'Waarom gaan we naar je auto?' vroeg ik.

'Hij staat op liet parkeerterrein voor bezoekers,' gaf hij als antwoord. 'Ik kreeg hem vlak voordat ik hier kwam, dus heb ik weinig kans gehad ermee te pronken. En bovendien,' zei hij, om zich heen kijkend, 'is het beter dan het risico te lopendat iemand ons ziet als we buiten lopen. Ik heb een fantastische cd-speler in de auto met Bose-speakers. Wacht maar lotje dat prachtige geluid hoort!'

'We trekken toch meer aandacht als we muziek spelen?'

'Niet als we het zachtjes doen. Heb jij al je eigen auto?'

'Nee.'

'Je moet blijven zeuren om de auto's van je ouders, dan krijg je er gauw genoeg zelf een,' raadde hij me aan.

'Heb je ze op die manier zover gekregen dat ze er een voor jou kochten?'

'Min of meer.'

'Min of meer ? Hoe bedoel je?'

Hij bleef staan.

'Je vader is toch geen advocaat, hè ?'

'Nee, waarom?'

'Elk meisjedat ik tegenwoordig ontmoet heeft een vader die advocaat is,' antwoordde hij.

'Wat is daar mis mee?'

'Niks,' zei hij, 'behalve dat ze soms net zelf een advocaat lijken zoals ze alles wat ik zeg of voorstel of doe bekritiseren.'

'O.' Wat een merkwaardige klacht, dacht ik.

'Wat doetje vader dan?' vroeg hij en liep weer door.

'Hij is eigenaar van een keten van health-clubs en heeft een fysiotherapiebedrijf.'

'Je meent het. Ik dacht wel dat er een reden voor moest zijn dat je zo goed in vorm bent,' zei hij lachend. 'De meeste meisjes hier zien eruit of ze hun babyvet nog kwijt moeten raken.'

'Dat is niet waar,' zei ik. Hij leek plotseling erg arrogant.

'Daar staat ie.' Hij knikte naar een splinternieuwe auto. Tot mijn verbazing zag ik dat het een bestelwagen was. Hij stak zijn hand in zijn zak en haalde er een afstandsbediening uit.

'Kijk,' zei hij, terwijl hij op een knop drukte.

De achterdeur van de wagen gleed open en de lichten gingen aan.

'Schiet op,' zei hij. Hij pakte me bij mijn arm en trok me mee. 'Voordat een van de gevangenbewaarders ons ziet.'

'Zo erg zijn ze niet.' protesteerde ik. maar hij duwde me praktisch de auto in. Toen sprong hij naast me. Een ogenblik later gingen de lichten uit en de deur van de auto viel dicht.

'Veilig,' verklaarde hij met een zucht van verlichting. 'Dickens, de nazi-opzichter, kan ons onmogelijk zien vanuit het studentenhuis. Hij snuffelt rond als een jachthond, in de hoop de geur van rook of nog iels ergers op te vangen - iets beters, bedoel ik.' zei hij spitsvondig. 'Wil je een sigaret? Er ligt een pakje in het handschoenenkastje.'

'Nee, dank je, ik rook niet.'

'O, natuurlijk. Pappie is een gezondheidsgoeroe, daar dacht ik even niet aan.'

'Ik zou toch niet roken,' zei ik.

'Zelfs geen joint?'

'Vooral geen joint,' zei ik gedecideerd.

'Goed zo. Ik wil niks beginnen met een slecht meisje,' ging hij lachend verder.

'Je kunt me plagen zo veel je wilt.'

'He, het is maar een geintje. Daarom zijn we toch hier, niet?'

Ik keek even naar hem en toen naar het administratiegebouw.

ik wil hier niet lang blijven,' zei ik. 'We worden vast gezien.'

'Relax.' Hij leunde achterover op zijn stoel en de rug van zijn stoel ging naar achteren tot hij bijna lag.

ik slaap hier soms,' zei hij. Toen drukte hij op een andere knop van zijn afstandsbediening, en de muziek begon te spelen.

is dat niet de Bolero van Ravel?'

'Ja. Heb je de film 10 gezien?'

'Nee.' 'O. de Bolero wordt in die film gespeeld, perfect voor een bepaalde scène.'

De Bolero begon langzaam op gang te komen, werd luider en luider. Ik keek achterom naar het studentenhuis. Ik voelde me niet meer op mijn gemak. Duncan bleef met gesloten ogen liggen.

ik dacht dat we alleen maar een klein eindje gingen wandelen,' zei ik.

'Rustig nou maar. Je windt je veel te veel op over alles.' Hij haalde diep adem en deed zijn ogen weer dicht.

'Je wilt toch niet in moeilijkheden komen?' vroeg ik.

'Wat dan ook,' zei hij. ik wilde hier niet naartoe deze zomer. Mijn ouders dwongen me. Eigenlijk,' zei hij, terwijl hij zijn hoofd optilde en me aankeek, 'heb ik ze dit busje laten aanschaffen om me om te kopen. Dat is eigenlijk hetgeen waarop je me zojuist wilde vastpinnen.'

'Waarom vonden ze het zo belangrijk datje hierheen ging?'

'Ze willen graag dat ik beziggehouden word terwijl zij een leuk leventje leiden in Europa.'

'Waarom kon je dan niet ergens anders heen, misschien in Europa, waar ze dichter bij je zouden zijn? Daar ben je toch al eerder geweest?'

'De geruchtenmolen draait door,' mompelde hij.

'Is dat waar of niet waar?'

'Zie je nou wat ik bedoel? Je klinkt precies als een advocaat.'

ik ben alleen maar in de war. Dat is alles. Ik wil je geen kruisverhoor afnemen.'

Hij lachte. 'Oké, oké, ik beken. Verleden zomer ging ik naar de muziekschool in Frankrijk, maar ik wilde niet terug naar diezelfde school.'

'O.'

'Eerlijk gezegd hebben ze me niet teruggevraagd,' gaf hij toe.

'Hé? Waarom niet? Je speelt zo goed.'

'Er was een misverstand over iets, en ik wilde niet al mijn energie eraan besteden om het recht te zetten.'

'Waarom niet?'

'Vergeet het,' zei hij kortaf ik ben nu hier samen met jou,' ging hij verder. Hij ging rechtop zitten alsof hij zich dat nu zelf pas realiseerde. 'En ik zou nergens anders liever zijn. Ik ben blij datje met me bent meegegaan. Hoe vind je de auto?' 'Heel mooi, maar het verbaast me een beetje. Ik had gedacht datje...'

'Iets flitsenders zou hebben? Andere jongens willen een lage, snelle sportauto. Ik niet. Een auto is een tweede thuis voor me, en er is niks inferieurs aan deze wagen. De stoelen zijn van echt leer. Zoals je kunt zien is hij achterin heel ruim. Ik kan hier het hele jazz ensemble in onderbrengen en aan de kant van de weg een uitvoering geven,' schepte hij op en ik lachte.

ik zei dat het me verbaasde, ik zeg niet dat het een domme keus

is.'

'Precies. Ik dacht wel dat je dat zou denken. Ik merkte meteen dat jij slimmer was dan de rest van de meisjes hier.'

'Dat ben ik niet,' zei ik, zonder zeker te weten wat hij daarmee bedoelde. Slimmer in welk opzicht?

'Weetje wat ik hierin heb? Een video en een kleine televisie.'

'Echt waar?'

'Ja. Ik zal het je laten zien.'

ik moet terug, Duncan. Straks wordt Sarah wakkeren dan vraagt ze zich af waar ik ben.'

'Die is volslagen van de wereld. Uitgeput. Maak je niet ongerust, we gaan direct terug.'

Hij leunde naar voren om zijn video en televisie aan te zetten, die tussen de twee stoelen voorin was geïnstalleerd. Ik zag het beeldschermpje gloeien.

'Ontspan je, laatje rugleuning wat zakken,' drong hij aan.

Voor ik kon reageren, boog hij zich over me heen en drukte op de knop die de rug van mijn stoel omlaag liet zakken.

Iets zei me dat ik niet achter in het busje moest blijven, maar dat ik de deur open moest doen en weg moest gaan.

'Is dit niet geweldig? Het is net een klein appartement, mijn eigen appartement.

'Ja, mooi,' zei ik.

'Probeer het eens. Ga liggen,' zei hij.

'Nee, ik ga liever...'

'O, kom nou. Kijk,' zei hij. Hij zocht achter zijn stoel en pakte een kussen. Hij legde het aan mijn kant.

De muziek werd luider. In de gloed van het kleine tv-scherm kon ik zijn ironische glimlach zien. Zijn ogen leken nu kleine gloeilampjes.

'Ik wil terug,' zei ik, en ik draaide aan de deurknop, maar er was geen beweging in te krijgen. 'Doe hem van het slot,' zei ik.

'Waarom zo'n haast? Toe, ontspan je,' drong hij aan. Hij sloeg zijn arm 0111 mijn middel om me naar hem toe te trekken. Hij deed het zo ruw dat ik tegen hem aan viel. Hij omhelsde me steviger en zoende me voordat ik besefte wat er gebeurde.

'Welkom in Duncan Fields' Love Boat.' zei hij.

Ik dacht dat dat alles zou zijn - gewoon een maffe grap, maar hij had andere dingen aan zijn hoofd. Toen hij me niet losliet, raakte ik in paniek.

'Laat me gaan,' zei ik.

'Vind je hel niet prettig hier? Ga nou maar gewoon achterover liggen. Probeer het nou eens. Je zult zien hoe comfortabel hel is.'

ik moet terug, Duncan.'

'Blijf liggen,' hield hij vol en pakte mijn rechterpols. Zijn vingers klemden zich eromheen als handboeien.

'Je doet me pijn.'

'Ontspan je dan, wil je? Je bent het eerste meisje dat ik in mijn nieuwe auto heb gevraagd hier, en ze staan ervoor in de rij.'

'Ga dan op hel raam van een van dié meisjes kloppen,' zei ik. ik wil nu terug.'

De muziek werd nog luider.

'Je danste anders niet als een meisje dat nu zo graag weg wil. Waarom ben je zo'n plaaggeest?'

ik ben geen plaaggeest. Dansen is heel wat anders dan dit. Laat alsjeblieft mijn pols los.'

'Je kroop gauw genoegdat raam uit, ik hoefde je niet zo lang over te halen.'

ik besef nudat ik dat niet had moeten doen. Ik wil weg.'

'O nee, dat wil je niet. Je denkt dat je het wilt, maar je wilt het niet echt,' beweerde hij, en zoende me in mijn hals, draaide me naar zich toe.

'Duncan, hou op.'

'En je bent zelfs in je nachthemd gekomen. Draag je er iets onder?' vroeg hij. Hij stopte zijn hand onder mijn ochtendjas en legde zijn palm plat op mijn borst. 'Niks. Net wat ik dacht.'

'Stop!' riep ik. Ik probeerde hem weg te duwen met mijn benen, maar hij legde zijn handen eronder, hief zijn lichaam op en duwde

me onder hem. Toen hij zich boven op me liet vallen, kon ik me niet meer bewegen; de stoel was nu helemaal achterover geklapt.

Zijn andere hand trok mijn ochtendjas opzij en ging toen omlaag naar mijn dijen en tilde mijn nachthemd op.

'Duncan, wat doe je? Stop!' schreeuwde ik. Hij smoorde mijn tweede gil door zijn lippen op mijn mond te drukken en ze daar te houden.

Toen hij mijn pols losliet, probeerde ik op zijn hoofd te stompen en hem van me af te duwen, maar hij was zo zwaar en vastbesloten, dat het leek of mijn vuisten van boter waren. Hij kromp niet ineen, gaf niet een gil. Hij kreunde en ik voelde zijn linkerhand tussen ons in toen hij zijn gulp openmaakte.

'Jij bent de eerste,' fluisterde hij. 'De eerste in mijn Love Boat.'

'Laat me los! Hou op! Hou op!'

De shock van zijn harde lid tussen mijn benen benam me de adem. Ik hijgde, stikte half. Ik raakte volkomen in paniek, vocht om adem te krijgen, en ik denk dat ik heel even buiten bewustzijn raakte, omdat ik hem een paar ogenblikken later in mijn lichaam voelde dringen. Hij stootte steeds harder en dieper in me. Hij tilde mijn benen omhoog, lachte om al mijn pogingen om weerstand te bieden.

Ik dacht dat ik schreeuwde, maar ik wist het niet zeker, omdat ik een donderend geraas in mijn oren hoorde. Toen het doorging, dacht ik; Dit overkomt mij niet, dit kan niet gebeuren. Maar natuurlijk gebeurde het.

Hij slaakte een kreet en ik voeldedat hij bijna onmiddellijk stopte en over me heen viel. Zijn ademhaling ging hijgend en snel. De Boléro bereikte een crescendo. De muziek leek de hele wagen te doen schommelen, of was het alleen mijn lichaam dat zo schokte? Ik bewoog me niet. Ik had het gevoel of ik uit mijn lichaam was getreden en mijn armen en benen niet langer onder controle had. Langzaam ging hij overeind zitten, streek zijn haar naar achteren, drukte toen op een knop en de muziek zweeg.

'Het is echt opvallend warm vanavond. Zo vochtig. Ben je wel eens in New Orleans geweest in de zomer? Ik denk niet dat het daar veel erger is dan hier vanavond.'

Hij bleef rustig zitten en ik bewoog me niet uit angst dat ik zou verbrijzelen als eierporselein. Ik zag dat hij het kleine tv-toestel afzette.'Ik heb dorst,' zei hij. 'Het volgende wat ik hierin Iaat installeren is een ijskast.'

Hij trok zijn kleren recht en keek toen naar mij.

'Ik zou maar gauw teruggaan als ik jou was,' zei hij. Hij drukte weer op de afstandsbediening en de deur gleed open en het licht ging weer aan. 'Kom.' Hij stak zijn hand naar me uit, maar ik gilde.

'Raak me niet aan!' schreeuwde ik en draaide me om.

'Zoals je wilt, maar we moeten wél weg.'

De autolamp leek op een fel spotlight. Ik had het gevoel dat mijn ogen in brand stonden. Ik maakte een grimas van pijn. draaide me om en viel, in mijn haast om snel uit de auto te komen, languit op het parkeerterrein. Ik hoorde hem lachen terwijl ik overeind krabbelde.

'Moeite met lopen na een bezoekje aan Duncan Fields' Love Boat?' vroeg hij. Hij liep om de auto heen naar me toe.

'Kom niet in mijn buurt!' riep ik, en begon te rennen.

'Hé. Je hebt niet eens dankjewel gezegd voor de gezellige avond. Waar blijven je manieren?'

Ik hoorde hem achter me lachen en begon nog harder te hollen. Toen ik bij het studentenhuis kwam vertraagde ik mijn pas tot een normaal wandeltempo. Tot opdat moment had ik niet gemerkt dat ik verschrikkelijk liep te huilen. Mijn gezicht was nat van de tranen, en ze bleven maar doorstromen. Ik bleef hijgend staan. In paniek keek ik achterom en zag hem naar het studentenhuis slenteren. Hij bleef even staan, keek naar mij en liep toen verder naar de kant waaide jongens sliepen. Daar verdween hij in de schaduw.

Langzaam liep ik naar mijn kamer. Toen ik bij het raam kwam keek ik omhoog alsof het de top van de Mount Everest was. Ik geloof dat ik nu hardop huilde, want Sarah werd eindelijk wakker en verscheen voor het raam. Ze staarde me met open mond aan.

'Wat doe jij daar?' vroeg ze.

'Help me,' zei ik.

'Wat is er?'

Ik stak mijn hand naar haar omhoog en ze greep hem vast. Ik weet niet waar ze de kracht vandaan haalde, maar op de een of andere manier wist ze me zover van de grond te hijsen dat ik de vensterbank vast kon grijpen en me naar binnen kon werken. Ik viel voorover in haar armen en liet me toen op de grond glijden, waar ik snikkend bleef zitten.

'Wat is er? Wat deed je daarbuiten? Summer, zeg wat!' smeekte ze. 'Je ziel er vreselijk uit. Wat is er gebeurd? Vertel!'

Ik haalde diep adem en drukte mijn hand op mijn hart om het te beletten uit mijn borst te springen. Eindelijk wist ik de woorden eruit te krijgen.

'Duncan kwam hier en haalde me overeen eindje met hem ie gaan wandelen.'

'Nee toch! Wanneer?'

'Wc... we gingen naar zijn auto. Hij zeidat hij me zijn auto wilde laten zien.'

'En?'

'Hij liet me achter in zijn bestelwagen stappen en...'

'En toen?'

Ze lag nu op haar knieën en keek me recht in de ogen, met haar handen op mijn schouders. Ik begon weer hard te huilen en ze schudde me door elkaar.

'Wat is er gebeurd?'

'Hij heelt me verkracht!' gilde ik en wierp me snikkend in haar armen. Ze hield me vast, wiegde me heen en weer en streek over mijn haar, zei dat het allemaal in orde kwam, dat ik kalm moest blijven. Alles zou goed komen.

Ik weet niet hoe lang we daar zaten, maar ik geloof dat ik bewusteloos raakte en weer wakker werd toen Sarah me dwong om op te staan en op mijn bed te gaan liggen. Toen kwam ze naast me zitten en hield mijn hand vast.

'We moeten naar mevrouw Bernard,' zei ze. 'Dit mag niet ongestraft blijven.'

'Nee!' riep ik geschrokken. 'Hoe moet ik uitleggen dat ik uit het raam ben geklommen en met hem weg ben gegaan?'

'Je dacht dat jullie gewoon een eindje gingen wandelen.'

'Maar het was tegen de regels.'

'Tegen de regels? Summer, je bent net verkracht. Geloof je nietdat dat belangrijker is dan een of andere stomme campusregel?'

Ik was zo in de war dat ik niet goed kon denken. Ik kon helemaal niet meer denken!

'Waarom ben ik met hem meegegaan ? Waarom ben ik in godsnaam met hem meegegaan?'

'Niet om te worden verkracht, dat is zeker,' zei ze. 'Ik kan gewoon niet geloven dat hijdat heeft gedaan. Hij leek zo aardig. Hij ziet er zo goed uit en heeft zo veel talent. Waarom moet hij in vredesnaam iemand verkrachten?' Het was een retorische vraag, maar hij bleef beschuldigend in de lucht hangen. Ik kon zien hoe zich dat zou ontwikkelen, hoe ze misschien niet zouden geloven wal ik zei. 'Zoals sommige meisjes naar hem lonkten, hoefde hij maar naar ze te kijken om ze in zijn auto te krijgen,' ging ze verder.

'Nou, ik ben niet een van die meisjes,' zei ik. Mijn woede gaf me enige kracht.

'Dat weet ik. Daarom snap ik het niet.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik denkdat hij gewoon gek is,' besloot ze.

Ze stond op en liep naar de deur.

'Ik ga mevrouw Bernard halen.'

'Mijn ouders zullen zo overstuur zijn,' zei ik. 'Ik ben zo bang hoe mijn moeder zal reageren. Je weet dat ze gehandicapt is.'

Ze bleef staan met haar hand op de deurknop.

'Goed, wat wil je doen?'

'Ik weet het niet.' Ik schudde zo hard met mijn hoofd dat er een scheut van pijn door mijn nek ging. 'Ik weet niet wat ik moet doen.'

'Heeft hij iets gebruikt ?'

'Iets gebruikt ? Wal bedoel je?'

'Je begrijpt me toch wel? Is hij in je gekomen?'

'Ja,' zei ik. Het drong nu pas tol me door welke gevolgen dat zou kunnen hebben.

'Daar hoor je je ongerust over te maken. Wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?'

'Wanneer?' Ik streek met mijn handen over mijn slapen. Ik kon nog steeds niet helder denken, kon het me niet herinneren. 'Eh, een week geleden of zo, denk ik.'

'Dat "of zo" maakt me nerveus,' zei Sarah. Ze haalde diep adem. 'Oké. Laten we dit nuchter bekijken. Stel datje niks zegt en je wordt zwanger. Wat dan? Zeg je dan: O ja, dat is waar ook, een paar weken geleden heeft Duncan Fields me verkracht?'

Ik keek haar aan en de tranen stroomden weer over mijn wangen. Ik huilde zo hard, dat mijn ribben pijn deden. Ik probeerde wat te bedaren, maar ik werd misselijk en moest naar de badkamer hollen om over te geven. Later was ik zo uitgeput dat ik nauwelijks kon staan.

'Het is nog te vlug voor ochtendmisselijkheid,' zei Sarah, in een poging er een soort grapje van te maken.

'Wat zou jij nu doen?' vroeg ik.

'De gang door sluipen naar zijn kamer, een kussen op zijn hoofd leggen en erop gaan zitten,' antwoordde ze.

Ik moest even glimlachen, en ze knuffelde me weer. 'Ik denk niet datje veel keus hebt,' ging ze verder, terwijl ze naast me kwam zitten op de grond van de badkamer. 'Als je hel nu verzwijgt, zal later niemand je meer geloven.'

Ik knikte.

'Kom,' zei ze. Ze stond open stak haar hand uil. 'Ik ga met je mee.'

Ik pakte haar hand en stond op en toen liepen we samen de kamer uit naar het verblijf van mevrouw Bernard. Sarah klopte voor me aan. Ze moest nog een keer kloppen, iets luider. Eindelijk kwam mevrouw Bernard naar de deur en keek naar ons. Haar gezicht had meer rimpels en plooien dan gewoonlijk; ze deed duidelijk haar best om wakker te worden.

'Wat is er?' vroeg ze, terwijl ze haar ochtendjas stevig bijeenhield en van mij naar Sarah keek en toen weer naar mij.

'Summer moet u iets vertellen,' zei Sarah.

'Wat? Nu? Ik wil niet de hele nacht hier op de drempel blijven staan. Wat heb je me op dit uur van de nacht te vertellen, Summer?'

'Hel is iets heel ergs,' antwoordde Sarah in mijn plaats, en mevrouw Bernard deed een stap opzij om ons binnen te laten.

De komst van de politie op de campus ging betrekkelijk ongemerkt voorbij, omdat ze geen zwaailichten hadden of een sirene lieten horen. De zwart-witte patrouillewagen leek geruisloos uit de schaduw te komen. Dr. Greenleaf was erbij geroepen, samen met mevrouw Mariot, de voorzitter van de bestuursraad. Het late uur deed alles op een droom lijken. Als om te illustreren hoe belangrijk hel was dit alles heel discreet af te handelen sprak niemand harder dan een soort luid gefluister, zelfs de politie niet. Een vrouwelijke politieagent was meegekomen om met mij te praten en me mee te nemen naar het ziekenhuis, zodat ik kon worden onderzocht.

'Het is heel belangrijk om zo gauw mogelijk vast te stellendat wat je zegt dat gebeurd is ook inderdaad gebeurd is.'

Dr. Greenleaf legde uitdat hij onmiddellijk mijn ouders zou moeten hellen. Dat lokte weer een nieuwe huilbui uil. Papa vroeg me te spreken en ik liep naar de telefoon voordat ik naar het ziekenhuis ging. Hij leek heel ver weg en erg angstig.

'Hoe gaat het nietje, lieverd?' vroeg hij.

'Oké,' zei ik, al voelde ik me zo zwak en bang dat ik nauwelijks op mijn benen kon slaan. Mijn keel was dichtgesnoerd en het deed me pijn om te praten, maar ik wilde hem en mama niet in paniek brengen.

'We komen meteen naar je toe.'

'Het spijt me, papa,' riep ik. 'Het spijt me zo.'

'Dat hoeft niet, schal. Niemand neemt jou iels kwalijk. Doe gewoon wat ze zeggen. Ik wil dat beest achter de tralies hebben.' Hij leek gesterkt door zijn woede. Ik kon zien hoe hij met opeengeklemde tanden stond te praten.

'Ik wil niet dat mama ziek wordt,' kermde ik.

'Met haar gaat het goed. Ze is sterker dan ik,' verzekerde hij me. 'Houd je taai tot we er zijn. Beloof me dat.'

'Oké, papa.'

'We komen gauw.' Zijn stem brak van emotie.

Ik hing snel op. De politievrouw, agent Wilson, moest me stevig vasthouden en me bijna naar buiten dragen naar de politiewagen voor de rit naar het ziekenhuis. Ik kon niet weten dat dit slechts het begin zou zijn van een lange nachtmerrie.

Toen ik was onderzocht en teruggebracht naar het studentenhuis, was het bijna ochtend. Sarah was in slaap gevallen, maar sprong op zodra ik binnenkwam. Ze wierp een blik op me en barstte toen zelf in tranen uit.

'Was het heel erg?'

'Afschuwelijk,' zei ik, 'maar de politiemensen hebben alles wat ze wilden weten.'

'Je ziet er uitgeput uit.'

'Dat ben ik ook, maar ik wil nu eerst een douche en me aankleden. Mijn ouders komen straks.'

'Iedereen zal zich afvragen waar je bent,' zei ze.

'Ik weet het.'

'Ik zal niks vertellen. Ik zal alleen maar zeggendat je je niet goed voelt,' beloofde ze.

Ik knikte en liep naar de badkamer. Ik had me nauwelijks afgedroogd en aangekleed toen papa en mama kwamen. Ze omhelsden me en hielden me stevig vast. Papa had gelijk wat mama betrof: ze leek sterker dan hij. Hij was zo woedend en bedroefd om mij dat zijn ogen bloeddoorlopen waren en zijn lippen trilden als hij sprak. Mama bleef kalm.

'Dr. Greenleaf vroeg ons naar zijn kantoor te komen zodra je zover bent. schat,' zei ze.

'Het was gedeeltelijk mijn schuld, mama. Ik ben na de avondklok uil het raam geklommen en ben met hem meegegaan,' bekende ik. 'Ik wilde alleen een eindje wandelen en mei hem praten.'

'Oké, lieverd. Maak jezelf niet zo van streek datje niet kunt pralen. Vertel iedereen die het weten moet precies wat er gebeurd is.'

'Hoe kon zoiets hier gebeuren?' riep papa uit.

'Austin,' zei mama, met een verwijtende blik in haar ogen.

Hij schudde zijn hoofd en ging voor hel raam staan alsof hij recht naar de plaats van de misdaad keek.

'Oké, mama,' zei ik. 'Ik ben klaar.'

'Wil je eerst iets eten, lieverd?'

'Nee,' zei ik. 'Laten we doen wat we moeten doen.'

Ze knikte en papa duwde haar rolstoel terwijl ik naast hen liep. Wc hielpen mama in de auto en reden naar het administratiegebouw. Eén blik op mevrouw Whittaker, dr. Greenleafs secretaresse, zei me dat ze alle smerige details gehoord had. Ze sprong op uit haar stoel en zeidat ze dr. Greenleaf zou vertellen dat we er waren. Nog geen zes seconden later liet hij ons in zijn kantoor. Mevrouw Mariot was er ook, en een kleine, gezette, kalende man. Mevrouw Mariot was een lange, gedistingeerd uitziende vrouw van begin vijftig met lichtbruin haar. De gezette man had een rond gezicht met waterige dofbruine ogen en een dikke neus boven dunne lippen, die vertrokken waren in een grijns van afkeer.

Er stonden twee stoelen voor ons klaar. Papa zette mama naast een ervan, zodat ze tussen de man en ons in zat. Mevrouw Mariot zal aan de andere kant; ze leken net een paar boekensteunen. Dr. Greenleaf boog zich naar voren en plantte zijn ellebogen op zijn bureau en drukte de vingertoppen van zijn handen legen elkaar.

'Meneer en mevrouw Clarke,' zei hij, 'dit is Margaret Mariot, voorzitter van de raad van bestuur, en dit is Stanley Haskins, de advocaat van de school.'

Papa knikte achterdochtig naar hen beiden en mama glimlachte vaag.

'Tja,' begon dr. Greenleaf, 'dit is een heel moeilijke situatie, die we discreet moeten oplossen, zodat alle betrokkenen zo min mogelijk schade ervan ondervinden,' begon hij.

'Oplossen?' zei papa snel. 'Er is hier maar een die schade heeft ondervonden, endat is mijn dochter. Ik geloof niet dat oplossen het juiste woord is.'

'We zijn ons daar zeer goed van bewust,' zei dr. Greenleaf snel. Zijn ogen gingen van mevrouw Mariot naar meneer Haskins en weer terug naar papa.

'Zit dat beest in de gevangenis?' vroeg papa.

'Hij is naar het politiebureau gebracht om ondervraagd te worden, maar de officier van justitie heeft hem nog niet officieel aangeklaagd en gearresteerd, meneer Clarke,' zei meneer Haskins.

'Waarom niet?'

'Om u en ons een dienst te bewijzen.'

'Wat?'

'Laten we zo kalm mogelijk blijven onder deze moeilijke omstandigheden,' zei dr. Greenleaf smekend.

'Kalm? Het gaat om mijn dochter!' schreeuwde papa tegen hem.

Mama, die zag dat dr. Greenleaf ongemakkelijk heen en weer schoof in zijn stoel, legde haar hand op papa's arm en keek hem aan.

'Laat dr. Greenleaf eerst even uitspreken, Austin.'

'Dank u, mevrouw Clarke. Ik verzeker u dat Summers welzijn onze voornaamste zorg is.' Hij keek naar mevrouw Mariot. 'Ik denk dat ik namens de hele raad van bestuur spreek als ik dat zeg.'

'Ja,'zei mevrouw Mariot. 'Ik kan dat bevestigen.'

Papa leunde achterover maar ontspande zich niet. Dr. Greenleaf keek even naar meneer Haskins.

'De heer Haskins heeft enige ervaring in dit soort zaken. Ik denk dat we beter even kunnen luisteren naar wat hij te zeggen heeft.'

Stanley Haskins glimlachte. Zijn gezicht verzachtte als boetseerklei toen zijn lippen zich strekten en weer samentrokken terwijl hij zich naar ons toe boog.

'Waar we hier mee te maken hebben is ietsdat bekend staat als date rapé, verkrachting tijdens een afspraakje.'

'Ze had geen afspraakje,' snauwde papa.

Stanley Haskins staarde hem aan, alleen zijn ogen verrieden dat hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde. Zijn flauwe glimlach bleef hangen op die elastieken lippen.

'Tja, meneer Clarke. Ik vrees dat wal u en ik vroeger een "afspraakje" noemden tegenwoordig wel iets anders is. Elke gelegenheid waarbij de Twee partijen vrijwillig bijeenkomen om te genieten van elkaars  gezelschap zou nu onder die noemer vallen.'

'Wal heeft dat ermee te maken?' vroeg papa beschuldigend.

'Het zal er heel veel mee te maken hebben als deze zaak ooit in de rechtszaal zou komen,' antwoordde hij kalm.

•Als?'

'Laten we beginnen met wat we weten. We hebben wal informatie verzameld die ons zal helpen. Herder op de avond was er een dansavond van de school. Summer danste met Duncan Fields en ze schenen het uitstekend met elkaar te kunnen vinden. Een van onze chaperonnes, meneer Saunders, kreeg zelfs de indruk dat ze elkaar goed kenden, heel goed,'ging hij verder met een blik op mij. 'Heb je Duncan ooit ontmoet vóór die dansavond, Summer?' vroeg hij aan mij.

Mama en papa keken me vragend aan.

'Nee, meneer. Ik heb hem wel op de campus gezien, maar we hebben elkaar nooit gesproken vóór die avond.'

'En wat dan nog als ze hem gekend had?' vroeg papa. 'Wc praten over verkrachting!'

'Mag ik even voor de advocaat van de duivel spelen, meneer Clarke, en misschien u, uw vrouw en uw dochter veel ergernis besparen?'

Papa keek hem woedend aan.

'Gaat uw gang, meneer Haskins,' zei mama met half dichtgeknepen ogen.

Mr. Haskins richtte zich daarna meer tot haar, maar draaide zich nu naar mij om.

'Je hebt Duncan Fields voor het eerst op die dansavond leren kennen, hebt een keer met hem gedanst, en toen hij naar je kamer kwam, ben je vrijwillig uit je raam gekropen, heb je de schoolregels overtreden en bent met hem meegegaan in je nachthemd en je ochtendjas?', vroeg hij snel.

'Ik dacht dat we alleen een eindje gingen wandelen," zei ik krachtdadiger.

'Maar je bent met hem in zijn bestelwagen gestapt. Waarom?'

Ik keek naar mama. De tranen brandden onder mijn oogleden.

'Hij wilde me zijn nieuwe auto laten zien.'

'Had je niet gewoon naar binnen kunnen kijken? Moest je instappen?'

'Hij maakte de deur open met zijn afstandsbediening en...'

'Waarom maakte je er toen geen eind aan en ging terug naar je kamer?'

'Hij zei dat hij me zijn cd-speler wilde laten horen en... ik wilde niet instappen.'

'Maar je deed het. Heeft hij je erin gesleurd?'

'Nou. hij duwde me er praktisch in.'

'Maar je bent vrijwillig ingestapt? Je hebt niet geschreeuwd, je verzet?' vroeg hij.

'Toen niet.' Mijn stem brak en de tranen prikten in mijn ooghoeken.

'Wat wilt u daarmee zeggen?' Papa schreeuwde bijna tegen hem. 'Dat dit hem het recht gaf mijn dochter te verkrachten ?'

'Dat zeg ik niet, meneer Clarke. Maar vergeet niet dat u de officier van justitie vraagt een proces te beginnen en een jury ervan te overtuigen dat ze verkracht was en niet vrijwillig seksuele omgang had met Duncan Fields.'

Papa's mond ging geluidloos open en dicht. Meneer Haskins richtte zich tot mij.

'Volgens het rapport van het ziekenhuis zijn er geen verwondingen, geen trauma's. Je kleren waren niet gescheurd.'

'Geen verwondingen!' Papa sprong overeind. 'Wat bent u voor mens? Hebt u kinderen?'

'Ja, meneer Clarke, ik heb twee dochters: een van in de twintig die voor haar doctorstitel Pedagogie werkt, en een die net naar de Universiteit van Boston is gegaan. Ik maak me voortdurend zorgen om die twee. Ik heb ook een zoon in de hoogste klas van highschool, en ik maak me ook zorgen om hem. Ik vertel hem voortdurend hoe belangrijk het is om vooruit te zien en waar mogelijk zelfs de schijn van onfatsoen te vermijden, vooral in deze proceszieke maatschappij waar iedereen al voor het minste geringste naar de rechter holt.'

'Ga zitten, Austin,' zei mama scherp.

Papa keek woedend om zich heen en deed wat ze vroeg.

'Wat wilt ii eigenlijk precies van ons?' vroeg mama. 'We begrijpen wat u bedoelt. Het zal niet gemakkelijk zijn. Het zal zelfs afschuwelijk zijn. De ouders van die jongen hebben kennelijk geld en zullen een goede verdedigererbij halen.'

'Exact, mevrouw Clarke,' zei meneer Haskins.

'Dus?' ging mama verder.

Meneer Haskins keek naar dr. Greenleaf en knikte even, wat kennelijk zijn wachtwoord was om hun gerepeteerde scenario voort te zetten.

'We zijn allemaal verontrust en van streek door dit incident, mevrouw Clarke. Wc erkennen dat de school bepaalde verantwoordelijkheden en verplichtingen heeft.'

'Precies,' zei papa. 'Wat is er gebeurd met die uitspraak van "vervangende ouders" die u gebruikte op de oriëntatiemiddag?'

'Tja, meneer Clarke, het spijt ons dat we u op dat punt in de steek hebben gelaten. Zelfs al heeft uw dochter onze regels overtreden, dan hadden we beter moeten waken over haar welzijn, en ook over het welzijn van Duncan Fields, wat dat betreft.

'We hebben ons met zijn ouders in verbinding gesteld, en hij is van school gestuurd, en alle lesgelden zijn vanzelfsprekend verbeurd verklaard. Als onafhankelijke burgers kunt u natuurlijk later naar het OM gaan en doen wat u juist acht. We hopen dat u tot een vergelijk kunt komen dat u bevredigt. Vooruitlopend op andere wettelijke en civiele problemen, is de school echter bereid een financiële schikking met u te treffen als u erin toestemt dit ongelukkige incident buiten de openbaarheid te houden.'

'U bedoelt dat u geld aanbiedt als we onze mond houden en verdwijnen?' vroeg papa met opengesperde ogen.

'Een compensatie die u toekomt,' zei dr. Greenleaf met een blik op mevrouw Mariot.

'Er zijn hier nog veel andere leerlingen en ouders die gekwetst zullen worden als dit in de roddelbladen komt. meneer en mevrouw Clarke,' zei mevrouw Mariot. 'Wc moeten rekening houden met hen en met de faculteit en met al het goedsdat de school doet en kan doen.'

'U biedt ons geld aan?' herhaalde papa, die knikte of hij net een harde klap op zijn hoofd had gehad.

'Wc proberen te doen wal voor iedereen het beste is,' hield dr.

Greenleaf' vol. 'Dat zie je toch in, hè, Summer?' vroeg hij glimlachend aan mij.

'Praat niet tegen haar,' beval papa. 'Laat dal." Hij stond op en legde zijn handen op de hendels van mama's stoel. Toen knikte hij naar mij en ik stond op en ging naast hem staan. Hij keek van meneer Haskins naar dr. Greenleaf' en toen naar mevrouw Mariot.

'Ik weet op dit moment nog niet waar dit toe zal leiden. Ik weet alleen dat wc nu naar het studentenhuis gaan om Summers spullen te halen, zodat we hier zo snel mogelijk weg kunnen.

Wat u betreft, meneer Haskins, en uw rol als advocaat van de duivel... misschien hebt u gelijk. Alles wat u impliceert zou in de rechtszaal kunnen gebeuren. Misschien zal de jury naar Summer en Duncan kijken en denken dat twee verwende kinderen met vuur speelden en een van hen zich brandde. Waarom moeten we hen daarmee lastigvallen?

Maar hoe denkt udat de Duncan Fieldsen van de wereld worden geboren en opgevoed? De rijken en bevoorrechten maken zich ongerust over hun lelieblanke reputatie en zijn tot alles bereid om die te beschermen, zelfs als het betekent dat ze iemand als Duncan Fields excuseren en tolereren.

We zijn hier vandaag gekomen in de verwachting dat u nel zo verontwaardigd en woedend zou zijn als wij. We geloofden zelfs die shit van u over verantwoordelijkheid en bezorgdheid voor het welzijn van onze kinderen.

In plaats daarvan zien we u gedrieën om de hete brij draaien om uzelf te beschermen en net le doen of u het alleen maar doet om Summer en ons verder leed te besparen. Van de uitkering door uw verzekering geeft u ons een compensatie en u stuurt Duncan Fields onbeschadigd weg. Maar, weet u, meneer Haskins,' zei papa met een woedende blik op hem, 'op een kwade dag zal hij of iemand net als hij uw dochter verleiden. Ik hoop dat het niet gebeurt. Ik hoop dat uw kinderen een heerlijk, gezond en succesvol leven zullen hebben. Maar als het gebeurt, of zelfs maar bijna gebeurt, dan hoop ik dat u terug zult denken aan deze ochtend en zich het gezicht van mijn dochter zult herinneren. Dan hoop ik dat u in de spiegel zult kijken en uzelf voor het eerst echt zult zien. Bedankt voor uw tijd," besloot hij, draaide mama's stoel om en reed die naar de deur. Ik holde vooruit om die open te doen en we vertrokken in een diep zwijgen.Mama pakte mijn hand toen we het administratiegebouw verlieten.

'Snap je nu waarom ik met je vader getrouwd ben?' vroeg ze, glimlachend door haar tranen heen.

Ik beet op mijn lip en hield mijn adem in om te beletten dat ik weer ging huilen. Ik knikte.

We bleven staan toen we buiten kwamen en ik keek om me heen naar de mooie campus.

'Laten we maken dat we wegkomen,' zei papa, 'voordat ik iets kapotsla.'

Terwijl hij en ik mijn koffer pakten, ging mama rusten in de kamer van mevrouw Bernard, die koffie zette en haar iets te eten bracht. Papa bracht mijn bagage naar het busje en laadde alles in. Terwijl hij daarmee bezig was, kwam Sarah.

'Wat is er gebeurd?' vroeg ze met een bezorgd en angstig gezicht.

'Ik ga weg. Ze hebben Duncan weggestuurd, en ze willen geen slechte publiciteit. Mijn ouders zijn erg kwaad. Ik kan hier niet blijven.'

'Zit Duncan in de gevangenis?'

'Ik weet niet waar hij is. Papa zal dat later allemaal afhandelen.'

'O,' zei ze, neerploffend op haar bed. 'Ik vind het vreselijk datje weggaat.'

'Ik weet het. Laten we vriendinnen blijven,' zei ik. 'Schrijf me alsjeblieft.'

'Oké.' Ze knikte en haalde haar schouders op. 'Ik zal je missen.'

'Ik jou ook,' zei ik.

We omhelsden elkaar en papa kwam naar de deur.

'Klaar om te vertrekken,' zei hij.

Ik stelde Sarah aan hem en mama voor.

'Ik vind het vreselijk wat er gebeurd is,' zei Sarah.

'Dank je.'

'Je belt me toch, hè?' vroeg ze aan mij.

'Ja, natuurlijk, en ik zal schrijven.' zei ik.

Ze volgde ons naar het busje.

'De hele school gonst van de geruchten,' fluisterde ze, 'maar niemand weet de details. Ze weten alleen dat er iets niet in de haak is, omdat Duncan niet in de klas verscheen en ook niet kwam repeteren, en zijn kamergenoot hem in een politieauto zag stappen.'Ik knikte.

'Het zal niet lang een geheim blijven, al hoopt dr. Greenleaf dat.'

'Ik zweer jedat ik niet degene zal zijn die roddelt.'

'Dat weet ik. Pas goed op jezelf,' zei ik.

'Jij ook.'

Ik stapte in het busje nadat papa mama had geïnstalleerd. Sarah bleef staan wachten.

Ze hief haar hand op om te zwaaien toen papa de motor startte. Zouden we elkaar ooit nog terugzien?

Soms passeren mensen elkaar als schepen in de nacht, kijken een fractie van een seconde door de verlichte ramen, vangen een beeld op, een woord, een kleine herinnering, en gaan dan verder, ieder naar zijn eigen wereld. Slechts de echo blijft nog even hangen voordat hij wegsterft als het licht van een kaars en slechts de duisternis blijft.

De school verdween achter me, de muziek dreef weg op de wind.

'Gaat het goed met je, schat?' vroeg mama.

'Ja,' zei ik met zo'n benauwd stemmetje dat ik dachtdat het de stem van een ander was, van een meisje dat half zo oud was als ik.

'Alles komt goed,' beweerde papa, meer om zichzelf te overtuigen dan mij. 'En ik ben hier nog niet mee klaar. Dat beloof ik je,' zwoer hij.

Niemand zei iets.

Er viel een diepe stilte; slechts het geruis van de banden op de snelweg was te horen.

Dat, en het stille kloppen van mijn angstige hart.