Hoofdstuk 10

 

 

 

Tijdens de lange rit naar Las Vegas dacht Perdita na over Estelles opmerking.

‘Als je je jaloezie opzijzet en goed nadenkt over wat voor man je hebt, weet je het al snel. Is hij echt een man voor één vrouw? Is hij bereid trouw te zijn? Is hij in stáát trouw te zijn? Heeft hij voldoende waarden en normen?’

Ze kende Jared goed genoeg om te beseffen dat ze al die vragen bevestigend kon beantwoorden. Waarom had ze dan toch aan hem getwijfeld? Waarom had ze niet tenminste naar hem geluisterd? Ze herinnerde zich dat hij geopperd had dat er een andere verklaring was. Misschien was dat wel zo, maar het had allemaal zo overduidelijk geleken… Stel je voor dat er toch een andere verklaring was, maar dat haar jaloezie haar belet had om die te willen horen? Voor het eerst begon ze hevig te twijfelen.

In het begin van hun relatie was ze naïef en onervaren geweest, en bovendien smoorverliefd op hem. Als hij het gewild had, had hij haar gemakkelijk kunnen verleiden, maar dat had hij niet gedaan. Hij was eindeloos geduldig geweest; zíj had het initiatief genomen. Toen hij had gezegd dat hij celibatair geleefd had sinds ze hem had verlaten, had ze hem onvoorwaardelijk geloofd. Waarom zou een man, die zo’n ongelooflijke zelfbeheersing bezat, zich dan zo verlagen dat hij een andere vrouw in zijn bed nam op zijn huwelijksnacht?

Die gedachten maalden nog door haar hoofd, toen ze de grens van de staat Nevada bereikten. Tegen de tijd dat ze Las Vegas naderden, was de duisternis gevallen. Ondanks het feit dat ze wist wat ze kon verwachten, benam de aanblik van al die lichtjes en schitterende reclamezuilen haar wederom de adem.

Jared was tijdens het laatste deel van de tocht heel zwijgzaam geweest. Nu vroeg hij met een vreemde klank in zijn stem: ‘Vind je het nog steeds zo romantisch?’

Niet wetend wat zijn stemming was, besloot ze op zeker te spelen. ‘Het heeft wel een grote “wauwfactor”.’

‘Mooi gezegd,’ reageerde hij wat spottend, waarna hij weer zwijgend verder reed.

‘Waar logeren we eigenlijk?’ vroeg ze, toen ze eenmaal in de stad waren.

‘Raad eens.’

Natuurlijk, ze had het kunnen weten… Zich afvragend wat er in zijn hoofd omging, vroeg ze: ‘Kon je dezelfde suite krijgen?’

‘Ja.’

Met een ongemakkelijk gevoel hield ze haar mond. Terwijl Jared de auto door de helverlichte straten stuurde, observeerde ze zijn gezicht. Hij leek diep in gedachten verzonken, sombere gedachten. Pas toen ze bij het Imperial Hotel aankwamen, verdween de neerslachtige uitdrukking op zijn gezicht. Er verscheen een vastberaden trek om zijn mond, als van iemand die een belangrijke beslissing had genomen.

Nadat ze de auto in de ondergrondse parkeergarage hadden achtergelaten, liepen ze naar de lobby om in te checken.

‘Prettig u weer te zien, Mr. Dangerfield,’ begroette de receptionist hem opgewekt.

‘Goed jou weer te zien, Patrick. Hoe gaat het?’

‘Niet slecht.’ Met een blik op Perdita merkte de man op: ‘U bent deze keer niet alleen.’

‘Nee, ik heb mijn vrouw meegenomen.’

Patrick keek hen beiden stralend aan. ‘Fijn dat u er bent, Mrs. Dangerfield. Ik hoop dat u een prettige tijd hebt.’

Perdita bedankte hem glimlachend.

Met de lift gingen ze – gevolgd door de piccolo met hun bagage – naar de zevende verdieping. Toen Jared de deur van suite 704 opende, moest Perdita zichzelf dwingen om naar binnen te gaan. De aankleding leek onveranderd, en door de openstaande deur van de slaapkamer ving ze een glimp op van het bed. Meteen werd ze overspoeld door de herinneringen die ze nu al drie jaar lang probeerde te onderdrukken. Toch leken ze minder heftig, omdat ze inmiddels meer wist over Jared en over zichzelf.

Nadat de piccolo met een gulle fooi was vertrokken, zei Jared: ‘Ik heb een tafel gereserveerd voor het diner, maar misschien kunnen we eerst een bezoek brengen aan het casino?’

‘Dat lijkt me leuk,’ zei ze, alhoewel ze niet echt dol was op gokken.

‘Ga jij je maar vast verkleden, dan kan ik intussen even iemand bellen.’

Nadat ze zich had opgefrist in de roze betegelde badkamer, haar haren had opgestoken en haar gezicht licht had opgemaakt, trok ze haar cocktailjurk aan en de open sandaaltjes. Een vleugje parfum en pareloorbellen zorgden voor een elegante finesse.

Juist toen ze klaar was, ging Jared naar de badkamer. Hij liep langs haar heen zonder haar een blik waardig te keuren. Het was alsof hij haar opzettelijk vermeed, en met een bezwaard hart liep ze naar de zitkamer.

Zodra hij fris geschoren en gekleed in een goed gesneden smokingjasje de kamer in kwam, vertrokken ze naar het casino.

Bij de ingang wisselde Jared een pakje bankbiljetten voor een stapel roze fiches van honderd dollar. Intussen keek Perdita om zich heen. De grote ruimte met de helder verlichte tafels met elk een croupier aan het hoofd, had geen ramen, waardoor het onmogelijk was te weten of het dag of nacht was.

Elegante gastvrouwen, herkenbaar aan hun zwarte jurkjes en tiara’s van bergkristal, zorgden voor de vrijgezelle mannelijke gasten, terwijl langbenige serveersters, die alleen gekleed leken in wat veren, rondgingen met dienbladen met drankjes en hapjes. De meeste mensen droegen avondkleding en straalden rijkdom uit. De lucht was gevuld met de geur van wijn en dure parfum, en ze hoorde het geknal van champagnekurken, de stemmen van de croupiers en het geratel van de rouletteborden.

Op dat moment dook Jared naast haar op. ‘Wat wil je spelen?’ vroeg hij.

‘Ik… Ik weet het eigenlijk niet. Iets wat niet te gecompliceerd is, want ik heb nooit eerder gespeeld.’

‘Dan stel ik voor dat je roulette probeert.’ Hij leidde haar naar de dichtstbijzijnde tafel met een lege stoel, en zodra ze zat, legde hij een stapeltje fiches voor haar neer.

De vrouwelijke croupier, die volgens haar naamkaartje Marylou heette, glimlachte naar hen en zei met nasale stem: ‘Welkom.’ Meteen daarop verscheen er een serveerster die vroeg wat ze wilden drinken. Hoewel Jared niet bepaald in een feestelijke stemming leek, bestelde hij champagne.

‘Wilt u inzetten,’ spoorde Marylou haar aan.

Het voorbeeld van de speler naast haar volgend, plaatste Perdita een van haar fiches op een rood vakje, waarna ze gehypnotiseerd het ronddraaien van het balletje met haar ogen volgde. Het bleef liggen, en nadat de croupier de kleur en het nummer had geroepen, harkte ze de fiches naar zich toe. Na een poosje merkte Perdita dat ze roulette nogal saai vond. Ze wilde Jareds geld niet verliezen, en daarom zette ze steeds voorzichtig in, maar toch verdween het stapeltje fiches dat voor haar stond met angstwekkende snelheid. Ze schudde haar hoofd bij zijn voorstel om meer te halen.

Bij de laatste drie fiches bedacht ze ineens wat Estelle had gezegd. ‘De spaarpot van Don Junior is leeg, maar hij moet nog een buggy hebben, dus zet voor mij maar tien dollar in op nul’. Opeens roekeloos duwde ze de drie overgebleven schijfjes naar het betreffende vakje, en het nummer won inderdaad. Ze pakte de gewonnen fiches op en wilde overeind komen, maar Jared duwde haar terug op haar stoel. ‘Ik wil dit niet verliezen,’ protesteerde ze. ‘Het is jouw geld en –’

‘Nee, het is jóúw geld.’

‘Dan wil ik het houden voor de spaarpot van Don Junior.’

‘Dat vind ik best, maar nu je opeens geluk hebt, moet je het in elk geval nog één keer proberen.’

‘Op hetzelfde nummer?’ vroeg ze.

‘Waarom niet? Dan heb je evenveel kans als op alle andere nummers. Kom op.’ Hij boog zich voorover en schoof de hele stapel terug op nul.

Met ingehouden adem volgde ze het balletje, tot het in hetzelfde vakje tot stilstand kwam.

Er ging een zucht langs de tafel toen Marylou met een uitdrukkingsloos gezicht de verliezende fiches opharkte en Perdita als winnares uitbetaalde.

Toen Jared de fiches in geld had omgewisseld, overhandigde hij Perdita een dik pak bankbiljetten.

Ze schudde haar hoofd. ‘Houd jij dat maar bij je.’

‘Oké.’ Hij propte het geld in zijn jaszak. ‘Als we weer thuis zijn, kun je het in de spaarpot van Don Junior doen. Goed, zullen we gaan eten?’

Ze had niet veel honger, maar om alleen met Jared in hun suite te zijn trok haar niet aan, dus stemde ze in.

De eetzaal was spectaculair, met kristallen kroonluchters en een dansvloer in het midden. Op een klein podium achterin speelde een orkestje, en enkele paren cirkelden rond. Alle tafels leken bezet, maar nadat Jared even met de maître d’hôtel had gefluisterd, werden ze naar een tafel aan de rand van de dansvloer gebracht, waar een fles champagne in een ijsemmer stond te wachten. Het viel Perdita op dat er drie stoelen stonden, en drie glazen op de tafel.

Even later begon het orkest met een romantische langzame foxtrot. Jared stond op, stak zijn hand uit en vroeg: ‘Wil je met me dansen?’

Ze zag dat zijn stemming veranderd was, en dat hij de gedachten die hem plaagden uit zijn hoofd had gezet. Sinds het feest voor haar achttiende verjaardag hadden ze niet meer samen gedanst, en bij de gedachte aan hoe gelukkig ze toen was geweest, had ze het gevoel dat haar hart samengeknepen werd. Zou ze ooit weer zo gelukkig zijn? Wat onvast stond ze op.

Jared kon goed dansen en was gemakkelijk te volgen, en Perdita paste in zijn armen alsof ze daar hoorde. Na een ogenblik boog hij zijn donkere hoofd, en dansten ze wang aan wang. Zijn huid was glad, en ze rook de vage geur van zijn aftershave. Met gesloten ogen duwde ze al haar zorgen weg, terwijl ze zich liet meevoeren op de muziek.

Na enkele nummers werd er een pauze aangekondigd. Nog steeds intens gelukkig liet ze zich door Jared meevoeren naar hun tafel. Toen ze zaten, merkte ze op met een blik naar de lege stoel en het derde glas: ‘Het lijkt wel of je nog iemand verwacht.’

‘Dat was ook zo, in feite was dat het hele doel van dit bezoek. Maar ik heb me bedacht, en ik heb haar gevraagd niet te komen.’

‘Wie is die geheimzinnige vrouw dan?’ vroeg ze nieuwsgierig.

Na een korte aarzeling antwoordde hij: ‘Ze heet Linda en ze was hier vroeger gastvrouw. Nu is ze getrouwd met de directeur van het casino.’

Ineens kreeg ze een ingeving. ‘Dat was vast de vrouw die ik in jouw slaapkamer zag.’

‘Dat klopt.’

Ze haalde diep adem en zei: ‘Jared, er is iets wat ik je wil zeggen –’

Een woedende mannenstem onderbrak haar woorden. ‘Wat is hier verdorie aan de hand?’

Verbaasd opkijkend zag ze dat Martin bij hun tafel stond, zijn gezicht rood van woede.

‘Tenzij je eruit gegooid wilt worden,’ zei Jared koud, ‘kun je beter gaan zitten in plaats van zo te schreeuwen.’

‘Ik ben hier niet om bevelen van jou aan te nemen, ik ben hier om mijn verloofde te halen.’ Hij pakte Perdita’s pols vast in een poging haar overeind te trekken.

‘Laat haar los!’ Jared zei het kalm, maar zijn mond was een strakke lijn, toen hij opstond.

Langzaam herstelde ze wat van de schok van Martins aanwezigheid. Ze zag dat de maître d’hôtel in hun richting keek. ‘Alsjeblieft, Martin,’ spoorde ze hem aan. ‘Ga zitten, dan kunnen we praten.’

Na een ogenblik ging Jared weer zitten, en Martin nam de lege stoel; de ene man op zijn hoede, de andere strijdlustig.

Ze keek Martin aandachtig aan. ‘Hoe wist je waar je me kon vinden?’

‘Ik voelde dat er iets niet klopte en ben op onderzoek uit gegaan. Toen ik ontdekte dat Dangerfield onlangs Salingers had overgenomen en dat mijn telefoongesprekken naar New York werden doorgeschakeld naar Californië, heb ik het eerste het beste vliegtuig genomen. De huishoudster heeft me verteld waar jullie heen waren.’ Met een stem vol woede en frustratie vroeg hij: ‘Hoe kon je voor de tweede keer voor zijn trucs vallen, verdorie?’

‘Het spijt me, ik weet dat ik je een verklaring schuldig ben –’

‘Dat ben je zeker! Ik wil weten wat je hier doet met hem, terwijl je over een paar weken met míj gaat trouwen!’

Jared stond op het punt in te grijpen, maar Perdita smeekte: ‘Jared, wil je dit alsjeblieft aan mij overlaten?’ Ze richtte zich weer tot Martin en zei: ‘Het punt is dat ik níét met je ga trouwen.’ Voordat hij kon protesteren, ging ze snel door: ‘Drie jaar geleden, toen jij me hier kwam ophalen omdat mijn vader een hartaanval had gehad, waren Jared en ik al man en vrouw. We waren juist die dag getrouwd. Maar dat wist je wel, hè?’

‘Toen nog niet,’ antwoordde hij ongemakkelijk. ‘Ik heb dat later ontdekt. Dat huwelijk is toch zeker nietig verklaard?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Dat dacht ik, ik dacht dat ik vrij was om met jou te trouwen. Maar toen ik Jared weer ontmoette, ontdekte ik dat we nog steeds getrouwd waren. Dat had ik je natuurlijk meteen moeten vertellen…’

‘Maar in plaats daarvan liet je toe dat hij je voor de tweede keer inpakte.’ Hij keek Jared vuil aan. ‘Nou, ík zal ervoor zorgen dat dat huwelijk nietig verklaard wordt.’

‘Daar is het te laat voor.’

Zijn gezicht werd nog roder. ‘Je hebt mij drie jaar lang op afstand gehouden en je bent zo gek geweest om met hém naar bed te gaan! Of heeft hij je gedwongen?’

‘Nee, hij heeft me niet gedwongen.’

Weinig overtuigd verzuchtte Martin: ‘Dan moeten we ons huwelijk maar uitstellen totdat je scheiding erdoor is.’

‘Sorry, Martin, maar ik wil niet met je trouwen. Ik had nooit ja moeten zeggen.’

‘Je bent onder de invloed van die schoft!’ riep hij woedend uit. ‘Je weet net zo goed als ik dat je hem niet kunt vertrouwen.’

‘Maar ik vertrouw hem wél,’ verklaarde ze gedecideerd. Zich ervan bewust dat Jared doodstil naast haar zat, zei ze: ‘Hij heeft me verteld dat hij nooit naar een andere vrouw heeft gekeken, en ik geloof hem. Ik had veel eerder moeten beseffen dat hij de waarheid sprak.’

‘Je bent gek!’ barstte Martin uit. ‘Je hebt die andere vrouw in zijn kamer gezíén!’

‘Hoe weet jij dat? Dat heb ik je nooit verteld.’

Even leek hij van zijn stuk gebracht, maar toen zei hij: ‘Maar het is wél zo, hè?’

‘Misschien was het een vergissing, misschien moest ze een andere kamer hebben.’

‘Je bent gek als je dat gelooft.’

‘Maar ik geloof het wel.’

‘Geloof je dan ook dat ze per ongeluk in het verkeerde bed lag, met de verkeerde man?’ vroeg hij honend.

‘Ze lag niet in bed.’

Op dat moment trok hij een envelop uit zijn binnenzak. ‘Het is maar goed dat ik deze heb meegenomen. Kijk ernaar en zeg dan nog eens dat het een vergissing was.’

In de envelop zaten diverse foto’s van de roodharige vrouw en Jared samen in bed. Hoewel ze elkaar niet aanraakten, lagen ze dicht bij elkaar, en het dekbed was zo ver omlaag getrokken, dat je kon zien dat ze naakt waren. Beiden leken te slapen.

Toen Martin zag dat Perdita’s vertrouwen een moment wankelde, riep hij triomfantelijk uit: ‘Nogal duidelijk, vind je niet?’

‘Hoe kom je hieraan?’ vroeg ze zacht.

‘Wat doet dat ertoe?’

‘Misschien zijn het trucages, ze kunnen tegenwoordig zoveel…’

‘Natuurlijk zijn het geen trucages!’ snauwde hij.

‘Hoe weet je dat zo zeker?’ vroeg ze met een groeiend wantrouwen.

Na een korte aarzeling antwoordde hij: ‘Omdat ik heb geregeld dat ze genomen werden.’

‘Jíj? Waarom?’

‘Omdat ik vermoedde wat er zou gaan gebeuren.’

‘Je bedoelt dat jij het zo gearrangeerd had!’

‘Dat geloof je toch niet echt?’ protesteerde hij met een schuldig gezicht. ‘Je weet best dat ik –’

‘Het is gemakkelijk te bewijzen. Zoals je ziet, is er voor een extra persoon gedekt. Linda komt straks bij ons zitten om precies te vertellen wat er is gebeurd. Dus als je niet helemaal vernederd wilt worden, kun je maar beter weggaan.’

‘Maar Dita, ik –’

‘Je krijgt je ring terug. Intussen kun je beter met mijn vader in het reine zien te komen, want ik ben van plan hem alles te vertellen.’

Zonder verder iets te zeggen, kwam hij overeind, waarna hij als een gebroken man wegliep. Perdita keek hem lamgeslagen na.

Uiteindelijk kwam Jared, die als versteend naar haar had zitten kijken, tot leven en gaf een teken aan de ober om de champagne te openen. De man schonk hun elk een glas in en overhandigde de in leer gebonden menukaarten. Aangezien Perdita duidelijk nog tot niets in staat was, bestelde Jared voor hen beiden.

Toen de ober weg was, hervond ze haar stem. ‘Jared, waarom heb je me dit vijf dagen geleden niet verteld?’ vroeg ze onthutst.

Hij richtte zijn koele zilvergrijze ogen op haar gezicht en antwoordde emotieloos: ‘Ik wist niet of je me zou geloven.’

‘Daarom heb je me hier mee naartoe genomen… Maar waarom liet je Linda dan niet komen?’

‘Om wat ik dácht dat we voor elkaar betekenden, wilde ik dat je me vertrouwde, dat je in me geloofde, zonder dat ik het hoefde te bewijzen. Maar uiteindelijk realiseerde ik me dat het geen zin had, dat je het niet kón.’ Hij sprak heel kalm, maar er was zoveel passie in zijn stem, dat Perdita het als een geseling voelde.

Toen hun eerste gang werd gebracht, at ze met gebogen hoofd – automatisch, zonder iets te proeven. Pas toen ze aan de koffie toe waren, kon ze zich ontworstelen aan de heftige emoties die haar hadden overspoeld. Ze keek op en met haar ogen vol tranen zei ze alleen maar: ‘O, Jared…’

Over de tafel heen pakte hij haar hand. ‘Sorry, het moet als een schok komen om te weten welke rol Judson heeft gespeeld.’

‘Ik ben blíj dat ik dat weet,’ zei ze fel. ‘Je had gelijk toen je zei dat hij een sluwe en onbetrouwbare leugenaar was, je had hem ook nog “wreed en meedogenloos” moeten noemen. Hij moet die hartaanval van mijn vader hebben veroorzaakt door hem te vertellen dat wij samen in Las Vegas waren. Hoe kón hij? Het had wel fataal kunnen aflopen.’

‘Maar dat is niet gebeurd,’ zei Jared. ‘Gelukkig heeft je vader het doorstaan.’

Met haar smalle hand tot een vuist gebald zei ze: ‘Het had anders kunnen gaan.’

Overmand door emoties kuste hij haar vingers een voor een. ‘Je moet bedenken dat hij gek op je was, en jaloezie is een slechte drijfveer.’

‘Hoe kún je zo edelmoedig zijn na alles wat hij je heeft aangedaan?’

‘Zo heb ik het niet steeds gevoeld, hoor. Toen ik ontdekte wat hij gedaan had, had ik hem graag zijn nek omgedraaid.’

‘Ik wou maar…’ Verstikt door tranen zweeg ze. Even later ging ze door: ‘Ik had in elk geval naar je moeten luisteren. Ik had je het voordeel van de twijfel moeten gunnen. Was ik maar niet zo bitter jaloers geweest…’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ben gaan beseffen dat “het voordeel van de twijfel” wel wat te veel van je geëist was, terwijl ikzelf niet eens precies wist wat er aan de hand was.’

‘Vertel eens wat er precies is gebeurd,’ spoorde ze hem met hese stem aan.

Even leek hij te worden overmand door emoties, maar hij vermande zich en begon rustig te vertellen. ‘Toen jij weg was, ben ik naar het casino gegaan om de tijd zonder jou door te komen. Ik had wat gedronken en roulette gespeeld tot halfeen. Daarna ben ik naar bed gegaan, omdat ik nog niets van je had gehoord.

Vroeg in de ochtend werd ik wakker, verward en met een hoofd vol watten – ik denk dat er met mijn drankje geknoeid was – en ik zag een vreemde vrouw in mijn kamer die zich stond aan te kleden. Op dat moment was ik zeker van twee dingen. Ik had haar nooit eerder gezien, en ik was alleen naar bed gegaan. Toen ik haar vroeg wat ze daar deed, verzekerde ze me dat ze zich in de kamer had vergist. Omdat al die suites zo op elkaar leken, had ze het pas gemerkt toen ze in bed wilde stappen. Ze verontschuldigde zich en liep naar de deur.

Tegen die tijd was ik klaarwakker, en ik was ongerust omdat ik nog niets van je had gehoord. Ik had behoefte aan koffie, trok wat kleren aan en nam de lift naar beneden. In de lobby ontmoette ik de man van de veiligheidsdienst, en die zei: “Ik vrees dat u haar net hebt gemist”. Ik keek natuurlijk verbaasd, daarom ging hij door: “Dat blonde meisje dat gister bij u was, ze is net weg”.

Ik zei dat hij zich moest vergissen, maar hij was heel gedecideerd en zei dat er een lange blonde man bij je was, die beneden had gewacht, terwijl jij de lift naar boven nam. Na een paar minuten was jij weer beneden gekomen, waarna jullie samen waren vertrokken. Die mensen zijn opgeleid om opmerkzaam te zijn, en dus kon hij wel eens gelijk hebben. Stel je voor dat je naar onze suite was gegaan en een andere vrouw had zien weggaan. Dus vroeg ik hem of hij ook een opvallende roodharige vrouw had gezien.

Meteen zei hij: “O ja, dat was Linda Dow. Dat is een gastvrouw in het casino. Als u haar wilt spreken, ze zal nu wel iets zitten te drinken in het vertrek achter de bar”.

Ik bedankte hem en ging op zoek naar Miss Dow. Die leek niet zo blij om me te zien. Ze bleef bij haar verhaal dat ze per ongeluk in de verkeerde suite terecht was gekomen en dat ze op zoek was naar een dronken klant die eerder op de avond haar diensten had ingehuurd. Toen ik aandrong, gaf ze toe dat er een blonde vrouw de slaapkamer was binnen gekomen, die zonder een woord te zeggen weer was verdwenen.

Ik ben toen direct naar de luchthaven gegaan, maar ik zag je nergens meer. Ik wist niet waar je naartoe was gegaan, daarom heb ik naar het ziekenhuis gebeld. Daar zei men dat het goed ging met je vader na een milde hartaanval, maar niemand wist iets over jou.’

Zijn stem klonk nu meer gespannen. ‘Toen ben ik naar San Jose gevlogen, en bij het kantoor van JB vertelde men me dat iedereen weg was. Daarna ben ik naar Los Angeles gegaan, en daar heb ik een paar dagen rond het ziekenhuis gehangen in de hoop jou te zien. Intussen belde ik steeds naar het huis van Judson, maar er werd niet opgenomen, totdat ik uiteindelijk Elmer aan de lijn kreeg. Zodra hij hoorde wie ik was, hing hij op.

Tenslotte hoorde ik in het ziekenhuis dat je vader de volgende dag ontslagen zou worden, en ik ben hem gevolgd naar San Jose en het huis van Judson. Zonder aan te bellen ben ik daar naar binnen gewandeld. De rest weet je,’ besloot hij met rauwe stem.

‘Ik heb nooit begrepen waarom je niet hebt teruggevochten,’ fluisterde ze.

‘Omdat je vader nog herstellende was, wilde ik de zaak niet op de spits drijven.’

Bij de herinnering aan zijn bloedende en gescheurde lip zei ze met een stem vol pijn: ‘Je had niet hoeven toestaan dat ze je een pak slaag gaven. Je had je toch kunnen verdedigen?’

‘Alleen door mijn vuisten te gebruiken.’

Haar gezicht vertrok. ‘En ik had ze kunnen laten ophouden… als ik maar iets had gezegd dat…’

‘Als je dat had gewild.’

‘Met die scène in onze slaapkamer nog voor ogen, wilde ik niet zeggen dat we getrouwd waren.’

‘Dat begrijp ik wel,’ verzekerde hij haar. ‘Ik verwijt je niets.’

Hoe vaak had ze het zichzelf niet verweten? Onvast vroeg ze: ‘Hoelang heb je in het ziekenhuis gelegen?’

‘Vijf dagen.’

‘Vijf dagen!’

‘Door die gedwongen rust ben ik gaan nadenken, en ik raakte er steeds meer van overtuigd dat het opzettelijk zo gearrangeerd was. Maar jij wilde niet naar me luisteren, en ik had geen bewijs. Toen gaf je me ook nog de genadeslag door te zeggen dat je ons huwelijk nietig wilde laten verklaren. In wanhoop ben ik terug gegaan naar Las Vegas om achter de waarheid te komen.

Uiteindelijk gaf Linda toe dat Judson haar vijfduizend dollar had geboden om precies te doen wat hij zei. Hij wilde dat jij haar samen met mij in bed zag, maar voor alle zekerheid liet hij haar vriendje die foto’s maken. Ze had van een van de kamermeisjes de sleutel van onze suite gekregen.

Nu wist ik wat ik wilde weten, maar toen ik in San Jose terugkwam, was jij verdwenen. Elmer Judson was mijn enige hoop, maar hij weigerde iets te zeggen, ook toen ik hem vertelde dat we getrouwd waren. Hij zei dat jij beter af was zonder mij en adviseerde me het huwelijk te laten ontbinden. Toen heb ik hem verteld wat Martin had bekokstoofd, maar aan zijn gezicht zag ik dat hij dat al wist en dat hij het ermee eens was. Op dat moment wist ik dat ik een verloren strijd streed. De enige man die niet op de hoogte was, was jouw vader.

In de dagen die volgden was ik radeloos. Mijn bedrijf was bijna failliet, maar ik kon er alleen maar aan denken hoe ik jou kon vinden. Tenslotte heeft mijn peetvader me gered, en niet alleen financieel. Hij zei: “Ik weet dat de toekomst er nu somber uitziet, maar concentreer je erop weer een sterke positie te verwerven. Als je haar dan nog wilt, zul je haar zeker vinden”.’

Toen het stil bleef, werd ze zich voor het eerst bewust van de muziek en de stemmen om hen heen. Het orkest kwam aan het einde van een medley, en er werd aangekondigd dat het cabaret zou beginnen.

‘Wil je blijven voor het cabaret?’ vroeg Jared.

Perdita’s hart was zo vol en er moest nog zoveel gezegd worden, dat ze haar hoofd schudde. Met een hand om haar middel leidde hij haar het restaurant uit en naar boven, naar hun suite.

Ze had gehoopt dat hij haar meteen in zijn armen zou nemen, maar in plaats daarvan vroeg hij beleefd: ‘Misschien wil jij eerst douchen?’

Zwijgend pakte ze haar toilettas en nachthemd, waarna ze naar de badkamer ging. Toen ze weer terugkwam, fris en geparfumeerd, in een ivoorkleurig satijnen nachthemd met negligé, verdween Jared in de badkamer zonder haar een blik waardig te keuren. Teleurgesteld ging ze in de zitkamer op de bank zitten.

Toen Jared uit de badkamer kwam in een korte donkerblauwe zijden badjas, keek hij verbaasd op omdat ze daar nog zat. ‘Nog niet in bed? Ik dacht dat je wel moe zou zijn.’

Het viel haar op dat híj er moe uitzag, alsof alle emoties van die avond eindelijk hun tol eisten. Ze verlangde ernaar hem te vertellen dat ze van hem hield en zijn hoofd tegen haar borst te trekken. ‘Ik ben moe,’ zei ze. ‘Maar mijn hoofd tolt van alle gedachten, ik zou niet kunnen slapen.’

‘In dat geval moet er maar gezegd worden wat gezegd moet worden.’ Hij zuchtte diep, waarna hij vervolgde: ‘Het was verkeerd van me om je te dwingen bij me terug te komen, en ik vraag je of je me wilt vergeven voor alles wat ik je heb aangedaan, terwijl ik besefte dat je dat niet wilde. Als je, nadat je de tijd hebt gehad om erover na te denken, ontdekt dat je nog steeds van Judson houdt, zal ik een snelle scheiding regelen. Misschien moet je je trouwdag even uitstellen, maar ik zal zorgen dat het zo gauw mogelijk gebeurt.’

Dat klonk alsof hij niet snel genoeg van haar af kon komen, bedacht ze bitter. Trots maakte dat ze haar kin in de lucht stak. ‘Heel goed. Maar ook al wil jij me niet langer, ik ga in geen geval met Martin trouwen.’

‘Houd je dan niet meer van hem?’

‘Ik vind hem niet eens meer aardig, en dat is nog belangrijker. Ik was op hem gesteld en dankbaar voor wat hij voor me had gedaan. Dankbaar…’ Haar stem brak. ‘Hij was bereid om ónze toekomst kapot te maken en het leven van mijn vader in de waagschaal te stellen, alleen maar voor zijn eigen geluk. En zelfs terwijl hij wist dat wij getrouwd waren, heeft hij nooit wroeging gehad.’

‘Waarom weet je zo zeker dat hij het wist?’

‘Ik herinner me dat hij op een dag met Elmer telefoneerde en daarna heel geschokt keek. Later toen we alleen waren, zei hij: “Zelfs als je zo dwaas zou zijn geweest om met die Dangerfield te trouwen, dan had je het huwelijk nog nietig kunnen laten verklaren”.

Hoewel ik niets zei, heeft hij wel gezien hoe ongelukkig ik was, hoe gekwetst en gedesillusioneerd, maar het kon hem niets schelen…’

‘Dat is nu allemaal voorbij. Het is tijd om het verleden te begraven en ons te concentreren op de toekomst. Morgen kun je je vader bellen en hem vertellen dat alles geregeld is. Salingers is het eens met vijftig procent van de aandelen, en zodra hij dat geaccepteerd heeft, zorgen ze voor het beloofde reddingspakket. Je kunt erbij zeggen dat je volgende week weer in Engeland bent. Het is niet nodig om mijn naam te noemen.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Ik ga mijn vader het hele verhaal vertellen.’

‘Ben je dat echt van plan?’

‘Ja. Hij moet precies weten waartoe Elmer en Martin in staat zijn.’

‘Is dat wel verstandig?’

‘Het is nódig. Het zou niet eerlijk zijn tegenover jou als ik het niet deed.’

‘Maar omdat Judson in het huis van je vader woont, zou het wel eens moeilijk voor je kunnen worden.’

‘Ik ben van plan te verhuizen. Ik ga een andere baan zoeken en een eigen flat. Sally zal wel voor mijn vader zorgen…’

Het was een lange vermoeiende dag geweest, en ineens doodmoe wreef ze in haar ogen.

‘Je moet naar bed,’ merkte Jared op.

Ze stond op. ‘Ja, ik ga erin.’ Toen het erop leek dat hij niet mee zou gaan, vroeg ze: ‘En jij?’

‘Ik slaap op de bank.’

Haar hart trok samen. ‘Waarom?’

‘Ik ben ook maar een mens, hoor. Als ik in hetzelfde bed slaap, kan ik misschien mijn handen niet van je afhouden.’

‘En als ik zeg dat dat ook niet nodig is?’

‘Heel verleidelijk, maar wanneer de liefde dood is, is het tijd om te gaan.’

Met een klein stemmetje fluisterde ze: ‘Ik weet wel dat je niet van me houdt, maar ik –’

‘Hoe weet je dat?’

‘Je zei net “wanneer de liefde dood is”.’

‘Ik bedoelde niet míjn liefde.’

‘Maar een paar dagen geleden zei je nog dat je niet langer van me hield. Je zei dat er alleen nog maar lust was.’

‘Was dat maar waar, dat zou alles veel gemakkelijker maken.’

Hoop gloorde in haar hart. ‘Waarom zei je dat dan?’

‘Het is moeilijk om te zeggen dat je houdt van iemand die niet meer van jou houdt.’

‘Maar dat doe ik wél! Ik ben altijd van je blijven houden.’

‘Dat wil ik graag geloven, maar ik kan het niet. Je probeert alleen maar iets goed te maken omdat je vindt dat ik onrechtvaardig behandeld ben.’

Zonder een woord te zeggen liep ze de slaapkamer in, waar ze het doosje met haar juwelen opzocht en het gouden medaillon met haar ringen eruit haalde. Toen ze weer in de zitkamer kwam, zag ze Jared zitten met zijn hoofd in zijn handen. Hij keek op, en ze hield hem het medaillon voor. ‘Als je niet gelooft dat ik van je houd, waarom heb ik deze dan bewaard?’

Als in een droom pakte hij het medaillon aan. Hij knipte het open en liet de twee ringen in zijn hand vallen. Heel lang staarde hij er zwijgend op neer, daarna tilde hij zijn hoofd op en met een lach op zijn gezicht pakte hij haar hand, waarna hij de ringen aan haar ringvinger schoof.

‘Jared, ik wil je zeggen –’

Hij stond op en sloot haar mond met een kus. ‘We hebben genoeg gepraat. Morgenochtend kunnen we zeggen wat er nog niet is gezegd, en praten over een trouwerij in de kerk met alles erop en eraan, en een huwelijksreis naar Portofino. Maar nu wil ik alleen maar met je vrijen…’

Hij tilde haar op in zijn armen en droeg haar naar de slaapkamer, waar hij haar op het bed neerlegde. Nadat hij haar had uitgekleed, trok hij zijn eigen kleren uit en strekte zich naast haar uit.

Zacht raakte ze zijn gezicht aan. ‘Mag ik je niet vertellen hoeveel ik van je houd?’

‘Ik hoop dat je me dat elke dag van de rest van ons leven vertelt, maar nu moet je het me tónen.’

Ze vrijden, en Perdita beantwoordde zijn passie met een gepassioneerde tederheid die hem duidelijk vertelde wat hij wilde weten.

Toen ze terugkwamen op de aarde, hun lichamen intens voldaan, hief hij zijn hoofd op van haar borst. Hij kuste haar en fluisterde tevreden: ‘Dus zóveel, hè?’