37

Slidell kwam de garage uitgerend, het hoofd voortdurend alle kanten uit draaiend en zijn pistool tussen twee vuisten geklemd vlak naast zijn neus.

Toen ik zijn geschrokken gezicht zag, besefte ik dat ik had gegild.

Slidell holde naar me toe en keek op het lijk neer.

‘Wat krijgen we verdomme nou?’

Met een hart dat woest tekeerging kwam ik overeind en ik trok me terug in de richting van de mirtestruiken.

Slidell tuurde erg lang naar Evans, en sprak uiteindelijk zonder op te kijken.

‘Pinder heeft een witte Dodge Durango. Die wagen is een uur geleden bij haar huis gearriveerd. Met Gunther aan het stuur.’

Ik deed verwoede pogingen om Slidells woorden en Evans’ dood in een kader te krijgen dat enigszins begrijpelijk was.

‘Nog iets anders.’ Slidells blik kwam omhoog en draaide mijn kant uit. In de gele gloed die door de ramen van het koetshuis naar buiten lekte, leken zijn ogen erg diep in hun kassen te liggen en ouder geworden. ‘Evans en Lingo zijn in de week dat Klapec verdween de hele week buiten de stad geweest. Inclusief de zevenentwintigste.’

Een ogenblik lang wisten we beiden niet wat we moesten zeggen. We stonden daar maar.

Hadden we het helemaal verkeerd gezien? Gold dat ook voor Rinaldi?

In de stilte hoorde ik achter me een takje breken. Slidells Glock schoot omhoog en was mijn kant uit gericht.

Ik draaide me net om toen de loop van een pistool tegen de bovenkant van mijn nek werd gedrukt.

Een mannenstem zei: ‘Doe dit zoals ík het wil, anders gaan jullie beiden er nú aan.’

In elke cel van mijn lichaam explodeerde de adrenaline.

‘Gooi dat pistool mijn kant uit.’ Het kwam er bijna sissend uit.

Ik zag een glinstering toen Slidells ogen even zijwaarts flitsten.

‘Niet doen, rechercheur.’

Aan de rand van mijn gezichtsveld zag ik nog net een gebogen vinger langs de buitenkant van een trekkerbeugel. Ik rook schoonmaakolie en oud kruit.

‘Er is nog meer politie onderweg,’ zei Slidell.

‘Dan moeten we snel zijn, vind je niet?’ De woorden werden razendsnel uitgespuwd.

‘Dat werkt niet, Vince.’

De loop gleed iets naar voren, naar het zachte weefsel onder mijn kaak.

‘Wat niet werkt is als ik straks de nor indraai.’

‘Beter in de gevangenis dan dood.’

‘Niet voor jongens zoals ik.’

Ik voelde hoe de vizierkorrel steeds krachtiger tegen mijn halsslagader werd gedrukt, voelde mijn bloed tegen het stalen knobbeltje pulseren.

‘Dat pistool. Geef híér!’ Staccato.

‘Laten we allemaal kalm blijven.’ Slidell stak de Glock naar voren, op armslengte, en gooide het wapen vervolgens in de richting van Gunther.

‘Raap hem op,’ beval Gunther terwijl hij hard tegen mijn rug duwde.

Terwijl ik vooroverboog, boog hij met me mee. Ik rook een dure aftershave en oud zweet.

Met trillende vingers pakte ik de Glock op en ik gaf hem over mijn schouder aan. Gunther nam hem aan en rukte mij aan de kraag van mijn jasje weer overeind.

‘De handboeien.’

Slidell maakte die los en gooide ze naar Gunther. Opnieuw werd ik gedwongen me te bukken en ze op te rapen.

‘Mobieltje.’

Slidell gooide zijn telefoon op. Gunther trapte het apparaat in de struiken.

‘Loop deze kant op, je handen op het hoofd.’

Uiterst langzaam bracht Slidell zijn armen omhoog, hij strengelde zijn vingers ineen en liet zijn handen toen boven op zijn hoofd zakken. Toen kwam hij traag onze richting uit.

‘Sneller.’

Slidell bleef staan. Ik zag de woede in zijn ogen opvlammen. En nog iets anders. Angst.

‘Speel geen spelletjes met me, dikke.’ Gunther klonk gevaarlijk opgewonden.

‘Je maakt geen enkele kans,’ zei Slidell.

‘O nee?’

Ik hoorde het ruisen van stof achter me.

Slidells ogen werden groot.

Lichten explodeerden in mijn hersenen.

En was er alleen nog maar duisternis.

Ik werd me als eerste bewust van pijn: kloppend in mijn hoofd. Een schrijnend gevoel om mijn polsen. Een brandend gevoel in mijn schouders.

Toen geluiden: het malende gegrom van een motor. Het geruis van banden over het plaveisel. Het zachte gestommel en gerammel van schuivende spullen om me heen.

Geuren: benzine. Rubber. Uitlaat.

Door het heen en weer bewegen wist ik dat ik me in een rijdende auto bevond.

Ik probeerde overeind te komen, maar besefte dat mijn handen op mijn rug vastgebonden zaten.

Ik deed mijn ogen open. Duisternis.

Een nieuwe gewaarwording. Misselijkheid.

Ik liet mijn oogleden zakken. Slikte een paar keer.

Mijn herinneringen kwamen terug. Evans. Gunther. Slidells geschrokken blik.

Conclusie. Gunther had me bewusteloos geslagen en me in de kofferbak van een auto gegooid.

Lieve hemel. Waar bracht hij me naartoe?

Plotseling een vreselijke gedachte. Was Slidell dood?

Ik luisterde naar aanwijzingen. Mijn gehavende brein zag geen kans datgene wat mijn oren ernaartoe stuurden te interpreteren.

Door mijn mond ademend bleef ik stilletjes liggen en telde de bochten naar links en naar rechts. En dwong mezelf niet te braken.

Uiteindelijk kwam de auto tot stilstand. Portieren gingen open. Ik hoorde mannenstemmen. Toen stilte.

Opnieuw, blind klauwend naar het gevoel me nog enigszins in de hand te hebben, begon ik te tellen. Zestig seconden. Honderdtwintig. Honderdtachtig.

Het kofferdeksel vloog open en ik werd overeind getrokken. In mijn perifere gezichtsveld zag ik bomen. Baksteen. Zuilen.

Mijn maag speelde op. Ik proefde gal en voelde trillingen onder mijn tong.

Een bekende achterveranda.

Ik werd door doodsangst overvallen. We waren bij de Annex. Waarom?

Gunther trok me uit de auto en duwde mij voor zich uit naar de veranda, opnieuw met de loop tegen de bovenkant van mijn nek.

Half struikelend liep ik naar voren; ik deed wanhopig mijn best er iets van te begrijpen. Ging op zoek naar details die ik me nog kon herinneren. Wilde de boel op een rijtje zetten. Alles reconstrueren.

De achterdeur was open. De keukenramen wierpen rechthoekige lichtvlekken op het gras. Tas op de grond, waarvan de inhoud als door de wind weggeblazen bladeren over het gras verspreid lag.

Gunther duwde me de trap op. Op trillende benen stapte ik mijn huis binnen.

Van ergens in het huis hoorde ik een bezeten gerinkel en geschraap. Birdie? Te hard. Wat kon het dan zijn? Het bloed hamerde door mijn hoofd.

Gunther bleef even staan, liet zijn tong langs zijn lippen glijden. Voor het eerst kon ik zijn gezicht zien. Hij zag eruit als iemands oudere broer, een tenniscoach, een predikant in de kerk. Zijn ogen waren groen, onophoudelijk verwilderd heen en weer schietend. Zijn haar was kastanjebruin en met een keurige scheiding erin. Hij mocht dan biseksueel zijn, met zijn aantrekkelijke, bijna vrouwelijke gelaatstrekken zou hij in de gevangenis een bijzonder gewild object zijn.

Me nauwelijks waarneembaar bewegend drukte ik mijn rug en schouders tegen de muur naast de deurstijl en richtte me op mijn tenen op. Er klikte iets en het licht dat door de deur naar binnen viel onderging een nauwelijks merkbare verandering.

Waar was Bird? Ik probeerde het gerinkel van het belletje aan zijn halsband op te vangen. Niets.

Hard tegen me aan drukkend dwong Gunther me door de klapdeur de eetkamer binnen, en toen naar de gang.

Slidells rug was naar ons toegekeerd. Hij zat op zijn hurken, rukkend aan de handboeien waarmee zijn polsen aan de trapstijl waren vastgemaakt.

‘Rustig een beetje, rechercheur.’ Geagiteerd en gespannen.

Slidell draaide zich zo goed en kwaad als het ging met een ruk om.

‘Het is met je gedaan, stuk vuil.’ Slidells stem was rauw van uitputting en woede.

‘Wat heb ik met twee lijken extra dan nog te verliezen?’

Gunther duwde me het gezichtsveld van Slidell binnen en ramde zijn pistool tegen mijn luchtpijp, waardoor mijn kin omhoog gedwongen werd.

Slidell rukte aan de handboeien, terwijl de woede als hitte van hem af straalde.

Gunther drukte de loop zo hard tegen mijn keel dat ik het uitgilde van de pijn.

Slidells vuisten balden zich samen. ‘Als je haar pijn doet zal ik je hoogstpersoonlijk naar de andere wereld helpen.’

‘Hoe dacht je dat te doen? Draai je om.’

Slidell gaf geen krimp.

‘Kom op! Draaien! Schiet op! Of je maatjes kunnen straks met een spons haar hersenen van het plafond schrapen.’ De kalmte was verdwenen en Gunther was weer helemaal de overspannen psychopaat. Had die knaap soms speed of een andersoortige drug geslikt?

Met ogen die brandden van haat begon Slidell aan een trage draai om zijn as.

Naar voren springend bracht Gunther het pistool omhoog en sloeg er keihard mee tegen Slidells slaap. Er was een misselijkmakend gekraak te horen.

Slidell ging neer en bleef bewegingloos liggen, de geboeide armen onder een vreemde hoek omhoog stekend, alsof hij diep in gebed verzonken was.

Direct daarna kwam Gunther razendsnel in beweging. Zo snel dat ik niet kon reageren.

Hij duwde me naar de trap, drukte me voorover tegen de grond, haalde een sleuteltje tevoorschijn en bevrijdde Slidells linkerhand. De ketting snel rond de trapstijlen draaiend sloeg hij de vrije handboei om mijn rechterpols. Ik hoorde iets bewegen en voelde hoe er druk op mijn armen werd uitgeoefend. Enkele seconden later viel het touw van mijn handen.

Adrenaline joeg door me heen toen het besef uiteindelijk tot me doordrong. Ik zat met handboeien aan Slidell vast. Gunther was van plan ons beiden uit de weg te ruimen.

Tijdrekken, Brennan.

Mezelf op mijn knieën overeind duwend draaide ik me half naar mijn belager om.

‘Je hebt al een jongen vermoord, een agent en een van je ex-cliënten, ja? Waarom wil je nog meer mensen vermoorden?’

‘Lik m’n reet.’ Gunthers ogen schoten de kamer door.

‘Hij heeft gelijk, weet je.’ Ik slikte een nieuwe aanval van misselijkheid weg. ‘Ze jagen net zolang op je tot ze je hebben. Je kunt je nergens verbergen.’

‘De politie weet niet eens dat ik besta. Jouw maat hier heeft het onder de enorme druk begeven. Vermoordde Evans, toen jou, en pleegde vervolgens zelfmoord.’

‘Waarom zou hij dat doen?’

‘Radeloos omdat zijn partner niet meer leeft. Omdat die arme Finney is doodgeschoten. Omdat hij jou heeft doodgeschoten.’

‘Dat gelooft niemand. Dit is belachelijk.’

‘Hij heeft jou de schuld gegeven van de arrestatie van de verkeerde man. En omdat je Lingo hebt aangezet tot het creëren van nog meer problemen.’

Slidell kreunde. Ik keek zijn kant uit. In het zwakke schijnsel zag ik een grote bult op zijn slaap zitten.

‘Ik weet wat je denkt. Maar ik kijk naar de televisie.’

Mijn ogen schoten weer terug naar Gunther.

‘Die bult zal tijdens de sectie een slechte indruk maken, onverklaarbaar zijn, maar daar heb ik aan gedacht.’ Gunther haalde een hand door zijn haar. ‘Ik heb overal aan gedacht. Dat wordt dan ook de plaats waar de kogel zijn hoofd zal binnendringen.’

Hij lijdt aan waanideeën. Houd hem aan de praat.

‘Je hebt Rinaldi verkeerde informatie toegespeeld,’ zei ik. ‘Dan heb je wel slecht werk afgeleverd, als je hem dan alsnog hebt moeten vermoorden.’

‘Die man was een imbeciel.’

‘Hij was slim genoeg om door te hebben dat jij Klapec had gedood.’

‘Jimmy maakte een grote fout. Hij begon onder mijn duiven te schieten. Ik moest hem even iets duidelijk maken. En toen liep het uit de hand.’ Gunther liet zijn tong langs zijn lippen glijden. ‘Ik was helemaal niet van plan om Jimmy naar de andere wereld te helpen. Het gebeurde gewoon.’

‘En Rinaldi?’

‘Die klootzak was zo stom mij met Jimmy in verband te brengen.’

‘Dus je elimineerde de concurrentie en zorgde er vervolgens voor dat de verdenking op je ontrouwe klant kwam te liggen.’

Ik zag Gunthers vinger langs de trekker bewegen. ‘Briljant, hè?’

‘Waarom heb je Klapec eigenlijk onthoofd?’

Gunther gniffelde even. ‘Om hem in die goedkope vriezer van dat ouwe wijf te laten passen.’

Er ging een huivering langs mijn rug. De man toonde geen spoor van wroeging.

Tijdrekken.

‘Waarom heb je in hem zitten kerven?’

‘Toen dat verhaal over die kookpot bekend werd, zei ik tegen mezelf: “Vince, jongen, de duivel heeft het goed met je voor. Je moet van een ingevroren lijk zonder hoofd af, en die goeie ouwe Lucifer biedt je de volmaakte dekmantel”.’

Opnieuw leek het alsof er een schakelaar was overgehaald. Van het ene op het andere moment klonk Gunther kalm, zelfverzekerd, bijna geamuseerd.

‘Je stopte vanavond Klapecs hoofd in Evans vriezer om de strop nog wat verder aan te halen.’

Gunther klikte met zijn tanden en hield zijn hoofd iets scheef.

‘Vergeet de zaag niet. Dat was een aardig detail.’

‘Je hebt alleen een grote fout gemaakt. Je hebt Evans met je eigen wapen doodgeschoten.’

‘Alsjeblieft. Doe niet zo stom. Elke politieman heeft een reservewapen bij zich. Nadat Slidell zijn .38 op Evans heeft gebruikt komt hij hierheen en schiet jou dood. Die kogels stemmen overeen. En daarna, omdat Slidell natuurlijk toch van de oude school is, jaagt hij zich met zijn dienstwapen een kogel door het hoofd.’

‘Denk je nou echt dat er ook maar iemand zo’n absurd scenario zal geloven? De rechercheurs van Moordzaken weten dat je in de stad bent en dat je kunt beschikken over een witte Durango. Ze hebben je binnen een paar uur te pakken.’

Gunthers gezicht verstrakte en zijn ogen werden hard en schoten alle kanten op. ‘Ik weet wat je probeert te doen, dame. Jij denkt dat je mij aan het lijntje kunt houden. Je denkt dat je slim bent. Maar daar laat ik me niet door in de maling nemen.’

Gunther verplaatste de .38 naar zijn linkerhand en rukte Slidells Glock tussen zijn broekband vandaan. Het tjink-tjink van de slede klonk in de kleine hal oorverdovend.

Zonder acht te slaan op de pijn in mijn pols wierp ik mezelf langs de trapstijl en rekte me zo ver als mijn geboeide hand het toestond over Slidell uit.

Ik hoorde geagiteerde voetstappen, waarna een hand mijn haar beetpakte en mijn hoofd omhoog werd gerukt. Wervels kraakten in mijn nek.

Nog steeds mijn haar beethoudend stompte Gunther mij met een elleboog tegen mijn gezicht opzij. Mijn hoofd stuiterde tegen de trapleuning.

De kamer leek op me af te komen, trok zich weer terug. Ik voelde iets warms uit mijn neus druppelen.

Met een van zijn schoenen trapte Gunther me van Slidell af en rolde me naar links.

‘Nee!’ schreeuwde ik terwijl ik worstelde om op handen en voeten overeind te komen.

Door een pluk haar heen zag ik hoe Gunther zich over Slidell heen boog.

Ik strekte een hand uit terwijl de tranen over mijn wangen liepen.

Zich nog wat verder voorover bukkend zette Gunther de Glock tegen Slidells slaap.

Het moment bevroor tot een dodelijk snapshot.

Niet bij machte de aanblik van Slidells dood te aanschouwen, kneep ik mijn ogen stijfdicht.

Toen explodeerde de wereld.