hoofdstuk  VIJFTIEN

De uitslagen kwamen op de dag van het meibal op Ariel. Onderweg naar de kapper gingen Sinead, Paula en Olivia even langs bij het Senate House en liepen ze de rij namen langs in de glazen kasten aan de gevel van het gebouw.

  ‘Ja!’ zei Paula, en ze gaf Sinead een stomp tegen haar arm. ‘Ik ben summa cum laude geslaagd!’

  ‘Gefeliciteerd!’ zei Sinead, die haar een zoen op de wang gaf. ‘Zo te zien heb ik een 2:1. Te veel gerepeteerd, niet genoeg revisie.’

  ‘Doe niet zo raar, een 2:1 is fantastisch,’ zei Paula. Ze keken allebei naar Olivia, die verderop stond. Ze haalde haar schouders op.

  ‘Een 2:2.’

  ‘Alle goede mensen krijgen een 2:2,’ zei Danny, die naast haar kwam staan. Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar even tegen zich aan om zijn solidariteit te tonen.

  ‘Heb jij er ook een?’ vroeg ze.

  ‘Ja. Ik kan die doctoraalstudie in Bristol wel vaarwel zeggen.’

  ‘Wat jammer.’

  Hij haalde zijn schouders op. ‘Hoe heeft Nick het gedaan?’

  ‘Een 2:1. Hij is enorm in zijn nopjes.’

  ‘En de rest van de studenten Engels?’

  Olivia slikte de jaloezie weg en keek nog eens naar de uitslagen, alsof ze ze was vergeten.

  ‘June en Leo zijn allebei cum laude geslaagd.’

  Paula tikte op haar horloge. ‘We komen te laat. Kom op, Olivia.’

  ‘Kom jij vanavond ook?’ vroeg Olivia aan Danny.

  ‘Jazeker. Ik zie jullie daar. Feliciteer Nick maar van me.’

  ‘Doe ik.’

 

De kapper maakte zachte golven in hun haar en krulde en speldde tot Olivia het gevoel had dat ze een rol had in een Bijbels verhaal. De kapsels pasten niet echt bij hun gewone kleren en Nick lachte toen hij haar zag met haar chique haar, maar nog steeds in haar Garfield-T-shirt. Ze vond het vreselijk om hem te moeten vertellen dat ze maar een 2:2 had gehaald.

  Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen. ‘Je bent gewoon veel te gespannen bij examens. Je weet hoe je bent. Het betekent niets.’

  ‘Alleen dat ik stom ben.’

  ‘Je bent niet stom! Je werk van dit studiejaar was fantastisch. Je bent gewoon niet goed in examen doen. Ook niet mondeling.’ Hij had haar aan het lachen gemaakt. Daar maakte hij gebruik van. ‘Je hebt het in ieder geval niet zo slecht gedaan als die arme Laurence Merner. Hij heeft een voldoende.’

  ‘Dat meen je niet! Wat is er gebeurd?’

  ‘Wie weet? Het heeft er waarschijnlijk mee te maken dat Rob hem in het laatste trimester aan de kant heeft gezet. Dat heeft hij zich blijkbaar nogal aangetrokken.’

  ‘Hoe heeft Godfrey het gedaan?’

  ‘Daar heb ik niets van gehoord. En Leo?’

  ‘Die heeft een first,’ zei ze, en ze rolde met haar ogen. ‘Hoe heeft hij dat in godsnaam voor elkaar gekregen? Hij is al drie jaar stoned.’

  ‘En hij heeft de laatste drie maanden zo’n beetje in de bibliotheek gewoond. Hier is niemand stom, Olivia. Je hebt het over de verschillen tussen de slimste eenentwintigjarigen in het land. Dat is net zoiets als een procent in vieren delen. Hoeveel verschil denk je dat er werkelijk is?’

  ‘Ik wou dat ik kon geloven dat dat waar was,’ zei ze zachtjes. ‘Maar ik vermoed zo dat het een wereld van verschil is voor de nog slimmere mensen die die examens nakijken.’ Ze maakte zich van hem los en haalde haar baljurk uit de kast. ‘Verdomme. Waarom kunnen ze ons niet gewoon een IQ-test afnemen en de resultaten daarop baseren?’

  Nick lachte. ‘Omdat het de bedoeling is dat we iets geleerd hebben, sufferd. Het diploma bewijst dat je een opleiding hebt gehad, niet dat je een IQ van boven de honderdtwintig hebt. Hé, wat een mooie jurk.’

  ‘Het brengt ongeluk als je hem ziet voor het bal,’ zei Olivia sarcastisch. ‘Kom op, wegwezen. Kom om halfacht maar terug.’

 

Ze ging uitgebreid in bad en negeerde de vijf mensen die op de deur klopten omdat ze ook wilden. Haar haar hield ze zorgvuldig uit het warme water, maar door de stoom krulde het nog meer.

  Daarna ging ze met een handdoek om voor haar bureau zitten om zich op te maken. Haar lippenstift had een lichte goudkleur, die haar bruine huid benadrukte. Terwijl ze met kohl een randje om haar ogen trok, dacht ze erover na in hoeverre de bruine huid was verworven ten koste van haar eindcijfer.

  Haar baljurk was van bronskleurige fluweel en had een halter die haar gladde schouders en pas geheelde tatoeage liet zien. Hij paste haar perfect. Niemand had een idee hoeveel ze ervoor had betaald.

  Nick kwam haar halen en ze vertrokken naar het bal. In haar kamer lag het kohlpotlood in twee stukken op het bureau.

 

Het was een zwoele juniavond. De lucht was zacht en warm en rook naar de jasmijn die op de grote binnenplaats bloeide. De studenten van Ariel, voor één avond getransformeerd tot sterren, liepen over het terrein in smoking en jurken van zijde en satijn.

  In Carriwell Court gloeiden Chinese lantaarns. Langs de enorme witte tent op het grasveld bij de kapel twinkelden lichtjes. Op het grote podium speelde een band en de studenten die al aangeschoten waren, waren op het springkasteel in de weer.

  Nick gaf Olivia een glas champagne en ze proostten. ‘Op het eind van een tijdperk,’ zei hij, en toen zag hij dat haar knokkels helemaal wit waren.

  ‘Heb ik iets verkeerds gezegd?’ vroeg hij toen ze hem niet wilde aankijken. Ze probeerde te glimlachen.

  ‘Nee, natuurlijk niet. Kom op, laten we Godfrey gaan opzoeken. Ik verwed er een tientje onder dat hij zijn witte smoking draagt.’

 

Godfrey stal hun casinochips, won aan de roulettetafel en gaf hun een deel van zijn winst. De chips waren alleen tijdens het bal iets waard. Hij was al dronken en werd vervelend, dus lieten ze hem staan. Buiten ging de zon onder, met achterlating van een veeg roze en oranje aan de horizon. Ze gingen in het reuzenrad en lachten toen ze Ariel uit de lucht zagen. Ze kwamen Sinead en Leo tegen en kregen de slappe lach toen ze hen probeerden te raken in de botsautootjes.

  ‘Kom op, laten we Archers en limonade gaan halen,’ zei Sinead, en ze sleepte hen mee naar een tentje waar borrels werden geschonken. June stond daar ook te praten met een vriendin van haar, met haar haar in lange vlechten.

  ‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei Olivia, die Junes felgele jurk bewonderde.

  ‘Jij ook. Waar heb je die droom van een jurk vandaan?’

  ‘Debenhams,’ zei Olivia opgewekt.

  ‘Echt waar?’ June fronste. Ze ging achter Olivia staan en trok het etiketje uit de jurk, zonder te letten op Olivia’s protesten. ‘Jezus, Liv, dat is een designjurk. Ik dacht dat je blut was?’

  Nick fronste nu ook, want hij wist dat Olivia helemaal geen geld kreeg van haar ouders en afhankelijk was van de studiefinanciering en haar krediet bij de bank.

  ‘Ik heb hem gewoon met mijn creditcard gekocht,’ zei ze.

  ‘Welke creditcard?’ vroeg hij. Iedereen leek ongelukkig bij deze wending van het gesprek.

  ‘Ik hoef jou niet precies te vertellen hoe mijn financiële situatie is,’ zei Olivia zachtjes tegen hem, terwijl Sinead een nieuw onderwerp probeerde aan te boren met Danny door te doen alsof ze niets gehoord hadden.

  ‘Een grote schuld op je creditcard is wel het laatste wat jij kunt gebruiken,’ zei Nick. ‘Waarom heb je het mij niet gevraagd? Ik had je het geld wel geleend.’

  ‘Ik heb jouw geld niet nodig!’ snauwde Olivia.

  ‘Goed dan!’ Hij maakte een ongeduldig gebaar. ‘Ik ga Leo zoeken. Ik zie je later wel.’ Hij beende weg in de richting van de grote tent.

  ‘Dankjewel, June,’ zei Olivia met een stem vol sarcasme. ‘Heel goed gedaan.’ Ze draaide zich om, stapte het tentje binnen en vroeg de man die achter de toog stond om een dubbele borrel.

  ‘Het spijt me!’ zei June. ‘Ik wist niet dat Nick dacht dat die jurk van het rek met koopjes kwam.’

  ‘Rot op,’ snauwde Olivia. Ze dronk de schnaps op en vroeg om nog een glas.

  ‘Olivia, in godsnaam, hij is het niet waard!’ riep June. ‘Ik weet hoe moeilijk je het vindt om hem gelukkig te houden en om je aan te passen aan hem en zijn vrienden. Maar je zult er nooit bij horen! Het zijn allemaal kostschooljongens die hun hele leven alles hebben gekregen wat ze wilden hebben, en jij bent een meisje uit het East End met een vader die een winkel heeft met goedkope namaakartikelen en een moeder die nog niet zou weten welk bestek ze het eerst moest gebruiken als er een etiketje op zat. En daar is niets mis mee! Dat is het probleem! Ze proberen je aan te praten dat je je moet schamen voor je afkomst, en dat moet je nooit doen. Je bent meer waard dan zij, Liv. Je bent van zo ver gekomen en daar zou je trots op moeten zijn.’

  Iedereen was stilgevallen bij deze toespraak. Sinead was vuurrood en keek naar het gras tussen haar nieuwe schoenen. Ze was waarschijnlijk de enige die wist hoe juist de beschrijving van Olivia’s ouders was. Junes vriendin had een waarschuwende hand op Junes arm gelegd.

  Olivia draaide zich niet om. Ze leunde op de toog met haar handen plat op het natte oppervlak en haar schouders naar voren. De man in het tentje keek naar haar en voelde zich niet op zijn gemak. Ze pakte haar borrel, wierp haar hoofd achterover en dronk het glas in één slok leeg.

  ‘Nog een. Alsjeblieft.’

  Hij schonk haar nog eens in omdat hij haar niet erger van streek wilde maken door te weigeren.

  ‘Liv?’ zei June buiten de tent. Haar donkere huid gloeide in het licht van de ondergaande zon.

  Olivia dronk haar derde dubbele borrel op, nog steeds met haar rug naar de anderen.

  ‘Oké, jij je zin,’ zei June, maar haar stem beefde en ze draaide zich op haar hielen om en rende weg. Haar vriendin pakte haar rokken bijeen en ging achter haar aan.

  Sinead en Danny wisselden een blik. ‘Ik ga Nick zoeken,’ zei hij, en hij liep naar de grote tent. Sinead haalde diep adem en ging naast Olivia staan.

  ‘Alleen limonade, alstublieft,’ vroeg ze aan de nerveuze bediende, die dankbaar de kans aangreep om te doen alsof hij helemaal opging in zijn nieuwe taak.

  Sinead legde haar hand op Olivia’s schouder. ‘Liv? Maak je toch niet zo van streek. Nick is een aardige knul, maar dat ziet zij alleen niet. Ze wil dat je gelukkig bent.’

  Olivia trilde helemaal. Ze wilde Sinead niet aankijken. ‘Ze vindt me een waardeloze achterbuurtmeid,’ zei ze met trillende onderlip.

  ‘O, Liv, natuurlijk vindt ze dat niet. June heeft dezelfde achtergrond als jij, ze kijkt heus niet op je neer. Ze vindt juist dat die rijkeluiskinderen niets waard zijn!’

  Olivia veegde voorzichtig haar ooghoeken af om haar make-up niet te bederven. ‘Omgekeerd snobisme is net zo slecht als gewoon snobisme,’ zei ze.

  ‘Ja, maar omgekeerde snobs komen nooit in de Tatler,’ merkte Sinead op, en ze zag tot haar genoegen dat ze Olivia aan het lachen had gemaakt. ‘Kom op, we gaan Nick zoeken en dan leggen we hem uit hoeveel winst je morgen op eBay kunt maken met die jurk.’

 

De klok in de kapel luidde middernacht. Leo en Sinead dansten langzaam op de muziek van het strijkkwartet op het achterste grasveld. De witte gloed van de bollen die tussen de oude ijzeren lantaarns waren gehangen gaf hun allebei een romantisch gevoel. Sinead legde haar hoofd op Leo’s schouder, zuchtte voldaan en genoot van de geur van zijn aftershave. Leo liet zijn handen over haar rug glijden en voelde haar lichaam onder de satijnen jurk.

  ‘Zullen we ergens heen gaan waar we wat meer privacy hebben?’ fluisterde hij in haar oor.

  Ze keek zogenaamd geschokt naar hem op. ‘Foei, meneer Montegino! O, goed dan. Maar vertel het niet aan Paula. Ze wordt boos als een van haar bewonderaars een tijdje niet aan haar voeten ligt.’

  ‘Ik lig niet aan haar voeten!’ protesteerde Leo, maar Sinead lachte alleen en sleepte hem mee naar haar kamer in Carriwell Court. Onderweg pikte ze nog even een halflege fles Veuve Clicquot op.

  Ze passeerden een stelletje op de binnenhof met hun tong diep in elkaars keel, terwijl de hand van de jongen over het been van het meisje omhooggleed. Onder aan de trap zat Godfrey naar het amoureuze koppel te kijken en een glas champagne te drinken.

  ‘Vermaak je je een beetje?’ vroeg Leo met een knipoog, blij dat iemand zou weten dat hij vanavond gescoord had.

  ‘Niet echt,’ zei Godfrey afgemeten. ‘Mijn vriendin is een beetje uitgeteld.’ Ze volgden zijn blik naar de plek waar het meisje met wie hij een paar weken eerder in de punter had gezeten stond te braken in de bosjes. Ze leek een schoen te missen. ‘Dat krijg je nou als je uitgaat met een scholier. Die kunnen niet tegen drank.’

  Sinead gaf hem een klopje op zijn hoofd toen ze langs hem stapte. ‘Haal wat koffie voor haar. Misschien ontnuchtert ze nog een beetje voor ze binnen moet zijn.’

  Leo liep achter haar aan de trap op en voelde dat zich iets vol verwachting roerde in zijn broek toen zij haar handen naar haar haar bracht en de speld eruit trok, zodat de amberkleurige lokken over haar bleke blote rug vielen. Op de tweede verdieping haalde Sinead haar sleutel van het geheime plekje op het kozijn en ze glimlachte verleidelijk tegen Leo toen ze hem in het slot liet glijden. Hij boog zich naar haar toe om die zachte roze lippen te zoenen, maar werd plotseling tegengehouden door haar vingers.

  ‘Hoorde je dat?’ fluisterde ze.

  ‘Nee,’ zei hij, en hij trok haar vingers weg. Maar ze hield hem weer tegen.

  ‘Ssttt!’ Ze luisterden allebei. Leo hoorde heel zachtjes snikken. ‘Volgens mij is het Liv,’ zei ze.

  Leo knikte. ‘Ja, ze heeft vanavond ruzie gehad met Nick.’

  ‘Misschien moet ik even gaan kijken of alles goed met haar is,’ zei Sinead bezorgd.

  ‘Nee, nee,’ kreunde Leo, en hij drukte haar tegen de deur. ‘Blijf toch hier. Er is vast niets aan de hand.’

  ‘Leo, haal je kruis van me af. Wacht jij maar in mijn kamer, als je wilt, maar ik wil zeker weten dat ze het redt.’ Hij gaf toe en duwde zich van haar af, maar daarna liep hij achter haar aan naar de derde verdieping, omdat hij vermoedde dat zij en Olivia urenlang zouden blijven zitten praten als hij haar alleen liet gaan.

  Het eerste wat hun opviel, was de stank. Een combinatie van braaksel en poep. Sinead en Leo werden opeens bang en gingen langzamer lopen. Het gesnik was nu luider, maar het kwam uit de kamer van June, niet uit die van Olivia. Ze verzetten zich tegen de aandrang om de trap af en het hek door te rennen, gingen voorzichtig de hoek om en bleven als aan de grond genageld staan in de deuropening van Junes kamer.

  Olivia lag onder het bloed en met alleen haar beha en slipje aan ineengedoken op het vloerkleed en de tranen stroomden langs haar bebloede gezicht. Naast haar lag het lichaam van June Okeweno, met wel honderd steekwonden, waarvan het blootgelegde roze weefsel scherp contrasteerde met haar gladde bruine huid.

  Nick zat nog steeds in smoking op zijn knieën naast haar en schoof haar ingewanden weer in haar buikholte.

 

Er was inmiddels niet veel meer voor nodig om Olivia onder hypnose te brengen. Denison merkte dat de visualisatie van het strand nu genoeg was en dat hij het deel van de kerk en de gebrandschilderde ramen kon weglaten. Ze lag ontspannen op de bank, met een blos op haar wangen en haar mond een beetje open. Denison vond dat ze eruitzag als een slapend kind.

  ‘Hallo, dokter,’ zei ze slaperig. ‘Helen hier.’

  ‘Hoe is het met je, Helen?’

  ‘Niet zo goed. Ik weet dat u vandaag over June wilt praten.’

  ‘Dat klopt. Je moet me vertellen wat er die avond gebeurd is.’

  Helen zuchtte en bleef heel lang stil. Denison begon zich af te vragen of ze niet in slaap was gevallen; dat was niet ongewoon als iemand onder hypnose werd gebracht. Hij schrok op toen ze plotseling begon te praten.

  ‘Het was omdat ze zo tekeerging over Olivia’s ouders. Het gaf haar het gevoel dat ze... niets waard was. Dat ze niet goed genoeg was. Ik ben er nog wel in geslaagd Jude onder bedwang te houden, waarschijnlijk omdat ze in dat stadium nog helemaal nuchter was. Het werd zelfs weer rustig. Mary was nogal teleurgesteld over onze cijfers, dus nam ik de tijd om haar ervan te verzekeren dat het niet haar schuld was als ze niet bij alle examens aan het oppervlak had kunnen komen. Misschien had ik beter moeten opletten, had ik me niet moeten laten afleiden, maar Olivia was weer naar haar kamer gegaan en ik dacht dat alles veilig was. Maar toen klopte June aan en begon ze weer ruzie te maken. En Jude lag al op de loer.

  Hij dwong haar weer naar haar eigen kamer en deed de deur achter hen op slot. Ze verzette zich hevig, maar u moet begrijpen dat Olivia in lichamelijk opzicht veel sterker is als Jude de leiding heeft. Hij heeft June vermoord. En ze heeft geleden...’ Plotseling barstte Helen in tranen uit. ‘Ze heeft ontzettend geleden! De anderen begrepen niet wat er gebeurde. Het was voor hen zo snel voorbij. Maar June kreeg de tijd om het te begrijpen. Dat arme, arme meisje.’

  ‘Kun je me vertellen wat hij met haar deed?’ vroeg Denison, die zijn pen tussen zijn vingers liet ronddraaien. Hij vond het verschrikkelijk dat hij haar dit moest aandoen. De gedachte kwam bij hem op dat hij graag zijn cricketbat zou ophalen en Jude tevoorschijn zou roepen om te spelen, die klootzak. Eens zien hoe gewelddadig hij nog was als een groot stuk wilgenhout een paar keer in contact kwam met zijn hoofd. Maar de grote fout in deze fantasie was natuurlijk dat hij Olivia het hoofd zou inslaan.

  ‘Hij heeft haar darmen uit haar lichaam gesneden. En daarna bleef hij maar steken en hij wilde niet meer stoppen. Ik kon hem niet laten ophouden. Nick kwam binnenrennen en dat is het laatste wat ik me kan herinneren. Ik weet niet wat er daarna gebeurd is. Ik weet niet waar we waren in de tijd dat Olivia volgens u catatonisch was.’

  Denison legde zijn pen op zijn aantekenboek. ‘Oké,’ zei hij, ‘we zullen je nu maar uit je trance halen.’

 

Tien minuten later zat Olivia verfrist en ontspannen na een posthypnotische suggestie van Denison met een glas water in haar hand naar hem te kijken.

  ‘Olivia, kun jij je nog iets van die dag herinneren? Dat je de uitslagen las, bijvoorbeeld. Dat je je klaarmaakte voor het meibal? Van het bal zelf?’

  Ze knikte. ‘Alles.’

  ‘Er zijn geen hiaten?’

  Ze dronk wat water. ‘Misschien. Eerst was Danny er en toen ineens niet meer. Maar ik geloof niet dat ik al te veel kwijt ben.’

  Denison maakte een aantekening. ‘Weet je nog dat je terug bent gegaan naar je kamer?’

  ‘Ja, ik was behoorlijk dronken en had slaap. Nick vond dat hij me naar bed moest brengen. Hij moest mijn jurk voor me losritsen. Ik ben in mijn ondergoed naar bed gegaan, zo moe was ik.’

  ‘En is hij toen weer weggegaan of is hij in de kamer gebleven?’

  Ze schudde haar hoofd en nam nog een grote slok water. ‘Daarna weet ik niets meer. Het is net als die keer dat u zei dan ik naar Brown’s ben gegaan op Valentijnsdag of die keer dat ik Sinead meenam naar de pub om naar de kwartfinale te kijken. Ik weet alleen dat Nick en ik in Junes kamer zijn beland omdat u me dat verteld heeft.’

  Denison, die zat te schrijven met zijn blauwe ballpoint, merkte plotseling dat zijn pen stil tegen het papier lag. ‘Wat zei je?’ Zijn adem stokte in zijn keel.

  ‘Nu moet u niet beledigd zijn. Ik wil alleen zeggen dat ik erop vertrouw dat wat u me vertelt de waarheid is. Het zou ook kunnen dat u tegen me liegt. Ik zou het gewoon niet weten.’

  Denison schraapte zijn keel. ‘Ik lieg niet tegen je, Olivia. Dat verzeker ik je. Hoor eens, het wordt laat. Laten we er voor vandaag maar een eind aan maken.’

 

‘Volgens mij liegt ze,’ zei Denison. Hij zette zijn bril af, wreef hem op met zijn das, zette hem toen weer op en keek Weathers aan.

  Weathers keek terug. ‘Wat is er gebeurd?’

  ‘Mensen met DIS raken af en toe in een soort trance, en als ze daaruit komen, weten ze niet meer wat er in die periode gebeurd is. Dat komt omdat een van hun alter ego’s dan het heft in handen neemt. De hoofdpersoonlijkheid is zich niet bewust van wat er gebeurt als het alter ego de leiding heeft.’

  ‘Oké,’ zei Weathers ongeduldig.

  ‘De middag dat Sinead Flynn Olivia opzocht in Londen zou ze ook in zo’n trance zijn geweest. Olivia zei dat ze alleen wist dat ze in een pub naar de kwartfinale had zitten kijken omdat ik haar dat verteld had.’

  Weathers keek naar hem en hief toen gefrustreerd zijn handen. ‘En?’

  ‘Ik heb Olivia alleen verteld dat er een wereldbekerwedstrijd op de tv was,’ zei Denison. Hij keek alsof hij op het punt stond te gaan overgeven. ‘Hoe wist zij dat het een kwartfinale was?’

  Weathers keek boos naar het plafond. ‘Waar hebben we het over?’

  ‘Het kan zijn dat ze doet alsof, dat ze alle symptomen van een dissociatieve identiteitsstoornis heeft gespeeld. Goed, ze zou dan nog steeds worden opgesloten in een gesloten inrichting tot ze op wonderbaarlijke wijze kan genezen, maar het is een stuk beter dan twintig jaar tot levenslang in de gevangenis.’

  ‘Maar waarom zou ze in godsnaam doen alsof ze meerdere persoonlijkheden heeft? Ik heb van jou begrepen dat het niet bepaald een garantie is op een plekje in Broadmoor in plaats van in Holloway. Waarom heeft ze dan niet iets gemakkelijkers verzonnen, waarover iedereen het eens is dat het bestaat, zoals paranoïde schizofrenie?’

  Denison haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Misschien is ze bang dat ze antipsychotica toegediend zou krijgen. Die zou ik ook niet slikken als het niet absoluut noodzakelijk was. Bovendien zijn er tijdens haar drie jaar op Ariel geen duidelijke tekenen geweest van een psychose, dus hoe geloofwaardig zou het geweest zijn als ze nu opeens zou zeggen dat ze Napoleon was en dat de CIA probeerde haar onder de duim te houden via haar tv?’

  ‘Matt, hier kan ook een andere verklaring voor zijn.’ Weathers verdrong een glimlach. ‘Als ze enig idee had in welke week Sinead Flynn haar heeft opgezocht, heeft ze misschien kunnen nagaan dat het tijdens een kwartfinale moet zijn geweest. Jezus, weet je zeker dat je het haar zelf niet verteld hebt?’

  ‘Ik heb mijn bandjes afgeluisterd. Ik heb alleen gezegd dat het een wereldbekerwedstrijd was. Ik geloof dat ik niet eens verteld heb dat het in juni was.’

  ‘We moeten iets substantiëlers zien te vinden. We moeten bewijzen of die meervoudige persoonlijkheid nu echt bestaat of niet.’

  Denison moest bijna hardop lachen. Hij deed zijn das een beetje losser en ontspande zich wat. ‘Weet je, als ik dat kon bewijzen, zou de aandoening niet zo controversieel zijn. In de meeste literatuur over DIS gaat het erom vast te stellen of de patiënten echt verschillende persoonlijkheden hebben. Met behulp van rorschachtests, bijvoorbeeld, of MRI-scans.’

  ‘Fijn. Dus jij wilt zeggen dat we op geen enkele manier kunnen vaststellen of ze het heeft of niet?’ Weathers schoof zijn stoel achteruit en ging door het raam staan staren. ‘Ik moet een sigaret hebben.’

  ‘Ik dacht dat je gestopt was,’ zei Denison.

  ‘Dat klopt. Heb jij er een?’

  ‘Ja.’ Denison kwam ook bij het raam staan en leunde tegen het kozijn. ‘Maar je krijgt er geen.’

  Weathers grinnikte. ‘Vuile schooier.’

  ‘Ik ben niet van plan medeplichtig te worden,’ zei Denison, die moeite moest doen om niet te lachen. ‘Hoor eens, heb je ooit gehoord van Kenneth Bianchi?’

  Weathers knikte. ‘Ja, een van de Hillside Stranglers in Californië, in de jaren zeventig.’

  ‘Nou, hij beweerde dat de moorden waren gepleegd door een alter ego. De officier van justitie slaagde er niet in te bewijzen dat hij die andere persoonlijkheid verzon, maar wel dat hij deed alsof hij onder hypnose was gebracht.’

  Weathers’ groene ogen lichtten op. ‘Dus als we kunnen aantonen dat Corscadden niet echt onder zeil gaat, betekent dat dat ze alles waarschijnlijk verzint? Matt, je bent een genie.’ Hij legde zijn handen om Denisons gezicht en plantte een dikke zoen op zijn voorhoofd. ‘We gaan ervoor.’

 

‘Heb je bezwaar tegen die videocamera, Olivia?’

  Olivia keek slecht op haar gemak van de cameralens naar Denison. ‘Nou ja, niet echt, als u het nodig vindt.’

  ‘Ik denk dat het verstandig is om niet alleen het geluid vast te leggen, maar ook beelden.’ Denison vond het erg dat hij haar moest misleiden; dat hoorde normaal gesproken niet bij zijn werk. Hij zet de camera op autofocus en richtte hem op haar terwijl ze op de bank lag.

  Ze gingen de hele hypnoseroutine door: het strand, de kerk, de trap. Olivia leek in een diepe hypnotische trance te verzinken.

  ‘Olivia,’ zei Denison, ‘ik wil dat je in deze zeer ontspannen toestand blijft terwijl je rechtop gaat zitten en je ogen opendoet.’

  Ze streek haar rok glad en ging rechtop zitten, met haar rug tegen de kussens van de bank. Pas toen ze recht zat, deed ze haar ogen open, die glazig en afwezig stonden.

  ‘Olivia, ik ga je wat vragen stellen. Het geeft niet als je het antwoord niet weet. Zeg dan maar gewoon dat je het niet weet, je hoeft niet te raden. Oké?’

  ‘Oké.’

  ‘Kun je me vertellen wat de hoofdstad van Engeland is?’

  ‘Londen.’

  ‘De Amerikaanse vlag heeft drie kleuren. Wat zijn die kleuren?’

  ‘Rood, wit en blauw.’

  ‘Wie was de eerste astronaut die op de maan wandelde?’

  ‘Neil Armstrong.’

  ‘Een amethist is een paarsblauwe edelsteen. Welke kleur heeft hij als hij verhit wordt?’

  Er verscheen een bijna verticale rimpel op haar voorhoofd. ‘Dat weet ik niet.’

  ‘De amethist wordt geel als hij verhit wordt. Wat was de naam van het vriendinnetje van Mickey Mouse in de Disney-cartoons?’

  De rimpel verdween. ‘Minnie.’

  ‘Heel goed, Olivia. Nu kom ik naast je zitten.’ Denison ging aan de andere kant van de bank zitten en zorgde ervoor niet in haar persoonlijke ruimte te komen. ‘Olivia, wil je alsjeblieft je linkerhand uitsteken?’

  Ze stak hem haar hand toe en keek nog steeds eerder voor zich uit dan naar hem. ‘Ik ga met mijn vinger een cirkel op de rug van je hand tekenen,’ zei hij. ‘Als ik die cirkel heb getekend, wordt de huid binnen die cirkel verdoofd en voel je niet of je daar aangeraakt wordt. Begrijp je dat?’

  Olivia knikte. Denison tekende met de punt van zijn wijsvinger een cirkel met een diameter van ongeveer vijf centimeter op de rug van haar hand. ‘Nu ga ik je op verschillende plekken op je onderarm en hand aanraken. Als je dat voelt, wil ik dat je “ja” zegt. Voel je het niet, dan moet je “nee” zeggen. Begrijp je dat?’

  Olivia knikte weer. ‘Oké, Olivia. Ik wil dat je je ogen dichtdoet.’ Ze kneep ze stijf dicht. Denison drukte licht op haar onderarm.

  ‘Ja,’ zei ze. Hij raakte haar weer aan, dit keer op haar duim. ‘Ja.’ Hij raakte haar aan binnen de denkbeeldige cirkel. Geen reactie. Hij duwde met zijn vinger tegen haar elleboog. ‘Ja.’ Weer probeerde hij het binnen de cirkel. Weer zei ze niets.

  ‘Oké, Olivia, je mag je ogen weer opendoen.’ Ze gingen knipperend open. De middagzon liet haar haar gloeien.

  Denison stond op en trok de lege bureaustoel dichter naar de bank. Daarna ging hij weer op de bank zitten. ‘Janey, mijn assistente, zit op die stoel. Zie je haar?’

  Olivia knikte. ‘Hallo,’ zei ze tegen de lege stoel.

  ‘Kun je me vertellen wat ze aanheeft?’

  Olivia keek verrast. ‘Dat begrijp ik niet. Kunt u haar niet zien?’

  ‘Ik wil gewoon weten wat jij ziet, Olivia.’

  Ze hield haar hoofd scheef. ‘Een blauwe blouse. Een zwarte rok.’

  ‘Wil je met haar praten?’

  Olivia keek ongemakkelijk. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’

  ‘Waarom vraag je niet iets over haar persoonlijke leven?’

  Het meisje knipperde met haar ogen. ‘Eh... heb je een vriendje?’ Even later knikte ze.

  ‘Wat zei ze?’ vroeg Denison.

  ‘Ze zei dat ze er tot voor kort wel een had, maar dat ze vorige maand uit elkaar zijn gegaan.’

  Verrassend dicht bij de waarheid, maar Denison zat hier niet om Olivia’s helderziende vermogens te beoordelen. Hij vroeg of ze haar ogen dicht wilde doen, stond daarna op en ging naar de deur, waar hij de echte Janey zwijgend wenkte. Janey leek zich bijna net zo ongemakkelijk te voelen als Olivia, maar kwam plichtsgetrouw de kamer in. Denison vroeg Olivia haar ogen open te doen en Janey knikte haar beleefd gedag.

  Maar Olivia leek haar niet te kunnen zien. Haar aandacht bleef bij de denkbeeldige Janey op de stoel.

  ‘Olivia,’ zei dokter Denison, ‘kijk eens wie net de kamer in komt. Kijk, het is Janey.’

  Toen Olivia hem dat hoorde zeggen, gingen haar ogen vol consternatie van de denkbeeldige Janey in de stoel naar de staande Janey en terug. ‘Dokter, wat gebeurt er?’ fluisterde ze. ‘Dit is eng. Ik vind dit niet leuk, laat het alstublieft ophouden!’

  ‘Wat is er dan, Olivia?’ drong hij aan.

  ‘Ik geloof dat ik hallucineer. Heeft ze een tweelingzus? Ik zie twee Janeys! Hoe kan ze op twee plaatsen tegelijk zijn?’

  ‘Rustig aan maar, Olivia. Het is oké als je er twee ziet.’ Hij wendde zich tot Janey. ‘Dank je, Janey, je kunt weer teruggaan naar je bureau.’ Janey verliet verbijsterd de kamer en deed de deur achter zich dicht. Olivia ontspande zichtbaar nu alleen de denkbeeldige Janey nog aanwezig was. ‘Olivia, Janey staat op en gaat weg. Je ziet haar niet meer.’

  ‘Waar is ze heen?’ vroeg Olivia bezorgd.

  ‘Olivia, ik wil dat je weer gaat liggen en dan haal ik je uit deze trance. Als je wakker wordt, voel je je helemaal fris en ontspannen, maar je zult je niets meer herinneren van wat er tijdens de trance gebeurd is, begrijp je dat?’

  ‘Ja.’ Ze ging weer op de bank liggen en zorgde er ook dit keer voor dat haar rok netjes omlaag bleef. Denison nam de visualisatie van de trap in omgekeerde volgorde door en bracht haar geleidelijk weer tot vol bewustzijn.

  ‘... en een. Je bent nu helemaal wakker. Hoe voel je je?’

  Olivia duwde zich overeind. Ze ging met haar handen door haar haar en glimlachte naar Denison.

  ‘Verrassend goed, dank u wel, dokter.’

  ‘Goed dan. Ik wil je een paar vragen stellen. Neem me niet kwalijk als ze een beetje vreemd lijken.’

  Ze knikte dat hij door kon gaan.

  ‘De Amerikaanse vlag heeft drie kleuren. Welke kleuren zijn dat?’

  ‘Blauw, rood en wit.’

  ‘Wat is de naam van het vriendinnetje van Mickey Mouse in de Disney-cartoons?’

  Ze glimlachte. ‘Minnie.’

  ‘Wie was de eerste astronaut die op de maan wandelde?’

  ‘Neil Armstrong.’

  ‘Een amethist is een paarsblauwe edelsteen. Welke kleur heeft hij als hij verhit wordt?’

  Olivia lachte. ‘U maakt een grapje, zeker. Ik heb Engelse literatuur gestudeerd, weet u nog?’

  ‘Dus je weet het niet?’

  ‘Nee.’

  ‘Dat geeft niet. Kun je me vertellen wat de hoofdstad van Engeland is?’

  ‘Gelukkig, een makkelijke! Londen, natuurlijk.’

 

Tien minuten later, toen Olivia werd teruggebracht naar haar kamer aan de andere kant van het gebouw, zat Denison met een grimmige trek om zijn mond aan de telefoon.

  ‘Steve, met Matt. Ik heb je bewijs.’