Hoofdstuk 6

 

 

 

Uit ervaring wist Kelsi dat het makkelijker was om een vader te hebben die totaal uit beeld was, dan om een vader te hebben die nooit kwam opdagen als hij het had beloofd of die heel duidelijk voor een ander gezin koos. Ze wist zeker dat totale afwezigheid beter te verdragen was dan afwijzing. Jack bedoelde het waarschijnlijk goed, maar vroeg of laat zou hij hun kind teleurstellen, dus hij kon zich maar beter helemaal niet met de opvoeding bemoeien. Nu moest ze hem daar alleen nog van zien te overtuigen.

De volgende ochtend hing hij al vroeg aan de telefoon.

‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg ze formeel.

‘Kom op, Kelsi, we moeten praten.’

‘Nee hoor, wat mij betreft niet. Ik denk dat het beter is als we elkaar niet meer zien. We kunnen er het best nu meteen een punt achter zetten.’

Ze zette zich schrap voor een woede-uitbarsting aan de andere kant van de lijn. Die bleef echter uit.

‘Denk je echt dat je dat zomaar in je eentje kunt beslissen? Jij gaat de opvoeding niet alleen doen, Kelsi. En mocht je dat toch van plan zijn, dan vraag ik co-ouderschap aan.’

Kelsi hapte naar adem. ‘Dat meen je niet.’ Als hij het wel meende, zou hij de helft van de tijd een kind moeten verzorgen. Hoe dacht hij dat te kunnen combineren met zijn sport en sociale leven? Dat moest bluf van hem zijn.

‘Dat meen ik wél.’

Ze had het idee dat dit niet meer over het kind ging, maar over je eigen gelijk proberen te halen. Razendsnel dacht ze na. Ze kon zich er uit alle macht tegen verzetten, of ze kon er nonchalant op reageren. In het eerste geval zou hij tot het uiterste gaan en de zaak waarschijnlijk voor de rechter laten komen. In het tweede geval zou hij zijn belangstelling voor haar en het kind hoogstwaarschijnlijk al verloren hebben tegen de tijd dat het geboren werd. Negen maanden was een lange tijd. Over een klein jaar zou hij allang weer een nieuwe passie en een nieuwe vrouw hebben. ‘Goed, Jack,’ zei ze daarom gewillig. ‘Als het kind geboren is, delen we het ouderschap. Maar tot die tijd is er geen enkele reden waarom we elkaar zouden zien. Neem dus maar weer contact met me op tegen de tijd dat het kind geboren gaat worden.’

Nu viel er zo’n lange stilte dat ze zich afvroeg of hij had opgehangen.

‘Kelsi?’ zei hij toen. ‘Je gaat er niet vandoor, hè?’

Ze verwaardigde zich niet om die vraag te beantwoorden, maar hing op en maakte zich klaar om naar haar werk te gaan. Ze deed zwarte contactlenzen in, omdat die op dit moment haar stemming het best weerspiegelden. Ze had er geen seconde over nagedacht om ervandoor te gaan. Ze had het hier in dit huis en op haar werk naar haar zin. En waar zou ze trouwens ook naartoe moeten? Terug naar haar moeder was geen optie.

Haar moeder was trots op haar geweest omdat ze haar kleine geboortedorp was ontgroeid en naar de universiteit in de stad was gegaan. Nu had ze een goede baan en woonde ze in een hippe wijk van diezelfde stad. Haar moeder zou teleurgesteld zijn als ze terugkwam. Niet omdat ze haar dochter niet om zich heen wilde hebben, maar omdat die dochter dan de vrijheid en de kansen die ze haar zo gunde verspeeld zou hebben.

Ze was niet bang voor Jack of voor zijn dreigementen. Wat haar wel angst aanjoeg, waren haar eigen gevoelens voor hem. Ze kon zijn aantrekkingskracht niet weerstaan. Die hypnotiserende blauwe ogen, die charmante lach, dat lichaam dat voor seks gemaakt leek… Dat was de ware reden dat ze hem voorlopig niet meer wilde zien. Hij was een playboy, goed voor een onenightstand of misschien een korte verhouding, maar geen man om een gezin mee te stichten. Dat zou onherroepelijk fout gaan.

Over een paar maanden, wanneer ze zo rond als een tonnetje was, waren haar eigen lustgevoelens misschien verdwenen en zou ze weer normaal met hem kunnen omgaan.

 

De avond daarvoor had Jack een paar uur nodig gehad om over haar kwetsende opmerkingen heen te komen. Hij had gehoopt dat ze deze ochtend redelijker zou zijn, maar hij had haar nog geen paar seconden aan de telefoon of ze haalde het bloed alweer onder zijn nagels vandaan. Hij had zelfs met co-ouderschap gedreigd. Geen idee waar dat opeens vandaan was gekomen, want door zijn werk kon hij een dergelijke verplichting onmogelijk aangaan. Het enige wat hij wist, was dat hij niet buitengesloten wilde worden.

Hij had zijn woede kunnen inslikken omdat hij wel wist waar haar koppigheid vandaan kwam: ze was doodsbang. Nou, dat was hij zelf ook, maar in zijn ogen was dat reden te meer om steun bij elkaar te zoeken en er samen uit te komen.

Haar zwangerschap kwam werkelijk op het slechtst denkbare moment. Hij moest zich concentreren op het Southern Hemisphere-kampioenschap. Zoals de meeste sporten was ook snowboarden iets voor jonge mannen. Hij was al aan de oude kant, en als hij ooit nog een gouden medaille op de Olympische Spelen wilde winnen, dan moest dat nu gebeuren. Verdorie, hij zou vandaag volop op de piste aan het trainen moeten zijn! Het was van het grootste belang dat hij snel met Kelsi tot een akkoord kwam.

Kelsi vertrouwde hem niet. Dat kon hij nog wel begrijpen, maar wat hem niet lekker zat, was dat ze hem veroordeelde zonder hem te kennen. Ze had zijn naam waarschijnlijk gegoogeld en zich op grond van de informatie die ze zo had gevonden een beeld van hem gevormd dat totaal niet strookte met de werkelijkheid. Dat zat hem erg dwars. Ze was toch wel intelligent genoeg om te snappen dat je niet alles moest geloven wat je las?

En dan was er nog die aantrekkingskracht. Hij hoefde maar aan haar te denken of hij werd alweer hard. Het was beslist niet zo dat hem dat overkwam bij elke aantrekkelijke vrouw die hij ontmoette, maar zij scheen te denken van wel. Blijkbaar dacht ze dat hij met elke vrouw die zich aanbood het bed in dook. Goed, hij was op seksueel gebied niet bepaald onschuldig, maar het was niet zo dat hij vrouwen gewetenloos gebruikte. Hij gebruikte vrouwen niet. Vriendschap vond hij veel belangrijker. En als hij al met een vriendin naar bed ging, was het omdat hij de vrouw in kwestie heel graag mocht en echt op haar gesteld was. Hij was altijd eerlijk over het feit dat er met hem geen vaste relatie in zat. Hij gaf evenveel als hij nam, en hij behandelde zijn vriendinnen met respect.

De afgelopen vier weken had hij trouwens helemaal geen seks meer gehad. Sinds die middag met Kelsi op het strand voelde hij geen enkele behoefte meer aan een andere vrouw. Ze had er duidelijk geen idee van hoezeer ze hem in haar macht had, en natuurlijk ging hij haar dat ook niet vertellen. Als ze nou wat vriendelijker tegen hem was geweest en hem wat hoger had ingeschat, had hij haar misschien wel verteld hoe de zaken ervoor stonden, maar op het moment paste hij daarvoor. Nog steeds vond hij het vreselijk dat hij zich niet op zijn training had kunnen concentreren omdat zij almaar door zijn hoofd spookte, maar inmiddels was hij wel blij dat hij gehoor had gegeven aan de impuls om haar opnieuw op te zoeken, want nu kon hij er tenminste voor zorgen dat haar zwangerschap zo veilig mogelijk verliep.

Zijn verlangen moest hij dan maar op de een of andere manier zien te onderdrukken. Dat was nog niet zo eenvoudig, want hij wist zeker dat zij ook nog steeds naar hem verlangde. Toen hij haar had gekust, had ze die kus automatisch beantwoord en hem pas daarna weggeduwd.

Als hij nuchter naar de situatie keek, moest hij toegeven dat ze er verstandig aan deed hun situatie niet verder te compliceren met een relatie. Haar gezondheid stond nu voorop. Natuurlijk wist hij dat seks tijdens de zwangerschap geen kwaad kon, maar het was beter om daar geen enkel risico mee te nemen. Geen complicaties, lichamelijk of emotioneel, dat was vanaf nu de manier waarop ze met elkaar om zouden gaan.

Toch wilde hij nog steeds dat ze hem beter leerde kennen, zodat ze in zou zien dat ze hem verkeerd had beoordeeld. Bovendien wilde hij haar laten zien dat hij wel iets meer aan de situatie bij te dragen had dan zijn zaad alleen.

Jack Greene ging altijd elke uitdaging die op zijn pad kwam aan, en Kelsi maakte de uitdaging alleen maar groter door hem buitenspel te willen zetten. Hij wilde ook zijn steentje bijdragen. Daarnaast wilde hij het ook nog eens leuk met Kelsi hebben, want zonder humor had het leven weinig zin.

Hij praatte met zijn advocaat, en stond weer eens versteld van wat je al niet met geld kon bereiken. Onderhandelingen verliepen veel soepeler als je direct duidelijk maakte dat geld geen enkele rol speelde. Diezelfde middag nog had hij de sleutels van het huis al in handen en liet hij zichzelf binnen. Drie van de vier appartementen stonden leeg, wat betekende dat Kelsi helemaal alleen in dat grote gebouw woonde, terwijl er talloze sleutels van voormalige huurders en hun partners of vrienden in omloop moesten zijn. Het was niet veilig om haar hier nog een nacht onbeschermd alleen te laten zijn.

Ze was totaal anders dan de vrouwen die hij kende. De vrouwen die hij op de piste tegenkwam, haalden dezelfde gevaarlijke stunts uit als hij, en als ze vielen, lachten ze erom en gingen gewoon weer door. Het waren sterke, robuuste vrouwen die wel tegen een stootje konden. Maar Kelsi was klein en fragiel, en ook nog eens zwanger van zijn kind.

Hij rilde van angst. Hoe kon dat nou? Hij genoot van alles wat risico met zich meebracht. Iets was voor hem pas de moeite waard als er een zeker gevaar in school. En nu was hij bang dat haar wat overkwam.

Hij hield zichzelf voor dat dat helemaal niet zo gek was. Met zijn ervaringen had hij alle reden om bang te zijn. Als zijn moeder niet in het kraambed was gestorven, zou zijn hele jeugd er immers anders hebben uitgezien. Hij wist wat de gevolgen van een zwangerschap konden zijn. Niet dat hij van plan was Kelsi bang te maken met zijn persoonlijke geschiedenis, want ze had al genoeg te verwerken, maar hij zou er wel voor zorgen dat ze tijdens haar zwangerschap begeleid werd door de beste arts die hij maar kon vinden. Wat zei hij? Door het beste téám van artsen. Hij moest zeker weten dat alles goed was met haar en de baby, en dat dat zo zou blijven ook.

Zijn advocaat had voorgesteld dat hij er eerst een nachtje over sliep, maar daar had hij niets van willen weten. Hoe sneller hij het huis kon laten renoveren, hoe beter. Als hij wist dat hij zich over Kelsi geen zorgen meer hoefde te maken, zou hij zich een stuk vrijer voelen om weer aan het werk te gaan.

 

Kelsi had de ochtend vrij genomen om naar haar huisarts te gaan, maar ’s middags ging ze gewoon weer naar haar werk. Ze droeg haar roze contactlenzen in een poging het leven wat rooskleurig in te zien en verwelkomde haar overvolle mailbox, omdat bezig blijven de enige manier leek om de situatie aan te kunnen. Ze ging het wel klaarspelen. Op de een of andere manier zou het haar lukken, en haar baan speelde daar een belangrijke rol bij.

Toen ze die middag laat thuiskwam, zonk de moed haar echter in de schoenen. Op het bord dat aangaf dat het huis waarin ze woonde te koop was, was nu een grote sticker geplakt met het woord ‘verkocht’. Maandenlang had het huis te koop gestaan. Hoe meer tijd er verstreek, hoe meer ze het bord in de tuin had kunnen negeren. Misschien gingen er wel jaren overheen voordat er een koper was gevonden, had ze optimistisch gedacht.

Maar nu was die hoop in één klap vervlogen. Ze zou moeten verhuizen. Ook dat nog.

Zuchtend keek ze in haar brievenbus of er al een brief van de verhuurder lag die aangaf wanneer ze eruit moest, maar die was er nog niet.

Tot haar verbazing stond de voordeur op een kier en hoorde ze binnen stemmen. Ze duwde de deur open en liep naar de trap. Boven, op de overloop, stonden vier mannen. Een daarvan maakte zich haastig uit het groepje los toen hij haar zag.

‘Wat doe jíj hier?’ Haar hart ging als een razende tekeer.

‘Ik woon hier vanaf nu,’ zei Jack nonchalant.

‘Wát zeg je?’ Ze keek langs hem heen naar de andere mannen, die de hal aan het opmeten waren en wat dingen op een blocnote krabbelden.

‘Ik heb het huis gekocht.’

Sprakeloos staarde ze hem aan.

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ja, het stond te koop. Vanmiddag heb ik het contract ondertekend.’

‘Kan dat zo snel?’

Hij grinnikte. ‘Als je zegt dat je contant betaalt, kan alles.’

Ze wist niet wat ze zeggen moest. Zijn nu stralende ogen maakten hem nog aantrekkelijker dan hij al was. ‘Maar wat moet je nou met vier appartementen?’

‘Daar ga ik één groot huis van maken.’

Ze greep de trapleuning beet. ‘Dus ik moet eruit?’

Lachend liep hij de trap af. ‘Natuurlijk niet.’

Hij kwam veel te dichtbij.

‘Ik had gedacht drie appartementen samen te trekken en jouw appartement te laten zoals het is,’ legde hij uit. ‘Wanneer de baby geboren is, kun jij naar de grote ruimte verhuizen en trek ik in jouw voormalige appartement. Dan heb jij de ruimte om een werkplek in te richten zodat je de eerste tijd thuis kunt werken, en ik ben in de buurt om bij te springen als het nodig is. Ideaal, toch?’

Kelsi vond het verre van ideaal klinken. Moesten ze onder hetzelfde dak wonen? Werd hij een soort huisgenoot? Hoe zou ze dan ooit over haar gevoelens voor hem heen kunnen komen?

‘Vanaf nu betaal je geen huur meer. De verbouwing zal wel de nodige overlast en wat lawaai met zich meebrengen, maar ik begin er het liefst zo snel mogelijk mee, want dan is het ook weer zo snel mogelijk achter de rug.’ Vlak voor haar bleef hij staan. ‘Ik weet niet of het hier tijdens de constructiewerkzaamheden wel helemaal veilig is. Vind je het goed als ik je voor de komende weken in een hotel onderbreng?’

‘Nee, ik blijf hier,’ antwoordde ze ogenblikkelijk. Er waren al zoveel veranderingen op komst, zoveel dingen waar ze geen enkele controle over had, dat ze haar eigen vertrouwde plekje niet ook nog eens kwijt wilde.

Hij glimlachte. ‘Ik dacht al dat je dat zou zeggen. Daarom heb ik zolang maar mijn intrek in het appartement naast het jouwe genomen.’

Nu brak het zweet haar aan alle kanten uit. ‘Dat is helemaal niet nodig.’

Zijn oogverblindend blauwe ogen keken haar recht aan. ‘Ik vind van wel.’

Ze probeerde zijn blik te ontwijken, maar het was zinloos, want ook als ze hem niet aankeek, voelde ze de aantrekkingskracht. ‘Voor mij hoef je het niet te doen.’

‘Ik doe het omdat ik geen hotel meer kan zien. Maar maak je geen zorgen, je zult nauwelijks merken dat ik er ben.’

Onmogelijk! Het vervelende was dat ze hem hier niet wilde hebben, maar het tegelijkertijd ook wel opwindend vond een voordeur met hem te delen. Ze moest wel een masochiste zijn om zo te denken. Zonder nog een woord te zeggen liep ze langs hem heen, de trap op, naar de veilige beslotenheid van haar eigen appartement. Daar liet ze zich op de bank vallen en bleef met haar hoofd in haar handen zitten, luisterend naar het wilde kloppen van haar hart.

Het ging allemaal veel te snel. In vierentwintig uur tijd was haar hele leven op zijn kop gezet.

De stemmen op de gang praatten nog een tijdje door. Ze probeerde het te negeren, maar tegelijkertijd probeerde ze te verstaan wat er werd gezegd. Het was om gek van te worden.

Na een tijdje gingen de mannen naar beneden en hoorde ze de voordeur dichtslaan. Een diepe stilte daalde over het huis neer.

Eindelijk kon ze zich weer wat ontspannen. Ze strekte zich op de bank uit en hoopte de chaos in haar hoofd tot rust te brengen door een kort dutje te doen. Ze voelde zich zo verward dat ze niet aan eten moest denken en ze was te moe om te huilen. Met dichte ogen probeerde ze tot rust te komen.

Een klop op de deur deed haar overeind vliegen. Er kon maar één persoon voor de deur staan, en dat was Jack.

Op haar hoede opende ze de deur op een kier. Ze vertrouwde de onschuldige blik in zijn ogen voor geen cent.

‘De oven in mijn appartement doet het niet, en in de appartementen beneden is de elektriciteit afgesloten. Vind je het erg als ik die van jou gebruik?’

‘Je wilt mijn oven gebruiken?’

‘Ik heb vanmiddag niet geluncht.’ Hij hield een papieren boodschappentas omhoog. ‘Daarom wil ik vanavond vroeg eten.’

‘Dus je wilt hier koken?’ Ze was te moe om weerstand te bieden. Met een zucht opende ze de deur en liep terug naar de bank, de keuken aan hem overlatend. Hij ging zijn gang maar.

‘Heb je vandaag al koffie gedronken?’ vroeg hij haar vanuit de deuropening.

Ze had de hele dag nog geen slok koffie gehad en dankte haar barstende hoofdpijn waarschijnlijk aan het cafeïnegebrek. ‘Luister, Jack, ik wil even alleen zijn en uitrusten,’ zei ze beslist.

Een tijdje luisterde ze naar de geluiden die uit de keuken kwamen. Ze probeerde zich niet voor te stellen wat hij allemaal aan het doen was, maar dat bleek onmogelijk. Waarom zou ze eigenlijk niet aan hem denken? Het waren plezierige, opwindende gedachten. Waarom zou ze haar dagdromen uitschakelen? Waarom zou ze niet genieten van haar fantasieën over die prachtige ogen en dat prachtige lichaam van hem?

‘Kelsi?’

Geschrokken opende ze haar ogen. Hij stond vlak naast de bank.

‘Ik heb genoeg om te delen, hoor. Dus als je zin hebt…’

Als ze zin had? Natuurlijk had ze zin. Maar wat bood hij haar nu eigenlijk aan? Ze kon haar blik niet van hem afwenden. Dat haar, dat net iets te warrig zat, die strakke kaaklijn en die mondhoeken die in zo’n verleidelijke glimlach omhoog krulden.

‘Kelsi? Eet je mee?’ drong hij aan.

Ze vermande zich. ‘Het ruikt heerlijk.’

‘Kom mee dan.’

Ze volgde hem naar de eettafel, waar hij al voor twee personen bleek te hebben gedekt. Het eten stond ook al op tafel. Ze keek wat het was. Twee grote biefstukken, een schaal met nieuwe aardappeltjes en een grote bak salade met avocado en croutons.

‘Het is niets bijzonders,’ zei hij bescheiden, terwijl hij ging zitten.

Het was in ieder geval een stuk beter dan de zakjes instant pasta die ze meestal voor zichzelf klaarmaakte en waaraan ze alleen maar kokend water hoefde toe te voegen om een vullend maal te hebben. ‘Je had niet zoveel moeite hoeven doen.’

‘Ik had trek en ik wilde graag iets terugdoen voor het gebruik van je keuken.’ Hij lachte plagend. ‘Je hebt de rommel daar namelijk nog niet gezien.’

Achterdochtig keek ze over zijn schouder in de richting van de keukendeur.

‘En die ga je ook niet meer zien, want ik heb alles al opgeruimd,’ voegde hij er snel aan toe. ‘Als ik dat niet had gedaan, zou ik hier nooit meer mogen koken.’

De schrik sloeg haar om het hart. ‘Maar je laat je eigen oven toch wel repareren, mag ik hopen?’

In plaats van te antwoorden, begon hij te eten, en hij gebaarde naar haar dat ze hetzelfde moest doen.

Ze kon niet anders dan toegeven dat het verrukkelijk was. Jack was duidelijk een uitstekende kok. Pas nu merkte ze dat ze flinke trek had gehad.

Uiteindelijk verbrak Jack de stilte. ‘Goed eten tijdens de zwangerschap is heel belangrijk. Maar je moet ook naar een goede arts en extra vitamine slikken. Foliumzuur is ook belangrijk.’

Meteen voelde ze zich driftig worden. Om niet weer ruzie te krijgen, nam ze een slokje sap en zei: ‘Ik wist niet dat jij een wandelende encyclopedie was op het gebied van zwangerschap.’

‘Ik heb me er grondig in verdiept. Dit is het enige kind dat ik ooit zal krijgen, dus ik bereid me er zorgvuldig op voor.’

‘Ík ben degene die dit kind krijgt, Jack.’

‘Maar we hebben al vastgesteld dat ik er ook voor hem of haar zal zijn. En daar begin ik nu al mee.’

Ze kneep haar bestek bijna fijn. ‘Laat me je dan meteen geruststellen: ik ben vanmorgen al naar de dokter geweest en ik weet alles wat ik weten moet over vitamines en zo.’

‘Wie is die dokter? Een specialist?’

‘Nee, gewoon mijn huisarts.’ Met moeite slikte ze een paar vervelende opmerkingen in. ‘Naar een specialist ga je alleen als je complicaties verwacht.’

‘Moet je niet minder gaan werken?’

‘Jack, ik ben zwanger! Niet ziek of gehandicapt.’

Nijdig hakte hij met mes en vork op zijn biefstuk in.

‘Misschien had je dit huis beter niet kunnen kopen,’ opperde ze. ‘Dit gaat nooit goed.’

‘Natuurlijk wel,’ zei hij afgemeten. ‘Jij hebt een huis nodig en je woont hier naar je zin. Zelf had je het nooit kunnen betalen.’

Ze zweeg. Dit grote huis was inderdaad te hoog gegrepen, maar over een paar jaar zou ze zich wel een leuk klein huisje hebben kunnen permitteren.

‘Je hoeft je nooit meer zorgen over je financiën te maken, Kelsi. Dat begrijp je toch wel? Je kunt me vertrouwen. Het zal jou en de baby in materieel opzicht aan niets ontbreken.’

Dit soort dingen wilde ze helemaal niet horen. Haar onafhankelijkheid was belangrijk voor haar. Ze wilde van niemand afhankelijk zijn, en zeker niet in financieel opzicht. Dat was haar veel te riskant.

Blijkbaar sprak haar gezicht boekdelen, want hij zei: ‘Het spijt me als mijn hulp je trots krenkt.’

Niet dat hij ook maar in het minst berouwvol klonk.

Het geld zat haar nog niet eens het meest dwars, dat waren haar gevoelens. Ze wist bijna niets van hem. Hij leefde een totaal ander leven dan zij, en ze had niet de indruk dat hun levens makkelijk verenigbaar waren. ‘Waarom heb je niet eerder een huis of appartement gekocht?’

‘Omdat ik nooit ergens lang genoeg ben om er een eigen plek van te maken.’ Hij nam een grote hap. Hij kon maar beter zijn bord zo snel mogelijk leegeten, want dan kon hij hier weg. Hij had verwacht haar met zijn kookkunsten te charmeren, maar ze leek totaal niet van hem onder de indruk. Dat zat hem dwars, want hij verlangde aan één stuk door naar haar en moest grote moeite doen om niet op te staan en haar in zijn armen te trekken. Net, toen ze op de bank in slaap was gevallen, had hij haar al wakker willen kussen, maar hij had haar niet aan het schrikken willen maken. En nu kon hij amper van haar afblijven.

Hij had gehoopt dat hij zich, door het huis te kopen, een stuk rustiger zou voelen. Als hij haar een veilige woonplek gaf, zou ze in zijn leven blijven en zou hij haar kunnen zien wanneer hij maar wilde. Maar die gedachte maakte hem helemaal niet rustig. Integendeel, het was een kwelling om zo dicht bij haar te zijn en toch afstand te moeten bewaren. ‘Ik woon meestal in hotels.’

‘En Karearea dan?’

Aha, ze had dus inderdaad naar hem gegoogeld. ‘Dat is ook een hotel,’ zei hij schouderophalend. ‘Ik verblijf gewoon in een van de hotelkamers als ik daar ben, en dat is niet eens zo vaak.’

‘Maar het is van jou, dus in zekere zin is dat toch je thuis?’

Zo had hij het nooit bekeken. Het voelde niet als een thuis. Hij voelde zich eigenlijk alleen maar thuis op een snowboard of desnoods op een skateboard als er geen sneeuw voorhanden was. ‘Niet echt,’ antwoordde hij daarom. ‘Het wordt gerund door een manager. Ik train er wel een deel van het jaar, maar voor mij is het vooral een bedrijf, iets waar ik mijn geld mee verdien.’

Hij was nooit honkvast geweest, van jongs af aan al niet. Zijn vader organiseerde expedities en had hem al vroeg overal mee naartoe genomen. Reizen hoorde nu eenmaal bij zijn leven. Het idee om op één vaste plek te moeten blijven, bezorgde hem de kriebels. Zijn sport was veel belangrijker voor hem dan bezittingen, in wat voor vorm dan ook.

‘Het hotel en het bijbehorende skigebied waren mijn vaders idee,’ legde hij uit. ‘Hij is overleden voor het af was. Ik heb gezorgd dat het er toch kwam en dat het rendabel werd. Het heeft veel sfeer. De berg is prachtig en de skilift is oud en nostalgisch. Als je eenmaal boven bent, is er geen makkelijke route naar beneden. Alle afdalingen behoren tot de moeilijkste categorie en zijn alleen geschikt voor zeer ervaren skiërs.’

‘Voor mensen zoals jij dus.’

‘Ja.’ Hij wilde maar dat hij er nu was. Een steile afdaling waarop hij zich voor de volle honderd procent zou moeten concentreren was precies wat hij nodig had om niet langer aan haar te denken. ‘We richten ons op een speciale doelgroep. We concurreren niet met de grote mondaine skioorden, en we willen ook geen duizenden toeristen op de hellingen. De natuur is er veel te mooi voor massatoerisme. Wij willen alleen de echte liefhebbers bereiken, de mensen die er een kick van krijgen om na een sneeuwstorm als eerste door de verse sneeuw te skiën, en die daar ook fors voor willen betalen. Dat geld is noodzakelijk om de boel draaiende te houden, maar het is niet mijn prioriteit. Het belangrijkste is dat professionals er kunnen trainen, en dat beroemdheden er genoeg privacy hebben om zich er prettig te voelen.’

Kelsi knikte. Wat moest het heerlijk zijn om ergens zo’n passie voor te hebben en dan ook nog in de gelegenheid te zijn om die passie het hele jaar door na te jagen. Zij zou zich een dergelijk leven niet kunnen veroorloven.

Maar was dat erg? Ze hield van haar georganiseerde leventje en genoot van de mooie dingen die ze om zich heen had verzameld. Ze had een goede opleiding gehad en deed werk dat ze leuk vond. Maar ergens knaagde het toch. Had ze te veel op safe gespeeld en daardoor het avontuur aan zich voorbij laten gaan? Ooit had ze graag willen reizen, maar haar moeder had gezegd dat dat altijd nog kon en dat ze beter eerst aan haar carrière kon denken en ervoor kon zorgen dat ze een goed inkomen had. Dat had haar verstandig in de oren geklonken. Daarbij kwam dat ze haar moeder ook niet wilde teleurstellen. Dus had ze haar advies opgevolgd en nooit enig risico genomen, op wat voor gebied dan ook.

Alleen dat avontuurtje met Jack was gedurfd geweest, en dat had een onverwacht staartje gekregen. Nu kon ze het reizen wel helemaal vergeten, want over een paar maanden bestond haar leven voornamelijk uit luiers verschonen.

Ze keek naar Jack, die inmiddels was begonnen de afwasmachine in te ruimen. Het was een huiselijk tafereeltje, alleen deed hij het zo doelmatig, dat ze het gevoel kreeg dat hij het zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben, zodat hij hier weg kon. Opnieuw trof het haar hoe soepel zijn bewegingen waren, hoe lang en slank hij was, hoe verschrikkelijk knap ook. Veel te knap voor haar. Als ze elkaar niet toevallig hadden ontmoet, had hij haar nooit een blik waardig gekeurd. Nu hij er zeker van was dat ze goed had gegeten, wist hij niet hoe snel hij zich weer uit de voeten moest maken. Hij voelde zich verplicht voor haar te zorgen.

Hij hoopte de situatie natuurlijk makkelijker te maken door zich als goede vriend op te stellen. Meer zat er wat hem betreft duidelijk niet in. Geen verhitte blikken, geen aanrakingen, geen kussen. Het was stom om zich daar zo teleurgesteld over te voelen. Natuurlijk kon zij niet tippen aan alle knappe en atletisch gebouwde vrouwen die hij op de piste tegenkwam. De meeste mannen vonden haar niet knap, dus een sekssymbool als Jack zou haar al helemaal niet zien staan. De avond daarvoor had hij haar wel gekust, maar dat was vast heel berekenend gebeurd. Hij had haar weer voor zich willen winnen omdat ze hem probeerde buiten te sluiten. Gelukkig had ze hem weggeduwd en zichzelf de vernedering bespaard om hem te laten blijken hoezeer ze naar hem hunkerde.

‘Bedankt voor het gebruik van je keuken.’

Ze knikte en nam nog een slok sap. Niet naar hem kijken, hield ze zichzelf voor. Niet laten blijken dat je naar hem verlangt!

‘Zorg dat je wat slaap krijgt.’

Haar vingers klemden zich rond het glas. Geweldig, nu gaf hij haar nog goed bedoelde, vaderlijke adviezen ook, terwijl haar hormonen niet wisten waar ze het moesten zoeken van verlangen.