Hoofdstuk 14

Die avond hadden ze bijzonder gezellig gegeten bij Diane en Garry Ortiz in hun huis aan de Gold Coast. Nate had geprobeerd Payton van tevoren te waarschuwen voor de kracht die in het kleine, tengere lichaam van zijn voormalige marketingmanager school, maar pas toen Diane afscheid van haar nam met een omhelzing als een bankschroef, begreep ze wat hij had bedoeld. Naar adem snakkend deed ze een stap naar achteren.

‘Diane, je hebt mijn date bijna vermorzeld,’ plaagde Nate.

‘O, schei uit, Nate.’ Toen wendde Diane zich tot Payton. ‘Ik vind het gewoon fijn je eindelijk te hebben ontmoet. Hoe heeft deze vent je zo lang verborgen durven houden?’

‘Dank je. Het was een geweldig leuke avond.’

Uitdagend keek Diane naar Nate. ‘Zie je? Ze vindt ons aardig. Er was geen enkele reden om haar weg te moffelen.’

Dat was geenszins het geval geweest. Nate had het gemeend toen hij zei dat hij bereid was zijn vrienden met haar te delen. In de paar weken die ze nu samen waren, had hij haar meegenomen naar allerlei mensen met wie hij omging. Maar ter wille van een kind aan de andere kant van de wereld bleven ze volhouden dat er al langer iets tussen hen gaande was geweest.

Hij knipoogde. ‘Waarschijnlijk wilde ik haar gewoon helemaal voor mezelf houden.’

Diane maakte een afwijzend handgebaar. ‘Het werd tijd dat je iemand vond die het waard is om niet te laten schieten, Evans.’

‘Zeker.’ Over de onuitgesproken suggestie dat ze een toekomst samen hadden, leek hij zich geen zorgen te maken. Maar Payton wist dat het anders lag.

Nu hij verscheidene avonden per week met haar doorbracht en haar overdag opbelde, sms’te en onverwachte verrassingen bereidde, had ze in de zevende hemel moeten zijn. Maar hun romance speelde zich af in geleende tijd.

Daaraan herinnerde hij haar zo nu en dan subtiel. Wanneer hij voelde dat ze zichzelf voorbij liep, hield hij haar wat meer op een afstand. Het probleem was dat ze geen afstand wilde en zich niet wilde inhouden, en ze wilde evenmin dat hij zich inhield. Wat ze hadden, was eindig, en wanneer het afgelopen was, zou haar hart breken. Daar viel niets tegen te doen. Maar tot het zover was, zou ze zo veel mogelijk genieten.

Het was een warme, zonovergoten oktoberdag die de hele stad reden tot glimlachen gaf. Daarop vormde Payton geen uitzondering toen ze in een kleurige, wijde rok op laarzen met hoge hakken over het trottoir liep. Ze had vandaag geen afspraak met Nate, en omdat ze vanwege een excursie die middag geen les hoefde te geven, had ze tijd om wat dingen te doen die waren blijven liggen. Maar toen ze de hoek van haar straat om sloeg, zag ze Nate voor haar deur staan.

‘Wat doe jij hier?’ riep ze terwijl ze zich naar hem toe haastte. ‘Had je niet de hele middag vergaderingen?’

‘Het heeft zijn voordelen om de baas te zijn.’ Hij maakte een armgebaar om zich heen. ‘Op zo’n mooie dag is het zonde om binnen te zitten. Laten we ergens heen gaan.’

Ze fronste haar voorhoofd. ‘Dat zou ik graag willen, maar ik heb nog een heleboel te doen.’

Hij pakte haar bij de revers van haar leren jasje en trok haar tegen zich aan. ‘Doe het een andere keer. Vooruit, we gaan samen spijbelen. Dat is leuk.’

‘Spijbelen?’ herhaalde ze glimlachend. ‘Wat gaan we doen? Naar het winkelcentrum? Naar de bioscoop? Ons verstoppen onder de tribune?’

Met een ondeugende glinstering in zijn blauwe ogen keek hij haar aan. ‘Deed je dat vroeger?’

‘Alsjeblieft. Alsof ik ooit gekke dingen deed.’

‘Maar dat wilde je ongetwijfeld wel,’ hield hij vol.

‘Inderdaad,’ bekende ze met een weemoedige zucht.

Ook hij keek even treurig. ‘Het was voor mij ook moeilijk met een vader die lesgaf op dezelfde school.’ Zijn gezicht klaarde weer op. ‘Maar nu zal niemand op kantoor erover peinzen hem te bellen.’

Ze lachte samenzweerderig. ‘En bij mij is je geheim veilig.’

Een paar minuten later stapte hij op de zwarte motorfiets die hij langs de stoeprand had geparkeerd. Met voldoening zag hij haar ogen groot worden.

Hij duwde de motor van de standaard en stak haar een van de twee helmen toe. ‘Hopelijk hou je van snelheid.’

Haar blik ging van de motorfiets naar hem. ‘Ik weet niet hoe het is, want ik heb er nog nooit op gezeten.’

‘Echt?’

‘Maar ik heb het altijd gewild.’ Toen staarde ze glimlachend voor zich uit. ‘Vroeger reed je altijd op die grote motor rond. Dat vond ik fantastisch.’

Hij herinnerde het zich. De motorfiets was van zijn neef geweest, en hij had hem mogen lenen toen hij een zomer een baantje ver uit de buurt had gehad. Toen hij haar op een zonnige dag in de stad had zien lopen, had hij haar aangeboden een tochtje te gaan maken. Hoewel aan haar gezicht te zien was geweest dat ze het graag wilde, had ze nee gezegd en had ze schuldbewust achter zich gekeken, alsof ze bang was dat iemand haar zag.

Iemand met een hartkwaal die ze niet ongerust had willen maken.

Destijds had hij zich dat niet gerealiseerd. Maar dat was het geweest. Onwillekeurig vroeg hij zich af hoeveel verlangens, groot en klein, ze had onderdrukt om haar vader niet van streek te maken. En hoe verschrikkelijk het moest zijn geweest hem te verliezen na zo lang offers te hebben gebracht.

Ze zou nu haar plezier krijgen.

Toen hij toegaf aan de aandrang gekheid te maken, begon zijn hart sneller te kloppen. Hij pakte haar bij de pols en trok haar naar zich toe. ‘Dus ik word je éérste.’

Van onder haar wimpers keek ze hem quasiverlegen aan. ‘Inderdaad. Ben je voorzichtig?’

‘Maak je geen zorgen. Ik zal langzaam beginnen,’ beloofde hij voordat hij haar een kus op de lippen drukte en de helm op haar hoofd zette. ‘En als je bang wordt, hou je je gewoon steviger vast.’

Uiteindelijk bleek dat echter helemaal niet nodig te zijn.

Hij had verwacht dat ze een tikje angstig zou zijn. Dat ze het misschien een opwindende ervaring zou vinden, maar zich toch enigszins gereserveerd zou blijven tonen. En haar veiligheid niet uit het oog zou verliezen.

Wat hij niet had verwacht, was dat de kleine heks hem schaamteloos zou betasten met haar ene hand tegen zijn buik en de andere op zijn dijbeen. Dat ze hem bijna buiten zinnen zou brengen met haar kreetjes van pure verrukking terwijl ze hem smeekte niet te stoppen… sneller te gaan… ja, ja, ja, zo…

Verdorie, hoe was het mogelijk dat ze hem op deze manier bleef verbazen?

Hij had even een stukje langs het meer willen rijden, met de wind in zijn gezicht en haar benen dicht tegen zijn heupen. Dat was drie uur geleden geweest.

Eén nacht. Dat was drie weken geleden geweest…

Terwijl het einde nog niet in zicht was.

Het ging te ver. En hij liet het gebeuren.

Wanneer hij zich inhield, deed zij dat niet… En de manier waarop ze genoot en hem liet genieten, maakte het erg verleidelijk om zijn zelfbeheersing te laten varen. Maar als hij steeds over de grens ging die hij zichzelf had gesteld alleen maar omdat het zo goed voelde, zou hij in een situatie belanden waarin hij niet wilde terechtkomen.

Brutale vingers masseerden zijn dijbeen en gleden nog dichter naar de harde bobbel die ze hadden veroorzaakt. Dit ontlokte hem een gesmoord gekreun terwijl hij langzaam door de straat naar zijn appartement reed.

Het was tijd om haar in herinnering te brengen wie het voor het zeggen had.

Tijd om het roer weer stevig in handen te nemen en duidelijk te maken waar de grenzen lagen. En als die op de proef werden gesteld, zou dat gebeuren zoals hij dat wilde, op zijn voorwaarden. Het was tijd om háár tot het uiterste te drijven en haar te laten boeten voor die zwerflustige hand.