Hoofdstuk 6

Payton stond onder de warme waterstraal. Haar lichaam was nog gevoelig van hun sensuele liefdesspel, en haar hersens draaiden op volle toeren om alles wat er was gebeurd een plekje te geven. Alles wat er zou gaan gebeuren. Ze moest zorgen dat hij begreep dat ze geen verwachtingen koesterde omtrent een toekomst samen. Althans, geen toekomst in romantisch opzicht. Want hoewel de afgelopen nacht ongelooflijk was geweest, opwindend op een manier die ze niet voor mogelijk had gehouden en waarvan ze nooit spijt zou krijgen, was hun vriendschap het allerbelangrijkste.

Ze hief haar gezicht naar het warme water en streek de natte krullen uit haar gezicht.

De afgelopen uren met Nate hadden haar laten ervaren wat ze al die jaren zo had gemist. Iemand die haar kon zien zoals ze werkelijk was. Die haar zonder meer accepteerde. Voor haar wens om één ongeremde nacht met hem door te brengen was hij niet teruggeschrokken. Hij had haar er juist in gestimuleerd.

Aan dat soort vrijheid en acceptatie had ze behoefte om uit het keurslijf te komen van de volmaakte dochter van een vader voor wie ze de schijn niet meer hoefde op te houden omdat hij er niet meer was.

Brandt zou niet blij zijn met dit gedoe met Nate, en haar moeder… Tja, haar moeder maakte zich al vreselijk veel zorgen over de veranderingen die Payton had doorgevoerd wat betreft haar werk, haar appartement en Clint. Met name Clint. Maar het werd tijd dat ze ophield met leven volgens de verwachtingen van iemand anders.

Nadat ze de kraan had dichtgedraaid, stapte ze uit de douche en wikkelde zich in een dik badlaken. Toen ze in de beslagen spiegel keek, zag ze het wazige beeld van een vrouw die niemand kende.

Ze was te lang alleen geweest. Hoewel ze altijd veel mensen om zich heen had gehad, de juiste maar uiterst oppervlakkige mensen, kende niemand van hen haar. Ze wisten niet wat ze werkelijk dacht. Wie ze was.

En bij het eerste teken dat erop wees dat ze misschien meer was dan ze dachten, waren de praatjes begonnen. Bezorgde praatjes. Valse praatjes. Het soort praatjes waarin ze nooit geïnteresseerd was geweest en waarnaar ze nu niet luisterde. Ze was liever alleen. Maar uiteindelijk was het niet leuk om alleen te zijn en ging je op zoek naar iemand die je nam zoals je was. Naar een vriend.

Haar lippen plooiden zich tot een glimlach.

Ze had Nate gevonden. En hij had haar gevraagd de vriendin te zijn die hij nodig had. Terwijl zij zo’n behoefte aan een vriend had. Daarom zou dit een succes worden.

Toen ze de badkamer uit stapte, liet ze haar blik over de grond gaan op zoek naar haar beha en slipje. En haar jurk! Ze had geen zin dat ding weer aan te trekken, maar tenzij ze in een badjas naar Nates limousine wilde hollen, had ze geen andere keuze.

Op vloer trof ze niets aan. Ze richtte haar blik op het bed en… Haar mond viel open.

Hij zat rechtop tegen het hoofdeinde in zijn zwarte smokingbroek. Zijn haren stonden alle kanten op, en zijn overhemd hing open. In zijn handen had hij The Wall Street Journal, waarin hij aandachtig las.

Zoals hij daar zat, was hij de vleesgeworden zondige verleiding. Dit was het plaatje dat in de krant had moeten worden geplaatst onder de kop Meest Begeerde Vrijgezel. De vrouwen zouden niet van hem af te slaan zijn.

Voor hij haar van zich af zou moeten slaan, wendde ze haar blik af. Ze zag een sportief roze broekpak met bijpassend blouse op het voeteneinde van het bed liggen. Met daarnaast een lingeriesetje. ‘Wanneer… Hoe…’

Zonder op te kijken antwoordde hij: ‘Terwijl je onder de douche stond.’

Ze keek op de kaartjes. Kennelijk had de man ervaring met het kopen van dameskleding. ‘Ik ben onder de indruk. Alles is de juiste maat.’

Hij glimlachte spottend. ‘Ik heb mijn beperkingen. Met het oog zou ik je maten nooit goed hebben geschat, maar ik weet precies wat ik voel.’

‘Je bent vreselijk,’ foeterde ze.

‘Ja, maar je kunt niet ontkennen dat je dat prettig vindt.’ Nadat hij de krant had opgevouwen, stond hij op en wierp een blik in haar richting. En bleef strak naar haar kijken.

‘Wat is er?’ Ze keek omlaag. Alles wat bedekt moest zijn, was dat ook, maar toch bleef hij naar haar staren.

En toen zag ze het. Een seconde voor hij zijn hoofd schudde en zich omdraaide.

Hartstocht. Begeerte. Die hij meedogenloos onderdrukte. Ze begreep dat hun fysieke relatie tot deze ene nacht beperkt zou blijven, maar zijn bijna vijandige reactie…

‘Nate?’ Ze sloeg haar armen over elkaar om het kille gevoel in haar hart op een afstand te houden.

‘Ik realiseerde me opeens dat ik een dossier op kantoor ben vergeten,’ antwoordde hij kortaf. ‘Als je je snel aankleedt, kunnen we weg.’

Ze deed een stap naar achteren. ‘Natuurlijk.’

Prima. Ze vond hem er toch veel te verleidelijk uitzien. Hoe eerder ze hier weg waren en zich konden concentreren op alleen vrienden zijn, hoe beter, bedacht ze terwijl ze met de kleren terugging naar de badkamer.

Toen ze enkele minuten later de slaapkamer van de suite weer in stapte, vond ze een in haast geschreven briefje op het bed.

Moest snel weg. Mijn chauffeur wacht beneden. Ik zoek je adres op en kom vanmiddag langs.

Verbijsterd staarde ze naar het briefje. Ze had zich aan de andere kant van de deur bevonden, slechts door een plaat hout van hem gescheiden, en hij had een briefje achtergelaten? Hoe durfde hij!

Nee, hier zat iets anders achter. Hij zou haar nooit opzettelijk kwetsen. Ze dacht terug aan de laatste paar minuten voor zijn vertrek, aan de begeerte in zijn ogen, gevolgd door boosheid. Hij had haar niet zo willen zien. Had de aantrekkingskracht niet willen voelen.

Ze zuchtte. Dit zou ze maar beschouwen als de radicale punt die ze achter hun fysieke relatie moesten zetten.

Wanneer ze hem weer zag, zou dat als vrienden zijn.

En dan mocht haar vríénd uitleggen in welke problemen hij was geraakt en waarom hij de zaak met een gefingeerde relatie moest verdoezelen.

Nate woelde met zijn vingers door zijn haren terwijl hij met grote stappen over het trottoir liep. Hij was een schoft van de meest verachtelijke variëteit. Maar bij het zien van haar, in dat badlaken, met natte haren en waterdruppeltjes op haar naakte huid, had hij het gevoel gehad te worden teruggeworpen in de tijd. Naar een moment waarnaar hij niet terug wilde.

Naar een tijd waarin hij nog niet meer was geweest dan veelbelovend. Waarin hij had geprobeerd zich te handhaven in een omgeving die zijn trots en doorzettingsvermogen de kop had willen indrukken. Die hem een lesje wilde leren. Hem wilde laten zien dat hij niet goed genoeg was. Dat hij daar op geen enkele manier verandering in kon brengen.

Uiteindelijk waren alle frustraties en onrechtvaardigheden tot uitbarsting gekomen door één ongelukkige vergissing. Eén blik. Eén meisje.

En opeens vielen de jaren weg en liep hij de trap in het huis van de familie Liss op om het schoolboek te pakken dat hij de vorige avond op Brandts kamer had laten liggen. Door de open deur van de slaapkamer van Payton zag hij haar uit haar badkamer komen.

Hij hield op met ademhalen en bleef met open mond staan kijken. Payton, zijn kleine schaduw, die altijd vormeloze, verhullende kleding droeg en haar haren in een paardenstaart had, stond daar in een handdoek gewikkeld, met natte loshangende krullen, onmiskenbare rondingen en blote benen.

Lieve hemel, wat was ze mooi. Natuurlijk had hij geweten dat ze mooi was. Lief en geestig. Maar hij had nooit eerder naar haar verlangd, en dat overviel hem.

Toen hij zich geschrokken omdraaide, stond hij oog in oog met een rood aangelopen Brandt. En op dat moment stortte de façade van geforceerde beleefdheid tussen hen in en staarde de kille waarheid hem aan.

Haat.

Hij was zich altijd bewust geweest van de agressie die bij Brandt onder de oppervlakte smeulde. Brandt had het vreselijk gevonden afhankelijk te zijn van iemand die hij als zijn mindere beschouwde voor de bijles die hij nodig had om naar een dure universiteit te kunnen, iets wat zo noodzakelijk was voor zijn elitaire identiteit. Maar de afkeer die Nate zag, was intenser dan hij had verwacht.

‘Rustig. Het is niet wat je denkt –’

‘Onzin! Je stond naar haar te staren.’ Brandt gaf hem een harde duw tegen zijn schouder. ‘Je bent niet goed genoeg voor haar. Zelfs niet om naar haar te kijken!’

In plaats van terug te slaan, wat Nate graag had gedaan, trok hij Brandt mee de trap af en de voordeur uit. Bij Payton vandaan. ‘Je zit er helemaal naast. Ik was bezig weg te gaan.’

‘Inderdaad,’ spotte Brandt. ‘En je bent gek als je denkt dat je hier ooit nog terugkomt.’

‘Prima.’ Dit probleem mocht de familie Liss oplossen. Het schooljaar was trouwens bijna afgelopen. Hij zou wel een ander baantje vinden, en aan het einde van de zomer ging hij toch studeren. ‘Luister, ik wilde boven mijn wiskundeboek pakken. Als jij het voor me haalt, ben ik weg.’

Brandt snoof en keek hem neerbuigend aan. ‘Ja, daar kom ik dadelijk op.’

Nate keek naar het huis. Dat boek had hij nodig.

Brandt volgde zijn blik en maakte een minachtend geluid. ‘Wat dacht je? Dat je via mijn zusje een plaatsje bij het zwembad kon veroveren?’

De ellendeling.

‘Vergeet het maar, Evans. Payton is anders dan de rest van je dates. Meisjes die met uitschot uitgaan om hun vader een hak te zetten.’

Nates bloed begon het kookpunt te bereiken, maar hij weerstond de verleiding de ander te lijf te gaan. ‘Loop naar de hel.’

‘Na jou. En hier.’ Nadat Brandt zijn portemonnee had gepakt, haalde hij daar een stapeltje bankbiljetten uit. Meer geld dan Nate in een maand verdiende. ‘Voor je boek.’

Brandt gooide een biljet van vijftig dollar op de grond. ‘Raap maar op. Ik weet dat je het je niet kunt veroorloven om een nieuw boek te kopen.’

Met veel moeite slaagde Nate erin zich te beheersen. Hij moest maken dat hij hier wegkwam. Vastberaden draaide hij zich om.

Maar Brandt gaf het niet op en pakte hem beet. ‘Hé, ik ben nog niet klaar met je.’

‘Doe niet zo stom, Liss,’ waarschuwde hij terwijl Brandts hand van zich af duwde.

‘Noem jij me stom?’ Brandt greep hem weer bij de arm en draaide hem met een ruk naar zich toe.

Dat had hij niet moeten doen. Opeens kreeg Nate een rood waas voor zijn ogen, en voor hij goed wist wat er gebeurde, had hij Brandt een vuistslag gegeven. Brandt wankelde en viel. Het volgende moment sprong hij echter weer op en rende naar het huis. ‘Hiervoor zul je boeten, Evans!’

Verdorie, waarom had hij zich zo laten gaan? Met bonzend hart dacht Nate aan de mogelijke gevolgen van zijn daad. Arrestatie, sociale uitsluiting, niet studeren en ontsnappen uit een leven waaraan hij op het punt stond te ontkomen. Wat had hij in vredesnaam gedaan?

De voordeur vloog open, en Payton, nu in een spijkerbroek met een coltrui, kwam naar buiten gesneld. Met ogen vol ongeloof en verwijten staarde ze naar het bloed van haar broer op Nates knokkels.

‘Het spijt me.’ Zijn stem was schor van emotie, schaamte en walging. Hij had beter moeten weten. Bijna was hij ontsnapt aan deze situatie zonder toe te geven aan zijn gevoel van onrechtvaardigheid. En nu dit.

Uiteindelijk was hij niet gearresteerd. Hij had geen enkele tol betaald buiten zijn eigen schaamte over het feit dat hij zich zo door Brandt Liss had laten tergen dat hij zijn zelfbeheersing had verloren. En die tol was hoog genoeg geweest.

Verdorie, het was idioot dat bij één blik op Payton in haar handdoek in de slaapkamer van de suite alle beledigingen en beschuldigingen weer waren teruggekomen. Honende woorden waarvan hij niet begreep dat hij ze zich had aangetrokken. Stomme vooroordelen van iemand die nauwelijks een rol in zijn leven had gespeeld.

Niet goed genoeg… zelfs niet om naar haar te kijken…

Misschien. Nee, zeer zeker. Maar om heel andere redenen dan Brandt had gedacht.