hoofdstuk  VIJF

Er streek een koude wind langs Olivia’s wangen, die de naalden van de spar op het grasveld deed ritselen. Het bevroren gras knerpte onder haar voeten toen ze door het poorthuis de grote binnenplaats van Ariel op liep.

  De kapel was vanbinnen verlicht en de stukken rood glas in de glas-in-loodramen gloeiden op in het donker als kooltjes. De organist was aan het oefenen toen ze de binnenplaats overstak en de melancholieke en spookachtige muziek liet de motten een beetje onrustiger rond hun lantaarnpalen vliegen.

Amanda’s kamer was in Hicks Court, een paar verdiepingen boven de eetzaal en de bar. ‘Kom binnen,’ riep ze toen Olivia klopte. ‘De deur is open.’ Olivia ging naar binnen en rook een licht bloemenparfum. De kamer was in de kleuren wit en crème gehouden en er waren geen knuffelbeesten of posters. Aan de schilderijrail langs de muur hing een ingelijste afdruk van La Belle Dame sans Merci van John William Waterhouse. Op het raamkozijn brandden een paar geurkaarsen, waarvan de vlammen werden weerspiegeld in het donkere glas.

  Amanda zat op haar bed een boek door te bladeren. ‘O, ben jij het,’ zei ze. Ze leek afwezig.

  ‘Je had gevraagd of ik je wilde komen halen als het diner ging beginnen,’ merkte Olivia op.

  ‘Ga zitten.’ Amanda gooide het boek op haar nachtkastje. ‘Ik kleed me even om.’

  Ze blies de kaarsen uit, trok de gordijnen dicht en keek toen in haar klerenkast. Olivia ging op het bed zitten en keek weg toen Amanda zich uitkleedde tot op een mooi setje ondergoed in pasteltinten.

  ‘Ik hoop dat ik er gisteren goed aan gedaan heb om jou te vertellen over Nick en Paula,’ zei Amanda, die zo veel mogelijk oprechtheid in haar stem legde. Toen Olivia niets terugzei, ging ze verder: ‘Het is gewoon... Nou, ik zou het zelf willen weten als mijn vriend niet... helemaal eerlijk was, weet je wel?’

  ‘Het is goed,’ verzekerde Olivia haar, nog steeds met afgewende blik. Amanda stapte in een chocoladebruine zijden jurk die bij haar ogen kleurde en trok hem omhoog.

  ‘Wil je de rits even dichtdoen?’

  Ze hield haar haar opzij terwijl Olivia overeind kwam en de jurk dichtritste.

  ‘Misschien voel je je er beter onder als je weet dat hij Paula ook heeft belazerd. Je zou denken dat zij elke man kan krijgen die ze wil, maar Nick heeft haar gewoon gebruikt en vervolgens gedumpt.’ Amanda besproeide zichzelf uit een grote, vierkante fles van hetzelfde parfum dat Olivia al had geroken toen ze de kamer binnenkwam en verdween toen in de naastgelegen badkamer.

  ‘Heb je Rob beneden gezien?’ riep ze naar Olivia.

  Olivia stond op en ging naar de deur van de badkamer. Amanda stond donkerbruine eyeliner aan te brengen. ‘Nee,’ zei Olivia, ‘maar ik ben niet door de bar gekomen.’

  ‘Ik probeer hem de hele dag al te bellen, maar dat rotjoch neemt niet op.’ Olivia keek toe terwijl Amanda wat lippenstift opdeed. Ze wist dat ze belangstelling moest tonen, dat ze moest vragen waarom die twee ruzie hadden, maar ze had de moed niet. Zij had die dag ook vaak haar telefoon niet opgenomen, omdat ze niet met Nick wilde praten nadat ze erachter was gekomen dat ze niet het eerste meisje was met wie hij sinds zijn aankomst op Ariel naar bed was geweest.

  ‘Ik vond je op het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoetten meteen al leuk,’ had ze de avond daarvoor tegen hem gezegd toen ze van de kroeg naar huis liepen nadat Amanda ‘per ongeluk’ haar mond voorbij had gepraat. ‘Vanaf die allereerste dag en elke dag daarna heb ik aan je gedacht en naar je verlangd. Maar heb ik wel indruk op je gemaakt? Herinner je je onze ontmoeting nog wel? En ik maar denken dat die het begin was van een grote liefde, terwijl jij rechtstreeks naar Paula ging en... deed wat je met haar gedaan hebt. Je gaf duidelijk geen donder om mij tot ik eindelijk aan de beurt was.’

  ‘Tot je aan de beurt was? Zie je het zo?’

  ‘Hoe moet ik het anders zien? We hadden weken geleden al samen kunnen zijn, maar jij hebt duidelijk besloten dat je eerst wat andere meisjes wilde proberen.’

  ‘Zo is het niet gegaan,’ probeerde hij te protesteren, maar zij had zich op haar hakken omgedraaid, was weggelopen en had hem alleen op straat laten staan.

  Ze had een nieuwe jurk gekocht voor vanavond, want ze wilde dat hij er spijt van kreeg dat hij eerst voor Paula had gekozen. Amanda had helemaal niets gezegd over haar uiterlijk, hoewel duidelijk was dat ze er veel aandacht aan had besteed.

  Amanda deed een stap achteruit en bekeek haar gezicht van alle kanten. ‘Oké, klaar om te gaan.’ Olivia moest bijna lachen. Het had Amanda niet meer dan vijf minuten gekost om zich klaar te maken en ze zou die avond toch het mooiste meisje aan het diner zijn.

De lichte stenen van de zaal gloeiden in het kaarslicht en de grote kerstboom in de noordwesthoek was overdekt met feestelijke rode en gouden slingers. Om de glas-in-loodramen hingen twinkelende lampjes. De lange houten tafels waren beladen met borden, wijnkaraffen en zilveren bestek, alles met het wapen van het college erop.

  Olivia stapte naar binnen, vastberaden om zelfs naast Amanda indruk te maken. Haar jurk was rood en strak en had een lange split tot aan de bovenkant van haar been, en haar lippenstift was bloedrood. De mensen keken om toen zij en Amanda voorbijkwamen.

  Olivia zag Nick meteen vanuit haar ooghoek. Hij had zijn pak aan en een zwarte das om en hij zat naast Rob. Naast de talloze voicemails was hij die dag drie keer langs haar kamer gekomen en elke keer had ze stilletjes zitten luisteren hoe hij klopte tot hij het opgaf en wegliep.

  Amanda trok haar mee naar hun tafel, met haar blik op Rob gericht. Hij droeg een kilt met de ruit van de familie McNorton, en Olivia was er vrij zeker van dat hij daarmee de gespierde benen van een rugbyspeler wilde laten zien. Hij had zijn Schotse rugbyshirt zelfs aan onder zijn smokingjasje.

  ‘Hallo, Olivia,’ zei hij toen ze langsliepen. Amanda negeerde hij. Olivia glimlachte naar hem, maar weigerde Nick aan te kijken, ook al zag ze vanuit haar ooghoek hoe gekwetst hij keek. Zij en Amanda gingen naast Leo zitten, die zijn knalbonbon al had opengetrokken en zijn papieren muts op zijn dreadlocks had gezet.

  ‘Meisjes, jullie zien er absoluut verblindend uit,’ zei hij.

  Olivia was vastbesloten te doen alsof ze het leuk had. ‘Dank je, Leo,’ zei ze. ‘Ik zou graag zeggen dat jij er ook leuk uitziet als je je een beetje hebt opgedoft, maar wie weet dat?’ Leo weigerde zich aan te passen aan de sociale verwachting dat hij zich voor een gelegenheid zou kleden en was in zijn rafelige spijkerjasje en wijde spijkerbroek gekomen.

  Er viel een stilte toen het hoofd van het college opstond en iets zei in het Latijn. Iedereen stond op. Olivia wist niet of hij hun in het Latijn gezegd had dat te doen of dat het gewoon een stilzwijgende regel was dat je op moest staan als een man in een officieel gewaad iets zei in een dode taal. Hij feliciteerde hen met een succesvol trimester en wenste ze allemaal een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar, en daarna zei hij nog iets in het Latijn waarvan ze aannam dat het een gebed was, omdat sommige mensen daarna amen zeiden.

  Toen ze gingen zitten, kwamen de kelners voor de dag, die borden met kunstig neergelegde plakjes zalm serveerden. Al snel klonk in de zaal het geroezemoes van gesprekken en het geluid van het bestek op de borden.

  Aan Olivia’s tafel werden een heleboel knalbonbons opengetrokken.

  ‘Wat doet een vlieg zonder vleugels?’ las Leo van zijn stukje papier.

  ‘Lopen,’ antwoordde Amanda meteen. ‘Zijn dit knalbonbons uit 1984 of zo?’

  ‘Het bezit van wijsheid gaat koralen te boven,’ las Olivia van haar papiertje. ‘Job, 28:18. Mooi motto. Je zou bijna denken dat het college mijn grapje hiervoor heeft omgeruild in een vergeefse poging om me harder te laten werken.’

  ‘O ja, hoe ging je mondeling met Russell?’ vroeg June. Het licht van de kaarsen liet haar donkere huid glimmen als gewreven hout.

  ‘Laten we het daar maar niet over hebben,’ waarschuwde Amanda, en ze glimlachte in zichzelf terwijl ze in een broodje beet.

  Godfrey had blijkbaar gehoord dat er uit de Bijbel werd geciteerd; hij boog zich vanaf zijn tafel naar die van hen over en richtte zijn vossengezicht op Olivia.

  ‘In veel wijsheid ligt veel verdriet en als iemand kennis vermeerdert, vermeerdert hij smart. Prediker 1:18,’ zei hij met een grijns.

  ‘De voordelen van een goede christelijke opvoeding,’ zei June, en ze rolde met haar ogen. Maar Olivia glimlachte naar hem.

  ‘Dank je, Godfrey. Ik geloof dat ik liever Prediker lees dan Job.’ Hij knipoogde naar haar en ging toen verder met het bijvullen van zijn wijnglas – een dringende taak.

  Olivia voelde dat iemand naar haar keek en toen ze zich omdraaide, zat Nick naar haar te staren. Hij was buiten gehoorsafstand, maar toch deed hij zijn mond open alsof hij iets wilde zeggen. Toen deed hij hem weer dicht en stond op. Ze zag Robs arm omhoogkomen en Nick omlaag trekken. Ze keek de andere kant uit.

  Tussen monden vol zalm door hield Leo een heel verhaal over ‘Riders on the Storm’ van The Doors en hoe fantastisch dat nummer klonk als je wat lsd had genomen. Terwijl hij hun vertelde hoe hij op de maat van de muziek kleuren op het plafond had zien dansen, wierp Olivia nog een blik op Nicks tafel. Hij zat verscholen achter Rob, wiens luide Schotse lach door de zaal schalde. Olivia zag Amanda naar hem kijken, maar Rob zat met zijn rug naar haar toe en merkte het niet. Ik vraag me af hoeveel mensen naar andere mensen kijken die niet terugkijken, dacht Olivia.

  Halverwege het hoofdgerecht stak Rob al een lege fles in de lucht en riep hij om meer chianti. Olivia begon zich wazig te voelen en June liet haar geen wijn meer drinken. Ze schonk een glas water voor haar in en duwde het naar haar toe. Leo had ergens tussen de eerste en de tweede gang besloten vegetariër te worden en de serveerster ging kijken of er nog een groentegerecht in de keuken was. Omdat het wachten hem verveelde, was Leo gaan rondlopen en op dat moment zat hij in kleermakerszit bij de tafel van een paar verklaarde milieuactivisten en had hij een ernstig gesprek met hen over het effect van McDonald’s op het regenwoud.

  ‘Hij vertelt ze waarschijnlijk over de tijd die hij heeft doorgebracht met een stam in het Amazonegebied, die hij over Sartre en Descartes heeft verteld in ruil voor wat bessen en gegrilde vogelspinnen,’ zei June. ‘O kijk, zijn risotto is gearriveerd. Zullen we het hem vertellen? Willen we wel dat hij terugkomt?’

  Leo vond zijn risotto heerlijk, in tegenstelling tot Amanda, die maar wat speelde met die van haar en toen zei dat ze een rondje ging doen. Zo kwam haar plaats vrij voor een vriend van Leo, die wat meer stoned was en die een heel ernstig gesprek met hem begon te voeren over de vraag waar ze hun coke en speed moesten kopen nu hun favoriete dealer was geschorst omdat hij tijdens een achtenveertig uur durende roes zijn kamer en het grootste deel van de ramen op zijn trap had vernield. Olivia zag dat Amanda een andere student liet opschuiven, zodat zij naast Paula kon zitten. Paula’s cellovormige lichaam was in een strakke zwarte jurk gestoken die dezelfde kleur had als haar haar, dat zoals gewoonlijk los om haar schouders hing, zodat het ten volle aangewend kon worden om prooi te verstrikken. Ze stak het alleen op als ze een kater had en niet in de stemming was voor de jacht.

  Ze giechelden en fluisterden in elkaars oor. Hun blikken waren gericht op Nick terwijl ze met elkaar zaten te konkelen.

  Vervolgens kwam het dessert en June leek de koffie die daarbij werd geserveerd al te enthousiast te verwelkomen in de ogen van Olivia, die net tot het besef was gekomen dat June probeerde haar te ontnuchteren. Ze weigerde opstandig zich door June te laten inschenken en nam in plaats van koffie nog een glas chianti.

  Olivia keek achterom naar Nicks tafel en kon haar gezicht niet strak houden toen ze zag dat Paula naast hem was gaan zitten, zich naar hem had toegewend en haar hand op zijn arm had gelegd. Ze wierp haar hoofd achterover en lachte om iets wat hij zei, terwijl ze met de andere hand haar haar naar achteren streek.

  Godfrey zag hoe Olivia keek en was in twee seconden bij haar. Hij sloeg zijn benen over elkaar, voorzichtig om de pijpen van zijn elegante maatpak niet te kreuken. ‘What’s the story, morning glory?’ vroeg hij.

  Ze lachte naar hem. ‘Ben je tegenwoordig een fan van Oasis?’

  Hij trok een gezicht. ‘Stelletje sukkels. De muziekwereld is echt bergafwaarts gegaan sinds Ralph Vaughan Williams is gestorven. Maar vertel eens over jou en Nicky. Wat is er gebeurd met de jonge liefdesdroom?’

  Ze bloosde in weerwil van zichzelf. ‘Hoepel op, Godfrey.’

  ‘Betekent dat dat je vrij bent?’

  ‘Ook al was dat zo, jij bent het niet. Heb je het vorige week niet aangelegd met Eliza, ondanks je bewering dat je geen vrouw van Ariel moet?’

  Pas een paar weken geleden waren ze teruggelopen van een vertoning van The Shining op Robinson College toen Godfrey tegen haar had gezegd: ‘De vrouwen op Ariel zijn een stel hoeren zonder enige klasse. Amanda is zo’n beetje de enige van jullie met wie ik naar bed zou gaan, en zij moet lesbisch zijn want ze heeft me afgewezen. Ik wacht op de schone maagden van Trinity. Die zijn van een veel betere klasse.’ Daarna had Eliza, een fel meisje dat bijna van kostschool was gestuurd omdat ze met de tuinman naar bed was gegaan, hem dronken gevoerd en verleid.

  Godfrey nam een grote slok wijn. ‘Eliza is kwaad en als ze kwaad is, is ze vervelend. Ze ligt over tien minuten bewusteloos bij de biljarttafel. En ik heb trouwens een nieuw slachtoffer nodig om mee te voeren in het verderf.’ Hij legde nonchalant een hand op haar bovenbeen. Olivia stond even nonchalant op.

  ‘Ik moet nog iets te drinken hebben,’ zei ze, en ze liep de zaal uit.

Het was vol en lawaaiig in de bar en uit de jukebox in de hoek denderde ‘Paint It Black’ van de Stones. Tussen zo veel mensen en hun energie voelde Olivia de haartjes in haar nek tintelen. Het was bijna tijd voor de laatste bestelling, dus in plaats van glazen wijn of port werden er hele flessen gekocht. De eters lagen en zaten rokend en drinkend op de banken. Aan de andere kant van de bar speelden een stuk of wat dronkenlappen een spelletje poolbiljart. Aan de dichtstbijzijnde kant werd voor de vijfde keer die avond ‘Fairytale of New York’ van The Pogues gekozen op de jukebox en de studenten schreeuwden mee over scumbags en maggots.

  Olivia kocht een fles wijn en liep door de glazen deuren naar de binnenplaats, die aan drie kanten werd omringd door de muren van het college en aan de vierde kant door een ijzeren hek. Het was hier rustiger; er zaten een paar studenten op de banken die discreet een jointje rookten en de vissen in de betonnen vijver haastten zich weg toen Olivia naderde, zodat de maan versplinterde op het water.

  Te laat zag ze Amanda en Sinead met hun rug naar haar toe op paaltjes bij het zijhek zachtjes zitten praten.

  ‘Wat dacht ze verdomme dat ze aan het doen was?’ zei Amanda. ‘Het is hier al moeilijk genoeg om een vrouw te zijn. Ik weet zeker dat de helft van die ingeslapen sullen vindt dat ze nooit hadden mogen toestaan dat hier vrouwen studeerden. Het laatste wat we kunnen gebruiken, is dat ze het idee krijgen dat we stuk voor stuk zielige zakken hormonen zijn. Het verbaasde me dat hij haar niet vroeg of ze last had van PMS. Als ze het niet kan bolwerken, kan ze beter gewoon weggaan.’

  Olivia voelde een masochistische behoefte om Amanda haar naam te horen zeggen, maar haar instinct voor zelfbehoud liet zich gelden en ze maakte zich stilletjes uit de voeten. In de bar werd gezongen over droomwerelden, gebouwd op andere mensen.

  Ze ging onder de erkerramen op de begane grond van de noordoostelijke toren zitten, waar niemand haar kon zien, en nam een slok uit haar fles wijn. Ze rookte niet, maar op dat moment had ze enorme behoefte aan een sigaret.

  Aan de andere kant van de open ramen bevond zich de gang naar de toiletten. In een dronken waas herkende ze de stem van Rob in de gang. Wat hij zei was onduidelijk, maar ze ving een paar woorden op. ‘Amanda’ was heel goed te verstaan en ze hoorde ook nog ‘spelletje’ en ‘klootzak’. En toen hoorde ze Nick, te rustig en geruststellend om te horen wat hij precies zei. Toen een andere stem, van iemand die erbij kwam. Deze stem was helderder. ‘Hallo, jongens...’ zei ze, en ze klonk als smeltende chocola. ‘Wat voeren jullie in je schild?’

  Ze besefte dat de meisjesstem die van Paula was.

  Rob zei iets binnensmonds en Olivia hoorde een deur zo hard openslaan dat hij tegen de binnenmuur stootte. Iemand die naar het toilet ging? Rob, Nick of Paula?

  Niet Paula. ‘Heb je nog zin in een afzakkertje?’ vroeg ze. Olivia hoorde de glimlach in haar stem, zag haar mond vol lippenstift bijna tegen het oor van de man. Ze hoopte dat het het oor van Rob was en niet dat van Nick. Misschien kwam het doordat ze dronken was dat het haar amuseerde dat Paula’s stem zo ver droeg, bijna alsof ze vond dat ze meer recht had op de geluidsgolven.

  ‘Mijd luidruchtige en agressieve mensen, want ze zijn een kwelling voor de geest,’ mompelde Olivia in zichzelf. Een citaat uit de Desiderata. Ze grinnikte tegen haar wijnfles.

  Ze wilde opstaan om het stelletje aan de andere kant van het raam te verrassen, maar ze wist dat ze een idioot figuur zou slaan als ze plotseling uit het niets opdook en Rob met Paula betrapte. In plaats daarvan nam ze nog een slok wijn en ging weer op weg naar de bar.

  Het lawaai sloeg tegen haar aan als een vloedgolf en ze ging erin onder. Het waren nu niet meer The Pogues, maar ‘Hey Jude’. De studenten leken een wedstrijdje te doen wie het hardst de afsluitende ‘nah’s’ kon roepen. Zo nonchalant mogelijk, wat nog niet gemakkelijk was met haar roodsatijnen naaldhakken, baande ze zich een weg naar het toilet. Ze wilde zien of Paula nu haar vriend aan het verleiden was of niet.

  De volgende morgen werd het lichaam van Amanda Montgomery gevonden.