De Pelham School of Music gaf de zomercursus in een complex van gebouwen even buiten de stad Williamsburg. De school zelfwas genoemd naar Peter Pelham, die in 1726 naar Amerika was gekomen en een paar jaar had doorgebracht in Boston, waar hij muziek studeerde en organist geworden was in de Trinity Church. De informatieve brochure van de school vermeldde dat Pelham rond 1750 verhuisd was naar Williamsburg. Hij was organist in de Bruton Parish Church, leerde jonge vrouwen in die tijd harp en spinet spelen, en was de muziekregisseur toen de Driestuiveropera voor het eerst in de stad werd opgevoerd.

Hoewel onze docenten en counselors probeerden een gevoel van decorum en geschiedenis bij ons in stand te houden zolang we op de Pelham School waren, was het algauw duidelijk dat een stuk of vijftig moderne tieners hun intrek in het studentenhuis hadden genomen. Rock- en filmposters en een paar humoristische prenten werden onmiddellijk op de sobere muren gehangen. Ondanks onze studie van klassieke muziek drongen de klanken van rock, country en pop door ramen en deuren.

Overal elders op de campus was alles keurig netjes. In de klas waren er kledingvoorschriften. Jongens moesten een lange broek en een wit hemd met das dragen; meisjes droegen lange zwarte rokken en witte blouses; geen lange broeken en zeker geen shorts. Als om een uur of vijf 's middags de officiële lessen waren afgelopen, mochten we vrijetijdskleding aantrekken, maar in de kantine moesten we ons nog aan bepaalde normen houden.

Na het eten echter kon iedereen er zo bij lopen als hij of zij wilde en het was niet ongebruikelijk ons in oude truien en jeans op blote voeten door de gangen te zien wandelen.

Er was een strenge avondklok: door de week moesten we 's avonds om tien uur binnen zijn en in het weekend om elf uur. Dan moesten alle radio's, cd-spelers en televisietoestellen worden uitgezet. Je kon het licht in je kamer laten branden zo lang je wilde, maar er werd dringend aangeraden bijtijds te gaan slapen, want het ontbijt begon om halfzeven en eindigde om halfacht, en de eerste les begon om acht uur.

In het weekend was het zwembad open, maar bikini's en strings waren absoluut verboden. Onze counselors en toezichthouders beriepen zich op hun eigen verantwoordelijkheid als iemand ook maar enig protest of klacht liet horen.

'Zolang jullie hier in ons huis zijn,' begon dr. Richard Greenleaf zijn openingstoespraak op de oriëntatiemiddag voor de leerlingen, 'moeten jullie je aan onze regels houden. We hebben een afspraak met jullie ouders dat we hun plaats innemen als vervangende ouders zolang jullie hier onder onze vleugels zijn. Wal onze veiligheidscodes betreft handhaven we een absolute no-tolerance-politiek. Om je een voorbeeld te geven van de ernst ervan, zal ik jullie voorlezen uit de oriëntatiebrochure die jullie allemaal bij aankomst hebt gekregen, zodat er geen misverstanden kunnen ontstaan.'

Hij zette zijn bril recht en liet zijn stem dalen, zodat hij nog ernstiger klonk.

'Roken is te allen tijde streng verboden in het studentenhuis. Wie knoeit met een van de rookmelders wordt onmiddellijk weggestuurd en vervolgd. Op de campus worden geen alcoholische dranken toegestaan. Over drugs mag op de campus zelfs niet worden gesproken. laat staan dat ze worden meegebracht. Het spreekt vanzelf dat elk geval van vandalisme of gebrek aan respect ten opzichte van de school en de campus zal worden beschouwd als een grove overtreding. Wie 's avonds niet op tijd binnen is of geen verlofbriefje heeft ingevuld vóór hel verlaten van de campus, zal de campus permanent moeten verlaten. Fatsoenlijk gedrag in de klas is een eerste voorwaarde.

We zijn hier allemaal vooreen belangrijk doel, en dat is onze ontwikkeling en de bevordering van onze muzikale talenten. Ai het andere is daaraan ondergeschikt. Jullie zijn hier, omdat jullie familie bereid was deze opleiding te financieren. Ze hebben vertrouwen en hoge verwachtingen, en wc zullen doen wat we kunnen om dat vertrouwen niet te beschamen en aan die verwachtingen te voldoen.

Jullie hebben de beschikking over een van de best gekwalificeerde faculteiten en de meest getalenteerde professoren, de modernste studio's en vijfsterrenfaciliteiten. Heb plezier, maar werk hard, heel hard, en werk mee om dit tot een bijzonder succesvolle muziekzomer te maken.'

Er volgde een licht applaus, voornamelijk van de ouders en familieleden die de leerlingen naar de school hadden vergezeld. Later werd er een lunch gegeven en werden we voorgesteld aan de leden van de faculteit. Mijn pianoleraar, professor Littleton, was terug, waar ik blij om was. Hij was een innemende man met lichtgrijs haar, borstelige wenkbrauwen en roze wangen. Hij had heel vriendelijke ogen en groot geduld met de leerlingen, en zette ons er altijd toe aan om meer te presteren. Hij deed ons geloven dat we het in ons hadden om nog hoger te komen.

Een tijdje dacht ik dat ik geen kamergenote zou krijgen. Een meisje, Sarah Burnside uit Richmond, Kentucky, was daarvoor aangewezen, maar om de een of andere reden had ze het openingsprogramma en de lunch gemist. Toen ik bezig was uit te pakken en mijn kleren en spulletjes op te bergen hoorde ik luid op mijn deur bonken, en ik verstarde even. Ik was alleen. Mama en papa waren allang weg, omdat ze vóór het eten thuis wilden zijn. Mama had trouwens toch een hekel aan een lang afscheid, en papa vond het beter om te doen wat je moest doen en te vertrekken voordat er een traan uit je ogen kon ontsnappen. Het was hem bijna gelukt, maar mama veegde ze als vliegen van haar wang bij ons afscheid.

De deur vloog open en een klein - ze was misschien een meter vijftig - meisje met lichtbruin krulhaar viel bijna de kamer in, struikelend over haar grote koffer en trombonekist. Ze droeg een heldergebloemde jurk die haast een tent leek, een paar blauwe sandalen en geen sokjes, en een turkooizen ketting die bijna op haar middel hing, met een bijpassende oorbel in haar rechteroor. Ze had witte lippenstift op die eruitzag als kaarsvet, en had wat verspreide sproeten vanaf haar slapen. Verder had ze een lief, zacht en perfect gevormd gezichtje, en haar mooie ogen hadden de kleur van verse walnoten.

'Sorry,' zei ze. Ze bleef even staan en keek om zich heen. 'Goed, hij is groot.'

Ik dacht dat alles groot zou zijn voor haar, zelfs een inloopkast.

'Hoi,' zei ik. ik ben Summer Clarke.'

'Dat weet ik. Jij weet dat ik Sarah Burnside ben, hè?'

'Nu wel,' zei ik glimlachend. 'Waarom ben je zo laat? Je hebt de oriëntatiemiddag gemist.'

'Mijn moeder,' zei ze met een grimas, 'is een warhoofd. Als je "gedesorganiseerd" opzoekt in het woordenboek, staat haar foto ernaast. Als mijn oudtante Margaret haar boekhouding niet zou bijhouden, had ze al eeuwen geleden haar deuren moeten sluiten.'

'Wat doet je moeder?'

'Ze heeft het Full Moon Café, een heel populair restaurant in Richmond, Kentucky.'

'Is ze hier?' Ik keek langs haar heen naar de gang en vroeg me af waarom niemand Sarah had geholpen met haar bagage.

'Nee. Ze moest naar hel vliegveld, want ze was al bijna te laat voor haar vliegtuig naar huis.'

Sarah tilde haar koffer met twee handen op. Hij was bijna net zo groot als zijzelf. Ik sprong op om haar te helpen en we legden hem op bed. Toen bracht ze haar trombone binnen en deed de deur dicht.

'Wal doe jij ?' vroeg ze.

'Wat ik doe?'

'Welk instrument?'

'O, ik speel klarinet en piano.'

ik heb al genoeg problemen met één instrument. Dit is mijn eerste keer hier,' vertrouwde ze me toe.

ik weet het. Ik kom hier al vier jaar en ik heb je nog nooit gezien.'

'Vier jaar! Je moet langzamerhand net zo goed kunnen spelen als Kenny G.'

'Vergeet het maar,' zei ik lachend.

Ze haalde haar schouders op. 'Het was een idee van mijn moeder om hiernaartoe te gaan. Ze wil dat ik meer cultuur meekrijg,' verklaarde ze terwijl ze de rug van haar hand op haar voorhoofd legde en met overdreven keurige stem sprak. 'Sinds haar scheiding is haar voornaamste zorg dat niemand zal kunnen zeggen dat ze me niet goed heeft opgevoed.'

'O,' zei ik toen ik hoorde dat haar ouders gescheiden waren. 'Wat naar voor je.'

'Zo erg is het niet. Het is een van die beschaafde echtscheidingen geweest. Mijn vader komt geregeld bij ons en geeft haar van tijd tot lijd advies voor het restaurant. Hij werkt voor een voedsel distributeur en het restaurant van mijn moeder is eigenlijk een van zijn grootste accounts.'

'Waarom zijn ze gescheiden?'

'Geen speciale reden,' antwoordde ze schouderophalend. 'Opeen dag kwamen ze tot de conclusie dat ze een grote fout hadden gemaakt toen ze hadden gezegd "tot de dood ons scheidt". We zaten allemaal in de zitkamer en hadden een verstandig gesprek en kwamen tot de conclusie dat het handhaven van die gelofte betekende dat je de controle over je leven verloor.'

'We?'

'Mijn ouders hebben me altijd betrokken bij hun beslissingen. Ze geloven dat een gezin het beste voorbeeld hoort te zijn van een democratie, vooral omdat elk besluit zowel mij als henzelf raakt. Zo gaat het al sinds ik drie was.'

'Drie? Hoe kon je op je derde nou helpen een besluit te nemen?'

'Ze geloven in instinct, denk ik, en ze observeerden mijn gesteun, gekreun en glimlachjes.'

Ze maakte haar koffer open. Alles lag door elkaar: haar toiletartikelen lagen bij haar ondergoed, haar blouses, rokken en sokken, schoenen en gympen. Geen van die kleren was opgevouwen, maar ze had haar spijkerbroek zorgvuldig ingepakt.

'Weetje datje maar een oorbel in hebt?' vroeg ik.

Ze sloeg haar hand tegen haar oren en vertrok haar gezicht. 'O nee, hè? Ik moet hem verloren zijn toen ik naar de bagageband ging. Ik weet zeker dat ik hem in het vliegtuig nog had. Nou ja, zoals mijn moeder altijd zegt als ze iets verkeerd doet: misschien start ik een nieuwe mode, één oorbel.' Om te demonstreren dat ze het meende, deed ze de andere oorbel niet af.

Ik keek naar haar terwijl ze uitpakte en alles in de laden borg, even slordig als in de koffer.

'Hoe oud ben je?' vroeg ik.

'Vijftien. En jij ?'

'Net zestien geworden.'

'Hoe zijn de jongens hier?' ging ze verder zonder me aan te kijken.

'De meeste zijn erg aardig,' zei ik.

'Hoe aardig?' Ze draaide zich naar me om. Ik wist niet zeker wat ze daarmee bedoelde. 'Zijn ze te aardig ? Ik haat jongens die te aardig zijn; ze laten je harder werken om iets op gang te brengen.'

iets op gang te brengen ?'

'Een romance of iets erg spannends. Ben je nooit met een van de jongens hier uitgegaan?'

'Nee,' zei ik. 'Naar dansavonden, maar nooit iets serieus.'

'O boy,' zei ze hoofdschuddend en ging verder met uitpakken. 'Daar was ik al bang voor.'

'Waarvoor?' vroeg ik.

Ze draaide zich weerom en hief haar handen in de lucht. 'Cultuur is geen gein aan.'

Er was niets verlegens aan Sarah Burnside, wist ik algauw. Als ik haar aan mensen voorstelde, begon ze tegen ze te praten alsof zij ze al jarenlang kende, en ze toonde niet de minste terughoudendheid om haar mening te geven over allerlei dingen, bijvoorbeeld over wat ze droegen. Als het een geringe ergernis was noemde ze het Sput, als ze het iets echt verschrikkelijks vond Prut. Ons eten was Sput, maar veel van onze regels vielen in de categorie Prut.

'We moeten een protestcomité vormen en een gesprek eisen met meneer directeur professor Greenleaf,' verklaarde ze.

Toen Courtney Bryer haar vertelde dat we hier niet lang genoeg waren om het belangrijk genoeg te laten zijn, reageerde Sarah met de heftige verklaring: 'Zelfs een uur in een totalitaire staat is te lang! Alleen omdat we muziek studeren, hoeven we niet onze essentiële mensenrechten op te geven.'

Meestal staarden ze haar alleen maar aan, en als ze niet keek schudden ze vol medeleven hun hoofd naar mij. Per slot was ze mijn kamergenote.

Het bleekdat Sarah wel praatte over rebellie, maar er verder niets aan deed. Meest ging ze in vier verschillende richtingen tegelijk, maar toen ze eindelijk tot rust kwam en haar lessen ging volgen, en spelen, bleek ze bijzonder talentvol en intelligent. Onze docenten waren zelfs erg op haar gesteld. Ze kon de meest extravagante dingen zeggen, haar wenkbrauwen optrekken en het meest ernstige gezicht laten stralen en glimlachen, maar zodra ze het mondstuk aan haar lippen zette, viel alles weg en kwam er de mooiste muziek uit.

Ze werd onmiddellijk in het orkest voor gevorderden geplaatst en werd lid van het jazz ensemble. Ze was een malle meid, maar ze werd populair en vond het prachtig om in de kantine rond te lopen van hel ene clubje naar het andere om haar flagrante opinies over alles en nog wat te spuien. Soms kreeg ik het gevoel dat ze het leuk vond om andere leerlingen gewoon voorde grap te shockeren ofte ergeren.

Onze kamer begon al spoedig op zo'n beeld uit een wasmiddelen- reclame te lijken, waar een trui in twee helften verdeeld is: mijn helft was net jes, schoon, opgeruimd. Die van haar had halfopen laden met kleding die er half uil hing, kleren op de stoelen of zelfs op de grond; haar bed was zelden opgemaakt en er hing altijd iets aan haar kastdeur. meestal een onderjurk of een blouse. Mevrouw Bernard, ons schoolhoofd, kwam vaak langs en uitte haar ongenoegen. Sarah knikte alsof ze aandachtig en bezorgd luisterde en had scherpe kritiek op zichzelf, maar zodra mevrouw Bernard weg was, zei ze luid 'Prut!' en keerde terug naar haar slordige levenswijze.

Haar moeder had haar een aantal acceptabele rokken en blouses meegegeven, maar ze had slechts hooggehakte schoenen met dikke zolen, waardoor ze er komiek uitzag als ze van het studentenhuis naar een van de klassen of de aula liep. Het leek of ze op stelten liep. Ik denkdat iedereen het accepteerde, omdat de schoenen haar een paar centimeter langer maakten.

Ze praatte zichzelf elke avond in slaap, zodat ik veel te welen kwam over haar familie, of ik dat nu wilde of niet. Ik hoorde dat haar ouders na haar geboorte nog bijna drie jaar hadden samengewoond voor ze trouwden.

'Als ze niet getrouwd waren, zouden ze niet zo veel onkosten hebben gehad bij de scheiding," vertelde ze. 'Ik trouw nooit. Ik ga met vier of vijf verschillende mannen samenwonen, na elkaar natuurlijk, en dan ga ik in mijn eentje in Parijs of Londen wonen.'

'Wil je geen gezin?' vroeg ik.

'Misschien wel, misschien niet, maar in elk geval ben ik niet van plan mijn onafhankelijkheid op te geven. Het is erg belangrijk om je onafhankelijkheid te bewaren,' beleerde ze me. 'Je moet nooit mevrouw zus-of-zo worden en de schaduw worden van je man. Van dat idee zijn we verlost. Mannen moeten ons accepteren als gelijken of helemaal niet.'

'Ik denk datje een gezin kunt hebben en toch zijn gelijke kunt zijn,' antwoordde ik. 'En ik geloof niet dat je je identiteit hoeft op te geven om moeder en echtgenote te zijn.'

Ze zweeg. Ik had het gevoel dat ze liever niets zei dan iets te zeggen dat mij zou kunnen kwetsen. Ik had ook het gevoel dat ze vaak klonk als iemand die niet echt geloofde in wat ze zei. Ik dacht zelfs dat ze vaak precies het tegenovergestelde wilde geloven.

'Ben je nog steeds maagd?' vroeg ze die avond.

'Wat? Ja,' zei ik.

'Een hoop meisjes tegenwoordig willen maagd blijven lot ze trouwen,' zei ze, en liet het klinken alsof dat een wild, nieuw concept was. 'En niet alleen om al die seksueel overdraagbare aandoeningen die je kunt oplopen. Ze vinden het gewoon belangrijk. Is dat de reden waarom je nog maagd bent?'

'Nou, nee,' zei ik. 'Ik vind dat sommige dingen heilig of iets bijzonders moeten blijven.'

Ze zweeg weer. Ik durfde haar niet te vragen of zij nog maagd was, maar ze gaf zelf het antwoord.

'Mijn moeder blijft me maar vertellen dat ik voorzichtig moet zijn, dat ik moet zorgen dat ik niet zwanger of ziek word, alsof dat het enige belangrijke is.'

'Het is belangrijk,' merkte ik op.

'Prut,' zei ze, en ze deed me verbaasd staan door eraan toe te voegen: 'Hel enige belangrijke is dat je echt geeft om degene met wie je samen bent. datje het liever met hem doet dan met wie ook. Dat is hel enige wal voor mij zou tellen als ik het deed.'

'Maar je zei datje vijf liefdesrelaties wilde hebben.'

'Nou, en? Je kunt toch meer dan een man op die manier liefhebben?'

'Ik weet het niet,' antwoordde ik. 'Nee, ging ik na een ogenblik verder, ik geloof het niet. Mijn ouders waren voor elkaar bestemd en voor niemand anders. Ik geloof in soulmates'

Ze zweeg weer lange tijd. Toen draaide ze zich naar me om en staarde me zo lang en indringend aan, dat ik vroeg: 'Wat is er?'

'Je moet bijzonder gelukkig zijn om maar één liefde te hebben, voor eeuwig en altijd,' verklaarde ze. ik heb niet het gevoel dat ik dat geluk zal kennen. Ik denk dat ik meer op mijn moeder lijk dan ik wil toegeven.'

Het was het meest trieste moment dat we samen hadden. Ik dacht dat ze zou gaan huilen, maar in plaats daarvan draaide ze zich om m bed en hield op met praten.

Toen er bijna een week voorbij was, belde Harley me. We hadden lelefoon in onze kamers, maar om precies tien uur 's avonds werden ze afgesloten. Als iemand ons daarna wilde spreken, in een noodgeval of zoiets, moesten ze mevrouw Bernard rechtstreeks bellen.

'Hoe gaat het, mevrouw Eikenboom,' hoorde ik.

'Harley!'

'Ik dacht dat ik je maar eens moest verrassen door je te bellen.'

'Ik ben blij toe. Ik dachtdat ik dood en begraven zou zijn voor er een brief van jou zou komen. Hoe gaat het met iedereen?'

'Hetzelfde,' zei hij. 'Roy terroriseert zijn werkploeg. Mijn moeder neuriet gezangen in haar slaap. Ik heb je moeder gisteren gezien toen ik uit mijn werk kwam; ze zat bij het meer. We hadden een heel prettig gesprek,' zei hij. 'Ze heeft me dingen verleid over haar jeugd die ik nooit heb geweten.'

'Ik mis iedereen nu al.'

'Iedereen?'

'Vooral jou, Harley. Wanneer kun je op bezoek komen? Ik moet een speciale vergunning hebben om de campus te verlaten, en ik denk nietdat mama en papa zouden willen dat ik hier nietje meeging op je motor als ik het thuis niet mag,' ging ik snel verder. Ik wilde niet dat hij zich teleurgesteld zou voelen.

'Dat geeft niet. Ik wil alleen maar jou zien. Komt volgende week zaterdag je uit?' vroeg hij. 'Dat weekend heb ik vrij.'

'Klinkt goed.'

'Dan ben ik er zaterdag om een uur of twaalf.'

'Fijn. Je kunt met me lunchen in de kantine. Het eten is niet bijzonder, maar je kunt iedereen leren kennen en...'

'Is er geen eikenboom waaronder we kunnen zitten? Dan koop ik onderweg een paar sandwiches en wat blikjes frisdrank.'

'Ja, die is er.'

'Ik wil gewoon een tijdje bij jou zijn, Summer.'

'Oké.'

'Hoe is je nieuwe kamergenote?'

'Interessant,' zei ik. 'Haar zul je in elk geval moeten leren kennen.'

Hij zweeg even.

'Het is hier maar niks zonder jou; zei hij eindelijk. 'Zelfs de vogels beklagen zich.'

Ik lachte.

ik heb al mijn aanvragen verstuurd.' ging hij verder. 'Hel zal wel niet veel uithalen.'

'Niet zo pessimistisch; waarschuwde ik hem.

'Oké,' zei hij. ik zal een dromer zijn zolang ik het samen met jou kan doen. Kan dat?'

'Natuurlijk kan dat.' zei ik. Het klonk te formeel, te veel of ik hem toestemming gaf me bij een soort administratie te betrekken. Ik had onmiddellijk spijt van de toon van mijn stem.

'En als ik eens alleen over jou droom?' ging hij verder.

'Dan zouden we elkaar kunnen tegenkomen,' zei ik. 'Ik zal dezelfde droom hebben, maar dan over jou.'

Ik kon hem bijna horen glimlachen, ik bel je nog voor ik kom,' beloofde hij.

Sarah kwam terug van een late jazzsessie, juist toen ik de telefoon neerlegde en op mijn bed ging zitten.

'Waarom zo Hels en bleek, schone beminde?' vroeg ze.

'Hè?'

'Dat is een regel uit een gedicht. Je kijkt net of je je beste vriend hebt verloren.'

'Nee, Harley belde, en dat maaktedat ik een beetje heimwee kreeg.'

'Ah, je niet-neef-neef,' zei ze. Ik had haar iets van mijn familiegeschiedenis verteld.

Ik keek naar haar op.

'Dat is niet de blik van iemand die heimwee heeft.dat is de blik van iemand die verliefd is,' verklaarde ze. 'En je weet wat dat betekent?'

'Wal dan?'

'Je zult moeten beslissen of hij de enige en ware is. Wanneer komt hij?'

'Zaterdag over een week.'

'Mooi. Laat het maar aan mij over. Als ik tien minuten met hem heb doorgebracht, kan ik het je vertellen. Ik heb een ingebouwde soulmate-detector'

'Prut,1 riep ik, en ze lachte.

Het klinkt misschien gek, want we waren zo verschillend van elkaar als twee buitenaardse wezens, maar ik begon erg op haar gesteld te raken.

Het weekend voordat Harley kwam was toevallig het weckend van onze eerste dansavond van school. Sarah speelde in de band. De voorbereidingen voorde dansavond waren eenvoudig, het personeel van de kantine zorgde voor hapjes en desserts, en er waren een paar versieringen: spandoeken met WELKOM erop, een paar grote, uit stukken tekenpapier geknipte muzieknoten, en stroken crêpepapier die aan het plafond hingen. In de balzaal hingen grote portretten van beroemde componisten aan de muren.

Ik kende de meeste jongens op school van vorige jaren. Niet een longen had mijn speciale aandacht getrokken, maar toch, een dansavond was iets om je op te verheugen, vooral als je zo lang en hard gewerkt had. Sarah had me verteld over een jongen die ze erg knap vond. Hij heette Duncan Fields en hij speelde trompet in hun jazzy-ensemble. Ik had hem gezien in de kantine en op de campus. Hij was een nieuwe leerling en blijkbaar nu al erg populair, te oordelen naar de manier waarop de meisjes zich om hem verdrongen.

Hij was knap. Hij had dik donkerbruin, golvend haar, felblauwe ogen en een krachtige mond. Zelfs van de andere kant van de kantine kon ik zien hoe zelfverzekerd hij glimlachte en sprak. Hij had iets vorstelijks in zijn houding, al leek hij me niet arrogant.

In de gangen en als we over de campus liepen had hij een paar keer naar me gekeken, altijd met die filmsterglimlach. Zijn spierwitte tanden blonken als spiegeltjes die het zonlicht opvingen. Maar ik zocht er niets achter, want hij keek op dezelfde manier naar alle meisjes op school. Diep in mijn hart vond ik hem een jongen om van te dromen, maar niet speciaal voor mij. Hij was uitverkoren voor een betoverende toekomst, voor een leven te midden van de goden en godinnen van film en televisie, en leek slechts even te vertoeven in de nederige wereld van gewone stervelingen.

Op de avond van het dansfeest was het opvallend warm. De lucht begon te betrekken en het was of de wolken een deksel legden op de hitte van die dag, zodat we ons in een oven waanden. Het studentenhuis en de balzaal hadden airconditioners, maar de vochtigheid maakte alles plakkerig. Ik trok een hemdjurkje aan in een koe-

Ie Hawaiiaanse print. Mama had me verteld dat het uitstekend geschikt was voor informele gelegenheden. Sarah wilde een bohémienne zijn en zag er leuk uit met haar zwarte baret, zigeunerrok, blouse met afhangende schouders en lange zilveren oorhangers met astrologische tekens. Deze keer droeg ze twee oorbellen.

We kwamen eerder in de balzaal dan de meeste andere leerlingen, omdat Sarah moest inspelen met de band. Duncan blies al op zijn trompet. Hij keek naar mij over zijn instrument heen, en ik zag de glimlach in zijn ogen. Toen draaide hij zich om en blies iets uit Carnival of Venice, waarvan ik wist dat het een moeilijk stuk was. Iedereen stopte om te luisteren. Na een paar ogenblikken hield hij op en haalde zijn schouders op alsof het niets voorstelde. Waarom zou je er zo'n drukte over maken? leek hij te willen zeggen. Hij keek verlegen door de aandacht die hij had getrokken.

'Jij bent Burnsy's kamergenote, hè?' vroeg hij aan mij. Hij stapte van het kleine podium dat was opgesteld voor de musici.

'Burnsy?'

'Zo noemen we haar.'

'O, Sarah. Ja,' zei ik.

'Klarinet?' ging hij verder, naar me wijzend. Ik knikte.

'Je bent goed. Ik heb je vanmiddag gehoord.'

'Redelijk,' antwoordde ik.

'Redelijk?' Hij lachte. 'Niet bepaald. Je bent een stuk beter dan redelijk. Zijn ogen namen me van hoofd tot voeten op en toen glimlachte hij nog stralender. 'Het enige nadeel is dat ik vanavond moet spelen, en dat ik niet zo veel tijd zal hebben om mensen te ontmoeten en te dansen. Als we pauzeren, wil ik graag met jou dansen,' zei hij. 'Wil je een dans voor me reserveren in je volle balboekje?'

ik heb geen balboekje.'

'Dat komt wel,' voorspelde hij.

'Ik zie dat je jezelf al aan mijn kamergenote hebt voorgesteld,' zei Sarah, die het eindelijk merkte. Ze kwam naast hem staan. Hij was niet langer dan een meter tachtig,

maar met Sarah naast zich leek hij een NBA-basketballspeler.

'Niet echt,' zei Duncan. 'Ik weet niet hoe ze heet. 'Wees eens lief en stel ons officieel voor.'

'Waarom zou ik lief zijn?' vroeg Sarah plagend. Duncan trok zijn wenkbrauwen op en glimlachte. 'Goed, goed,' zei Sarah. ik zal je

officieel voorstellen. Dit is Summer Clarke en Summer, dit is Duncan Fields.'

'Hallo,' zei Duncan. 'Leuke jurk heb je aan.'

'Dank je.'

Sarah gaf hem een por in zijn zij met haar elleboog.

'Hé!' protesteerde hij en trok een pijnlijk gezicht.

'Je hebt niets over mijn jurk gezegd. Ik dacht datje gezegd had ik je grote liefde was.'

'Dat ben je ook,' verklaarde hij lachend.

'Als je hel maar weel.' Ze schudde haar hoofd naar mij en keerde terug naar haar plaats in de band.

'Je kunt altijd met haar lachen,' zei hij. 'Maar ze is een van de meest talentvolle trombonespelers van haar leeftijd met wie ik ooit gespeeld heb, en ik ben al in diverse muziekkampen geweest.'

ik weel dat ze veel talent heeft.'

'Ze vindt je aardig. Ze heeft het altijd over jou.'

'Heus? Ik was bang dat we te veel van elkaar verschilden om vriendinnen le kunnen zijn,' zei ik.

'Jij zou met iedereen bevriend kunnen zijn.'

'Hoe weet je dat?' vroeg ik uitdagend. Ik haatte flauwe complimentjes.

Hij lachte. 'Dat heeft een klein vogeltje me in het oor gefluisterd.' antwoordde hij. Toen werd hij ernstig en ging verder. 'Als je veel gereisd hebt en veel verschillende mensen hebt ontmoet, leer je vrij gauw wie de echte mensen zijn en wie niet.'

Ik staarde hem aan; ik kon even geen woord uitbrengen. De blik in zijn ogen was zo sterk, zo oprecht. Hij glimlachte en keek naaide band. ik moet aan het werk. Tot straks. Als Burnsy me niet eerst vermoordt.'

Het verbaasde me eerlijk gezegd dat hij zo aardig was. Ondanks zijn knappe uiterlijk en talent leek hij niet zo vervuld van zichzelf als veel van de andere jongens hier, en toch zag hij er erg sophisticated uit.

Ik bleef even staan kijken terwijl de musici hun programma begonnen af te werken. Duncan was heel serieus en professioneel. Mijn aanwezigheid leidde hem niet af.

Een paar minuten later liep ik weg en voegde me bij de meisjes die nu de balzaal binnen stroomden en van wie de meesten over

Duncan praatten. Ik hoorde Harden van de gesprekken om me heen. Zijn vader had een groot computerbedrijf in Delaware. Hij had twee oudere broers, een broer was net afgestudeerd van de juridische faculteit. Zijn moeder was een bekende societydame die bestuurslid was van nationale liefdadigheidscomités en hielp geld in te zamelen voor de campagnes van belangrijke republikeinse senators. Ze hadden een winterhuis in Palm Beach, Florida, en een herenhuis in Wilmington, Delaware. Zijn ouders brachten gewoonlijk het grootste deel van de zomer door in Zuid-Frankrijk, en hij had vooraanstaande muziekscholen in Europa bezocht. Dit was de eerste zomer sinds lange tijd die hij in Amerika doorbracht. Hij was een van de weinige jongens op de campus die een eigen auto had en toestemming had om in zijn vrije tijd praktisch overal heen te gaan waar hij wilde.

Toen dc band begon te spelen, werd er gedanst. Duncan kwam snel naar voren en soms bleef iedereen staan om naar hem te luisteren. Ik zag veel vriendinnen van me zwijmelen. Om de een of andere reden ergerde het me, en toen ik er even over nadacht, geloof ik dat ik me ergerde, omdat ze allemaal zo doorzichtig waren.

Het duurde niet lang of Duncan nam zijn eerste pauze en tot teleurstelling van een paar meisjes die gretig op zijn belangstelling hadden gewacht, liep hij recht op mij af en ging naast me staan aan de buffettafel. Zonder het te vragen pakte hij het bord uit mijn hand en zette het op een tafel.

'Dat kan toch wel even wachten?' vroeg hij.

'Nee,' zei ik, maar hij lachte, negeerde me en nam me mee naar de dansvloer, ledereen keek zo aandachtig naar ons dat ik moeilijk kon doen of ik niet wilde. Hij was ook een goed danser en de band speelde zo meeslepend dat ik me overgaf aan dc muziek - misschien wel te veel. Uit mijn ooghoek zag ik dat andere jongens met bewondering en sensuele glimlachjes naar elkaar knikten. Sommige meisjes keken zo jaloers naar me dat ze de hele vrouwelijke bevolking met groen sop leken te kunnen overgieten.

'Prachtig zoals je je beweegt in die jurk.' fluisterde Duncan. 'Je bent gewoon een kunstwerk.'

'Dank je - denk ik,' zei ik en hij lachte.

'Het is een compliment, vertrouw me maar,' zei hij. En toen concentreerde hij zich echt op het dansen.

We transpireerden allebei hevig toen de dans ten einde was.

'Ik geloofdat hun airconditioning hier binnen niet zo goed werkt," zei hij, en hij bood me zijn zakdoek aan. Ik bedankte hem en veegde mijn gezicht af. Toen ik hem teruggaf, bette hij zijn eigen voorhoofd.

'Het is buiten waarschijnlijk koeler dan hier. Bedankt voor de dans,' zei hij, en keerde terug naar het podium om verder te spelen.

Toen de band pauzeerde en ging zitten om iets te eten en te drinken ging ik naar Sarah.

'Jullie spelen fantastisch,' zei ik.

'Dank je. Je zag er zo verhit uit toen je met Duncan danste. Iedereen was jaloers, de meisjes op jou, de jongens op hem.'

Ik voelde dat ik bloosde en keek even naar hem. Hij keek naar me over de tafel alsof hij een verboden kusje stal en draaide zich toen weer snel om naar de meisjes die hem omringden. Hij kwam ook la- Ier niet naar me toe om met me te praten; na enkele minuten begonnen hij en de andere bandleden weer te spelen. Ze speelden tot de party was afgelopen. Onze chaperonnes vertelden ons dat de tijd om was en iedereen begon weg te gaan.

Ik keek even achterom naar Duncan, die zijn trompet wegborg en met Sarah stond te praten. Ze lachte om iets dat hij had gezegd en liep toen snel naar de deur waar ik stond le wachten om naar onze kamer te gaan.

'Heb je je goed geamuseerd?' vroeg ze.

'Heel goed, ja.'

Ik bleef verwachten dat hij afscheid van me zou nemen, maar hij bleef over muziek staan praten met de andere bandleden.

Zijn schijnbare terughoudendheid maakte me alleen maar nog nieuwsgieriger naar Duncan Fields. Aan hel begin van de avond leek hij zo in me geïnteresseerd en we hadden zo'n plezier toen we samen dansten, maar daarna had hij me nauwelijks meer bekeken. Dat wist ik, omdat ik voortdurend naar hem keek en hetzelfde van hem had verwacht.

'Heeft Duncan nog iets over me gezegd?' vroeg ik ten slotte aan Sarah toen we door onze gang liepen.

'Hm-hm, maar ik heb hem gezegd dat je hevig verliefd bent op iemand thuis en dat hij je gauw komt opzoeken.'

'O,' zei ik.

Ze bleef staan en hield haar hoofd schuin.

'Je klinkt teleurgesteld. Had ik dat geheim moeten houden?'

'Nee,' zei ik snel. 'Goeddat je het gezegd hebt.'

Ze lachte.

'Zie je nou ?' zei ze. 'Snap je nou waarom ik niet in soulmates geloof?' "

'Ik ben niet teleurgesteld,' hield ik vol.

'Spul; mompelde ze en liep voor me uit naar onze kamer.

Ik kookte vanbinnen, maar ik besefte dat het meer mijn eigen commentaren en reacties waren dan de hare die me in de war brachten en kwaad maakten. Toen ik even later, nadat we hel licht hadden uitgedaan, mijn hoofd op het kussen legde bleef ik met wijdopen ogen liggen. Ik was pas zestien, hield ik mezelf voor. Waarom zou ik me schuldig voelen, omdat ik plezier maakte met een andere jongen? Ik vond Harley aardig. Ik vond hem zelfs nog aardiger dan ik me gerealiseerd had, maar misschien overhaastten we de dingen. Was ik een vreselijk mens omdat ik zoiets zelfs maar kon denken?

Ik lag te woelen en te draaien in bed, kreunde zelfs hardop en verwachtte dat Sarah zich zou afvragen waarom, maar ze was snel in slaap gevallen. Ik kon haar regelmatige ademhaling horen. Ze lag met haar rug naar me toe, stevig in haar deken gerold; ze omklemde haar kussen alsof het haar lievelingsbeer was.

Toen hoorde ik ielsdat leek op hagel tegen mijn raam. Ik draaide me nieuwsgierig om. Ons raam keek uit op de oostkant van het studentenhuis. Achter het grasveld was een klein bos. Er was geen maan, maar de lucht was opgeklaard en er waren genoeg sterren, die een zilveren gloed wierpen op de donkere campus. Ik staarde er even naar. Juist toen ik me wilde omdraaien om te proberen in slaap te komen, zag ik zijn hoofd afgetekend tegen het raam en hoorde ik zacht kloppen.

Mijn hart stond even stil. Ik keek naar Sarah, maar ze verroerde zich niet. Hij klopte weer. Ik stond op en liep naar het raam, hurkte op de grond om het te openen.

'Hoi,' zei Duncan Fields.

'Wal doe jij hier?'

ik kon niet slapen, dus dacht ik dat ik jou maar eens moest opzoeken. Is Sarah wakker?'

Ik keek achterom. Ze lag heel stil. bewoog zich niet en haalde regelmatig adem.

'Nee.'

'Mooi,' fluisterde hij. ik vond het echt heel fijn om met je te dansen. Ik wilde niet onfatsoenlijk zijn en het je nog een keer vragen.'

'Dat zou niet onfatsoenlijk zijn geweest,' zei ik.

'Ja, nou ja, je weet hoe er geroddeld wordt op scholen als deze, en ik weet datje een serieuze relatie hebt. Sarah heeft het me verteld.'

ik ben niet verloofd of zo,' zei ik - zo snel dat het me zelf verbaasde.

'O, goed zo. Bedoel jedat ik nog een kans heb?'

'Waarop?'

'Om je hart te winnen," zei hij met fonkelende ogen.

'Het is geen prijs,' antwoordde ik, en hij lachte.

ik vind je aardig,' zei hij. ik hoop datje mij ook aardig vindt.'

ik ken je niet goed genoeg om je wel of niet aardig te vinden.'

'Daar zal ik dan iets aan moeten doen als ik kan," zei hij. 'Kom buiten, dan kunnen we een eindje gaan wandelen of zo en met elkaar praten.'

'Wat? Bedoel je dat ik uit het raam moet klimmen?'

'Dat heb ik ook gedaan.'

'Nee, dat is...'

'Tegen de regels, ik weel het. We hoeven ons niet te laten behappen, en we hoeven niet lang weg te blijven. Toe dan,' drong hij aan. 'Het is heerlijk hier buiten.'

'Nee,' zei ik, maar mijn hart begon te bonzen bij de gedachte dat ik het zou doen.

'O, kom nou. Je bent heel wat volwassener dan de meeste andere meisjes. Dat kan ik zien. Je laatje toch zeker niet door een of andere stomme regel hier opsluiten? Hel is nog niet eens twaalf uur. Als jij en ik thuis waren, zouden we waarschijnlijk nog op zijn op zo'n mooie avond als deze. Ja toch?'

'Ja, ik denk het wel.' gaf ik toe.

'Nou dan? Kom. Een paar minuten maar. Ik was bereid mijn muzikale carrière voor jou te riskeren. Daar kun je toch wel wat tegenover stellen?'

'Je muzikale carrière? Onzin,' zei ik.

Hij deed een stap achteruit en stak zijn hand uit.

Ik keek weer naar Sarah. Ze had zich nog steeds niet bewogen. Kon ik het doen? Moest ik het doen? Op dit moment leek het me het meest opwindende dat ik ooit had beleefd.'

'Wacht even.' zei ik, en ik liep op mijn tenen naar de kast om mijn ochtendjas over mijn nachthemd aan te trekken. Toen deed ik mijn sandalen aan en liep terug naar het raam. Mijn hart bonsde zo hard dat ik niet dacht dat ik de kracht zou hebben om het raam uit te klimmen. Ik schoof het langzaam wat verder omhoog, heel voorzichtig, en toen aarzelde ik.

'Waar gaan we naartoe?'

'Een eindje wandelen. Dat is toch niet zo erg?'

Ik had het gevoel of ik een goede engel had op mijn linker- en een slechte engel op mijn rechterschouder, die beiden wanhopig in mijn oor fluisterden. Mijn goede engel zei: 'Doe het niet. Waarom is dit zo belangrijk? Als je hem wilt zien, doe dat morgen dan. Waarom zou je het risico lopen in moeilijkheden te komen vooreen wandelingetje?' Mijn slechte engel zei: 'Wat ben je toch een trut. Het ergste watje ooit hebt gedaan is om twee uur 's nachts naar MTV kijken toen je ouders dachten dat je sliep. Word eens volwassen. Je bent zestien. Gedraag je niet langer als een kind. Leef een beetje en maak wat plezier.'

Ik haalde diep adem en klom naar buiten. Hij hielp me door mijn middel vast te houden en me op het gras te zetten. Even stonden we allebei in de schaduw, zijn handen nog om mijn middel, zijn gezicht zo dicht bij hel mijnedat ik zijn adem op mijn lippen en wangen kon voelen. Ik deed een stap achteruit.

'Zie je, je hebt hel gedaan,' zei hij, 'en je hebt het overleefd.'

ik wil niet te lang wegblijven.'

ik ook niet,' zei hij. ik heb een droom die over ongeveer een uur begint en die is een topper.'

Ik begon te lachen en hij legde zijn hand op mijn mond.

'Ssst,' zei hij. 'Je wilt me toch niet in moeilijkheden brengen?'

Hij keek achterom en voerde me weg van het studentenhuis over het pad dat naar het hoofdgebouw leidde.

'Waar gaan we naartoe?' vroeg ik luid fluisterend.

'Waar we veilig zijn,' zei hij 'Mijn auto.'

Het leek of een klein vogeltje plotseling wakker was geworden in zijn nest en zijn vleugels uit wilde slaan om weg te vliegen, maar zich een grote donkere hand eroverheen legde.

Zo voelde mijn maag vanbinnen.

Maar ik bleef doorlopen, opgewonden en gespannen en heel bang en zenuwachtig. Ik voelde niet hoe mijn benen me steeds dieper in de schaduw leidden.