6

Rechercheur Norm Chisholm van het kantoor van de sheriff van Laurel County en ik konden het goed met elkaar vinden. Het politiekorps is er klein en als je strafrecht doet, heb je al gauw met alle leden te maken gehad. Norm en ik hadden samen aan een paar zaken gewerkt toen ik nog substituut-officier was. Ik was een paar keer met hem gaan vissen en we hadden wel eens een biertje gedronken. Toen ik de advocatuur inging, hadden we nauwelijks nog met elkaar te maken, maar de vriendschap was niet bekoeld.
‘Je ziet er niet best uit,’ zei Norm met een treurige glimlach toen hij mijn ziekenhuiskamer binnenwandelde.
‘Ik heb me wel eens beter gevoeld, ja.’
Norm schoof een stoel naast mijn bed. ‘Ik probeer het kort te houden,’ zei hij verontschuldigend.
‘Doe geen moeite. Ik verwachtte je al.’ Ik wachtte even. ‘Al iets gehoord van Jeanette?’
Norm schudde het hoofd.
‘Hoe houdt Gene zich?’
‘Niet zo goed. Hij is zwaar depressief. Ik kan het me voorstellen.’
Ik knikte.
‘Jullie tweeën hebben het niet slim aangepakt, Al.’
‘Wrijf het er nou niet in, ik voel me al rot genoeg. Gene wilde niet dat ik de politie inschakelde. Hij was als de dood dat de ontvoerder Jeanette zou vermoorden. De manier waarop de FBI die losgeldkwestie van Schurr had aangepakt had hem flink afgeschrikt. Ik had hem wat meer onder druk moeten zetten, maar dat heb ik niet gedaan en ik kan het nu niet meer terugdraaien.’
‘Goed, ik zal er over ophouden. Maar ik moet je wel vragen wat er gebeurd is.’
Ik vertelde Norm alles. Hij knikte nu en dan en maakte aantekeningen. Toen ik klaar was zei hij dat hij nog een paar vragen had en dan weg zou gaan.
‘Hoe denk je dat de ontvoerder weg heeft kunnen komen?’
‘Hij heeft waarschijnlijk eerder op de avond een boot gebracht en die stroomafwaarts verborgen van de plaats waar hij Gene had opgedragen het geld achter te laten. Hij zag mij de tas neerzetten en kwam tevoorschijn om hem op te pakken toen hij dacht dat ik verdwenen was. Nadat hij me neergeschoten had, vermoed ik dat hij een paar kilometer de rivier is afgevaren tot de volgende aanlegplaats. Je weet welke ik bedoel.’
Norm knikte en schreef iets in zijn notitieboekje.
‘Heel aannemelijk. Die aanlegplaats bevindt zich tweeënhalve kilometer van de plek waar jij de tas hebt achtergelaten. Je kunt daar via een smal pad het ravijn in en uit. Er zijn al een paar lui van de technische recherche naartoe gegaan maar die konden niets ontdekken. Maar omdat je geen auto’s hebt gezien in de buurt waar je wagen stond en de ontvoerder niet langs je is gekomen over het pad om het geld te pakken, is dat toch de meest logische veronderstelling.’
Norm nam de tijd om de volgende vraag te stellen. Hij deed zijn best om er gewoon uit te zien, maar ik zag dat hij nerveus was.
‘Hoe ging het tussen Gene en Jeanette?’
Het viel me op dat hij over Jeanette praatte alsof ze dood was en ik werd bijna overmand door emoties.
‘Gene verafgoodt haar,’ zei ik rustig.
‘En Jeanette? Het gerucht gaat namelijk dat ze hier ongelukkig was. En dat ze misschien vreemdging. Weet jij daar iets van?’
Mijn hart begon heftig te kloppen. Wist Norm het van Jeanette en mij? Een ogenblik overwoog ik zelfs even het op te biechten, maar ik deed het niet.
‘Desert Grove is niet te vergelijken met de grote stad, en ze schelen nogal wat in leeftijd, maar ze maakten de indruk gelukkig te zijn.’
‘Heeft Gene het met jou nooit over huwelijksproblemen gehad?’
‘Nee, nooit, Norm. Waar wil je heen?’
‘Nergens. Ik zit maar wat te prakkiseren.’ Hij lachte. ‘Dat is mijn vak.’
Norm kletste nog een paar minuten door. Toen hij wegging, had ik het plotseling koud.
De volgende dag verliet ik het ziekenhuis. Het eerste wat ik deed toen ik thuiskwam was Gene bellen. Hij klonk alsof hij ten dode was opgeschreven. Zijn toon was vlak, alsof hij volkomen beroofd was van zijn energie. Jeanette was nog steeds niet gevonden en men nam aan dat ze dood was. Gene was ontroostbaar. De pijnstillers die de dokter me gegeven had maakten me groggy maar niet genoeg. Ik werd verteerd door een verlangen dat naar ik wist nooit meer bevredigd kon worden en gekweld door schuldgevoel omdat ik nog zo naar Jeanette verlangde. De volgende dag werd ik tot de werkelijkheid teruggebracht door een telefoontje van Paul uit de gevangenis.
‘Gaat het goed met je, Al?’ vroeg hij me zodra ik had opgenomen. Ik voelde dat hij dat niet vroeg omdat het hem echt interesseerde, maar omdat de etiquette het voorschreef. Zodra ik hem verteld had dat ik het wel zou overleven, kwam hij met de echte reden waarom hij belde.
‘Je moet ervoor zorgen dat mijn vonnis vernietigd wordt. Dit bewijst dat ik onschuldig ben. De echte ontvoerders gaan gewoon door.’
‘Dat heb ik ook bedacht, maar de ontvoering van Jeanette zal jou niet veel helpen. Dobbs zei dat er nog iemand bij betrokken was. Arnie zal gewoon aanvoeren dat die het nu in zijn eentje doet.’
‘Shit,’ zei Paul zacht toen tot hem doordrong wat ik zei.
‘Kunnen we hier geen enkel voordeel uit halen?’
‘In hoger beroep gaan is waarschijnlijk de beste zet, maar ik zal erover nadenken. Door de pijnstillers en die schietpartij ben ik nog steeds niet helemaal helder. Geef me een paar dagen.’

Na een week mocht ik van de dokter pas weer aan het werk. Het grootste gedeelte van die eerste morgen bracht ik in mijn kantoor door met het doornemen van de post. Rond elf uur kwam ik op een idee. Ik belde de griffier van rechter Schrieber.
‘Marge,’ vroeg ik na haar verzekerd te hebben dat ik me prima voelde, ‘ik moet beginnen aan het instellen van het hoger beroep van Paul McCann. Wie werkt haar stenoverslagen uit als Jeanette vermist blijft?’
Ik kon het nog niet opbrengen om haar als dood te beschouwen.
‘We hebben Marty Blumenthal uit Rogersville te hulp geroepen. Hij zal je helpen zodra we Jeanettes verslagen vinden.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Jeanette bereidde nog twee beroepen voor. Die advocaten belden zodra ze het in de krant hadden gelezen. Ik heb haar bureau nagezocht, maar ik kon de verslagen niet vinden.’
‘En de back-ups?’
‘Ook niet te vinden.’
‘Heb je Gene gebeld? De verslagen en de back-ups zijn waarschijnlijk thuis.’
‘Ik vond het vreselijk om hem te bellen, maar ik heb het toch gedaan. Hij kon ook niets vinden.’
‘Is haar auto al terecht?’
‘De politie zoekt hem nog.’
‘Goed. De stenoverslagen en de back-ups bevinden zich waarschijnlijk in haar auto. Zonder het zittingsverslag kan ik geen beroep instellen.’
Ik hing op. Een gerechtsstenografe maakt tijdens de zitting op een stenografeermachine een verslag van wat er gezegd wordt. In de machine zit een rol wit papier waarop in steno de verslagen worden getikt die automatisch gekopieerd worden naar een diskette. Wanneer een advocaat een zittingsverslag nodig heeft, stopt ze de diskette in haar computer en gebruikt een programma waarmee de notities worden vertaald. Marty Blumenthal zou de notities en de diskettes nodig hebben om het zittingsverslag te maken dat ik nodig had om Pauls beroep in te stellen, maar ik maakte me geen zorgen. Bij het hooggerechtshof werd er bij een zaak waarin de doodstraf werd uitgesproken automatisch een herziening van het vonnis verleend. En ik wist dat het hof mij meer dan eens uitstel zou geven als het beroep niet ingesteld kon worden omdat de stenoverslagen zoek waren geraakt.