Hoofdstuk 5

 

 

 

Het was overal doodstil, en er was geen huishoudster te zien, toen Perdita door de hal naar de andere kant van het huis liep. Ze kwam in een mooie ruime zitkamer, schaars gemeubileerd, maar met prachtige antieke stukken. Er lag een gebroken wit tapijt op de vloer, en voor een enorme open haard stonden een bank en twee fauteuils bekleed met koffiekleurig linnen. Aan weerskanten van de haard stonden hoge achttiende-eeuwse boekenkasten, compleet met een sierlijke kanseltrap. Boven de haard hing een modern olieverfschilderij van een Toscaans landschap, heel kleurig, met zonnebloemen en een groepje boerderijen.

De combinatie van antiek en modern was prachtig. De hoge muren waren heel lichtgroen geschilderd, terwijl één wand bijna helemaal bestond uit een glazen schuifpui. Door het glas zag ze Jared op het terras zitten, een glas in zijn hand.

Bij die aanblik besefte ze meteen dat het een vergissing was om naar hem toe te gaan. Ze had veilig in haar kamer moeten blijven! Ze stond op het punt zich om te draaien toen hij opkeek en haar een ontspannen lachje toewierp. Het was alsof hij had gewéten dat ze zou komen, alsof hij haar door zijn wil hierheen had gelokt.

Hij drukte op een knopje waardoor de glazen pui openschoof, en vroeg: ‘Kom je wat met ons drinken?’

Ons? Haar hart maakte een duikeling. Was zijn vrouw nu al gearriveerd? Ze keek hem als bevroren aan.

‘Sam en ik zouden vereerd zijn als je ons met je gezelschap zou willen verblijden.’

Zijn vrouw heette dus Sam… Samantha… Terwijl die gedachte door haar hoofd schoot, zag ze een enorme hond van het terras de kamer in komen. Hij legde zijn logge poten op haar schouders, waardoor ze bijna achteroverviel, en likte haar hele gezicht met zijn warme roze tong.

Ze schoot in de lach en deed een vergeefse poging om hem weg te duwen. Er was een commando van Jared voor nodig om de vriendelijke aanval te laten stoppen. ‘Hallo, Sam.’ Ze streelde de grote kop van het beest. ‘Waar kom jij vandaan?’

‘Hij woont hier,’ vertelde Jared. ‘Maar hij is bij Hilary wanneer ik er niet ben. Zij vindt hem een dotje en heel slim, ook al moet hij als puppy nog heel veel leren.’

Lachend omdat die enorme hond een ‘dotje’ werd genoemd, pakte ze de naar haar uitgestoken reusachtige poot aan.

‘Hij mag jou wel, of niet Sam?’ mompelde Jared grinnikend.

‘Als jij zo slim bent,’ richtte Perdita zich zogenaamd verwijtend tot de hond, ‘waarom spreek je dan niet voor jezelf?’

‘Hij is een beetje verlegen,’ antwoordde Jared vergoelijkend.

Lachend liep ze het terras op, geëscorteerd door Sam, die zijn dikke staart tegen haar benen zwiepte. Nadat Jared haar op een van de loungebanken had laten plaatsnemen, voelde ze een blos opkomen als gevolg van de aandachtige blik waarmee hij haar en haar gevlochten haar opnam. Had ze haar haren maar opgestoken en wat make-up aangebracht! ‘Ik zie er niet uit,’ verzuchtte ze verontschuldigend.

‘Dat was me niet opgevallen.’ Hij hield haar hand tegen, waarmee ze haar haar begon los te maken. ‘Laat het zo, het staat heel charmant.’ Ze zag er zo mooi uit, dat hij moest vechten tegen het verlangen om haar te kussen. ‘Wat wil je drinken?’

Zijn aanraking veroorzaakte een rilling door haar lijf. ‘Een groot glas met iets koels, alsjeblieft,’ wist ze uit te brengen.

Aan een kant van het terras stond een halfronde bar, compleet met koelkast en koffiezetapparaat, met ernaast een drinkfonteintje en een barbecue. Terwijl Jared naar de bar liep, zag ze dat hij zich verkleed had in een lichte broek met een donkergroen overhemd met korte mouwen. De openstaande kraag liet zijn gebruinde hals vrij. Ondanks de lange reis van die dag zag hij er fris uit, en verwarrend aantrekkelijk.

Hij pakte een glas met wat ijsblokjes uit de koelkast, vulde het met vruchtensap en een scheutje van een alcoholisch drankje en bood het haar aan. ‘Proef dit maar eens.’

‘Mm… heerlijk.’

‘Mooi.’ Hij ging zitten en strekte zijn lange benen loom voor zich uit.

Een ogenblik zaten ze zo, schijnbaar relaxed, ondanks de zenuwen die Perdita door haar hele lijf voelde gieren. Om maar iets te zeggen, merkte ze op: ‘Wat een mooie kamer.’ Ze wees in de richting van de open schuifpui.

Ondanks zijn ietwat spottende lachje zei hij op de toon van de beleefde gastheer: ‘Ik ben blij dat hij je bevalt.’

‘Ik was alleen verbaasd bij het zien van die open haard.’

‘Nou, je weet dat het weer in Californië niet altíjd goed is, en op kille avonden houd ik van de gezelligheid en intimiteit van een houtvuur. Als ik me goed herinner gold dat vroeger ook voor jou.’

Opeens herinnerde ze zich het moment dat ze samen voor een hoog oplaaiend vuur hadden gelegen, terwijl zijn handen over haar naakte lichaam zwierven. Ze voelde weer zijn lange gevoelige vingers die haar borsten streelden, de roze tepels tantaliserend, en over haar gladde buik gleden en verder naar beneden…

Haar ademhaling stokte. Ze probeerde de erotische beelden uit haar gedachten te weren, maar het kwaad was al geschied. En dat wist hij, natuurlijk… Ze nam zo haastig een slok van haar drankje, dat ze zich prompt verslikte.

‘Lieve help,’ mompelde hij onschuldig, waarna hij het glas uit haar trillende vingers nam. ‘Heb ik er te veel alcohol in gedaan? Of kwam het door iets wat ik zei?’

Toen ze haar stem weer terug had, antwoordde ze schor: ‘Nee, ik verslikte me gewoon.’

‘Doe maar voorzichtig, hoor, want je werd helemaal rood.’

Zo kalm mogelijk pakte ze haar glas weer aan en liet de omgeving op zich inwerken. Het terras werd aan twee kanten door het huis omsloten en bood uitzicht op de vallei en de steile beboste helling erachter. Aan de zijkant stond een met wingerd begroeide garage naast een breed gazon dat naar een diepe tuin leidde. Midden op het gazon stond een prachtige ceder, met een hangmat aan een paar stevige takken gebonden. Vlak naast het terras lag een groot uitnodigend zwembad.

Aan een kant van het zwembad zag ze een jacuzzi, een paar witgeschilderde kleedcabines en iets wat op een sauna leek. Erachter lag een houten gebouwtje met grote ramen dat wel iets weg had van een sportzaaltje.

Het leek erop dat het Wolf Rock aan niets ontbrak. De man van wie haar vader had gezegd dat hij nooit iets zou bereiken, kwam wellicht voor in het rijtje multimiljonairs. Ze merkte dat ze er ondanks alles blij om was dat haar vader zich vergist had, ook al had ze nog maar weinig hoop dat Jared JB Electronics zou kunnen of willen redden. De gedachte aan de problemen van hun bedrijf deed haar huiveren.

Er ontging Jared niets. ‘Koud?’ vroeg hij.

‘Nee hoor, het is heerlijk zo. Er liep iemand over mijn graf, denk ik.’

Hij vulde hun glazen nog een keertje bij en vroeg bestudeerd achteloos: ‘En, wat vind je tot nu toe van Wolf Rock?’

‘Het is heel mooi.’

‘Morgen zal ik je de wijnmakerij laten zien, als dat je interesseert.’

‘O ja,’ antwoordde ze enthousiast. ‘Het lijkt me fascinerend om te zien hoe wijn wordt gemaakt.’ Blij met deze verandering van onderwerp voegde ze eraan toe: ‘Waarom wordt het hier eigenlijk Wolf Rock genoemd?’

Hij wees in de verte. ‘Zie je de opening in de bomen waar de steile helling begint? Daar steekt een rotspunt uit die precies lijkt op de kop van een wolf in profiel. Zie je het?’

‘Ja, ik zie het!’

Misschien hoorde Sam het enthousiasme in haar stem, want hij stond op en duwde zijn grote kop vol aanbidding in haar schoot.

‘Wat ben je toch een grote doedel,’ murmelde ze vertederd.

Duidelijk verlangend naar meer dan woorden, duwde het beest zijn zwarte neus tegen haar hand. ‘Wat is er toch met je?’ vroeg ze lachend, terwijl haar handen strelend over zijn vacht gleden.

‘Hij is jaloers,’ legde Jared uit. ‘Hij kan er niet tegen dat een wólf zoveel aandacht krijgt. Maar we kunnen hem wel afleiden, hoor.’

‘Hoe dan?’

‘Gewoon door het woord “eten” te gebruiken.’

Meteen tilde de hond zijn kop op om naar zijn baas te kijken.

‘Hij is nog een puppy, daarom heeft hij altijd honger. Over honger gesproken, wil je hierbuiten eten?’

‘Graag, als het niet te veel moeite is voor de huishoudster.’

‘Hilary kan goed organiseren. Als ze weet dat ik kom, zet ze een maaltijd klaar, waarna ze naar huis gaat, naar haar man.’

‘O…’

Hij zag haar verwarring en vroeg met een schittering in zijn ogen: ‘Vind je het vervelend dat we hier alleen zijn?’

‘Nee, waarom zou ik dat vervelend vinden?’ In het besef dat haar stem niet erg overtuigend klonk, voegde ze er snel aan toe: ‘Je bent toch getrouwd?’

‘Inderdaad,’ antwoordde hij voldaan.

Het treurige gevoel keerde ogenblikkelijk terug, en ze bedacht dat er niets was opgelost door haar komst naar het terras. Wat voor smoes kon ze verzinnen om niet met hem te hoeven eten?

‘Aangezien Sam en jij… laten we zeggen nogal intiem zijn geweest,’ merkte hij spottend op, ‘vind je het misschien een goed idee je wat op te frissen? Daar is een toilet.’ Hij gebaarde naar de vleugel aan de zijkant van het terras.

Ze zette haar glas op een laag tafeltje en stond op. ‘Bij nader inzien heb ik toch geen honger. Als je het niet erg vindt, sla ik het eten maar een keertje over en ga ik meteen terug naar –’

‘Dat vind ik wél erg,’ onderbrak hij haar gedecideerd. ‘Zoals je weet, heb ik er een hekel aan om alleen te eten.’ Hij kwam vlak voor haar staan, legde zijn hand om haar kin en draaide haar gezicht naar zich toe. ‘Dus ik wil dat je blijft.’

De zilverkleurige ogen hielden de blauwgroene vast, en zij was de eerste die wegkeek. ‘Goed dan,’ stemde ze ten slotte in.

Zodra hij haar losliet, vluchtte ze zo snel mogelijk naar het toilet om haar gezicht en handen te wassen en even tot rust te komen. Toen ze schoorvoetend terugkwam, zag ze dat Sam aan de kant van het terras enthousiast uit een grote etensbak stond te slobberen.

De tafel was gedekt met linnen servetten, kristallen glazen en een grote rode kaars in een houder van onyx. Op een serveerwagentje ernaast stonden een schotel met kaas, een schaal met fruit en verscheidene schalen op een warmhoudplaat. Bij die aanblik werden haar ogen groot van verbazing.

‘Onder de indruk?’ opperde Jared lachend.

‘Ja, behoorlijk. Ik moet bekennen dat ik iets eenvoudigers had verwacht.’

Hij trok een stoel voor haar uit. ‘Hilary vindt dat ook een maaltijd in de openlucht in stijl opgediend behoort te worden.’

Het begon te schemeren, en hij stak de kaars aan voordat hij hen beiden voorzag van een glas witte wijn en een kom kreeftensoep. Daarna hief hij zijn glas met de woorden: ‘Zullen we drinken op een succesvolle uitkomst van onze onderhandelingen?’

‘Succesvol voor wie?’ weerkaatste ze bits.

Hij schoot in de lach. ‘Er is toch pas sprake van succes als beide partners krijgen wat ze willen?’

Na een ogenblik stilte mompelde ze hulpeloos: ‘Ik weet nog steeds niet wat jíj wilt.’ Toen hij haar zwijgend bleef aankijken, voegde ze er geërgerd aan toe: ‘Ik vind het hoog tijd dat je me vertelt waarom je zoveel moeite hebt gedaan om me hier te krijgen.’

‘Ik stel voor dat we eerst eten en daarna praten,’ besloot hij kalm. ‘Het zou jammer zijn als de soep koud werd.’

In het besef dat er niets anders op zat, beet ze even op haar lip, waarna ze zich toch maar aan de soep wijdde. Die werd gevolgd door forel met amandelen en artisjokharten in een witte saus. Toen haar bord leeg was, verzuchtte ze voldaan: ‘Je huishoudster kan heerlijk koken.’

‘Ik zal haar je compliment doorgeven. Ze vindt het altijd fijn als mensen van haar kookkunst genieten. Probeer nu eens wat van deze kaas…’

Als afsluiting van de maaltijd schonk hij hen beiden een kop koffie in, waarna hij een fles oude cognac tevoorschijn haalde, waarvan hij hun een flink glas volschonk.

Perdita, die gewoonlijk heel weinig dronk, had al twee glazen wijn op en voelde zich wat licht in het hoofd worden. Maar toen ze voorzichtig van haar glas nipte, leek de drank haar betrekkelijk onschuldig. Toch was het waarschijnlijk verstandig eerst de koffie te drinken. Terwijl ze haar kopje pakte, kwam Sam naar haar toe. Hij ging voor haar zitten, begon onhandig te bedelen, terwijl hij met zijn beide voorpoten heen en weer zwaaide. ‘Kijk nou!’ riep ze lachend uit. ‘Je bent een slimme hond, maar ik weet echt niet wat je nu wilt.’

‘Hij wil wat koffie,’ legde Jared uit.

‘Kom nou, je geeft hem toch geen kóffie?’

‘Ik niet, maar Hilary wel.’ Hij boog zich voorover om de lange oren van de hond met zijn handen te bedekken. ‘Ze probeert zijn groei een beetje te remmen, maar ik ben bang dat het al te laat is,’ fluisterde hij.

‘Veel te laat, als je het mij vraagt,’ benadrukte ze grinnikend.

‘Nou ja, ik zal hem maar wat geven,’ verzuchtte hij goedhartig, ‘eerder krijgen we toch geen rust.’

Nadat de hond was voorzien van een schoteltje koffie, ging Jared weer zitten om zwijgend van zijn koffie te nippen.

Hij leek in gepeins verzonken, maar Perdita wilde antwoord op haar eerdere vraag, en na een keer diep ademhalen stak ze van wal. ‘Nu we klaar zijn met eten, wil je misschien zo vriendelijk zijn me te vertellen waarom je me hierheen hebt gebracht. Daar moet toch een reden voor zijn.’

Met een meesmuilend lachje antwoordde hij: ‘Ik dacht dat je ervan overtuigd was dat het om wraak ging?’

‘Wat zou het anders kunnen zijn?’

‘Wat een opvallend gebrek aan fantasie, zeg.’ Met iets van dreiging in zijn stem vervolgde hij: ‘Er zijn andere, even interessante motieven.’

‘Misschien wil je me vertellen wat die zijn?’ vroeg ze, ondanks de huivering die door haar heen voer.

‘Ten eerste de mogelijkheid om een en ander een tweede kans te geven.’

‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Precies wat ik zeg.’

Ze beet even op haar lip, maar ging toen verder met haar aanval. ‘Dat is het niet alleen?’

‘Nee.’ Bij het kaarslicht leken zijn ogen eerder goud dan zilver. ‘Er was een veel dringender reden.’

Ze probeerde haar onrust te verbergen. ‘Wat dan?’ vroeg ze.

Tot haar verbazing en schrik antwoordde hij emotieloos: ‘Ik kan niet toestaan dat je met Judson gaat trouwen.’

‘Tóéstaan?’ riep ze gesmoord uit. ‘Daar heb je niets over te zeggen. Je kunt me echt niet tegenhouden!’

‘Dat weet ik nog niet zo zeker…’ Hij stond op. ‘Zullen we nog wat koffie nemen?’

Ze vroeg zich af waarom hij erop tegen was dat ze met Martin zou trouwen. Hoe dan ook, dat kon hij niet voorkómen. Hij kon haar niet eindeloos in Amerika vasthouden. Of zou het te maken hebben met de deal om JB Electronics te redden? Wat betekende dat dan voor háár? Als ze heel eerlijk was, moest ze toegeven dat ze niet echt doodongelukkig zou zijn, maar voor Martin zou het vreselijk zijn. Nee, dat kon ze hem niet aandoen.

Met de twee koffiekopjes in zijn hand stelde hij voor om naar de loungebanken te gaan. Zodra ze zich daar geïnstalleerd hadden, kwam Sam aanlopen, om naast zijn baast te gaan zitten.

Terwijl Jared de oren van de hond streelde, vroeg Perdita: ‘Waarom wil je niet dat ik met Martin trouw?’ Toen hij haar onbewogen bleef aankijken, vervolgde ze: ‘Jullie zijn niet bepaald op elkaar gesteld, maar dat kan het toch niet zijn?’

‘Klopt. In feite heb ik twee redenen. In de eerste plaats geloof ik niet dat je van hem houdt –’

‘Ik hou wel van hem!’ riep ze verontwaardigd uit. ‘Hartstochtelijk veel! Maar wat kan het jou schelen?’

‘Heel veel.’

Ze wilde vragen waarom, maar durfde toch niet en vroeg in plaats daarvan: ‘En de tweede reden?’

‘Hij is niet goed genoeg voor jou.’

Om Martin te verdedigen zei ze onomwonden: ‘Laat ik je dan zeggen dat hij loyaal en trouw is, en een van de aardigste mannen die ik ken. Hij is oprecht en eerlijk, er zit niets kwaads bij!’

Er klonk een kil lachje. ‘Ik vrees dat je jezelf voor de gek houdt. Hij is sluw en onbetrouwbaar, en een leugenaar bovendien.’

‘Hoe kun je hem zo beschuldigen?’ siste ze woedend. ‘Dat is gewoon niet wáár!’

‘O jawel.’

‘Hoe kóm je erbij? Martin is niet in staat tot leugens en bedrog.’

Vol bitterheid verzuchtte hij: ‘Had je míj destijds maar zo verdedigd.’

‘Dat zou ik gedaan hebben als je het waard was geweest,’ zei ze fel, en ze zag hem zo bleek worden – alsof ze hem had geslagen. Opeens wenste ze dat ze het niet had gezegd, en ze voelde de tranen in haar ogen prikken. Toen ze haar emoties weer onder controle had, ging ze moeizaam verder: ‘Stel dat ik de bruiloft afblaas… Is dat alles wat je wilt?’

‘Bij lange na niet,’ antwoordde hij op scherpe toon.

Zijn hele manier van doen was volkomen veranderd. Tot nu toe was hij kalm en ontspannen geweest, wel onbuigzaam, maar ook aantrekkelijk en charismatisch. Nu was hij imposant en angstwekkend, een man die geen genade kende. Zijn mond was strak, en zijn zilvergrijze ogen stonden hard.

Ze huiverde, maar ze wilde hem niet laten zien dat hij haar angst inboezemde. ‘Het wordt tijd dat je stopt met je spelletjes en gewoon zegt wat je wilt,’ maande ze hem zo dapper mogelijk.

‘Ik wil jóú.’

Niet in staat iets te zeggen, staarde ze hem verbijsterd aan.

‘Het lijkt haast alsof dat een schok voor je is,’ merkte hij sarcastisch op.

Eindelijk vond ze haar stem terug. ‘Maar je zei dat je getrouwd was.’

‘Ik bén getrouwd.’

‘Dan… Dan begrijp ik het niet,’ stamelde ze.

‘Is het zo moeilijk te begrijpen dat ik jou wil?’

‘Ondanks het feit dat je een vrouw hebt, vraag je mij om met je naar bed te gaan?’

Zijn donkere gezicht was koud en onverzoenlijk. ‘Ik vráág het je niet, ik zég het je.’

‘Je maakt een grapje,’ fluisterde ze beverig. ‘Wat zou je vrouw zeggen als ze…’ Iets in zijn gezicht deed haar zwijgen, en toen drong het besef eindelijk tot haar door. Doodsbleek staarde ze hem aan.

‘Ik zie dat je het eindelijk snapt,’ zei hij grimmig.

Ongelovig fluisterde ze: ‘Je bedoelt toch niet dat ik…’

‘Dat je nog steeds mijn vrouw bent? Dat is precies wat ik bedoel.’

Met samengeperste lippen zei ze beschuldigend: ‘Dus je hebt ons huwelijk niet nietig laten verklaren?’

‘Nee,’ antwoordde hij kalm.

Het was een overhaaste ceremonie geweest in een kerkje buiten Las Vegas, een huwelijk dat geen huwelijk was, dat nooit echt voltrokken was.

‘De huwelijksplechtigheid was bepaald niet romantisch,’ vervolgde hij emotieloos, ‘maar wel wettig. We zijn nog steeds man en vrouw.’

Dus daarom kon ze niet met Martin trouwen… Alsof hij haar gedachten kon lezen, pakte hij haar hand, trok haar verlovingsring van haar vinger en stopte hem in het zakje van zijn shirt. ‘Dus hoog tijd om dit ding weg te doen.’

Ze was zo geschokt en verward, dat er geen protest over haar lippen kwam. Eigenlijk had die platina ring met de enorme diamant nooit zoveel voor haar betekend als de gouden ring met turkoois die Jared haar gegeven had, omdat, zoals hij zei, die zo goed kleurde bij haar mooie ogen. Maar dat was lang geleden, en hun perfecte liefde was kapotgemaakt.

Opeens kreeg ze een inval. ‘Je hebt tegen Sally gezegd dat we nog getrouwd waren,’ peinsde ze hardop, ‘dat was de reden waarom ze je wilde helpen.’

‘Dat was een van de redenen.’

Het was een opluchting dat de vrouw van wie ze hield en die ze respecteerde, haar niet had verraden. ‘Ik begrijp niet waarom je ons huwelijk niet nietig hebt laten verklaren,’ merkte ze na een korte stilte op. ‘Ik had je toch alle papieren toegestuurd.’

‘Dat wilde ik niet,’ zei hij rustig. ‘Ik wilde mijn vrouw terug.’

‘Nu snap ik het! Maar als je denkt dat ik bij je terug kom, dan ben je gek!’

‘Als ik gek ben,’ verklaarde hij grimmig, ‘dan komt dat omdat jij me gek hebt gemaakt. Hoe dan ook, dat zijn mijn voorwaarden. Als je je vader verdere zorgen en stress wilt besparen en zijn bedrijf wilt redden, zul je ermee moeten instemmen.’

‘Noem je dit onderhándelen? Ik ben absoluut niet van plan ermee in te stemmen!’

‘Het is aan jou,’ zei hij kalm. ‘Maar er staat veel op het spel, dus denk er goed over na.’

Natuurlijk stond er veel op het spel, maar ze kon haar trots niet simpelweg inslikken en naar hem teruggaan. Dat kón ze niet! Toen hij bleef zwijgen, vroeg ze: ‘Ik neem aan dat je dan nog steeds een meerderheidsbelang in het bedrijf wilt hebben?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, dan neem ik genoegen met vijftig procent van de aandelen.’

‘Wat heb je precies te bieden in ruil voor mij en vijftig procent van de aandelen?’ Ze had het sarcastisch willen vragen, maar haar stem beefde te veel.

‘Ik koop de aandelen voor de volle marktprijs…’ antwoordde hij heel zakelijk. ‘…En ik betaal de hypotheek op het huis van je vader af, evenals alle bankschulden. Ik zal ook zorgen voor een onmiddellijke geldinjectie.’ Hij noemde een bedrag dat haar met haar ogen deed knipperen. ‘En als de nieuwe projecten waar je het over had me de moeite waard lijken, zal ik zorgen voor voldoende fondsen om die af te ronden.’

‘Wil je dat alsjeblieft nog een keer zeggen?’

Woord voor woord herhaalde hij wat hij gezegd had. Het was een veel guller aanbod dan ze had durven hopen. Als ze weigerde, zouden de consequenties afschuwelijk zijn. Haar vader en Elmer zouden hun levenswerk verloren zien gaan en bankroet eindigen, terwijl hun trouwe werknemers hun baan zouden verliezen. Haar gezonde verstand zei dat haar vader en Elmer niet aan de bedelstaf zouden raken, maar voor haar vaders hart zou het allemaal fataal kunnen zijn.

Maar hoe kon ze leven met een man van wie ze niet meer hield? Een man voor wie ze bang was? Ze had zo moeten vechten om onder zijn betovering uit te komen… Tegen beter weten in zocht ze wanhopig naar een oplossing.

Met zijn ogen op haar afgewende gezicht gericht vroeg hij eindelijk: ‘Nou? Heb je een besluit genomen?’

Ze keek hem aan, haalde diep adem en fluisterde beverig: ‘Ik kan je niet meteen antwoord geven, ik heb tijd nodig om erover na te denken.

‘Goed dan, je krijgt vierentwintig uur.’

Vierentwintig uur was niet lang, maar het gaf haar tenminste iets meer tijd om een besluit te nemen, dat zo drastisch en wellicht traumatisch kon uitpakken.