39

Op zondag stond ik vroeg op en reed Ryan naar Charlotte-Douglas International Airport. Voor de terminal omhelsden we elkaar. Namen afscheid. We hadden het niet over de toekomst.

Om elf uur trok ik een donkerblauwe blazer en een grijze lange broek aan. Allen Burkhead stond bij de ingang van de Elmwood-begraafplaats op me te wachten. Hij had een sleutel in zijn hand. Ik droeg een zwarte canvas tas.

De nieuwe doodskist stond al op de juiste plek in de graftombe. Glimmend bronskleurig, een bijna dartele wieg voor een erg lange sluimerslaap.

Burkhead maakte de kist open. Ik haalde Susan Redmons schedel uit mijn tas en legde die behoedzaam aan de bovenkant van haar skelet neer. Toen legde ik de botten van haar benen terug. Ten slotte stopte ik een klein plastic zakje onder het witsatijnen kussen. Bezinkselproeven hadden aangetoond dat het hersenweefsel van een mens afkomstig was. Misschien was het van Susan, misschien ook niet. Ik betwijfelde of ze het erg zou vinden om de eeuwigheid te delen met nog een ontheemde ziel.

Terwijl we tussen de grafstenen door liepen, vertelde Burkhead me dat hij wat archiefonderzoek had gedaan. Susan Redmon was in het kraambed gestorven. Het kind had het overleefd, een gezonde jongen. Wat is er van hem geworden? vroeg ik. Geen idee, zei Burkhead.

Ik voelde treurnis. Toen hoop.

Al stervende had Susan het leven geschonken aan een ander menselijk wezen.

Vervolgens ging ik naar het Carolinas Medical Center. Niet de eerstehulp, maar de kraamafdeling. Deze keer was mijn tas roze en bevatte een grote pluchen beer en drie kleine babypakjes.

De baby was koffiekleurig, met een gerimpeld gezicht en wild zittend Don King-haar. Takeela had haar Isabella genoemd, naar haar overgrootmoeder van moederskant.

Takeela bleef koel en afstandelijk. Maar toen ze naar haar dochtertje keek, begreep ik waarom ze had gebeld met de mededeling dat ze mijn aanbod tot hulp accepteerde. Bij het zien van haar baby had ze besloten zich open te stellen. Isabella een kans te geven.

Toen ik naar huis reed, dacht ik na over dood en geboorte.

Dingen eindigen en andere beginnen juist.

Susan Redmon was gestorven, maar haar zoon leefde nog.

Rinaldi was er niet meer, maar Slidell begon aan een bestaan met een nieuwe partner.

Cuervo was dood, maar Takeela had een dochtertje gekregen.

Pete leek tot het verleden te behoren. Stond ik op het punt om opnieuw te beginnen? Met Charlie? Met Ryan? Met geheel iemand anders?

Zouden Ryan en ik opnieuw kunnen beginnen?

Zou Amerika opnieuw kunnen beginnen? Zou er een terugkeer bestaan naar een tijd waarin we ons allemaal veilig voelden? Beschermd? Overtuigd van onze waarden en voornemens? Tolerant met betrekking tot gewoonten en geloven die we niet begrijpen?

Charlie?

Ryan?

De ware Jakob?

Hoe zou mijn zus Harry het onder woorden brengen?

Je kunt onmogelijk weten welke jachthond achter je aan komt.