Hoofdstuk 23

Payton stond met haar hand boven de knop van de deur van haar appartement en ze zette zich geestelijk schrap. Nate was op weg naar boven. Iedere keer dat hij kwam, zag hij eruit als een mannelijke pin-up en vormde hij een bedreiging voor haar gemoedsrust. Hij had er altijd goed uitgezien. En doorgaans had ze dat aangekund. Tot die avond een week geleden toen haar haren hadden vastgezeten in zijn overhemd. Sindsdien was ze in een kansloze strijd tegen de verleiding gewikkeld.

Het was verwarrend. En wat het nog erger maakte, was dat hij was opgehouden met het aanprijzen van het huwelijk. O, natuurlijk wilde ze graag geloven dat hij opeens was bijgedraaid. Maar zo kende ze hem niet. Hij was altijd vastbesloten de wereld aan zijn wil te onderwerpen en gaf nooit op.

Wat betekende dat hij opnieuw in de aanval zou gaan. Tenzij ze ook overdreven wantrouwig was geworden van de hormonen die haar hongerig, misselijk, huilerig, moe, prikkelbaar, sentimenteel en nog een heleboel andere dingen maakten.

‘Hé, Payton, was je nog van plan me binnen te laten?’

Met een verontschuldiging op haar lippen opende ze snel de deur… en staarde toen verbijsterd naar de werkelijkheid geworden fantasie uit haar middelbareschooltijd.

Nate Evans in zwarte voetbalkleding met een bal onder zijn arm en een sporttas over zijn schouder.

O… lieve help…

‘Ik weet dat we ons in zwangerschapsgymnastiek zouden gaan verdiepen, maar Rafe had een invaller nodig voor de wedstrijd van vanmorgen.’ Hij leunde met zijn schouder tegen de deurpost. ‘Heb je zin om mee te gaan? Om wat frisse lucht op te snuiven?’

Ze slikte en probeerde zo verstandig te zijn om onmiddellijk nee te zeggen. Maar ze was dol op voetbal. Ze was in geen eeuwen naar een wedstrijd geweest, en wat was er mooier dan Nate te zien spelen? Bovendien had hij gelijk. Het was een mooie, zonnige dag en niet al te koud. Ze was toch al van plan geweest een wandeling langs het meer te maken, en het sloeg nergens op niet te gaan, omdat haar libido de aanblik van Nate in voetbalkleding niet aankon.

Grote goedheid, wat moest ze doen?

Veertig minuten later zat ze in een gemakkelijke klapstoel die Nate uit de kofferbak van zijn auto had gehaald. Ze had een fles water, een appel en onbelemmerd uitzicht op de spelers, die bezig waren met de warming-up voor de wedstrijd. Toen Nate met de bal begon te jongleren, ging haar aandacht naar zijn benen. De sterke spieren in zijn dijen spanden en ontspanden zich terwijl hij de bal behendig van zijn ene knie naar de andere liet gaan voordat hij de bal weer vastpakte en tegen zijn borst drukte.

Die benen. Het water liep haar in de mond…

Wat was ze aan het doen? Ze was geen smachtende tiener meer. Zitten wachten tot haar favoriete speler haar opmerkte, hoefde niet meer. Dat had hij al gedaan. En hij had al gescoord. Het enige spel dat ze zich nu nog kon veroorloven, was uit de buurt blijven. En met zwijmelen over zijn benen overtrad ze onmiskenbaar de spelregels.

Maar toen hij tien minuten later zijn eerste doelpunt maakte en triomfantelijk naar haar glimlachte, sprong ze op en juichte met het enthousiasme van een veertienjarige die droomt van liefde en ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig.

Twee dingen die hij haar niet bood.

Met dat in gedachten temperde ze haar reactie en ging weer zitten. Dwong zichzelf tot terughoudendheid. Beheerste zich toen ze de harde, taxerende blik in zijn ogen zag.

Hij trachtte strategisch in het voordeel te komen in een spel dat niets te maken had met een bal tussen twee doelpalen schoppen. Steeds opnieuw probeerde hij langs haar verdediging te komen. Hij wilde winnen. Zij en de baby onder zijn dak en onder zijn hoede. Hij wilde doen wat goed was, maar leek niet te begrijpen dat zo’n leven voor geen van hen goed zou zijn.

Naar eigen zeggen gunde hij hun kind alle liefde en aandacht die het kon krijgen als de ouders samenwoonden. Waar hij echter geen rekening mee hield, waren de gevolgen van opgroeien in een sfeer van onoprechtheid. Kinderen voelden het wanneer er iets niet klopte. Wanneer het machtsevenwicht verstoord was en liefde ontbrak.

Hij had nooit met haar willen trouwen en had nooit een kind gewild. En hoewel hij de juiste dingen zei, had ze nog niets gezien wat erop wees dat het kind in haar meer voor hem was dan iets wat hij probeerde te claimen. Hij wist dat het er was. Hij wist wat een vader zou moeten voelen en doen. Maar zelf voelde hij dat niet.

En zij kon hem niet tot die gevoelens dwingen. Kon hem niet tot liefde dwingen. Waar ze wel voor kon zorgen, was dat haar kind altijd een veilige haven zou hebben waarin het kon terugkeren. Een plek waar liefde onvoorwaardelijk en overvloedig aanwezig was en emotionele stabiliteit heerste.

Dat kon ze. Zolang ze ervan doordrongen bleef dat met Nate trouwen geen optie was.

De wedstrijd was flitsend en opwindend geweest. Dat de teams tegen elkaar opgewassen waren geweest, had de soort uitdaging opgeleverd waarvan hij hield. Maar de vreugde van de overwinning werd getemperd door het terreinverlies dat hij niet kon verklaren. Het ene moment had ze nog naar hem gekeken zoals ze vroeger had gedaan, en het volgende ogenblik was ze weer een en al afstandelijkheid geweest.

Niet bereid welke vorm van een nederlaag dan ook te erkennen liep hij naar de plek waar ze langs de zijlijn stond. De klapstoel en deken hield ze in haar armen geklemd als een schild – tegen hem.

Dat is niet voldoende, lieverd.

Met een brede glimlach nam hij de spullen van haar over.

Toen ze zenuwachtig met haar ogen knipperde, stimuleerde dat hem alleen maar.

Toe maar. Zet het maar op een lopen. Probeer het.

‘Gefeliciteerd,’ zei ze met een schuchter handgebaar naar het veld achter hen.

‘Ja, goede wedstrijd, hè?’ Terwijl hij met zijn onderarm het zweet van zijn voorhoofd veegde, zag hij haar die beweging verlangend volgen.

‘Je was geweldig.’

‘Het was fijn om weer op het veld te zijn.’ Om een uitlaatklep te hebben voor de spanning van de afgelopen maand. Maar hij wist nog een betere. En voor het einde van de dag wilde hij daar gebruik van maken.

Plotseling had hij haast om terug te gaan naar haar appartement en zijn plan ten uitvoer te brengen. Hij bukte zich om zijn sporttas te pakken, maar toen hij weer rechtop ging staan, verstijfde hij. De blik in haar bruine ogen was koud en hard.

Dat beviel hem niet. Ze dacht te veel na.

Hij wist echter precies hoe hij haar daarmee moest laten ophouden.

Nadat hij zijn blik had afgewend, hing hij de tas over zijn schouder. ‘Laten we gaan.’

De terugrit naar de binnenstad duurde langer dan hij prettig vond. Ze kreeg te veel tijd om haar verdedigingsstrategie te overpeinzen. Een poos lang probeerde hij het gesprek gaande te houden, maar ze was er met haar hoofd niet bij, en uiteindelijk liet hij haar met rust.

Bij thuiskomst probeerde ze hem af te poeieren, maar ze hadden afgesproken dat ze zich in zwangerschapsgymnastiek zouden gaan verdiepen, en dat verschafte hem toegang tot haar appartement. Vervolgens was het gewoon een kwestie van haar verdediging afbreken… kledingstuk voor kledingstuk. Hij had graag een foto gemaakt van de manier waarop haar mond openviel toen hij zijn sporttrui over zijn hoofd trok. Hoewel hij niets liet merken, genoot hij van haar reactie op zijn weinig subtiele striptease.

Hoe kon ze er bezwaar tegen hebben dat hij zich eerst even ging opfrissen? Tegen de tijd dat hij naar de badkamer liep, trilde ze en was ze niet meer in staat naar hem te kijken.

Prachtig. En dat was nog maar het begin.

‘Hé, schat?’ riep Nate vanuit de hal.

Payton keek op van het tijdschrift dat ze de afgelopen tien minuten vruchteloos had geprobeerd te lezen in een poging haar gedachten af te leiden van wat er onder haar douche gebeurde. Helaas bleef ze beelden zien van een gespierd, ingezeept mannenlichaam onder een warme waterstraal. En dat was niet goed.

Hoofdschuddend stond ze op en riep terug: ‘Wat…’ Verder kwam ze echter niet.

‘Is mijn tas daar?’ Hij stond glimlachend in de hal met een witte handdoek om zijn heupen en wreef met een andere handdoek zijn haren droog.

Langzaam stroomde alle lucht uit haar longen, waardoor ze zich leeg en zwak ging voelen. Verward en duizelig. Vervuld met zowel verlangen als afschuw viel ze terug in haar stoel.

Zijn glimlach maakte plaats voor een bezorgde frons terwijl hij naast haar knielde. ‘Payton, lieverd, gaat het?’

‘Ja… nee,’ stamelde ze. ‘Niets aan de hand…’ Maar hij was zo dichtbij dat ze de vochtige warmte van zijn huid kon voelen en de waterdruppeltjes op zijn borst en schouders kon zien.

‘Je bent bleek.’ Zijn diepe bariton weerklonk bij haar oor. En toen bewogen zijn grote handen zich onderzoekend over haar heen.

Ze wist dat ze hem moest tegenhouden, maar daartoe kon ze de kracht niet opbrengen.

‘Je klieren zijn niet opgezwollen,’ constateerde hij.

‘Nate.’ Haar stem was zo zwak dat zelfs zij er niet naar zou luisteren.

Ondertussen gleden zijn vingers langs haar hals. ‘Koude rillingen.’ Ze gingen over haar kin naar haar wangen, en toen langzaam naar haar voorhoofd. ‘Warm, maar niet koortsig.’

Terwijl hij met zijn duim een halve cirkel over haar wang trok, keek hij haar diep in de ogen. Zo diep dat zijn blik doordrong tot het geheime plekje dat de zetel van haar dromen was.

Zeg het. Zeg dat je van me houdt. Geef me iets. Wat dan ook.

‘Je pupillen zijn verwijd,’ mompelde hij.

Er mankeerde haar echter niets. Behalve dat de verleiding haar een stap dichter bij de ondergang had gebracht. Daardoor joeg haar pols en smeekte haar lichaam om het contact dat ze zo had gemist.

Ze verlangde naar hem. Had hem nodig. En als het alleen om haar was gegaan… Maar dat was niet het geval.

Terwijl ze slikte, dacht ze aan haar baby. ‘Met mijn ogen is niets aan de hand, Nate.’

‘Wat is er dan?’ daagde hij haar uit met vuur in zijn blik dat haar deed gloeien.

Zeg het hem. Maar als ze het uitsprak en hem liet weten welke uitwerking het op haar had hem zo te zien, zou hij daar misbruik van maken en –

Wacht. De tas in de hal? Dat kon niet. De douche. De striptease compleet met het uitrekken van al die spieren. Dat zou hij niet durven! Maar dit was Nate, en hij had besloten wat hij wilde. Van anderen trok hij zich niets aan.

De voetbalwedstrijd! Hoelang? Ongetwijfeld deze week. Een gevoel van ontzetting maakte zich van haar meester.

Opeens sloegen de vlammen haar uit, maar het had niets te maken met aantrekkingskracht en alles met verontwaardiging.

Dus hij dacht haar te kunnen bespelen door zijn lichaam in de strijd te gooien? Nou, dat was een spelletje waar ze het een en ander van wist. Ze wist wat hij prettig vond, wat hem zijn zelfbeheersing deed verliezen. En hij had haar zojuist een lesje gegeven in hoe je dat kon bereiken zonder dat er gevoelens aan te pas kwamen. Dank je, Nate. Dat kon ze ook.

Het werd tijd Nate Evans een koekje van eigen deeg te geven.