Hoofdstuk 13

Zaterdagochtend stapte Payton met een wazige blik en een wanhopig verlangen naar koffie Nates slaapkamer uit. Ze was in haar eentje wakker geworden en had haar slipje en Nates T-shirt van de vorige avond weten te vinden, maar na minutenlang vruchteloos naar haar spijkerbroek te hebben gezocht, was ze daarmee opgehouden. Met blote benen liep ze de gang door, de verrukkelijke geur van vers gezette koffie volgend.

Ze hadden de vorige avond in een tapasbar gegeten, en hoewel het derde glas wijn heerlijk was geweest, leverde het haar nu hoofdpijn op. Halverwege hun eerste portie met chorizo gevulde dadels waren er vrienden van Nate binnengekomen, die bij hen waren komen zitten. Geen mensen uit de society, met wie ze zo weinig mogelijk meer te maken wilde hebben, maar een geestig en intelligent stel dat hij al jaren kende.

De toon van de avond was gezet toen hij haar had voorgesteld als zijn vriendin en ze zich in haar wijn had verslikt en zo rood was geworden dat niemand eromheen had gekund. Ze hadden allemaal gelachen om het etiket en waren begonnen verhalen over Nate op uiteenlopende leeftijden uit te wisselen, en al met al was het een bijzonder gezellige avond geweest.

Daarna had Nate haar meegenomen naar zijn appartement en had hij tot in de kleine uurtjes de liefde met haar bedreven. Wat in dezelfde mate bijdroeg tot de traagheid van haar bewegingen als dat laatste glas.

Toen ze zich in de keuken een beker koffie inschonk, hoorde ze zijn stem in de woonkamer. Vermoedelijk was hij iets zakelijks aan het regelen terwijl hij had gedacht dat ze in diepe slaap in zijn bed lag.

‘Dus het is waar?’ De stem van een andere man klonk bijna beschuldigend, en ze overwoog terug te gaan naar de slaapkamer. Misschien kon ze douchen terwijl Nate zijn zaken afrondde.

Maar toen… ‘Luister, het is min of meer vanzelf gegaan. We hadden elkaar na de middelbare school niet meer gesproken, maar toen we eenmaal begonnen… Weet je nog wat een leuk meisje ze was?’

Met trillende handen zette ze de koffiebeker op het aanrecht. Het gesprek ging over háár. Snel stapte ze de gang weer in. Dit was niet voor haar oren bestemd.

‘Is het serieus?’

Met gefronst voorhoofd bleef ze staan. Wat kon Nate op deze vraag antwoorden? Hun eerste nacht was pas een week geleden. En toch kenden ze elkaar heel goed.

Bij het horen van Nates geïrriteerde zucht zette ze zich weer in beweging. Maar in de richting van het gesprek in plaats van ervandaan. Ze kon hem maar beter laten weten dat ze wakker was voor het gênant werd. Dat werd het echter meteen al toen ze de woonkamer binnen ging en in Nates helderblauwe ogen keek – maar in een gezicht dat vijfentwintig jaar ouder was dan dat waarmee ze naar bed was gegaan.

Pas na enkele ogenblikken drong tot haar door naar wie ze keek. Nates vader. Mr. Evans. Die als verlamd met open mond en onmiskenbare waardering staarde naar waar haar T-shirt eindigde en haar blote benen begonnen.

Nate mompelde een buitengewoon lelijk woord en stapte achter zijn vader vandaan. ‘Goedemorgen, Payton.’

Voor ze kon reageren, kwam Evans senior weer bij zinnen. Met afkeurend gefronste wenkbrauwen wendde hij zich tot de jongere versie van zichzelf, een man voor wie de zakenwereld sidderde. ‘Had je me niet kunnen vertellen dat ze híér was?’ zei hij op bestraffende toon.

Het kostte Nate duidelijk moeite een glimlach te onderdrukken. ‘Ik dacht dat ik je weg kon krijgen voor je ons zou betrappen.’

‘Eh… Ik…’ stamelde ze, hopeloos in verlegenheid gebracht.

‘Rustig, Payton. Hij zal niet je moeder bellen,’ plaagde Nate. Toen voegde hij eraan toe: ‘Als jij gaat douchen, halen pa en ik iets te eten en ontbijten we met ons drieën.’

Ze schrok. Dat leek haar een uitermate slecht idee. Met Nates vrienden aan tafel zitten was heel leuk geweest, maar met Mr. Evans? Nadat hij haar een onvoldoende had gegeven voor economie en haar in het appartement van zijn zoon had betrapt? Nee, liever niet. ‘Nate, ik eh…. heb heel veel te doen vandaag.’

Mr. Evans was niet onder de indruk. En Nate keek haar slechts aan met een blik die zei: Vergeet het maar.

‘Zou je me een minuutje met mijn vader alleen willen laten?’ vroeg hij.

‘Natuurlijk.’

Omdat ze niets liever wilde dan het vertrek zo snel mogelijk verlaten, draaide ze zich met een ruk om. Waarbij ze onzacht in botsing kwam met een uitstekende poot van het dressoir. Met een kreet van pijn viel ze voorover.

Helaas was de pijn niet zo erg dat ze er niet de reactie van twee stemmen door hoorde.

‘O, grote goedheid.’

‘Pa, draai je om.’

Toen tot haar doordrong dat er koude lucht langs haar achterste streek, trok ze snel het T-shirt over het piepkleine stukje felroze kant dat ze had gekocht om Nate te vermaken. Een blik op vader en zoon leerde dat beiden zich bijzonder vermaakten. ‘Dit is niet grappig!’

Mr. Evans had het fatsoen een andere kant op te kijken, maar Nate bleef naar haar billen staren. ‘O, Payton, het spijt me, liefje, maar dat is het wel.’ Toen bukte hij zich en hielp haar overeind. ‘Doet je voet pijn?’ vroeg hij terwijl hij haar tegen zich aan trok.

Ze zuchtte. ‘Een beetje.’ Haar trots had het zwaarder te verduren gehad.

Met een blik over zijn schouder zei hij: ‘Doe je ogen dicht, ouwe, anders stop ik je in een tehuis. Je hebt genoeg sensatie gehad voor één ochtend.’

Achter hen werd met een laatdunkend gebrom gereageerd, en het volgende moment tilde Nate haar op en droeg haar naar de badkamer.

Toen hij haar neerzette, keek ze hem smekend aan. ‘Kan ik je niet beter met je vader alleen laten?’

Hij pakte haar hand en gaf er een veelzeggend kneepje in. ‘Nee. Ik geef je een halfuur, en daarna zit je met ons aan tafel om te ontbijten en gezellig te praten. Dat is wat goede vriendínnen doen.’

‘Ben je bang voor je vader?’ Spottend trok ze haar wenkbrauwen op.

Hij deed hetzelfde. ‘Jij niet?’

‘Ja.’ Net als iedereen. Mr. Evans was de strengste leraar van de school geweest. ‘Maar hij is jóúw vader.’

‘Ja, die helemaal naar de stad is komen rijden om me met een krant met onze foto erin om mijn oren te slaan.’

Toen ze zich dat tafereel voorstelde, begon ze bijna te giechelen, maar wat erachter zat, was niet grappig. ‘Hij lijkt van streek.’

Nate knikte en hij pakte het wapen in kwestie, dat hij onder zijn arm had geschoven. Hij bladerde erin tot hij de betreffende pagina had gevonden. ‘Alsjeblieft.’

Met gefronst voorhoofd las ze het artikel. Er stond meer in dan ze had verwacht. Vooral omdat ze niet had gereageerd op de telefoontjes van journalisten.

‘Zit jij hierachter?’ vroeg ze.

‘Min of meer.’ Hij wees naar het stukje waarin werd vermeld dat ze samen waren gesignaleerd sinds hun relatie eerder die week bekend was geworden. ‘Door mijn assistente Deborah heb ik de hint laten geven dat we het geheim hielden. Hé, ze zijn ook op de school geweest waar je werkt.’

Toen ze onwillekeurig kreunde, grinnikte hij. ‘Het kan niet de eerste keer zijn dat de pers daar opduikt.’

‘Dat klopt.’ Een paar maanden na de dood van haar vader was er extreem veel belangstelling geweest. Overal hadden journalisten op de loer gelegen, die hadden geprobeerd informatie uit haar collega’s te krijgen.

Hoe hield ze zich? Zat er een bruiloft aan te komen? Overleefde de relatie de tragedie? Zou ze de school verwisselen voor de directiekamer van Liss Industries?

Ze had er destijds geen vrienden door gemaakt op de nieuwe school, maar het afgelopen jaar was de weerstand verdwenen, evenals de interesse van de pers. Hoewel ze enig hernieuwd ongenoegen bij haar collega’s voelde elke keer dat haar foto in de krant stond. Op aanstaande maandag verheugde ze zich niet bepaald.

‘Dit had ik wel ongeveer verwacht.’ Hij vouwde de krant weer dicht. ‘De komende weken gaat Deborah hun nog het een en ander influisteren, dus ik zou zeggen dat het goed gaat.’

‘Missie volbracht.’

Hij knikte. ‘Wat mijn pa betreft… Ik praat nooit met hem over mijn dates, maar dit van ons had ik hem moeten vertellen. Met jou is het anders.’

‘Anders?’ In haar hart welde hoop op.

‘Ja. Hij kent je. Waarschijnlijk heeft hij net als ik een gevoel je te moeten beschermen dat dateert van de middelbare school.’

Hij schudde zijn hoofd. Gelukkig werd hij zo in beslag genomen door de situatie met zijn vader dat hij niet merkte dat haar glimlach verdween.

Het was stom. Ze wist waaraan ze was begonnen, en de beste manier om alles te bederven was voortdurend meer achter zijn woorden zoeken dan erachter stak.

‘Ik ben een grote meid,’ zei ze, zowel tegen hem als tegen zichzelf. ‘Over mij hoeft hij zich niet ongerust te maken.’

Lachend bekeek hij haar van top tot teen. ‘Oké, grote meid, dan mag je dadelijk je beste beentje voor zetten.’

Haar gezicht betrok. ‘Nate, ik vind echt –’

‘Payton, ik vraag je niet hem al zijn pensioenjaren gezelschap te houden.’ Hij woelde met zijn vingers door zijn dikke blonde haren. ‘Trek gewoon een of twee uur met ons op en laat mijn vader zien dat ik je niet als een of andere slet behandel en je geen zand in de ogen strooi.’

En plotseling besefte ze dat hij het meende. ‘Je maakt je zorgen over wat hij denkt.’

‘Verbaast dat je?’

Dat had niet het geval moeten zijn. Maar nadat ze zich haar hele leven obsessief zorgen had gemaakt over wat haar eigen vader van haar gedrag zou vinden, had ze nooit gedacht dat hij met hetzelfde zat. ‘Waarschijnlijk komt het doordat je altijd zo’n zorgeloze indruk maakt’

‘Tja, mijn moeder is ervandoor gegaan toen ik nog klein was, dus pa en ik zijn altijd met ons tweeën geweest. En je kent hem. Hij houdt niet van half werk. Mijn opvoeding heeft hij heel ernstig opgevat. Hij heeft veel offers gebracht en heeft erop toegezien dat ik goed van kwaad kon onderscheiden, hard werkte en de juiste keuzes deed. Mijn bankrekening en zakelijke prestaties kunnen hem geen zier schelen. Hij meet mijn succes, en dat van hemzelf, af naar het soort mens dat ik ben geworden. Dus ja. Voor mij is het belangrijk dat hij weet dat hij het goed heeft gedaan.’

Haar hart ging uit naar deze man, die van zijn vader hield en zijn prioriteiten zo goed op een rijtje had. Was er in zijn hart maar ruimte voor meer. ‘Hij heeft het prima gedaan. Als je wat te eten voor me haalt terwijl ik me aankleed, zal ik hem dat vertellen.’

Tegen de tijd dat ze afscheid namen, was het al middag. Terwijl de deuren van de lift zachtjes dichtschoven, leunde Nate met zijn schouder tegen het gematteerde staal van het interieur en keek naar zijn vader. Afwachtend.

Toen ze waren teruggekomen met het ontbijt, bleek Payton voldoende tijd te hebben gehad om zich te herstellen van de gênante ervaring. Hij had de kalme gereserveerdheid en beleefde houding verwacht waarom ze bekendstond, maar ze was ontspannen en charmant tegen zijn oude heer geweest.

Ze was perfect geweest. Te perfect. Te ontspannen. Had te goed gepast tussen wat altijd zij tweetjes waren geweest. Hij was benieuwd naar wat zijn vader ervan dacht. En daarop hoefde hij niet lang te wachten.

Ogen die een halfuur geleden vrolijk hadden geglinsterd, keken hem ernstig aan. ‘Wat doe je met haar?’

Of beter gezegd, wat deed een aardig meisje als Payton Liss met een vent als hij? ‘We hebben het gewoon leuk samen, pa. Het is niet serieus, dus ga geen babysokjes breien.’

Even bleef het stil. ‘Weet zij dat?’

Hij keek naar de nummers van de etages die een voor een oplichtten. Toen knikte hij. ‘Natuurlijk. Anders waren we niet ook maar in de buurt van een bed gekomen.’

‘Ze is niet zoals de anderen.’

Hij onderdrukte een glimlach. Zijn vader had niets in zijn seksleven te zeggen nadat hij hem in zijn middelbareschooltijd een pakje condooms in de hand had gedrukt en een openhartig gesprek met hem had gehad. ‘Wat weet je van de anderen?’

‘Ik weet dat je me sinds je zeventiende niet meer aan een date hebt voorgesteld.’

‘Payton kende je al. En het was niet zo dat ik haar had meegebracht voor het avondeten. Ze kwam binnen voor ik je had kunnen wegwerken.’

Zijn vader snoof spottend. ‘Ik weet dat je de ene vrouw na de andere hebt, maar het duurt nooit langer dan een paar weken omdat er geen klik is.’

Ja, als iemand in staat was zoiets te zien, was het zijn vader. ‘Je leest te veel roddelbladen.’

‘Ik zag je met haar lachen. Zag hoe ze naar je keek.’ Zijn vader staarde hem recht aan. ‘Deze zal niet zo snel loslaten.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Jawel.’

Wanneer het moment daar was, zou ze dat moeten. En tot dat moment zou ze niet te dichtbij komen.

Dat zou hij niet laten gebeuren.