Hoofdstuk 12

Eén kus. Dat moest ze kunnen, bedacht Payton toen Nate zijn mond naar de hare bracht en zich met toenemende druk van zijn lippen van zijn taak begon te kwijten. Stoïcijns liet ze hem begaan. Ze zei tegen zichzelf dat ze ervan moest genieten, omdat het de laatste kus zou zijn. Als ze nu haar zelfbeheersing kon bewaren, zou ze van twee walletjes kunnen eten – één nacht met Nate en een levenslange vriendschap.

De sensuele bewegingen van zijn volle, mannelijke lippen ondermijnden haar vastberadenheid. Hemel, wat was hij goed. Geduldig en ervaren, en voor zover haar geheugen haar niet in de steek liet, begon hij nog maar net op gang te komen. Haar hart bonsde, en diep in haar binnenste kwam van alles tot leven.

Wees sterk.

Ze kon het. Ze kon deze zoete kwelling volhouden en zich daarna afkeren van de verleiding om de vriendschap zeker te stellen die zoveel voor haar betekende.

Om hem voor altijd in haar leven te houden…

En nooit meer de strelingen van zijn tong over haar lippen te voelen en haar bloed als vloeibaar vuur door haar aderen te hebben stromen.

O, hemel.

Hij begroef zijn vingers in de haren in haar nek en bewoog ze op zo’n verrukkelijke manier dat ze haar lippen opende om naar adem te snakken. Van die gelegenheid maakte hij gebruik door zijn warme tong haar mond binnen te laten glijden en een spel met de hare te laten beginnen dat haar alles deed vergeten behalve haar verlangen naar meer.

Toen draaide hij zijn mond en maakte de kus intenser. Veeleisender. Hartstochtelijker.

Ze kon nog steeds stoppen. Kon nog steeds krijgen wat ze al die jaren geleden samen hadden gehad. Herinneringen gingen de strijd aan met de liefkozingen van zijn tong. Nate met zijn arm om haar schouders op de bank voor de televisie, blad met haar harkend, over haar schouder leunend om haar te helpen met haar huiswerk, spontaan lachend om een dom grapje.

Mooie, warme herinneringen.

Alleen bevatten ze allemaal een constante die ze tot dit ogenblik nooit had willen erkennen. Altijd wanneer ze iets met hem samen deed, had ze gefantaseerd over – en verlangd naar – een moment als dit. Een moment waarop hij meer wilde.

En plotseling realiseerde ze zich dat als ze de ‘verstandige keus’ deed en de veilige weg nam, ze precies zou doen wat ze zich heilig had voorgenomen niet te doen. Een leugenachtig leven leiden. Beweren dat ze een vriendin was terwijl ze zijn minnares wilde zijn. Zich in een keurslijf persen waar ze niet in paste.

Ze knipperde enkele malen met haar ogen. Toen sloot ze die. Ze gaf haar gevecht tegen onvermijdelijk verdriet in de toekomst op en staakte haar verzet tegen het verlangen van het moment.

Hij zag haar ogen dichtgaan en voelde haar slap worden in zijn armen. Het was alsof ze de strijd eenvoudig had opgegeven, en om een of andere reden kwam dat hard aan.

Het had hem niet moeten kunnen schelen. Het kon hem nooit schelen. Relaties en wat daaruit voortvloeide, waren gewoon zoals het was. Plezierig tot het dat niet meer was. En altijd onder zijn voorwaarden.

Maar ditmaal niet. Ditmaal had hij er geen controle over, en dat maakte hem gek.

Begreep ze niet dat hij zichzelf niet kon dwíngen haar in een platonisch licht te zien? Dat het geen kéúze was dat zijn bloed vlam vatte wanneer hij alleen maar naar haar keek?

Verdorie, hij moest het uit zijn hoofd zetten, moest tot zich laten doordringen dat hij haar niet kon krijgen.

Gefrustreerd maakte hij aanstalten om de kus te beëindigen. Maar er kwam geen einde aan, omdat haar lippen niet bereid leken de zijne los te laten.

Zijn hart begon sneller te kloppen.

Kleine handen balden zich tot vuisten tegen zijn borst, ontspanden zich, schoven omhoog en balden zich opnieuw tot vuisten.

Interpreteerde hij dit goed?

Hij probeerde zijn hoofd naar achteren te buigen om de uitdrukking op haar gezicht te kunnen zien, maar ze had haar slanke armen om zijn nek geslagen en klemde zich aan hem vast terwijl ze zacht smeekte: ‘Niet ophouden.’

Met een zucht van zowel opluchting als verlangen hield hij haar dicht tegen zich aan. En toen kwam ze in zijn armen tot leven. Haar lippen openden zich wijder voor hem en vroegen om meer. Haar tong reageerde enthousiast op iedere beweging van de zijne en volgde die in een sensueel spel dat vurig en dringend was.

Ritmisch. Erotisch.

En lang niet genoeg. Niets was genoeg. Hoe hij haar ook aanraakte, hoe ze ook zuchtte, aan zijn kleren trok tot die half uit waren, smekend kreunde toen hij zijn hand onder haar slipje schoof en een vinger in haar vochtige warmte liet glijden, het was niet genoeg. Hij wilde in haar zijn. Wilde haar bezitten. Volledig.

Toen sloeg hij zijn armen stevig om haar heen en tilde haar op. ‘Zeg het nog een keer,’ verzocht hij met zijn mond tegen haar hals terwijl hij haar naar de bank droeg.

‘Niet ophouden,’ wist ze hijgend uit te brengen.

Met beide handen hield ze zich aan zijn schouders vast toen hij haar op het zachte leer legde en zich tussen haar benen nestelde. Haar rok was tot haar heupen omhoog geschoven, zodat hij haar zachtheid en warmte kon voelen door de vochtige zijde van haar slipje.

Nadat hij had afgerekend met de barrières die dat slipje en zijn broek vormden, schoof hij zijn handen onder haar billen en loodste haar naar zijn harde mannelijkheid. Toen ze zich daartegenaan bewoog, moest hij met zijn handen de rand van de bank omklemmen.

‘Niet ophouden,’ herhaalde ze met een wanhoop in haar stem die de waanzin in hem alleen maar aanwakkerde. ‘Ik kan niet meer stoppen.’

Toen begaven zijn gezonde verstand en zelfbeheersing het. Hij had haar onder zich, en haar lippen gingen vaneen in een geluidloze kreet van genot die doordrong tot in zijn ziel toen hij in haar gleed.

Vochtige wrijving omsloot hem. Toen drong hij diep in haar en hij begon zich te bewegen met een meedogenloos tempo dat zijn triomf tot uitdrukking bracht.

Hij had haar. Ze was van hem. Kronkelde zich onder hem en spoorde hem aan. Wat voelde ze goed… te goed…

Hij verstijfde.

Te goed.

Ze voelde te goed omdat hij geen condoom gebruikte. Aangezien hij gevaarlijk dicht bij een hoogtepunt was, durfde hij zich niet meer te bewegen.

Zelfbeheersing. Waar was zijn zelfbeheersing?

Met opeengeklemde tanden trok hij zich langzaam uit haar terug. Beelden van het afgelopen jaar flitsten voor zijn geestesoog voorbij en deden hem huiveren. Wat mankeerde hem in ’s hemelsnaam?

‘Nate?’ Ze liet haar handen over zijn borst glijden en keek hem onderzoekend aan.

‘Condoom, Payton,’ wist hij schor uit te brengen terwijl hij het voorbehoedmiddel vond dat hij nooit eerder was vergeten.

‘De hemel zij dank dat je eraan hebt gedacht.’ Hoofdschuddend sloeg ze hem gade, alsof hij iets buitengewoons had gepresteerd. Nou, hij was op tijd opgehouden. Dat was behoorlijk buitengewoon. Maar dat hij al in haar was geweest…

Dat was hem nog nooit overkomen. Nog nooit was hij zo zijn hoofd kwijtgeraakt. Was hij zo dicht bij het kwijtraken van alles geweest.

En het zou hem ook nooit meer overkomen

Nadat hij het condoom had omgedaan, trok hij haar weer naar zich toe. ‘Waar waren we ook alweer?’

Een uur later lagen ze op Nates bed, naakt onder een deken van maanlicht. Payton trok met haar vingers cirkels over de huid van zijn borst. Haar aanraking was licht. Onderzoekend. En alweer opwindend terwijl ze slechts enkele minuten tevoren uitgeput waren neergevallen.

Normaal was dit het moment waarop hij inleidde dat hij van het toneel ging verdwijnen. Maar geen van zijn beproefde strategieën was een bruikbare oplossing in deze unieke situatie met een vrouw die zowel minnares als vriendin was. En die hij nog niet kwijt wilde.

Misschien was er helemaal geen probleem. Als hij zijn verstand gebruikte en zich enigszins beheerste, zou niemand gekwetst raken.

Ja, hij wilde haar. Hij was bijna gek geworden toen hij had gedacht haar niet te kunnen krijgen. Maar toch kende hij zichzelf en wist hij dat de soort liefde die tot een huwelijk en een gezin leidde niet bij hem hoorde en dat dit niet eeuwig zou duren.

Alsof ze zijn gedachten kon lezen, keek ze hem met haar zachte bruine ogen aan. ‘Wat gaan we doen?’ vroeg ze rustig. ‘Je wilde geen relatie, zei je. Dus wat is dit?’ Haar vraag bevatte geen beschuldiging, uitdaging of eis. Ze wilde eenvoudigweg een verklaring van iets wat hij niet kon uitleggen.

‘Ja, maar met jou gaat niets zoals ik het verwachtte.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Dit tussen ons is niet iets wat veel voorkomt in mijn leven.’

‘In het mijne evenmin. Maar misschien kunnen we er het beste gewoon van genieten zolang het duurt.’ Toen ze zich naar hem toe boog om hem te kussen, zag hij even verdriet en spijt in haar ogen. Die wilde hij verjagen. Maar hij kon niet tegen haar liegen. Kon niet iets beloven waarvan ze beiden wisten dat het niet zou gebeuren.

Wat hij te bieden had, was een mogelijkheid die hopelijk werkelijkheid zou worden. ‘Dat we nu een omweg door de jungle maken, betekent niet dat het uitgesloten is dat we later weer op de snelweg terechtkomen.’

Toen ze hem vol vertrouwen aankeek, realiseerde hij zich dat hij haar niet wilde teleurstellen. Dat had hij vanavond bijna gedaan. Bijna had hij hen allebei teleurgesteld.

‘Ik weet niet wat er gaat gebeuren, Payton, maar ik zal altijd om je geven.’

Ze knikte en glimlachte. ‘Zullen we dan vergeten wat er misschien gaat gebeuren en voorlopig gewoon plezier maken?’

Ze verdiende beter.

Dat kon hij haar niet geven, maar hij was ook niet in staat haar los te laten. Daarom schoof hij die bittere wetenschap terzijde en concentreerde zich op het heden. Payton in zijn bed. Glimlachend. Sexy en naakt.