittany dat niet kon begrijpen, dan kon ze opvliegen, gelijk met dit hele idee.

‘Bob is degene die me bij je oma heeft gebracht. Hij is een soort impresario, zoals een impresario van film en toneel, die nieuw talent ontdekt.’

‘Hoe heeft hij jou ontdekt?’

Nu kwamen we bij de harde feiten, dacht ik.

‘Een tijdje geleden gooide mijn vader me het huis uit, en Bob vond me toen ik op het punt stond de hoop op te geven.’

‘Heus waar? Heeft je vader je echt de deur uitgezet?’ vroeg ze geschokt.

Misschien zou dit een eind maken aan haar poging om vriendschap te sluiten. Misschien was het beter zo. Ik zou haar alles vertellen, en dat zou haar wegjagen.

‘Ik kan me niet voorstellen dat een vader zijn eigen dochter de deur uitzet.’

‘Toch was het zo. Ik ben eruit gegooid. Ik zorgde voortdurend voor problemen. Hij gaf het gewoon op om te proberen me te veranderen, en hij was bang dat ik mijn jongere zusje zou beïnvloeden.’

‘O. Hoe oud is ze?’

‘Een jaar of negen jonger.’

‘Konden, ik bedoel, kunnen jullie het goed vinden samen?’

‘We kennen elkaar nauwelijks,’ zei ik.

Ze keek nog gechoqueerder. ‘Waarom niet?’

‘Om te beginnen het leeftijdsverschil, en verder heeft mijn vader zijn best gedaan haar van me af te schrikken. Ik kan de keren op de vingers van één hand tellen hoe vaak ik met haar uit ben geweest zonder dat mijn moeder of mijn vader erbij was. Het laatste wat ik heb gedaan dat je zusterlijk zou kunnen noemen was haar een bedelarmband geven die ik had gekregen.’

‘En je moeder? Leeft je moeder nog?’

‘Ze leeft nog, maar… zij heeft me ook als hopeloos opgegeven. Ik heb je gezegd dat ik geen engel was. Ik kwam van de ene ellende in de andere. Ik denk dat ik ze uitputte en ze zijn als de dood dat ik mijn zusje zal bederven. Zij is perfect in hun ogen, terwijl ik in elk opzicht slecht ben.’

Ze dacht even na en verraste me toen met een glimlach. ‘Ik heb nooit problemen gekend. Ik ben vreselijk benieuwd te horen wat je hebt gedaan om in de ogen van je ouders voor zo slecht door te gaan.’

‘Ik weet niet of ik jou dat allemaal wel kan vertellen, Sheena.’

‘Ik wél. Je moet! Ik zal heus niet klikken tegen mijn oma of iemand anders, als je daar soms bang voor bent. Je kunt me elk geheim toevertrouwen. Ik wil jou ook vertrouwen.’

‘Ik heb het niet over alleen maar een slechte leerling zijn, de schoolregels overtreden of te laat thuiskomen en naar gelegenheden gaan die mijn ouders verboden hadden, Sheena.’

‘Juist goed. Dat is allemaal niks bijzonders. Dat klinkt als gewone onvolwassenheid of verwend zijn. Stomvervelend,’ zei ze opgewekt.

Was er iets dat ik kon zeggen om haar ervan af te brengen mijn vriendin te willen worden?

Belangrijker misschien nog, wílde ik dat?

‘Ik wil je verhalen horen over je liefdesleven.’

‘Ik heb geen liefdesleven gehad, behalve met mijzelf,’ antwoordde ik.

Ze lachte. ‘Oké, je seksleven dan. Zoals ik je al heb verteld, heb ik waarschijnlijk alles gelezen over de dingen die je ooit hebt gedaan. Maar ik wil het horen van iemand die het echt zelf gedaan heeft. Misschien klopt het niet helemaal wat ik heb gelezen. Misschien is het te overdreven of te… hoopvol. Oké?’

‘Oké. We zullen zien.’

‘Ja, dat zullen we, maar ik ben niet helemaal eerlijk.’ Ze keek weer naar de boeken en papieren. ‘Het is al laat en ik heb je nog met niks geholpen. Kom,’ drong ze aan. ‘Laten we vast iets doornemen.’ Ze lachte toen ze het dikke boek over schilderkunst opensloeg. ‘Ik weet zeker dat het je zal helpen in slaap te vallen.’

Ze had gelijk. Na bijna een uur begonnen mijn ogen dicht te vallen. We besloten dat het zo genoeg was, maar ze concentreerde zich wél op de informatie die ik nodig had om de volgende dag indruk te maken op professor Marx. Voor ze wegging zei ze dat ze haar grootmoeder zou vragen of ik met haar mocht gaan eten en daarna samen met haar studeren in haar suite.

‘Ze hoort je toch zeker een dag vrij te geven?’

‘Ik geloof niet dat ze daarin gelooft.’

‘O, jawel, hoor. Ik bewerk haar wel.’

‘Doe een beetje voorzichtig, anders stuurt ze me de laan uit,’ waarschuwde ik.

‘Ik weet wel hoe ik haar aan moet pakken,’ fluisterde ze bij de deur. ‘Ik heb haar toch ook zo ver gekregen dat we elkaar kunnen ontmoeten? Maak je geen zorgen. Ik heb allerlei dingen die ik je wil laten zien, ook een paar kleren die ik je wil laten passen. Ik wed dat we bijna dezelfde maat hebben. Oké?’

Ik zag het wanhopige verlangen in haar gezicht. Op dit grote landgoed, waar ze maar een kik hoefde te geven om bijna alles te krijgen wat ze wilde, hunkerde Sheena naar het meest simpele van alles: wat menselijk gezelschap.

Misschien ik zelf ook.

Misschien was ontsnappen aan de eenzaamheid de reden waarom we alles deden in dit leven.

Misschien was mijn vader eenzamer dan ik ooit had gedacht. Misschien was mijn moeder dat ook.

En nu zou Emmie dat zijn.

En ondanks alles wat mijn vader nu hoopte, zou niemand zich gelukkiger voelen door wat er was voorgevallen.

‘Oké,’ zei ik.

Sheena boog zich naar voren om me een zoen op mijn wang te geven. ‘Slaap lekker,’ zei ze.

Ik weet niet waarom, maar toen ze hinkend wegliep, kreeg ik de neiging in tranen uit te barsten.

En evenmin wist ik of het zou zijn voor haar of voor mijzelf.

Ik deed al mijn boeken dicht en kroop in bed.

De volgende ochtend werd ik gewekt door de telefoon, zoals mevrouw Pratt had gezegd. Het liefst had ik hem tegen de muur gegooid, maar ik ging snel rechtop zitten, nam de hoorn op en legde hem weer neer zoals ze me had opgedragen. Steunend en kreunend van de spierpijn die Lance zo grijnzend had voorspeld, nam ik een hete douche en draaide hem toen op ijskoud, om elke cel in mijn lichaam wakker te maken.

Deze keer, toen ik in de ontbijthoek verscheen, was er niemand. Randy vertelde me dat Portia al weg was.

‘Ze moest met het vliegtuig naar Los Angeles,’ zei hij en deed toen net of hij zijn lippen dichtritste.

Ik at mijn gezonde ontbijt en stond toen met weerzin op om naar de gymzaal te gaan.

‘Stretchen,’ riep Lance zodra ik binnenkwam. ‘Je kent de routine.’

Ja, die kende ik.

Ze maken dat ik al dood ben voor ik de kans krijg voor iets te worden goedgekeurd, dacht ik, maar het was minder erg dan ik gevreesd had. Lance wist wat hij deed, hoe ver hij me op moest jutten en wanneer hij me rust moest gunnen. Daarna gingen we weer naar het zwembad, en volgens hem zwom ik al beter. Deze keer kreeg ik geen massage, maar werd me gezegd dat ik naar de bibliotheek moest gaan, naar professor Brenner, die aan mijn dictie zou werken.

In tegenstelling tot professor Marx was hij van begin af aan erg joviaal en scheen oprecht te moeten lachen om mijn uitspraak van sommige woorden. Hij droeg een das en jasje en laarzen in westernstijl en had een goedgeknipte rossige snor. Ik dacht niet dat hij ouder was dan vijftig en vroeg me af waarom hij een gepensioneerde professor was.

Hij had kritiek op mijn onduidelijke uitspraak van sommige medeklinkers en wat hij mijn luie tong noemde.

‘Je hebt dat New Yorkse accent, je zegt “mounain” in plaats van “mountain”,’ zei hij. ‘En net als de meeste jongelui tegenwoordig, spreek je te snel. Weet je wat een cesuurpauze is?’

Ik herinnerde me dat meneer Wheeler erover had gesproken en zei: ‘Een soort veelzeggende, creatieve pauze?’

Professor Brenner lachte. ‘Precies. Daarmee trek je de aandacht van je toehoorder en leg je de nadruk op wat je daarna gaat zeggen. Denk daaraan; het zal je helpen wat langzamer te spreken. Je zult meer overkomen als een vrouw die goed –’

‘Ontwikkeld is?’

‘Ja, maar ik dacht meer aan volwassen.’

Hij leerde me te werken met een recorder en daarna ging ik lunchen met Nigel Whitehouse. Later in de middag maakte ik indruk op professor Marx met de dingen die ik geleerd had, dankzij Sheena. Tegen het eind van de middag had ik meer zelfvertrouwen. Mevrouw Pratt vertelde me dat ik een privédiner kreeg met mevrouw Brittany. Alweer werden er kleren voor me gebracht.

‘Je mag een uur of zo doorbrengen met mevrouw Brittany’s kleindochter,’ voegde ze eraan toe. Ik kon aan haar gezicht zien en aan haar stem horen dat ze er niet blij mee was. Ze vertelde me heel nauwkeurig waar ik naartoe moest in de oostelijke vleugel van het huis.

Zodra ze weg was ging ik op pad en liep door de gang langs de trap. Deze vleugel van het huis had iets gezelligers. De kleuren waren veel subtieler, de schilderijen kleiner, met afbeeldingen van landschappen, meren en mooie dalen. Er hing één groot portret van een knappe man in wat eruitzag als een vorstelijk kostuum, met epauletten op zijn schouders en een paar medailles onder zijn borstzak. Hij droeg drie met edelstenen bezette ringen en had een zachte glimlach. Moet mevrouw Brittany’s man zijn, dacht ik. Ik liep de bocht in de gang om en klopte op de eerste deur rechts.

Sheena deed onmiddellijk open.

‘O, jij bent het. Ik hoopte al dat jij het was. Raad eens? Oma heeft gezegd dat ik morgen met je mee mag naar paardrijden als jij je eerste les krijgt. Kom binnen. Kom binnen,’ zei ze, en deed een stap achteruit.

Haar kamer was iets minder groot dan die van mij, maar veel gezelliger. Aan de muren hingen posters van haar favoriete filmsterren en zangers, op een plank stonden poppen en één lag er op het bed. Om me heen kijkend, vond ik dat het meer leek op de omgeving van een jonge tiener. Haar bed van licht essenhout was smaller dan mijn bed en minder hoog. Ik zag een stapeltje cd’s en een grote stapel dvd’s op een lage kast, boeken op een andere, en hopen tijdschriften. Aan de muur tegenover haar bed zag ik een ingebouwde televisie en in een glazen kastje ernaast iets wat eruitzag als een voorraadje audiobenodigdheden. Het wekte de indruk van een kamer van iemand die voornamelijk thuis was. Ik plofte neer op de grote stoel rechts van me.

‘Je bent bekaf,’ verklaarde ze lachend.

‘Ja. Dit is de eerste minuut dat ik vrij ben. Bedankt voor je hulp met mijn huiswerk. Professor Marx was tevreden.’

‘O, vanavond doen we nog meer. Nadat je met mijn oma hebt gegeten, bedoel ik. Ja, ik ken je rooster. Ik wilde er ook bij zijn, maar ze zei dat het bij je opleiding hoorde. Maar,’ ging ze verder, in haar handen klappend, ‘morgenavond kunnen we samen eten zonder verder gezelschap. Ze zei dat we zelfs uit konden gaan. Natuurlijk zou zij het restaurant uitzoeken, maar we kunnen er met de limousine naartoe. Als ik ons paardrijden morgen erbij optel, zou het zijn alsof ik de hele dag met je doorbreng. Nou ja, niet echt, dat weet ik. Je zult bezig zijn tot je naar je les moet, maar toch is het meer tijd dan ik dit jaar ooit met iemand heb doorgebracht. En vorig jaar,’ voegde ze er met een lachje aan toe. ‘Misschien vindt ze het goed dat we dit weekend naar een bioscoop gaan. Ik weet niet naar welke film, maar alleen al het er heengaan zou leuk zijn, vind je niet? En misschien zouden we daarna een pizza kunnen eten of zo. Wat jij ook wilt, ik vind het prachtig. Oma zei dat ze me mee zal nemen als ze volgende week met jou gaat shoppen. Natuurlijk koopt ze dan ook iets voor mij.’

Ze leek niet te willen stoppen met praten. Ze gedroeg zich als iemand die bang is voor een seconde stilte of een teleurstelling.

‘Het klinkt allemaal geweldig, en het is nieuw voor me. Ik wist niet dat ik volgende week zou gaan shoppen.’

‘O, het is niet belangrijk. Het is geen staatsgeheim. Je moet die jurk eens zien die ze vorige week in Londen voor me gekocht heeft. Ik was er niet bij, maar ze nam hem voor me mee. Wacht even.’

Ze liep naar de inloopkast. Ik moest stiekem lachen toen ik eraan dacht hoe ik was met de meiden op school als ze begonnen te praten over alles wat ze hadden en alles wat hun ouders voor ze deden. Als ze erop uit waren indruk te maken op iemand, dan waren ze bij mij aan het verkeerde adres. Ik stelde ze altijd teleur. Steevast dreef ik de spot met ze of had kritiek op wat ze hadden gekregen, zodat ze zich kinderachtig en stom voelden. Na een tijdje praatten ze niet meer met me over dergelijke dingen.

Maar ik was niet vriendelijk en aardig tegen Sheena alleen omdat ze mevrouw Brittany’s kleindochter was. Ik had nog nooit iemand ontmoet van Sheena’s leeftijd die zo onschuldig en puur leek, zo kwetsbaar en gevoelig. Een deel van me wilde net zo zijn als zij. Ik zou beslist een betere verstandhouding hebben gehad met mijn vader en moeder. Meisjes als Sheena hadden een grootmoeder als mevrouw Brittany nodig of een vriendin als ik om op ze te passen. Ze zouden geen slechtheid, afgunst of pure valsheid herkennen als ze ermee geconfronteerd werden.

Een paar minuten later kwam ze terug in haar jurk. Ik gaf bijna een kreet van verbazing. Mevrouw Brittany had dit voor haar gekocht? Het was een van achteren laag uitgesneden glitterjurk met lange strakke mouwen en vierkante schouders, van stretchmateriaal dat spande om haar lichaam en elke ronding ervan deed uitkomen. En de rok was zeker vijftien centimeter boven de knie. Waar zou ze zo’n jurk kunnen dragen? Ik zou hebben verwacht dat ze een jurk zou hebben gekocht die minstens tot haar enkels reikte, om voor de hand liggende redenen.

‘Vind je hem niet mooi?’ vroeg Sheena.

‘Ik sta paf. Je bent verbluffend mooi in die jurk.’ Voor het merendeel was ze dat ook, maar het kunstbeen viel uit de toon en maakte het geheel een tikje bizar, ik bedoel, ze was sexy maar toch een beetje vreemd.

Waarom had mevrouw Brittany dit voor haar gekocht? Probeerde ze haar dat kunstbeen te laten vergeten?

‘Ik heb hem nog nergens gedragen. Zal ik hem aantrekken als we gaan eten?’

‘Doen!’

‘Je kunt hem altijd van me lenen,’ zei ze.

‘Dank je.’

Ze draaide rond en lachte toen. ‘Ik heb hem nooit eerder willen aantrekken. Ik wist dat ik hem jou kon laten zien.’

‘Je kunt hem aan iedereen laten zien. Maak je daar geen zorgen over.’

‘Malle,’ zei ze. ‘Natuurlijk zou ik me zorgen maken.’ Ze staarde naar haar prothese.

‘Iedereen die je ziet zal meer naar de rest kijken. Geloof me, je hebt een beter figuur dan ik.’

Ze keek me met een stralende glimlach aan. ‘Ik heb nog meer jurken die ik nooit heb durven dragen. Ik zal ze je allemaal laten zien, maar niet nu. Dat is te saai.’ Ze ging op de rand van het bed zitten.

‘Dat is niet saai.’

‘O, nee. Ik wil je kostbare tijd niet verspillen. Ik weet dat je je klaar moet maken om met mijn oma te gaan eten, en ik weet hoe zenuwachtig je zult zijn.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Ik weet het gewoon. Ik heb de andere meisjes gezien toen ze niet wisten dat ik keek. Ik merkte hoe zenuwachtig ze waren. Ik ben een beetje een gluurder.’ Ze lachte, maar toen verdween haar glimlach. ‘Ik weet dat je dat ziekelijk vindt of zoiets.’

‘Nee, dat vind ik niet.’

‘Dat is het wél,’ hield ze vol. ‘Ik kijk altijd door iets om te zien wat er werkelijk gebeurt. Door ramen, en via televisie en films, of ik tuur gewoon naar het leven door de woorden in een boek. Maar niet nu, niet nu jij hier bent. Jij bent iemand die leeft en van mijn leeftijd is, en je bent op plaatsen geweest waar ik van gedroomd heb.’

‘Nee, dat ben ik niet.’

‘Dat ben je wél.’

Ze ging op haar zij liggen en steunde met haar hoofd op haar linkerhand. ‘Vertel eens hoe het was. Je moet geen detail weglaten en je niet bezorgd maken over hoe ik zou kunnen reageren of zo.’

Ik boog me naar voren en glimlachte. ‘Hoe wat was? Waar denk je dat ik geweest ben?’

‘Je bent er geweest,’ zei ze, knikkend. ‘Anders zou je hier niet zijn.’

Ik ontspande me. ‘Sheena?’

‘Vertel eens over de eerste keer. Begin bij het begin, vooral toen je besefte dat je het ging doen. En vertel me dan precies hoe het voelde. Ik geloof niet wat ik in die romans van me lees en ik steek niet veel op van de studieboeken.

‘O, en vertel me hoe hij was,’ ging ze verder, ‘en of je hem ooit nog gezien hebt en of dat er iets toe deed.’

Ik begon al mijn hoofd te schudden, maar zag haar teleurstelling en stopte. ‘Ik was pas veertien,’ begon ik, ‘en het was niet lang na mijn eerste ongesteldheid.’

‘De eerste menstruatie.’ Ze knikte. ‘Ik was pas twaalf, en mijn moeder was razend omdat ik het haar niet verteld had. Ze wist het niet voordat ze mijn broekje zag en wat ik erin gepropt had. Heb jij het meteen aan je moeder verteld?’

Ik dacht even na. Dat hoorde iets te zijn wat moeder en dochter samen bespraken. Het had een gedenkwaardig moment moeten zijn.

‘Nee,’ zei ik zachtjes. ‘Ik was voorbereid. Ik was er altijd op voorbereid geweest.’

En toen trof iets me als een sneeuwbal in mijn gezicht.

‘Ik ben nooit echt een klein meisje geweest,’ zei ik.

We zwegen allebei. Ik zag hoe angstig het haar maakte, dus lachte ik snel naar haar.

‘Hij was een puisterige zestienjarige,’ zei ik, ‘maar hij wist van wanten.’

Ze vrolijkte weer op, en ik raakte zo verdiept in mijn verhaal, en ze was zo enthousiast aan het luisteren, dat ik bijna vergat me aan te kleden voor mevrouw Brittany’s diner.

En dat stond beslist boven aan de lijst van fatale fouten.